نوشته‌ها

آیا صاف کردن دندان ها با وجود ایمپلنت های دندانی عملی است؟

هر دو فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی و درمان ارتودنسی، شیوه های دندانپزشکی با هدف بهبود لبخند فرد هستند. گاهی اوقات ممکن است هر دو نیاز باشند؛ بسته به ساختار دهان، افراد ممکن است در کنار صاف کردن دندان ها نیاز به جایگزینی دندان ها نیز داشته باشند.

اگر شما هم مدت ها منتظر صاف و یکدست کردن دندان های خود بوده اید، اما مطمئن نیستید که آیا انجام این کار با داشتن ایمپلنت های دندانی سازگار است یا خیر- ما می توانیم کمک کنیم. اگر شما دندان از دست رفته دارید و در حال فکر کردن به این موضوع هستید که آیا ایمپلنت های دندانی، قبل از اقدام به درمان صاف کردن دندان ها یک گزینه مناسب است یا خیر، در اینجا چند عامل وجود دارند که باید در نظر گرفته شوند.

  • آیا امکان صاف و یکدست کردن دندان ها با وجود ایمپلنت های دندانی وجود دارد؟
  • زمان بندی مهم است، بنابراین مقداری هماهنگی وجود دارد که باید انجام شوند.

ایمپلنت دندانی چیست؟

ایمپلنت های دندانی یک گزینه دائمی برای جایگزینی دندان های طبیعی از دست رفته هستند. آنها پر کاربردترین روش برای جایگزینی دندان ها هستند و با دوام ترین گزینه نیز هستند. آنها می توانند برای جایگزینی دندان های شکسته، ترک خورده، لب پر شده یا از دست رفته استفاده شوند.

ایمپلنت با یک میله یا پیچ فلزی آغاز می شود که داخل استخوان فک قرار می گیرد. هنگامی که جوش خوردن میله با استخوان به پایان رسید، یک اباتمنت متصل می شود. اباتمنت قطعه ای است که روکش را آن قرار می گیرد. روکش بخشی از ایمپلنت دندانی است که شبیه دندان اصلی است. شکل و رنگ این قطعه به گونه ای است که تا حد امکان طبیعی به نظر برسد و با دندان های دیگر هماهنگ باشد.

ایمپلنت های دندانی عملکردی درست شبیه به دندان های طبیعی دارند. دوام و عملکرد آنها بیشتر و بهتر از بریج ها یا پروتز های مصنوعی است. از آنجا که برای کاشت ایمپلنت های دندانی با جراحی یک میلع فلزی داخل استخوان فک قرار می گیرد، آنها به شکلی باور نکردنی دائمی هستند و معمولاً مانند دندان های طبیعی با تکنیک های صاف کردن قابل جابجا شدن نیستند.

ارتباط ایمپلنت دندانی و درمان ارتودنسی

ارتباط ایمپلنت دندانی و درمان ارتودنسی

صاف کردن دندان در حالی که برخی دندان ها از دست رفته اند

اینکه آیا دندان ها باید قبل از قرار دادن جایگزین برای دندان های از دست رفته صاف شوند یا خیر، به محل دندان های از دست رفته و وضعیت دهان فرد بستگی دارد. در برخی موارد، در صورتی که دندان های موجود در حال حاضر بیش از اندازه فشرده و نامرتب باشند، امکان استفاده از بریس ها برای بستن فضای ایجاد شده با از دست رفتن دندان ها وجود دارد. این یک گزینه صاف کننده خوب را فراهم می آورد که نیاز به گزینه های جایگزینی دندان ها مانند ایمپلنت های دندانی را کاهش می دهد.

اگر دندان های موجود نیاز داشته باشند که به یکدیگر نزدیک تر شوند، ممکن است قبل از صاف کردن دندان ها نیاز باشد، دندان یا دندان های از دست رفته جایگزین شوند. در برخی موارد، صاف کردن را می توان با حفظ فضا برای کاشت ایمپلنت ها در آینده آغاز کرد. در هر صورت، تا جایی که امکان دارد، بریس ها باید قبل از اینکه ایمپلنت های دندانی کاشته شوند روی دندان ها نصب شوند، زیرا ایمپلنت های دندانی در صورتی که در جای خود بگیرند به مانند دندان های طبیعی قادر به حرکت کردن نیستند.

صاف کردن دندان ها با وجود ایمپلنت های دندانی

همانطور که قبلاً اشاره شد، ایمپلنت های دندانی را نمی توان جابجا کرد، اما دندان های اطراف آنها قابل جابجا شدن هستند. یک بریس ثابت یا الاینرهای شفاف، می تواند برای حرکت دادن دندان های مجاور طراحی شوند بدون آنکه تأثیری روی ایمپلنت های دندانی داشته باشند. در برخی موارد، در صورت نیاز، روکش های روی ایمپلنت های دندانی را می توان تعویض کرد تا در زاویه از متفاوت و همراستا با دندان های اصلاح شده قرار بگیرد. در موارد نادر، در صورت نیاز، کل ایمپلنت را می توان تعویض کرد.

نیاز به ایمپلنت های دندانی در طول درمان ارتودنسی

شاید شگفت آور باشد، اما اصلاً بعید نیست افراد در حالی که تحت درمان ارتودنسی قرار دارند، به ایمپلنت های دندانی نیاز داشته باشند. از آنجا که درمان ارتودنسی یک درمان نسبتاً طولانی مدت است، در طول این بازه زمانی درمان اتفاقات زیادی می توانند رخ دهند. خراب شدن یک دندان در نتیجه پوسیدگی و حفره های دندانی و یا حتی آسیب دیدن آن به دلیل تروماهای دهانی اصلاً دور از انتظار نیست، تا حدی که امکان نجات آن با درمان ریشه یا پر کردن ساده دندان وجود نداشته باشد. به همین دلیل ممکن است یک یا چند دندان حتی در طول درمان ارتودنسی نیاز به کشیدن داشته باشند.

قطعاً برای کسی که برای انجام درمان ارتودنسی سرمایه گذاری کرده است، حفظ نتایج از اهمیت ویژه ای برخوردار است. به همین دلیل ممکن است فرد بخواهد جایگزینی برای دندان یا دندان های از دست رفته خود قرار دهد. اما این پرسش مطرح می شود که آیا امکان کاشت ایمپلنت های دندانی در طول مدتی که بریس ها روی بقیه دندان ها قرار دارند وجود دارد یا خیر.

خوشبختانه، اکثر ارتودنتیست ها و دندانپزشکان موافقند که امکان دریافت ایمپلنت ها در طول درمان ارتودنسی وجود دارد، خواه درمان با بریس های سنتی انجام شود یا با بریس های شفاف. با این حال، ممکن است چند چالش بوجود بیایند، به همین دلیل انجام این فرایند ممکن است همیشه توصیه نشود.

ارتباط ایمپلنت دندانی و درمان ارتودنسی

ارتباط ایمپلنت دندانی و درمان ارتودنسی

اجتناب از مشکلات در صورت امکان

اکثر ارتودنتیست ها معتقدند که بهتر است برای کاشت ایمپلنت های دندانی تا پس از اتمام درمان ارتودنسی منتظر بمانید. هنگامی که ایمپلنت کاشته می شود، نمی توان آن را جابجا کرد زیرا یک دندان طبیعی نیست. هدف درمان ارتودنسی صاف و یکدست کردن دندان های طبیعی است و اگر ایمپلنت دندانی در طول این فرایند صاف کردن قرار گیرد، دندان های اطراف آن ممکن است حرکت کنند یا تنظیم شوند. این امر می تواند در طول دوره بهبود ایمپلنت باعث بوجود آمدن مشکلاتی شود.

خطرات

اگر یک ایمپلنت دندانی در طول درمان ارتودنسی کاملاً ضروری باشد، بنابراین آگاه بودن از خطرات مهم است. دندان های طبیعی ممکن است به شکلی غیر عادی جابجا شوند، زیرا استخوان فک نیز در حال تطبیق پیدا کردن با ایمپلنت تیتانیومی جدید است که داخل آن جاسازی شده است. به دلیل جایگذاری اخیر این ایمپلنت های تیتانیومی ممکن است صاف و یکدست شدن دندان ها طول بکشد.

خود ایمپلنت نیز ممکن است مشکلاتی مانند تأخیر در بهبودی یا جوش خوردن با استخوان را تجربه کند. تأخیر در بهبودی و جوش خوردن بعلاوه می تواند باعث شود کل دهان بیشتر در معرض خطر عفونت های باکتریایی قرار داشته باشد. هنگامی که ایمپلنت های دندانی جای می گیرند، یک جراح دهان و دندان یک برش در لثه ایجاد می کند تا استخوان فک قابل دسترسی باشد. اگر برش ها به سرعت بهبود پیدا نکنند، بیشتر احتمال دارد که نوعی عفونت وجود داشته باشد.

ناراحتی بیشتر

درمان ارتودنسی عموماً دردناک نیست، اما برخی موارد وجود دارند که ناراحتی احساس می شود، بویژه هنگامی که تنظیمات انجام می شوند. هنگامی که در طول درمان ارتودنسی ایمپلنت های دندانی داخل دهان جای می گیرند، بیماران عموماً ناراحتی کلی را داخل دهان خود تجربه می کنند. ایمپلنت ها نیاز به جراحی دارند، که می تواند باعث بروز سوزش اضافی شود، در حالی که بیمار نیز تحت درمان ارتودنسی قرار دارد.

فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی در حین درمان ارتودنسی امکان پذیر است، اما مهم است که از خطرات و تأثیری که ممکن است روی این فرآیند داشته باشد، اطلاع داشته باشید. برای مطرح کردن پرسش های خود درباره درمان ارتودنسی و ایمپلنت های دندانی، با یک دندانپزشک یا ارتودنتیست مشورت کنید و از یک دندانپزشک متخصص بخواهید تا بیشتر توضیح دهد که آیا امکان دریافت ایمپلنت های دندانی با وجود بریس ها روی دندان ها وجود دارد یا خیر.

ارتباط ایمپلنت دندانی و درمان ارتودنسی

ارتباط ایمپلنت دندانی و درمان ارتودنسی

کاشت ایمپلنت های دندانی در طول درمان ارتودنسی با الاینرهای شفاف اینویزلاین

اینویزیلاین ها جایگزینی برای بریس های سنتی یا مرسوم هستند که شهرت آنها رو به افزایش است و می توانند دندان ها را صاف و یکدست کنند و انواع مختلفی از مشکلات دندانی مانند فشردگی و نامرتبی بیش از حد، و اوربایت را به شیوه ای تقریباً نامرئی، اصلاح کنند. این کار با استفاده از ریتینرهای شفاف انجام می شود. اینویزیلاین نه تنها به شما لبخند جذابی که همیشه می خواسته اید را می دهد، بلکه عزت نفس، اعتماد به نفس و همچنین سلامت جسمی شما را بهبود می بخشد. اینویزیلاین راحت است و از آنجا که تنها یک بار مراجعه نیاز دارد، دردسر مراجعات گاه به گاه به ارتودنتیست شما را آزار نخواهد داد.

اینویزیلاین پس از ایمپلنت های دندانی

افرادی که در حال بررسی اینویزیلاین هستند، به طور طبیعی پرسش های زیادی دارند. که در اینجا به تعدادی از آنها پاسخ خواهیم داد.

آیا پس از کاشت ایمپلنت های دندان می توان اینویزیلاین استفاده کرد؟

گاهی اوقات ممکن است شما در موقعیتی قرار بگیرید که لازم است ایمپلنت دندانی دریافت کنید، اما در حال حاضر علاقه مند به استفاده از اینویزیلاین خود هستید. بنابراین، آیا استفاده از اینویزیلاین ها پس از ایمپلنت های دندانی امکان پذیر است؟

گرچه هر مورد متفاوت است، اما به طور کلی، پاسخ کوتاه به این پرسش این است که آری، شما هنوز هم می توانید گزینه مناسبی برای استفاده از اینویزیلاین ها باشید. اینویزیلاین همچنین می تواند پس از دریافت بریج ها، روکش ها و پر شدگی های دندان نیز استفاده شود. با این حال، احتمالاً طرح درمان شما اندکی پیچیده خواهد بود، که دلایل آن در زیر توضیح داده خواهند شد.

مطمئناً ترجیح داده می شود ابتدا از ینویزیلاین ها استفاده کنید و پس از آنکه دندان ها در موقعیت نهایی خود قرار گرفتند ایمپلنت دندانی را دریافت کنید. علت این است که ایمپلنت ها را نمی توان به یک موقعیت متفاوت منتقل کرد زیرا آنها داخل استخوان ثابت شده اند- آنها مانند دندان های معمولی نیستند. به طور خلاصه، گرچه معمولاً ایده آل نیست که تا پس از رسیدن به دندانها به موقعیت دلخواه خود یک ایمپلنت دندانی دریافت کرد، اما قطعاً امکان پذیر است. این اتفاق دندان های دیگر شما که در حال جابجا شدن به موقعیت ایده آل خود هستند را تحت تأثیر قرار نخواهد داد. اگر شما در این وضعیت قرار گرفتید، ایده خوبی است که در مورد نتایج مطلوب خود با ارتودنتیست خود گفتگو کنید، زیرا شما باید این واقعیت را در نظر بگیرید که ایمپلنت های دندانی شما قابل جابجایی نخواهند بود.

به خاطر داشته باشید که برخی موارد خاص وجود دارند که در آنها ابتدا دریافت یک ایمپلنت دندانی روی توانایی شما برای دریافت درمان ارتودنسی تأثیر نخواهد داشت. به عنوان مثال، فردی ممکن است یک ایمپلنت دندانی داشته باشند که در واقع جزء دندان هایی که با اینویزیلاین جابجا می شوند نیست (برخی افراد ممکن است ایمپلنت دندانی در پشت دهان خود داشته باشند، در حالی که فرد فقط نگران صاف کردن دندان های جلو خود است).

مورد دیگر زمانی رخ می دهد زمانی که یک ایمپلنت دندانی به عنوان یک تکیه گاه استفاده می شود تا به دندان های دیگر کمک کند تا به موقعیت ایده آل خود منتقل شوند. در واقع، این نسبتاً رایج است.

اگر علاقه مند به صاف و همراستا کردن دندان های خود هستید، مراجعه به یک ارتودنتیست ضروری است. ارتودنتیست با گرفتن تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس می تواند یک معاینه جامع انجام دهد تا بهترین مسیر را تعیین کند.

در مقاله قبل برای شما توضیح دادیم که ایمپلنت های دندانی می توانند به گونه ای کاشته شوند که به عنوان تکیه گاه ابزار ارتودنسی عمل کنند، در ادامه راجع به آماده سازی های لازم برای کاشت ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی صحبت کردیم و در پایان گفتیم انتخاب سیستم ایمپلنت درست برای موفقیت آمیز بودن آنها در تکیه گاه قرار گرفتن برای ابزار ارتودنسی از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

در این مقاله قصد داریم به دیگر ابعاد مهم در رابطه با این موضوع بپردازیم.

 

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش دوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش دوم

استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه در ارتودنسی

مینی اسکروهای تیتانیومی یا ایمپلنت های مینی اسکرو که در فرایندهای آلوئولار کار گذاشته می شوند، هم با سطوح صاف و صیقلی (ماشین شده)، و هم با سطوح زبر مورد استفاده قرار می گیرند. آنها، در مقایسه با ایمپلنت هایی که داخل کام (سقف دهان) کار گذاشته می شوند، بلافاصله بارگذاری می شوند. اسئواینتگریشن جزء اهداف کاشت این نوع ایمپلنت ها نیست. معمولاً این ایمپلنت ها می توانند پس از تکمیل درمان ارتودنسی، با باز کردن پیچ آنها، به آرامی خارج شوند. برای تصمیم گیری راجع به اینکه بارگذاری ارتودنتیک این نوع ایمپلنت ها چه زمانی آغاز شود، نه تنها  باید بافت میکرو و ماکرو سطح آن مد نظر قرار گیرد، بلکه استحکام اولیه و نیز کیفیت استخوان نیز حائز اهمیت هستند.

تشخیص پیش از کاشت ایمپلنت

تشخیص قبل از کاشت ایمپلنت در درمان ارتودنسی، معمولاً با کمک معاینات و آزمایشات بالینی، رادیوگرافیک، و بررسی یافته های انجام می شود، که نتایج آنها منجر به در نظر گرفتن یک استراتژی درمان تحت حمایت ایمپلنت می شود.

اگر قرار باشد ایمپلنت های معمولی برای استفاده به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، و در پی آن، برای نگه داشتن روکش دندان پس از تکمیل درمان ارتودنسی در نظر گرفته شوند، طراحی و برنامه ریزی مستلزم همکاری نزدیک بین همه عوامل دخیل در درمان هستند، از جمله بهترین محل قرار گیری ایمپلنت های دندانی، مدت زمان تقریبی مورد نیاز، دوره درمان، و محل ایده آل دندان های طبیعی، در حالی که محل قرار گیری روکش ایمپلنت نیز مد نظر قرار گرفته می شود. به همین دلیل، محدوده تشخیص قبل از کاشت ایمپلنت های دندانی، با توصیه های DGZMK (جامعه دندانپزشکی و داروهای دهانی آلمان) مطابقت دارد: رادیوگراف های پانورامیک panoramic با اشاره به اندازه های رادیواپک radiopaque به عنوان پایه استفاده می شوند.

تکنیک های تصویر برداری دیگر برای توضیحات با جزئیات بیشتر و ارزیابی استخوان محل سایت، تعیین فاصله بین محل طراحی شده برای ایمپلنت و ساختار آناتومیکال مجاور و نیز از بین بردن یافته های (موانع) پاتولوژیکال در محل ایمپلنت و نیز محیط پیرامون آن استفاده می شوند. دامنه و نوع تصویربرداری هایی که استفاده می شوند به نیازهای فردی در هر مورد بستگی دارد، که البته باید قرار گیری در معرض پرتو و نیز نسبت هزینه- سود از تکنیک های دیگر نیز مد نظر قرار گیرند و بایستی بسته به وضعیت هر مورد، بر اساس یافته های بالینی نشانه های توجیح کننده برای تکنیک های تصویر برداری تکمیل شوند.

قبل از کاشت ایمپلنت های پالاتال برای اعمال فشار ارتودنتیک، قسمت استخوانی سقف دهان و ضخامت طاق کام در قسمت میانی می تواند با استفاده از یک تصویر رادیوگرافیک سفالومتریک لترال نمایش داده شود. در این موارد، درست مانند تصویر برداری با استفاده از رادیوگراف های پانورامیک، انتقال محل ایمپلنت از تجزیه و تحلیل مدل با استفاده از تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس به موقعیت های بالینی، با استفاده از استنت های stent جراحی عملی است. زیرا به دلیل قوس سقف دهان، مخصوصاً زمان استفاده از ایمپلنت های پالاتال، حفظ ایمپلنت کاشته شده در محور طولی دشوار است. علاوه بر این، باید تلاش شود از قرار گیری نادرست ایمپلنت که ممکن است به دندان های قدامی آسیب برساند، اجتناب شود، زیرا گاهی اوقات زاویه این دندان ها خیلی زیاد است و نوک ریشه آنها به سمت ایمپلنت منحرف است.

هنگام قرار گیری ایمپلنت ها در قسمت آلوئولار، استفاده از استنت ها برای انتقال صحیح موقعیت ایمپلنت کاشته شده به موقعیت بالینی نیز مزایای بسیاری دارد. هدف باید قرار گیری ایمپلنت در قسمت های لثه کراتینه شده keratinised gingiva (شاخی شده) باشد. قبل از قرار گیری سیستم ایمپلنت های مینی اسکرو در قسمت های آلوئولار به صورت عمودی یا با هر زاویه دیگری، ارزیابی فضای موجود موجود بین ریشه ها و فاصله بین محل ایمپلنت کاشته شده و دندان های مجاور از اهمیت ویژه ای برخوردار است. اگر برای جابجایی دندان های مجاور ایمپلنت کاشته شده برنامه ریزی شده است، هنگام تعیین محل ایمپلنت، باید تغییر وضعیت این دندان ها نیز مد نظر قرار گیرد تا از ایجاد اختلال در جابجایی دندان ها توسط ایمپلنت ها پیشگیری شود.

استفاده از توموگرافی کامپیوتری (CT) و توموگرافی کامپیوتری پرتو مخروطی (CBCT) می تواند ارزیابی متریک دقیق ضخامت و حجم عمودی استخوان با تحمل کمتر، قبل از قرار گیری ایمپلنت در قسمت پالاتال انجام داد. با این حال، مهم است دقت نمایید که برای این نوع معاینات و ارزیابی ها قرار گیری در معرض اشعه بیشتر است که برای کودکان و نوجوانان از جمله عوامل خطر می باشد.

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش دوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش دوم

فرایند جراحی کاشت ایمپلنت

فرایند جراحی برای کاشت ایمپلنت های دندانی از اصول جراحی کاشت ایمپچلنت های معمولی پیروی می کند با این تفاوت که باید ویژگی های آناتومیکال محل ایمپلنت مد نظر قرار گیرند در حالی که باید از زنده بودن بافت استخوان مجاور اطمینان حاصل شود تا استحکام اولیه ایمپلنت حاصل شود. استفاده از ایمپلنت هایی که صرفاً برای اعمال فشارهای ارتودنتیک ابداع شده اند، عموماً تنها مستلزم ایجاد یک برش جزئی یا دسترسی پیدا کردن با استفاده از سوراخ کردن مخاط است (که مخصوصاً زمانی مناسب است که از ایمپلنت های پالاتال استفاده می شود). گاهی اوقات، دسترسی تنها از راه لثه و آماده سازی محل کاشت ایمپلنت با جراحی های تهاجمی امکان پذیر است که باید هدف آنها حفظ حیات استخوان پیرامون ایمپلنت باشد.

در مقاله بعد به ادامه جراحی کاشت ایمپلنت برای قرار گیری به عنوان تکیه گاه ارتودنسی و عوامل خطر طی این جراحی خواهیم پرداخت…