بسیاری ارتودنتیست ها با بیمارانی مواجه می شوند که نگران پوسیدگی دندان در طول درمان ارتودنسی و پس از آن هستند. در این مقاله با نکاتی که باید طی این دوره مد نظر داشته باشید آشنا خواهید شد.

آیا شروع ارتودنسی با وجود پوسیدگی دندان خطرناک است؟

قبل از دریافت براکت های ارتودنسی، ارتودنتیست ابتدا باید از سلامت دهان و دندان های شما اطمینان حاصل نماید، این بویژه در صورتی صدق می کند که قرار است از ارتودنسی ثابت استفاده کنید. در صورتی که با وجود پوسیدگی دندان براکت های ثابت روی دندان های شما قرار بگیرند، درمان این پوسیدگی ها می تواند بسیار دشوار باشد زیرا ممکن است لازم باشد مقداری از ساختار دندان ها برداشته شود.

بنابراین معمولاً ارتودنسی تنها روی دندان های سالم، و لثه های عاری از بیماری، و برای افرادی انجام می شود که بهداشت دهان را به خوبی رعایت می کنند. یک دندانپزشک یا ارتودنتیست خوب می تواند به دستیابی به این هدف کمک کند.

 

ارتودنسی دندان پوسیده شده

ارتودنسی دندان پوسیده شده

 

چگونه با وجود براکت ها می توان از بروز پوسیدگی دندان ها پیشگیری نمود؟

بهترین راه برای انجام این کار، حصول اطمینان از بهداشت خوب دهان قبل از آغاز درمان ارتودنسی است. بهترین راهکارها برای پیشگیری از پوسیدگی دندان ها در طول دوره استفاده از براکت های ارتودنسی عبارتند از:

  1. حداقل دو مرتبه در روز و هر بار به مدت دو دقیقه با خمیر دندان فلورایده دندان های خود را تمیز کنید.
  2. با پاکسازی فضای بین دندان ها با سوپر فلاس یا مسواک بین دندانی پلاک های دندانی را در کمترین مقدار خود نگه دارید.
  3. قبل از قرار گیری براکت ها روی دندان ها به فکر فلوراید تراپی توسط دندانپزشک باشید.
  4. مراجعه به دندانپزشک را ادامه دهید، آنها به محض مشاهده پوسیدگی دندان ها می توانند خیلی زود آن را درمان کنند.
  5. اجازه دهید دندانپزشک یا ارتودنتیست از همه شرایط پزشکی شما آگاه باشند، زیرا برخی شرایط و درمان ها برای این شرایط می توانند شما را مستعد پوسیدگی های دندانی کنند.
  6. در صورتی که دندانپزشک یا ارتودنتیست شما نگران وجود شیارهای خیلی عمیق در دندان های عقب هستند می توانند آنها را با سیلانت های دندانی مانند رزین کامپوزیت پر کنند. این کار می تواند تا مقدار چشمگیری احتمال گسترش پوسیدگی های دندانی را پایین بیاورد.

 

 

ارتودنسی دندان پوسیده شده

ارتودنسی دندان پوسیده شده

 

چه اتفاقی می افتد اگر در طول دوره استفاده از براکت ها مسواک نزنید؟

اتفاقات زیادی می تواند رخ دهد:

  1. بیوفیلم های طبیعی که مواد بسیار چسبناکی هستند می توانند روی دندان ها را پوشش دهند.
  2. بیوفیلم ها پس از تشکیل شدن روی دندان ها، سفت می شوند و به پلاک دندانی تبدیل می شوند.
  3. باکتری های موجود در پلاک های دندانی، با هر بار خوردن یا نوشیدن اسید تولید می کنند و دندان ها را مورد حمله قرار می دهند.
  4. با ساییده شدن سطح مینای دندان ها توسط اسید، باکتری ها جاهای بیشتری برای پنهان شدن پیدا می کنند.
  5. وقتی باکتری ها به تولید اسید خود ادامه می دهند، حفره های دندانی بزرگ و بزرگتر می شوند.
  6. وقتی حفره به عاج دندان، که بخش نرمتر و داخلی دندان است، می رسد، سرعت پوسیدگی افزایش می یابد.
  7. وقتی پوسیدگی به عروق خونی و اعصاب داخلی دندان می رسد، درد شدیدی احساس خواهید کرد و لازم است بلافاصله به دندانپزشک مراجعه کنید.
  8. در صورتی که این مشکل بدون درمان باقی بماند در نهایت می تواند منجر به از دست رفتن دندان شود.

خبر خوب اینکه، همه اینها تا میزان زیادی قابل پیشگیری هستند… تنها کافیست در طول دوره درمان ارتودنسی دندان های خود را تمیز نگه دارید.

آیا براکت ها می توانند موجب مرگ دندان شوند؟

بریس های ارتودنسی فشاری کاملاً معقول به دندان ها وارد می کنند، با این حال این روند تحت نظارت دقیق ارتودنتیست است تا موجب از دست رفتن دندان ها نشود.

آیا بریس ارتودنسی می توانند موجب بروز آبسه دندان شوند؟

خیر، بریس ها نمی توانند موجب بروز آبسه شوند. آبسه ها در نتیجه عفونت عمیق زیر لثه ها بوجود می آیند، و عموماً این عفونت بواسطه بهداشت ضعیف دهان و دندان ها افزایش می یابد. بهداشت خوب دهانی کلید بهترین عملکرد در طول دوره استفاده از بریس ها است.

آیا استفاده از پلاک یا نگهدارنده ارتودنسی می تواند موجب پوسیدگی دندان ها شود؟

استفاده از ریتینر نیست که می تواند موجب بروز پوسیدگی های دندانی شود، و تمیز نگه داشتن ریتینر نیز نمی تواند موجب بروز پوسیدگی های دندانی شود. باید حداقل دو مرتبه در طول روز دندان های خود را با خمیر دندان های فلورایده مسواک بزنید و با استفاده از نخ دندان یا مسواک مطمئن شوید بین دندان ها را تمیز نگه داشته اید.

علاوه بر این باید ریتینر را نیز تمیز نگه دارید. همان بیوفیلمی که از روی دندان های خود پاک می کنید به ریتینرها نیز می چسبد. در صورتی که همزمان با تمیز کردن دندان ها، آنها نیز پاک نشوند، بیوفیلم ها خیلی راحت می توانند به سطح دندان ها باز گردند، به شکلی که انگار دندان های خود را تمیز نکرده اید. این بیوفیلم ها می توانند به پلاک تبدیل شوند که محل رشد باکتری ها است و موجب پوسیدگی دندان ها می شود.

 

 

ارتودنسی دندان پوسیده شده

ارتودنسی دندان پوسیده شده

 

آیا صاف شدن دندان ها می تواند موجب ضعیف شدن آنها شود؟

هیچ شواهدی مبنی بر تضعیف دندان ها در نتیجه صاف شدن آنها با کمک درمان ارتودنسی وجود ندارد، بنابراین تا زمانی که دستورات دندانپزشک و ارتودنتیست برای تمیز کردن دندان ها را دنبال کنید، دندان های شما محکم باقی خواهند ماند.

تنها چیزی که پس از درمان ارتودنسی مقداری ضعیف تر می شود وضعیت دندان ها است. آنها به طور طبیعی تمایل دارند به جای اول خود باز گردند، به همین دلیل استفاده از ریتینر حائز اهمیت است.

آیا وضعیت دندان ها با بریس ها بدتر نمی شوند؟

ساده ترین راه برای مشخص نمودن این موضوع، مشاوره ارتودنسی است. اکثر ارتودنتیست ها از نرم افزارهایی استفاده می کنند که می توانند قبل از آغاز درمان، روند آن را نشان دهند. بنابراین می توانید نتیجه درمان را مشاهده کنید.

چرا دندان ها پس از درمان ارتودنسی زرد می شوند؟

دندان ها به دلایل مختلفی پس از اتمام درمان ارتودنسی می توانند مقداری زردتر به نظر برسند:

  • ممکن است تمیز کردن دندان ها با وجود براکت ها روی دندان ها مقداری دشوارتر باشد، با این حال، مراجعه به یک دندانپزشک می تواند سفیدی دندان های شما را به شما باز گرداند.
  • ممکن است مقداری رزین باندینگ برای چسباندن براکت ها به دندان ها استفاده شده باشد که هنوز روی سطح بیرونی دندان ها وجود دارد. باز هم مراجعه به دندانپزشک است که می تواند به زدودن رزین کامپوزیت هایی که دیدن آنها دشوار است کمک کند.
  • ارتودنتیست مجبور است برای چسباندن براکت ها به سطح دندان ها آنها را اِچ کند. این کار موجب می شود دندان ها مقداری زبر باقی بمانند و بیشتر مستعد ایجاد لکه شوند. در این صورت، یک پولیش سریع توسط دندانپزشک می تواند سطح آنها را دوباره صاف و صیقلی کند و از ایجاد لکه و زرد شدن آنها جلوگیری نماید.

با وجود بریس ها روی دندان ها چه غذاهایی نباید خورد؟

اگر روی دندان های خود بریس دارید بویژه باید از خوردن غذاهای چسبناک خودداری نمایید. تمیز کردن این نوع غذاها از دور و اطراف براکت ها دشوار است موجب می شوند باکتری ها فرایند پوسیدگی را در این قسمت ها آغاز کنند.

برای حفظ سلامت بدن، داشتن تغذیه ای سالم و متعادل یکی از اصول ضروری است. تغذیه ای متعادل نامیده می شود که شامل همه مواد غذایی اساسی که بدن به آنها نیاز دارد باشد و نیاز های کالری بدن را متناسب با سن، جنسیت، میزان فعالیت، و غیره نیز تأمین نماید. در سال های اخیر افراد بیش از پیش در مورد حفظ سلامت و داشتن سبک زندگی سالم آگاهی پیدا کرده اند و نگران هستند.

رژیم غذایی سالم در حفظ سلامت نقش اساسی ایفا می کند. حتی دولت های کشور های مختلف نیز سیستم ملی نظارت روی تغذیه را تشکیل داده اند و قوانین جدید برای برچسب زدن روی مواد غذایی، در خصوص چربی و نمک موجود در آنها وضع شده است. با این همه تمرکز روی تغذیه سالم تر، و گزینه های مغذی تر مواد غذایی، مشاوره تغذیه ای و آموزش اصول تغذیه ای مربوط به سلامت دهان به یکی از مهم ترین قسمت های آموزش های دندانی تبدیل شده است.

 

 

 تغذیه در ارتودنسی

تغذیه در ارتودنسی

 

تغذیه و ارتودنسی

هنگام قرار گرفتن تحت درمان ارتودنسی، ارتودنتیست مراقبت های فنی درمان را به عهده دارد؛ اغلب تصور می شود تنها ارتودنتیست در روند درمان نقش دارد. در حالی که خود بیمار در این میان نقش مهم تری ایفا می کند و می تواند موفقیت درمان را تضمین نماید.

نقش بیمار از رعایت بهداشت دهانی قابل قبول آغاز می شود که ضروری است. خود ابزارهای ارتودنسی موجب بروز پوسیدگی، دکلسیفیکاسیون، یا بیماری لثه نمی شوند. با این حال، در صورتی که در طول درمان ارتودنسی بهداشت در حد قابل قبوبلی نباشد، می توانند به بروز پوسیدگی مربوط شوند. با داشتن بهداشت خوب، بریس ها هیچ تأثیر بدی روی دندان ها نخواهند داشت.

غیر از بهداشت، توجه به تغذیه و عادات دهانی نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در واقع، برخی غذاها و عادات خاص هستند که می توانند باعث شکسته شدن ابزارهای ارتودنسی شوند که ممکن است نیاز به مراجعات بیشتر و ترمیم آنها باشد که منجر به طولانی تر شدن روند درمان می شود. بنابراین، اصول خاصی هستند که برای به حداقل رساندن این مشکلات باید مد نظر قرار گیرند.

 

 تغذیه در ارتودنسی

تغذیه در ارتودنسی

 

غذاهایی که از خوردن آنها باید پرهیز نمود

  • وقتی ابزارها به دندان ها چسبانده می شوند، مهم است از برخی غذاهای خاص در رژیم غذایی پرهیز شود یا از رژیم غذایی حذف شوند تا از شکستن یا شل شدن ابزار جلوگیری شود.
  • احتمالاً لازم خواهد بود در طول درمان ارتودنسی در مورد نحوه جویدن غذا بیشتر مراقب باشید تا از شکسته شدن و آسیب رسیدن به براکت ها، سیم های ارتودنسی، و اجزاء بریس اجتناب شود.

غذاهای سفت و ترد

  • غذاهای سفت و ترد باید پرهیز شوند، زیرا خطر شکستن یا جدا شدن ابزار ارتودنسی در آنها بالا است. آنها باید در طول درمان کاملاً از رژیم غذایی کنار گذاشته شوند.
  • سبزیجات خام (هویچ، کرفس، تربچه، و غیره) و میوه های خام کامل، مانند سیب و میوه هایی که نارس نیستند. با این حال، می توانید آنها را بپزید تا جایی که نرم شوند، یا اینکه اگر می خواهید آنها را خام بخورید باید آنها را تکه تکه کنید.
  • دانه های خیلی سفت، مانند بادام، بادام زمینی، پسته، فندق، و غیره. هرگاه ممکن باشد، می توانید آنها را به صورت خرد و آسیاب شده بخورید.
  • قرص های مکیدنی سرفه، آبنبات چوبی، و دیگر انواع آبنبات ها.
  • ذرت بو داده بسیار آسیب رسان است: جویدن و خرد کردن دانه های سفت و نترکیده و غلاف ذرت دشوار است و می تواند زیر لثه ها گیر کند و منجر به بروز عفونت شود. لثه عفونی باعث کاهش سرعت جابجایی دندان ها می شود.
  • سیب زمینی سرخ کرده و سیب زمینی سرخ کرده یونانی که خیلی کوچک و ترد هستند، یا آنهایی که لبه هایشان خیلی سرخ شده است. می توانید از خوردن تکه های خیلی کوچک یا خیلی سرخ شده خودداری کنید، یا قبل از خوردن آنها را به تکه های کوچکتر تقسیم کنید.
  • چوب شور و کراکرهای سفت. اگر هوس خوراکی های شور کردید، می توانید چیپس های سیب زمینی نرمتر را انتخاب کنید.
  • نان های سوخاری موجود در سالادها، مگر آنکه با سس سالاد نرم شده باشند.
  • انواع خاصی از غلات و حبوبات وقتی خشک می شوند سفت و ترد می شوند. در این صورت خوردن آنها بدون نرم کردنشان با شیر یا هر مایع دیگری ممنوع است.

غذاهایی که باید از خوردن آنها پرهیز کنید

  • غذاهای چسبناک نیز در طول درمان ارتودنسی ممنوع هستند، زیرا می توانند بین براکت ها یا روی سیم ارتودنسی گیر کنند. اگر برای خارج کردن ذرات غذای چسبناک تلاش کنید، ممکن است باعث آسیب زدن به ابزار و سیم آن شوید.
  • هرگونه آسیب به ابزار می تواند باعث شود تعویض آن ضرورت پیدا کند؛ که در اینصورت مجبور به پرداخت هزینه و اتلاف وقت خواهید بود. بنابراین، دور ماندن از غذاهای چسبناک می تواند شما را از هر خطری دور نگه دارد.
  • بدون استثناء، از جویدن هر گونه آدامسی باید پرهیز کرد! اگر دوست دارید پس از وعده های غذایی دهانتان معطر باشد می توانید مسواک بزنید.
  • آبنبات های ژله ای، تافی ها، کارامل های چسبناک، میوه های کامل، مارشمالوهای بزرگ، و دیگر انواع آبنبات ها که وقتی نرم می شوند ممکن است به ابزارها بچسبند.

مهم است که در طول درمان ارتودنسی خود یک رژیم غذایی متعادل داشته باشید. با این حال، برخی عادات هستند که معمولاً زمانی که از ابزارهای ارتودنسی استفاده نمی کنید بی خطر هستند اما در طول درمان ارتودنسی باید کنار گذاشته شوند.

 

 

 تغذیه در ارتودنسی

تغذیه در ارتودنسی

 

پرهیز از گاز زدن با دندان های جلو

دندان های جلو با قرار گرفتن تحت ابزارهای ارتودنسی روی آنها ممکن است درد داشته باشند. گاز زدن خوراکی ها با دندان های جلو می تواند موجب بروز ناراحتی شود، علاوه بر این به دندان ها فشار وارد کند تا جایی که موجب بروز آسیب شود.

در طول دوره استفاده از ابزار ارتودنسی باید عادت خوردن غذاها در تکه های کوچک را یاد بگیرید تا مجبور نباشید ابتدا آنها را با دندان های جلو خرد کنید:

  • تکه های باگت؛
  • نان تست پیتزا که با سس روی آن نرم نشده است؛
  • نان شیرینی های بزرگ؛

با این حال، خوردن تکه های پیتزا با سس مشکلی ایجاد نمی کند، زیرا معمولاً نرم تر هستند. یا اینکه باگت و نان شیرینی های بزرگ را قبل از خوردن با استفاده از چاقو به قطعات کوچکتر ببرید.

سلامت دهان نقشی حیاتی در سلامت عموم ایفا می کند. درمان های دندانی خدمات نسبتاً گرانی هستند و ترکیبی از درمان های مختلف مانند ارتودنسی، زیبایی، و جراحی می توانند هزینه زیادی برای بیمار در بر داشته باشند. برخی از ناهنجاری های دندانی نیاز به درمان های نسبتاً پر هزینه ای دارند. یکی از آنها فقدان مادرزادی دندان است که یکی از بیماری های شایع دندانی محسوب می شود. این مشکل هم روی زیبایی و هم روی عملکرد تأثیر منفی دارد. زیبایی به تنهایی عامل مهمی است و مشکلات آن می توانند اعتماد به نفس، رفتار ارتباطی، عملکرد حرفه ای، و کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهند.

بیمارانی که به صورت مادرزادی یک یا چند دندان خود را ندارند، ممکن است از مشکلاتی مانند مال اکلوژن (که می تواند منجر به بروز مشکلاتی در جویدن شود)، آسیب های پریودنتال، فقدان رشد استخوان آلوئولار، کاهش توانایی جویدن، تلفظ غیر عادی، تغییرات در ارتباطات اسکلتی و ظاهر نامطلوب رنج ببرند، که اکثر آنها نیاز به درمان های پر هزینه دارند.

 

علل دندان درنیاوردن نوزاد

 

فقدان مادرزادی دندان یکی از نتایج بروز اختلال در طول مراحل اولیه رشد است و حاکی از بروز اختلال در شکل گیری اکتودرم است. وقتی یک دندان شیری به صورت مادرزادی وجود ندارد، دندان دائمی که قرار است به جای آن بیرون بیاید نیز وجود نخواهد داشت.

ژنتیک در فقدان مادرزادی دندان نقش مهمی ایفا می کند. جالب اینکه الگوی فقدان مادرزادی دندان در دو قلوهای یکسان و تک تخمکی نیز می تواند متفاوت باشد، که احتمالاً به این مطلب اشاره دارد که مکانیزم های بنیادی دیگری در این میان نقش دارند، از جمله عوامل مربوط به پس از تولد که می تواند حاکی از بروز همزمان دو ناهنجاری باشد. این مشکلات می توانند عوامل محیطی را نیز شامل شوند زیرا ترکیبی از عوامل ژنتیکی و عوامل محیطی می توانند منجر به فقدان دندان شوند، که عبارتند از عفونت، حادثه و بروز آسیب، داروها، و نیز ژن های همراه با حدود ۱۲۰ سندورم، از قبیل شکاف کام و لب، اکتودرمال دیسپلازی، و سندروم های داون Down، ریگر Rieger، و بوک Book.

یکی از توضیحات عمومی ممکن این است که جز در موارد ارثی، پس از آنکه بافت های اطراف فضای لازم برای وقتی جوانه دندان در حال رشد است را می بندند، احتمال بروز فقدان مادرزادی دندان بیشتر خواهد بود. تحقیقات دیگر حاکی از این هستند که تأخیر در رشد دندان ها و کاهش اندازه دندان ها با بروز فقدان مادرزادی دندان رابطه مستقیم دارد. علاوه بر این، فقدان مادرزادی دندان ها در قسمت های جلو بیشتر به ژن ها بستگی دارد، در حالی که فقدان مادرزادی دندان ها در عقب دهان بیشتر به صورت اتفاقی رخ می دهد.

 

روش های تشخیص فقدان مادرزادی دندان های دائمی

فقدان دندان بر اساس تعداد دندان هایی که وجود ندارند دسته بندی می شوند. در موارد خفیف و متوسط معمولاً به ترتیب سه و کمتر از شش دندان وجود ندارند. در واقع تفاوت هیپودنشیا hypodontia (فقدان قسمتی از دندان ها)، اولیگودنشیا oligodontia (فقدان تعدادی از دندان ها)، و آنودنشیا anodontia (فقدان کامل همه دندان های دائمی) در تعداد دندان هایی است که وجود ندارند و معمولاً روی آنها نیز اتفاق نظر وجود ندارد. با این حال تشخیص همه آنها به چند روش محدود می شود. بهترین روش برای تشخیص فقدان مادرزادی دندان استفاده از تصاویر رادیوگرافیک، و معاینات بالینی و دندان است.

 

در نیامدن کدام دندان ها شایع تر است؟

دندانپزشک ها باید از الگوهای مختلف بروز فقدان دندان و عوامل خطر آن آگاه باشند. به عنوان یک قانون کلی، اگر تنها تعدادی از دندان ها وجود نداشته باشند، از دندان های دیستال از هر نوعی خواهند بود. این در مورد دندان های لترال ماگزیلا و دومین دندان های پرمولر مندیبل نیز صدق می کند. از سوی دیگر، تصور می شود نرخ فقدان دندان های پرمولر اول، نیش، و مولرهای اول دائمی ماگزیلا، که احتمالاً ثبات بیشتری دارند، در کودکانی که پنج دندان یا بیشتر آنها وجود ندارد، بیشتر است.

 

 

 

دندان درنیاوردن مادرزادی

دندان درنیاوردن مادرزادی

 

درمان دندان درنیاوردن کودکان

فقدان مادرزادی دندان ها درمان مشخصی دارد که جامع و پر هزینه است. البته این هزینه بسته به محلی که دندان آن وجود ندارد، در کشورهای مختلف، و در شهرهای مختلف متفاوت است. درمان این مشکل اغلب دشوار است و معمولاً به همکاری چند پزشک از شاخه های مختلف، از جمله جراح دهان، دندانپزشک اطفال، ارتودنتیست و دندانپزشک عمومی، نیاز خواهد داشت. دندانپزشک عمومی و دندانپزشک متخصص اطفال با تشخیص فقدان دندان های شیری و ارجاع زود هنگام بیمار به ارتودنتیست، می توانند درمان های چند رشته ای را ساده تر کنند؛ زیرا فقدان مادرزادی دندان های شیری ارتباط مستقیمی با فقدان دندان های دائمی جایگزین آنها دارد.

درمان دندان در نیاوردن کودک با ارتودنسی

علاوه بر این، در مورد دندان های نیش نهفته در کام (سقف دهان) ماگزیلا در نتیجه فقدان دندان های لترال، باید از به جا ماندن دندان های باقی مانده اطمینان حاصل نمایند زیرا کشیدن زود هنگام دندان های پیشین می تواند بیرون آمدن دندان های دائمی در محل درست را هدایت کند. به همین دلیل ارزیابی اولیه تعداد دندان هایی که وجود ندارند، و در نظر گرفتن عوامل خطر فقدان مادرزادی دندان، و نیز اندازه و تعداد دندان های باقی مانده در هر دو قوس دندانی در طرح و اجرای درمان ضرورت دارد. نوع مال اکلوژن، وخامت فشردگی و نامرتبی دندان ها و نیمرخ از جمله مهمترین نگرانی هایی هستند که روی تعیین طرح درمان نهایی تأثیر دارند. حجم استخوان به زیبایی های چهره از جمله لبخند، مربوط هستند و باید در طرح درمان نیز مد نظر قرار گیرند. طی دوره درمان، تغییرات ممکن در تغییرات کرانیوفاشیال همراه با فقدان مادرزادی دندان نیز مد نظر قرار گیرند.

 

 

دندان درنیاوردن مادرزادی

دندان درنیاوردن مادرزادی

 

چالش دیگر، درمان بیمارانی است که در حال رشد هستند. گرچه درمان باید در طول نوجوانی آغاز شود، اما درمان های موقت باید از حدود ۷-۹ سالگی آغاز شود، قبل از آنکه کودک متوجه شود با دیگران تفاوت هایی دارد.

فضاهای خالی بین دندان ها را هم می توان باز نگه داشت تا از دندان های مصنوعی برای پر کردن آنها استفاده کرد، یا آنها را با ابزارهای ارتودنسی بست. دیگر راه های درمان شامل کاشت ایمپلنت یا بیرون آوردن و جابجا کردن دندان های مولر سوم هستند که در غیر اینصورت کشیده می شوند، تا قسمت های بی دندان را پر کنند و تعداد دندان ها افزایش پیدا کند. در روش باز گذاشتن فاصله و استفاده از پروتز مصنوعی، به جز بیمارانی که در حال رشد هستند، کاشت ایمپلنت گزینه بهتری است زیرا اسئواینتگریشن ایمپلنت در استخوان آلوئولار در حال رشد مشکل ایجاد می کند.

کاشت ایمپلنت باید تا زمان توقف رشد استخوان های فک بیمار در نوجوانی متوقف شود. این امکان نیز وجود دارد که در مورد فک بالا که دندان های آن فشرده هستند، فواصل بین دندان های لترال را با دندان های نیش پر کرده و با تراش آنها را به شکل دندان های لترال درآورد. در قوس دندانی بالا که صاف است، فضاهای خالی که پخش شده اند را می توان با استفاده از پروتزهای مصنوعی پر کرد. در صورتی که دندان های جلوی فک بالا به صورت مادرزادی وجود نداشته باشند، علاوه بر گزینه های زیبایی، برای اصلاح ارتباط دندان های قدامی دو فک بالا و پایین لازم است از درمان های کاموفلاژ فانکشنال نیز استفاده شود.

 آپنه انسدادی خواب یکی از اختلالات تنفسی همراه با خواب است که علیرغم تلاش بیمار برای تنفس، منجر به تنگی یا انسداد کامل مجرای تنفسی بیمار می شود. این اتفاق معمولاً در طول خواب و زمانی اتفاق می افتد که ماهیچه ها آرام می شوند و منجر به پایین آمدن بافت های نرم موجود در عقب حلق می شوند که منجر به انسداد مجرای تنفسی بالا می شود. متعاقباً، توقف های جزئی و کامل در تنفس وجود دارند که در طول خواب حداقل ۱۰ ثانیه طول می کشند. سپس، میزان اکسیژن موجود در خون کاهش می یابد و تا ۵۰ درصد، و در موارد حادتر، حتی بیشتر، کاهش می یابد.

وقتی سطح اکسیژن خون کاهش می یابد مغز واکنش نشان می دهد و به بدن هشدار می دهد و باعث بیدار شدن از خواب برای مدت کوتاهی می شود. این اتفاق باعث می شود روند تنفس طبیعی از سر گرفته شود. این الگو می تواند بارها در طول شب تکرار شود. این اتفاق می تواند موجب پایین آمدن کیفیت خواب شود و باعث شود فرد در طول روز احساس خواب آلودگی داشته باشد. خواب آلودگی مزمن مداوم یکی از علائم شایع است که در طول عمر خود را نشان می دهد و نتیجه فعل و انفعالات بین عوامل متعددی است.

از جمله از دست رفتن کشش و قوام ماهیچه های موجود در بافت ها در طول خواب، لوزه های بزرگ، انسداد آناتومیکال مجرای تنفسی، عقب رفتگی مندیبل، الکل، چاقی، داروهای آرامبخش، و داروهای ضد آلرژی. از آنجا که صدای خر و پف یکی از علائم کلیدی آپنه انسدادی خواب است، این علامت به یکی از نگرانی های پزشکی تبدیل شده است.

ارتودنسی و درمان آپنه انسدادی خواب

ارتودنسی و درمان آپنه انسدادی خواب

 

پاتوفیزیولوژی آپنه انسدادی خواب

اینطور تصور شده است که افرادی که آپنه انسدادی خواب دارند، در عملکرد عضله چانه ای- زبانی خود، که عضله زبان است، اختلال بوجود می آید. این باعث می شود وقتی در طول خواب برای تنفس تلاش می شود، زبان در دیواره حلق از وضعیت معمول خود پایین تر بیاید و موجب انسداد مجرای تنفسی شود. انسداد مجرای بینی موجب بالا رفتن مقاومت در برابر جریان هوا می شود، که در عوض باعث افزایش تلاش برای تنفس و افزایش فشار منفی در مجرای تنفسی دیواره حلق می شود.

ارتودنسی و درمان آپنه انسدادی خواب

ارتودنسی و درمان آپنه انسدادی خواب

 

عواملی که منجر به آپنه خواب می شوند

·        چاقی

·        وجود ناهنجاری های ساختاری که باعث انسداد مجرای تنفسی فوقانی می شوند.

·        افزایش سن

·        مردان

·        کشیدن سیگار و مصرف الکل

·        داروهای آرامبخش

·        عقب رفتگی مندیبل (فک پایین)

·        تورم یا بزرگ بودن اندازه لوزه ها

·        کوچک بودن غیر عادی فک پایین

·        غدد لنفاوی

·        بزرگ شدن زبان

 

علائم و نشانه های آپنه خواب

·        خر و پف کردن

·        توقف خواب در طول شب

·        خواب بدون استراحت و افزایش حرکات بدن

·        براکسیسم

·        بی اختیاری ادرار در طول روز و شب

·        عریض شدن گردن

·        محدودیت رشد

·        تنفس دهانی در نتیجه خشکی دهان

·        احتقان مزمن بینی

·        خواب گردی

·        چاقی

·        خستگی

·        تغییر خلق و خو؛ آسیب پذیری، احساس ناامیدی، بی حوصلگی، افسردگی، اضطراب

·        پرخاشگری و بیش فعالی

·        عملکرد ضعیف در مدرسه

·        تمرکز ضعیف و حواس پرتی

·        گرفتگی عروق زیر کاسه چشم

 

تأثیرات آپنه خواب

·        نوسانات سطح اکسیژن خون

·        افزایش ضربان قلب

·        بالا رفتن مزمن فشار خون در طول روز

·        بالا رفتن احتمال حمله قلبی

·        بیماری های قلبی

·        نقص تحمل گلوکوز و مقاومت در برابر انسولین

·        کاهش تمرکز

·        تغییرات خلق و خو

·        بالا رفتن حوادث وسایل نقلیه موتوری

ارتودنسی و درمان آپنه انسدادی خواب

ارتودنسی و درمان آپنه انسدادی خواب

 

تشخیص آپنه انسدادی خواب

تعداد دفعات قطع تنفس در هر ساعت، به عنوان مبنایی برای ارزیابی وخامت سندورم هیپوپنه آپنه انسدادی خواب استفاده می شود و شاخص هیپوپنه/ آپنه (AHI) یا شاخص اختلال تنفسی (RDI) نامیده می شود. این شاخص ها بیشتر از هر روش دیگری استفاده می شوند.

معمولاً تست تشخیص مراحل مختلف خواب (MSLT) برای اندازه گیری مدت زمانی استفاده می شود که طول می کشد تا فرد به خواب برود. این تست در یک اتاق تاریک و حداقل برای چهار مرتبه مجزا در طول روز انجام می شود. این فواصل مراحل مختلف خواب نامیده می شوند.

 

معاینات و بررسی های جسمی نیز انجام می شوند

·        وزن و قد در نخستین جلسه مراجعه و جلسات بعد یادداشت و مقایسه می شوند، بیش از ۵۰ درصد از افرادی که آپنه انسدادی خواب دارند چاق هستند.

·        دور گردن نیز اندازه گیری می شود، در بیمارانی که آپنه انسدادی خواب دارند، دور گردن بیش از ۱۷ میلی متر افزایش می یابد.

·        به صورت چشمی عقب رفتگی مندیبل بررسی می شود.

·        باز بودن مجرای بینی نیز بررسی می شود.

·        در صورت امکان، انسداد مجرای فوقانی تنفسی با استفاده از لارنگوسکوپی laryngoscopy غیر مستقیم بررسی می شود.

·        ماکروگلوسیا (بزرگ شدگی زبان) نیز بررسی می شود.

·        وجود یا عدم وجود دندان ها نیز بررسی می شود.

·        اندازه لوزه ها، ظاهر زبان کوچک و اندازه داخل مجرای تنفسی بررسی می شوند.

·        فشار خون اندازه گرفته می شود. corpulmonale

·        بررسی های تنفسی، قلبی- عروقی، و عصبی برای تشخیص بیماری هایی مانند بیماری قلبی- ریوی corpulmonale، دفورمیتی و ناهنجاری در دیواره سینه و ماهیچه قلب انجام می شوند.

·        احتمال از کار افتادگی یا نقص غده تیروئید، آکرومگالی، و تست عملکرد تیروئید نیز باید بررسی شوند.

 

درمان آپنه انسدادی خواب

گزینه های درمان می توانند به سه دسته تقسیم شوند:

  1. مداخلات رفتاری
  2. گزینه های غیر جراحی
  3. گزینه های جراحی

در مقاله بعد هر یک از این درمان ها و کمک ارتودنسی به درمان این اختلال را برای شما توضیح خواهیم داد.

 

سپراتور، جدا کننده یا فضا ساز چیست؟

 

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

 

دندان های عقب شما به یکدیگر بسیار نردیک هستند. ارتودنتیست برای آنکه در جلسه ای که قرار است براکت ها روی دندان ها و بندها به دور دندان ها قرار داده می شوند، بتواند مولر بندها را به راحتی به دور دندان های عقب بلغزاند، لازم است بین آنها فضای کافی ایجاد کند. برای این کار از ابزاری به نام سپراتور استفاده می کند که با قرار گرفتن بین دندان های عقب می تواند در جلسه بعد، به راحتی مولر بندها را به دور دندان ها قرار دهد.

 

 

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

 

انواع سپراتور یا جدا کننده ارتودنسی

سپراتورها به دو شکل فلزی و کشی در دسترس هستند که انتخاب از بین آنها بر اساس شراطی خاصی می باشد. سپراتورهای کشی بیشتر از سپراتورهای فلزی استفاده می شوند. سپراتورهای فلزی زمانی استفاده می شوند که نتوان سپراتورهای کشی را بین دندان ها قرار داد. این معمولاً زمانی است که بین دندان ها آنقدر تنگ است که سپراتور کشی قرار نمی گیرد.

 

 

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

 

با قرار گرفتن سپراتور بین دندان ها بیمار چه احساسی خواهد داشت؟

سپراتورها ممکن است در ابتدا احساس عجیب و غریبی ایجاد کنند، مانند گیر کردن غذا بین دندان ها. ممکن است در قسمت هایی که سپراتورها کار گذاشته شده اند، مقداری تنگی و حساسیت احساس کنید. این حاکی از این است که سپراتورها در حال کار کردن هستند. با این حال، این تنگی تنها چند روز طول خواهد کشید. هر گونه ناراحتی یا سوزشی را می توان با داروهایی که برای تسکین سر درد استفاده می شوند کاهش داد و اگر با حین جویدن و گاز زدن احساس متفاوتی را تجربه کردید نگران نشوید.

لازم است سپراتورها چند روز در جای خود قرار بگیرند تا کار خود را انجام دهند. پس از چند روز می توانند فضای لازم بین دندان های عقب را ایجاد کنند تا جایی که به صورت خود به خود بیرون بیایند. این اتفاق کاملاً عادی است و اورژانسی محسوب نمی شود؛ تنها به این معناست که فضای کافی بوجود آمده است.

 

 

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

طی مدتی که سپراتور بین دندان ها هستند چه نکاتی را باید رعایت کرد؟

  • سعی نکنید سپراتورها را خودتان از بین دندان ها خارج کنید، این کار باعث خواهد شد جلسه مهم بعدی شما ناراحت کننده باشد زیرا جای کافی بین دندان های مولر وجود نخواهد داشت.
  • با وجود سپراتورها بین دندان نیز باید خیلی خوب مسواک بزنید. آنها حتی با مسواک زدن شدید هم بیرون نخواهند آمد. تنها سعی کنید از عقب و جلو یا بالا و پایین بردن مسواک خود بپرهیزید زیرا این کارها باعث می شوند سپراتورها از بین دندان ها بیرون بیایند.
  • با وجود سپراتورها بین دندان ها می توانید مثل همیشه غذا بخورید، اما توصیه می کنیم از خوردن آدامس و غذاهای خیلی چسبناک مانند آبنبات های جویدنی/ چسبناک (کارامل، تافی، شکلات، آدامس خرسی، چوب شور، ویفر شکلاتی، و هر نوع آبنبات چسبناک دیگری) بپرهیزید،؛ زیرا این خوراکی ها باعث خواهند شد سپراتورها از بین دندان ها خارج شوند.
  • غذای مقوی بخورید.
  • از کشیدن نخ دندان یا فرو بردن خلال دندان بین دندان هایی که سپراتور بین آنها وجود دارد نیز بپرهیزید.
  • علاوه بر این، سعی نکنید با انگشت یا زبان با آنها بازی کنید زیرا باعث خارج شدن آنها خواهید شد.
  • لازم است سپراتورها را تنها آنقدر در جای خود نگه دارید که فضای کافی بین دندان های مولر ایجاد شود. تحت اکثر شرایط، به احتمال زیاد شما آنها را بیشتر از یک تا دو هفته نیاز نخواهید داشت.
  • در صورت لزوم از ارتودنتیست خود بخواهید مسکن خوبی برای شما تجویز کند.
  • در صورت خارج شدن جدا کننده از بین دندان ها خود را نگران نکنید. اگر حین مسواک زدن مراقب بوده اید و از خوردن خوراکی هایی که ذکر شد اجتناب کرده اید سعی کنید و باز هم سپراتور ها بیرون آمده اند، تنها به این معناست که فضای لازم بین دندان ها ایجاد شده است. نیاز نیست آنها را مجدداً در جای خود قرار دهید.
  • دقت داشته باشید که: اگر سپراتورها چهار روز یا بیشتر قبل از روز مشخص شده برای مراجعه جهت قرار گیری مولر بندها روی دندان ها خارج شوند، لازم است یک مرتبه دیگر به ارتودنتیست مراجعه کنید تا آنها را در جای خود قرار دهد.

 

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

اگر سپراتور از بین دندان ها خارج شد چه باید کرد؟

اگر یک یا چند سپراتور از بین دندان ها خارج شد و امکان مراجعه به ارتودنتیست برای شما وجود نداشت درست مانند نخستین مرتبه که ارتودنتیست آنها را بین دندان ها قرار می دهد عمل کنید.

دو تکه نخ دندان بردارید. هر دو تکه نخ را از دو سمت سپراتور از داخل آن عبور دهید تا در مقابل یکدیگر تا شوند. سپس انتهای هر چهار سر نخ دندان ها را دو به دو با یکدیگر به دور انگشتان اشاره خود بپیچید و با انگشت های شست آنها را بگیرید تا بتوانید آنها را هدایت کنید. انگشت هایی که نخ دندان به دور آنها پیچیده شده است را از یکدیگر دور کنید تا سپراتور کش بیاید و تقریباً صاف شود و در آن کشش ایجاد شود. درست مانند زمانی که نخ دندان می کشید به آرامی سپراتور را بین دندان ها قرار دهید و وقتی درست بین دندان ها قرار گرفت دو سر نخ دندان ها را رها کنید و یک سر آنها را بگیرید و از داخل سپراتور خارج کنید. ممکن است لازم باشد برای خارج کردن نخ دندان ها انگشتان خود را روی سپراتور قرار دهید تا مانع بیرون آمدن آن شوید.

ایمپلنت هایی که برای قرار گیری به صورت عمودی یا زاویه دار در فرایندهای آلوئولار، تیغه زیگوماتیک آلوئولار، خار قدامی بینی، مثلث رترومولار مندیبل، یا در قسمتی استفاده می شوند که خط جوش خوردن و یکى شدن دو نیمه جانبى بدنه مندیبل که در ناحیه تحتانى جهت تشکیل برجستگى چانه اى از هم جدا مى شود، عموماً ایمپلنت های پیچی سلف تپینگ (خود پیچاننده) یا سلف دریلینگ (خود سوراخ کننده) هستند که قطر آنها (۸/۱ تا ۲ میلی متر) کاهش یافته است و ارتفاع آنها اجازه می دهد تکیه گاه داخلی استخوان تا عمق ۵ تا ۱۴ میلی متری ایجاد شود.

مانند ایمپلنت های پالاتال (سقف دهانی)، این نوع ایمپلنت ها نیز عموماً یک تکه هستند و بخشی از آنها که قرار است تکیه گاه ارتودنسی قرار بگیرد، داخل حفره دهان از مخاط بیرون می ماند. جوش خوردن ایمپلنت با استخوان هدف اصلی این نوع ایمپلنت ها نیست. بلافاصله پس از آنکه به ثبات اولیه برسند می توان آنها را بارگذاری کرد.

ملاحظات استفاده از ایمپلنت در ارتودنسی

ایمپلنت های ارتودنتیک معمولاً با هدف استفاده در طول کل دوره درمان ارتودنسی کاشته می شوند. ابزارهایی که برای کاشت ایمپلنت استفاده می شوند و بویژه مخصوص سیستم ایمپلنت هستند، باید برای برداشتن ایمپلنت نیز استفاده شوند- به شرطی که در ابزارهایی که برای این هدف در نظر گرفته شده اند گنجانده شده باشند. باید اطمینان حاصل کرد که در طول کاشت ایمپلنت، ساختارهای مجاور (از جمله طاق استخوانی پالاتال، کف بینی، ریشه های دندان های مجاور، یا کانال مندیبل) که باید در طول قرار گیری ایمپلنت حمایت شوند، در طول فرایند برداشتن بافت روی ایمپلنت و برداشتن آن آسیب نمی بینند. ایمپلنت های مینی اسکرو را می توان به طور طبیعی و به آرامی، تنها با باز کردن پیچ آنها و با استفاده از استئومی (برش استخوان) بسیار جزئی خارج کرد.

با این حال، در طول فرایند خارج کردن ایمپلنت، نزدیکی به دندان های مجاور نیز باید مد نظر قرار گیرد، زیرا به راحتی می توان فاصله آنها با ایمپلنت ها را در طول درمان ارتودنسی کاهش داد. اگر ایمپلنت ها برای مدت زمان طولانی پس از تکمیل درمان ارتودنسی بارگذاری نشوند، مقدار فشار لازم برای باز کردن پیچ آنها نیز بیشتر خواهد بود.

علاوه بر ابزارها، تجهیزات، پیش نیازهای  تشخیصی و فضایی، قرار گیری ایمپلنت ها برای کاربرد ارتودنتیک مستلزم تخصص و مهارت در رابطه با فرایندهای جراحی و نیز توانایی پرداختن به مشکلات احتمالی است. بنابراین، کار گروهی چند شاخه دندانپزشکی در طول طراحی درمان های ارتودنسی با حمایت ایمپلنت و نیز کاشت آنها، و در صورت لزوم، درمان های زیبایی که در میانه دوره درمان و در مرحله نهایی از اهمیت ویژه ای برخوردار خواهند بود.

 

 

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش سوم

خطرات و مشکلات احتمالی ایمپلنت

خطرات و مشکلات احتمالی که در طول طراحی درمان و استفاده از تکیه گاه ارتودنسی باید مد نظر قرار گیرند، به ویژگی های فردی نسبی سوابق پزشکی عمومی و آناتومی، محل طراحی شده ایمپلنت، و نیز ویژگی های غیر عادی در طول دوره درمان بستگی دارند. این خطرات باید برای بیماران توضیح داده شوند، علاوه بر این باید اطلاع داشته باشند که ممکن است هر شرایط یا مشکلاتی بروز یابند که ممکن است تغییر دوره درمان را ضروری کنند.

علاوه بر خطرات عمومی اساسی فرایندهای جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی مربوط به ایمپلنت های معمولی که برای در ابتدا برای درمان ارتودنسی کاشته می شوند و پس از آن قرار است برای همیشه به عنوان درمان زیبایی دندانپزشکی باقی بمانند، در مورد محل طراحی شده برای کاشت آن خطرات خاصی وجود دارد (از جمله اینکه، در قسمت های عقبی مندیبل این احتمال کلی وجود دارد که در قسمت هایی که اعصاب آلوئولار و اعصاب روانی منطقه جراحی پخش می شوند، اختلالات حساسیتی پس از جراحی بروز پیدا کنند؛ در ماگزیلا این احتمال وجود دارد که باز شدن تصادفی سینوس ماگزیلا یا حفره بینی اتفاق بیفتد) که باید با محدودیت بیمار پس از جراحی، مد نظر قرار گیرند.

این محدودیت ها عبارتند از ضرورت مراجعه برای چکاپ های بعدی، ضرورت استفاده از تکنیک درست و نظارت برای داشتن بهداشت دهانی مؤثر و نیز گزینه های درمانی جایگزین بدون استفاده از ایمپلنت ها. در صورتی که ایمپلنت ها مدت کوتاهی قبل از تکمیل روند رشد فک کار گذاشته شوند، احتمال رشد بیشتر فک در آینده و نیز اقدامات اصلاحی که متعاقباً ضرورت پیدا می کنند باید مد نظر قرار گیرند.

 

 

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش سوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش سوم

 

گزارشات بسیار اندکی مبنی بر خطرات و مشکلات احتمالی در طول قرار گیری ایمپلنت های ارتودنتیک برای قرار گیری به عنوان تکیه گاه ارتودنتیک، و پس از آن وجود دارد.

دیگر خطرات مرتبط با ایمپلنت هایی که برای تکیه گاه ارتودنسی کاشته می شوند، علاوه بر خطرات و مشکلاتی که ذکر شدند عبارتند از: شکست کاشت ایمپلنت های دندانی و بروز اتفاقات نامطلوب در سلامت بیمار، فک ها و روند رشد دندان های باقی مانده: شکست ایمپلنت می تواند باعث شود دوره درمان ارتودنسی متوقف شود و موفقیت آن زیر سؤال برود؛ حساسیت مکانیکی مخاط دهانی در نتیجه قرار گیری نامطلوب ایمپلنت ها و ساختارهای فوقانی تکیه گاه می توانند موجب بروز درد شوند در نهایت منجر به نارضایتی بیمار شود؛ جایگذاری نادرست ایمپلنت ها می تواند باعث شود که یا آنها برای اعمال فشار غیر عادی باشند، یا منجر به التهاب مخاط دهانی و عفونت موضعی و در پی آن، شکست ایمپلنت های دندانی شود.

نقص هایی که به دنبال شکست ایمپلنت به دلیل التهاب بوجود می آیند، در موقعیت های خاصی می توانند موجب به تأخیر افتادن کاشت ایمپلنت های دندانی شوند یا حتی انجام آن را غیر ممکن سازند؛ با قرار گیری نادرست ایمپلنت های دندانی، و تماس خیلی نزدیک بین ایمپلنت و دندان های مجاور (که در موارد بسیار نادر در طول دوره درمان با ایمپلنت اتفاق می افتد) امکان آسیب خوردن به دندان های کناری، در طول روند کاشت نیز وجود دارد.

بررسی و ارزیابی موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی برای تحمل فشارهای ارتودنتیک، اساساً روی دوام و کاربردی بودن تکیه گاه در طول کل دوره درمان دندانپزشکی متمرکز است. با این حال، بررسی ها شامل عدم وجود علائم عفونت و التهاب، تکان خوردن و قابلیت جابجایی، ظرفیت ناکافی بارگذاری، درد، و نیز آسیب به ریشه دندان های مجاور یا دیگر ساختارهای کناری هستند.

 

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش سوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش سوم

در مقاله قبل برای شما توضیح دادیم که ایمپلنت های دندانی می توانند به گونه ای کاشته شوند که به عنوان تکیه گاه ابزار ارتودنسی عمل کنند، در ادامه راجع به آماده سازی های لازم برای کاشت ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی صحبت کردیم و در پایان گفتیم انتخاب سیستم ایمپلنت درست برای موفقیت آمیز بودن آنها در تکیه گاه قرار گرفتن برای ابزار ارتودنسی از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

در این مقاله قصد داریم به دیگر ابعاد مهم در رابطه با این موضوع بپردازیم.

 

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش دوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش دوم

استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه در ارتودنسی

مینی اسکروهای تیتانیومی یا ایمپلنت های مینی اسکرو که در فرایندهای آلوئولار کار گذاشته می شوند، هم با سطوح صاف و صیقلی (ماشین شده)، و هم با سطوح زبر مورد استفاده قرار می گیرند. آنها، در مقایسه با ایمپلنت هایی که داخل کام (سقف دهان) کار گذاشته می شوند، بلافاصله بارگذاری می شوند. اسئواینتگریشن جزء اهداف کاشت این نوع ایمپلنت ها نیست. معمولاً این ایمپلنت ها می توانند پس از تکمیل درمان ارتودنسی، با باز کردن پیچ آنها، به آرامی خارج شوند. برای تصمیم گیری راجع به اینکه بارگذاری ارتودنتیک این نوع ایمپلنت ها چه زمانی آغاز شود، نه تنها  باید بافت میکرو و ماکرو سطح آن مد نظر قرار گیرد، بلکه استحکام اولیه و نیز کیفیت استخوان نیز حائز اهمیت هستند.

تشخیص پیش از کاشت ایمپلنت

تشخیص قبل از کاشت ایمپلنت در درمان ارتودنسی، معمولاً با کمک معاینات و آزمایشات بالینی، رادیوگرافیک، و بررسی یافته های انجام می شود، که نتایج آنها منجر به در نظر گرفتن یک استراتژی درمان تحت حمایت ایمپلنت می شود.

اگر قرار باشد ایمپلنت های معمولی برای استفاده به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، و در پی آن، برای نگه داشتن روکش دندان پس از تکمیل درمان ارتودنسی در نظر گرفته شوند، طراحی و برنامه ریزی مستلزم همکاری نزدیک بین همه عوامل دخیل در درمان هستند، از جمله بهترین محل قرار گیری ایمپلنت های دندانی، مدت زمان تقریبی مورد نیاز، دوره درمان، و محل ایده آل دندان های طبیعی، در حالی که محل قرار گیری روکش ایمپلنت نیز مد نظر قرار گرفته می شود. به همین دلیل، محدوده تشخیص قبل از کاشت ایمپلنت های دندانی، با توصیه های DGZMK (جامعه دندانپزشکی و داروهای دهانی آلمان) مطابقت دارد: رادیوگراف های پانورامیک panoramic با اشاره به اندازه های رادیواپک radiopaque به عنوان پایه استفاده می شوند.

تکنیک های تصویر برداری دیگر برای توضیحات با جزئیات بیشتر و ارزیابی استخوان محل سایت، تعیین فاصله بین محل طراحی شده برای ایمپلنت و ساختار آناتومیکال مجاور و نیز از بین بردن یافته های (موانع) پاتولوژیکال در محل ایمپلنت و نیز محیط پیرامون آن استفاده می شوند. دامنه و نوع تصویربرداری هایی که استفاده می شوند به نیازهای فردی در هر مورد بستگی دارد، که البته باید قرار گیری در معرض پرتو و نیز نسبت هزینه- سود از تکنیک های دیگر نیز مد نظر قرار گیرند و بایستی بسته به وضعیت هر مورد، بر اساس یافته های بالینی نشانه های توجیح کننده برای تکنیک های تصویر برداری تکمیل شوند.

قبل از کاشت ایمپلنت های پالاتال برای اعمال فشار ارتودنتیک، قسمت استخوانی سقف دهان و ضخامت طاق کام در قسمت میانی می تواند با استفاده از یک تصویر رادیوگرافیک سفالومتریک لترال نمایش داده شود. در این موارد، درست مانند تصویر برداری با استفاده از رادیوگراف های پانورامیک، انتقال محل ایمپلنت از تجزیه و تحلیل مدل با استفاده از تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس به موقعیت های بالینی، با استفاده از استنت های stent جراحی عملی است. زیرا به دلیل قوس سقف دهان، مخصوصاً زمان استفاده از ایمپلنت های پالاتال، حفظ ایمپلنت کاشته شده در محور طولی دشوار است. علاوه بر این، باید تلاش شود از قرار گیری نادرست ایمپلنت که ممکن است به دندان های قدامی آسیب برساند، اجتناب شود، زیرا گاهی اوقات زاویه این دندان ها خیلی زیاد است و نوک ریشه آنها به سمت ایمپلنت منحرف است.

هنگام قرار گیری ایمپلنت ها در قسمت آلوئولار، استفاده از استنت ها برای انتقال صحیح موقعیت ایمپلنت کاشته شده به موقعیت بالینی نیز مزایای بسیاری دارد. هدف باید قرار گیری ایمپلنت در قسمت های لثه کراتینه شده keratinised gingiva (شاخی شده) باشد. قبل از قرار گیری سیستم ایمپلنت های مینی اسکرو در قسمت های آلوئولار به صورت عمودی یا با هر زاویه دیگری، ارزیابی فضای موجود موجود بین ریشه ها و فاصله بین محل ایمپلنت کاشته شده و دندان های مجاور از اهمیت ویژه ای برخوردار است. اگر برای جابجایی دندان های مجاور ایمپلنت کاشته شده برنامه ریزی شده است، هنگام تعیین محل ایمپلنت، باید تغییر وضعیت این دندان ها نیز مد نظر قرار گیرد تا از ایجاد اختلال در جابجایی دندان ها توسط ایمپلنت ها پیشگیری شود.

استفاده از توموگرافی کامپیوتری (CT) و توموگرافی کامپیوتری پرتو مخروطی (CBCT) می تواند ارزیابی متریک دقیق ضخامت و حجم عمودی استخوان با تحمل کمتر، قبل از قرار گیری ایمپلنت در قسمت پالاتال انجام داد. با این حال، مهم است دقت نمایید که برای این نوع معاینات و ارزیابی ها قرار گیری در معرض اشعه بیشتر است که برای کودکان و نوجوانان از جمله عوامل خطر می باشد.

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش دوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش دوم

فرایند جراحی کاشت ایمپلنت

فرایند جراحی برای کاشت ایمپلنت های دندانی از اصول جراحی کاشت ایمپچلنت های معمولی پیروی می کند با این تفاوت که باید ویژگی های آناتومیکال محل ایمپلنت مد نظر قرار گیرند در حالی که باید از زنده بودن بافت استخوان مجاور اطمینان حاصل شود تا استحکام اولیه ایمپلنت حاصل شود. استفاده از ایمپلنت هایی که صرفاً برای اعمال فشارهای ارتودنتیک ابداع شده اند، عموماً تنها مستلزم ایجاد یک برش جزئی یا دسترسی پیدا کردن با استفاده از سوراخ کردن مخاط است (که مخصوصاً زمانی مناسب است که از ایمپلنت های پالاتال استفاده می شود). گاهی اوقات، دسترسی تنها از راه لثه و آماده سازی محل کاشت ایمپلنت با جراحی های تهاجمی امکان پذیر است که باید هدف آنها حفظ حیات استخوان پیرامون ایمپلنت باشد.

در مقاله بعد به ادامه جراحی کاشت ایمپلنت برای قرار گیری به عنوان تکیه گاه ارتودنسی و عوامل خطر طی این جراحی خواهیم پرداخت…

استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، برای جابجا کردن تعداد زیادی از دندان ها یا یک دندان، بدون وارد آوردن فشار به دیگر دندان ها، بیش از پیش افزایش یافته است. بعلاوه، در وضعیت هایی، مانند هیپودنشیا، که گزینه های معمول برای تکیه گاه شدن وجود ندارند، یا خیلی محدود هستند، پس از افتادن دندان ها، یا در بیمارانی که دندان های آنها مشکلات پریودنتال دارند، ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه (لنگر) ارتودنسی، جایگزین های خوبی برای تکیه گاه های خارج دهانی هستند.

همیشه فرایند انتخاب و نیز کاشت ایمپلنت ها به اهداف بلند مدت درمان بستگی دارد. از یک سو، می توان کاشت ایمپلنت های سنتی در موقعیت یک (یا چند) دندان را انجام داد که با هدف قرار گیری روکش های دندانی در آینده روی آنها کاشته شده اند، و پس از جابجایی یک یا یک دسته دندان به محل طراحی شده، با استفاده از این ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، در آینده می توان پروتز های مصنوعی روی آنها را اعمال نمود. تصمیم بر این است که این ایمپلنت ها در تیغه آلوئولار باقی بمانند. از سوی دیگر، فشارهای ارتودنتیک می توانند با استفاده از ایمپلنت های خاصی به یک دندان یا یک دسته دندان وارد شوند. در انتهای درمان ارتودنسی، این ایمپلنت ها که تنها به عنوان تکیه گاه استفاده شده اند، برداشته می شوند.

 

 

مینی اسکرو در ارتودنسی

مینی اسکرو در ارتودنسی

 

هدف از کاشت ایمپلنت برای کمک به درمان ارتودنسی

استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی مستلزم آن است که ارتودنتیست در طول بررسی طرح درمان مزایا و معایب فرایندهای درمان جایگزین، و مشخصه های فردی هر بیمار (سوابق عمومی پزشکی، ویژگی های اختلالاتی که نیاز به درمان ارتودنسی دارند، ویژگی های آناتومیک محل طراحی شده برای کاشت ایمپلنت، سن بیمار، عادات بهداشت دهانی، همکاری بیمار، حمایت والدین از فرایندهای درمانی در مورد بیماران خردسال) را مد نظر قرار دهد.

ایمپلنت ها، بویژه در موارد زیر به عنوان تکیه گاه یا لنگر ارتودنسی استفاده می شوند: فرو بردن دندان در حفره، یا خارج کردن آن از حفره، درمان کجی دندان ها، جابجایی نامتقارن دندان ها در تمام طرح ها، افزایش قدرت تکیه گاه، مخصوصاً در مکانی که تکیه گاه کافی وجود ندارد، بستن ارتودنتیک فواصل و اصلاح مال اکلوژن، و به طور کلی برای ترغیب به جابجایی ارتودنتیک دندان ها و پرهیز از فشارهای واکنشی نامطلوب، و نیز ارائه نمودن جایگزینی برای جراحی ارتودنتیک.

 

 

مینی اسکرو در ارتودنسی

مینی اسکرو در ارتودنسی

 

آماده سازی های لازم برای کاشت ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی

لازم است راجع به سن، مرحله رشد فک، و نیز استخوان بندی چهره بیمار و مشخصه های حاصل در ارتباط با زمان بندی درمان با کمک ایمپلنت در کل روند درمان مشاوره کافی صورت بگیرد. علاوه بر مراحل رشد فک و استخوان بندی صورت، هنگام طراحی درمان با کمک ایمپلنت های دندانی، به روند رشد آلوئولار نیز باید توجه شود، که با رشد عمودی دندان ها نیز همراه است. هنگام انتخاب زمان برای کاشت ایمپلنت، بایستی راجع به مزایا و معایب درمان با ایمپلنت به صورت مقایسه ای بحث و گفتگو شود، که می تواند ناشی از ترمیم دندان های بعدی و تعلیق رشد فک در محل کاشت ایمپلنت باشد.

 

 

مینی اسکرو در ارتودنسی

مینی اسکرو در ارتودنسی

 

انتخاب نوع ایمپلنت ها

انتخاب سیستم ایمپلنت به طرح درمان و شرایط آناتومیک بستگی دارد. گرچه سیستم های سنتی ایمپلنت ها گزینه هایی برای درمان های زیبایی ارائه می دهند، اما همیشه به منظور ابزارهایی برای تکیه گاه نیروی ارتودنسی استفاده نمی شوند، با این حال، ایمپلنت ها از این ویژگی ها برخوردار هستند که برای اهداف ارتودنتیک نیز کاربرد دارند.

ایمپلنت های سنتی، بسته به منطقه ای که قرار می گیرند و نیز روکش دندانی که قرار است روی آنها قرار بگیرد، در قطرها و طول های مختلفی استفاده می شوند. برای انتخاب ایمپلنت ها با توجه به سیستم ایمپلنت، ابعاد، و موقعیت، لازم است مشاوره ای بین دو شاخه دندانپزشکی صورت بگیرد. دوره بهبود بدون بارگذاری باید در توصیه هایی که برای پس از کاشت ایمپلنت ارائه می شوند گنجانده شوند، و ثبات اولیه، ابعاد ایمپلنت و نیز کیفیت استخوان مد نظر قرار گیرند.

ارتفاع و قطر ایمپلنتی که صرفاً برای تکیه گاه ارتودنسی مد نظر قرار می گیرد باید آنقدر کوچک باشد که بعلاوه اجازه دهد از آنها در منطقه های بین دندانی نیز استفاده شود و اندازه سوراخ ایجاد شده پس از خارج کردن آن، تا حد امکان کوچک بماند، با این حال، بدنه ایمپلنت نیز بتواند در برابر فشارها مقاومت کند.

ایمپلنت های ارتودنتیک اساساً در پلیت (کام یا سقف دهان) یا بخش آلوئولار استفاده می شوند. ایمپلنت های پالاتال به گونه ای طراحی شده اند که در خط وسط بین دندان ها یا منطقه بالای این خط قرار بگیرند. قطر این نوع ایمپلنت ها با قطر ایمپلنت های استاندارد قابل مقایسه است، طراحی سطح اندوسئوس آنها بافتی زبر دارد، با این حال از ارتفاع اینتراسئوس کاسته شده است تا متناسب با محدودیت مقدار استخوان در فرایند کاشت در قسمت پالاتال ماگزیلا باشد.

 

مینی اسکرو در ارتودنسی

مینی اسکرو در ارتودنسی

 

کاشت این نوع ایمپلنت های عموماً تهاجمی نیست. هدف دستیابی به اسئواینتگریشن است، بنابراین گذراندن دوره بدون بارگذاری بین دو تا سه ماه ضروری است. با این حال، کوتاه کردن دوره بهبود به نفع درمان ارتودنسی و وارد آوردن فوری فشار ارتودنتیک و تبدیل آن به تکیه گاه است، مخصوصاً اگر فشار مدوام وارد می شود. با جوش خوردن این ایمپلنت ها، و پس از اتمام درمان ارتودنسی، عموماً لازم است این نوع ایمپلنت ها با جراحی برداشته شوند که به هیچ عنوان تهاجمی نیست و بافت دهان تا جای ممکن حفظ خواهد شد. در مقایسه با مینی اسکرو یا مینی ایمپلنت ها، این یکی از نقاط ضعف این نوع ایمپلنت ها است.

 

در مقاله بعد به ادامه این مبحث خواهیم پرداخت…

دندان هایی که کج و ناهمراستا یا پیچ خورده هستند، می توانند بدون استفاده از بریس ها (براکت ها و سیم های فلزی) و تنها با استفاده از اینویزیلاین ها صاف شوند، سیستم جدید مرتب سازی دندان ها که از براکت های فلزی سنتی راحت تر است و زمانی که از آنها روی دندان ها استفاده می شود قابل مشاهده نیستند. اینویزیلاین در دسترس اکثر بیماران نوجوان و افراد بزرگسالی وجود دارد که نیاز دارند دندان های آنها صاف شود تا لبخندشان بهبود پیدا کند.

اینویزیلاین در مواردی می تواند کار کند که دندان ها فشرده هستند، اما گاهی اوقات قبل از آغاز درمان با اینویزیلاین، یا در یک دوره اواسط درمان، ممکن است فرایندی تحت عنوان تراش مینای دندان لازم باشد. برای درک فرایند تراش مینای دندان و چگونگی عمل کردن آن در کنار اینویزیلاین، اجازه دهید ابتدا راجع به خود فرایند تراش مینای دندان برای شما توضیح دهیم، اینکه چگونه انجام می شود و برای انجام آن چه شرایطی باید لازم باشد.

تراش دندان

اصطلاح درست برای توصیف تراش مینای دندان، کاهش بین دندانی interproximal reduction است اما این فرایند می تواند تحت عنوان اصطلاحاتی دیگر مانند استریپینگ stripping، کاهش مینای بین دندانی interproximal enamel reduction به آن اشاره کرد. آخرین اصطلاح نسبتاً صحیح تر است و روی این واقعیت تأکید دارد که در طول فرایند تنها مینای دندان، بیرونی ترین لایه دندان، برداشته می شود. کاهش مینای دندان معمولاً از طرفین آن انجام می شود تا از عرض دندان بکاهد.

 

 

تراش مینای دندان برای اصلاح فشردگی دندان ها قبل از ارتودنسی

تراش مینای دندان برای اصلاح فشردگی دندان ها قبل از ارتودنسی

به چه دلایلی ممکن است تراش بین دندان ها انجام شود؟

تراش مینای دندان اغلب به منظور کاهش فشردگی دندان ها، یا به عنوان درمان اولیه و زمینه ای درمان ارتودنسی برای صاف کردن دندان ها انجام می شود. گاهی اوقات تراش مینای دندان برای اصلاح فشردگی دندان ها گزینه ای است که وقتی دندان های جلوی فک بالا یا فک پایین به درستی روی یکدیگر قرار نگیرند. ممکن است کاهش اندازه دندان هایی که فشرده هستند ترجیح داده شود و عموماً ساده تر از دیگر گزینه های جایگزین آن است، که عبارتند از استفاده از ونیرها یا روکش ها برای افزایش اندازه دندان هایی که خیلی باریک هستند.

تراش مینای دندان و اینویزیلاین

تراش مینای دندان همیشه برای درمان با اینویزیلاین ضروری نیست، اما می تواند به دندان های فشرده کمک کند و ممکن است دیگر نیاز نباشد قبل از آغاز درمان با اینویزیلاین یک یا چند دندان کشیده شوند. برای اصلاح فشردگی دندان ها با اینویزیلاین، پیشرفت هایی که در فناوری اینویزیلاین صورت گرفته است این امکان را بوجود آورده است که درمان قبل از تراش مینای دندان انجام شود. این کار آماده سازی نامیده می شود.

در گذشته، گاهی اوقات تراش مینای دندان ها قبل از آغاز درمان با اینویزیلاین منجر به کاهش نا خواسته و غیر عمدی دندان های مجاور می شود. با آماده سازی، ارتودنتیست می تواند هر گونه تراش لازم مینای دندان را در طول درمان با اینویزیلاین زمانی انجام دهد که دندان هایی که قرار است از حجم آنها کاست شود در وضعیتی هستند که با کمک ابزارهیا ارتودنسی و بدون تمسا با دندان های دیگر، در وضعتی بهتر قرار بگیرد. یکی دیگر از مزایای تراش مینای دندان قبل یا در طول روند درمان ارتودنسی این است که سطوح صاف، هموار، و صیقلی که با تراش مینای دندان بوجود می آیند، می توانند کمک کنند دندان ها پس از اتمام درمان ارتودنسی در جای خود باقی بمانند.

 

 

 

تراش مینای دندان برای اصلاح فشردگی دندان ها قبل از ارتودنسی

تراش مینای دندان برای اصلاح فشردگی دندان ها قبل از ارتودنسی

فرایند تراش مینای دندان

فرایند تراش مینای دندان بدون درد است. این فرایند با استفاده دریل یا به صورت دستی با نوارهای ساینده انجام می شود. دریل معمولاً زمانی استفاده می شود که قرار است حجم بیشتری از مینای دندان تراشیده شود. از آنجا که فرایند تراش مینای دندان هیچ دردی ندارد، معمولاً حتی بی حس کننده موضعی نیز لازم نیست. ممکن است تنها با کشیدن و لرزش یک سطح زبر روی سطح دندان ها مقداری احساس ناراحتی داشته باشید.

ارتودنتیست در طول این فرایند اندازه گیری هایی انجام خواهد داد تا اطمینان حاصل نماید که تنها مقداری از دندان تراشیده شده است که لازم بوده است. پس از اتمام فرایند ممکن است مقداری فاصله اندک بین دندان ها مشاهده شود، اما به خاطر داشته باشید، این کار برای این انجام شده است که کمک کند دندان ها با کمک اینویزیلاین راحت تر جابجا شوند، و پس از آن، با جابجا شدن دندان ها به جای درست، فاصله از بین خواهد رفت.

تراش دندان کاملاً بی خطر است.

به نظر می رسد فرایند تراش مینای دندان به دندان های سالم آسیب برساند، اما مزایای آن خیلی بیشتر از تأثیرات آسیب های جزئی است که به دندان وارد می شود. کاهش مینای دندان هیچ تفاوتی با ساییدگی های دندانی که به شکل طبیعی در طول عمر تجربه می کنیم ندارد. به طور معمول مینای دندان ها توسط اسیدهای موجود در غذاها آسیب می بیند، و می توانند در اثر تماس با دیگر دندان ها ساییده شوند. اگر دندان های شما فشرده هستند یا اور بایت دارید، این نوع تماس ها بیشتر از آنچه باید اتفاق می افتند، و باعث می شود مشکل ساییدگی دندان ها بیشتر شود. تراش مینای دندان برای اصلاح فشردگی دندان ها، در دراز مدت می تواند خیلی بهتر از این باشد که اجازه دهید فشردگی یا اوربایت ادامه داشته باشد.

بر اساس مطالعاتی که انجام شده اند، دندان هایی که تراش روی آنها انجام شده است، بعید است دیگر پوسیدگی دندان، مشکلات استخوانی، و بیماری لثه را تجربه کنند. بنابراین، بله، تراش مینای دندان کاملاً بی خطر است، و می تواند به دندان های فشرده کمک کند و با از پیچیدگی درمان ارتودنسی بکاهد و به موفقیت آمیز بودن آن کمک کند.

در مقاله قبل برای شما توضیح دادیم که براکت ها و ونیرها دو روش درمانی هستند که برای برطرف کردن مشکلات ظاهری دندان ها کاربرد دارند. سپس براکت و ونیرها ها و نیز انواع آن را با جزئیات آنها به شما معرفی کردیم. در پایان برای شما گفتیم هیچ یک از این دو گزینه به دیگری ارجحیت ندارد، به شرطی که در جای درست و برای کاربرد مناسب خود استفاده شوند. برای مثال، دندان هایی که شکسته یا لب پر شده اند یا تغییر رنگ داشته اند، بریس ها یا براکت ها نمی توانند به اصلاح آنها کمکی کنند. از سوی دیگر دندان هایی که کج هستند، ممکن است با قرار گرفتن ونیر روی آنها از نظر ظاهری اندکی بهبود پیدا کنند اما برجسته بودن آنها می تواند نشان دهد یک جسم خارجی روی دندان ها قرار گرفته است. در این مقاله به نقاط ضعف و قوت هر یک از این روش ها خواهیم پرداخت

دندانپزشکی زیبایی یا درمان ارتودنسی؟ – بخش دوم

دندانپزشکی زیبایی یا درمان ارتودنسی؟ – بخش دوم

 

نقاط قوت براکت ارتودنسی

براکت ها باعث می شوند ساختار دندان ها دست نخورده باقی بماند، بنابراین روشی غیر تهاجمی برای صاف کردن لبخند هستند. بعلاوه، براکت ها می توانند مشکلات مربوط به صاف بودن فک ها یا بایت را برطرف کنند، که می تواند روی سلامت عمومی فرد تأثیر بگذارد. در صورتی که این مشکل بدون درمان باقی بماند، مال اکلوژن (کجی دندان ها) می تواند منجر به مشکلات جسمی شود، از جمله:

  • سردردهای تنشی
  • التهاب مفاصل فک (TMJ)
  • گوش درد
  • گردن درد
  • تحلیل لثه ها
  • لق شدن دندان ها
  • لق شدن دندان ها

در صورتی که هر یک از این شرایط را داشته باشید، عاقلانه تر این است که زمان بیشتری صرف درمان ارتودنسی کنید.

معایب براکت ارتودنسی

اکثر افراد تصور می کنند بزرگترین نقطه ضعف براکت ها زمان درمان با آنها است، و نیز مراقبت های طولانی مدتی که پس از اتمام درمان با آنها لازم است تا نتایج درمان حفظ شوند. دوره درمان با براکت ها معمولاً با استفاده از ریتینرها دنبال می شود تا از بازگشت دندان ها به جای اول آنها جلوگیری شود. معمولاً ارتودنتیست از شما می خواهد به مدت چند ماه پس از برداشتن براکت ها، و پس از آن به مدت چند سال، شب ها ریتینرها را به صورت تمام وقت استفاده کنید.

 

دندانپزشکی زیبایی یا درمان ارتودنسی؟ – بخش دوم

دندانپزشکی زیبایی یا درمان ارتودنسی؟ – بخش دوم

نقاط قوت ونیر

ونیرهای دندانی به گونه ای طراحی شده اند که شکستگی ها، ساییدگی ها، یا بد شکل شدگی دندان ها را پوشش دهند. با این حال، راحت بودن آنها باعث شده است گزینه هایی شناخته شده برای درمان ارتودنسی باشند.

اگر به فکر نتایج فوری هستید، ونیرها تنها سه جلسه مراجعه به دندانپزشک نیاز دارند- یک جلسه برای مشاوره و دو جلسه دیگر برای قرار گیری ونیرها روی دندان ها. اگر از دنبال کردن دستورات دندانپزشک چندان خرسند نیستید، ونیرها نیازی به دستورات دندانپزشک ندارند- آنها نیاز به مراقبت خاصی ندارند، غیر از رعایت بهداشت دهان و دندان ها.

نقاط ضعف ونیر

ونیرهای دندانی می تواند نسبتاً پر هزینه باشند و برای هر دندان تقریباً ۱۰۰ دلار هزینه در بر داشته باشند. علاوه بر این، نیاز خواهد بود هر پنج تا ده سال تعویض شوند. نقطه ضعف دیگر این است که دندانپزشک باید به دندان سالم شما آسیب برساند. در صورتی که هر مشکلی برای صاف بودن دندان ها بروز یابد باید به این توجه کنید که چه تعداد دندان ها با قرار گیری ونیر روی آنها تغییر خواهند کرد. برای دستابی به ظاهر و فواصل یکدستی که ارتودنتیست ها برای دستیابی به آنها کار می کنند، احتمالاً لازم است تقریباً روی همه دندان ها ونیر قرار بگیرد. در صورتی که تعداد زیادی از دندان ها درمان شوند موجب می شود هزینه درمان به شکل چشمگیری افزایش یابد.

براکت ها و ونیر چگونه مقایسه می شوند؟

براکت ها ونیرها
هزینه حدود ۸۰۰ تا ۳۰۰۰ دلار، بسته به نوع براکت ۵۰ تا ۳۰۰ دلار برای هر واحد
دوره درمان یک تا سه سال باید برای درمان با بریس ها زمان گذاشت و لازم است یک دوره حفظ پس از آن سپری شود، و همه این دوران نیاز به مراجعه به دندانپزشک دارد. دو جلسه مراجعه به دندانپزشک
تأثیرگذاری فوق العاده مؤثر برای دندان های کج و ناصاف، آندربایت، اوربایت، و دیگر ناهنجاری های ساختاری فوق العاده مؤثر برای دندان های شکسته، تغییر رنگ پیدا کرده، بد شکل، و فاصله دار
دوام نتایج دائمی (اگر از ریتینر تجویز شده استفاده شود) ۵ تا ۱۰ سال

 

دندانپزشکی زیبایی یا درمان ارتودنسی؟ – بخش دوم

دندانپزشکی زیبایی یا درمان ارتودنسی؟ – بخش دوم

مواد مورد استفاده

براکت ها بسته به گزینه ای که برای شما انتخاب می شود، از ما توانند از جنس فلز یا سرامیک باشند. براکت های فلزی روی دندان ها چسبانده می شوند و با یک رابر بند کوچک به یکدیگر بسته می شوند. از سوی دیگر، ونیرهای دندانی پوسته های نازک شبیه دندان هستند که به شکلی طراحی شده اند که سطح جلوی دندان ها را پوشش می دهند.

عملکرد

براکت های دندانی برای صاف کردن دندان ها استفاده می شوند، در حالی که ونیرها صرفاً برای دلایل زیبایی استفاده می شوند. نقش اساسی ونیرها پوشش دادن هر گونه دندانی است که تغییر رنگ داده است، و بین آنها فاصله بزرگ دیده می شود. به طور عادی، بریس ها برای کمک به اصلاح مشکلاتی مانند مال اکلوژن کاربرد دارند، زیرا در نهایت نحوه قرار گیری دندان ها را بهبود خواهد داد.

بخشی از دندان که درگیر می شود

در بریس ها، براکت ها به دندان ها چسبانده می شوند، و وقتی دوره درمان به پایان می رسد، کنده می شوند و دندان به شکل اصلی خود باقی می ماند. در حالی که برای قرار گیری ونیرها روی دندان ها، سطح جلوی دندان ها تراش داده می شود تا جای کافی برای قرار گیری ونیر روی آن ایجاد شود.

سلامت

بریس های سنتی ارتودنسی سالم ترین گزینه هستند. آنها کمک می کنند دندان های سالم تری داشته باشید، در حالی که ونیرها کمک می کنند ظاهر زیباتری داشته باشید. در واقع، آنها راهکارهایی موقت هستند زیرا به سختی روی نحوه قرار گیری دندان ها تأثیر می گذارند.

اگر مطمئن نیستید کدام راهکار برای شما مؤثرتر و مناسب تر است، می توانید به ارتودنتیست یا دندانپزشک مراجعه کنید تا تشخیص دهد کدام روش برای شما لبخند زیباتر و طبیعی تری خلق خواهد کرد.