در مقاله قبل برای شما توضیح دادیم که ایمپلنت های دندانی می توانند به گونه ای کاشته شوند که به عنوان تکیه گاه ابزار ارتودنسی عمل کنند، در ادامه راجع به آماده سازی های لازم برای کاشت ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی صحبت کردیم و در پایان گفتیم انتخاب سیستم ایمپلنت درست برای موفقیت آمیز بودن آنها در تکیه گاه قرار گرفتن برای ابزار ارتودنسی از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
در این مقاله قصد داریم به دیگر ابعاد مهم در رابطه با این موضوع بپردازیم.
ایمپلنت در ارتودنسی – بخش دوم
استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه در ارتودنسی
مینی اسکروهای تیتانیومی یا ایمپلنت های مینی اسکرو که در فرایندهای آلوئولار کار گذاشته می شوند، هم با سطوح صاف و صیقلی (ماشین شده)، و هم با سطوح زبر مورد استفاده قرار می گیرند. آنها، در مقایسه با ایمپلنت هایی که داخل کام (سقف دهان) کار گذاشته می شوند، بلافاصله بارگذاری می شوند. اسئواینتگریشن جزء اهداف کاشت این نوع ایمپلنت ها نیست. معمولاً این ایمپلنت ها می توانند پس از تکمیل درمان ارتودنسی، با باز کردن پیچ آنها، به آرامی خارج شوند. برای تصمیم گیری راجع به اینکه بارگذاری ارتودنتیک این نوع ایمپلنت ها چه زمانی آغاز شود، نه تنها باید بافت میکرو و ماکرو سطح آن مد نظر قرار گیرد، بلکه استحکام اولیه و نیز کیفیت استخوان نیز حائز اهمیت هستند.
تشخیص پیش از کاشت ایمپلنت
تشخیص قبل از کاشت ایمپلنت در درمان ارتودنسی، معمولاً با کمک معاینات و آزمایشات بالینی، رادیوگرافیک، و بررسی یافته های انجام می شود، که نتایج آنها منجر به در نظر گرفتن یک استراتژی درمان تحت حمایت ایمپلنت می شود.
اگر قرار باشد ایمپلنت های معمولی برای استفاده به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، و در پی آن، برای نگه داشتن روکش دندان پس از تکمیل درمان ارتودنسی در نظر گرفته شوند، طراحی و برنامه ریزی مستلزم همکاری نزدیک بین همه عوامل دخیل در درمان هستند، از جمله بهترین محل قرار گیری ایمپلنت های دندانی، مدت زمان تقریبی مورد نیاز، دوره درمان، و محل ایده آل دندان های طبیعی، در حالی که محل قرار گیری روکش ایمپلنت نیز مد نظر قرار گرفته می شود. به همین دلیل، محدوده تشخیص قبل از کاشت ایمپلنت های دندانی، با توصیه های DGZMK (جامعه دندانپزشکی و داروهای دهانی آلمان) مطابقت دارد: رادیوگراف های پانورامیک panoramic با اشاره به اندازه های رادیواپک radiopaque به عنوان پایه استفاده می شوند.
تکنیک های تصویر برداری دیگر برای توضیحات با جزئیات بیشتر و ارزیابی استخوان محل سایت، تعیین فاصله بین محل طراحی شده برای ایمپلنت و ساختار آناتومیکال مجاور و نیز از بین بردن یافته های (موانع) پاتولوژیکال در محل ایمپلنت و نیز محیط پیرامون آن استفاده می شوند. دامنه و نوع تصویربرداری هایی که استفاده می شوند به نیازهای فردی در هر مورد بستگی دارد، که البته باید قرار گیری در معرض پرتو و نیز نسبت هزینه- سود از تکنیک های دیگر نیز مد نظر قرار گیرند و بایستی بسته به وضعیت هر مورد، بر اساس یافته های بالینی نشانه های توجیح کننده برای تکنیک های تصویر برداری تکمیل شوند.
قبل از کاشت ایمپلنت های پالاتال برای اعمال فشار ارتودنتیک، قسمت استخوانی سقف دهان و ضخامت طاق کام در قسمت میانی می تواند با استفاده از یک تصویر رادیوگرافیک سفالومتریک لترال نمایش داده شود. در این موارد، درست مانند تصویر برداری با استفاده از رادیوگراف های پانورامیک، انتقال محل ایمپلنت از تجزیه و تحلیل مدل با استفاده از تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس به موقعیت های بالینی، با استفاده از استنت های stent جراحی عملی است. زیرا به دلیل قوس سقف دهان، مخصوصاً زمان استفاده از ایمپلنت های پالاتال، حفظ ایمپلنت کاشته شده در محور طولی دشوار است. علاوه بر این، باید تلاش شود از قرار گیری نادرست ایمپلنت که ممکن است به دندان های قدامی آسیب برساند، اجتناب شود، زیرا گاهی اوقات زاویه این دندان ها خیلی زیاد است و نوک ریشه آنها به سمت ایمپلنت منحرف است.
هنگام قرار گیری ایمپلنت ها در قسمت آلوئولار، استفاده از استنت ها برای انتقال صحیح موقعیت ایمپلنت کاشته شده به موقعیت بالینی نیز مزایای بسیاری دارد. هدف باید قرار گیری ایمپلنت در قسمت های لثه کراتینه شده keratinised gingiva (شاخی شده) باشد. قبل از قرار گیری سیستم ایمپلنت های مینی اسکرو در قسمت های آلوئولار به صورت عمودی یا با هر زاویه دیگری، ارزیابی فضای موجود موجود بین ریشه ها و فاصله بین محل ایمپلنت کاشته شده و دندان های مجاور از اهمیت ویژه ای برخوردار است. اگر برای جابجایی دندان های مجاور ایمپلنت کاشته شده برنامه ریزی شده است، هنگام تعیین محل ایمپلنت، باید تغییر وضعیت این دندان ها نیز مد نظر قرار گیرد تا از ایجاد اختلال در جابجایی دندان ها توسط ایمپلنت ها پیشگیری شود.
استفاده از توموگرافی کامپیوتری (CT) و توموگرافی کامپیوتری پرتو مخروطی (CBCT) می تواند ارزیابی متریک دقیق ضخامت و حجم عمودی استخوان با تحمل کمتر، قبل از قرار گیری ایمپلنت در قسمت پالاتال انجام داد. با این حال، مهم است دقت نمایید که برای این نوع معاینات و ارزیابی ها قرار گیری در معرض اشعه بیشتر است که برای کودکان و نوجوانان از جمله عوامل خطر می باشد.
ایمپلنت در ارتودنسی – بخش دوم
فرایند جراحی کاشت ایمپلنت
فرایند جراحی برای کاشت ایمپلنت های دندانی از اصول جراحی کاشت ایمپچلنت های معمولی پیروی می کند با این تفاوت که باید ویژگی های آناتومیکال محل ایمپلنت مد نظر قرار گیرند در حالی که باید از زنده بودن بافت استخوان مجاور اطمینان حاصل شود تا استحکام اولیه ایمپلنت حاصل شود. استفاده از ایمپلنت هایی که صرفاً برای اعمال فشارهای ارتودنتیک ابداع شده اند، عموماً تنها مستلزم ایجاد یک برش جزئی یا دسترسی پیدا کردن با استفاده از سوراخ کردن مخاط است (که مخصوصاً زمانی مناسب است که از ایمپلنت های پالاتال استفاده می شود). گاهی اوقات، دسترسی تنها از راه لثه و آماده سازی محل کاشت ایمپلنت با جراحی های تهاجمی امکان پذیر است که باید هدف آنها حفظ حیات استخوان پیرامون ایمپلنت باشد.
در مقاله بعد به ادامه جراحی کاشت ایمپلنت برای قرار گیری به عنوان تکیه گاه ارتودنسی و عوامل خطر طی این جراحی خواهیم پرداخت…
