براکت ارتودنسی و ونیر کامپوزیت

 

طبیعتاً همه ما می خواهیم سریع ترین و کم دردترین مسیر را به سمت لبخندی زیبا و بی نقص طی کنیم، و گزینه ای را انتخاب کنیم که با دوام ترین نتایج را در بر داشته باشد. اگر این سفر شما درمان ارتودنسی را در بر می گیرد، بریس ها و براکت ها در انواع مختلفی وجود دارند که می توان آنها را مد نظر قرار داد. احتمالاً شما نیز راجع به ونیرهای دندانی به عنوان جایگزینی برای درمان ارتودنسی چیزهایی شنیده اید. در اینجا به نکاتی اشاره می کنیم که لازم است راجع به هر دو روش درمان بدانیم و به مقایسه آنها از نظر هزینه، درمان و اثر گذاری خواهیم پرداخت.

 

 

 

بریس چیست؟

 

بریس ها ابزارهایی هستند متشکل از براکت ها و سیم کمانی که ارتودنتیست از آنها برای جابجایی تدریجی دندان ها به مرور زمان استفاده می کند. از آنها برای برطرف کردن مشکلاتی مانند ناصافی و ناهمراستایی دندان ها، و نیز ناهنجاری های متفاوتی استفاده می شود که به بایت مربوط می شوند. گرچه برخی دندانپزشک ها مشکلات اساسی ناصاف بودن دندان ها را درمان می کنند، ارتودنتیست ها عموماً با براکت ها اقدام به درمان این مشکل می کنند. این متخصص ها در اصلاح ناهنجاری های دندان ها تخصص دارند.

زمان درمان در افراد مختلف متفاوت است، اما به طور میانگین بیماران بین یک تا سه سال را باید با براکت ها سپری کنند. در طول دوره درمان لازم است به طور منظم به ارتودنتیست مراجعه شود، تا بتواند پیشرفت درمان را تحت نظر داشته باشد و بتواند تنظیمات و تغییرات لازم را بوجود بیاورد. هزینه ای که می توانید برای درمان با براکت های فلزی انتظار داشته باشید حدود ۳۰۰۰ دلار است (بدون بیمه). این هزینه برای دیگر انواع براکت ها مانند براکت های سرامیکی یا الاینرهای شفاف بالاتر خواهد بود.

 

بریس های سنتی از براکت هایی تشکیل شده اند که ارتودنتیست ها به دندان های جلوی دهان متصل می کنند، بندهایی که از فلز ضد زنگ هستند و به دندان ها متصل می شوند، سیم کمانی که به براکت ها متصل می شوند و حرکت دندان ها را هدایت می کنند، الاستیک های کوچکی که به براکت ها وصل می شوند. بریس های فلزی شکل ها، مدل ها، و متعلقات گسترده و متعددی دارند، و اجازه می دهند افرادی که از آنها استفاده می کنند ظاهر آنها را به صورت شخصی طراحی کنند. دیگر گزینه ها برای براکت ها عبارتند از:

 

براکت های سرامیکی

 

یک کامپوزیت شیشه مانند از براکت های سرامیکی تشکیل شده است که باعث می شود آنها مقداری گرانتر باشند و در مقایسه با براکت های سنتی مدت بیشتری طول بکشد تا درمان تکمیل شود. با این حال، برای افرادی که به ظاهر خود بیشتر اهمیت می دهند و زیبایی ظاهری برای آنها مهم است، این براکت های شفاف مناسب تر هستند.

 

براکت های شفاف

 

براکت های شفاف یکی دیگر از گزینه های جایگزین برای افرادی هستند که به غیر قابل دیدن بودن براکت ارتودنسی اهمیت می دهند. این نوع براکت ها از پلی کربنات سرامیک- یا فایبرگلاس تقویت شده تشکیل شده اند، این نوع براکت ها ظاهر شفافی و “همرنگ دندان” دارند، اما اغلب، دوره درمان آنها طولانی تر است.

کدام یک بهتر است؟ درمان های زیبایی یا درمان های ارتودنسی - بخش اول

کدام یک بهتر است؟ درمان های زیبایی یا درمان های ارتودنسی – بخش اول

 

تری های پلاستیکی

این نوع تری های پلاستیکی (که تحت عنوان الاینر شناخته می شوند) مانند ریتینرها هستند، از پلی پروپیلن ساخته شده اند، به گونه ای قابل گیری و ساخته می شوند که روی دندان ها قرار بگیرند، که معروفترین برندی که آنها را ارائه می دهد “اینویزیلاین” است. این نوع الاینرها شفاف و متحرک هستند و برای رعایت بهداشت دهان و دندان ها و نیز غذا خوردن مناسب هستند. با این حال، به اندازه دیگر فرایندهای پیچیده ارتودنسی و برای برخی مال اکلوژن ها مؤثر نیستند.

 

 

کدام یک بهتر است؟ درمان های زیبایی یا درمان های ارتودنسی - بخش اول

کدام یک بهتر است؟ درمان های زیبایی یا درمان های ارتودنسی – بخش اول

 

ونیر چیست؟

 

 

ونیرها پوسته های نازک و سفارشی شبیه دندان هستند که به گونه ای طراحی شده اند که سطح جلوی دندان ها را پوشش دهند تا ظاهر آنها را بهبود دهند. دو نوع ونیر دندانی عبارتند از:

 

·        ونیرهای پرسلاین: در برابر لکه مقاوم هستند و ویژگی انعکاس نور آنها دقیقاً شبیه دندان های طبیعی است.

 

·        ونیرهای رزینی: این نوع ونیرها نازک تر هستند و قبل از قرار گیری آنها روی دندان ها لازم است مقدار کمتری از سطح دندان ها برداشته شود.

 

کدام یک بهتر است؟ درمان های زیبایی یا درمان های ارتودنسی - بخش اول

کدام یک بهتر است؟ درمان های زیبایی یا درمان های ارتودنسی – بخش اول

 

موارد استفاده ونیرها عبارتند از:

 

 

·        دندان هایی که تغییر رنگ داشته اند. این اتفاق می تواند به دلایل مختلفی رخ دهد، از جمله در نتیجه درمان ریشه، مصرف برخی داروها، استفاده بیش از حد فلوراید یا پر شدگی های دندانی که باعث تغییر ظاهر دندان شده است.

 

·        دندان هایی که ساییده، لب پر شده، یا شکسته است.

 

·        دندان هایی که شکل غیر عادی دارند یا بین آنها فاصله وجود دارد.

 

 

 

کدامیک برای شما بهتر است؟

 

برای مشخص نمودن اینکه بریس ها برای شما مناسب تر هستند یا ونیرها، شما و ارتودنتیست باید مزایا و معایب هر یک، عواملی که سلامت دندان ها را تحت تأثیر قرار می دهند، و نیز اهداف زیبایی خود را مورد بررسی قرار دهید. بعلاوه، مشخص نمودن اینکه چه تعداد دندان (معمولاً  اکثر آنها) نیاز به ونیر دارند می تواند کمک کند از دیدگاه اقتصادی تصمیم بگیرید.

 

 در مقاله بعد از نقاط ضعف و قوت هر یک از این روش ها برای شما خواهیم گفت و به مقایسه آنها خواهیم پرداخت…

 

 

مشکلات ناشی از بیماری های لثه حین درمان ارتودنسی

امروزه تمایل زیادی به قرار گرفتن تحت درمان ارتودنسی در رده های سنی مختلف و در تمام جوامع مشاهده می شود. کارآمدی و موفقیت درمان ارتودنسی به واکنش بافت پریودنتال میزبان بستگی دارد. جابجایی ارتودنتیک دندان ها شامل بازسازی استخوان آلوئولار است، در حالی که این جابجایی با فرایند فیزیولوژیک فعالیت های سلولی در بافت های همبند پریودنتال و فعالیت های استئوکلاست- استئوبلاست در استخوان آلوئولار همراه است. بواسطه پیچیدگی بازسازی های زیبایی و عملکردی، در کنار هم قرار گرفتن درمان های پریودنتال و ارتودنسی برای دستیابی به اهداف درمان ضروری است.

درمان ارتودنسی با استفاده از ابزارهای ثابت و متحرک می تواند منجر به بروز عوارض جانبی متعددی مانند تشکیل پلاک یا پوسیدگی دندان ها شود. بعلاوه، تجمع باکتریایی در قسمت هایی که بیشتر مستعد بروز پلاک هستند افزایش می یابد که باعث می شود زدودن پلاک ها به صورت مکانیکی با مشکل مواجه شود. این تغییرات می توانند منجر به تغییر حجم باکتری ها و افزایش بروز پاتوژن های پریودنتالی مانند Actinobacilus actinomycetemcomitans و Porphyromonas gingivalis شود.

عوارض ارتودنسی برای دندان و لثه ها

درمان ارتودنسی باعث می شود بروز ژینژیویت همراه با پلاک های دندانی راحت تر شود که منجر به افزایش حجم لثه و افزایش عمق پاکت پریودنتال و خونریزی حین پروب کردن می شود و می تواند پریودنشیوم (مجموعه بافت های نرم و سخت اطراف دندان) را تحت تأثیر قرار دهد. همه این مشکلات باعث می شوند رعایت دقیق بهداشت دهان در طول درمان ارتودنسی و نیز در سال های پس از آن ضروری باشد.

بواسطه خطرات و آسیب های دائمی که می تواند به بافت ها وارد شود و از حمایت پریودنتال کاسته شود، جابجایی ارتودنتیک دندان ها در بیمارانی که بیماری پریودنتال درمان نشده دارند با مشکل مواجه می شود. درمان های پریودنتال مانند جرمگیری و تسطیح سطح ریشه، و پاکسازی پاکت های عمیق باید قبل از آغاز درمان ارتودنسی انجام شوند، زیرا پاکت های عمیق می توانند پلاک های میکروبی را از روی لثه به زیر لثه منتقل کنند و باعث شوند پیوند لثه و دندان ها از بین برود و عفونت استخوان به صورت زاویه ای گسترش یابد.

پریودنتیت شدید موضعی، شکلی از بیماری پریودنتال شدید است که با از دست رفتن اتصال بافت همبند و نیز پاکت های کنار استخوانی و عفونت های عمودی استخوان در برخی قسمت های خاص قوس دندانی، از قبیل دندان های مولر و دندان های پیش، در سنین پایین، همراه است.

در ۳۰- ۵۰% از بیمارانی که به شکل خفیف تا شدید بیماری مبتلا هستند، با از دست رفتن پیوند بافت ها و تحلیل و جذب شدید استخوان، انتقال پاتولوژیک اتفاق می افتد که از نظر بالینی در قالب انحراف زاویه ای، فاصله بین دندان ها (دیاستم)، چرخش دندان ها، و انحراف دندان های وسط رو به لب ها ظاهر می شود.

درمان های احیاء کننده برای مدیریت عفونت های عمودی استخوان با موفقیت استفاده شده اند؛ با این حال، در مورد جابجا و دور شدن دندان ها از محل اصلی آنها، درمان های زیبایی ایده آل در کنار بازسازی پاپیلای بین دندانی حتی با رویکردهای بازسازی کننده موفق که مستلزم انجام درمان ارتودنسی هستند نیز حاصل نمی شوند.

ترکیب درمان های پریودنتال و ارتودنسی، همراه با بهداشت کنترل شده دهان، بهترین طرح درمان برای اصلاح ارتباط دندان ها در پریودنتیت های شدید است. بعلاوه، جابجایی ارتودنتیک عمودی دندان ها می تواند برخی از عفونت های استخوانی در بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال را درمان نماید در حالی که این جابجایی ها نیاز به جراحی های بعدی استخوان را از بین می برند.

از آنجا که ثبات درمان های پریودنتال حائز اهمیت است، جلسات بعدی که از قبل برای مراقبت از بافت های لثه مشخص شده اند، برای بیماران ضروری هستند. دستورالعمل های بهداشت دهانی و مراجعات ۳ تا ۶ ماه یک مرتبه، و نیز بررسی عمق شیارها، جابجایی دندان ها، تحلیل لثه ها، بررسی سطح استخوان ها و تسطیح سطح ریشه توسط دندانپزشک عمومی برای این منظور توصیه می شوند.

جرمگیری دندان در طول ارتودنسی

جرمگیری دندان در طول ارتودنسی

جرمگیری و تسطیح سطح ریشه

جرمگیری scaling و تسطیح سطح ریشه root planning دندان ها دو فرایندی هستند که به درمان بیماری پریودنتال مزمن (یا همان بیماری لثه) کمک می کنند. این درمان ها عمقی تر از پاکسازی های معمول هستند. این درمان ها اغلب بیش از یک جلسه زمان می برند و بر اساس شدت بیماری مزمن لثه، و در صورت تحلیل لثه ها، ممکن است نیاز به بی حسی موضعی داشته باشند. بهبود پس از این فرایندهای سرپایی معمولاً چند روز یا بیشتر، ممکن است طول بکشد.

طی فرایندهای جرمگیری و تسطیح ریشه چه اتفاقی می افتد؟

فرایندهای جرمگیری و تسطیح ریشه در مطب دندانپزشک و به صورت سرپایی انجام می شوند. بسته به وخامت وضعیت شما، ممکن است لازم باشد بیش از یک جلسه وقت بگیرید. بنا به صلاحدید دندانپزشک از بی حسی موضعی استفاده می شود تا از ناراحتی بیمار بکاهد. در صورتی که نگران درد هستید، راجع به آن با دندانپزشک خود صحبت کنید.

دندانپزشک ابتدا جرمگیری دندان ها را انجام می دهد. این مرحله شامل تراشیدن پلاک های روی سطح دندان ها و داخل پاکت های بزرگی است که بین دندان ها و لثه ها بوجود آمده اند. پس از آن تسطیح سطح ریشه ها انجام می شود. برای این منظور سطح ریشه ها با استفاده از یک ابزار تراشیدن صاف و صیقلی می شود. صاف و صیقلی شدن سطح ریشه ها کمک می کند لثه ها به آنها بچسبند. بسته به سلامت دندان ها و لثه ها، ممکن است دندانپزشک درمان های دیگری را پیشنهاد دهد. دندانپزشک ممکن است از داروهای آنتی میکروبیال داخل دهانی استفاده کند یا آنتی بیوتیک های خوراکی تجویز کند تا با چند روز خوردن آنها سریع تر بهبود پیدا کنید.

پس از این دو فرایند باید مراقبت های دهانی معمول خود را از سر بگیرید. این مراقبت ها شامل حداقل دو مرتبه مسواک زدن در طول روز و یک مرتبه کشیدن نخ دندان هستند. علاوه بر این باید رژیم غذایی سالم و متعادلی داشته باشید و برای پیشگیری از بازگشت وضعیت قبل، باید برای پاکسازی به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کرد.

بریس ها (ترکیبی از براکت های ارتودنسی و سیم های کمانی) و اینویزیلاین ها می توانند ظرف مدت چند ماه یا چند سال دندان های شما را صاف کنند و بایت شما را بهبود بخشند. پس از سرمایه گذاری مالی و صرف این همه زمان، قطعاً شما نمی خواهید بهترین تلاش های ارتودنتیست خود را با یک دندان عقل به باد دهید.

گرچه این نگرانی منطقی است، اما واقعیت چندان ترسناک نیست. اینکه دندان عقل روی درمان ارتودنسی تأثیر بگذارد به وضعیت فردی بیمار بستگی دارد.

دندان عقل چیست؟

دندان های عقل، که همان سومین دندان های مولر (آسیاب بزرگ) هستند، دندان هایی هستند که در گوشه های عقبی دهان واقع شده اند و بیرون آمدن آنها بین سنین ۱۷ تا ۲۱ سالگی آغاز می شود. آنها در مقایسه با دندان های دیگر غیر طبیعی هستند، زیرا:

  • رشد آنها در ۷ سالگی آغاز می شود.
  • هیچ هدف واقعی را دنبال نمی کنند (هیچ کارایی واقعی ندارند).

شاید سال ها پیش دندان های عقل برای نیاکان ما کارایی داشته اند زیرا آنها دهان بزرگتر و رژیم غذایی سخت تری داشته اند. با این حال، اکنون که اندازه فک انسان ها کوچک تر شده است و رژیم غذایی ما به سمت غذاهای نرم رفته است، به نظر می رسد دندان های عقل بیشتر آزار دهنده باشند تا نجات بخش.

 

 

تأثیر دندان عقل روی نتایج درمان ارتونسی

تأثیر دندان عقل روی نتایج درمان ارتونسی

کشیدن دندان عقل

کشیدن دندان عقل در اواخر دهه دوم زندگی و اوایل دهه سوم یک کار کاملاً عادی است و حدود ۸۵ درصد از افراد کشیدن دندان نیاز دارند، هرچند جراحی برای همه افراد ضروری نیست. هدف از کشیدن دندان عبارت است از:

  • کاهش فوری درد و عفونت، یا
  • کاهش احتمال مشکلات دندانی در آینده.

در تحقیقات مختلف آمده است، از مهمترین علل کشیدن دندان های عقل بیماری لثه پیرامون دندان، پوسیدگی غیر قابل درمان دندان، و وجود عفونت یا تومور و کیست هستند.

بسته به نحوه رشد دندان های مولر سوم، ممکن است ارتودنتیست کشیدن دندان را پیشنهاد دهد. دندان عقل می تواند در یکی از شرایط زیر باشد:

  • نهفته – زیر لثه گیر کرده باشد.
  • بخشی از آن بیرون آمده باشد – قسمتی از آن قابل مشاهده است و بخشی از ان زیر لثه پنهان است.
  • کاملاً بیرون آمده- به طور کامل رشد کرده باشد.

جراح دهان و دندان ممکن است کشیدن دندان عقل نهفته را پیشنهاد دهد که هدف آن هم پیشگیری از بروز درد، عفونت، تومورها، و کیست ها است. دندان هایی که تنها بخشی از آنها بیرون آمده است می توانند خطر بروز عفونت های باکتریایی را افزایش دهند زیرا پاکسازی آنها دشوار است. در هر دو حالت بدن در معرض مشکلات استخوان فک و بیماری پریودنتال قرار می گیرد.

حتی دندان های عقلی که به طور کامل بیرون آمده اند نیز می توانند مشکل آفرین باشند. مسواک زدن و کشیدن نخ دندان بین دندان های عقل می تواند کار دشواری باشد زیرا در قسمت های عقب دهان واقع شده اند در نتیجه خطر پوسیدگی دندان ها افزایش می یابد.

 

 

تأثیر دندان عقل روی نتایج درمان ارتونسی

تأثیر دندان عقل روی نتایج درمان ارتونسی

دندان های عقل و درمان ارتودنسی

برای کودکان و نوجوانان، بهترین سن برای دریافت براکت های ارتودنسی بین ۸ تا ۱۴ سال است- خیلی قبل تر از بیرون آمدن دندان های عقل. در مقایسه، بیمارانی که از اینویزیلاین ها استفاده می کنند عموماً بزرگتر هستند و ممکن است دندان های عقل آنها قبلاً کشیده شده باشد. به این معنا که درمان ارتودنسی به ندرت با کشیدن دندان های عقل می تواند دندان ها را به خوبی صاف کند. آیا به این معناست که باید دریافت براکت های ارتودنسی را به تعویق انداخت؟ پاسخ منفی است

در صورتی که کودک در حال دریافت براکت ها است، به ندرت پیش می آید که با بیرون آمدن دندان های عقل لبخند اصلاح شده وی تخریب شود. جابجا شدن دندان ها اغلب به اشتباه به دندان های عقل نسبت داده می شود زمانی که بالا رفتن سن نیز می تواند مقصر باشد. معمولاً استفاده از یک ریتینر برای پیشگیری از جابجایی دندان ها کفایت می کند. علاوه بر این، ارتودنتیست می تواند پس از برداشتن براکت ها نیز روی دندان های کودک نظارت داشته باشد تا علائم فشردگی دندان ها را تشخیص دهد. درمان ارتودنسی در صورتی نیاز به کشیدن دندان های عقل دارد که این دندان ها باعث فشردگی دندان های دیگر شوند یا اینکه دندان عقل جابجا شده باشد و در عملکرد دیگر دندان ها اختلال ایجاد کنند.

اگر از روی شانس بد در طول درمان ارتودنسی دندان های عقل بیرون بیایند، هنوز هم می توان به استفاده از براکت ها یا اینویزیلاین ها ادامه داد. تنها ممکن است لازم باشد استفاده از الاینرها را مدتی متوقف نمود و اجازه داد منطقه اطراف آن بهوبد یابد، اما این نباید روی پیشرفت روند درمان بیمار تأثیر بگذارد. به طور خلاصه، تا زمانی که به طور کلی، یا به خاطر نیازهای خاص درمان ارتودنسی نیاز نباشد دندان های عقل کشیده شوند، این دندان ها نباید کشیده شوند.

فرایند کشیدن دندان

کشیدن دندان عقل معمولاً داخل مطب و توسط دندانپزشک عمومی یا جراح دهان و دندان انجام می شود. این کار تنها با تزریق داروی بی حس کننده موضعی انجام می شود؛ با این حال، اگر قرار باشد چند دندان به طور همزمان کشیده شوند، از بیهوشی عمومی یا داروهای آرامبخش استفاده می شود. دندانپزشک از قبل راجع به نوع بی حسی برای شما توضیح خواهد داد. گاهی اوقات لازم است برای کشیدن دندان عقل بافت لثه اطراف آن برش داده شود. سپس دندان با چند تکان آرام بیرون آورده می شود. پس از اتمام کشیدن دندان، ممکن است لازم باشد روی آن بخیه زده شود تا زودتر بهبود یابد.

همه ارتودنتیست ها می دانند استفاده از براکت های ارتودنسی می توانند چالش های خاصی برای حفظ سلامت دندان ها بوجود بیاورد. یکی از این چالش ها پیشگیری از دمینرالیزیشن مینای دندان ها و درمان آن است. دمینرالیزیشن (از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان ها) و معدنی سازی مجدد مینای دندان ها فرایندهایی هستند که بسته به عوامل متعددی مانند پاکیزگی دهان فرد، اسیدهای موجود داخل دهان، کلسیم داخل و اطراف دندان ها، و وجود بزاق به منظور انتقال مواد معدنی، برای مینای دندان ها اتفاق می افتند. این روند می تواند گاهی به سمت اولی و گاهی به سمت دیگری پیشرفت داشته باشد… و همیشه در وضعیت متعادل باقی بماند.

دمینرالیزیشن

دمینرالیزیشن (Demineralization) یا کاهش مواد معدنی مینای دندان، زمانی اتفاق می افتد که قندها و اسیدها منجر به از بین رفتن مواد معدنی از سطح دندان ها می شوند، که سطح PH داخل دهان پایین می آید. این اتفاق می تواند منجر به حساس شدن دندان ها، ایجاد لکه های سفید روی دندان ها، و در نهایت پوسیدگی و حفره هایی روی دندان ها شود که نیاز به پر کردن خواهند داشت. اگر قبل از آغاز این فرایند و شکل گیری حفره ها جلوی آن را بگیرید، می توانید سطح دندان ها را مجدداً معدنی کنید. احتمال معدنی سازی مجدد دندان ها با کاهش مقدار قند ساده مصرفی، منظم تر مسواک زدن، و استفاده از دهانشویه های فلورایده بالاتر می رود.

نقش رژیم غذایی در از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان

همه ما از کودکی یاد گرفته ایم قند برای دندان های ما مضر است. غذاهای مملو از قند، غذاهای اسیدی، و حتی غذاهایی که از دانه های کامل تهیه می شوند، به تدریج می توانند منجر به ساییده شدن مینای دندان ها شوند. نوشیدنی های قندی و/ یا اسیدی مقصر اصلی هستند (قهوه، چای، میوه ها، سودا، و حتی نوشیدنی های انرژی زا). قندهای چسبنده تنها در آبنبات ها وجود ندارند. نشاسته تهیه شده از دانه های کامل نیز به دندان ها می چسبد و تغذیه ای برای باکتری های مضر است که روند دمینرالیزیشن را فعال می کنند. برخی از این غذاها بخشی از رژیم غذایی متعادل هستند، به همین دلیل پرهیز از آنها تنها راهکار نیست. به طور ایده آل، بیماران باید بعد از هر وعده غذایی مسواک بزنند و حداقل یک بار در روز نخ دندان بکشند.

 

محافظت از مینای دندان در طول درمان ارتودنسی

محافظت از مینای دندان در طول درمان ارتودنسی

 

افزایش ریسک براکت های ارتودنسی

بزرگترین چالش برای بیمارانی است که تحت درمان ارتودنسی با براکت ها و سیم های سنتی قرار دارند، زیرا مطالعات نشان داده اند دمینرالیزیشن می تواند خیلی زود و حتی ظرف یک ماه نخست، اطراف ابزارهای ارتودنسی اتفاق بیفتد. قطعاً راه هایی برای پیشگیری از این اتفاق وجود دارد (که در زیر توضیح داده خواهند شد)، اما قابل مشاهده بودن لکه های سفید رنگ روی مینای دندان ها پس از برداشتن براکت ارتودنسی بسیار شایع است.

خوشبختانه، راه هایی وجود دارند که با همکاری با ارتودنتیست و دندانپزشک می توانید برای بهبود هر گونه آسیب ناشی از کاهش مواد معدنی دندان و پیشگیری از آن اقدام نمایید. خبر خوب اینکه حتی حین استفاده از براکت های سنتی هم می توان از بروز دمینرالیزیشن پیشگیری نمود، و اگر این اتفاق رخ دهد، می توان اقداماتی انجام داد تا قبل از ایجاد و گسترش حفره هایی که نیاز به ترمیم دارند، مینای دندان ها را مجدداً معدنی کرد.

مزایای قابل توجهی برای بیمارانی وجود دارد که از ابزارهای متحرک ارتودنسی مانند اینویزیلاین استفاده می کنند، زیرا قبل از مسواک زدن می توان آنها را از دهان خارج نمود. از این طریق، برای پاکسازی صحیح، می توان به تمام سطوح دندان ها و لثه ها دسترسی داشت، بنابراین پیشگیری از دمینرالیزیشن راحت تر خواهد بود.

محافظت از مینای دندان در طول درمان ارتودنسی

محافظت از مینای دندان در طول درمان ارتودنسی

 

تقویت ساختار معدنی مینای دندان

معدنی سازی مجدد مینای دندان ها Remineralization زمانی اتفاق می افتد که مواد معدنی حفره های داخل دندان را پر می کنند و موجب کوچکتر شدن آنها می شوند، در نتیجه مینای دندان مقاوم تر می شود. فرایند معدنی سازی مجدد نیاز به گام های پویایی دارد. گرچه معدنی سازی مجدد چند ماه طول می کشد، هیچ یک از تکنیک ها نمی توانند حفره ایجاد شده روی دندان را بهبود دهند یا مینای دندان روی یک دندان شکسته را احیاء کنند. قبل از آنکه برای معدنی سازی مجدد روی دندانی اقدام شود که دچار نقص شده است یا منطقه پوسیده واضحی دارد، ممکن است لازم باشد با دندانپزشک مشورت شود. هر گونه مسئله جدی (حساسیت قابل توجه، درد حین گاز زدن، و حفره) همیشه باید هر چه سریعتر تحت نظر دندانپزشک قرار بگیرد.

دقت داشته باشید که: وجود بزاق می تواند رابطه بین دمینرالیزیشن و معدنی سازی مجدد را تحت تأثیر قرار دهد، زیرا انتقال یون های معدنی (خوب)، باکتری های دهانی (بد)، و کربوهیدرات های قابل تخمیر (بد) به سطح بدون پوشش باقی مانده دندان را تسهیل می سازد.

نقش تغذیه در معدنی سازی مجدد دندان ها

غذاهای خاصی هستند که می توانند به معدنی سازی مجدد دندان ها کمک کنند زیرا غنی از کلسیم هستند و ترشح بزاق را تحریک می کنند. از جمله این غذاها عبارتند از کره، شیر، ماست، پنیر، گوشت بدون چربی، سوپ های تهیه شده از استخوان و سبزیجات. مکمل های ویتامین D نیز مهم هستند، و بسیاری دندانپزشک ها غذاهایی که پروبیوتیک آنها بالا است، مانند کلم ترش (کلم رنده و آب پز شده با سرکه) و ترشی سبزیجات را توصیه می کنند.

 

محافظت از مینای دندان در طول درمان ارتودنسی

محافظت از مینای دندان در طول درمان ارتودنسی

 

درمان دارویی برای پیشگیری از کاهش مواد معدنی مینای دندان

دمینرالیزیشن اطراف بندهای ارتودنسی را می توان با استفاده از محصولات فلورایده موجود از قبیل خمیر دندان هایی که تجویز می شوند و وارنیش فلوراید که به صورت حرفه ای توسط دندانپزشک ها انجام می شود، متوقف نمود یا روند آنها را معکوس نمود. برخی روشهای دمینرالیزیشن ممکن است برای “ضایعات سفید رنگ” روی دندان ها مؤثر واقع شوند، اما نه الزاماً برای همه سطوح دندانی. ارتودنتیست و دندانپزشک شما می توانند بهترین گزینه را به شما معرفی کنند.

دهانشویه های آنتی میکروبیال نیز باکتری هایی که موجب دمینرالیزیشن مینای دندان ها می شوند را از بین می برند. بعلاوه، دهانشویه های فلورایده ای وجود دارند که می توانند کمک کننده باشند و باید حاوی سدیم فلوراید ۰۵/۰ درصد باشد. این مقدار فلوراید به سرعت از داخل دهان پاک می شود و بیمار نباید برای معدنی سازی مجدد و پیشگیری کامل از دمینرالیزیشن، تنها به آن متکی باشد.

محصولات فسفات کلسیم اکنون در دسترس هستند و حاوی مواد معدنی مصنوعی هستند که از کلسیم، سدیم، فسفر و سیلیکا تشکیل شده اند. وقتی این مواد با سطح دندان ترکیب می شوند، نه تنها سطح دندان را محکم می کنند بلکه وقتی دندان در معرض اسید قرار می گیرد، مواد معدنی مصنوعی به داخل مینای دندان آزاد می کنند. ثابت شده است که این ماده برای کاهش حساسیت دندان ها و معدنی سازی مجدد ضایعات دندانی مؤثر واقع می شود.

در این مقاله نگاهی کوتاه به برخی شرایط پزشکی داریم که می توانند روی درمان ارتودنسی تأثیر داشته باشند. قبل از آغاز درمان ارتودنسی باید سوابق پزشکی خود را در اختیار ارتودنتیست قرار دهید. متخصص ارتودنسی شما باید از مشکلات و بیماری های قبلی و فعلی شما جهت انتخاب طرح درمان ارتودنسی مطلع باشد.

 

 

اختلالات پزشکی و درمان ارتودنسی

اختلالات پزشکی و درمان ارتودنسی

مشکلات قلب و عروق

اندوکاردیت عفونی (IE) نوعی شرایط نادر است، اما نرخ مرگ و میر آن نسبتاً بالا است. پیشگیری اولیه از اندوکاردیت عفونی بسیار مهم است. انجمن ملی سلامت انگلستان توصیه کرده است در بیمارانی که خطر اندوکاردیت عفونی آنها را تهدید می کند و قرار است تحت درمان های دندانپزشکی قرار بگیرند، نباید از آنتی بیوتیک ها با اهداف پیشگیرانه استفاده شود. در بیماران پر خطر که بهداشت دهان و دندان ها را به خوبی رعایت نمی کنند، تا حد امکان باید استفاده از بندهای ارتودنسی و ابزارهای ثابت آکریلیک پرهیز شود.

هماتولوژی

بیمارانی که مشکلات مربوط به خونریزی دارند و خونریزی های آنها بیش از ۱۲ ساعت طول می کشد، باید به ارتودنتیست خود مراجعه کنند یا در پی درمان دارویی یا مراقبت های اورژانسی باشند. اختلالات ارثی انعقاد خون به کمبود فاکتورهای انعقادی (که موجب تشکیل لخته خون می شوند) مربوط می شوند. درمان ارتودنسی برای بیمارانی که با اختلالات خونریزی مواجه هستند ممنوعیتی ندارد، اما ارتباط نزدیک هماتولوژیست (متخصص خونشناسی)، آنکولوژیست (متخصص سرطان شناسی)، یا پزشک معالج با ارتودنتیست توصیه می شود.

 

اختلالات پزشکی و درمان ارتودنسی

اختلالات پزشکی و درمان ارتودنسی

آنمی سلول های داسی شکل

آنمی سلول های داسی شکل بیشتر در مردم آفریقا شایع است، اما می تواند در مردم آسیا و هند غربی نیز اتفاق بیفتد. درمان ارتودنسی برای این بیماران هیچ ممنوعیتی ندارد، اما بهتر است در طرح درمان آنها هیچ کشیدن دندانی گنجانده نشود.

لوسمی

لوسمی به دو شکل حاد و مزمن Acute lymphoblastic leukemia می تواند باشد. لوسمی لنفوبلاستیک حاد بیشتر در کودکان شایع است، در حالی که لوسمی میلوبلاستیک مزمن acute myeloblastic leukemia بیشتر در افراد بزرگسال شایع است. شایع ترین مشکلات مربوط به رشد دندان و کرانیوفاشیال که به این اختلال مربوط می شوند، و تأثیرات شیمی درمانی و درمان رادیو تراپی، از جمله ملاحظاتی هستند که در طول درمان ارتودنسی باید برای این بیماران مورد توجه قرار گیرند.

 

 

اختلالات پزشکی و درمان ارتودنسی

اختلالات پزشکی و درمان ارتودنسی

دستگاه تنفسی

آسم می تواند از خفیف تا شدید درجه بندی شود. کودکانی که آسم شدید دارند، هرگز بدون علامت و نشانه نیستند و رشد و عملکرد شش های آنها می تواند تحت تأثیر قرار بگیرد. احتمالاً بین تحلیل خارجی ریشه دندان ها در نتیجه درمان ارتودنسی، نازک شدن خفیف ریشه دندان ها، و آسم ارتباط وجود دارد.

فیبروز سیستیک Cystic Fibrosis

فیبروز سیستیک یکی از شایع ترین مشکلات در طول دوران کودکی مردم اروپا است که می تواند زندگی بیمار را محدود کند. هیچ درمانی برای فیبروز سیستیک وجود ندارد، و اکثر بیماران بیشتر از دهه ۳۰ یا ۴۰ زنده نمی مانند. ارتباط داروها با اختلالات تنفسی مورد بحث است؛ توصیه نهایی این است که ارتودنتیست قبل از برنامه ریزی برای طرح درمان باید با پزشک بیمار در تماس باشد تا وخامت و پیشرفت مشکل را ارزیابی نماید.

اختلالات عصبی

اکثر افرادی که اختلالات صرع یا حملات ناگهانی بیماری های عصبی را دارند، می توانند از مراقبت های مرسوم ارتودنسی بهره مند شوند. بیماران باید داروهای معمول ضد صرع خود را قبل از مراجعه به ارتودنتیست دریافت کنند. یک وعده غذای معمولی قبل از آن بخورند، و وقتی خسته هستند از مراجعه به ارتودنتیست خودداری کنند.

ام اس multiple sclerosis (MS)

بیماران مبتلا به ام اس برای درمان ارتودنسی می توانند از یک رویکرد بین چند شاخه پزشکی بهره مند شوند که شامل پزشک، متخصص اعصاب و روان، متخصص ام اس، و پرستار است. مسواک برقی می تواند کمک کند ناتوانی دست ها جبران شود و بهداشت دهان نیز در طول درمان حفظ شود.

 

 

اختلالات پزشکی و درمان ارتودنسی

اختلالات پزشکی و درمان ارتودنسی

بیماری های کبدی

هپاتیت های B و C در خون وجود دارند و می توانند از طریق ابزارهای تیز آلوده، و حتی بزاق عفونی منتقل شود. با همه بیماران باید به گونه ای برخورد شود گویی ناقل بیماری هستند، و فرایندهای جهانی کنترل انتقال عفونت باید رعایت شوند. اصلی ترین فرایند ارتودنسی که منجر به تولید ایروسل می شود، تراشیدن مینای بین دندان ها طی فرایند استریپینگ اینترپروکسیمال و برداشتن سمان (چسب مخصوص دندانپزشکی) اضافی پس از دیباندینگ (برداشتن براکت ها از روی دندان ها) و پروفیلاکسی است.

اختلالات غدد درون ریز

دیابت، چه وابسته به انسولین (دیابت دوران کودکی) چه غیر وابسته به انسولین (دیابت پس از دوران بلوغ)، در صورتی که به خوبی تحت کنترل باشد، هیچ تناقضی با درمان ارتودنسی ندارد.

مشکلات کلیه

شرایطی که ارتودنتیست ها با آن مواجه می شوند، به احتمال زیاد نقص مزمن عملکرد کلیه است. در صورتی که بیماری به خوبی تحت کنترل درآمده باشد درمان ارتودنسی هیچ تضادی با آن ندارد. در صورتی که نقص کلیه پیشرفته باشد، و قرار باشد در آینده نزدیک درمان دیالیز انجام شود، درمان باید به صورت متفاوت انجام شود.

سیستم اسکلتی عضلانی

آرتروز ایدیوپاتیک (بدون علت مشخص) نوجوانان یکی از بیماری های شدید دوران کودکی است. این بیماری در نروژ و استرالیا بیشتر از دیگر کشورها شایع است. این بیماری می تواند منجر به اختلال در رشد و دیگر ناهنجاری های پیشرفته شود. هدف درمان، کنترل علائم بالینی با فرو نشاندن درد و التهابات مفصلی، حفظ تحرک پذیری مفاصل، و پیشگیری از بد شکلی ها است. در حدود ۷۰ درصد از بیماران، بیماری در نوجوانی فروکش می کند. کمک های بهداشتی دهان و دندان شامل تغییر دسته مسواک ها یا مسواک های برقی می توانند به بیمارانی که آرتروز ایدیوپاتیک نوجوانانی دارند توصیه شود.

آلرژی

واکنش های حساسیتی شدید نوع ۱، نوعی واکنش آلرژیک آنتی بادی ها هستند که ظرف چند دقیقه تا چند ساعت پس از تماس مستقیم پوست یا مخاط با عامل آلرژی زا اتفاق می افتند. این واکنش ها از کهیر تماسی گرفته تا آنافیلاکسی کامل با اختلال تنفسی یا فشار خون می توانند باشند.

درمان ارتودنسی نوعی درمان انتخابی است و پزشک باید همه گزینه های درمان را مد نظر قرار دهد تا مطمئن شود هیچ خطری بیمار را تهدید نمی کند. در صورت لزوم، درمان باید به تأخیر انداخته شود تا زمانی که مشکلات پزشکی فروکش کنند…

یک لبخند زیبا و با دندان هایی صاف و یکدست، بیشتر از هر چیز دیگری می تواند به افزایش اعتماد به نفس کودک شما کمک کند؛ گفته می شود که مراقبت های خوب دندانی یکی از مهم ترین عوامل برای سلامت عمومی بیمار هستند. با پیشرفت های زیادی که در زمینه درمان ارتودنسی صورت گرفته است، کدام گزینه برای شما بهتر است؟

نخستین گام به سوی داشتن زیباترین لبخند، مراجعه برای مشاوره ارتودنسی است، زیرا این فرصت را دارید که با ارتودنتیست و دیگر کارکنان مطب آشنا شوید، با ارتودنتیست حرف بزنید، راجع به امکانات مطب اطلاعات کسب کنید، و هر گونه پرسشی که دارید را مطرح کنید. در نهایت می توانید راجع به مقدمات درمان، طول درمان، هزینه، و گزینه های پرداخت سؤال بپرسید. مهم تر از همه اینکه باید طی این جلسه مشخص شود شما چه درمانی نیاز دارید. این جلسه معمولاً یک ساعت طول می کشد، که در طول آن وضعیت دندان ها مورد بررسی قرار می گیرد.

 

 

روند مشاوره ارتودنسی

روند مشاوره ارتودنسی

آیا تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس نیاز هستند؟

در طول جلسه مشاوره، تصاویر رادیو گرافی با اشعه ایکس برای ارتودنتیست اهمیت دارند. ارتودنتیست می تواند با دندانپزشک شما تماس بگیرد تا ببیند آیا در یک سال گذشته تصویر پانورامیک جدیدی برای شما گرفته شده است؛ در غیر اینصورت، در جلسه مشاوره برای شما این تصویر گرفته می شود.

آمادگی برای ویزیت ارتودنسی

مهم است هر بیمار جدیدی قبل از آغاز مشاوره ارتودنسی فرمی که در اختیار وی قرار می گیرد را تکمیل کند. این فرم حاوی اطلاعات تماس بیمار و دندانپزشک وی، سوابق پزشکی و دندانپزشکی، و اطلاعات بیمه ای می باشد. و فراموش نکنید که دفترچه یا کارت های بیمه خود را به همراه داشته باشید تا ببینید ارتودنتیست شما طرف قرار داد بیمه درمانی شما هست یا خیر.

مشاوره گام به گام ارتودنسی

پس از صحبت های لازم با ارتودنتیست در خصوص درمان، از دهان و فک شما عکس گرفته می شود. در صورتی که طی یک سال گذشته هیچ عکس دیجیتالی نگرفته باشید، داخل مطب از دندان های شما تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس گرفته می شود تا نیازهای دندانی شما مورد بررسی قرار بگیرند. این تصاویر به ارتودنتیست ها کمک می کنند تصمیم بگیرند روند درمان را چگونه پیش ببرند.

مهم است ارتودنتیست قبل از آغاز روند درمان از وضعیت کنونی دهان بیمار کاملاً آگاه باشد. به همین دلیل همه بیماران جدید قبل از هر چیز تحت معاینه دقیق قرار می گیرند و دندان ها و فک های آنها بررسی می شوند و سوابق دندانپزشکی آنها مرور می شود، و در نهایت نکات لازم مربوط به دندان ها و لبخند بیمار یادداشت می شوند.

یکی از ابزارهایی که در بررسی وضعیت دندان های بیمار کمک زیادی به ارتودنتیست می کند، گرفتن قالب تشخیصی از آنها است که با استفاده از یک تری و گچ مخصوص تهیه می شود.

ارتودنتیست می داند هیچ دو بیماری کاملاً شبیه یکدیگر نیستند، به همین دلیل ممکن است طرح درمان دو بیمار با شرایط مشابه کاملاً متفاوت باشد. به همین دلیل ارتودنتیست با هر بیمار راجع به گزینه های درمان گفتگوی مفصلی خواهد داشت تا با توجه به شرایط او بهترین گزینه انتخاب شود. در صورتی که بیمار کودک باشد، ممکن است درمان همان زمان آغاز نشود و ارتودنتیست پیشنهاد خواهد داد تا زمانی که همه دندان های دائم بیرون نیامده اند برای آغاز درمان صبر کند.

 

 

روند مشاوره ارتودنسی

روند مشاوره ارتودنسی

 

پس از همه این مراحل، هر پرسشی به ذهن شما خطور می کند را می توانید مطرح کنید. این پرسش ها می توانند یکی از این سؤالات باشند:

  • درمان چقدر طول خواهد کشید؟
  • چرا درمان ارتودنسی لازم است؟
  • آیا کشیدن دندان ضروری است؟
  • درمان چقدر درد و ناراحتی به همراه خواهد داشت؟
  • با وجود براکت ها روی دندان ها از خوردن چه غذاهایی باید پرهیز نمود؟
  • آیا رعایت بهداشت در طول دوره درمان با حالت عادی متفاوت است؟
  • آیا ابزارهای کمکی خاصی برای رعایت بهداشت وجود دارد؟
  • آیا استفاده از هدگیر یا ابزارهای دیگر لازم است؟
  • آیا ممکن است درمان نیاز به جراحی داشته باشد؟
  • آیا درمان می تواند ظاهر و چهره را تغییر دهد؟
  • آیا جایگزینی برای براکت های فلزی وجود دارد؟
  • آیا من (فرزند من) گزینه مناسبی برای درمان با اینویزیلاین است؟
  • با چه فواصی زمانی باید برای تنظیم ابزار ارتودنسی مراجعه کرد؟
  • چگونه می توان به استفاده از ابزار عادت کرد؟
  • آیا ممکن است طی این دوره خطری دندان ها را تهدید کند؟
  • آیا نیاز است طی این دوره درمان سبک زندگی را تغییر داد؟
  • آیا پس از اتمام درمان، استفاده از ریتینر الزامی است؟

در مرحله آخر می توانید راجع به هزینه های درمان، تحت پوشش بیمه قرار گرفتن مراحل درمان، و روش های پرداخت موجود گفتگو کنید. این گام آخر یکی از مهم ترین مراحل جلسه مشاوره ارتودنسی است، زیرا برای شما توضیح داده خواهد شد قرار است بابت چه خدماتی و از چه طریقی می توانید هزینه درمان را پرداخت کنید.

اصلاً مجبور نیستید همان لحظه تصمیم بگیرید درمان ارتودنسی یا استفاده از ابزار خاصی را آغاز کنید. در این مرحله، اگر راحت بودید، می توانید تصمیم بگیرید دوست دارید دقیقاً به چه شکل درمان خود را آغاز کنید، براکت های فلزی سنتی، براکت های سرامیکی، بریس های پشت دندانی، و اینویزیلاین.

طول مدت جلسه مشاوره ارتودنسی به میزان پیچیدگی مشکلات بیمار بستگی دارد- ممکن است چند مرحله درمان یا مراحل آماده سازی نیاز باشد. هدف جلسه مشاوره ارتودنسی این است که مشکلات دندان ها و فک های بیمار و گزینه های موجود درمان نیز متناسب با آنها شناسایی شوند.

طی مراحل اولیه درمان ارتودنسی، زمانی که براکت های جدید برای نخستین مرتبه روی دندان های شما قرار می گیرند، ممکن است مقداری ناراحتی داشته باشید که ناشی از ساییدن ابزار روی بافت نرم داخل دهان است. تا زمانی که به براکت های خود عادت کنید، نیاز نیست نگران باشید و اخم کنید، دنیا با لبخند شما زیباتر خواهد بود! کافی است برای تسکین فوری از موم ارتودنسی استفاده کنید.

 

سوالاتی در مورد موم ارتودنسی

سوالاتی در مورد موم ارتودنسی

موم ارتودنسی چیست؟

موم ارتودنسی برای محافظت از لثه ها و بافت پوششی داخل لب ها و گونه ها، در برابر فلز براکت ها استفاده می شود. موم ارتودنسی مانند مانعی عمل می کند که اجزاء مختلف براکت ها را از ایجاد اصطکاک و سایش روی قسمت های مختلف داخل دهان دور نگه می دارد.

موم ارتودنسی از چه موادی تهیه می شود؟

موم ارتودنسی از مواد طبیعی مانند موم پارافین، موم زنبور عسل، یا موم درختی به نام کارنوبا carnauba تهیه می شود. علاوه بر این، معمولاً حاوی مقادیری فیلر و مواد دیگر است. برخی از انواع موم ها طعم دار هستند. موم ارتودنسی به گونه ای طراحی شده است که در دمای اتاق سفت است و در دمای بدن نرم می شود.

آیا قورت دادن موم ارتودنسی خطرناک است؟

موم ارتودنسی کاملاً غیر سمی است و مصرف آن کاملاً بی خطر است. به این معنا که اگر سهواً آن را قورت دهید، هیچ خطری شما را تهدید نمی کند.

موم ارتودنسی چه مزه ای دارد؟

موم ارتودنسی عموماً کاملاً بی مزه است اما انواع مزه دار آن، و معمولاً با مزه نعنا، نیز در بازار وجود دارند.

موم ارتودنسی با چه فواصل زمانی باید استفاده شود؟

این در افراد مختلف متفاوت است، و به این بستگی دارد که در کدام مرحله از روند درمان هستید. وقتی برای نخستین مرتبه از براکت های ارتودنسی استفاده می کنید، تا زمانی که به وجود اجزاء فلزی آن داخل دهان عادت می کنید، ممکن است نیاز باشد بیشتر از موم ارتودنسی استفاده کنید. موم این فرصت را فراهم می آورد که زخم ها و بریدگی های داخل دهان سریعتر بهبود پیدا کنند و مانع ایجاد زخم های جدید نیز می شود. به مرور زمان، پوست داخل دهان به براکت ها عادت می کند و نیاز نخواهد بود به دفعات زیاد از موم استفاده کنید.

موم ارتودنسی را باید از کجا تهیه کرد؟

ارتودنتیست وقتی برای اولین مرتبه براکت ها را روی دندان های شما کار می گذارد، مقداری موم در اختیار شما قرار می دهد تا در کیت مراقبت های دندانی خود داشته باشید. با این حال، در اکثر داروخانه ها نیز قابل خریداری است.

 

سوالاتی در مورد موم ارتودنسی

سوالاتی در مورد موم ارتودنسی

آیا وجود موم ارتودنسی روی براکت های داخل دهان قابل مشاهده است؟

خیر. موم ارتودنسی وقتی روی براکت قرار می گیرد شفاف است، بنابراین با چشم غیر مصلح قابل مشاهده نیست.

 

سوالاتی در مورد موم ارتودنسی

سوالاتی در مورد موم ارتودنسی

آیا جایگزینی برای موم های ارتودنسی وجود دارد؟

برخی افراد ترجیح می دهند از سیلسکون های دندانی استفاده کنند، که در قالب نوار یا استریپ در بازار هستند که می توان آنها را روی براکت ها چسباند. علاوه بر این، می توانید از محافظ لب های پلاستیکی استفاده کنید که روی براکت ها قرار می گیرند.

 

سوالاتی در مورد موم ارتودنسی

سوالاتی در مورد موم ارتودنسی

نحوه استفاده از موم ارتودنسی

به منظور استفاده از موم ارتودنسی، این دستورالعمل را دنبال نمایید:

  1. دست های خود را بشویید.
  2. دندان های خود را مسواک بزنید تا مطمئن شوید قسمت هایی که قرار است موم روی آنها قرار بگیرد تمیز هستند.
  3. یک تکه کوچک موم بردارید (آنقدر کافی باشد که روی براکتی که اذیت کننده است را بپوشاند) و آن را بین انگشتان شست و اشاره خود بچرخانید تا گرد شود. این کار باعث می شود موم نرم تر شود و قرار گرفتن آن روی براکت ساده تر انجام خواهد شد.
  4. موم را روی براکت یا سیمی که داخل دهان خراش ایجاد می کند فشار دهید.
  5. موم را در جای خود فشار دهید. این قطعه موم روی براکت یا سیم یک برجستگی بوجود می آورد که مانع ساییدگی یا اصطحکاک بیشتر خواهد شد.

چگونه باید موم ارتودنسی را برداشت؟

ابزارهایی هستند که می توانید از آنها برای برداشتن مومی که روی براکت قرار داده اید، استفاده کنید. می توانید از خلال دندان، مسواک بین دندانی، یا حتی از یک نخ دندان قدیمی صاف استفاده کنید. ممکن است متوجه شوید که موم به مرور زمان ساییده یا پوسته پوسته می شود، بنابراین نیاز نیست نگران خارج کردن آن باشید.

بایدها و نبایدهای دوران استفاده از موم ارتودنسی

به منظور رعایت بهداشت دهان، مهم است که در طول دوره ای که از موم ارتودنسی روی براکت ها استفاده می کنید، مسواک زدن و کشیدن نخ دندان را مانند معمول ادامه دهید. انجام این کارها نیز کمک کننده خواهد بود.

  • در صورت نیاز باید موم را تعویض کنید.
  • از موم استفاده شده نباید مجدداً استفاده کنید یا یک تکه موم را به مدت بیش از ۲ روز روی براکت نگه دارید.
  • در حالی که موم روی براکت قرار دارد باید نوشیدنی و غذاهای نرم بخورید.
  • اگر غذا به موم چسبید نباید آن را نگهدارید، بلکه باید آن را تعویض کنید.
  • در طول شب و حین خواب اجازه دهید موم در جای خود باقی بماند.
  • در صورتی که حین خوردن غذا یا در طول خواب آن را قورت دادید، نگران نشوید.
  • در صورتی که درد شما ادامه داشت یا ناگهان تشدید شد، با ارتودنتیست خود تماس بگیرید.
  • سعی نکنید تعمیر کردن، خم کردن، یا جا انداختن سیم کمانی یا براکت ها را خودتان انجام دهید.

سیم ارتودنسی یا سیم کمانی (آرچ وایر) سیمی است که به براکت های ارتودنسی متصل می شود. این سیم به این علت “سیم کمانی” نامیده می شود که به شکل کمان یا قوس دندان های فک بالا و دندان های فک پایین است. سیم کمانی مانند موتوری است که جابجایی دندان ها را هدایت می کند. بدون وجود یک سیم کمانی که به براکت ها متصل شود، از براکت ها تنها برای خنده و تفریح استفاده می کنید که هرگز دندان ها را جابجا نخواهند کرد! سیم های کمانی در اندازه های مختلفی وجود دارند و از مواد مختلفی ساخته می شوند، بنابراین ویژگی های متفاوتی دارند.

سیم های کمانی ارتودنسی

سیم های کمانی ارتودنسی 

 

استحکام و حالت ارتجاعی

وقتی برای نخستین بار درمان ارتودنسی با براکت ها را آغاز می کنید، دندان های شما کج هستند. سیمی که به براکت های روی دندان های شما متصل می شود قادر خواهد بود به شکل اولیه خود باز گردد که باعث می شود بتواند دندان ها را جابجا کند. این سیم حالت ارتجاعی دارد، با این حال می تواند فشار ملایمی به دندان ها وارد کند به گونه ای که وقتی ارتودنتیست سیم کمانی شما را گره می زند براکت ها کنده نمی شوند.

 

هر چه دندان ها صاف تر می شوند، ارتودنتیست سیم های شما را تعویض خواهد کرد و سیم محکم تری جایگزین سیم قبلی خواهد کرد که معمولاً حالت الاستیک (ارتجاعی) آنها کمتر است و خشک تر هستند. این سیم های محکم تر، و خشک تر به ارتودنتیست اجازه می دهند کنترل بیشتری روی جابجایی دندان ها داشته باشد. اغلب، سیم های گزینه آخر دارای ویژگی هایی هستند که به ارتودنتیست اجازه می دهند اگر بخواهد تنها یک دندان را جابجا کند، خمیدگی دائمی روی سیم بوجود بیاورد.

 

سیم های کمانی ارتودنسی

سیم های کمانی ارتودنسی

 

اندازه سیم های کمانی

وقتی ارتودنتیست از سیم های کمانی حرف می زند، منظور او سطح مقطع یا ضخامت سیم است. با فرض اینکه سیم های کمانی از مواد مشابهی ساخته شده باشند، هر چه سطح مقطع آن کمتر باشد، سیم حالت ارتجاعی بیشتری خواهد داشت و خشکی آن کمتر خواهد بود. سیم ها با دو سطح مقطع وجود دارند، ۱) مدور و ۲) مستطیلی. کاملاً مشهود است که سیم های گرد سطح مقطع های مدور دارند. سیم های مستطیلی شکل نیز می توانند سطح مقطع مربعی یا مستطیلی داشته باشند.

 

در مراحل اولیه درمان، برای هم سطح و همراستا کردن دندان ها، اساساً از سیم های گرد استفاده می شود. زیرا با در نظر گرفتن سیم های کمانی ساخته شده از مواد مشابه، سیم هایی که سطح مقطع گرد دارند از حالت ارتجاعی بیشتری برخوردار هستند بنابراین، ارتودنتیست قادر خواهد بود، بدون کنده شدن براکت ها، همه دندان ها را درون سیم کمانی بگنجاند. اگر از سیمی استفاده کند که خیلی خشک است و سعی کند سیم کمانی را به یک دندان خیلی کج وصل کند، سیم فشار خیلی زیادی به براکت ها وارد خواهد کرد، و ممکن است براکت از دندان جدا شود.

 

پس از آنکه دندان ها بیشتر همراستا شدند، ارتودنتیست معمولاً استفاده از سیم های مستطیلی را آغاز می کند. از آنجا که شیار روی براکت های ارتودنسی مستطیلی است، سیم کمانی مانند قرار گرفتن یک دست کوچک داخل یک دستکش بزرگ، داخل شیار قرار می گیرد. با این حال، تا انتهای درمان، سیم مستطیلی که استفاده می شود بیشتر شبیه یک دست بزرگ داخل یک دستکش بزرگ خواهد بود. با راحت قرار گرفتن سیم کمانی داخل شیار، سیم مستطیلی جابجایی دندان ها را بهتر از سیم مدور کنترل می کند.

 

 

 

موادی که برای ساخت سیم کمانی استفاده می شوند

اکنون که تا حدودی می دانید چرا ارتودنتیست ها سیم های کمانی ارتجاعی را در ابتدای درمان با براکت ها دوست دارند، و سیم های کمانی محکم تر و خشک را در انتهای درمان، اجازه دهید برای شما توضیح دهیم هر یک از چه موادی ساخته می شوند. سه نوع ماده اصلی هستند که سیم های کمانی از آنها ساخته می شوند:

 

سیم های کمانی ارتودنسی

سیم های کمانی ارتودنسی

 

سیم های پولادی ضد زنگ

این نوع مواد بواسطه استحکام بالای آنها چندین دهه برای ساخت سیم های کمانی ارتودنسی استفاده می شده اند. علاوه بر این، پولاد ضد زنگ پوسیده نمی شود و بدون آنکه شکسته شود می تواند به روش های مختلفی توسط ارتودنتیست تنظیم شود. با این حال، پولاد ضد زنگ حالت چندان ارتجاعی ندارد، به این معنا که اگر آنها را خیلی خم کنید، به شکل جدید در می آیند و به وضعیت قبلی خود بر نخواهند گشت. در مراحل اولیه درمان، ارتجاعی بودن سیم ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است، تا بتواند به شکل U نرم و یکدست خود بازگردد و همزمان دندان ها را با خود جابجا کند. بنابراین، همانطور که مشاهده می کنید، در مراحل اولیه صاف کردن دندان هایی که خیلی کج هستند، سیم های کمانی از جنس پولاد ضد زنگ ممکن است بهترین گزینه نباشند.

 

سیم های کمانی ارتودنسی

سیم های کمانی ارتودنسی

سیم های نیکل – تیتانیوم

سیم های نیکل- تیتانیوم حالت ارتجاعی دارند و وقتی دفورم می شوند (شکل آنها تغییر می کند) می توانند به شکل اصلی خود بازگردند. بنابراین، در مراحل ابتدایی درمان ارتودنسی، سیم های نیکل- تیتانیوم پیوسته استفاده می شوند تا فشار ملایمی به دندان های کج وارد کنند تا آنها را صاف کنند. یکی از انواع سیم های نیکل- تیتانیوم، نوعی است که با گرما فعال می شود (Copper Ni-Ti). سیم های نیکل تیتانیوم که با گرما فعال می شوند می توانند در دمای اتاق شکل تحریف شده ای به خود بگیرند، اما زمانی که سیم به دمای دهان بیمار می رسد، به شکل اصلی خود باز خواهد گشت. Ni-Ti که با گرما فعال می شود در مراحل اولیه درمان مفید است. در صورتی که دندان ها به شدت کج باشند، می توان سیم را سرد کرد تا بتوان به راحتی آن را به براکت ها گره زد. سپس پس از چند دقیقه، به دمای دهان بیمار خواهد رسید و حالت ارتجاعی خود را نشان خواهد داد. سیم گرم تمایل دارد به شکل U اولیه خود برسد و دندان ها را به موقعیت جدید و صاف تر خود برساند.

سیم های کمانی ارتودنسی

سیم های کمانی ارتودنسی 

 

سیم های بتا – تیتانیوم

سیم های بتا تیتانیوم پس از سیم های Ni-Ti ابداع شدند و حالت الاستیک یا ارتجاعی، و استحکام آنها متوسط است، در حالی که می توانند دچار تحریف و تخریب همیشگی شوند. ویژگی های این سیم چیزی بین Ni-Ti و سیم های پولادی ضد زنگ است. برخی ارتودنتیست ها استفاده از این سیم ها را در اواسط درمان آغاز می کنند، در حالی که دیگر ارتودنتیست ها از این سیم ها استفاده نمی کنند.

 

 

کراس بایت یکی از مشکلات ارتودنتیک است که اغلب با آندر بایت اشتباه گرفته می شود، اما روی هم رفته، نوع متفاوتی از مال اکلوژن ها است. هم کراس بایت و هم آندربایت نیاز به درمان دارند، اما به روش های مختلفی درمان می شوند. در این مقاله قصد داریم به معرفی کراس بایت، عوارض بروز آن، و چگونگی درمان آن بپردازیم.

کراس بایت چیست؟

وقتی دندان های دو فک بالا و پایین نسبت به یکدیگر صاف نیستند و یا رابطه آنها به شکلی طبیعی نیست، این مشکل “کراس بایت” نامیده می شود. کراس بایت می تواند یک یا چند دندان را درگیر سازد، و یک طرفه یا دو طرفه باشد. عموماً این مشکلی است که به صورت ژنتیکی وجود دارد، اما می تواند فارق از علل ارثی نیز بروز پیدا کند، از جمله رشد دندان های دائمی قبل از افتادن دندان های شیری کودک.

انواع کراس بایت

عموماً کراس بایت دو نوع اصلی دارد: کراس بایت خلفی و کراس بایت قدامی.

 

کراس بایت چیست؟

کراس بایت چیست؟

 

کراس بایت قدامی (Anterior Crossbite)

در کراس بایت قدامی، دندان های جلوی فک بالا در پشت دندان های جلوی فک پایین قرار می گیرند. این مشکل از نظر ظاهری شبیه آندر بایت است با اندکی تفاوت.

 

کراس بایت خلفی

کراس بایت خلفی متضاد کراس بایت قدامی قرار دارد. این اتفاق زمانی رخ می دهد که دندان های عقب فک بالا جلوی دندان های فک پایین قرار می گیرند.

علل بروز کراس بایت

همانطور که در بالا اشاره کردیم، کراس بایت معمولاً منشاء ارثی دارد. اما برخی علل شایع دیگر نیز هستند که باید مورد توجه قرار بگیرند.

تأخیر در رشد دندان ها یا غیر عادی بودن روند آن

در اکثر افراد، دندان های شیری می افتند و خیلی زود دندان های دائمی جای آنها را می گیرند. با این حال، در برخی موارد دندان های دائمی قبل از افتادن دندان های شیری بیرون می آیند. در صورتی که این اتفاق بیفتد، دندان های دائمی فک مقابل کج می شوند.

مکیدن انگشت

در صورتی که کودک انگشت خود را زیاد بمکد، این می تواند منجر به بروز مشکلات کجی دندان ها شود. مکیدن انگشت می تواند موجب کاهش عرض کام، سقف دهان یا همان قوس دندانی شود، که احتمالاً موجب تغییر و تخریب شکل استخوان سقف دهان می شود.

تنفس دهانی

زمانی که دهان بسته است و فرد از طریق بیینی نفس می کشد، زبان به شکل طبیعی در برابر سقف دهان قرار می گیرد. در کودکانی که در حال رشد هستند، این کمک می کند فک بالا به درستی رشد کند. با این حال، اگر کودک پیوسته از راه دهان نفس بکشد، ممکن است بواسطه دلایل دیگر باشد، مانند تورم لوزه ها، که در این شرایط زبان از سقف دهان دور می شود. این می تواند منجر به کوچک شدن فک بالا شود.

 

کراس بایت چیست؟

کراس بایت چیست؟

 

نحوه درمان کراس بایت

خبر خوب مربوط به همه این مشکلات این است که راهی برای درمان آنها وجود دارد. رایج ترین گزینه های درمان موجود عبارتند از:

  • اکسپندر (وسیع کننده) کام یا اکسپندر ماگزیلا (که به تدریج عرض سقف دهان را افزایش می دهد).
  • اکسپندر متحرک برای افراد بزرگسال.
  • براکت های ارتودنسی (که می تواند شامل براکت ها و هدگیر باشد).
  • جراحی که شامل شکستن استخوان فک به صورت کاملاً استراتژیک صورت می گیرد و هدف آن گسترده کردن فک بالا است.
کراس بایت چیست؟

کراس بایت چیست؟

 

در صورتی که فضای کافی وجود داشته باشد، استفاده از ابزارهای متحرک پیشنهاد می شود. ابزار هاولی با یک طرح مایل آکریلیک یا یک فنر برای کشیدن دندان ها به جای درست خود، استفاده می شود. اصلاح کراس بایت تک دندان ها با استفاده از الاینرهای شفاف بسیار مؤثر است، زیرا پلاستیک قادر است بدون تأثیر روی فک، دندان را جابجا کند.

اغلب درمان کراس بایت تک دندان نیاز به فضا دارد و تراش مینای بین دندان ها یا کاهش مینای اینترپروکسیمال روشی ضروری برای کمک به درمان فشردگی دندان ها در کراس بایت است. اغلب نیاز است مقدار مینایی که قرار است تراشیده شود بین چند دندان تقسیم شود، تا فشردگی های شدید راحت تر درمان شوند.

هیچ یک از این گزینه ها به راحتی و بدون دردسر انجام نمی شوند، اما خیلی خوب عمل می کنند، و اگر کراس بایت داشته باشید، یکی از این گزینه های درمان را تجربه خواهید کرد.

چه اتفاقی می افتد اگر کراس بایت درمان نشود؟

هر چند ممکن است متخصصان دهان و دندان روی گزینه های درمان برای استفاده به منظور درمان کراس بایت، یا حتی روی سن شروع درمان اتفاق نظر نداشته باشند، همه آنها روی یک چیز توافق خواهند داشت:

قطعاً درمان باید اتفاق بیفتد، هیچ مانعی سر راه آن وجود ندارد.

دلیل اینکه چرا کراس بایت باید درمان شود این است که این مشکل می تواند منجر به ساییدگی شدید دندان ها و لثه ها شود، نیاز نیست به دردی اشاره کنیم که می تواند در دندان ها و گونه ها اتفاق بیفتد. دندان ها به صورت غیر همسطح ساییده خواهند شد و در نتیجه کراس بایت برای فک (از جمله اختلالات فکی- گیجگاهی)، گردن و حتی شانه ها نیز مشکلاتی بوجود خواهد آورد.

بنابراین، اگر برای کراس بایت هیچ درمانی صورت نگیرد، می تواند منجر به رشد نادرست فک، مشکلات مفاصل، و عدم تقارن صورت شود. به همین دلیل مهم است که با یک متخصص دندانی- دندانپزشک، ارتودنتیست، جراح دهان- صحبت کنید. تا متوجه شوید که آیا خودتان یا یکی از عزیزانتان که کراس بایت دارید نیاز به کمک دارید و این درمان چه زمانی باید صورت گیرد.

خلاصه مطالب کراس بایت

  • کراس بایت زمانی رخ می دهد که دندان های فک بالا و پایین رابطه درستی با یکدیگر ندارند، یا دندان های جلوی فک بالا پشت دندان های فک پایین قرار می گیرند (کراس بایت قدامی)، یا دندان های عقب فک بالا جلوی دندان های عقب فک پایین قرار می گیرند.
  • شایع ترین علت بروز کراس بایت عوامل ژنتیکی است، اما می تواند به علت های دیگر نیز اتفاق بیفتد از جمله تأخیر در رشد دندان ها یا رشد غیر عادی آنها، مکیدن انگشت و تنفس دهانی.
  • درمان کراس بایت می تواند شامل اقدامات ارتودنتیک، وسیع کننده کام (انواع مختلف آن) و جراحی برای موارد وخیم تر باشد.
  • در صورتی که کراس بایت درمان نشود، می تواند منجر به آسیب به لثه ها شود (مانند ژنژیویت)، درد دندان ها و گونه ها، مشکل در جویدن، گردن، و شانه ها، و عدم تقارن صورت.

در مقاله قبل به معرفی ارتودنسی های پیشگیرانه و مداخله گر پرداختیم و برای شما گفتیم این دو درمان به جلوگیری از پیشرفت برخی وضعیت های دندانی و دهانی کمک می کنند که ممکن است در آینده به مشکلات بزرگی تبدیل شوند. یکی از بزرگترین کمک هایی که این درمان ها می کنند جلوگیری از تداوم عاداتی است که در کودکی می توان آنها را کنترل نمود تا مشکلات بزرگی بروز پیدا نکنند. یکی از مضرترین عادات دوران کودکی مکیدن های غیر تغذیه ای است. منظور مکیدنی است که کودک آن را با هدف تغذیه انجام نمی دهد، مانند مکیدن پستانک، انگشت یا شست، و اشیاء دیگر.

در این مقاله می خواهیم به ادامه مشکلاتی بپردازیم که با تداوم این عادات بروز می یابند.

 

ارتودنسی پیشگیرانه در کودکان

ارتودنسی پیشگیرانه در کودکان

اپن بایت در کودکان

تداوم عادت مکیدن پستانک یا انگشت، بواسطه کاهش رشد عمودی قسمت های جلویی استخوان آلوئولار، همواره با اپن بایت قدامی همراه است. با این حال، حتی اپن بایت های شدید نیز پس از ترک عادت می توانند به طور خود به خود اصلاح شوند. پس از آن، به نظر می رسد فرایند رشد استخوان آلوئولار افزایش می یابد و دندان های پیشین در هر دو فک تا زمانی به رشد خود ادامه خواهند داد که دندان های جلوی هر دو فک با یکدیگر تماس پیدا کنند.

در کودکان ۱۶ ساله ای که حداقل تا سن ۹ سالگی عادت مکیدن انگشت را داشته اند، عدم تماس دندان های پیشین کمتر از کودکانی بود که از قبل هیچ عادتی نداشتند. طرح های مختلفی که نوک پستانک ها دارند، مخصوصاً معرفی طرح صاف آن به بازار، در کاهش شدت اپن بایت مؤثر واقع شده اند اما موفق به حل مشکل اختلال در فعالیت های ماهیچه های اوروفاسیال طی مکیدن پستانک نشده اند.

فشردن زبان پشت دندان ها حین بلع، هم در مکیدن انگشت و هم در مکیدن پستانک، تقریباً همیشه با اپن بایت قدامی همراه بوده است. با این حال، در اکثر موارد، این عادات بلع آنقدر قوی نیستند که مانع تماس طبیعی دندان های پیش، ظرف مدت چند سال پس از ترک عادت مکیدن شوند. بنابراین، درمان فعال، در صورتی که طراحی شود، باید حداقل تا ۱ یا دو سال پس از ترک عادت، به تعویق بیفتد.

 

ارتودنسی پیشگیرانه در کودکان

ارتودنسی پیشگیرانه در کودکان

مشکل کراس بایت در کودکان

کراس بایت های خلفی از جمله شایع ترین مال اکلوژن ها در دوره رشد دندان های شیری هستند. مکیدن های غیر تغذیه ای یکی از مهم ترین عوامل بروز کراس بایت قدامی در دوره رشد دندان های شیری هستند. پیامدهای عادات مکیدن روی اکلوژن به شدت و طول مدتی بستگی دارند که عادت وجود داشته است. در مطالعه ای که اخیراً روی دختر بچه های زیر ۳ سال سوئدی صورت گرفته است گزارش شده است که، اگر از والدین درخواست شود زمان قرار گرفتن پستانک در دهان کودک را کاهش دهند، احتمال کاهش خطر کراس بایت خلفی در کودکانی که پستانک می مکند وجود دارد.

 

ارتودنسی پیشگیرانه در کودکان

ارتودنسی پیشگیرانه در کودکان

نهفتگی دندان های نیش فک بالا

دندان های نیش فک بالا به طور طبیعی، نسبت به دندان های مجاور خود، به صورت آپیکال رشد می کنند به همین دلیل راه درازی برای بیرون آمدن و رشد دارند. علاوه بر این، رشد آنها در مقایسه با دندان های مجاور خود دیرتر صورت می گیرد. به همین دلایل، اختلالات رشد در دندان های نیش فک بالا، از سایر دندان ها شایع تر هستند، غیر از دندان های مولر سوم (دندان های عقل). در اکثر موارد، دندان های نیش نهفته نسبت به قوس دندانی به صورت پالاتال بیرون می آیند. قرار گرفتن دندان های نیش به صورت پالاتال و فشردگی و نامرتبی دندان ها از مهم ترین عوامل خطری هستند که می توانند منجر به نهفتگی دندان های نیش فک بالا شوند.

الگوی رشد دندان های نیش فک بالا در جایی غیر عادی همیشه با خود خطراتی برای نهفتگی یا جذب دندان های مجاور به همراه داشته است. بنابراین، به منظور کاهش تعداد و شدت هر گونه پیچیدگی و مشکلات، و نیاز به درمان های ارتودنتیک بعدی، شناسایی زود هنگام و برداشتن موانع از سر راه رشد، به شدت مورد تأکید قرار گرفته اند. برای تشخیص وضعیت رشد دندان های نیش، روش های معاینات بالینی و تصاویر رادیوگرافی کمک کننده هستند.

رایج ترین درمان ها برای نهفتگی پالاتال دندان های نیش در کودکان و نوجوانان، جراحی برای برداشتن بافت روی آنها است. پس از این جراحی، درمان ارتودنسی با کمک ابزارهای ثابت انجام می شود. با این حال، کشیدن زود هنگام دندان های نیش شیری یکی از بهترین روش ها برای اصلاح مسیر رشد دندان های نیش دائمی است که در حال رشد در محلی غیر عادی هستند. این درمان اگر قبل از ۱۱ سالگی انجام شود، به احتمال زیاد موفقیت آمیز خواهد بود.

 

ارتودنسی پیشگیرانه در کودکان

ارتودنسی پیشگیرانه در کودکان

مقایسه درمان زود هنگام و درمان با تأخیر

تحقیقات حاکی از این هستند که هر چه درمان ارتودنسی، البته درمان هایی که برای ترک عادت انجام می شوند، زودتر آغاز شوند، بیشتر می توان به تأثیرگذار بودن آنها امیدوار بود. بیمارانی که نیاز به کاهش اورجت دارند و باید قابلیت های لب ها بهبود پیدا نمایند، تا خطر حوادث تروماتیک برای دندان های برجسته جلوی دهان کاهش یابد، قطعاً نیاز به درمان دارند. در بیمارانی که مال اکلوژن اسکلتی کلاس ۲ دارند، برای دستیابی به نتایج دراز مدت، ارتودنسی مداخله گر زود هنگام به شدت توصیه می شود، در غیر این صورت، ممکن است جراحی نیاز باشد.

نکته مهم ارتودنسی کودکان

تلاش هایی که برای پیشگیری و تداخل زود هنگام ارتودنسی صورت می گیرند، عموماً در کاهش تأثیرات مخرب دندانی و اکلوژنی عادات مکیدن غیر تغذیه ای و نیز از دست رفتن زود هنگام دندان های مولر شیری، عموماً موفقیت آمیز هستند. پیشگیری و درمان زود هنگام کراس بایت فانکشنال و علائم و نشانه های رشد دندان نیش در جایی غیر عادی، به همین میزان موفقیت آمیز بوده است. در چنین مواردی، اسناد و تحقیقات، احتمال درمان کامل یا کاهش چشمگیر نیاز به درمان های ارتودنسی در دوره رشد دندان های دائم را، تأیید می کنند.