نوشته‌ها

ایمپلنت هایی که برای قرار گیری به صورت عمودی یا زاویه دار در فرایندهای آلوئولار، تیغه زیگوماتیک آلوئولار، خار قدامی بینی، مثلث رترومولار مندیبل، یا در قسمتی استفاده می شوند که خط جوش خوردن و یکى شدن دو نیمه جانبى بدنه مندیبل که در ناحیه تحتانى جهت تشکیل برجستگى چانه اى از هم جدا مى شود، عموماً ایمپلنت های پیچی سلف تپینگ (خود پیچاننده) یا سلف دریلینگ (خود سوراخ کننده) هستند که قطر آنها (۸/۱ تا ۲ میلی متر) کاهش یافته است و ارتفاع آنها اجازه می دهد تکیه گاه داخلی استخوان تا عمق ۵ تا ۱۴ میلی متری ایجاد شود.

مانند ایمپلنت های پالاتال (سقف دهانی)، این نوع ایمپلنت ها نیز عموماً یک تکه هستند و بخشی از آنها که قرار است تکیه گاه ارتودنسی قرار بگیرد، داخل حفره دهان از مخاط بیرون می ماند. جوش خوردن ایمپلنت با استخوان هدف اصلی این نوع ایمپلنت ها نیست. بلافاصله پس از آنکه به ثبات اولیه برسند می توان آنها را بارگذاری کرد.

ملاحظات استفاده از ایمپلنت در ارتودنسی

ایمپلنت های ارتودنتیک معمولاً با هدف استفاده در طول کل دوره درمان ارتودنسی کاشته می شوند. ابزارهایی که برای کاشت ایمپلنت استفاده می شوند و بویژه مخصوص سیستم ایمپلنت هستند، باید برای برداشتن ایمپلنت نیز استفاده شوند- به شرطی که در ابزارهایی که برای این هدف در نظر گرفته شده اند گنجانده شده باشند. باید اطمینان حاصل کرد که در طول کاشت ایمپلنت، ساختارهای مجاور (از جمله طاق استخوانی پالاتال، کف بینی، ریشه های دندان های مجاور، یا کانال مندیبل) که باید در طول قرار گیری ایمپلنت حمایت شوند، در طول فرایند برداشتن بافت روی ایمپلنت و برداشتن آن آسیب نمی بینند. ایمپلنت های مینی اسکرو را می توان به طور طبیعی و به آرامی، تنها با باز کردن پیچ آنها و با استفاده از استئومی (برش استخوان) بسیار جزئی خارج کرد.

با این حال، در طول فرایند خارج کردن ایمپلنت، نزدیکی به دندان های مجاور نیز باید مد نظر قرار گیرد، زیرا به راحتی می توان فاصله آنها با ایمپلنت ها را در طول درمان ارتودنسی کاهش داد. اگر ایمپلنت ها برای مدت زمان طولانی پس از تکمیل درمان ارتودنسی بارگذاری نشوند، مقدار فشار لازم برای باز کردن پیچ آنها نیز بیشتر خواهد بود.

علاوه بر ابزارها، تجهیزات، پیش نیازهای  تشخیصی و فضایی، قرار گیری ایمپلنت ها برای کاربرد ارتودنتیک مستلزم تخصص و مهارت در رابطه با فرایندهای جراحی و نیز توانایی پرداختن به مشکلات احتمالی است. بنابراین، کار گروهی چند شاخه دندانپزشکی در طول طراحی درمان های ارتودنسی با حمایت ایمپلنت و نیز کاشت آنها، و در صورت لزوم، درمان های زیبایی که در میانه دوره درمان و در مرحله نهایی از اهمیت ویژه ای برخوردار خواهند بود.

 

 

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش سوم

خطرات و مشکلات احتمالی ایمپلنت

خطرات و مشکلات احتمالی که در طول طراحی درمان و استفاده از تکیه گاه ارتودنسی باید مد نظر قرار گیرند، به ویژگی های فردی نسبی سوابق پزشکی عمومی و آناتومی، محل طراحی شده ایمپلنت، و نیز ویژگی های غیر عادی در طول دوره درمان بستگی دارند. این خطرات باید برای بیماران توضیح داده شوند، علاوه بر این باید اطلاع داشته باشند که ممکن است هر شرایط یا مشکلاتی بروز یابند که ممکن است تغییر دوره درمان را ضروری کنند.

علاوه بر خطرات عمومی اساسی فرایندهای جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی مربوط به ایمپلنت های معمولی که برای در ابتدا برای درمان ارتودنسی کاشته می شوند و پس از آن قرار است برای همیشه به عنوان درمان زیبایی دندانپزشکی باقی بمانند، در مورد محل طراحی شده برای کاشت آن خطرات خاصی وجود دارد (از جمله اینکه، در قسمت های عقبی مندیبل این احتمال کلی وجود دارد که در قسمت هایی که اعصاب آلوئولار و اعصاب روانی منطقه جراحی پخش می شوند، اختلالات حساسیتی پس از جراحی بروز پیدا کنند؛ در ماگزیلا این احتمال وجود دارد که باز شدن تصادفی سینوس ماگزیلا یا حفره بینی اتفاق بیفتد) که باید با محدودیت بیمار پس از جراحی، مد نظر قرار گیرند.

این محدودیت ها عبارتند از ضرورت مراجعه برای چکاپ های بعدی، ضرورت استفاده از تکنیک درست و نظارت برای داشتن بهداشت دهانی مؤثر و نیز گزینه های درمانی جایگزین بدون استفاده از ایمپلنت ها. در صورتی که ایمپلنت ها مدت کوتاهی قبل از تکمیل روند رشد فک کار گذاشته شوند، احتمال رشد بیشتر فک در آینده و نیز اقدامات اصلاحی که متعاقباً ضرورت پیدا می کنند باید مد نظر قرار گیرند.

 

 

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش سوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش سوم

 

گزارشات بسیار اندکی مبنی بر خطرات و مشکلات احتمالی در طول قرار گیری ایمپلنت های ارتودنتیک برای قرار گیری به عنوان تکیه گاه ارتودنتیک، و پس از آن وجود دارد.

دیگر خطرات مرتبط با ایمپلنت هایی که برای تکیه گاه ارتودنسی کاشته می شوند، علاوه بر خطرات و مشکلاتی که ذکر شدند عبارتند از: شکست کاشت ایمپلنت های دندانی و بروز اتفاقات نامطلوب در سلامت بیمار، فک ها و روند رشد دندان های باقی مانده: شکست ایمپلنت می تواند باعث شود دوره درمان ارتودنسی متوقف شود و موفقیت آن زیر سؤال برود؛ حساسیت مکانیکی مخاط دهانی در نتیجه قرار گیری نامطلوب ایمپلنت ها و ساختارهای فوقانی تکیه گاه می توانند موجب بروز درد شوند در نهایت منجر به نارضایتی بیمار شود؛ جایگذاری نادرست ایمپلنت ها می تواند باعث شود که یا آنها برای اعمال فشار غیر عادی باشند، یا منجر به التهاب مخاط دهانی و عفونت موضعی و در پی آن، شکست ایمپلنت های دندانی شود.

نقص هایی که به دنبال شکست ایمپلنت به دلیل التهاب بوجود می آیند، در موقعیت های خاصی می توانند موجب به تأخیر افتادن کاشت ایمپلنت های دندانی شوند یا حتی انجام آن را غیر ممکن سازند؛ با قرار گیری نادرست ایمپلنت های دندانی، و تماس خیلی نزدیک بین ایمپلنت و دندان های مجاور (که در موارد بسیار نادر در طول دوره درمان با ایمپلنت اتفاق می افتد) امکان آسیب خوردن به دندان های کناری، در طول روند کاشت نیز وجود دارد.

بررسی و ارزیابی موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی برای تحمل فشارهای ارتودنتیک، اساساً روی دوام و کاربردی بودن تکیه گاه در طول کل دوره درمان دندانپزشکی متمرکز است. با این حال، بررسی ها شامل عدم وجود علائم عفونت و التهاب، تکان خوردن و قابلیت جابجایی، ظرفیت ناکافی بارگذاری، درد، و نیز آسیب به ریشه دندان های مجاور یا دیگر ساختارهای کناری هستند.

 

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش سوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش سوم

استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، برای جابجا کردن تعداد زیادی از دندان ها یا یک دندان، بدون وارد آوردن فشار به دیگر دندان ها، بیش از پیش افزایش یافته است. بعلاوه، در وضعیت هایی، مانند هیپودنشیا، که گزینه های معمول برای تکیه گاه شدن وجود ندارند، یا خیلی محدود هستند، پس از افتادن دندان ها، یا در بیمارانی که دندان های آنها مشکلات پریودنتال دارند، ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه (لنگر) ارتودنسی، جایگزین های خوبی برای تکیه گاه های خارج دهانی هستند.

همیشه فرایند انتخاب و نیز کاشت ایمپلنت ها به اهداف بلند مدت درمان بستگی دارد. از یک سو، می توان کاشت ایمپلنت های سنتی در موقعیت یک (یا چند) دندان را انجام داد که با هدف قرار گیری روکش های دندانی در آینده روی آنها کاشته شده اند، و پس از جابجایی یک یا یک دسته دندان به محل طراحی شده، با استفاده از این ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، در آینده می توان پروتز های مصنوعی روی آنها را اعمال نمود. تصمیم بر این است که این ایمپلنت ها در تیغه آلوئولار باقی بمانند. از سوی دیگر، فشارهای ارتودنتیک می توانند با استفاده از ایمپلنت های خاصی به یک دندان یا یک دسته دندان وارد شوند. در انتهای درمان ارتودنسی، این ایمپلنت ها که تنها به عنوان تکیه گاه استفاده شده اند، برداشته می شوند.

 

 

مینی اسکرو در ارتودنسی

مینی اسکرو در ارتودنسی

 

هدف از کاشت ایمپلنت برای کمک به درمان ارتودنسی

استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی مستلزم آن است که ارتودنتیست در طول بررسی طرح درمان مزایا و معایب فرایندهای درمان جایگزین، و مشخصه های فردی هر بیمار (سوابق عمومی پزشکی، ویژگی های اختلالاتی که نیاز به درمان ارتودنسی دارند، ویژگی های آناتومیک محل طراحی شده برای کاشت ایمپلنت، سن بیمار، عادات بهداشت دهانی، همکاری بیمار، حمایت والدین از فرایندهای درمانی در مورد بیماران خردسال) را مد نظر قرار دهد.

ایمپلنت ها، بویژه در موارد زیر به عنوان تکیه گاه یا لنگر ارتودنسی استفاده می شوند: فرو بردن دندان در حفره، یا خارج کردن آن از حفره، درمان کجی دندان ها، جابجایی نامتقارن دندان ها در تمام طرح ها، افزایش قدرت تکیه گاه، مخصوصاً در مکانی که تکیه گاه کافی وجود ندارد، بستن ارتودنتیک فواصل و اصلاح مال اکلوژن، و به طور کلی برای ترغیب به جابجایی ارتودنتیک دندان ها و پرهیز از فشارهای واکنشی نامطلوب، و نیز ارائه نمودن جایگزینی برای جراحی ارتودنتیک.

 

 

مینی اسکرو در ارتودنسی

مینی اسکرو در ارتودنسی

 

آماده سازی های لازم برای کاشت ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی

لازم است راجع به سن، مرحله رشد فک، و نیز استخوان بندی چهره بیمار و مشخصه های حاصل در ارتباط با زمان بندی درمان با کمک ایمپلنت در کل روند درمان مشاوره کافی صورت بگیرد. علاوه بر مراحل رشد فک و استخوان بندی صورت، هنگام طراحی درمان با کمک ایمپلنت های دندانی، به روند رشد آلوئولار نیز باید توجه شود، که با رشد عمودی دندان ها نیز همراه است. هنگام انتخاب زمان برای کاشت ایمپلنت، بایستی راجع به مزایا و معایب درمان با ایمپلنت به صورت مقایسه ای بحث و گفتگو شود، که می تواند ناشی از ترمیم دندان های بعدی و تعلیق رشد فک در محل کاشت ایمپلنت باشد.

 

 

مینی اسکرو در ارتودنسی

مینی اسکرو در ارتودنسی

 

انتخاب نوع ایمپلنت ها

انتخاب سیستم ایمپلنت به طرح درمان و شرایط آناتومیک بستگی دارد. گرچه سیستم های سنتی ایمپلنت ها گزینه هایی برای درمان های زیبایی ارائه می دهند، اما همیشه به منظور ابزارهایی برای تکیه گاه نیروی ارتودنسی استفاده نمی شوند، با این حال، ایمپلنت ها از این ویژگی ها برخوردار هستند که برای اهداف ارتودنتیک نیز کاربرد دارند.

ایمپلنت های سنتی، بسته به منطقه ای که قرار می گیرند و نیز روکش دندانی که قرار است روی آنها قرار بگیرد، در قطرها و طول های مختلفی استفاده می شوند. برای انتخاب ایمپلنت ها با توجه به سیستم ایمپلنت، ابعاد، و موقعیت، لازم است مشاوره ای بین دو شاخه دندانپزشکی صورت بگیرد. دوره بهبود بدون بارگذاری باید در توصیه هایی که برای پس از کاشت ایمپلنت ارائه می شوند گنجانده شوند، و ثبات اولیه، ابعاد ایمپلنت و نیز کیفیت استخوان مد نظر قرار گیرند.

ارتفاع و قطر ایمپلنتی که صرفاً برای تکیه گاه ارتودنسی مد نظر قرار می گیرد باید آنقدر کوچک باشد که بعلاوه اجازه دهد از آنها در منطقه های بین دندانی نیز استفاده شود و اندازه سوراخ ایجاد شده پس از خارج کردن آن، تا حد امکان کوچک بماند، با این حال، بدنه ایمپلنت نیز بتواند در برابر فشارها مقاومت کند.

ایمپلنت های ارتودنتیک اساساً در پلیت (کام یا سقف دهان) یا بخش آلوئولار استفاده می شوند. ایمپلنت های پالاتال به گونه ای طراحی شده اند که در خط وسط بین دندان ها یا منطقه بالای این خط قرار بگیرند. قطر این نوع ایمپلنت ها با قطر ایمپلنت های استاندارد قابل مقایسه است، طراحی سطح اندوسئوس آنها بافتی زبر دارد، با این حال از ارتفاع اینتراسئوس کاسته شده است تا متناسب با محدودیت مقدار استخوان در فرایند کاشت در قسمت پالاتال ماگزیلا باشد.

 

مینی اسکرو در ارتودنسی

مینی اسکرو در ارتودنسی

 

کاشت این نوع ایمپلنت های عموماً تهاجمی نیست. هدف دستیابی به اسئواینتگریشن است، بنابراین گذراندن دوره بدون بارگذاری بین دو تا سه ماه ضروری است. با این حال، کوتاه کردن دوره بهبود به نفع درمان ارتودنسی و وارد آوردن فوری فشار ارتودنتیک و تبدیل آن به تکیه گاه است، مخصوصاً اگر فشار مدوام وارد می شود. با جوش خوردن این ایمپلنت ها، و پس از اتمام درمان ارتودنسی، عموماً لازم است این نوع ایمپلنت ها با جراحی برداشته شوند که به هیچ عنوان تهاجمی نیست و بافت دهان تا جای ممکن حفظ خواهد شد. در مقایسه با مینی اسکرو یا مینی ایمپلنت ها، این یکی از نقاط ضعف این نوع ایمپلنت ها است.

 

در مقاله بعد به ادامه این مبحث خواهیم پرداخت…