مقالات آموزشی ارتودنسی بزرگسالان - دکتر عرفانه افسری متخصص ارتودنسی

آنچه باید درباره بریس ها و دندان های از دست رفته بدانید!

با توجه به اینکه بسیاری از افراد بزرگسال برای رسیدن به لبخندی که همیشه آرزویش را داشته اند، به درمان ارتودنسی روی می آورند، مطمئناً سؤالات زیادی وجود دارند که باید به آنها پاسخ داده شود. یک سؤال متداول این است که آیا در صورت از دست دادن دندان، استفاده از بریس ها امکان پذیر است؟ آیا درمان ارتودنسی هنوز هم برای دندان های از دست رفته مؤثر است؟

آیا می توان با وجود دندان های از دست رفته، بریس ها را دریافت کرد؟

پاسخ کوتاه بله است، اگر دندان یا دندان های از دست رفته دارید، هنوز هم می توانید تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرید. بریس ها یک راه حل همه کاره برای مشکلات مختلف دندانی، از جمله فاصله بین دندان های از دست رفته هستند. بریس ها می توانند دندان های مجاور را به داخل فاصله جابجا کنند، آن را به طور موثر ببندند و لبخندی یکدست تر ایجاد کنند. با این حال، فرآیند و امکان سنجی به عوامل مختلفی بستگی دارد. این عوامل شامل اندازه فاصله، موقعیت دندان های اطراف و سلامت کلی دندان های شما می شود.

ما مرتباً بیماران ارتودنسی بزرگسالی را که ممکن است دندان هایشان را از دست داده باشند یا در انتظار ترمیم برای جایگزینی دندان های از دست رفته هستند، درمان می کنیم. ما تلاش خواهیم کرد تا یک طرح درمان ایجاد کنیم که مشکلات منحصر به فرد شما را در نظر بگیرد.

اهمیت اصلاح دندان های از دست رفته برای بایت سالم

افراد بزرگسال می توانند به دلایل مختلفی از جمله آسیب، پوسیدگی یا ژنتیک دندان های خود را از دست بدهند یا به صورت مادرزادی و ژنتیکی آنها را نداشته باشند. گاهی اوقات به دلیل پوسیدگی یا بیماری لثه است، برخی ممکن است هرگز شکل خاصی از دندان را نداشته باشند. اما اگر دندان یا دندان های خود را از دست داده اید، اصلاح آن برای حفظ بایت شما مهم است. اگر در دهان شما فضایی وجود داشته باشد، دندان های دیگر به طور طبیعی می خواهند برای پر کردن آن فضا به آنجا بروند. و این می تواند منجر به ناپایداری بایت شود. می توان از ارتودنسی برای ایجاد فضای کافی در دهان برای قرار دادن دندان های جدید مانند ایمپلنت های دندانی استفاده کرد. ارتودنتیست شما با همکاری دندانپزشک عمومی و جراح دهان و دندان شما می تواند هرگونه فشردگی ناشی از دندان های از دست رفته را اصلاح کند، بایت شما را مرتب کند و به دهان شما کمک کند تا فضای لازم برای دندان های سفید مرواریدی سفارشی شما را داشته باشد. این رویکرد علاوه بر کمک به بیمار در نهایت برای دستیابی به لبخندی کاملاً صاف و کامل، می تواند اطمینان ایجاد کند که دندان های باقی مانده با گذشت زمان جابجا نمی شوند، که این یک مشکل شایع برای بزرگسالانی است که دندان های خود را از دست داده اند.

آیا بریس ها می توانند فاصله بین دندان ها ناشی از دندان های از دست رفته را ببندند؟

اگر به دلیل از دست دادن دندان، فاصله ای بین دندان هایتان وجود دارد، ممکن است از خود بپرسید: “آیا بریس ها می توانند فاصله بین دندان های از دست رفته را ببندند؟” پاسخ کوتاه بله است، بریس ها می توانند به بستن فاصله های ناشی از از دست دادن دندان ها کمک کنند. اگر به دنبال بستن فاصله بین دندان های از دست رفته خود هستید، در اینجا نحوه کمک بریس ها به شما آمده است.

چگونه بریس ها به اصلاح بایت و حفظ دندان ها کمک می کنند؟

بریس ها می توانند راهی عالی برای اصلاح بایت و تضمین سلامت دندان های باقی مانده شما باشند. رویکردی که متخصص ارتودنسی شما اتخاذ می کند به نیازهای خاص شما بستگی دارد. در برخی موارد، بایت مرتب می شود تا شکاف باقی مانده از دندان های از دست رفته از بین برود. در موارد دیگر، لبخند اصلاح می شود و دندان ها مرتب می شوند تا امکان ترمیم جایگزین دندان از دست رفته فراهم شود.

متخصصان ارتودنسی با دندانپزشک ترمیمی شما همکاری خواهند کرد تا از نتیجه ایده ال برای لبخند شما اطمینان حاصل شود. اگر به ترمیم فکر می کنید، مهم است که ابتدا اهداف لبخند خود را با یک متخصص ارتودنسی در میان بگذارید، بخصوص اگر به ایمپلنت فکر می کنید. ایمپلنت ها مستقیماً در استخوان قرار می گیرند، به این معنا که نمی توانند مانند دندان طبیعی شما حرکت کنند. برای برخی از بیماران، ارتودنتیست ممکن است بتواند در اطراف ایمپلنت کار کند و همچنان لبخند ایده آلی را ارائه دهد. اما برای برخی دیگر، ممکن است قبل از دریافت ایمپلنت، درمان ارتودنسی لازم باشد.

اگر روکش دندان دارید، متخصص ارتودنسی شما همچنان می تواند از بریس برای هدایت دندان های شما استفاده کند. در بیشتر موارد، بیمارانی که روکش دندان دارند، ریشه طبیعی دندان در جای خود قرار دارد. این دندان ها هنوز هم می تواند توسط بریس ها هدایت شود. روش های خاصی برای قرار دادن بریس ها روی روکش ها وجود دارد، اما کافی است بدانید که این کار قابل انجام است.

نحوه عملکرد بریس ها برای بستن فاصله ها

بریس ها از سیستمی از براکت ها و سیم ها برای اعمال فشار بر دندان های شما استفاده می کنند و به تدریج آنها را به موقعیت دلخواه جابجا می کنند. این فرآیند معمولاً به این شکل است:

ارزیابی اولیه: متخصص ارتودنسی شما دندان ها و ساختار فک شما را ارزیابی می کند تا بهترین طرح درمان را تعیین کند.
بریس های سفارشی: بریس ها متناسب با دندان های شما سفارشی می شوند و فشار لازم را برای جابجایی آنها به محل مورد نظر اعمال می کنند.
حرکت تدریجی: با گذشت زمان، بریس ها دندان های اطراف را به سمت شکاف حرکت می دهند، آن را می بندند و دندان های شما را به درستی تراز می کنند.
مرحله حفظ: پس از بسته شدن شکاف، یک نگهدارنده به حفظ موقعیت جدید دندان های شما کمک می کند و از تغییر مکان آنها به عقب جلوگیری می کند.

ملاحظات بیشتر

بیمارانی که دندان هایشان از دست رفته است، ممکن است قبل یا در حین درمان ارتودنسی نیاز به فاصله دهنده در دهان خود داشته باشند تا فضای کافی بین دندان ها در طول فرآیند صاف کردن حفظ شود. و مانند همه بیماران ارتودنسی، از فرد خواسته می شود که پس از برداشتن بریس ها یا آخرین الاینر، از نگهدارنده استفاده کند. این کار باعث می شود دندان های جابجا شده در موقعیت جدید خود باقی بمانند و به این ترتیب دندان های دائمی به راحتی دربیایند یا فضای لازم برای دندان های جایگزین حفظ شود.

آیا بریس ها همیشه برای بستن شکاف مؤثر هستند؟

متخصص ارتودنسی شما می تواند اطلاعات بیشتری در اختیار شما قرار دهد، اما در اینجا چند عامل وجود دارند که ممکن است بر توانایی بریس ها در بستن شکاف های دندانی تأثیر بگذارند:

اندازه شکاف: شکاف های بزرگتر ممکن است در کنار بریس ها به کارهای دندانپزشکی اضافی، مانند ایمپلنت یا بریج، نیاز داشته باشند.
سلامت کلی دندان ها: لثه ها و دندان های سالم برای درمان ارتودنسی موفق ضروری هستند.
سن و رشد: درمان برای بیماران جوان تر ممکن است به دلیل رشد و نمو مداوم آنها متفاوت باشد.

سؤالات متداول در مورد درمان ارتودنسی برای دندان های از دست رفته

در اینجا چند سؤال متداول در مورد استفاده از بریس ها با دندان های از دست رفته وجود دارد:

پرسش	پاسخ
اگر سه دندان از دست رفته دارید، آیا هنوز می توانید از بریس ها استفاده کنید؟	بله، می توان با دندان های از دست رفته از بریس ها استفاده کرد. طرح درمان به مورد خاص بستگی دارد.
آیا بریس ها فاصله بین دندان های فک بالای من را برطرف می کنند و آیا قبل از استفاده از بریس ها به عصب کشی نیاز دارم؟	بریس ها می توانند به رفع فاصله بین دندان های فک بالا کمک کنند و نیاز به عصب کشی به وضعیت دندان ها بستگی دارد. برای پاسخ قطعی، ارزیابی حرفه ای ضروری است.
اگر یک دندان مولر فک پایین و یک دندان مولر فک بالای از دست رفته داشته باشید، آیا می توانید از بریس ها استفاده کنید؟	بله، معمولاً می توان با وجود دندان های مولر از دست رفته، ارتودنسی انجام داد. طرح درمان به گونه ای طراحی خواهد شد که دندان های از دست رفته را در خود جای دهد.
اگر دو دندان جلوی از دست رفته داشته باشید، آیا می توانید ارتودنسی انجام دهید؟	بله، معمولاً با وجود دندان های جلوی از دست رفته، ارتودنسی قابل انجام است. متخصص ارتودنسی برنامه ای برای رسیدگی به دندان های از دست رفته و مرتب کردن دندان های باقی مانده تهیه می کند.
اگر دو دندان مولر کوچک از دست رفته در دندان های فک بالا داشته باشید، آیا می توانید ارتودنسی انجام دهید؟	بله، معمولاً با وجود دندان های مولر کوچک از دست رفته، می توانید ارتودنسی انجام دهید. متخصص ارتودنسی یک طرح درمان ایجاد می کند که دندان های از دست رفته را در نظر می گیرد.
اگر چهار دندان مولر کوچک در فک بالا و دو دندان مولر کوچک در فک پایین داشته باشید، آیا می توانید ارتودنسی انجام دهید؟	با وجود دندان های مولر کوچک از دست رفته، ارتودنسی انجام می شود. متخصص ارتودنسی دندان های شما را معاینه می کند، مورد شما را ارزیابی می کند و با توجه به دندان های از دست رفته، یک طرح درمان ایجاد می کند.
آیا می توانید با ۶ دندان از دست رفته، ارتودنسی انجام دهید و کدام گزینه درمانی برای ارتودنسی مقرون به صرفه تر است؟	احتمال ارتودنسی با شش دندان از دست رفته به مورد خاص بستگی دارد. با یک متخصص ارتودنسی مشورت کنید و گزینه های درمانی را از نظر مقرون به صرفه بودن مقایسه کنید.
آیا در صورت از دست دادن چندین دندان مولر فک بالا و پایین، ارتودنسی امکان پذیر است؟	بله، معمولاً می توان با وجود دندان های مولر از دست رفته، ارتودنسی انجام داد. متخصص ارتودنسی مورد شما را ارزیابی کرده و با توجه به دندان های از دست رفته، یک طرح درمان ایجاد می کند.
آیا در صورت کشیدن دندان های مولر دوم، ارتودنسی می تواند به طور مؤثر فضاهای از دست رفته در فک را بپوشاند؟	ارتودنسی می تواند به بستن شکاف های ناشی از فقدان دندان های مولر دوم کمک کند، اما نتایج ممکن است متفاوت باشند. برای مشاوره شخصی با یک متخصص ارتودنسی مشورت کنید.
آیا در صورت از دست دادن دندان های مولر دوم و مولر سوم خود، می توانید ارتودنسی انجام دهید؟	بله، می توان با وجود دندان های مولر دوم و مولر سوم که هنوز بیرون نیامده اند، ارتودنسی انجام داد. برای یافتن بهترین گزینه درمانی برای مورد خاص خود، با متخصص ارتودنسی خود مشورت کنید.

جایگزین های بریس برای بستن فاصله بین دندان ها

اگر بریس ها راه حل مناسبی برای بستن فاصله بین دندان های از دست رفته شما نیستند، گزینه های دیگری نیز برای بررسی وجود دارند:

الاینرهای شفاف: الاینرهای شفاف نیز می توانند فاصله ها را ببندند و گزینه ای نامحسوس تر هستند.
ایمپلنت های دندانی: ایمپلنت ها می توانند فاصله ها را به طور دائم پر کنند.
بریج های دندانی: بریج ها راه حل دیگری برای پر کردن فاصله ها هستند و ممکن است بر اساس ساختار دندانی شما توصیه شوند.

بستن فاصله بین دندان ها با بریس ها چقدر طول می کشد؟

مدت زمان بسته به اندازه فاصله و پیچیدگی مورد متفاوت است. به طور متوسط، می تواند از چند ماه تا چند سال طول بکشد.

آیا بستن فاصله روی بایت من تأثیر می گذارد؟

درمان ارتودنسی اگر به درستی انجام شود، باید بایت و عملکرد کلی دندان های شما را بهبود بخشد، نه اینکه به آن آسیب برساند. با این حال، تغییر به این فرمت جدید ممکن است با آنچه به آن عادت کرده اید متفاوت باشد. اگر هرگونه نگرانی یا سؤالی دارید، با متخصص ارتودنسی خود تماس بگیرید.

بریس برای کودکانی که دندان از دست داده اند.

ارتودنتیست ها به طور معمول برای کودکانی که دندان هایشان افتاده اند بریس تجویز می کنند، زیرا در حالت ایده ال، درمان ارتودنسی باید حدود ۸ سالگی شروع شود، زمانی که اکثر کودکان ترکیبی از دندان های شیری و دائمی (و همچنین چند فاصله) دارند.

ارتودنسی نه تنها می تواند دندان های موجود کودک را صاف کند، بلکه می تواند اطمینان حاصل کند که فضای کافی در دهان برای رویش صحیح دندان های جدید وجود دارد. این امر می تواند از مشکلات بیشتر در آینده جلوگیری کند و زمان کلی درمان کودک را در مقایسه با انتظار برای رویش همه دندان هایش قبل از شروع درمان با بریس ها، به طور چشمگیری کاهش دهد.

بعلاوه، بریس ها می توانند اطمینان ایجاد کنند که بایت کودک صرف نظر از تعداد دندان هایش، به درستی تراز شده است، که صحبت کردن و غذا خوردن را با رشد آنها بسیار آسان تر می کند، و همچنین می تواند از درد فک و سایش سریع مینای دندان که می تواند ناشی از عدم رویش صحیح دندان ها باشد، جلوگیری کند.

سخن پایانی

در طول سال ها، به بیماران بی شماری که دندان هایشان را از دست داده اند کمک کرده ایم تا لبخندهای صاف و خیره‌ کننده ای را که می خواهند، بدست آورند. لازم نیست چند جای خالی مانع دریافت درمان مورد نیاز کسی شود. در مطب ما، بیماران در هر سنی با نیازهای بسیار منحصر به فرد درمان می شوند. ما می توانیم راه حل مناسبی برای شما پیدا کنیم تا لبخندی را که همیشه آرزویش را داشته اید، برای شما فراهم کنیم.

۱۲ آذر ماه ۱۴۰۴/توسط دکتر عرفانه افسری

چگونه چسب ارتودنسی را در منزل جدا کنیم؟

مقالات آموزشی ارتودنسی بزرگسالان, مقالات عمومی ارتودنسی و جراحی فک و صورت

بعد از اینکه براکت ها را دریافت کردید، ممکن است نگران جدا شدن چسب بعد از براکت ها باشید. یا وقتی تقریباً به جدا شدن براکت ها نزدیک می شوید، ممکن است از خود بپرسید که با چسب باقی مانده براکت روی دندان های خود چه کار کنید. در این مقاله، برای شما توضیخ خواهیم داد که آیا می توانید چسب براکت ها را در منزل از روی دندان های خود جدا کنید، چقدر دوام می آورد و ارتودنتیست ها چگونه چسب براکت ها را جدا می کنند.

آیا چسب زدن دندان ها بعد از ارتودنسی طبیعی است؟

بعد از برداشتن براکت ها، متوجه خواهید شد که مقداری چسب ارتودنسی روی دندان های شما چسبیده است. اما خبر خوب این است که متخصص ارتودنسی چسب را از روی دندان های شما پاک خواهد کرد. گاهی اوقات، حتی پس از برداشتن چسب، ممکن است اثری از چسب بریس ها روی یک یا چند دندان وجود داشته باشد. با این حال، می توانید به راحتی چسب های باقی مانده را از روی دندان ها پاک کنید.

آیا می توان چسب باقی مانده را از روی بریس ها پاک کرد؟

متخصص ارتودنسی یا دندانپزشک شما می تواند بریس های باقی مانده را به راحتی و به طور کامل جدا کند. گاهی اوقات، چسب باقی مانده را می توان در منزل با مسواک زدن، شستشوی دهان یا سایر ابزارهای خانگی نیز پاک کرد. اگر به برداشتن براکت در خانه نیاز دارید (توصیه نمی شود)، باید چسب باقی مانده را نیز تمیز کنید.

متخصصان ارتودنسی از چه چسبی برای بریس ها استفاده می کنند؟

قبل از اینکه بدانید چرا متخصص ارتودنسی برای بریس ها روی دندان های شما چسب می زنتد، باید در مورد چسب براکت بریس ها بدانید. متخصصان ارتودنسی از چسب مخصوص بریس ها استفاده می کنند. این چسب با نوعی که برای سایر پروژه های خانگی استفاده می کنید متفاوت است.

براکت هایی که به دندان های شما چسبانده می شوند، “براکت های چسبناک” نامیده می شوند. چسب یک عامل اتصال قوی است که به نگه داشتن براکت در جای خود روی دندان شما کمک می کند. هدف براکت ها، ایجاد یک نقطه تکیه گاه برای سیم ارتودنسی است. سیم ارتودنسی در واقع چیزی است که دندان های شما را حرکت می دهد.

چرا برای بریس ها روی دندان های شما چسب می زنند؟

چند دلیل وجود دارد که چرا ارتودنتیست ها از چسب براکت یا چسب استفاده می کنند. اول، به نگه داشتن براکت در جای خود کمک می کند. دوم، به اتصال براکت به دندان کمک می کند. چسبی که برای بریس ها استفاده می شود، یک عامل اتصال بسیار قوی است. مهم است که چسب قوی باشد تا بتواند براکت را در جای خود نگه دارد و از جدا شدن بریس ها جلوگیری کند.

دلیل دیگری که ارتودنتیست از چسب استفاده می کند این است که بتواند براکت را به دندان بچسباند. این به جلوگیری از حرکت براکت روی دندان و نگه داشتن آن در جای خود کمک می کند.

آخرین دلیل، جلوگیری از کنده شدن براکت است. این اتفاق در صورتی می تواند رخ دهد که بیمار زبان خود را به پشت براکت بمالد یا اگر از دندان های خود برای جدا کردن براکت استفاده کند. همچنین این کار مانع حرکت براکت ها هنگام سفت شدن سیم ارتودنسی می شود.

متخصص ارتودنسی معمولاً مقدار کمی چسب یا چسب دندانپزشکی را به پشت براکت می مالد و سپس براکت را روی دندان قرار می دهد. سپس از نور مخصوصی برای خشک شدن چسب استفاده می کند. پس از خشک شدن چسب، متخصص ارتودنسی بررسی می کند که براکت هنوز در جای خود قرار داشته باشد و جدا نمی شود. اگر براکت در حال جدا شدن باشد، معمولاً یک تکه چسب یا سمان دندانی جدید روی آن قرار می دهد و براکت را دوباره بررسی می کند. متخصص ارتودنسی همچنین بررسی می کند که براکت روی دندان حرکت نمی کند. اگر براکت در حال حرکت باشد، یک تکه چسب جدید اضافه می کند تا آن را در جای خود نگه دارد.

آیا چسب بریس ها در نهایت جدا می شود؟

چسب بریس ها در نهایت جدا نمی شود. مهم است که بریس های خود را تمیز و عاری از غذا یا پلاک نگه دارید، از جویدن غذا یا اشیاء سخت خودداری کنید و از بریس ها مراقبت کنید تا از جدا شدن چسب بریس جلوگیری شود. با این حال، در بسیاری از شرایط، چسب دندان ممکن است از دندان ها جدا شود و می توانید با پیروی از دستورالعمل های ارائه شده توسط ارتودنتیست خود از آن جلوگیری کنید.

چگونه بعد از بریس ها چسب را از روی دندان ها جدا کنیم؟

پس از برداشتن براکت ها، اگر براکت های باقی مانده آبی رنگ هستند، اول از همه باید با متخصص ارتودنسی خود مشورت کنید. آنها می توانند بهترین توصیه را در مورد نحوه برداشتن آن به شما ارائه دهند یا ممکن است لازم باشد برای برداشتن چسب به مطب آنها مراجعه کنید. با این حال، می توانید خودتان نیز در منزل چسب را پاک کنید. چند درمان خانگی نیز وجود دارند که ممکن است مؤثر باشند. می توانید از مسواک، خمیر دندان، جوش شیرین، سرکه سفید یا پراکسید هیدروژن برای پاک کردن آسان آن در خانه استفاده کنید.

متخصصان ارتودنسی چگونه چسب را از روی دندان ها پاک می کنند؟

در طول برنامه برداشتن براکت ها، متخصص ارتودنسی براکت ها و چسب براکت ها را همزمان برمی دارد.

متخصصان ارتودنسی معمولاً براکت ها را با استفاده از یک ابزار مخصوص برداشتن براکت برمی دارند. پس از برداشتن براکت ها، باقیمانده چسب روی دندان های شما را پاک می کنند. پس از آن، متخصص ارتودنسی از یک ابزار مخصوص برای پاک کردن چسب براکت ها از روی دندان های شما استفاده می کند. این یک روش ایمن و مؤثر برای پاک کردن چسب است. متخصص ارتودنسی یک مته دندانپزشکی (هندپیس دندانپزشکی) برمی دارد و یک وسیله صیقل دهنده را در آن قرار می دهد. سپس، با استفاده از مته، دندان را صیقل می دهد تا چسب را از بین ببرد. او همچنین می تواند از یک ابزار انبردست مانند برای تراشیدن چسب استفاده کند. پس از اینکه متخصص ارتودنسی بریس ها و چسب را برداشت، معمولاً با استفاده از جرم گیر دندان، دندان های بیمار را به صورت حرفه ای تمیز می کند. این تمیز کردن به از بین بردن هرگونه باقی مانده دیگری که روی دندان ها باقی مانده است کمک می کند. سپس آنها بررسی می کنند تا مطمئن شوند که تمام چسب ها برداشته شده اند و دهان و دندان های شما سالم هستند.

متخصص ارتودنسی معمولاً فهرستی از کارهایی را که باید برای مراقبت از دندان های خود انجام دهید، به شما می دهد. برای سالم و محکم نگه داشتن دندان های خود، پیروی از دستورالعمل هایی که متخصص ارتودنسی پس از برداشتن بریس ها به شما می دهد، مهم است.

چقدر طول می کشد تا ارتودنتیست چسب بریس ها را از بین ببرد؟

معمولاً حدود ۵ تا ۱۰ دقیقه طول می کشد تا متخصص ارتودنسی چسب ارتودنسی را از روی دندان ها بردارد. با این حال، فرآیند کامل برداشتن براکت ها شامل براکت ها، سیم ها و چسب ممکن است حدود ۳۰ دقیقه طول بکشد. همچنین ممکن است بیشتر طول بکشد زیرا متخصص ارتودنسی معمولاً پس از برداشتن براکت ها، دندان های بیمار را به صورت حرفه ای تمیز می کند تا هرگونه باقی مانده چسب، پلاک، جرم و بقایای غذا از بین برود.

چگونه چسب ارتودنسی را خودتان در خانه پاک کنید؟

اگر می خواهید چسب ارتودنسی را در خانه از روی دندان های خود پاک کنید، می توانید این کار را خودتان در منزل با چند وسیله خانگی انجام دهید. در اینجا چند وسیله وجود دارند که می توانید استفاده کنید:

بلند کردن با دهانشویه

دهان خود را با دهانشویه بشویید تا به شل شدن چسب ارتودنسی کمک کند. گاهی اوقات، پس از بلند کردن منظم، چسب می تواند به طور کامل از بین برود.

استفاده از مسواک با خمیر دندان

از مسواک با خمیر دندان برای پاک کردن چسب ارتودنسی از روی دندان های خود استفاده کنید. همچنین می توانید از یک مسواک نرم استفاده کنید.

شستشوی دهان با آب گرم

شستشوی دهان با آب گرم می تواند به از بین بردن هرگونه باقی مانده چسب ارتودنسی کمک کند.

استفاده از خلال دندان

می توانید پس از نرم شدن چسب ارتودنسی با محلول، از خلال دندان برای برداشتن هرگونه تکه سرسخت چسب ارتودنسی استفاده کنید.

خیساندن دندان ها در سرکه سفید

اگر تکه های چسب روی دندان ها یا لثه های شما باقی مانده اند، می توانید آنها را با یک پنبه آغشته به سرکه سفید پاک کنید. یک پنبه را در سرکه سفید خیس کنید و آن را روی چسب ارتودنسی بمالید. قبل از پاک کردن آن با مسواک، اجازه دهید چند دقیقه بماند.

مسواک زدن دندان ها با جوش شیرین

جوش شیرین و آب را با هم مخلوط کنید تا خمیری ایجاد شود. خمیر را روی چسب ارتودنسی بمالید و بگذارید چند دقیقه بماند. سپس از مسواک برای پاک کردن خمیر استفاده کنید.

استفاده از پراکسید هیدروژن

با یک پنبه، پراکسید هیدروژن را روی چسب ارتودنسی بمالید. قبل از شستشو، اجازه دهید یک دقیقه بماند. اما مراقب باشید که آن را روی لثه یا گونه خود قرار ندهید و به آنها آسیب نرسانید.

استفاده از الکل

پاک کردن دندان ها با یک پنبه آغشته به الکل می تواند به پاک کردن چسب براکت از روی دندان های شما کمک کند.

راهنمای گام به گام برای پاک کردن چسب براکت در منزل

ابتدا باید چسب را نرم کنید. برای انجام این کار، می توانید ابتدا با دهانشویه و سپس با آب بشویید.
پس از آن، با استفاده از یک خلال دندان، سعی کنید چسب نرم شده را با مالیدن آن پاک کنید.
سپس، از یک مسواک نرم برای پاک کردن چسب باقی مانده استفاده کنید.
اگر متوجه شدید که کار نمی کند یا هنوز اثری از چسب وجود دارد، می توانید با خیساندن یک توپ پنبه ای در سرکه سفید و نگه داشتن آن روی چسب برای چند دقیقه، دوباره آن را نرم کنید. همچنین می توانید دندان های خود را در محلول جوش شیرین و آب خیس کنید.
پس از نرم شدن چسب، از خلال دندان استفاده کنید و دندان های خود را دوباره مسواک بزنید تا آنها را پاک کنید. اگر هنوز در پاک کردن چسب مشکل دارید، می توانید آب و محلول الکل یا پراکسید هیدروژن را نیز امتحان کنید.
پس از برداشتن بریس ها، باید دندان ها و دهان خود را کاملاً تمیز کنید. می توانید این کار را با مسواک زدن و نخ دندان کشیدن و استفاده از دهانشویه انجام دهید.

پاک کردن چسب بریس ها از روی دندان ها می تواند کاری دشوار و وقت گیر باشد، اما مهم است که این کار را با دقت انجام دهید تا از آسیب دیدن دندان های خود جلوگیری کنید. با این حال، ما به هیچ عنوان توصیه نمی کنیم که این کار را در منزل انجام دهید زیرا می توانید به دندان ها آسیب بزنید و وضعیت را بدتر کنید. بنابراین، بهتر است نزد ارتودنتیست چسب را از روی دندان های خود پاک کنید. آنها می توانند چسب بریس ها را با خیال راحت و به طور مؤثر پاک کنند.

چسب بریس ها چقدر دوام می آورد؟

چسب بریس ها می تواند حدود دو سال دوام بیاورد. با این حال، به نوع بریس های شما و میزان مراقبت شما از آنها بستگی دارد. اگر بریس متحرک دارید، چسب حدود شش ماه دوام خواهد داشت.

آیا می توانم چسب بریس ها را در منزل پاک کنم؟

شما نباید چسب بریس ها را در خانه پاک کنید زیرا خطر آسیب به دندان ها وجود دارد. بهتر است چسب را نزد دندانپزشک پاک کنید. با این حال، اگر براکت شل شود و داخل گونه شما ساییده شود یا باعث بریده شدن بافت نرم شود، می توانید آن را از دندان جدا کنید. با این حال، می توانید ابتدا از موم ارتودنسی برای نگه داشتن آن در جای خود استفاده کنید.

هزینه پاک کردن چسب بریس چقدر است؟

هزینه پاک کردن چسب بریس ها نزد دندانپزشک می تواند از ۵۰ تا ۲۰۰ دلار باشد. با این حال، این به نوع بریس هایی که دارید، پوشش بیمه ای شما و تعداد دندان های شما که براکت دارند بستگی دارد. بهتر است از یک دندانپزشک بخواهید هزینه را تخمین بزند.

نتیجه گیری

پاک کردن چسب بریس ها از روی دندان ها را می توان در منزل با چند وسیله خانگی انجام داد. با این حال، توصیه می شود این کار را انجام ندهید زیرا ممکن است به دندان های خود آسیب بزنید. بنابراین، برای پاک کردن ایمن چسب بریس ها توسط متخصص ارتودنسی یا دندانپزشک خود مشورت کنید.

۲۸ آبان ماه ۱۴۰۴/توسط دکتر عرفانه افسری

بایت بلاک ها برای بریس ها: هر آنچه باید بدانید

دسته‌بندی نشده, مقالات آموزشی ارتودنسی بزرگسالان, مقالات عمومی ارتودنسی و جراحی فک و صورت

بریس ها به خاطر ویژگی مرتب کردن کامل دندان ها شناخته شده هستند و در دستیابی به لبخندی سالم به شما کمک می کنند. در حالی که ثابت شده است که بریس ها مؤثر هستند، برخی ابزارهای اضافی وجود دارند که برای بهبود درمان خود و دستیابی به نتایج بهتر می توانید اضافه کنید. بریس های بایت بلاک یکی از آن مواردی هستند که می توانند در بهبود درمان به شما کمک کنند.

بایت بلاک Bite Block چیست؟

بایت بلاک ها که به آنها رمپ یا توربو نیز گفته می شود، ابزارهای کوچک و سفارشی هستند که در طول درمان ارتودنسی روی دندان های جلو یا عقب قرار می گیرند. کار اصلی آنها جلوگیری از تماس کامل دندان های فک بالا و فک پایین هنگام بستن بایت است. این کار به هدایت بایت شما به موقعیت صحیح کمک می کند و از بریس های شما در برابر آسیب محافظت می کند.

آنها معمولاً از یک ماده آکریلیک قوی ساخته می شوند و در رنگ های مختلفی از جمله گزینه های همرنگ دندان برای ظاهری طبیعی تر وجود دارند. بنابراین، اگر ظاهری را ترجیح می دهید که کمتر جلب توجه کند، یک گزینه نامحسوس برای شما نیز وجود دارد.

چرا افراد به بریس های بایت بلاک نیاز دارند؟

متخصصان ارتودنسی اغلب برای موفقیت درمان با بریس ها، بایت بلاک ها را توصیه می کنند. آنها نقش مهمی در کمک به اصلاح مشکلات بایت و اطمینان از عملکرد هرچه کارآمدتر بریس ها ایفا می کنند. در اینجا دلایل اصلی لزوم استفاده از بایت بلاک ها آورده شده است:

اصلاح دیپ بایت یا بایت نامرتب

اگر دندان های دو فک بالا و پایین شما هنگام بستن بایت بیش از حد با هم تماس پیدا می کنند، بخصوص در موارد دیپ بایت، اوربایت یا کراس بایت، بایت بلاک ها بین آنها فاصله ایجاد می کنند. این به تدریج به جابجایی فک به تراز مناسب کمک می کند.

جلوگیری از آسیب به براکت ها و سیم ها

بدون بایت بلاک ها، ممکن است برخی از دندان های خاص هنگام بستن دهان به براکت های قوس مخالف برخورد کنند. این می تواند منجر به شکستن براکت ها یا خم شدن سیم ها شود و درمان را به تأخیر بیندازد. بایت بلاک ها به عنوان یک بالشتک عمل می کنند تا از تماس کامل دندان های شما جلوگیری کنند و از سخت افزار ارتودنسی شما محافظت کنند.

سرعت بخشیدن به پیشرفت درمان

وقتی دندان های شما دائماً به یکدیگر برخورد می کنند، می تواند در حرکتی که متخصص ارتودنسی شما سعی در دستیابی به آن دارد، اختلال ایجاد کند. بایت بلاک ها این تداخل را کاهش می دهند و به بریس های شما اجازه می دهند دندان هایتان را به طور مؤثرتری حرکت دهند و اغلب به درمان کمک می کنند تا در مسیر درست قرار گیرد یا حتی سریع تر تمام شود.

به طور خلاصه، بایت بلاک ها به تراز ایمن بایت شما کمک می کنند، از بریس های شما محافظت می کنند و کل فرآیند را کارآمدتر می کنند.

انواع بایت بلاک ها کدامند؟

بایت بلاک ها در انواع مختلفی وجود دارند که هر کدام برای رفع مشکلات خاص ارتودنسی مانند ناهماهنگی بایت، موقعیت فک یا حرکت دندان طراحی شده اند. متخصص ارتودنسی شما نوعی را انتخاب می کند که به بهترین وجه از طرح درمان شما پشتیبانی کند. در اینجا به تفکیک متداول ترین انواع آن آمده اند:

بایت بلاک های قدامی

این بایت بلاک ها که روی دندان های جلویی قرار می گیرند، معمولاً برای اصلاح اوربایت یا آندربایت با جلوگیری از همپوشانی بیش از حد دندان های جلویی استفاده می شوند.

بایت بلاک های خلفی

این بلاک ها به دندان های مولر پشتی متصل می شوند و اغلب برای کمک به موقعیت دندان های مولر بزرگ یا کمک به اکستروژن دندان های مولر بزرگ، که حرکت دندان های مولر بزرگ است، استفاده می شوند.

بایت بلاک های بین دندانی

این بلاک ها که بین دندان های دو فک بالا و پایین قرار می گیرند، به حفظ فضا و جلوگیری از تماس کامل در حین بستن بایت کمک می کنند، بویژه در اصلاح دیپ بایت ها مفید هستند.

بایت بلاک های عمودی

این بلاک ها برای باز کردن عمودی بایت، افزایش فضای بین فک بالا و پایین برای تنظیم مجدد عضلات فک و بهبود اکلوژن طراحی شده اند.

بایت بلاک های افقی

این بلاک ها که برای جابجایی بایت به طرفین استفاده می شوند، در اصلاح کراس بایت یا سایر مشکلات تراز جانبی مفید هستند.

بایت بلاک های تقویت کننده دندان های مولر بزرگ

این نوع که مستقیماً روی دندان های مولر بزرگ اعمال می شود، ارتفاع یا پشتیبانی بیشتری را برای هدایت بایت و جلوگیری از آسیب به براکت ها و سیم ها فراهم می کند.

بایت بلاک های متحرک

اینها را بیمار می تواند خارج کند و معمولاً در مراحل اولیه یا مراحل ساده تر درمان استفاده می شوند. برای بهترین نتیجه، رعایت دقیق استفاده از آنها ضروری است.

بایت بلاک های ثابت

بایت بلاک های ثابت که روی دندان ها چسبانده می شوند، در طول درمان در جای خود باقی می مانند و زمانی استفاده می شوند که کنترل مداوم بایت ضروری باشد.

نگرانی های شایع در مورد بایت بلاک ها به همراه راه حل ها

بایت بلاک ها یک ابزار ارتودنسی مفید هستند، اما مانند هر ابزار دندانپزشکی دیگری، ممکن است عوارض جانبی موقت داشته باشند. در اینجا شایع ترین نگرانی هایی که بیماران با آنها مواجه هستند – و راه های عملی برای مدیریت آنها – آورده شده اند.

مشکل در هنگام جویدن غذا

مشکل:

یکی از شایع ترین عوارض جانبی اولیه بایت بلاک ها، مشکل در جویدن است. از آنجا که بایت بلاک ها از تماس کامل بین دندان های دو فک بالا و پایین جلوگیری می کنند، حرکات طبیعی گاز گرفتن و ساییدن ممکن است ناهماهنگ به نظر برسند. این می تواند جویدن غذاهای سفت تر یا لذت بردن از وعده های غذایی مانند گذشته را، بخصوص در مراحل اولیه، دشوارتر کند.

راه حل:

بهترین راه برای سازگاری، پایبندی به یک رژیم غذایی نرم برای چند روز اول است – به پوره سیب زمینی، اسموتی، ماست، تخم مرغ همزده و برنج نرم فکر کنید. همانطور که دهان شما عادت می کند و عضلات جونده شما به موقعیت جدید عادت می کنند، می توانید به آرامی غذاهای سفت تر را دوباره مصرف کنید. اگر ناراحتی هنگام جویدن بیش از یک یا دو هفته ادامه داشت، برای تنظیم با متخصص ارتودنسی خود مشورت کنید.

احساس درد و ناراحتی

مشکل:

همانطور که دهان شما به فشار بایت بلاک ها عادت می کند، ممکن است درد در فک یا درد خفیف دندان را تجربه کنید. این امر بویژه زمانی شایع است که بایت بلاک ها برای اولین بار قرار داده می شوند یا تنظیم می شوند. درد معمولاً ناشی از تغییر در موقعیت بایت و تغییر حرکت فک است.

راه حل:

ناراحتی خفیف معمولاً با مسکن های بدون نسخه مانند استامینوفن (تیلنول) یا ایبوپروفن (ادویل یا موترین) قابل کنترل است. شستشو با آب نمک گرم نیز ممکن است به تسکین لثه های دردناک کمک کند. اگر درد شدید شد یا ظرف چند روز فروکش نکرد، بهتر است با متخصص ارتودنسی خود مشورت کنید.

اختلال گفتاری

مشکل:

برخی از بیماران ممکن است متوجه تغییراتی در گفتار خود شوند، بخصوص آنهایی که بایت بلاک ها در پشت دندان های جلو یا در قسمت داخلی بایت آنها قرار گرفته اند. این بایت بلاک ها می توانند در حرکت زبان اختلال ایجاد کنند و تلفظ برخی صداها یا صحبت کردن واضح را دشوار کنند.

راه حل:

گفتار معمولاً با تمرین و گذشت زمان بهبود می یابد. سعی کنید با صدای بلند بخوانید، آهسته صحبت کنید یا کلمات دشوار را تکرار کنید تا به زبان خود کمک کنید تا با ابزار جدید سازگار شود. اکثر افراد متوجه می شوند که گفتارشان ظرف چند روز تا یک هفته با سازگاری زبانشان به حالت عادی برمی گردد.

گم شدن یا ساییدگی بایت بلاک ها

مشکل:

بایت بلاک ها می توانند به مرور زمان ساییده شوند یا حتی در صورت قرار گرفتن در معرض فشار مداوم یا غذاهای سفت، بیفتند. وقتی این اتفاق رخ می دهد، دندان ها ممکن است دوباره شروع به تماس کنند که می تواند پیشرفت ارتودنسی شما را متوقف کند یا به براکت ها آسیب برساند.

راه حل:

اگر متوجه گم شدن یا ساییدگی بایت بلاک شدید، فوراً با متخصص ارتودنسی خود تماس بگیرید تا جایگزینی برای آن تعیین کنید. از جویدن غذاهای سفت یا چسبناک که می توانند باعث جابجایی بایت بلاک شوند، خودداری کنید و برای نگهداری صحیح از ابزار خود، تمام دستورالعمل های مراقبت های پس از درمان را رعایت کنید.

فقط گاز گرفتن روی یک بلاک

مشکل:

در برخی موارد، بیماران ممکن است متوجه شوند که هنگام گاز گرفتن، فقط یک بایت بلاک با دندان ها تماس پیدا می کند. این امر در ابتدا می تواند ناهموار یا ناخوشایند به نظر برسد، بخصوص اگر انتظار فشار متقارن در هر دو طرف را داشته باشید.

راه حل:

این معمولاً طبیعی است و جای نگرانی نیست، مگر اینکه با درد یا مشکل در جویدن همراه باشد. متخصص ارتودنسی شما محل قرارگیری بایت بلاک را بر اساس نیازهای خاص اصلاح بایت شما طراحی کرده است. با این حال، اگر عدم تعادل ادامه یابد یا باعث ناراحتی شود، ارزش دارد که برای معاینه وقت بگیرید.

درد

مشکل:

هنگام استفاده از بایت بلاک ها برای اولین بار، احساس درد عمومی در فک، دندان ها یا لثه طبیعی است. این ناراحتی زمانی رخ می دهد که عضلات و دندان های شما شروع به تغییر موقعیت خود به موقعیت های جدید می کنند و به بایت تغییر یافته عادت می کنند.

راه حل:

به دهان خود چند روز فرصت دهید تا سازگار شود. غذاهای نرم بخورید و از کمپرس سرد روی فک خود برای تسکین درد استفاده کنید. شستشو با آب نمک نیز می تواند حساسیت لثه را کاهش دهد. اگر درد پس از یک هفته بهبود نیافت یا شدید شد، متخصص ارتودنسی شما می تواند آن را ارزیابی کند و تنظیمات لازم را انجام دهد.

مواد مورد استفاده برای بایت بلاک ها؟

بایت بلاک ها از مواد مختلفی ساخته شده اند که هر کدام به دلیل استحکام، راحتی و اثربخشی خود در طول درمان ارتودنسی انتخاب می شوند. درک این مواد می تواند به شما کمک کند تا بدانید چه انتظاری داشته باشید و چگونه برای پشتیبانی از بریس های شما عمل می کنند.

آکریلیک

اکریلیک یک پلاستیک بادوام است که سبک و صاف است. اغلب از آن استفاده می شود زیرا می توان آن را دقیقاً متناسب با دندان های شما شکل داد و در گزینه های همرنگ دندان یا شفاف برای ظاهری نامحسوس موجود است.

رزین کامپوزیت

رزین کامپوزیت ماده ای همرنگ دندان است که معمولاً در پر کردن دندان استفاده می شود. بایت بلاک ها ظاهری طبیعی دارند و به خوبی به دندان های شما متصل می شوند و تناسب قوی اما راحتی را فراهم می کنند.

فولاد ضد زنگ

فولاد ضد زنگ فلزی سخت است که در برخی از بایت بلاک ها برای استحکام و دوام بیشتر استفاده می شود. این بایت بلاک ها کمتر رایج هستند اما برای مواردی که به پشتیبانی قوی تری نیاز دارند، ایده ال هستند.

پلاستیک های سخت

پلاستیک های سخت موادی محکم و با دوام هستند که می توانند در هنگام جویدن در برابر فرسایش و ساییدگی مقاومت کنند. آنها محافظت قابل اعتمادی برای بریس های شما فراهم می کنند و در عین حال راحتی را در دهان شما حفظ می کنند.

انتخاب ماده مناسب برای بایت بلاک ها برای درمان ارتودنسی مؤثر و راحتی کلی شما ضروری است. چه اکریلیک، رزین کامپوزیت، فولاد ضد زنگ یا پلاستیک سخت باشد، هر گزینه مزایای منحصر به فردی را برای کمک به محافظت از بریس های شما و هدایت دندان های شما به تراز مناسب ارائه می دهد. همیشه به توصیه متخصص ارتودنسی خود اعتماد کنید تا بهترین گزینه را برای نیازهای خاص خود پیدا کنید.

امیدواریم توانسته باشیم تمام ابهامات شما را در مورد بایت بلاک ها برطرف کنیم. اگر اطلاعات بیشتری در مورد بایت بلاک ها می خواهید یا قصد دارید آنها را برای خودتان تهیه کنید، توصیه می کنیم همین امروز با ما تماس بگیرید.

۱۵ آبان ماه ۱۴۰۴/توسط دکتر عرفانه افسری

تی اسکن چه اهمیتی در درمان ارتودنسی دارد؟

مقالات آموزشی ارتودنسی بزرگسالان

اکلوژن موضوع بسیار مهمی برای رشته های مختلف دندانپزشکی است. روش های مختلفی برای ارزیابی الگوی اکلوژن استفاده شده است. کاغذ آرتیکولاسیون یا کاغذ اکلوزال رایج ترین روش برای ارزیابی اکلوژن صحیح است. تی اسکن، سیستم آنالیز اکلوزال دیجیتال است که برای ارزیابی و سنجش تماس اکلوزال در زمان واقعی و نیروی اکلوژن استفاده می شود.

هدف این مقاله ارائه مروری دقیق بر سیستم تی اسکن است که شامل مونتاژ، حسگر، کالیبراسیون، مکانیسم، تفسیر داده ها، کاربرد، مزایا، محدودیت ها و بحث است.

اکلوژن چیست؟

اکلوژن “عمل یا فرآیند بستن یا بسته شدن” یا “رابطه استاتیک بین سطوح برش دهنده یا جونده دندان های فک بالا یا دندان های فک پایین یا آنالوگ های دندان” است. برای عملکرد مناسب، تماس های اکلوزال باید با سیستم دهانی – فکی هماهنگ باشند. ایده اکلوژن نه تنها به تعاملات تماسی مورفولوژیکی بین دندان ها محدود می شود، بلکه تعاملات مورفولوژیکی – عملکردی دینامیک بین تمام اجزاء سیستم جونده، از جمله دندان ها، بافت های پریودنتال، سیستم عصبی – عضلانی، مفصل فکی – گیجگاهی و استخوان های جمجمه – صورت را نیز شامل می شود.

هنگامی که دندان های فک پایین با دندان های فک بالا برخورد می کنند، تماس های اکلوزال برقرار می شوند. تماس های نزدیک، نواحی هستند که از تماس تا شکاف ۵/۰ میلی متری بین سطوح تماس دندان ها متغیر هستند، در حالی که تماس های غیر نزدیک، نواحی هستند که در آنها فاصله ۵/۰ تا ۲ میلی متری بین سطوح تماس دندان ها وجود دارد. در میان مفاهیم مختلف موجود اکلوزال، مفهوم معرفی شده توسط بونویل Bonwill، یعنی اکلوژن متعادل دو طرفه، پذیرفته تر است.

ترومای اکلوزال به دلیل توزیع ناهموار فشار بر روی دندان های اکلوزال که اغلب به طور همزمان با هم تماس ندارند، رخ می دهد. تماس های اکلوزال غیر معمول و ارتفاع اکلوزال بیش از حد یک ترمیم معمولاً منجر به ترومای اکلوزال می شود. نشان داده شده است که بافت های دندانی، پریودنتال و حتی ایمپلنت های دندانی ممکن است تحت نیروهای بایت بالاتر و یا اضافه بار حرکتی، دچار زوال شوند و در نهایت منجر به از دست رفتن استخوان و عوارض ناشی از شکست شوند. تداخل های بیرون زدگی غیر معمول منجر به اثرات مضر بر مفاصل فکی – گیجگاهی یا با حرکت فک پایین به یک موقعیت نامناسب فیزیولوژیکی می شوند که منجر به درد عضلانی (میالژی myalgia) می شود. نیروهای مخرب در صورتی رخ می دهند که نقاط تماس زود رس یا مزاحم (مانند تماس های ناگهانی در سمت غیر فعال) از طریق سیستم جونده تشخیص داده نشوند و همچنین ممکن است منجر به اختلالات عملکردی مانند فشردن دندان ها، درد عضلات گردن و صورت و به خطر افتادن اعصاب درون مفصل فکی گیجگاهی (TMJ) شوند که در اختلالات مختلف فکی گیجگاهی (TMDs) مشاهده شده است. در مقابل، اکلوژن مرکزی ناپایدار و یا اختلالاتی مانند آتروفی استخوانی ناشی از عدم استفاده به دلیل ارتفاع کم اکلوزال رخ می دهند. بنابراین، ارزیابی اکلوژن برای رفع این مشکلات اکلوزال بسیار مهم است.

شاخص های مختلف اکلوزال توسط پزشکان برای تجزیه و تحلیل تماس های اکلوزال استفاده شده اند. در عمل بالینی، روش های مرسوم مورد استفاده عبارتند از کاغذ آرتیکولاسیون یا اکلوزال، نوارهای ابریشمی، موم های قالب گیری، مواد قالب گیری و فویل shimstock، برای هدایت انتخاب تماس در طول تنظیم اکلوزال و اغلب با بازخورد “احساس” اکلوزال بیمار ترکیب می شوند. توانایی اندازه گیری نیروهای اکلوزال توسط هیچ یک از این روش های مواد دندانپزشکی استاتیک ذکر شده نشان داده نشده است. رایج ترین روش، استفاده از کاغذ آرتیکولاسیون برای تعیین نیروی بیش از حد در تماس های اکلوزال مختلف است. وقتی بیماران دندان های خود را روی نوارهای کاغذ آرتیکولاسیون قرار می دهند، علائم جوهری مختلفی روی سطح دندان ها ظاهر می شوند. مطالعات مختلف در مورد کاغذ آرتیکولاسیون، خواص فیزیکی مانند ضخامت، ترکیب، زیر لایه جوهر و تغییر شکل پلاستیک را تجزیه و تحلیل می کنند. اما هیچ یک از این تحقیقات علمی ثابت نمی کنند که اندازه علامت کاغذ آرتیکولاسیون یا ویژگی های ظاهری علامت، می توانند بارهای اکلوزال مختلف موجود را به طور دقیق توصیف کنند. علاوه بر تعیین اینکه کدام تماس ها نیرو زا هستند و کدام نیستند، “تفسیر ذهنی” توسط اپراتور مورد نیاز است. مطالعات انجام شده روی قالب های اپوکسی مانت شده که تحت بارهای اکلوزال اعمال شده مختلف قرار گرفتند، نتیجه گرفتند که هیچ رابطه مستقیمی بین مساحت علامت کاغذ (اندازه) و بار اکلوزال اعمال شده وجود ندارد. علاوه بر این، هنگامی که کاغذ آرتیکولاسیون در طول تماس های بین دندانی بیمار به صورت داخل دهانی استفاده می شود، در معرض تکه تکه شدن و سوراخ شدن قرار می گیرد که نشان می دهد تکرارپذیری علامت گذاری آن ضعیف است. با وجود این، بارها در کتاب های درسی مربوط به اکلوژن توصیه شده است که ناحیه علامت گذاری شده، نماینده بار موجود در علامت گذاری است. برای رفع این ذهنیت گرایی در تفسیر علامت گذاری های کاغذی آرتیکولاسیون، سیستم تجزیه و تحلیل نیروی اکلوزال کامپیوتری T-scan توسط تحقیقات دندانپزشکی معرفی شده است.

این مقاله به تفصیل در مورد فناوری T-scan جنبه عملکردی آن و رویکرد چند رشته ای برای ارائه خدمات بهتر به بیمار توضیح خواهد داد.

تاریخچه و پیشینه

تکامل فناوری T-scan در ۳۶ سال گذشته با T-scan I در سال ۱۹۸۴ آغاز شد. اولین فناوری حسگر محصور شده با جوهر مایلار (G1) حساس به فشار، یک سیستم کامپیوتری جدید به نام T-scan توسط Maness و همکارانش در سال ۱۹۸۴ توسعه داده شد که می تواند نیروهای اکلوزال را به راحتی و به راحتی ثبت کند. در سال ۱۹۸۷، شرکت tek scan، T-scan را توسعه داد، اولین فناوری حسگر مبتنی بر شبکه که دقیقاً برای آنالیز اکلوزال طراحی شده بود و یک ابزار تشخیصی قدرتمند در پاسخ به نیاز دندانپزشکان به دنبال راهی دقیق برای اندازه گیری دینامیکی اکلوژن است. حسگر نسل اول (G1) بر اساس چندین مطالعه بالینی، تغییرات زیادی در طراحی و بهبود ظرفیت ثبت خود داشته است. سپس همین شرکت T-scan II را برای ویندوز در سال ۱۹۹۵، T-scan III (نسخه های نرم افزاری ۵، ۶ و ۷) را در سال ۲۰۰۴ و آخرین نسل حسگر با کیفیت بالا (HD) را که به طور قابل توجهی حساس تر و نازک تر از حسگرهای قبلی است، توسعه داد. بعداً، توسعه ضبط توربو در سال ۲۰۰۸، تا نسخه ۲۰۱۴ که با نام T-scan 8 شناخته می شود. مدل هندپیس T-scan در سال ۲۰۱۵ با نام T-scan Novus (نسخه نرم افزاری ۹.۱) به روزرسانی شد و آخرین به روزرسانی آن، نسخه نرم افزاری T-scan v10 است که در سال ۲۰۱۸ معرفی شد. طراحی اولیه سیستم T-scan بارها و بارها از نظر نرم افزاری و سخت افزاری اصلاح و بهبود یافته است تا اینکه به نسخه امروزی سیستمT-scan III رسیدیم.

سیستم T-scan به چه صورت است؟

T-scan یک دستگاه آنالیز نیروی اکلوزال کامپیوتری است. در دندانپزشکی پروتز و ترمیمی، این دستگاه نقش اساسی در آنالیز عملکردی بالینی ایفا می کند. هنگامی که بیمار بایت خود را روی حسگر اکلوزال قرار می دهد، داده های اکلوزال روی صفحه کامپیوتر مشاهده می شوند. این داده ها به صورت تصاویر دو بعدی و سه بعدی پویا با ستون های رنگی از آبی (نیروی بهینه) تا قرمز (نیروی بالا) مشخص می شوند و داده ها روی یک هارد دیسک ذخیره می شوند که می توان آن را در قالب ویدیو پخش کرد. این داده های اکلوزال قابل اندازه گیری به پزشکان کمک می کنند تا تنظیمات دقیق و هدفمندی را در طول تعادل اکلوزال پس از اعمال پروتز، ترمیم، ارتودنسی یا ایمپلنت انجام دهند. فناوری نسل جدید T-scan این امکان را برای پزشک فراهم می کند تا نیرو، زمان بندی، تعادل و محل تماس ها را در زمان واقعی ثبت کند. این فناوری ترتیب تماس های اکلوزال را تجزیه و تحلیل می کند و درصد تغییرات نیرو و کارایی اکلوژن را از اولین تماس اکلوژن تا حداکثر تداخل بین دندان ها اندازه گیری می کند. این فناوری می تواند به سرعت نارس بودن، نقاط بلند، نواحی دارای نیروی بیش از حد، تمرکز نیروی غیر یکنواخت را تعیین کرده و زمان اکلوژن را به طور دقیق تجزیه و تحلیل کند.

مونتاژ قطعات مختلف T-scan

سیستم T-scan یک دستگاه کامپیوتری است که شامل موارد زیر است:

دستگاهی با یک سنسور یکبار مصرف اندازه گیری فشار U شکل مسطح.
نگهدارنده سنسور.
یک مجموعه دسته با کابل.
واحد سیستم.
نرم افزار کامپیوتر.
رابط USB برای اتصال به کامپیوتر یا لپ تاپ.
یک چاپگر.

دستگاه دستی، سخت افزار سیستم است که شامل سنسور U شکل است که در دهان بیمار بین سطوح اکلوزال دندان ها قرار می گیرد و به پورت USB کامپیوتر متصل می شود.

سنسور

این قطعه کلیدی برای ضبط کردن ثبت اکلوزال است. اندازه گیری های قابل اعتماد نیروهای گاز گرفتن اکلوزال به صورت کمی توسط حسگر به دست می آیند. این حسگر به ثبت توالی تماس های اکلوزال بر حسب زمان (به صورت فیلم) و نیروی مرتبط با هر تماس اکلوزال کمک می کند.

سنسور آبی نسل اول (G1) از یک شبکه جوهر حساس به فشار لمینت شده مایلار تشکیل شده بود که به شکل قوس دندانی شکل گرفته بود. هنگامی که به صورت داخل دهانی قرار داده و بارگذاری می شد، حسگر توالی تماس اکلوزال و اطلاعات نیروی نسبی را به صورت بلادرنگ ارسال می کرد که ۱۶ سطح نیروی داخل دهانی را در فواصل زمانی ۰۱/۰ ثانیه تفسیر می کرد. حسگر T-scan نسل دوم (G2) نازک تر و انعطاف پذیرتر بود.

شرکت Tek scan در کنار T-Scan II، جوهر مقاومتی اختصاصی خود را برای استفاده در نسل سوم (G3) حسگرهای T-Scan توسعه داد. این جوهر جدید برای بهبود هیسترسیس، رانش و تکرارپذیری حسگر طراحی شده بود. این جوهر شامل دو لایه مایلار بود که یک شبکه چاپ شده روی صفحه از ردیف ها و ستون های جوهر مقاومتی چاپ شده بین آنها را در بر می گرفت. هر تقاطع بین یک ردیف و یک ستون نشان دهنده یک عنصر حسگر (سنسل) است که عنصر ثبت نیرو و زمان حسگر است. نیروی اعمال شده به هر سنسل، تغییری در مقاومت جوهر ایجاد می کند که منجر به افت ولتاژ در هر سنسل بارگذاری شده می شود. سخت افزار (الکترونیک موازی) جریانی را برای حسگر فراهم می کند، سیگنال را برای حسگر تنظیم می کند و با افت ولتاژهای مختلف در سراسر حسگر، جمع آوری داده ها را برای حسگر انجام می دهد.

در سال ۲۰۰۲، طراحی حسگر دوباره تغییر کرد به گونه ای که اندازه عنصر حسگر فعال (سنسل) ۳۳% افزایش یافت در حالی که مساحت سنسل غیر فعال ۵۰% کاهش یافت. این طراحی، نسل چهارم یا حسگر با کیفیت بالا (HD)، سنسل را در شبکه ثبت بسیار نزدیک تر به هم قرار می دهد.

T-scan III v10 از یک حسگر فوق نازک (۰۰۴/۰ اینچ، ۱/۰ میلی متر) و قابل استفاده مجدد استفاده می کند که برای تناسب با قوس دندانی شکل گرفته است. طراحی ساختاری حسگر HD شامل دو لایه مایلار است که شبکه ای از ردیف ها و ستون های جوهر مقاومتی چاپ شده بین آنها را در بر می گیرد. حسگرهای T-Scan در دو اندازه بزرگ و کوچک موجود هستند. بزرگ برای قوس های دندانی پهن داخلی – جانبی و قدامی – خلفی بلند و کوچک برای قوس های دندانی باریک داخلی – جانبی و قدامی – خلفی کوتاه. حسگر اندازه بزرگ می تواند قوسی تا عرض ۶۶ میلی متر و عمق ۵۶ میلی متر را در خود جای دهد و شامل ۱۳۷۰ سنسل است، در حالی که حسگر اندازه کوچک می تواند قوسی تا عرض ۵۸ میلی متر و عمق ۵۱ میلی متر را در خود جای دهد و شامل ۱۱۲۲ سنسل است. هر سنسل در یک حسگر T-Scan به ۲۵۶ مقدار ممکن محدود می شود و سیستم هشت تنظیم حساسیت مختلف را ارائه می دهد. در هر تنظیم، نیروها در هر سنسل به صورت درصد حداکثر نیروی ثبت شده نمایش داده می شوند. تک تک کاسپ های دندان ها نیروی بایت را بر تعداد نسبتاً کمی از سنسل ها اعمال می کنند، معمولاً ۲۵ تا ۲۵۰ در حالت بسته شدن کامل.

کالیبراسیون حسگر

کالیبراسیون حسگرهای T-Scan برای ثبت قابل اعتماد نیروهای مطلق بایت مورد نیاز است. ابتدا به کاهش واریانس ناشی از قرارگیری حسگر و اشباع سنسل های مجزا نیاز است. این ممکن است با توزیع نیروها در هر کاسپ در ناحیه وسیعی از حسگرها همراه باشد. پس از کاهش واریانس به سطوح قابل قبول، هر حسگر باید با نیروهای شناخته شده به گونه ای کالیبره شود که تماس دندان های بیمار را تقلید کند. یک کالیبراسیون قابل اعتماد امکان تبدیل خروجی حسگر T-Scan را در حین گاز گرفتن در افراد انسانی به واحدهای نیروی مطلق فراهم می کند.

تکنیک ثبت در T-scan

بیمار به راحتی در حالت ایستاده و با نگاه به جلو نشسته است. فک پایین موازی با کف نگه داشته می شود. دسته ضبط به همراه حسگر و پایه حسگر، در دهان بیمار قرار می گیرد، به گونه ای که نشانگر پایه حسگر بین دو دندان پیشین مرکزی فک بالا قرار می گیرد و دسته اسکن تا حد امکان موازی با صفحه اکلوزال نگه داشته می شود. ضبط با فشار دادن دکمه روی دسته ضبط آغاز می شود. از بیمار خواسته می شود دهان خود را تا زمان رسیدن کامل به کاسپ ها به یکدیگر، بدون انجام هیچ حرکت چرخشی، ببندد. پس از فشار دادن دکمه دسته، مدل قوس دندانی به طور خودکار روی صفحه ایجاد می شود.

مکانیسم T-scan

هنگامی که بیمار حسگر را گاز می گیرد، تغییر حاصل در مقاومت الکتریکی، به تصویری روی صفحه تبدیل می شود. این برنامه را می توان در دو حالت اجرا کرد: تجزیه و تحلیل زمان و تجزیه و تحلیل نیرو. تحلیل زمان، اطلاعاتی در مورد مکان و زمان تماس ها ارائه می دهد که روی صفحه نمایش داده می شوند و تماس های اول، دوم و سوم یا بیشتر با رنگ های مختلف نمایش داده می شوند. در بالای صفحه مانیتور، زمان هر تماس متوالی در مورد تماس اول نمایش داده می شود. تحلیل نیرو، مکان تماس ها و نیروی نسبی آنها را در پنج سایه رنگی مختلف نشان می دهد. در پایین صفحه، طول بایت قابل خواندن است. در حالت تحلیل نیرو، می توان دو حالت فرعی را انتخاب کرد، یعنی “لحظه ای” که تماس ها را در موقعیت های خاص فک پایین ثبت می کند که به عنوان یک عکس فوری از نیرو، یک ثبت واحد لحظه ای از نیرو، و “متوالی” که تماس را در طول حرکت فک پایین تجزیه و تحلیل می کند که به عنوان یک فیلم نیرو بدست می اید، یک ضبط پیوسته ۳ ثانیه ای از نیرو متشکل از حدود ۱۸۰ فریم.

نیروهای اکلوزال در T-Scan فقط به جای مقادیر مطلق، در مقادیر نسبی نیرو نمایش داده می شوند، زیرا نیروهای اعمال شده بین نقاط تماس مختلف با تغییر در نیروهای عضلانی تغییر می کنند. ثبت تغییرپذیری نیرو زمانی رخ می دهد که مقادیر مطلق نیرو اندازه گیری شوند. بنابراین، با اندازه گیری سطوح نیروی نسبی در طول زمان سپری شده روی کاسپ ها و حفره های مختلف، می توان به راحتی محل تماس هایی را که خیلی زود با نیروی اکلوزال خیلی زیاد یا خیلی کم برخورد می کنند، پیدا کرد. این روش می تواند تماس اکلوزال اولیه، ترتیب وقوع تمام تماس های اکلوزال و میزان بارگذاری نیروی اکلوزال نسبی در هر تماس را ارزیابی کند. این روش ما را قادر می سازد تا تغییرات نیرو را در طول فرآیند تکامل تماس ارزیابی کنیم.

تفسیر داده های T-scan

داده های ثبت شده به صورت یک فیلم نیرو نشان داده می شوند که در آن مسیر مرکز نیرو، تاریخچه مسیر مرکز نیرو را از ابتدای ضبط فیلم نیرو، تا فریم نمایش داده شده فعلی، نشان می دهد. میزان نیروی اکلوزال نسبی در نمودارهای میله ای رنگی سه بعدی نمایش داده می شوند. رنگ و ارتفاع هر میله، شدت نیرو در هر تماس را کمّی می کند. بزرگی بار اکلوزال با کدگذاری رنگی مشخص می شود، حداکثر با رنگ قرمز و حداقل نیرو با رنگ آبی نشان داده می شود.

بنابراین، با کسب اطلاعات در مورد اولین تماس اکلوزال، می توان آن را تنظیم کرد و تماس اکلوزال همزمان را برقرار نمود. نتیجه این درمان اکلوزال این است که بیمار می تواند در پایان، احساس تماس گسترده تری را احساس کند، دلیل آن این است که ایجاد تماس های اکلوزال همزمان دو طرفه واقعی و قابل اندازه گیری با استفاده از T-scan قابل دستیابی است.

کاربردهای T-scan

غربالگری تشخیصی: دندان های طبیعی با اختلال اکلوزال یا ترومای اکلوزال، دلیل بسیاری از آسیب شناسی ها در دهان هستند. T-scan به عنوان ابزاری ارزشمند در تشخیص ترومای اکلوزال عمل می کند.
آموزش بیمار (پذیرش درمان، بهبود طول عمر، افزایش راحتی، حذف ویزیت های اضافی)، تشخیص اکلوزال و تعادل.
پروتزهای دندانی: جایگزینی دندان های تکی یا چندتایی با روکش، بریج، دندان مصنوعی کامل یا پارسیل به طور معمول در دندانپزشکی برای دستیابی به عملکرد و زیبایی مناسب انجام می شود. اکلوژن نامناسب یک چالش بزرگ است. سیستم T-Scan به عنوان یک روش غربالگری تشخیصی برای پایداری اکلوزال در موقعیت بین کاسپی و تعادل اکلوزال مورد استفاده قرار گرفت.
ایمپلنتولوژی: ایمپلنت های دندانی ممکن است تحت بار اضافی و نیروهای بایت بالاتر دچار آسیب شوند و در نهایت منجر به تحلیل استخوان و شکست ایمپلنت شوند. T-scan در فواصل زمانی هزاران ثانیه ای نشان می دهد که چگونه نیرو به دندان ها و ایمپلنت های مجاور اعمال می شود.
اختلالات گیجگاهی فکی: زمان طولانی عدم اتصال، تعداد دفعات تماس های زود هنگام و عدم تقارن در نیروی اکلوزال و اختلال مفصل داخل کپسولی منجر به مشکلات متعدد مرتبط با مفصل فکی گیجگاهی می شود. استفاده از T-scan و تکنیک های کینزیوگرافیkinesiographic در ترکیب با الکترومیوگرافی electromyography برای تعیین عوامل خاصی مانند ترتیب زمانی و قدرت نقاط تماس، فعالیت عضلانی یا حرکات خاص فک پایین استفاده می شود.
تکمیل کار: از آنجا که کاغذ آرتیکولاسیون نیرو، تعادل یا زمان بندی را اندازه گیری نمی کند، وسیله ای برای تکیه بر آن نیست. T-scan این امکان را برای پزشک فراهم می کند تا کار را با دقت و اطمینان به پایان برساند.
ارتودنسی: یکی از اهداف درمان ارتودنسی بهبود اکلوژن و دستیابی به نیروی بایت مناسب است. استفاده از T-Scan قبل و بعد از درمان ارتودنسی برای هر بیمار به دستیابی به هدف اصلاح مال اکلوژن و حفظ نیروی بایت مناسب کمک می کند.
دندانپزشکی ترمیمی: دندانی که به طور نامناسب ترمیم شده است می تواند باعث مشکلات متعددی مانند سر درد، مشکلات مرتبط با TMD، شکستگی زود هنگام دندان یا ترمیم و مهم تر از همه عدم تعادل در اعمال نیرو به صورت دو طرفه در حین جویدن شود. T-scan وجود دندان بسیار یا بلند یا کوتاه ترمیم شده را رد می کند و زمان تکمیل ترمیم و مراجعه مجدد را کاهش می دهد.
جراحی دهان و فک و صورت: شکستگی های فک پایین و دنتو آلوئولار در تصادفات جاده ای رایج هستند. این امر منجر به اختلال جزئی یا عمده در جفت شدن دندان ها می شود که منجر به کاهش نیروهای بایت می گردد. T-scan می تواند نقش مهمی در ارزیابی اکلوژن پس از درمان پس از جراحی داشته باشد و مشخص شد که برای قضاوت در مورد دقت دستگاه جدید مؤثر است. همچنین نقش مهمی در تعیین دقت اکلوژن پس از جراحی ارتوگناتیک دارد.

مزایای T-scan

محل و زمان تماس دندان و اکلوژن را به صورت سه بعدی اندازه گیری می کند.
تماس ها و تداخل های زود هنگام را می توان در اکلوژن پویا به جای استاتیک شناسایی کرد.
ابزاری قابل اعتماد برای تشخیص تماس های اولیه است و به طور مؤثر برای بررسی تعادل های اکلوزال استفاده می شود.
امکان تجزیه و تحلیل تقارن روابط نیرو در قوس دندانی را فراهم می کند.
کمک به دستیابی به تشخیص دقیق.
افزایش کیفیت مراقبت.
افزایش آموزش بیمار و افزایش مشارکت بیمار و پذیرش درمان.
کاهش زمان درمان.
کاهش خطر شکست ایمپلنت، دندان های آسیب دیده، دندان مصنوعی ناپایدار، اسپلینت های ناکارآمد و شکستگی های پرسلن.
افزایش راحتی بیمارانی که پروتز دندان دارند.
داده ها قابل ثبت و ذخیره هستند.
مستندسازی قانونی نتایج.
ساختن روش درمان خود.
افزایش ارجاع از سوی پزشکان دیگر.

محدودیت های T-scan

به دلیل انعطاف پذیری ناکافی فویل، جابجایی کنترل نشده در فک پایین مشاهده شده است که منجر به داده های نادرست می شود.
سطح فیلم حسگر همیشه حساسیت یکنواختی نشان نمی دهد و فیلم حسگر برای ثبت دقیق به پیش شرط بندی نیاز دارد.
حسگرها می توانند اکلوژن را تغییر داده و در اکلوژن اختلال ایجاد کنند.
مواد ثبت اکلوزال نازک تر، ثبت های پایدارتری از نقاط تماس ارائه می دهند. برای تحقق این امر، حسگرهای T-Scan تا حد امکان نازک (۱/۰ میلی متر) ساخته می شوند که در مقایسه با نشانگرهای اکلوزال مانند ابریشم آرتیکولاتور، همچنان نسبتاً ضخیم تر هستند. حسگر ضخیم ممکن است حس عمقی دندان را مهار کند.
حسگرها ممکن است هنگامی که نیروها روی یک ناحیه کوچک، مانند کاسپ تیز دندان، متمرکز می شوند، آسیب ببینند. این امر ممکن است منجر به ثبت نادرست تماس اکلوزال و/یا مصنوعات در تصاویر تولید شده شود.
سیستم T-Scan می تواند تداخل های اکلوزال را که تنها از ۶/۰ میلی متر در ابعاد تجاوز می کنند، بازتولید کند.
همچنین، دو حالت متفاوت سیستم (حالت های تحلیل نیرو و زمان) ممکن است داده های تماس اکلوزال متفاوتی را تقلید کنند. نشان داده شده است که حالت زمان حداکثر تعداد تماس ها را ثبت می کند، در حالی که حالت نیرو کمترین تغییرپذیری را نشان می دهد. با این حال، این تغییرات اندک هستند.
فاقد تکرارپذیری داده ها است.
عدم توانایی در اندازه گیری مقدار مطلق نیروی بایت.

مسائل ایمنی T-scan

سیستم های T-scan توسط FDA به عنوان دستگاه های کلاس I طبقه بندی می شوند. آنها دارای ریسک پایینی هستند زیرا “حمایت کننده زندگی، حفظ کننده زندگی یا دارای اهمیت قابل توجهی در جلوگیری از اختلال در سلامت نیستند و خطر بالقوه غیر منطقی بیماری یا آسیب را ایجاد نمی کنند”.

نتیجه گیری

اگرچه تعیین اکلوژن صحیح یک کار چالش برانگیز است، T-scan به عنوان دستگاه نقشه برداری اکلوزال برای ثبت الگوی اکلوژن عمل می کند و امروزه به طور گسترده در دندانپزشکی مورد استفاده قرار می گیرد و ادعا می کند که اکلوژن را اصلاح می کند. داده های بدست آمده از T-scan را می توان به سه روش تجزیه و تحلیل کرد:

مدت و بزرگی نسبی تمام تماس های دندانی را نشان می دهد.
نیروهای بارگذاری نامتناسب و نیروهای ضربه ای گذرا که روی دندان های خاص عمل می کنند را شناسایی می کند.
تماس فعال دندانی که در محدوده عملکردی حرکت فک پایین رخ می دهد و تعامل بین تداخل های کاری و غیر کاری را شناسایی می کند.

سیستم T-scan حساسیت و ویژگی کافی را به عنوان یک ابزار تشخیصی ارائه داده و قابلیت اطمینان بالاتری را در شرایط داخل دهانی در حضور بزاق ارائه می دهد. این فناوری تفسیر ذهنی داده های آنالیز اکلوزال را کاهش می دهد و ثبت اطلاعات اکلوزال پویا را فراهم می کند. این روش به ارزیابی نتایج درمان کمک می کند. اگرچه هزینه آن بسیار بالاست، اما روشی ارزشمند برای ارزیابی بالینی و درک مشکلات اکلوزال است و همچنین ابزاری مهم برای اهداف آموزشی ارائه می دهد.

۲۴ شهریور ماه ۱۴۰۴/توسط دکتر عرفانه افسری

آنچه باید درباره ریتینر یا نگهدارنده دائمی بعد از بریس ها بدانید!

مقالات آموزشی ارتودنسی بزرگسالان, مقالات آموزشی ارتودنسی کودکان

پس از مرتب کردن مجدد دندان ها، باید چند ماه از نگهدارنده ها استفاده کنید تا دندان های شما در جای خود ثابت بمانند تا استخوان فک شما بهبود یابد. معمولاً ارتودنسی نگهدارنده های دائمی را توصیه می کند تا اطمینان حاصل شود که دندان های شما موقعیت جدید خود را حفظ می کنند.

نگهدارنده دائمی یک سیم فلزی است که به پشت دندان های شما چسبانده می شود؛ می تواند صاف و محکم یا دارای بافت بافته شده باشد. برخلاف نگهدارنده های متحرک، نگهدارنده های دائمی در دهان شما باقی می مانند و فقط توسط دندانپزشک قابل برداشتن هستند. بسته به دندان های شما، ارتودنتیست بهترین نگهدارنده را برای شما توصیه می کند.

در این مقاله، در مورد مزایا و معایب نگهدارنده های دائمی، بهترین راه برای حفظ بهداشت دندان ها هنگام استفاده از نگهدارنده دائمی، مقایسه نگهدارنده های دائمی با نگهدارنده های متحرک و پیامدهای هزینه ای ناشی از استفاده از نگهدارنده دائمی بحث خواهیم کرد.

نگهدارنده دائمی در مقایسه با نگهدارنده متحرک

	نگهدارنده دائمی	نگهدارنده متحرک
نتایج	نتایج طولانی مدت	نتایج متفاوت بسته به نحوه استفاده
نگهداری و بهداشت	مسواک زدن و نخ دندان کشیدن با نگهدارنده دائمی دشوار است.	حفظ بهداشت دهان و دندان آسان تر است زیرا می توانید نگهدارنده را از دهان خود خارج کنید تا مسواک بزنید یا نخ دندان بکشید.
قابلیت مشاهده	کمتر قابل مشاهده است.	بیشتر قابل مشاهده است.
دوام	بسیار با دوام، شکستن آن دشوار است.	دوام کم، می تواند به راحتی بشکند.
تعویض	لازم نیست، مگر اینکه نگهدارنده آسیب دیده باشد.	نیاز به تعویض دارد، زیرا به راحتی شکسته می شود.
هزینه	هزینه اولیه در دراز مدت کمتر خواهد بود.	در ابتدا ارزان تر است، اما ممکن است به تعویض، درمان اضافی یا قرارهای بعدی نیاز داشته باشد.

مزایا و معایب نگهدارنده دائمی

در همه درمان ها جنبه های خوب و بد وجود دارند. به طور مشابه، برخی از مزایا و معایب انتخاب نگهدارنده دائمی نسبت به نگهدارنده متحرک وجود دارند. بیایید با بررسی نکات مثبت ریتینر دائمی شروع کنیم. در اینجا به برخی از نکات منفی ریتینر دائمی اشاره می کنیم:

دقت قرارگیری در ریتینر دائمی بسیار مهم است. و بنابراین، فرآیند اتصال آنها ممکن است طولانی و ناراحت کننده باشد.
مسواک زدن یا نخ دندان کشیدن با ریتینر دائمی ممکن است تلاش بیشتری ببرد.
ریتینر دائمی در واقع یک سیم فلزی در دهان شما است. اگر سیم آسیب دیده یا شکسته باشد، ممکن است به زبان شما آسیب برساند.
خوردن غذاهای سفت ممکن است به ریتینر شما آسیب برساند یا بر عملکرد آن تأثیر منفی بگذارد.
با گذشت زمان، ریتینر دائمی شما ممکن است دچار ساییدگی و فرسایش شود و به تعویض نیاز داشته باشد.
این امر شما را در معرض خطر بیماری های دندانی قرار می دهد و ممکن است بهداشت دندان های شما را به خطر بیندازد.
ممکن است برای جلوگیری از تجمع پلاک و باکتری به معاینات مداوم با دندانپزشک نیاز داشته باشید.

بهترین روش تمیز کردن ریتینر دائمی شما

اگر تصمیم دارید برای دندان های بالا، پایین یا کل دهان خود ریتینر دائمی تهیه کنید، باید نحوه مراقبت از آن را کاملاً درک کنید. در مورد بهترین روش تمیز کردن دندان های خود هنگام استفاده از ریتینر دائمی با پزشک خود صحبت کنید. همچنین باید رعایت عادات بهداشت دهان و دندان ذکر شده در زیر را در نظر داشته باشید:

روزی دو بار مسواک بزنید و زوایای مختلف را برای رسیدن به تمام قسمت های دندان های خود با وجود ریتینر امتحان کنید. به یاد داشته باشید که از فشار ملایم برای جلوگیری از آسیب استفاده کنید.
نخ دندان کشیدن منظم را فراموش نکنید. از نخ دندان برای رسیدن به فضاهای تنگ استفاده کنید و با حرکت بالا به پایین فضاهای بالای سیم ریتینر خود را تمیز کنید. پزشک شما می تواند شما را در این فرآیند راهنمایی کند.
باکتری ها می توانند در فضاهای کوچک بین دندان های شما بیشتر انباشته شوند، بنابراین هنگام مسواک زدن و نخ دندان کشیدن دقت بیشتری داشته باشید تا مطمئن شوید که هر گوشه و کناری تمیز است.
اگر نخ دندان بی اثر یا استفاده از آن دشوار است، از واتر فلاسر استفاده کنید.
از خوردن غذاهای سفت و غذاهایی مانند دانه هایی که ممکن است در فضاهای کوچک بین دندان ها و ریتینر گیر کنند، خوددداری کنید.
برای تمیز کردن کامل به طور منظم به دندانپزشک خود مراجعه کنید تا پلاک و باکتری ها را کنترل کنید.

سؤالات پر تکرار شما درباره نگهدارنده یا ریتینر دائمی

آیا استفاده از ریتینرهای دائمی بی خطر است؟

استفاده از ریتینرهای دائمی کاملاً بی خطر است. هنگام استفاده از نگهدارنده های دائمی، برای حفظ تمیزی و جلوگیری از آسیب، احتیاط ضروری است. استفاده از نگهدارنده ها فقط در صورتی می تواند مضر باشد که به دلیل آسیب خم یا شکسته شوند یا در صورت عدم تمیزی طولانی مدت، باعث بیماری لثه شوند.

اگر نگهدارنده آسیب ببیند یا جدا شود چه اتفاقی می افتد؟

اگر نگهدارنده دائمی شما آسیب ببیند یا جدا شود، می توانید آن را توسط متخصص ارتودنسی خود تعویض کنید. این کار هزینه اضافی خواهد داشت، اما بهتر است نگهدارنده خود را تعویض کنید، در غیر این صورت ممکن است به لثه، دندان یا زبان شما آسیب برساند.

آیا متخصص ارتودنسی می تواند نگهدارنده دائمی را خارج کند؟

بله. ارتودنتیست ها ابزار و مهارت های لازم را دارند تا در صورتی که دیگر به ریتینرهای دائمی خود نیازی نداشته باشیم یا آنها را بیش از حد ناراحت کننده بداند، آنها را بردارد.

نگهدارنده دائمی چه مدت استفاده می شود؟

نگهدارنده دائمی نسبت به نگهدارنده های متحرک راه حل بهتری است – اما ممکن است برای همه مناسب نباشد. به ما مراجعه کنید، جایی که می توانید در مورد نیازهای نگهدارنده خود مشورت کنید. ما به شما کمک می کنیم تا بهترین راه حل را برای دندان هایتان درک کنید و بهترین درمان را برای مرتب کردن دندان ها توصیه می کنیم.

۱۴ شهریور ماه ۱۴۰۴/توسط دکتر عرفانه افسری

مراقبت های ارتودنسی در مطب های چند رشته ای: همکاری برای درمان جامع

دسته‌بندی نشده, مقالات آموزشی ارتودنسی بزرگسالان, مقالات عمومی دندانپزشکی

مراقبت های ارتودنسی در طول سال ها نه تنها از نظر پیشرفت های تکنولوژیکی، بلکه در نحوه درمان نیز به طور قابل توجهی تکامل یافته اند. امروزه، تأکید فزاینده ای بر اهمیت همکاری چند رشته ای در ارائه مراقبت های جامع به بیماران وجود دارد. این رویکرد بویژه در ارتودنسی حیاتی است، درمانی که در آن تراز دندان ها و فک ها اغلب با سایر جنبه های سلامت دندان و سلامت کلی در هم می آمیزد.

در مراقبت های چند رشته ای، ارتودنتیست ها با سایر متخصصان دندانپزشکی و پزشکی همکاری نزدیکی دارند تا اطمینان حاصل شود که بیماران طرح های درمان جامع و مؤثری دریافت می کنند.

اهمیت همکاری چند رشته ای

درمان ارتودنسی به ندرت به صورت جداگانه انجام می شود؛ اغلب شامل چیزی بیشتر از صاف کردن دندان ها است. بسیاری از بیماران با موارد پیچیده ای مراجعه می کنند که به مشاوره از متخصصان مختلف، از جمله پریودنتیست ها، جراحان دهان، پروتزهای دندانی، دندانپزشکان کودکان و گاهی حتی متخصصان پزشکی مانند متخصصان گوش و حلق و بینی یا گفتاردرمانگران نیاز دارد.

در این موارد، یک رویکرد چند رشته ای تضمین می کند که تمام جنبه های سلامت بیمار در نظر گرفته شود و منجر به نتایج مؤثرتر و ماندگارتر شود.

برای مثال، در مواردی که بیمار هم مشکلات ارتودنسی و هم مشکلات پریودنتال دارد، همکاری بین متخصص ارتودنسی و متخصص پریودنتیست بسیار مهم است. جابجایی دندان ها بدون در نظر گرفتن سلامت بافت لثه اطراف می تواند منجر به عوارضی مانند تحلیل استخوان یا تحلیل لثه شود. متخصص ارتودنسی و متخصص پریودنتیست با همکاری یکدیگر می توانند یک طرح درمان تهیه کنند که هم تراز دندان ها و هم سلامت لثه ها را در نظر بگیرند و منجر به نتایج کلی بهتری شود.

اهمیت همکاری چند رشته ای

مزایای مراقبت های ارتودنسی چند رشته ای

یک رویکرد چند رشته ای به مراقبت های ارتودنسی مزایای بی شماری را برای بیماران ارائه می دهد. برخی از مزایای کلیدی عبارتند از:

برنامه ریزی جامع درمان

یکی از مهم ترین مزایای رویکرد چند رشته ای، توانایی ایجاد یک طرح درمان جامع است که تمام نیازهای بیمار را برطرف می کند. این امر بویژه در موارد پیچیده اهمیت دارد، مانند مواردی که شامل مال اکلوژن شدید، ناهماهنگی فک یا نیاز به کارهای ترمیمی هستند. مراقبت ارتودنسی چند رشته ای منجر به بهبود نتایج بیمار از طریق مراقبت جامع می شود. متخصصان با پرداختن به تمام جنبه های سلامت دهان و دندان، می توانند اطمینان حاصل کنند که بیماران مراقبتی متناسب با نیازهای منحصر به فرد خود دریافت می کنند. متخصصان ارتودنسی با همکاری با سایر متخصصان، می توانند اطمینان حاصل کنند که طرح درمان آنها با سایر اقدامات لازم همسو است و منجر به رویکردی هماهنگ تر و مؤثرتر می شود.

بهبود نتایج بیمار

وقتی متخصصان با هم کار می کنند، کیفیت مراقبت بهبود می یابد. هر متخصص تخصص خود را به کار می گیرد و تضمین می کند که به همه جنبه های وضعیت بیمار رسیدگی شود. این امر منجر به نتایج قابل پیش بینی تر و موفق تری می شود، زیرا عوارض احتمالی در مراحل اولیه درمان شناسایی و مدیریت می شوند. به عنوان مثال، در مواردی که درمان ارتودنسی با جراحی ارتوگناتیک ترکیب می شود، همکاری بین ارتودنتیست و جراح دهان و دندان در دستیابی به نتایج مطلوب بسیار مهم است.

تجربه بهتر بیمار

یک رویکرد چند رشته ای همچنین می تواند تجربه بیمار را بهبود بخشد. بیماران از راحتی دریافت مراقبت هماهنگ از تیمی از متخصصان که همگی برای یک هدف مشترک با هم کار می کنند، بهره مند می شوند. این امر می تواند تعداد جلسات درمانی را کاهش دهد، درمان را ساده کند و تضمین کند که بیماران کارآمدترین و مؤثرترین مراقبت ممکن را دریافت می کنند. مراقبت جامع تضمین می کند که بیماران درمانی را دریافت می کنند که نیازهای منحصر به فرد آنها را برطرف می کند و منجر به نتایج درمانی بهبود یافته می شود.

رویکرد جامع به سلامت دهان و دندان

درمان ارتودنسی می تواند تأثیر قابل توجهی بر سلامت کلی دهان و دندان بیمار داشته باشد. ارتودنتیست ها با همکاری با سایر متخصصان می توانند به رفع مشکلات مرتبط مانند اختلالات مفصل فکی گیجگاهی (TMJ) مشکلات راه هوایی یا نیاز به کارهای ترمیمی کمک کنند. این رویکرد جامع تضمین می کند که تمام جنبه های سلامت دهان و دندان بیمار در نظر گرفته شده و منجر به نتایج بهتر در درازمدت می شود.

کاهش زمان درمان از طریق مراقبت هماهنگ

مراقبت هماهنگ بین متخصصان می تواند زمان درمان را کاهش دهد. متخصصان با همکاری یکدیگر می توانند اطمینان حاصل کنند که درمان به موقع و کارآمد انجام می شود.

مزایای مراقبت های ارتودنسی چند رشته ای

اهمیت همکاری بین متخصصان

همکاری بین متخصصان برای دستیابی به نتایج درمانی مطلوب ضروری است. متخصصان با همکاری یکدیگر می توانند دانش، تخصص و منابع را برای ارائه مراقبت های جامع به بیماران به اشتراک بگذارند.

نقش ارتودنتیست ها در برنامه ریزی و اجرای درمان

ارتودنتیست ها نقش مهمی در برنامه ریزی و اجرای درمان دارند. آنها مسئول تشخیص و درمان مال اکلوژن ها و همچنین هماهنگی مراقبت با سایر متخصصان هستند. متخصصان ارتودنسی برای تدوین طرح های درمان جامع که نیازهای منحصر به فرد هر بیمار را برطرف می کنند، با سایر متخصصان دندانپزشکی همکاری نزدیکی دارند.

متخصصان پریودنتیست و نقش آنها در حفظ سلامت لثه

متخصصان پریودنتیست نقش مهمی در حفظ سلامت لثه ها در طول درمان ارتودنسی دارند. آنها بیماری های پریودنتال مانند ژنژیویت و پریودنتیت را تشخیص می دهند و درمان می کنند و در مورد شیوه های بهداشت دهان و دندان راهنمایی ارائه می دهند. متخصصان پریودنتیست همچنین با متخصصان ارتودنسی برای تدوین طرح های درمانی که به نگرانی های پریودنتال می پردازند، همکاری می کنند.

متخصصان پروتزهای دندانی و سهم آنها در دندانپزشکی ترمیمی

متخصصان پروتزهای دندانی متخصص در دندانپزشکی ترمیمی هستند و نقش حیاتی در مراقبت های ارتودنسی چند رشته ای ایفا می کنند. آنها در مورد ترمیم دندان ها و بافت های اطراف آن راهنمایی ارائه می دهند و تضمین می کنند که بیماران مراقبت های جامعی دریافت می کنند. متخصصان پروتزهای دندانی برای تدوین طرح های درمانی که نیازهای ترمیمی را برطرف می کنند، با متخصصان ارتودنسی همکاری نزدیکی دارند.

جراحان دهان و نقش آنها در مداخلات جراحی

جراحان دهان مسئول انجام مداخلات جراحی مانند کشیدن دندان عقل و جراحی ارتوگناتیک هستند. آنها برای تدوین طرح های درمانی که به مداخله جراحی نیاز دارند، با متخصصان ارتودنسی همکاری نزدیکی دارند. جراحان دهان تخصص حیاتی در تشخیص و درمان موارد پیچیده ارائه می دهند.

برنامه ریزی و هماهنگی درمان

اهمیت برنامه ریزی جامع درمان

برنامه ریزی جامع درمان برای دستیابی به نتایج درمانی مطلوب ضروری است. این شامل همکاری متخصصان برای تدوین یک طرح درمان است که تمام جنبه های سلامت دهان و دندان را در بر می گیرد. برنامه ریزی جامع درمان تضمین می کند که بیماران مراقبتی متناسب با نیازهای منحصر به فرد خود دریافت می کنند.

هماهنگی بین متخصصان برای دستیابی به نتایج مطلوب

هماهنگی بین متخصصان برای دستیابی به نتایج مطلوب درمان بسیار مهم است. متخصصان با همکاری یکدیگر می توانند اطمینان حاصل کنند که درمان به موقع و کارآمد انجام می شود.

نمونه مطالعه موردی

مطالعه موردی زیر اهمیت برنامه ریزی جامع درمان و هماهنگی بین متخصصان را نشان می دهد:

یک بیمار ۲۵ ساله با مال اکلوژن کلاس II و بیماری پریودنتال مراجعه کرد. بیمار توسط یک تیم چند رشته ای متشکل از متخصص ارتودنسی، متخصص پریودنتیست و متخصص پروتز درمان شد. طرح درمان شامل درمان ارتودنسی برای اصلاح مال اکلوژن، درمان پریودنتال برای رسیدگی به بیماری پریودنتال و دندانپزشکی ترمیمی برای ترمیم دندان ها بود. بیمار مراقبت جامعی دریافت کرد که تمام جنبه های سلامت دهان و دندان را در بر می گرفت و منجر به نتایج درمانی بهینه می شد.

برنامه ریزی و هماهنگی درمان

آینده مراقبت های ارتودنسی چند رشته ای

روندهای نوظهور در مراقبت های چند رشته ای

روندهای نوظهور در مراقبت های چند رشته ای شامل استفاده از فناوری برای افزایش مراقبت های مشارکتی هستند. فناوری های دیجیتال، مانند چاپ سه بعدی و واقعیت مجازی، برای بهبود برنامه ریزی و اجرای درمان استفاده می شوند.

نقش فناوری در افزایش مراقبت های مشارکتی

فناوری نقش فزاینده ای در افزایش مراقبت های مشارکتی ایفا می کند. پلتفرم های دیجیتال و ابزارهای ارتباطی برای تسهیل ارتباط بین متخصصان استفاده می شوند و تضمین می کنند که بیماران مراقبت های جامعی دریافت می کنند.

یک رویکرد چند رشته ای مراقبت های ارتودنسی مزایای بی شماری را برای بیماران ارائه می دهد. ارتودنتیست ها با همکاری با سایر متخصصان، می توانند مراقبت های جامعی را به بیماران ارائه دهند که تمام جنبه های سلامت دهان و دندان را در بر می گیرد. با ادامه تکامل فناوری، احتمالاً مراقبت های چند رشته ای در دستیابی به نتایج درمانی بهینه حتی مؤثرتر خواهد شد.

پرسش های متداول

مراقبت ارتودنسی چند رشته ای چیست؟

مراقبت های ارتودنسی چند رشته ای شامل همکاری متخصصان دندانپزشکی مختلف برای ارائه مراقبت های جامع به بیماران هستند.

چرا مراقبت های چند رشته ای در ارتودنسی مهم هستند؟

مراقبت های چند رشته ای در ارتودنسی مهم هستند زیرا تضمین می کنند که بیماران مراقبت های جامعی را دریافت می کنند که تمام جنبه های سلامت دهان و دندان را در بر می گیرند.

چه متخصصانی در مراقبت های ارتودنسی چند رشته ای مشارکت دارند؟

متخصصانی که در مراقبت های ارتودنسی چند رشته ای مشارکت دارند شامل ارتودنتیست ها، پریودنتیست ها، پروتزهای دندانی و جراحان دهان می شوند.

فناوری چگونه مراقبت های مشارکتی در ارتودنسی را افزایش می دهد؟

فناوری با تسهیل ارتباط بین متخصصان و بهبود برنامه ریزی و اجرای درمان، مراقبت های مشارکتی در ارتودنسی را افزایش می دهد.

۱ شهریور ماه ۱۴۰۴/توسط دکتر عرفانه افسری

اگر ریتینر دیگر به درستی اندازه نباشد نشانه چیست؟

مقالات آموزشی ارتودنسی بزرگسالان

آیا به دلیل اینکه ریتینرهای شما دیگر به درستی اندازه نیستند، گیج شده اید؟ این می تواند ناامید کننده باشد زیرا همیشه مشخص نیست که اگر ریتینر شما اندازه نباشد، چه باید بکنید. اما نگران نباشید! این مقاله نکات و ترفندهایی را برای مقابله با این مشکل شایع و همچنین علل احتمالی آن ارائه می دهد. پس بیایید شروع کنیم!

چگونه بفهمیم ریتینر شما اندازه نیست؟

برای رسیدگی به یک مشکل، باید بدانید که مشکلی وجود دارد. بنابراین، چگونه مطمئن شویم که ریتینرهایی استفاده می کنید که اندازه نیستند؟ بیایید بفهمیم! متخصص ارتودنسی شما با دقت ریتینر شما را به صورت سفارشی قالب گیری می کند تا کاملاً با دندان های شما مطابقت داشته باشد. آنها حتی از شما می خواهند که آن را امتحان کنید تا مطمئن شوید که کاملاً مناسب است. پس از امتحان کردن، می دانید که یک ریتینر چگونه باید اندازه باشد. بنابراین می توانید فوراً شل بودن ریتینر را تشخیص دهید.

اما اگر آن را به طور نامنظم استفاده کنید یا آسیب ببیند، تناسب آن می تواند تغییر کند. ممکن است خیلی شل یا خیلی سفت به نظر برسد، به این معنا که وقت آن رسیده است که به متخصص ارتودنسی خود مراجعه کنید. ریتینرهای پلاستیکی شفاف نیز می توانند تحت تأثیر گرما قرار بگیرند، بنابراین مراقب باشید که آنها را برای مدت طولانی در مکان های گرم قرار ندهید.

به خاطر داشته باشید، اگر ریتینر شما به راحتی جا نمی افتد، آن را به زور جا نیندازید. در عوض، ریتینر پشتیبان خود را عوض کنید یا برای ساخت یک ریتینر جدید با متخصص ارتودنسی خود قرار ملاقات بگذارید.

چرا ریتینر شما جا نمی افتد؟

اگر در جا انداختن ریتینر خود مشکل دارید، طبیعی است که اغلب از خود بپرسید “چرا ریتینر من دیگر جا نمی افتد”. در اینجا ۳ دلیل احتمالی برای عدم جا افتادن درست ریتینرهای شما آورده شده اند:

جابجایی دندان ها در طول زمان

این احتمالاً شایع ترین دلیل شل شدن ریتینر پس از مدتی است. دندان های شما در طول زندگی تان، حتی پس از بریس ها یا سایر درمان های ارتودنسی، دائماً در حال جابجایی هستند. اگر ریتینر شما برای قرار گرفتن در موقعیت قدیمی دندان های شما طراحی شده باشد، دیگر به درستی جای نخواهد گرفت.

عدم مراقبت صحیح از ریتینر

ریتینرها ابزارهای ظریفی هستند که به مراقبت و جابجایی مناسب نیاز دارند. اگر به درستی از ریتینر خود نگهداری نکنید یا از آن به طور نادرست استفاده کنید، می تواند آسیب ببیند و دیگر جا نیفتد. به عنوان مثال، اگر ریتینر خود را در ماشین داغ یا نزدیک منبع گرما رها کنید، می تواند تاب بردارد و شکل خود را از دست بدهد.

خوردن غذاهایی که برای ریتینر مناسب نیستند

غذاهای سفت، چسبناک یا ترد مانند پاپ کورن، آجیل و آبنبات می توانند به سیمی که ریتینر شما را در جای خود نگه می دارد آسیب وارد کند. اگر سیم خم شود یا آسیب ببیند، ریتینر شما دیگر به درستی نصب نخواهد شد. برای جلوگیری از این امر، سعی کنید از این نوع غذاها اجتناب کنید.

چگونه ریتینر خود را دوباره نصب کنیم؟

اقدام و اطمینان از اینکه ریتینر شما در جای مناسب خود قرار می گیرد، ضروری است. در اینجا ۳ راه برای اطمینان از این موضوع وجود دارد:

به یک متخصص ارتودنسی مراجعه کنید.

این مهم ترین مرحله است! متخصص ارتودنسی شما می تواند وضعیت را ارزیابی کند و تعیین کند که آیا به تنظیماتی در ریتینر شما نیاز است یا خیر. آنها حتی ممکن است بتوانند آن را همان لحظه تنظیم کنند.

پس معطل نکنید – همین امروز با ما تماس بگیرید و برای تنظیم ریتینر خود وقت بگیرید.

یک ریتینر جدید تهیه کنید.

آیا استفاده از ریتینری که مناسب نیست، بد است؟ بله، در واقع، برای درمان ارتودنسی شما مضر است. بنابراین، اگر ریتینر شما قدیمی یا آسیب دیده است، ممکن است زمان تعویض آن فرا رسیده باشد. متخصص ارتودنسی شما می تواند ریتینر جدیدی برای شما بسازد که کاملاً مناسب دندان های شما باشد.

ریتینر خود را مرتباً عوض کنید.

حتی اگر ریتینر شما آسیب ندیده باشد، ایده خوبی است که هر چند وقت یکبار آن را عوض کنید. با گذشت زمان، مواد ریتینر می توانند در نگه داشتن دندان ها در جای خود کمتر مؤثر باشند. متخصص ارتودنسی شما می تواند بر اساس نیازهای فردی شما، در مورد اینکه هر چند وقت یکبار ریتینر خود را عوض کنید، به شما توصیه هایی ارائه دهد.

سؤالات متداول

اگر نگهدارنده مناسب نیست، آیا باید از آن استفاده کنم؟

خیر. استفاده از نگهدارنده های شل می تواند نصب نگهدارنده های شما را به تأخیر بیندازد. اگر متوجه شدید که نگهدارنده های شما به درستی جا نمی افتند، فوراً با متخصص ارتودنسی خود تماس بگیرید.

آیا باید سعی کنم نگهدارنده را در خانه نصب کنم؟

خیر. نباید سعی کنید نگهدارنده را خودتان در خانه دوباره نصب کنید. فقط یک دندانپزشک یا متخصص ارتودنسی تخصص لازم را دارد تا یک نگهدارنده مناسب برای دندان های شما ارائه دهد.

اگر نگهدارنده خود را استفاده نکنم چه اتفاقی می افتد؟

مرحله استفاده از نگهدارنده در درمان ارتودنسی، دندان های شما را صاف و سالم نگه می دارد تا از بازگشت آنها به موقعیت های اولیه خود جلوگیری کند. بدون استفاده از نگهدارنده ها، دندان های شما به آرامی به موقعیت های قدیمی خود برمی گردند. در نهایت، این امر اثربخشی درمان شما را کاهش می دهد.

به خاطر داشته باشید، نگهدارنده شما برای درمان ارتودنسی شما ضروری است و نگه داشتن آن در شرایط خوب برای حفظ لبخند زیبای شما بسیار مهم است. بنابراین، اجازه ندهید که یک نگهدارنده شل تمام زحمات شما را خراب کند – این نکات را دنبال کنید و به مسیر درست برگردید!

۳۰ مرداد ماه ۱۴۰۴/توسط دکتر عرفانه افسری

آیا ناهمراستایی خط وسط با بریس ها قابل برطرف شدن است؟

مقالات آموزشی ارتودنسی بزرگسالان, مقالات عمومی ارتودنسی و جراحی فک و صورت

جابجایی خط وسط دندان ها یک وضعیت دندانی است که با ناهمترازی قوس های دندانی بالا و پایین مشخص می شود و باعث می شود خط وسط دندان های جلوی دو فک بالا و پایین از مرکز خارج شوند. این نگرانی زیبایی همچنین می تواند منجر به بروز مشکلات بایت و مشکلات عملکردی شود. در این مقاله، علل جابجایی خط وسط دندان ها را بررسی خواهیم کرد و گزینه های درمانی مختلف برای اصلاح آن را مورد بحث قرار خواهیم داد و ظاهر و عملکرد لبخند شما را بازیابی خواهیم کرد.

جابجایی خط وسط دندان ها چیست؟

جابجایی خط وسط دندان ها زمانی است که خط وسط دندان های جلوی دو فک بالا و پایین شما به درستی در یک راستا قرار نمی گیرند و باعث می شوند که آنها خارج از مرکز به نظر برسند. این می تواند بر زیبایی لبخند شما تأثیر بگذارد و ممکن است منجر به مشکلات بایت و عملکردی شود. ارتودنتیست ها می توانند برای اصلاح این ناهمترازی درمان هایی را ارائه دهند.

علل ناهمراستایی خط وسط دندان ها چیست؟

دندان های شیری که خیلی زود می افتند.

جابجایی خط وسط دندان ها زمانی رخ می دهد که دندان ها به درستی در مرکز صورت تراز نشده باشند. این معمولاً ناشی از تعادل ناهموار در دهان است که می تواند ناشی از افتادن زود هنگام دندان های شیری باشد. وقتی کودکی دندان های شیری خود را زودتر از موعد از دست می دهد، می تواند باعث شود دندان های دائمی از جای خود بیرون بیایند و خط میانی نامتعادلی ایجاد شود.

فقدان دندان های دائمی

فقدان دندان های دائمی یکی از شایع ترین علل جابجایی خط میانی دندان ها است. وقتی یک دندان دائمی از دست می رود، می تواند باعث شود دندان های دیگر جابجا شوند و به سمت فضای باقی مانده از دندان از دست رفته حرکت کنند. این به نوبه خود باعث ایجاد تغییراتی در بایت می شود که باعث ایجاد ناهماهنگی در خط مرکزی دندان های بالا و پایین شما می شود. میزان ناهماهنگی ناشی از فقدان دندان در افراد مختلف متفاوت است. با این حال، معمولاً منجر به مشکل در گاز گرفتن یا جویدن صحیح غذا می شود و منجر به بروز مشکلاتی مانند درد فک و سر درد می شود.

مشکلات فاصله بین دندان ها

مشکلات فاصله بین دندان ها عامل اصلی جابجایی خط میانی دندان ها هستند زیرا بر میزان فضای موجود برای حرکت دندان ها در داخل دهان تأثیر می گذارند. وقتی فضای کافی وجود نداشته باشد، باعث همپوشانی و فشردگی می شود و منجر به بروز ناهماهنگی یا جابجایی دندان ها از موقعیت طبیعی خود می شود.

مشکلات فاصله بین دندان ها می توانند ناشی از ژنتیک یا درمان نامناسب ارتودنسی باشند. ژنتیک در مشکلات فاصله بین دندان ها نقش دارد زیرا برخی افراد ممکن است دهان های کوچک غیر معمول یا زبان های بزرگی داشته باشند که میزان فضای موجود برای قرارگیری صحیح دندان های آنها را محدود می کند.

کراس بایت

کراس بایت زمانی رخ می دهد که یک یا چند دندان فک بالا داخل دندان های فک پایین قرار می گیرند یا برعکس. این می تواند باعث فشار ناهموار بر مفصل فک شود و در دراز مدت منجر به تراز نامناسب و جابجایی خط وسط دندان ها شود. در برخی موارد، این نوع ناهماهنگی ناشی از ژنتیک است، در حالی که در موارد دیگر، ممکن است به دلیل عادات مکیدن انگشت شست در دوران کودکی یا حتی بریس هایی باشد که به درستی نصب نشده اند. علامت اصلی کراس بایت دندان ها، مشکل در بستن کامل و یکنواخت دهان و همچنین درد در ناحیه فک هنگام جویدن یا صحبت کردن است.

راه های اصلاح ناهماهنگی خط وسط دندان ها

بریس ها

بریس ها روشی مؤثر برای اصلاح ناهماهنگی خط وسط دندان ها هستند. این نوع ناهماهنگی می تواند باعث بروز مشکلات طولانی مدت در دندان ها، فک ها و تراز کلی صورت شود. بریس ها به مرور زمان به آرامی به دندان ها فشار وارد می کنند تا آنها را به موقعیت مناسب منتقل کنند و به اصلاح ناهمترازی خط وسط دندان ها کمک کنند. یک ارتودنتیست واجد شرایط باید بریس ها را به درستی نصب کند تا اطمینان حاصل شود که کار خود را به درستی انجام می دهند و هیچ آسیب یا ناراحتی اضافی ایجاد نمی کنند.

الاینرهای شفاف

الاینرهای نامرئی از مجموعه ای از تری های شفاف استفاده می کنند که برای نیازهای خاص دندانپزشکی هر بیمار به صورت سفارشی ساخته شده اند. هر الاینر به طور محکم روی دندان ها قرار می گیرد و فشار ملایمی را برای جابجایی آنها به موقعیت دلخواه اعمال می کند. برخلاف بریس های سنتی، برای درمان الاینرهای شفاف به سیم یا براکت نیاز نیست و این امر آن را برای بیمارانی که به مواد فلزی حساسیت دارند، بسیار راحت تر می کند. برای رسیدن به نتایج مطلوب، باید حداقل ۲۰ ساعت در روز از این الاینرها استفاده شود و هر دو هفته یکبار تعویض شوند، زیرا الاینرهای جدید برای ادامه روند درمان تولید می شوند.

اجازه ندهید ناهماهنگی خط وسط دندان ها زیبایی شما را خدشه دار کند – همین امروز برای دریافت الاینرهای نامرئی خود با ما وقت ملاقات بگیرید.

لمینیت ها

لمینیت ها یک روش دندانپزشکی زیبایی محبوب و مؤثر برای اصلاح ناهماهنگی خط وسط دندان ها هستند. استفاده از لمینیت ها برای اصلاح ناهماهنگی خط وسط دندان ها شامل قالب گیری از دهان فرد است تا یک تکنسین لابراتوار بتواند لمینیت های سفارشی خود را بسازد. پس از ساخت لمینیت، آن را روی دندان قرار می دهند و در صورت لزوم با اشعه ایکس یا اسکن، تناسب و همترازی مناسب آن را بررسی می کنند.

کشیدن دندان

هنگامی که صحبت از اصلاح جابجایی خط وسط دندان ها می شود، ممکن است کشیدن دندان ضروری باشد. این کار می تواند به ایجاد فضای بیشتر در دهان و امکان همترازی مناسب دندان ها کمک کند.

اگر فشردگی دندان یا دندان نهفته ای وجود داشته باشد که مانع قرار گرفتن سایر دندان ها در موقعیت مناسب خود می شود، ممکن است دندانپزشک به کشیدن دندان نیاز داشته باشد. بسته به شدت مورد، ممکن است کشیدن یک یا چند دندان لازم باشد. در برخی موارد، برای کمک به تغییر موقعیت دندان های باقی مانده پس از کشیدن دندان ممکن است ارتودنسی، مانند بریس ها و نگهدارنده ها، نیز توصیه شود.

مشکلات دندانی ناشی از ناهماهنگی خط وسط دندان

ناهماهنگی خط وسط دندان های دو فک بالا و پایین وضعیتی است که بر همترازی فک بالا و پایین تأثیر می گذارد و منجر به سلامت ضعیف دندان ها می شود. ناهماهنگی خط وسط دندان های دو فک، در صورت عدم درمان، می تواند باعث بروز تعدادی از مشکلات جدی دندانی شود. این مشکلات دندانی از پوسیدگی دندان گرفته تا فشردگی بیش از حد، از دست دادن استخوان و حتی اختلال مفصل فکی گیجگاهی (TMJ) متغیر هستند.

هنگامی که فک ها به دلیل ناهماهنگی خط وسط دندان های دو فک بالا و پایین به درستی تراز نشده باشند، می توانند محیطی ایجاد کنند که ذرات غذا به راحتی بین دندان ها یا در امتداد خطوط لثه گیر می کنند. این امر خطر پوسیدگی و بیماری های پریودنتال را افزایش می دهد زیرا باکتری ها از این ذرات باقی مانده تغذیه می کنند. علاوه بر این، وقتی یک طرف دهان با طرف دیگر هماهنگ نباشد، می تواند باعث فشردگی یا فاصله بین دندان ها شود که منجر به نگرانی های زیبایی قابل توجهی برای بیماران و مشکل در غذا خوردن و واضح صحبت کردن می شود.

نکات پایانی

عدم تراز خط وسط دندان های دو فک بالا و پایین در صورت عدم درمان می تواند منجر به مشکلات جدی شود. همین امروز با ما از شر جابجایی خط وسط دندان های خود خلاص شوید و از مزایای داشتن یک لبخند بی نقص بهره مند شوید. با تعیین وقت ملاقات با ما همین حالا انتخاب درستی داشته باشید! درنگ نکنید، بگذارید ما بخشی از تغییر زندگی شما به سمت بهتر باشیم.

۱۹ مرداد ماه ۱۴۰۴/توسط دکتر عرفانه افسری

آیا ممکن است به بریس ها حساسیت داشته باشید؟

مقالات آموزشی ارتودنسی بزرگسالان, مقالات آموزشی ارتودنسی کودکان, مقالات عمومی ارتودنسی و جراحی فک و صورت

کاملاً قابل درک است که افراد ممکن است در مورد شروع درمان ارتودنسی با بریس ها کمی عصبی باشند. اما علاوه بر مسائلی مانند شلوغی لبخند با براکت ها و سیم ها، احساس ناراحتی جزئی یا نیاز به محدود کردن رژیم غذایی، برخی از بیماران نگران احتمال بروز علائم واکنش های آلرژیک به بریس ها نیز هستند. درمان های ارتودنسی مانند بریس ها، الاینرهای شفاف و ریتینرها عموماً بی خطر هستند، اما در موارد نادر، بیماران ممکن است واکنش های آلرژیک به مواد مورد استفاده را تجربه کنند. ما در مطب خود درک می کنیم که ارائه یک تجربه درمانی راحت و مؤثر چقدر مهم است، بنابراین ما اینجا هستیم تا شما را در مدیریت هرگونه حساسیت راهنمایی کنیم.

بیایید علل احتمالی واکنش های آلرژیک به مواد بریس ها و ضمائم آنها، نحوه تشخیص علائم و اقداماتی که می توانیم برای کمک به شما انجام دهیم را بررسی کنیم.

چه عواملی باعث واکنش های آلرژیک به مواد بریس ها می شوند؟

در حالی که ممکن است این یک بهانه احمقانه به نظر برسد که فرزند شما برای عدم تمایل به استفاده از بریس ها استفاده می کند، اما در واقع یک نگرانی مشروع است. مواد مورد استفاده در درمان های ارتودنسی با دقت انتخاب می شوند تا برای اکثر بیماران ایمن باشند. با این حال، برخی از افراد ممکن است به اجزاء خاصی حساسیت داشته باشند. آمادگی برای واکنش های آلرژیک احتمالی به بریس ها به شما کمک می کند تا بهترین گزینه درمانی را برای خود یا فرزندانتان پیدا کنید.

براکت ها و سیم های فلزی

شایع ترین آلرژن بالقوه موجود در بریس ها، فلزی است که در ساخت آنها استفاده می شود. در حالی که اکثر فلزات آلرژن های رایجی نیستند، نیکل، ماده ای که اغلب برای سیم های کمانی و براکت های لینگوال استفاده می شود، می تواند برای برخی افراد آلرژن باشد. واکنش آلرژیک به بریس ها که مربوط به نیکل است، درماتیت است یعنی ممکن است منجر به سوزش پوست یا دهان شود. اگرچه این مورد بخصوص شدید نیست، اما سوزش ناشی از درماتیت می تواند زندگی روزمره را بسیار ناخوشایند کند. بعلاوه، این احتمال وجود دارد که تورم و سوزش بتواند در پیشرفت درمان شما اختلال ایجاد کند. فراتر از از دست دادن انگیزه برای ادامه درمان، خارش مداوم و ترشح بزاق برای دندان ها یا بریس های شما خوب نخواهد بود.

الاستیک ها و بندها

واکنش های آلرژیک به بریس های ساخته شده با نیکل تنها نگرانی بالقوه نیستند. برخی از بیماران به لاتکس حساسیت دارند، ماده ای که معمولاً برای دستکش های پزشکی و نوارهای لاستیکی کوچک مورد استفاده در بریس ها استفاده می شود. وقتی صحبت از اینویزیلاین می شود، واکنش های آلرژیک حتی کمتر شایع هستند، اما هنوز هم گاهی اوقات اتفاق می افتند. لاتکس مورد استفاده در الاستیک ها می تواند در افرادی که به لاتکس حساسیت دارند، واکنش ایجاد کند.

الاینرها و ریتینرهای شفاف

در حالی که الاینرهای شفاف از پلاستیک درجه پزشکی ساخته شده اند، موارد نادری از حساسیت به پلاستیک یا چسب گزارش شده اند.

سمان و چسب

چسبی که برای چسباندن براکت ها به دندان های شما استفاده می شود، گاهی اوقات ممکن است در افرادی که حساسیت شیمیایی دارند، باعث سوزش شود.

علائم واکنش آلرژیک

اگر به واکنش آلرژیک به بریس ها یا الاینرهای خود مشکوک هستید، مراقب این علائم شایع باشید:

قرمزی، تورم یا زخم در دهان.
خارش یا بثورات پوستی در اطراف دهان یا لب ها.
ناراحتی یا سوزش مداوم که با مراقبت های معمول بهبود نمی یابد.

نحوه مدیریت واکنش های آلرژیک

اگر علائم واکنش آلرژیک را مشاهده کردید، در اینجا نحوه برخورد با این وضعیت آورده شده است:

با متخصص ارتودنسی خود ارتباط برقرار کنید.

در اسرع وقت با ارتودنتیست خود تماس بگیرید. ما علائم شما را ارزیابی کرده و در صورت نیاز طرح درمان شما را تنظیم خواهیم کرد.

انتخاب مواد ضد حساسیت

برای بیمارانی که به نیکل حساسیت دارند، می توانیم از بریس های سرامیکی یا براکت های تیتانیومی به عنوان جایگزین استفاده کنیم. این گزینه ها برای پوست های حساس ملایم هستند و همچنان نتایج عالی ارائه می دهند.

به دنبال الاستیک های بدون لاتکس باشید.

اگر لاتکس عامل حساسیت باشد، الاستیک های شما را با گزینه های بدون لاتکس جایگزین می کنیم تا منبع واکنش از بین برود.

علائم خفیف را در خانه مدیریت کنید.

اگر سوزش جزئی باشد، شستشو با آب نمک گرم یا استفاده از آنتی هیستامین های بدون نسخه ممکن است تسکین دهنده باشد. همیشه قبل از امتحان کردن درمان های جدید با متخصص ارتودنسی خود مشورت کنید.

اگر به بریس ها حساسیت داشته باشم، چه گزینه هایی پیش روی من است؟

اگر به برخی از مواد رایج مورد استفاده در درمان ارتودنسی حساسیت دارید، بدشانس نیستید. حتی اگر آلرژی های مربوط به بریس ها را تجربه کنید، هنوز هم می توانید دندان های صافی داشته باشید. اگر به نیکل حساسیت دارید، انتخاب بریس های سرامیکی می تواند گزینه خوبی برای شما باشد. این بریس ها نه تنها به جای فلز از براکت های سرامیکی استفاده می کنند، بلکه شفاف نیز هستند و در حالی که دندان های شما صاف می شوند، لبخندی تمیزتر به شما می دهند. برای بیمارانی که به مواد بریس های سنتی حساسیت دارند، الاینرهای شفاف یک راه حل بدون فلز ارائه می دهند. اگر می خواهید به فلز پایبند باشید، انتخاب بریس های روکش پلاتین یا تیتانیوم می تواند در جلوگیری از واکنش های آلرژیک ناشی از نیکل به شما کمک کند.

اگر به لاتکس حساسیت دارید، می توانید به راحتی و بدون نگرانی از آلرژی، تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرید. در سال های اخیر، جایگزین های مؤثری برای کش های لاتکس توسعه یافته اند، بنابراین حتی با وجود حساسیت به لاتکس، می توانید دندان های خود را صاف کنید.

آیا ممکن است به الاینرهای شفاف حساسیت داشته باشید؟

اگر واجد شرایط الاینرهای شفاف هستید، این می تواند راهی عالی برای جلوگیری از برخی از مشکلات مرتبط با آلرژی و بریس باشد. الاینرهای پلاستیکی هیچ قطعه فلزی ندارند و در این سیستم صاف کردن دندان نیز هیچ لاتکسی پیدا نخواهید کرد. برعکس، اگر شما جزو معدود بیمارانی هستید که به مواد مورد استفاده در اینویزیلاین حساسیت دارید، همچنان می توانید با بریس ها لبخندی زیبا و صاف داشته باشید.

پیشگیری از واکنش های آلرژیک قبل از شروع

ما راحتی و ایمنی شما را در اولویت قرار می دهیم. قبل از شروع درمان، در مورد هر گونه آلرژی یا حساسیت شناخته شده به ما اطلاع دهید. ما طرح درمان شما را متناسب با نیازهای شما تنظیم خواهیم کرد، چه با استفاده از بریس های سرامیکی، گزینه های اکسپندر یا چسب های مخصوص.

۱۳ مرداد ماه ۱۴۰۴/توسط دکتر عرفانه افسری

آیا TMJ باعث تورم غدد لنفاوی می شود؟

مقالات آموزشی ارتودنسی بزرگسالان, مقالات عمومی ارتودنسی و جراحی فک و صورت

غدد لنفاوی غدد لوبیایی شکلی هستند که در سرتاسر بدن قرار دارند. آنها اغلب به صورت خوشه ای یافت می شوند و می توانند در گردن، زیر بغل، ران ها یا بالاتنه یافت شوند. هنگامی که آنها متورم می شوند، می توانید این خوشه ها را به صورت برجستگی احساس کنید. از آنجا که غدد لنفاوی یک عنصر حیاتی از سیستم لنفاوی هستند، نقش حیاتی در عملکرد بدن انسان دارند.

آنها به دنبال یافتن پاتوژن هایی هستند که در غیر این صورت باعث ابتلای فرد به بیماری می شوند. وقتی غدد لنفاوی بزرگ می شوند، بدن احتمالاً با عفونت مبارزه می کند، که لنفادنیت نامیده می شود. گاهی اوقات، بزرگ شدن غدد لنفاوی ممکن است نشانه بدخیمی باشد، اگرچه آنها عمدتاً بی ضرر هستند. با این وجود، اطمینان حاصل کنید که آنها در اسرع وقت توسط پزشک معاینه شوند.

ناراحتی فک ممکن است نشان دهنده بزرگ شدن غدد لنفاوی باشد. به دلیل مشکلات مفصل فکی – گیجگاهی (TMJ)، شما از درد فک رنج می برید. TMJ یک غضروف پیچیده حاوی مفصل است. این غضروف به عنوان یک بالشتک ضربه گیر برای مفاصل فک عمل می کند. اگر این مفصل مشکل پیدا کند شود، سفتی و درد فک و گردن را خواهید داشت.

زمانی را برای یادگیری در مورد غدد لنفاوی متورم و زمانی که باید در مورد آن نگران باشید، اختصاص دهید.

تورم غدد لنفاوی چیست؟

تورم غدد لنفاوی نشان دهنده این است که بدن شما در حال مبارزه با عفونت یا نوعی بیماری است. بزرگ شدن غدد لنفاوی نشان می دهد که سلول های ایمنی شما در حال مبارزه با عفونت هستند. مایع لنفاوی از این گره ها عبور می کند و از آن خارج می شود تا در سراسر بدن شما توزیع شود. در طول مسیر، می تواند مواد مضر مانند باکتری ها یا ویروس ها را جمع آوری کند. همچنین حاوی سلول های ایمنی است که به مبارزه با عفونت کمک می کنند.

هر زمان که تورم وجود داشته باشد، می تواند نشان دهنده عفونت موقت باشد. این در نتیجه فعالیت سلول های ایمنی رخ می دهد. محل تورم می تواند شما را به سمت ناحیه آسیب دیده هدایت کند.

اندازه تورم می تواند متفاوت باشد – می تواند به اندازه یک نخود کوچک یا به اندازه یک گیلاس بزرگ باشد. شما متوجه خواهید شد که چه زمانی غدد لنفاوی متورم دارید زیرا نسبت به لمس دردناک هستند (یا هنگام انجام حرکات خاصی باعث ایجاد درد می شوند).

علائم تورم غدد لنفاوی

علائم متعددی وجود دارند که نشان می دهند ممکن است از تورم غدد لنفاوی رنج ببرید. در اینجا برخی از رایج ترین آنها آورده شده اند:

حساسیت در ناحیه درگیر
درد هنگام لمس توده ها یا هنگام انجام حرکات خاص مانند راه رفتن یا خم شدن
وجود توده ها
مشکلات در غدد بزاقی

اینها علائم دیگری هستند که بسته به علت تورم می توانند متفاوت باشند:

خستگی
سرفه کردن
آبریزش بینی
لرز
تب
گلو درد
تعریق شبانه

آیا TMJ می تواند باعث تورم غدد لنفاوی شود؟

دلایل بالقوه زیادی برای متورم شدن غدد لنفاوی وجود دارند. همانطور که در بالا ذکر شد، می تواند نشان دهنده وجود عفونت باشد. بنابراین، وجود غدد لنفاوی متورم به این معنا است که به جای اینکه شرایط واقعی باشند، باید به سایر مشکلات سلامتی یا عفونت بالقوه در بدن نگاه کنید.

آیا TMJ می تواند باعث تورم غدد لنفاوی شود؟ این یکی از متداول ترین سؤالاتی است که در صورت داشتن این مشکل خاص با آن مواجه خواهید شد. همانطور که مشخص است، تورم غدد لنفاوی یکی از علائم TMJ است.

مفصل فک یک ساختار نسبتاً پیچیده است و نزدیکی آن به سایر ساختارهای حیاتی نشان می دهد که هر گونه مشکل در این عضو می تواند پیامدهای بسیار گسترده ای داشته باشد. TMJ به عنوان یک لولا عمل می کند. این شامل یک دیسک غضروفی است که به عنوان یک بالشتک در نظر گرفته شده است. متأسفانه، این دیسک می تواند تخریب یا پاره شود و بلغزد. ناهماهنگی فک همچنین می تواند منجر به TMJ شود. این منجر به بروز مشکلاتی می شود که باعث ناراحتی و اختلال در فک می شود. هنگامی که مشکلی در مفصل فک رخ می دهد، یک بیماری TMJ ایجاد می شود. به مرور زمان، اختلال عملکرد TMJ می تواند باعث ایجاد عوارض در ساختارهای مجاور مانند غضروف، عضلات فک و استخوان فک شود. بنابراین، TMJ یکی از دلایل احتمالی تورم غدد لنفاوی است.

محل قرارگیری مفصل فکی – گیجگاهی (TMJ) آن را مستعد ابتلا به عوارض مختلف می کند. این یک مفصل پیچیده است که مانند یک لولا حرکت می کند. غضروف به عنوان یک بالشتک برای مفاصل عمل می کند و در عین حال شوک را نیز جذب می کند. هر گاه آن دیسک فرسوده شود یا ناهماهنگ باشد، می تواند باعث ایجاد محدودیت هایی در حرکت فک شود.

یکی دیگر از مشکلات احتمالی که می تواند در نتیجه TMJ شما ایجاد شود، فرسایش غضروف است. هنگامی که این اتفاق رخ می دهد، دیگر قادر به ارائه بالشتک (ضربه گیر) برای مفصل هنگام حرکت نیست. هر نوع آسیب به مفاصل نیز می تواند منجر به بروز این نوع اختلال شود.

سایر عادات سبک زندگی می توانند عملکرد TMJ را پیچیده تر کنند، مانند دندان قروچه و کلنچینگ فک. این عادات می تواند باعث ایجاد تنش در ناحیه فک و مفاصل اطراف شود. هنگامی که برای مدت طولانی تنش وجود داشته باشد، می تواند باعث اسپاسم مفاصل شود. هر گونه اختلال در عملکرد TMJ می تواند منجر به تورم غدد لنفاوی شود. هنگامی که غدد لنفاوی متورم می شوند، می تواند منجر به بروز درد در ناحیه صورت، گردن یا فک شود.

اگر TMJ علت تورم غدد لنفاوی نباشد، می تواند به دلیل عفونت های ویروسی یا باکتریایی اتفاق افتاده باشد. هنگامی که باکتری وارد پالپ دندان می شود، آبسه دندان ایجاد می شود. این باعث ایجاد چرک در دندان می شود. عفونت در صورت عدم درمان، می تواند به ناحیه فک و استخوان های دندان سرایت کند. این می تواند با تورم غدد لنفاوی ظاهر شود.

سایر علل احتمالی تورم غدد لنفاوی کشیدن دندان، التهاب لوزه، اوریون، مشکلات در غدد بزاقی، لوپوس و آرتریت روماتوئید هستند. برای تورم غدد لنفاوی به پزشک مراجعه کنید.

درمان مشکلات TMJ

مهم نیست که علت مشکلات TMJ شما چیست، پزشک معالج شما می تواند با یک راه حل درمانی راحت به تسکین درد شما کمک کند. او تجربه زیادی در تشخیص و درمان این موضوع پیچیده دارد تا بتواند بهترین راه حل درمانی را برای شما تعیین کند. وقتی برای مشاوره وارد می شوید، از شما در مورد علائم شما می پرسد و سر، گردن، دهان و TMJ شما را معاینه می کند. او ممکن است آنالیزهای تشخیصی اضافی را انجام دهد و در صورت لزوم یک طرح درمان ایجاد کند.

گزینه های درمانی شما عبارتند از:

دارو
تکنیک های آرامبخش
فیزیوتراپی
عمل جراحی
آتل های دهان
محافظ دهان شبانه

تمریناتی برای تسکین TMJ

پزشک معالج شما علاوه بر ارائه درمان تخصصی TMJ، ممکن است فیزیوتراپی یا ورزش های مختلفی را برای کمک به شما برای یافتن تسکین تجویز کند.

فیزیوتراپی با وسیع کردن و تقویت عضلات فک، می تواند به کاهش ناراحتی فک و سایر علائم کمک کند.
حرکات کششی و ماساژ در منزل یک راه عالی برای شل کردن عضلات فک و کاهش ناراحتی در طول روز هستند. اگر فک شما شما را آزار می دهد، یادگیری چند تمرین ساده ممکن است در چشم به هم زدنی باعث آرامش شما شود.
درد کمر و زانو، سر درد و آرتروز شرایطی هستند که طب سوزنی ثابت کرده است که آنها را تسکین می دهد. با وجود این واقعیت که طب سوزنی برای همه مناسب نیست، ممکن است بتواند برخی از مشکلات شما را کاهش دهد.
تکنیک های آرام سازی می توانند استرس فیزیکی را کاهش دهند، بویژه در مناطقی که بر TMJ تأثیر می گذارند. با یادگیری آرام کردن عضلات از طریق مدیتیشن یا تکنیک های دیگر می توانید ناراحتی خود را کاهش دهید.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

تورم غدد لنفاوی چیزی نیست که بتوانید به راحتی آن را نادیده بگیرید. در صورت تداوم علائم، بهتر است فوراً به پزشک مراجعه کنید. این نشان دهنده یک نوع عفونت یا بیماری های دیگر است، که دلیل دیگری است که چرا باید آن را توسط پزشک بررسی کنید.

اگر غدد لنفاوی متورم شما همچنان به بزرگ شدن ادامه می دهند یا برای بیش از دو هفته از اندازه آنها کم نشده است، حتماً باید به پزشک مراجعه کنید. همچنین هنگامی که با تب مداوم، کاهش وزن یا لرز همراه است، با پزشک مشورت کنید. اگر متوجه شدید که هنگام فشار دادن غدد لنفاوی متورم حرکت می کنند یا احساس می کنید که لاستیکی هستند، باید آن را جدی بگیرید.

سؤالات متداول

اگر TMD خود را قبل از شدید شدن درمان کنید، می توانید از احساس ناراحتی و مشکل در خوردن، صحبت کردن و حرکت دادن فک خود جلوگیری کنید.

چه مشکلات دندانی باعث تورم غدد لنفاوی می شوند؟

بیشتر مشکلات دندانی که باعث تورم غدد لنفاوی می شوند، عفونت ها هستند، مانند عفونت لثه یا دندان. با این حال، مشکلات دیگری مانند آبسه (پاکت های پر از چرک)، دندان های نهفته یا تومور نیز می توانند باعث تورم غدد لنفاوی شوند.

فرض کنید غدد لنفاوی متورم دارید و مطمئن نیستید که چرا برای معاینه به دندانپزشک خود مراجعه می کنید. درمان زود هنگام و به موقع عفونت دندان می تواند از گسترش آن و ایجاد مشکلات بیشتر برای سلامتی جلوگیری کند.

آیا TMJ می تواند باعث تورم لنفاوی شود؟

هر گونه وقفه در عملکرد TMJ ممکن است منجر به بزرگ شدن غدد لنفاوی شود. مفصل فکی گیجگاهی (TMJ) جمجمه و فک پایین (مندیبل) را به یکدیگر متصل می کند. این یک مفصل لولا مانند است که امکان باز و بسته شدن دهان را فراهم می کند.

اختلال عملکرد TMJ می تواند باعث درد در فک، گردن و شانه ها شود که منجر به سر درد، سرگیجه، صدای زنگ در گوش ها و مشکلات بلع و تکلم شود. اختلال عملکرد TMJ همچنین می تواند جریان طبیعی مایع لنفاوی را مختل کند و منجر به تورم در غدد لنفاوی شود.

آیا TMJ می تواند باعث اسپاسم عضلانی شود؟

TMJ می تواند باعث اسپاسم عضلانی شود. اسپاسم عضلانی یکی از علائم شایع اختلالات TMJ است. تنش و اسپاسم عضلانی می تواند در اثر فشار دادن و ساییدن دندان ها یا استفاده زیاد از عضلات در ناحیه فک ایجاد شود. تنش عضلانی گسترده نیز می تواند منجر به اسپاسم عضلانی شود.

بنابراین اگر دچار اسپاسم عضلانی هستید، مهم است که به دنبال درمان اختلال TMJ خود باشید. درمان ممکن است شامل آتل درمانی، کار دندانپزشکی و ماساژ درمانی برای کمک به کاهش تنش عضلانی باشد.

آیا TMJ می تواند باعث ایجاد توده در گلو شود؟

بله، اختلال عملکرد TMJ می تواند باعث ایجاد توده در گلو شود. مفصل فکی – گیجگاهی مفصلی است که فک شما را به جمجمه شما متصل می کند و اگر به درستی کار نکند، می تواند منجر به بروز درد در عضلات کنترل کننده فک شما شود. این درد می تواند به صورت و دندان های شما اشاره داشته باشد و مانند یک توده در گلو احساس شود.

مشکلات فک و غدد لنفاوی بر کیفیت زندگی شما تأثیر می گذارند. مدیریت استرس، اتخاذ وضعیت مناسب و افزایش تحرک مفصل نیاز است.

۲۹ تیر ماه ۱۴۰۴/توسط دکتر عرفانه افسری

شنبه	4:00 PM - 8:00 PM
دوشنبه	4:00 PM - 8:00 PM
سه شنبه	4:00 PM - 8:00 PM
پنج شنبه	9:00 AM - 12:00 PM

یکشنبه	9:00 AM - 12:00 PM و 4:00 PM - 8:00 PM
چهارشنبه	4:00 PM - 8:00 PM