ایمپلنت هایی که برای قرار گیری به صورت عمودی یا زاویه دار در فرایندهای آلوئولار، تیغه زیگوماتیک آلوئولار، خار قدامی بینی، مثلث رترومولار مندیبل، یا در قسمتی استفاده می شوند که خط جوش خوردن و یکى شدن دو نیمه جانبى بدنه مندیبل که در ناحیه تحتانى جهت تشکیل برجستگى چانه اى از هم جدا مى شود، عموماً ایمپلنت های پیچی سلف تپینگ (خود پیچاننده) یا سلف دریلینگ (خود سوراخ کننده) هستند که قطر آنها (۸/۱ تا ۲ میلی متر) کاهش یافته است و ارتفاع آنها اجازه می دهد تکیه گاه داخلی استخوان تا عمق ۵ تا ۱۴ میلی متری ایجاد شود.
مانند ایمپلنت های پالاتال (سقف دهانی)، این نوع ایمپلنت ها نیز عموماً یک تکه هستند و بخشی از آنها که قرار است تکیه گاه ارتودنسی قرار بگیرد، داخل حفره دهان از مخاط بیرون می ماند. جوش خوردن ایمپلنت با استخوان هدف اصلی این نوع ایمپلنت ها نیست. بلافاصله پس از آنکه به ثبات اولیه برسند می توان آنها را بارگذاری کرد.
ملاحظات استفاده از ایمپلنت در ارتودنسی
ایمپلنت های ارتودنتیک معمولاً با هدف استفاده در طول کل دوره درمان ارتودنسی کاشته می شوند. ابزارهایی که برای کاشت ایمپلنت استفاده می شوند و بویژه مخصوص سیستم ایمپلنت هستند، باید برای برداشتن ایمپلنت نیز استفاده شوند- به شرطی که در ابزارهایی که برای این هدف در نظر گرفته شده اند گنجانده شده باشند. باید اطمینان حاصل کرد که در طول کاشت ایمپلنت، ساختارهای مجاور (از جمله طاق استخوانی پالاتال، کف بینی، ریشه های دندان های مجاور، یا کانال مندیبل) که باید در طول قرار گیری ایمپلنت حمایت شوند، در طول فرایند برداشتن بافت روی ایمپلنت و برداشتن آن آسیب نمی بینند. ایمپلنت های مینی اسکرو را می توان به طور طبیعی و به آرامی، تنها با باز کردن پیچ آنها و با استفاده از استئومی (برش استخوان) بسیار جزئی خارج کرد.
با این حال، در طول فرایند خارج کردن ایمپلنت، نزدیکی به دندان های مجاور نیز باید مد نظر قرار گیرد، زیرا به راحتی می توان فاصله آنها با ایمپلنت ها را در طول درمان ارتودنسی کاهش داد. اگر ایمپلنت ها برای مدت زمان طولانی پس از تکمیل درمان ارتودنسی بارگذاری نشوند، مقدار فشار لازم برای باز کردن پیچ آنها نیز بیشتر خواهد بود.
علاوه بر ابزارها، تجهیزات، پیش نیازهای تشخیصی و فضایی، قرار گیری ایمپلنت ها برای کاربرد ارتودنتیک مستلزم تخصص و مهارت در رابطه با فرایندهای جراحی و نیز توانایی پرداختن به مشکلات احتمالی است. بنابراین، کار گروهی چند شاخه دندانپزشکی در طول طراحی درمان های ارتودنسی با حمایت ایمپلنت و نیز کاشت آنها، و در صورت لزوم، درمان های زیبایی که در میانه دوره درمان و در مرحله نهایی از اهمیت ویژه ای برخوردار خواهند بود.
ایمپلنت در ارتودنسی – بخش سوم
خطرات و مشکلات احتمالی ایمپلنت
خطرات و مشکلات احتمالی که در طول طراحی درمان و استفاده از تکیه گاه ارتودنسی باید مد نظر قرار گیرند، به ویژگی های فردی نسبی سوابق پزشکی عمومی و آناتومی، محل طراحی شده ایمپلنت، و نیز ویژگی های غیر عادی در طول دوره درمان بستگی دارند. این خطرات باید برای بیماران توضیح داده شوند، علاوه بر این باید اطلاع داشته باشند که ممکن است هر شرایط یا مشکلاتی بروز یابند که ممکن است تغییر دوره درمان را ضروری کنند.
علاوه بر خطرات عمومی اساسی فرایندهای جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی مربوط به ایمپلنت های معمولی که برای در ابتدا برای درمان ارتودنسی کاشته می شوند و پس از آن قرار است برای همیشه به عنوان درمان زیبایی دندانپزشکی باقی بمانند، در مورد محل طراحی شده برای کاشت آن خطرات خاصی وجود دارد (از جمله اینکه، در قسمت های عقبی مندیبل این احتمال کلی وجود دارد که در قسمت هایی که اعصاب آلوئولار و اعصاب روانی منطقه جراحی پخش می شوند، اختلالات حساسیتی پس از جراحی بروز پیدا کنند؛ در ماگزیلا این احتمال وجود دارد که باز شدن تصادفی سینوس ماگزیلا یا حفره بینی اتفاق بیفتد) که باید با محدودیت بیمار پس از جراحی، مد نظر قرار گیرند.
این محدودیت ها عبارتند از ضرورت مراجعه برای چکاپ های بعدی، ضرورت استفاده از تکنیک درست و نظارت برای داشتن بهداشت دهانی مؤثر و نیز گزینه های درمانی جایگزین بدون استفاده از ایمپلنت ها. در صورتی که ایمپلنت ها مدت کوتاهی قبل از تکمیل روند رشد فک کار گذاشته شوند، احتمال رشد بیشتر فک در آینده و نیز اقدامات اصلاحی که متعاقباً ضرورت پیدا می کنند باید مد نظر قرار گیرند.
ایمپلنت در ارتودنسی – بخش سوم
گزارشات بسیار اندکی مبنی بر خطرات و مشکلات احتمالی در طول قرار گیری ایمپلنت های ارتودنتیک برای قرار گیری به عنوان تکیه گاه ارتودنتیک، و پس از آن وجود دارد.
دیگر خطرات مرتبط با ایمپلنت هایی که برای تکیه گاه ارتودنسی کاشته می شوند، علاوه بر خطرات و مشکلاتی که ذکر شدند عبارتند از: شکست کاشت ایمپلنت های دندانی و بروز اتفاقات نامطلوب در سلامت بیمار، فک ها و روند رشد دندان های باقی مانده: شکست ایمپلنت می تواند باعث شود دوره درمان ارتودنسی متوقف شود و موفقیت آن زیر سؤال برود؛ حساسیت مکانیکی مخاط دهانی در نتیجه قرار گیری نامطلوب ایمپلنت ها و ساختارهای فوقانی تکیه گاه می توانند موجب بروز درد شوند در نهایت منجر به نارضایتی بیمار شود؛ جایگذاری نادرست ایمپلنت ها می تواند باعث شود که یا آنها برای اعمال فشار غیر عادی باشند، یا منجر به التهاب مخاط دهانی و عفونت موضعی و در پی آن، شکست ایمپلنت های دندانی شود.
نقص هایی که به دنبال شکست ایمپلنت به دلیل التهاب بوجود می آیند، در موقعیت های خاصی می توانند موجب به تأخیر افتادن کاشت ایمپلنت های دندانی شوند یا حتی انجام آن را غیر ممکن سازند؛ با قرار گیری نادرست ایمپلنت های دندانی، و تماس خیلی نزدیک بین ایمپلنت و دندان های مجاور (که در موارد بسیار نادر در طول دوره درمان با ایمپلنت اتفاق می افتد) امکان آسیب خوردن به دندان های کناری، در طول روند کاشت نیز وجود دارد.
بررسی و ارزیابی موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی برای تحمل فشارهای ارتودنتیک، اساساً روی دوام و کاربردی بودن تکیه گاه در طول کل دوره درمان دندانپزشکی متمرکز است. با این حال، بررسی ها شامل عدم وجود علائم عفونت و التهاب، تکان خوردن و قابلیت جابجایی، ظرفیت ناکافی بارگذاری، درد، و نیز آسیب به ریشه دندان های مجاور یا دیگر ساختارهای کناری هستند.
ایمپلنت در ارتودنسی – بخش سوم
