نوشته‌ها

ایمپلنت هایی که برای قرار گیری به صورت عمودی یا زاویه دار در فرایندهای آلوئولار، تیغه زیگوماتیک آلوئولار، خار قدامی بینی، مثلث رترومولار مندیبل، یا در قسمتی استفاده می شوند که خط جوش خوردن و یکى شدن دو نیمه جانبى بدنه مندیبل که در ناحیه تحتانى جهت تشکیل برجستگى چانه اى از هم جدا مى شود، عموماً ایمپلنت های پیچی سلف تپینگ (خود پیچاننده) یا سلف دریلینگ (خود سوراخ کننده) هستند که قطر آنها (۸/۱ تا ۲ میلی متر) کاهش یافته است و ارتفاع آنها اجازه می دهد تکیه گاه داخلی استخوان تا عمق ۵ تا ۱۴ میلی متری ایجاد شود.

مانند ایمپلنت های پالاتال (سقف دهانی)، این نوع ایمپلنت ها نیز عموماً یک تکه هستند و بخشی از آنها که قرار است تکیه گاه ارتودنسی قرار بگیرد، داخل حفره دهان از مخاط بیرون می ماند. جوش خوردن ایمپلنت با استخوان هدف اصلی این نوع ایمپلنت ها نیست. بلافاصله پس از آنکه به ثبات اولیه برسند می توان آنها را بارگذاری کرد.

ملاحظات استفاده از ایمپلنت در ارتودنسی

ایمپلنت های ارتودنتیک معمولاً با هدف استفاده در طول کل دوره درمان ارتودنسی کاشته می شوند. ابزارهایی که برای کاشت ایمپلنت استفاده می شوند و بویژه مخصوص سیستم ایمپلنت هستند، باید برای برداشتن ایمپلنت نیز استفاده شوند- به شرطی که در ابزارهایی که برای این هدف در نظر گرفته شده اند گنجانده شده باشند. باید اطمینان حاصل کرد که در طول کاشت ایمپلنت، ساختارهای مجاور (از جمله طاق استخوانی پالاتال، کف بینی، ریشه های دندان های مجاور، یا کانال مندیبل) که باید در طول قرار گیری ایمپلنت حمایت شوند، در طول فرایند برداشتن بافت روی ایمپلنت و برداشتن آن آسیب نمی بینند. ایمپلنت های مینی اسکرو را می توان به طور طبیعی و به آرامی، تنها با باز کردن پیچ آنها و با استفاده از استئومی (برش استخوان) بسیار جزئی خارج کرد.

با این حال، در طول فرایند خارج کردن ایمپلنت، نزدیکی به دندان های مجاور نیز باید مد نظر قرار گیرد، زیرا به راحتی می توان فاصله آنها با ایمپلنت ها را در طول درمان ارتودنسی کاهش داد. اگر ایمپلنت ها برای مدت زمان طولانی پس از تکمیل درمان ارتودنسی بارگذاری نشوند، مقدار فشار لازم برای باز کردن پیچ آنها نیز بیشتر خواهد بود.

علاوه بر ابزارها، تجهیزات، پیش نیازهای  تشخیصی و فضایی، قرار گیری ایمپلنت ها برای کاربرد ارتودنتیک مستلزم تخصص و مهارت در رابطه با فرایندهای جراحی و نیز توانایی پرداختن به مشکلات احتمالی است. بنابراین، کار گروهی چند شاخه دندانپزشکی در طول طراحی درمان های ارتودنسی با حمایت ایمپلنت و نیز کاشت آنها، و در صورت لزوم، درمان های زیبایی که در میانه دوره درمان و در مرحله نهایی از اهمیت ویژه ای برخوردار خواهند بود.

 

 

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش سوم

خطرات و مشکلات احتمالی ایمپلنت

خطرات و مشکلات احتمالی که در طول طراحی درمان و استفاده از تکیه گاه ارتودنسی باید مد نظر قرار گیرند، به ویژگی های فردی نسبی سوابق پزشکی عمومی و آناتومی، محل طراحی شده ایمپلنت، و نیز ویژگی های غیر عادی در طول دوره درمان بستگی دارند. این خطرات باید برای بیماران توضیح داده شوند، علاوه بر این باید اطلاع داشته باشند که ممکن است هر شرایط یا مشکلاتی بروز یابند که ممکن است تغییر دوره درمان را ضروری کنند.

علاوه بر خطرات عمومی اساسی فرایندهای جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی مربوط به ایمپلنت های معمولی که برای در ابتدا برای درمان ارتودنسی کاشته می شوند و پس از آن قرار است برای همیشه به عنوان درمان زیبایی دندانپزشکی باقی بمانند، در مورد محل طراحی شده برای کاشت آن خطرات خاصی وجود دارد (از جمله اینکه، در قسمت های عقبی مندیبل این احتمال کلی وجود دارد که در قسمت هایی که اعصاب آلوئولار و اعصاب روانی منطقه جراحی پخش می شوند، اختلالات حساسیتی پس از جراحی بروز پیدا کنند؛ در ماگزیلا این احتمال وجود دارد که باز شدن تصادفی سینوس ماگزیلا یا حفره بینی اتفاق بیفتد) که باید با محدودیت بیمار پس از جراحی، مد نظر قرار گیرند.

این محدودیت ها عبارتند از ضرورت مراجعه برای چکاپ های بعدی، ضرورت استفاده از تکنیک درست و نظارت برای داشتن بهداشت دهانی مؤثر و نیز گزینه های درمانی جایگزین بدون استفاده از ایمپلنت ها. در صورتی که ایمپلنت ها مدت کوتاهی قبل از تکمیل روند رشد فک کار گذاشته شوند، احتمال رشد بیشتر فک در آینده و نیز اقدامات اصلاحی که متعاقباً ضرورت پیدا می کنند باید مد نظر قرار گیرند.

 

 

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش سوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش سوم

 

گزارشات بسیار اندکی مبنی بر خطرات و مشکلات احتمالی در طول قرار گیری ایمپلنت های ارتودنتیک برای قرار گیری به عنوان تکیه گاه ارتودنتیک، و پس از آن وجود دارد.

دیگر خطرات مرتبط با ایمپلنت هایی که برای تکیه گاه ارتودنسی کاشته می شوند، علاوه بر خطرات و مشکلاتی که ذکر شدند عبارتند از: شکست کاشت ایمپلنت های دندانی و بروز اتفاقات نامطلوب در سلامت بیمار، فک ها و روند رشد دندان های باقی مانده: شکست ایمپلنت می تواند باعث شود دوره درمان ارتودنسی متوقف شود و موفقیت آن زیر سؤال برود؛ حساسیت مکانیکی مخاط دهانی در نتیجه قرار گیری نامطلوب ایمپلنت ها و ساختارهای فوقانی تکیه گاه می توانند موجب بروز درد شوند در نهایت منجر به نارضایتی بیمار شود؛ جایگذاری نادرست ایمپلنت ها می تواند باعث شود که یا آنها برای اعمال فشار غیر عادی باشند، یا منجر به التهاب مخاط دهانی و عفونت موضعی و در پی آن، شکست ایمپلنت های دندانی شود.

نقص هایی که به دنبال شکست ایمپلنت به دلیل التهاب بوجود می آیند، در موقعیت های خاصی می توانند موجب به تأخیر افتادن کاشت ایمپلنت های دندانی شوند یا حتی انجام آن را غیر ممکن سازند؛ با قرار گیری نادرست ایمپلنت های دندانی، و تماس خیلی نزدیک بین ایمپلنت و دندان های مجاور (که در موارد بسیار نادر در طول دوره درمان با ایمپلنت اتفاق می افتد) امکان آسیب خوردن به دندان های کناری، در طول روند کاشت نیز وجود دارد.

بررسی و ارزیابی موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی برای تحمل فشارهای ارتودنتیک، اساساً روی دوام و کاربردی بودن تکیه گاه در طول کل دوره درمان دندانپزشکی متمرکز است. با این حال، بررسی ها شامل عدم وجود علائم عفونت و التهاب، تکان خوردن و قابلیت جابجایی، ظرفیت ناکافی بارگذاری، درد، و نیز آسیب به ریشه دندان های مجاور یا دیگر ساختارهای کناری هستند.

 

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش سوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش سوم

در مقاله قبل برای شما توضیح دادیم که ایمپلنت های دندانی می توانند به گونه ای کاشته شوند که به عنوان تکیه گاه ابزار ارتودنسی عمل کنند، در ادامه راجع به آماده سازی های لازم برای کاشت ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی صحبت کردیم و در پایان گفتیم انتخاب سیستم ایمپلنت درست برای موفقیت آمیز بودن آنها در تکیه گاه قرار گرفتن برای ابزار ارتودنسی از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

در این مقاله قصد داریم به دیگر ابعاد مهم در رابطه با این موضوع بپردازیم.

 

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش دوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش دوم

استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه در ارتودنسی

مینی اسکروهای تیتانیومی یا ایمپلنت های مینی اسکرو که در فرایندهای آلوئولار کار گذاشته می شوند، هم با سطوح صاف و صیقلی (ماشین شده)، و هم با سطوح زبر مورد استفاده قرار می گیرند. آنها، در مقایسه با ایمپلنت هایی که داخل کام (سقف دهان) کار گذاشته می شوند، بلافاصله بارگذاری می شوند. اسئواینتگریشن جزء اهداف کاشت این نوع ایمپلنت ها نیست. معمولاً این ایمپلنت ها می توانند پس از تکمیل درمان ارتودنسی، با باز کردن پیچ آنها، به آرامی خارج شوند. برای تصمیم گیری راجع به اینکه بارگذاری ارتودنتیک این نوع ایمپلنت ها چه زمانی آغاز شود، نه تنها  باید بافت میکرو و ماکرو سطح آن مد نظر قرار گیرد، بلکه استحکام اولیه و نیز کیفیت استخوان نیز حائز اهمیت هستند.

تشخیص پیش از کاشت ایمپلنت

تشخیص قبل از کاشت ایمپلنت در درمان ارتودنسی، معمولاً با کمک معاینات و آزمایشات بالینی، رادیوگرافیک، و بررسی یافته های انجام می شود، که نتایج آنها منجر به در نظر گرفتن یک استراتژی درمان تحت حمایت ایمپلنت می شود.

اگر قرار باشد ایمپلنت های معمولی برای استفاده به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، و در پی آن، برای نگه داشتن روکش دندان پس از تکمیل درمان ارتودنسی در نظر گرفته شوند، طراحی و برنامه ریزی مستلزم همکاری نزدیک بین همه عوامل دخیل در درمان هستند، از جمله بهترین محل قرار گیری ایمپلنت های دندانی، مدت زمان تقریبی مورد نیاز، دوره درمان، و محل ایده آل دندان های طبیعی، در حالی که محل قرار گیری روکش ایمپلنت نیز مد نظر قرار گرفته می شود. به همین دلیل، محدوده تشخیص قبل از کاشت ایمپلنت های دندانی، با توصیه های DGZMK (جامعه دندانپزشکی و داروهای دهانی آلمان) مطابقت دارد: رادیوگراف های پانورامیک panoramic با اشاره به اندازه های رادیواپک radiopaque به عنوان پایه استفاده می شوند.

تکنیک های تصویر برداری دیگر برای توضیحات با جزئیات بیشتر و ارزیابی استخوان محل سایت، تعیین فاصله بین محل طراحی شده برای ایمپلنت و ساختار آناتومیکال مجاور و نیز از بین بردن یافته های (موانع) پاتولوژیکال در محل ایمپلنت و نیز محیط پیرامون آن استفاده می شوند. دامنه و نوع تصویربرداری هایی که استفاده می شوند به نیازهای فردی در هر مورد بستگی دارد، که البته باید قرار گیری در معرض پرتو و نیز نسبت هزینه- سود از تکنیک های دیگر نیز مد نظر قرار گیرند و بایستی بسته به وضعیت هر مورد، بر اساس یافته های بالینی نشانه های توجیح کننده برای تکنیک های تصویر برداری تکمیل شوند.

قبل از کاشت ایمپلنت های پالاتال برای اعمال فشار ارتودنتیک، قسمت استخوانی سقف دهان و ضخامت طاق کام در قسمت میانی می تواند با استفاده از یک تصویر رادیوگرافیک سفالومتریک لترال نمایش داده شود. در این موارد، درست مانند تصویر برداری با استفاده از رادیوگراف های پانورامیک، انتقال محل ایمپلنت از تجزیه و تحلیل مدل با استفاده از تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس به موقعیت های بالینی، با استفاده از استنت های stent جراحی عملی است. زیرا به دلیل قوس سقف دهان، مخصوصاً زمان استفاده از ایمپلنت های پالاتال، حفظ ایمپلنت کاشته شده در محور طولی دشوار است. علاوه بر این، باید تلاش شود از قرار گیری نادرست ایمپلنت که ممکن است به دندان های قدامی آسیب برساند، اجتناب شود، زیرا گاهی اوقات زاویه این دندان ها خیلی زیاد است و نوک ریشه آنها به سمت ایمپلنت منحرف است.

هنگام قرار گیری ایمپلنت ها در قسمت آلوئولار، استفاده از استنت ها برای انتقال صحیح موقعیت ایمپلنت کاشته شده به موقعیت بالینی نیز مزایای بسیاری دارد. هدف باید قرار گیری ایمپلنت در قسمت های لثه کراتینه شده keratinised gingiva (شاخی شده) باشد. قبل از قرار گیری سیستم ایمپلنت های مینی اسکرو در قسمت های آلوئولار به صورت عمودی یا با هر زاویه دیگری، ارزیابی فضای موجود موجود بین ریشه ها و فاصله بین محل ایمپلنت کاشته شده و دندان های مجاور از اهمیت ویژه ای برخوردار است. اگر برای جابجایی دندان های مجاور ایمپلنت کاشته شده برنامه ریزی شده است، هنگام تعیین محل ایمپلنت، باید تغییر وضعیت این دندان ها نیز مد نظر قرار گیرد تا از ایجاد اختلال در جابجایی دندان ها توسط ایمپلنت ها پیشگیری شود.

استفاده از توموگرافی کامپیوتری (CT) و توموگرافی کامپیوتری پرتو مخروطی (CBCT) می تواند ارزیابی متریک دقیق ضخامت و حجم عمودی استخوان با تحمل کمتر، قبل از قرار گیری ایمپلنت در قسمت پالاتال انجام داد. با این حال، مهم است دقت نمایید که برای این نوع معاینات و ارزیابی ها قرار گیری در معرض اشعه بیشتر است که برای کودکان و نوجوانان از جمله عوامل خطر می باشد.

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش دوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش دوم

فرایند جراحی کاشت ایمپلنت

فرایند جراحی برای کاشت ایمپلنت های دندانی از اصول جراحی کاشت ایمپچلنت های معمولی پیروی می کند با این تفاوت که باید ویژگی های آناتومیکال محل ایمپلنت مد نظر قرار گیرند در حالی که باید از زنده بودن بافت استخوان مجاور اطمینان حاصل شود تا استحکام اولیه ایمپلنت حاصل شود. استفاده از ایمپلنت هایی که صرفاً برای اعمال فشارهای ارتودنتیک ابداع شده اند، عموماً تنها مستلزم ایجاد یک برش جزئی یا دسترسی پیدا کردن با استفاده از سوراخ کردن مخاط است (که مخصوصاً زمانی مناسب است که از ایمپلنت های پالاتال استفاده می شود). گاهی اوقات، دسترسی تنها از راه لثه و آماده سازی محل کاشت ایمپلنت با جراحی های تهاجمی امکان پذیر است که باید هدف آنها حفظ حیات استخوان پیرامون ایمپلنت باشد.

در مقاله بعد به ادامه جراحی کاشت ایمپلنت برای قرار گیری به عنوان تکیه گاه ارتودنسی و عوامل خطر طی این جراحی خواهیم پرداخت…