یک لبخند زیبا و با دندان هایی صاف و یکدست، بیشتر از هر چیز دیگری می تواند به افزایش اعتماد به نفس کودک شما کمک کند؛ گفته می شود که مراقبت های خوب دندانی یکی از مهم ترین عوامل برای سلامت عمومی بیمار هستند. با پیشرفت های زیادی که در زمینه درمان ارتودنسی صورت گرفته است، کدام گزینه برای شما بهتر است؟

نخستین گام به سوی داشتن زیباترین لبخند، مراجعه برای مشاوره ارتودنسی است، زیرا این فرصت را دارید که با ارتودنتیست و دیگر کارکنان مطب آشنا شوید، با ارتودنتیست حرف بزنید، راجع به امکانات مطب اطلاعات کسب کنید، و هر گونه پرسشی که دارید را مطرح کنید. در نهایت می توانید راجع به مقدمات درمان، طول درمان، هزینه، و گزینه های پرداخت سؤال بپرسید. مهم تر از همه اینکه باید طی این جلسه مشخص شود شما چه درمانی نیاز دارید. این جلسه معمولاً یک ساعت طول می کشد، که در طول آن وضعیت دندان ها مورد بررسی قرار می گیرد.

روند مشاوره ارتودنسی

آیا تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس نیاز هستند؟

در طول جلسه مشاوره، تصاویر رادیو گرافی با اشعه ایکس برای ارتودنتیست اهمیت دارند. ارتودنتیست می تواند با دندانپزشک شما تماس بگیرد تا ببیند آیا در یک سال گذشته تصویر پانورامیک جدیدی برای شما گرفته شده است؛ در غیر اینصورت، در جلسه مشاوره برای شما این تصویر گرفته می شود.

آمادگی برای ویزیت ارتودنسی

مهم است هر بیمار جدیدی قبل از آغاز مشاوره ارتودنسی فرمی که در اختیار وی قرار می گیرد را تکمیل کند. این فرم حاوی اطلاعات تماس بیمار و دندانپزشک وی، سوابق پزشکی و دندانپزشکی، و اطلاعات بیمه ای می باشد. و فراموش نکنید که دفترچه یا کارت های بیمه خود را به همراه داشته باشید تا ببینید ارتودنتیست شما طرف قرار داد بیمه درمانی شما هست یا خیر.

مشاوره گام به گام ارتودنسی

پس از صحبت های لازم با ارتودنتیست در خصوص درمان، از دهان و فک شما عکس گرفته می شود. در صورتی که طی یک سال گذشته هیچ عکس دیجیتالی نگرفته باشید، داخل مطب از دندان های شما تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس گرفته می شود تا نیازهای دندانی شما مورد بررسی قرار بگیرند. این تصاویر به ارتودنتیست ها کمک می کنند تصمیم بگیرند روند درمان را چگونه پیش ببرند.

مهم است ارتودنتیست قبل از آغاز روند درمان از وضعیت کنونی دهان بیمار کاملاً آگاه باشد. به همین دلیل همه بیماران جدید قبل از هر چیز تحت معاینه دقیق قرار می گیرند و دندان ها و فک های آنها بررسی می شوند و سوابق دندانپزشکی آنها مرور می شود، و در نهایت نکات لازم مربوط به دندان ها و لبخند بیمار یادداشت می شوند.

یکی از ابزارهایی که در بررسی وضعیت دندان های بیمار کمک زیادی به ارتودنتیست می کند، گرفتن قالب تشخیصی از آنها است که با استفاده از یک تری و گچ مخصوص تهیه می شود.

ارتودنتیست می داند هیچ دو بیماری کاملاً شبیه یکدیگر نیستند، به همین دلیل ممکن است طرح درمان دو بیمار با شرایط مشابه کاملاً متفاوت باشد. به همین دلیل ارتودنتیست با هر بیمار راجع به گزینه های درمان گفتگوی مفصلی خواهد داشت تا با توجه به شرایط او بهترین گزینه انتخاب شود. در صورتی که بیمار کودک باشد، ممکن است درمان همان زمان آغاز نشود و ارتودنتیست پیشنهاد خواهد داد تا زمانی که همه دندان های دائم بیرون نیامده اند برای آغاز درمان صبر کند.

روند مشاوره ارتودنسی

پس از همه این مراحل، هر پرسشی به ذهن شما خطور می کند را می توانید مطرح کنید. این پرسش ها می توانند یکی از این سؤالات باشند:

• درمان چقدر طول خواهد کشید؟
• چرا درمان ارتودنسی لازم است؟
• آیا کشیدن دندان ضروری است؟
• درمان چقدر درد و ناراحتی به همراه خواهد داشت؟
• با وجود براکت ها روی دندان ها از خوردن چه غذاهایی باید پرهیز نمود؟
• آیا رعایت بهداشت در طول دوره درمان با حالت عادی متفاوت است؟
• آیا ابزارهای کمکی خاصی برای رعایت بهداشت وجود دارد؟
• آیا استفاده از هدگیر یا ابزارهای دیگر لازم است؟
• آیا ممکن است درمان نیاز به جراحی داشته باشد؟
• آیا درمان می تواند ظاهر و چهره را تغییر دهد؟
• آیا جایگزینی برای براکت های فلزی وجود دارد؟
• آیا من (فرزند من) گزینه مناسبی برای درمان با اینویزیلاین است؟
• با چه فواصی زمانی باید برای تنظیم ابزار ارتودنسی مراجعه کرد؟
• چگونه می توان به استفاده از ابزار عادت کرد؟
• آیا ممکن است طی این دوره خطری دندان ها را تهدید کند؟
• آیا نیاز است طی این دوره درمان سبک زندگی را تغییر داد؟
• آیا پس از اتمام درمان، استفاده از ریتینر الزامی است؟

در مرحله آخر می توانید راجع به هزینه های درمان، تحت پوشش بیمه قرار گرفتن مراحل درمان، و روش های پرداخت موجود گفتگو کنید. این گام آخر یکی از مهم ترین مراحل جلسه مشاوره ارتودنسی است، زیرا برای شما توضیح داده خواهد شد قرار است بابت چه خدماتی و از چه طریقی می توانید هزینه درمان را پرداخت کنید.

اصلاً مجبور نیستید همان لحظه تصمیم بگیرید درمان ارتودنسی یا استفاده از ابزار خاصی را آغاز کنید. در این مرحله، اگر راحت بودید، می توانید تصمیم بگیرید دوست دارید دقیقاً به چه شکل درمان خود را آغاز کنید، براکت های فلزی سنتی، براکت های سرامیکی، بریس های پشت دندانی، و اینویزیلاین.

طول مدت جلسه مشاوره ارتودنسی به میزان پیچیدگی مشکلات بیمار بستگی دارد- ممکن است چند مرحله درمان یا مراحل آماده سازی نیاز باشد. هدف جلسه مشاوره ارتودنسی این است که مشکلات دندان ها و فک های بیمار و گزینه های موجود درمان نیز متناسب با آنها شناسایی شوند.

سیم ارتودنسی یا سیم کمانی (آرچ وایر) سیمی است که به براکت های ارتودنسی متصل می شود. این سیم به این علت “سیم کمانی” نامیده می شود که به شکل کمان یا قوس دندان های فک بالا و دندان های فک پایین است. سیم کمانی مانند موتوری است که جابجایی دندان ها را هدایت می کند. بدون وجود یک سیم کمانی که به براکت ها متصل شود، از براکت ها تنها برای خنده و تفریح استفاده می کنید که هرگز دندان ها را جابجا نخواهند کرد! سیم های کمانی در اندازه های مختلفی وجود دارند و از مواد مختلفی ساخته می شوند، بنابراین ویژگی های متفاوتی دارند.

سیم های کمانی ارتودنسی 

استحکام و حالت ارتجاعی

وقتی برای نخستین بار درمان ارتودنسی با براکت ها را آغاز می کنید، دندان های شما کج هستند. سیمی که به براکت های روی دندان های شما متصل می شود قادر خواهد بود به شکل اولیه خود باز گردد که باعث می شود بتواند دندان ها را جابجا کند. این سیم حالت ارتجاعی دارد، با این حال می تواند فشار ملایمی به دندان ها وارد کند به گونه ای که وقتی ارتودنتیست سیم کمانی شما را گره می زند براکت ها کنده نمی شوند.

هر چه دندان ها صاف تر می شوند، ارتودنتیست سیم های شما را تعویض خواهد کرد و سیم محکم تری جایگزین سیم قبلی خواهد کرد که معمولاً حالت الاستیک (ارتجاعی) آنها کمتر است و خشک تر هستند. این سیم های محکم تر، و خشک تر به ارتودنتیست اجازه می دهند کنترل بیشتری روی جابجایی دندان ها داشته باشد. اغلب، سیم های گزینه آخر دارای ویژگی هایی هستند که به ارتودنتیست اجازه می دهند اگر بخواهد تنها یک دندان را جابجا کند، خمیدگی دائمی روی سیم بوجود بیاورد.

سیم های کمانی ارتودنسی

اندازه سیم های کمانی

وقتی ارتودنتیست از سیم های کمانی حرف می زند، منظور او سطح مقطع یا ضخامت سیم است. با فرض اینکه سیم های کمانی از مواد مشابهی ساخته شده باشند، هر چه سطح مقطع آن کمتر باشد، سیم حالت ارتجاعی بیشتری خواهد داشت و خشکی آن کمتر خواهد بود. سیم ها با دو سطح مقطع وجود دارند، ۱) مدور و ۲) مستطیلی. کاملاً مشهود است که سیم های گرد سطح مقطع های مدور دارند. سیم های مستطیلی شکل نیز می توانند سطح مقطع مربعی یا مستطیلی داشته باشند.

در مراحل اولیه درمان، برای هم سطح و همراستا کردن دندان ها، اساساً از سیم های گرد استفاده می شود. زیرا با در نظر گرفتن سیم های کمانی ساخته شده از مواد مشابه، سیم هایی که سطح مقطع گرد دارند از حالت ارتجاعی بیشتری برخوردار هستند بنابراین، ارتودنتیست قادر خواهد بود، بدون کنده شدن براکت ها، همه دندان ها را درون سیم کمانی بگنجاند. اگر از سیمی استفاده کند که خیلی خشک است و سعی کند سیم کمانی را به یک دندان خیلی کج وصل کند، سیم فشار خیلی زیادی به براکت ها وارد خواهد کرد، و ممکن است براکت از دندان جدا شود.

پس از آنکه دندان ها بیشتر همراستا شدند، ارتودنتیست معمولاً استفاده از سیم های مستطیلی را آغاز می کند. از آنجا که شیار روی براکت های ارتودنسی مستطیلی است، سیم کمانی مانند قرار گرفتن یک دست کوچک داخل یک دستکش بزرگ، داخل شیار قرار می گیرد. با این حال، تا انتهای درمان، سیم مستطیلی که استفاده می شود بیشتر شبیه یک دست بزرگ داخل یک دستکش بزرگ خواهد بود. با راحت قرار گرفتن سیم کمانی داخل شیار، سیم مستطیلی جابجایی دندان ها را بهتر از سیم مدور کنترل می کند.

موادی که برای ساخت سیم کمانی استفاده می شوند

اکنون که تا حدودی می دانید چرا ارتودنتیست ها سیم های کمانی ارتجاعی را در ابتدای درمان با براکت ها دوست دارند، و سیم های کمانی محکم تر و خشک را در انتهای درمان، اجازه دهید برای شما توضیح دهیم هر یک از چه موادی ساخته می شوند. سه نوع ماده اصلی هستند که سیم های کمانی از آنها ساخته می شوند:

سیم های کمانی ارتودنسی

سیم های پولادی ضد زنگ

این نوع مواد بواسطه استحکام بالای آنها چندین دهه برای ساخت سیم های کمانی ارتودنسی استفاده می شده اند. علاوه بر این، پولاد ضد زنگ پوسیده نمی شود و بدون آنکه شکسته شود می تواند به روش های مختلفی توسط ارتودنتیست تنظیم شود. با این حال، پولاد ضد زنگ حالت چندان ارتجاعی ندارد، به این معنا که اگر آنها را خیلی خم کنید، به شکل جدید در می آیند و به وضعیت قبلی خود بر نخواهند گشت. در مراحل اولیه درمان، ارتجاعی بودن سیم ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است، تا بتواند به شکل U نرم و یکدست خود بازگردد و همزمان دندان ها را با خود جابجا کند. بنابراین، همانطور که مشاهده می کنید، در مراحل اولیه صاف کردن دندان هایی که خیلی کج هستند، سیم های کمانی از جنس پولاد ضد زنگ ممکن است بهترین گزینه نباشند.

سیم های کمانی ارتودنسی

سیم های نیکل – تیتانیوم

سیم های نیکل- تیتانیوم حالت ارتجاعی دارند و وقتی دفورم می شوند (شکل آنها تغییر می کند) می توانند به شکل اصلی خود بازگردند. بنابراین، در مراحل ابتدایی درمان ارتودنسی، سیم های نیکل- تیتانیوم پیوسته استفاده می شوند تا فشار ملایمی به دندان های کج وارد کنند تا آنها را صاف کنند. یکی از انواع سیم های نیکل- تیتانیوم، نوعی است که با گرما فعال می شود (Copper Ni-Ti). سیم های نیکل تیتانیوم که با گرما فعال می شوند می توانند در دمای اتاق شکل تحریف شده ای به خود بگیرند، اما زمانی که سیم به دمای دهان بیمار می رسد، به شکل اصلی خود باز خواهد گشت. Ni-Ti که با گرما فعال می شود در مراحل اولیه درمان مفید است. در صورتی که دندان ها به شدت کج باشند، می توان سیم را سرد کرد تا بتوان به راحتی آن را به براکت ها گره زد. سپس پس از چند دقیقه، به دمای دهان بیمار خواهد رسید و حالت ارتجاعی خود را نشان خواهد داد. سیم گرم تمایل دارد به شکل U اولیه خود برسد و دندان ها را به موقعیت جدید و صاف تر خود برساند.

سیم های کمانی ارتودنسی 

سیم های بتا – تیتانیوم

سیم های بتا تیتانیوم پس از سیم های Ni-Ti ابداع شدند و حالت الاستیک یا ارتجاعی، و استحکام آنها متوسط است، در حالی که می توانند دچار تحریف و تخریب همیشگی شوند. ویژگی های این سیم چیزی بین Ni-Ti و سیم های پولادی ضد زنگ است. برخی ارتودنتیست ها استفاده از این سیم ها را در اواسط درمان آغاز می کنند، در حالی که دیگر ارتودنتیست ها از این سیم ها استفاده نمی کنند.

در مقاله قبل به معرفی ارتودنسی های پیشگیرانه و مداخله گر پرداختیم و برای شما گفتیم این دو درمان به جلوگیری از پیشرفت برخی وضعیت های دندانی و دهانی کمک می کنند که ممکن است در آینده به مشکلات بزرگی تبدیل شوند. یکی از بزرگترین کمک هایی که این درمان ها می کنند جلوگیری از تداوم عاداتی است که در کودکی می توان آنها را کنترل نمود تا مشکلات بزرگی بروز پیدا نکنند. یکی از مضرترین عادات دوران کودکی مکیدن های غیر تغذیه ای است. منظور مکیدنی است که کودک آن را با هدف تغذیه انجام نمی دهد، مانند مکیدن پستانک، انگشت یا شست، و اشیاء دیگر.

در این مقاله می خواهیم به ادامه مشکلاتی بپردازیم که با تداوم این عادات بروز می یابند.

ارتودنسی پیشگیرانه در کودکان

اپن بایت در کودکان

تداوم عادت مکیدن پستانک یا انگشت، بواسطه کاهش رشد عمودی قسمت های جلویی استخوان آلوئولار، همواره با اپن بایت قدامی همراه است. با این حال، حتی اپن بایت های شدید نیز پس از ترک عادت می توانند به طور خود به خود اصلاح شوند. پس از آن، به نظر می رسد فرایند رشد استخوان آلوئولار افزایش می یابد و دندان های پیشین در هر دو فک تا زمانی به رشد خود ادامه خواهند داد که دندان های جلوی هر دو فک با یکدیگر تماس پیدا کنند.

در کودکان ۱۶ ساله ای که حداقل تا سن ۹ سالگی عادت مکیدن انگشت را داشته اند، عدم تماس دندان های پیشین کمتر از کودکانی بود که از قبل هیچ عادتی نداشتند. طرح های مختلفی که نوک پستانک ها دارند، مخصوصاً معرفی طرح صاف آن به بازار، در کاهش شدت اپن بایت مؤثر واقع شده اند اما موفق به حل مشکل اختلال در فعالیت های ماهیچه های اوروفاسیال طی مکیدن پستانک نشده اند.

فشردن زبان پشت دندان ها حین بلع، هم در مکیدن انگشت و هم در مکیدن پستانک، تقریباً همیشه با اپن بایت قدامی همراه بوده است. با این حال، در اکثر موارد، این عادات بلع آنقدر قوی نیستند که مانع تماس طبیعی دندان های پیش، ظرف مدت چند سال پس از ترک عادت مکیدن شوند. بنابراین، درمان فعال، در صورتی که طراحی شود، باید حداقل تا ۱ یا دو سال پس از ترک عادت، به تعویق بیفتد.

ارتودنسی پیشگیرانه در کودکان

مشکل کراس بایت در کودکان

کراس بایت های خلفی از جمله شایع ترین مال اکلوژن ها در دوره رشد دندان های شیری هستند. مکیدن های غیر تغذیه ای یکی از مهم ترین عوامل بروز کراس بایت قدامی در دوره رشد دندان های شیری هستند. پیامدهای عادات مکیدن روی اکلوژن به شدت و طول مدتی بستگی دارند که عادت وجود داشته است. در مطالعه ای که اخیراً روی دختر بچه های زیر ۳ سال سوئدی صورت گرفته است گزارش شده است که، اگر از والدین درخواست شود زمان قرار گرفتن پستانک در دهان کودک را کاهش دهند، احتمال کاهش خطر کراس بایت خلفی در کودکانی که پستانک می مکند وجود دارد.

ارتودنسی پیشگیرانه در کودکان

نهفتگی دندان های نیش فک بالا

دندان های نیش فک بالا به طور طبیعی، نسبت به دندان های مجاور خود، به صورت آپیکال رشد می کنند به همین دلیل راه درازی برای بیرون آمدن و رشد دارند. علاوه بر این، رشد آنها در مقایسه با دندان های مجاور خود دیرتر صورت می گیرد. به همین دلایل، اختلالات رشد در دندان های نیش فک بالا، از سایر دندان ها شایع تر هستند، غیر از دندان های مولر سوم (دندان های عقل). در اکثر موارد، دندان های نیش نهفته نسبت به قوس دندانی به صورت پالاتال بیرون می آیند. قرار گرفتن دندان های نیش به صورت پالاتال و فشردگی و نامرتبی دندان ها از مهم ترین عوامل خطری هستند که می توانند منجر به نهفتگی دندان های نیش فک بالا شوند.

الگوی رشد دندان های نیش فک بالا در جایی غیر عادی همیشه با خود خطراتی برای نهفتگی یا جذب دندان های مجاور به همراه داشته است. بنابراین، به منظور کاهش تعداد و شدت هر گونه پیچیدگی و مشکلات، و نیاز به درمان های ارتودنتیک بعدی، شناسایی زود هنگام و برداشتن موانع از سر راه رشد، به شدت مورد تأکید قرار گرفته اند. برای تشخیص وضعیت رشد دندان های نیش، روش های معاینات بالینی و تصاویر رادیوگرافی کمک کننده هستند.

رایج ترین درمان ها برای نهفتگی پالاتال دندان های نیش در کودکان و نوجوانان، جراحی برای برداشتن بافت روی آنها است. پس از این جراحی، درمان ارتودنسی با کمک ابزارهای ثابت انجام می شود. با این حال، کشیدن زود هنگام دندان های نیش شیری یکی از بهترین روش ها برای اصلاح مسیر رشد دندان های نیش دائمی است که در حال رشد در محلی غیر عادی هستند. این درمان اگر قبل از ۱۱ سالگی انجام شود، به احتمال زیاد موفقیت آمیز خواهد بود.

ارتودنسی پیشگیرانه در کودکان

مقایسه درمان زود هنگام و درمان با تأخیر

تحقیقات حاکی از این هستند که هر چه درمان ارتودنسی، البته درمان هایی که برای ترک عادت انجام می شوند، زودتر آغاز شوند، بیشتر می توان به تأثیرگذار بودن آنها امیدوار بود. بیمارانی که نیاز به کاهش اورجت دارند و باید قابلیت های لب ها بهبود پیدا نمایند، تا خطر حوادث تروماتیک برای دندان های برجسته جلوی دهان کاهش یابد، قطعاً نیاز به درمان دارند. در بیمارانی که مال اکلوژن اسکلتی کلاس ۲ دارند، برای دستیابی به نتایج دراز مدت، ارتودنسی مداخله گر زود هنگام به شدت توصیه می شود، در غیر این صورت، ممکن است جراحی نیاز باشد.

نکته مهم ارتودنسی کودکان

تلاش هایی که برای پیشگیری و تداخل زود هنگام ارتودنسی صورت می گیرند، عموماً در کاهش تأثیرات مخرب دندانی و اکلوژنی عادات مکیدن غیر تغذیه ای و نیز از دست رفتن زود هنگام دندان های مولر شیری، عموماً موفقیت آمیز هستند. پیشگیری و درمان زود هنگام کراس بایت فانکشنال و علائم و نشانه های رشد دندان نیش در جایی غیر عادی، به همین میزان موفقیت آمیز بوده است. در چنین مواردی، اسناد و تحقیقات، احتمال درمان کامل یا کاهش چشمگیر نیاز به درمان های ارتودنسی در دوره رشد دندان های دائم را، تأیید می کنند.

تصمیم گیری دشوار است، شما می خواهید دندان های خود را اصلاح و صاف کنید، اما نمی توانید تصمیم بگیرید کدام یک را انتخاب کنید، براکت های معمولی یا بریس های اینویزیلاین. باید تا جایی که می توانید تحقیقات خود را انجام دهید، پرسش های خود را مطرح کنید و با کمک ارتودنتیست خود تصمیمی هوشمندانه بگیرید. نوع درمان ارتودنسی که برای شما مناسب است، به مشکل ارتودنتیک شما که نیاز به اصلاح دارد، وابسته است- اینویزیلاین همیشه بهترین گزینه برای همه بیماران نیست، به همین دلیل دریافت توصیه های تخصصی از یک ارتودنتیست ضروری است.

در این مقاله قصد داریم به بیان مزایا و معایب اینویزیلاین و براکت های ارتودنسی بپردازیم تا به شما کمک کنیم بر اساس اطلاعات لازم تصمیم بگیرید.

براکت های سنتی و اینویزیلاین ها

بریس های سنتی عبارتند از مجموعه براکت های فلزی که به سطح خارجی دندان ها متصل می شوند و سیم های کمانی که روی آنها قرار می گیرند. البته در حال حاضر گزینه های دیگری نیز وجود دارد. از جمله براکت های سرامیکی، و بریس های لینگوال یا پشت دندانی. سیم کمانی با استفاده از رابر بندها به براکت ها متصل می شود به شکلی که با جابجا کردن دندان ها در نهایت موجب اصلاح مشکلات ارتودنتیک خواهد شد.

در اینویزیلاین از الاینرهای پلاستیکی شفاف استفاده می شود. الاینرها برای هر بیمار، بر اساس یک اسکن سه بعدی از دهان، به صورت سفارشی ساخته می شوند. الاینرهای سفارشی برای جابجا کردن دندان ها در گام های کوتاه ساخته می شوند، تا زمانی که دندان ها به محل مورد نظر و مطلوب خود برسند.

مزایا و معایب اینویزیلاین

مزایای اینویزیلاین

اینویزیلاین ظاهر بهتری دارد.

بزرگترین مزیت اینویزیلاین ها غیر قابل مشاهده بودن آنها است. بیماران بزرگسال تمایل دارند همکاران و آشنایان آنها متوجه نشوند که فرد تحت درمان ارتودنسی قرار گرفته است. برخی نوجوانان که به خودشناسی رسیده اند نیز چنین احساسی دارند. با اینویزیلاین نیاز نیست اظهارات افراد راجع به براکت های جدید خود را تحمل کنید و دیگر نگران لبخند خود در عکس ها نخواهید بود- آنچه در تصاویر قابل مشاهده است پیشرفت لبخند شماست.

می توانید برای صرف غذا الاینر خود را خارج کنید.

بیماران اغلب از ارتودنتیست ها سؤال می پرسند، “آیا باید به صورت تمام وقت از اینویزیلاین استفاده کنم؟” برای دستیابی به نتایج بهتر، باید ۲۰ تا ۲۲ ساعت در طول روز از اینویزیلاین استفاده شود، که به این معناست که می توانید حین خوردن غذا آن را از دهان خارج کنید. در نتیجه نیازی نیست در رژیم غذایی خود و آنچه می خورید، و نیز نحوه غذا خوردن خود تغییر ایجاد نمایید. با استفاده از براکت های سنتی، خوردن برخی غذاها دشوار یا ناراحت کننده است.

مسواک زدن یا کشیدن نخ دندان راحت تر است.

علاوه بر خوردن و آشامیدن، فرد باید برای مسواک زدن و کشیدن نخ دندان نیز ریتینر اینویزیلاین خود را از دهان خارج سازد. وقتی چیزی داخل دهان شما وجود ندارد، نیاز نیست نگران باشید. به راحتی و مانند قبل می توانید این کارها را انجام دهید.

مشاوره های کمتری نیاز است.

با وجود اینویزیلاین ها، حجم زیادی از کار ارتودنسی که انجام می شود قبل از استفاده از الاینرها انجام می شود. یک اسکن سه بعدی از دندان ها برای ساخت همه الاینرهای سفارشی در آزمایشگاه استفاده می شود. بیمار باید چندین دست ریتینر را بر اساس دستورات ارتودنتیست خود تعویض کند. نیاز نیست برای تنظیم آنها به ارتودنتیست مراجعه کنید، در نتیجه تنها چند مرتبه برای چک کردن روند پیشرفت نیاز است به ارتودنتیست مراجعه نمایید. دفعات کمتر مراجعه به ارتودنتیست به معنای صرف زمان کمتر است.

مزایا و معایب اینویزیلاین

استفاده از ارتودنسی نامرئی راحت تر است.

ممکن است به این فکر کنید، که “استفاده از اینویزیلاین راحت تر است یا براکت های سنتی؟” اما باید بدانید، جابجایی دندان ها با استفاده از اینویزیلاین ها به اندازه براکت های سنتی ناراحت کننده و دردناک است. با این حال، با اینویزیلاین ها، مشکلات لثه و دندان کمتری پیش رو خواهند بود. ریتینرهای اینویزیلاین از پلاستیک های خاصی ساخته می شوند و متناسب با دهان هر بیمار هستند، بنابراین- برخلاف براکت ها- هیچ بریدگی داخل گونه یا لزوم شستن دهان با آب نمک وجود ندارد.

مزایا و معایب اینویزیلاین

معایب اینویزیلاین

بیمار باید منظم باشد.

قابلیت بیرون آوردن اینویزیلاین ها هم مزیت است هم عیب. اگر نمی توانید نظم لازم برای استفاده از اینویزیلاین ها را رعایت کنید، یعنی پس از صرف غذا و مسواک زدن آنها را در جای خود قرار دهید، و به اندازه کافی، ۲۰ تا ۲۲ ساعت در طول روز، از آنها استفاده نمایید، در نتیجه درمان شما به نتایج مطلوب نخواهد رسید. مهمترین دلیل برای شکست درمان با استفاده از اینویزیلاین ها مربوط به نامنظم بودن بیمار در استفاده از الاینرها است.

خارج کردن و قرار دادن مجدد براکت ها کار دشواری است.

قبل و بعد از خوردن غذا و هر نوشیدنی غیر از آب باید الاینرها را درآورده و مجدداً در جای خود قرار دهید. وقتی بیرون از منزل و در یک محل عمومی حضور دارید، باید با احتیاط الاینر را بردارید و آن را مجدداً در جای خود قرار دهید و مراقب باشید آنها را گم نکنید. قبل از قرار دادن مجدد الاینر خود، باید دندان های خود را مسواک بزنید. ذرات غذا می توانند مانع جابجایی دندان های شما شوند و موجب ایجاد لکه روی الاینرها خواهند شد. علاوه بر این، در معرض خطر حفره دندان و بوی بد دهان نیز خواهید بود.

هزینه اینویزیلاین ها بیشتر است.

سؤالی که معمولاً از ارتودنتیست ها پرسیده می شود این است که “اینویزیلاین ارزانتر است یا براکت های سنتی؟”. بواسطه پیشرفت هایی که در زمینه فناوری های اسکن سه بعدی و مواد منعطفی که در ساخت الاینرها استفاده می شود، هزینه اینویزیلاین می تواند شبیه براکت های سنتی باشد. بسته به مشکل خاصی که تنها با استفاده از اینویزیلاین درمان برای آن انجام می شود، دستیابی به برخی نتایج، اگر غیر ممکن نباشد، کار بسیار دشواری است، در نتیجه ارتودنتیست می تواند امکان نهایی سازی محل دندان با براکت های ارتودنسی را با شما مطرح نماید که می تواند درمان پر هزینه تری باشد.

مقایسه تأثیر گذاری اینویزیلاین و براکت ها

اینویزیلاین همیشه بهترین راه درمان نیست. این روش عموماً برای موارد پیچیده تر ارتودنتیک توصیه نمی شود. قبل از تصمیم گیری راجع به این که دوست دارید تحت کدام درمان قرار بگیرید، از ارتودنتیست خود بپرسید، آیا می توانید از همه روش ها انتظار نتایج مشابهی داشته باشید. با این کار می توانید بفهمید کدام درمان برای شما بهتر است.