ایمپلنت های دندانی یک پست تیتانیومی (مانند ریشه دندان) هستند که با جراحی داخل استخوان فک زیر خط لثه قرار داده می شود که اجازه می دهد دندانپزشک دندان مصنوعی یا بریج را روی آن قرار دهد . ایمپلنت ها مانند پروتزها و دنچرها شل نمی شوند. علاوه بر این، ایمپلنت های دندانی برای سلامت عمومی دهان مفید هستند زیرا لازم نیست مانند بریج های دندانی به دندان سالم مجاور خود تکیه داده شوند.

ایمپلنت دندانی چگونه عمل می کنند؟

اگر شما یک یا چند دندان خود را از دست داده اید و ترجیح می دهید از بریج ها یا دست دندان های کامل یا پروتزهای مصنوعی پارسیل استفاده نکنید، می توانید از دندانپزشک خود بپرسید آیا گزینه مناسبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی هستید یا خیر.

ایمپلنت های دندانی جایگزینی طبیعی تر از دنچر ها برای دندان های طبیعی شما هستند زیرا آنها دندان های مصنوعی هستند که مستقیماً به استخوان فک متصل می شوند. برای بهره مند شدن از مزایای ایمپلنت های دندانی، (غیر از دست رفتن دندان ها) باید از سلامت دهانی خوبی برخوردار باشید و استخوان فک شما به طور کامل رشد کرده باشد و سالم باشد- لثه ها و استخوان فک سالم برای حمایت از ایمپلنت های دندانی نیاز هستند.

ایمپلنت ها چگونه به نظر می رسند؟

ایمپلنت های دندانی بیشتر از دنچرها به دندان های طبیعی شباهت دارند. ایمپلنت های دندانی مانند یک سیلندر یا پیچ به نظر می رسند و به عنوان جایگزینی مصنوعی برای ریشه دندان های از دست رفته عمل می کنند. ایمپلنت های دندانی از تیتانیوم و دیگر موادی ساخته می شوند که وقتی به استخوان فک و بافت های لثه متصل می شود موجب بروز واکنش های سوء نخواهد شد.

شرایط لازم برای دریافت ایمپلنت

اگر به فکر دریافت ایمپلنت های دندانی هستید، باید لثه های سالم و استخوان کافی برای حمایت ایمپلنت دندانی داشته باشید. اگر استخوان شما خیلی نازک یا نرم باشد و نتواند یک ایمپلنت دندانی را درون خود جای دهد، ممکن است لازم باشد برای شما پیوند استخوان انجام شود. یا اگر در فک بالا استخوان از ارتفاع کافی برخوردار نباشد یا سینوس خیلی به فک نزدیک باشد، ممکن است لازم باشد ابتدا جراحی سینوس لیفت انجام شود.

فرایند دریافت ایمپلنت های دندانی چگونه است؟

اگر شما سالم هستید و دندانپزشک شما مشخص کرده است که گزینه خوبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی هستید، وی برای فرایندی برنامه ریزی خواهد کرد که بسته به نیازهای سلامت دندانی خاص بیمار و مقدار جراحی که نیاز است، در مطب دندانپزشکی تحت بی حسی موضعی، یا در بیمارستان تحت بیهوشی کامل انجام خواهد شد.

گام اول

اگر استخوان فک شما پایه کافی برای پست های تیتانیومی داشته باشد که بتوانند درون آن تکیه داده شوند، شما گزینه خوبی برای این فرایند خواهید بود. سن مانعی برای کاشت ایمپلنت در دندانپزشکی نیست؛ در حقیقت، افراد در تمام سنین در حال انتخاب ایمپلنت های دندانی برای جایگزینی دندان های از دست رفته خود هستند.

گام دوم: جایگذاری ایمپلنت

اگر شما گزینه خوبی برای ایمپلنت های دندانی هستید، فرایند بعدی کاشت ایمپلنت های تیانیومی با جراحی داخل استخوان فک است.

استفاده از بی حس کننده های موضعی باعث می شود فرایند برای بیمار راحت باشد. اگر شما نیاز به آرامش بیشتری در طول فرایند دارید، دندانپزشک برای شما آرام بخش های خوراکی تجویز خواهد کرد.

اغلب، محلی که قرار است ایمپلنت دندانی در آنجا کاشته شود، هنوز هم دندان آسیب دیده را در خود دارد و لازم است دندان کشیده شود و مقداری استخوان پیوندی کار گذاشته شود. در برخی موارد، وقتی استخوان کافی وجود داشته باشد، دندان آسیب دیده می تواند کشیده شود و پس از آن در همان جلسه ایمپلنت دندانی کار گذاشته شود.

گام سوم: دوره بهبود

وقتی ایمپلنت قرار داده شد، موفقیت کاشت ایمپلنت به توانایی بدن شما برای بهبود بستگی دارد. یک دوره انتظار ۳ تا ۶ ماهه لازم است تا ایمپلنت با استخوان فک شما جوش بخورد و پایه ای قوی و محکم برای جایگذاری دندان مصنوعی شکل بگیرد.

گام چهارم: جایگذاری روکش ایمپلنت

گام آخر احیاء لبخند با یک ترمیم دندانی است، که ممکن است شامل یکی از موارد زیر باشد:

• روکش دندان
• بریج بر پایه ایمپلنت دندانی
• دنچر (کامل یا پارسیل) بر پایه ایمپلنت.

در دندانپزشکی علم و هنر با یکدیگر تلفیق شده اند تا ترمیم شما ظاهر، احساس، و عملکردی شبیه دندان های طبیعی داشته باشد. هیچ متوجه هم نخواهد شد که شما ایمپلنت دندانی دارید.

فرایند کاشت ایمپلنت چقدر طول می کشد؟

به خاطر داشته باشید که جراحی برای کاشت ایمپلنت های دندانی چند ساعت طول می کشد، و ممکن است بیشتر از یک فرایند لازم باشد. بنابراین، همه افرادی که در معرض بالا رفتن خطر بروز عفونت می باشند ممکن است نخواهند ایمپلنت های دندانی را انتخاب کنند. اگر شما سالم هستید، و تحت جراحی ایمپلنت های دندانی قرار می گیرند، پس از فرایند، برای تمیز و سالم نگهداشتن دندان های جدید حتماً دستور العمل های دندانپزشک خود را دنبال کنید، از جمله دو مرتبه مسواک زدن در طول روز و نخ دندان کشیدن روزانه.

مقایسه ایمپلنت های دندانی و پروتزهای مصنوعی

مزایای ایمپلنت های دندانی در مقایسه با پروتزهای مصنوعی عبارتند از توانایی طبیعی بیشتر در خوردن و حرف زدن، بعلاوه هیچ نیازی به برداشتن پروتزهای مصنوعی یا نگرانی در مورد ترمیم یا تعمیر پروتزهای مصنوعی وجود ندارد. اما مراجعه منظم به دندانپزشک برای حصول اطمینان از اینکه ایمپلنت ها در وضعیت خوبی به سر می برند و دنبال کردن مراقبت های مستمر دهانی، دو مرتبه مسواک زدن در طول روز، و نخ دندان کشیدن روزانه مهم هستند.

آیا من هم نیاز به کاشت ایمپلنت های دندانی دارم؟

باید دقت داشته باشید که ایمپلنت های دندانی گزینه خوبی برای هر کسی نیستند. زنان باردار و افرادی که بیماری های مزمن، یا سرکوب سیستم ایمنی بدن (به دلیل افزایش خطر ابتلا به عفونت حین جراحی) دارند، کودکان (از آنجا که استخوان فک آنها هنوز در حال رشد است) و افرادی که دندان های خود را روی یکدیگر فشار می دهند یا به اصطلاح براکسیسم یا دندان قروچه دارند (این عادت می تواند فشار زیادی به ایمپلنت های دندانی وارد کند) گزینه های خوبی برای دریافت ایمپلنت های دندانی نیستند.

برای کاشت ایمپلنت های دندانی بیماران از نظر شرایط زیر مورد بررسی قرار می گیرند:

استخوان

وقتی دندان از دست می رود، استخوان اطراف آن شروع به تحلیل رفتن می کند. لازم است مقدار مشخصی استخوان وجود داشته باشد تا ایمپلنت بتواند با آن جوش بخورد. اگر مدت زمان طولانی است که یک دندان را از دست داده اید، ممکن است استخوان کافی برای انجام جراحی ایمپلنت های دندانی وجود نداشته باشد.

برای مشخص نمودن این شرایط از اسکنر CBCT استفاده می شود. این فناوری مدرن نمای سه بعدی از دهان و استخوان فک به ما می دهد بنابراین می توانیم کیفیت استخوان را ارزیابی کنیم. اگر استخوان کافی داشته باشید، طرح درمان شما برنامه ریزی خواهد شد.

اگر برای کاشت ایمپلنت های دندانی استخوان کافی نداشته باشید، اغلب فرایند پیوند استخوان انجام می شود. این فرایند می تواند به بدن شما کمک کند استخوان و بافت را بازسازی کند. وقتی استخوان به اندازه کافی داشته باشید فرایند کاشت ایمپلنت شما آغاز می شود.

سن

ایمپلنت های دندانی اگر برای افراد بزرگسالی کاشته شوند که روند رشد آنها پایان یافته است، موفقیت آمیز خواهند بود. اگر کودک شما خیلی کم سن باشد، ممکن است لازم باشد صبر کنید تا رشد ساختارهای صورت او متوقف شوند، که عموماً حدود ۱۶ سالگی در دختران و ۱۸ سالگی در پسران است.

سلامت

مانند اکثر جراحی ها، سلامت خوب دهانی و عمومی برای جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی لازم است. اگر از بیماری خاصی مانند دیابت رنج می برید، یا خیلی سیگار می کشید، یا بیماری لثه دارید، کاشت ایمپلنت های دندانی برای شما شدنی نیست.

مزایای ایمپلنت های دندانی

قبلاً پروتزهای مصنوعی تنها گزینه ممکن و موجود برای جایگزینی دندان های از دست رفته بودند. با این حال، امروزه ایمپلنت های دندانی استاندارد طلایی هستند. گرچه دنچرها روی لثه قرار می گیرند و مستعد سر خوردن و لغزیدن هستند، اما ایمپلنت های دندانی در حقیقت جایگزین ریشه دندان ها می شوند. این مانع تحلیل رفتن استخوان فک می شود و یک بنیاد با ثبات و بی خطر برای تعویض با کیفیت دندان ها بوجود می آورد.

هزینه های طولانی مدت

این درست است که دنچرها خیلی کم هزینه تر از ایمپلنت های دندانی هستند، اما در طول زندگی و در دراز مدت، ایمپلنت های دندانی خیلی کم هزینه تر هستند. پروتزهای مصنوعی باید هر سال تنظیم و پاکسازی شوند، و عموماً نیاز دارند ظرف ۵ تا ۱۰ سال تعویض شوند. ایمپلنت های دندانی با مراقبت های صیح می توانند برای تمام عمر دوام داشته باشد. اگر نگران سرمایه گذاری اولیه هستید، تنها ۲ تا ۴ ایمپلنت می توانند پروتزهای مصنوعی متحرک فک بالا و پایین شما را ثابت کنند.

زیبایی

گرچه امروزه پروتزهای مصنوعی پیشرفت زیادی کرده اند و فوق العاده زیبا هستند، اما هنگام خندیدن، جویدن، یا حرف زدن تمایل به جابجا شدن دارند. یک پروتز پارسیل دارای یک چفت فلزی است یا اتصالات دقیقی که ممکن است قابل مشاهده باشند. در حالی که دست دندان کامل فک بالا دارای پوشش پلاستیکی سخت روی سقف دهان است. ایمپلنت های دندانی این محدودیت ها را ندارند، که باعث می شود گزینه های زیباتری باشند.

راحتی

پروتزهای مصنوعی می توانند نسبتاً ناراحت کننده و ناخوشایند باشند، زیرا آنها تمایل به لغزیدن، ساییده شدن، و فشار دادن لثه هستند. خوردن غذاهای سفت، ترد، یا جویدنی می تواند این مشکلات را وخیم تر کند. از آنجا که ایمپلنت های دندانی با استخوان فک جوش می خورند، آنها دندان جایگزین را تثبیت می کنند و این مشکلات را حذف می کنند.

استحکام و ثبات

پروتزهای مصنوعی فقط حدود ۲۵% از قدرت بایت طبیعی را جایگزین می کنند، که باعث می شود لذت بردن از غذاهایی مانند استیک و بلال دشوار یا غیر ممکن باشد. ایمپلنت های دندانی بیش از ۹۰% از استحکام بایت را جایگزین می کنند، و باعث می شوند حتی خوردن این غذاهای سفت لذت بخش باشد.

سلامت دهان در آینده

وقتی دندان ها از دست می روند، بدن روند طبیعی جذب و تحلیل بافت لثه و استخوان فک را آغاز می کند. به مرور زمان، این می تواند منجر به ایجاد چروک دور لب ها، پیری زود رس، و ظاهر فرو ریخته و تو خالی منطقه دهان خواهد شد.

علاوه بر این، پروتزهای مصنوعی در نتیجه تحرک مداوم خود می توانند باعث بروز زخم و التهاب مزمن دهان شوند. این نه تنها دردناک است، بلکه می تواند خطر بیماری لثه را نیز افزایش دهد. ایمپلنت های دندانی جایگزین ریشه دندان ها می شوند، و با تثبیت دندان های مصنوعی راه حلی برای این شرایط هستند.

کامپوزیت های دندانی موادی هستند که با تکنیک باندینگ دندان ها مورد استفاده قرار می گیرند، و به دو دلیل منحصر بفرد هستند:

• از نظر رنگ و ظاهر بیشترین شباهت را به مینای دندان های طبیعی دارند.
• قادر است مستقیماً به سطح دندان ها (حتی سطوح صاف) بچسبد.

و به دلیل داشتن این ویژگی ها، برای یک دامنه کاربردهای وسیع برای دندان های جلوی دهان مفید است، که عبارتند از:

• پر کردن دندان با مواد همرنگ دندان
• اصلاح نقائص جزئی دندان ها
• بستن فاصله بین دندان ها
• ونیرهای کامپوزیتی

در این مقاله علاوه بر توضیحات کامل در مورد این کاربردها اطلاعاتی در مورد دوام آنها و مقایسه با دیگر ترمیم های دندانی به شما ارائه خواهیم داد.

پر کردن همرنگ دندان ها

کامپوزیت های دندانی ترمیم های استانداردی هستند که برای پر کردن سفید رنگ برای دندان های جلوی دهان استفاده می شوند. از مواد از دهه ۱۹۶۰ تاکنون مورد استفاده قرار گرفته اند. گرچه این مواد نقاط ضعفی دارند اما برای دندان هایی که نیاز به یک ترمیم ساده، محافظه کارانه، و با ظاهر طبیعی دارند، هیچ جایگزینی بهتر از آنها وجود ندارد.

ترمیم نقائص جزئی دندان ها

این حقیقت که کامپوزیت های دندانی به خوبی به دندان ها، و حتی به سطوح صاف و صیقلی آنها می چسبند باعث شده است آنها گزینه ای فوق العاده برای اصلاح اکثر و حتی همه انواع نقائص کوچک (مانند مناطق مجزای لکه ها، سوراخ شدگی سطح، لب پر شدگی های کوچک، و یا بدشکلی های جزئی) باشند.

هر چقدر منطقه مشکل دار کوچک تر باشد، بیشتر احتمال دارد که تنها راهکار باندینگ رزین کامپوزیت باشد. در برخی موارد، ترمیم و اصلاحات مورد نیاز می توانند به شکل غیر قابل باوری آسان باشد. احتمالاً به سادگی چسباندن مستقیم یک لایه کامپوزیت به منطقه مشکل دار است، بدون آنکه نیاز باشد حتی تراشی روی دندان صورت بگیرد. با این کاربردها و سایر کاربردهایی که در این مقاله برای شما ذکر خواهیم کرد، ممکن است زمانی که باندینگ ها کار گذاشته می شوند، استفاده از بی حس کننده های دندانپزشکی نیاز نباشند. به همین دلیل است که لزوم استفاده از بی حس کننده ها عموماً به مقدار تراش مورد نیاز از دندان بستگی دارد. در صورتی که مقداری اندک تراش نیاز باشد یا هیچ تراشی نیاز نباشد، ممکن است بی حس کننده اصلاً نیاز نباشد.

بستن فاصله بین دندان ها

دندانپزشکان اصطلاح “دیاستم” را برای اشاره به فضای خالی بین دندان های جلوی دهان استفاده می کنند. از نقطه نظر عملکردی و سلامت دندانی، این فاصله ها هیچ مشکلی بوجود نمی آورند. اما از نظر ظاهر زیبایی، برخی افراد متوجه می شوند که آنها چندان جذاب نیستند. برای افرادی که این مشکل برای آنها اهمیت دارد، باندینگ می تواند یک راهکار ساده و کاربردی برای آنها باشد.

ایده این است که، کامپوزیت های دندانی روی طرفین داخلی دو دندان کنار فضای خالی قرار داده می شوند . تنها با مقدار عریض تر کردن هر دندان این فاصله بسته (پر) می شود. استفاده از  ونیرهای پرسلاین رایج ترین جایگزین برای بستن فاصله بین دندان ها با باندینگ است. اما هر چه عرض دیاستم کمتر باشد، استفاده از کامپوزیت ها برای بستن این فاصله بهترین انتخاب خواهد بود. از آنجا که هدف اصلی افزایش اندازه دندان ها است، به احتمال زیاد هیچ تراش دندانی نیاز نخواهد بود. در این صورت، هیچ راه دیگری برای بستن این فاصله با این میزان عدم تهاجمی بودن وجود ندارد.

• برخلاف تکنیک های دیگر، اگر به دلایلی نتایج بسته شدن این فاصله ناخوشایند یا مشکل ساز باشد، بازگشت دندان ها به حالت اولیه ممکن و نسبتاً ساده است. کامپوزیت های دندانی را می توان بدون وارد شدن هیچ آسیبی به دندان از روی دندان برداشت.
• درست برخلاف باندینگ دندان ها، ونیرهای دندانی توسط تکنیسین در لابراتوار دندانپزشکی ساخته می شوند. و به همین دلیل، در موارد دشوار و پیچیده تر، مانند بستن شکاف های بسیار بزرگ، ممکن است برای حصول راحت تر بهترین نتایج ایده آل ترین روش استفاده از ونیرهای دندانی باشد.

ونیر کامپوزیت دندان

مانند ونیرهای پرسلان، دندانپزشکان می توانند از کامپوزیت ها نیز برای خلق پوششی برای کل سطح جلوی دندان ها استفاده کنند. در حقیقت، جایگذاری ونیرهای کامپوزیتی چندین دهه قدیمی تر از تکنیک ونیرهای پرسلاینی است.

این کاربرد کاملاً جنبه زیبایی دارد، و هدف این فرایند بازسازی سطح دندان است (بنابراین ظاهر آن بهبود پیدا می کند) بدون آنکه ضخامت آن افزایش قابل توجهی داشته باشد. به این معنا که ممکن است نیاز باشد دندانپزشک قبل از انجام باندینگ مقداری از سطح جلوی دندان ها بتراشد. در این صورت، استفاده از بی حس کننده ممکن است لازم باشد.

نکته منحصر بفردی که در مورد ونیرهای کامپوزیتی وجود دارد میزان هنرمندی است که دندانپزشک باید داشته باشد. در حالی که برای ساخت ونیرهای پرسلاین دندانپزشک از دندان هایی که آماده کرده است قالب می گیرد و آن را برای لابراتوار ارسال می کند. سپس تکنیسین لابراتوار از آن برای ساخت ونیرها استفاده خواهد کرد.

در مقایسه، در ونیرهای کامپوزیتی دندانپزشک هنرمند اصلی است. و بر خلاف تکنیسین دندانپزشکی که در محیط آزمایشگاهی و در آسایش و راحتی کار می کند، دندانپزشک باید در طول یک ویزیت دندانپزشکی و مدت زمان اختصاص داده شده، به بهترین نتایج ممکن دست پیدا کند. خلق یک پوشش از باندینگ دندانی که هم زیبا است و هم از نظر عملکردی صحیح است برای یک دندانپزشک کار دشواری نیست.

ترمیم های چسبانده شده به دندان های جلو چقدر دوام دارند؟

همه ترمیم های کامپوزیتی دندانی پتانسیل لک شدن را دارند. و برای ترمیم های بزرگتر، ساییدگی یا شکستگی می تواند مشکل برانگیز شود. در مطالعات بسیاری دوام نسبی ترمیم های بزرگ دندانی (که برای بستن فواصل بین دندان ها/ و تغییر شکل دندان ها) مورد بررسی قرار گرفته اند.

• در یکی از آنها گزارش شد که پس از ۵ سال، ۱۵% از ۱۷۵ ترمیم انجام شده به نوعی نیاز به ترمیم داشتند (و هیچ یک به طور کامل از دست نرفتند، و همگی قابل ترمیم بودند). از بین ترمیم هایی که نوعی شکست را تجربه نکرده بودند، ۹۰% آنها در ۵ سالگی از نظر بالینی خوب یا عالی ارزیابی شده بودند.
• در گزارش دیگر ۳۲۷ کامپوزیت دنبال شدند. در این مقاله ۵ سال دوام مشخص شد. اکثر ترمیم هایی که نیاز بودند مربوط به شکستگی های جزئی باندینگ بودند. تنها یک ترمیم دندانی به طور کامل از دست رفته بود. مانند بالا، از ترمیم هایی که هیچ نوع شکستی را تجربه نکرده بودند، ۹۰% از آنها در ۵ سالگی از نظر بالینی خوب یا عالی ارزیابی شده بودند.
• در تحقیقی دیگر، دوام ترمیم های دندانی پس از ۲ سال برای ونیرهای کامپوزیت ۷۴% و برای ونیرهای پرسلاین ۹۴% گزارش شده بود.

ترمیم های کامپوزیتی نسبتاً کوچکتر نسبت به موارد ارزیابی شده در مطالعات بالا به احتمال زیاد طول عمر بیشتری خواهند داشت. اما حتی اگر اینطور نباشد، باندینگ هنوز هم انتخاب درست است زمانی که تنها یک ترمیم دندانی کوچک نیاز است.

وقتی ترمیم های دندانی نسبتاً بزرگتر (مانند ونیرها یا پر شدگی های بسیار بزرگ) نیاز هستند، راجع به جایگزین های ممکن با دندانپزشک خود صحبت کنید. گرچه ممکن است قیمت فرایندهای دیگر (مانند روکش ها، ونیرهای پرسلاین) بالاتر باشد، اما به دلیل دوام بیشتر آنها ممکن است مقرون به صرفه تر باشند.

مزایا و معایب ترمیم های کامپوزیتی نسبت به ترمیم های پرسلاین

برخی از کابردهای باندینگ دندان برای دندان های جلو در عوض می توانند با جایگذاری ونیر یا روکش های پرسلن درمان شوند. هنگام تلاش برای تصمیم گیری از بین این جایگزین ها، بهتر است این مزایا و معایب را مد نظر قرار دهید:

باندینگ معمولاً ارزان و مقرون به صرفه تر است.

ترمیم های کامپوزیتی دندان معمولاً کم هزینه تر از نمونه پرسلن هستند. آنها تنها در یک جلسه کار گذاشته می شوند در حالی که ترمیم های پرسلن نیاز به دو جلسه دارند (و بنابراین جلسات نیاز به زمان بیشتری دارند). با ترمیم های پرسلن، صورتحسابی نیز از لابراتوار دندانپزشکی برای ساخت آنها وجود خواهد داشت.

ترمیم های دندانی در صورت شکسته شدن قابل ترمیم شدن هستند.

اگر یک پر شدگی بزرگ کامپوزیتی یا ونیر لب پر یا شکسته شود، دندانپزشک تقریباً مطمئناً می تواند آن را ترمیم کند. و در اکثر موارد، احتمالاً با چسباندن مقداری مواد به جای بخش آسیب دیده می توان آن را ترمیم کرد.

در مقایسه، گرچه یک ترمیم شدگی یا پیوند ممکن است در برخی موارد امکان پذیر باشد، اما اگر یک ترمیم پرسلنی شکسته شود، به احتمال زیاد نیاز به تعویض خواهد داشت.

ترمیم های کامپوزیتی از خود ساییدگی و خوردگی نشان خواهند داد.

کامپوزیت دندانی نوعی پیوند پلاستیکی است. و گرچه سازندگان به اجزاء آنها می افزایند تا مقاومت آنها در برابر ساییدگی را افزایش دهند اما هنوز هم اتفاق می افتند. فرد ممکن است متوجه شود که به مرور زمان شکل کلی دندان ها تغییر کرده است (مخصوصاً در لبه های سطح جونده دندان). در مقایسه پرسلن محکم تر است، بنابراین به مرور مدت زمان طولانی شکل اصلی خود را بیشتر حفظ خواهد کرد.

می توان انتظار داشت باندینگ لک شود.

این ماهیت باندینگ دندانی است که به مرور زمان لک شود. اما پرسلن تا میزان زیادی (نوعی سرامیک غیر قابل نفوذ) اینطور نخواهد شد.

کل ترمیم دندانی، یا حتی تنها بخشی از آن یا حتی تنها لبه های آن، ممکن است بد رنگ شود. تجمع لکه ها بیشتر در مواردی اتفاق می افتد که فرد مقدار زیادی قهوه، چای، نوشابه، یا فراورده های تنباکو مصرف می کند. به عنوان یک فرایند ترمیمی، ممکن است پولیش کردن سطح باندینگ امکان داشته باشد که ظاهر اصلی آن را احیاء کند. در موارد دیگر، ممکن است دندانپزشک احساس کند لازم است ترمیم دندانی شما به طور کامل برداشته شود و یک لایه جدید جایگزین آن شود.

به نظر می رسد ترمیم های پرسلن ظاهر طبیعی تری دارند.

پرسلن شفافیت شیشه مانندی دارد که انعکاس نور آن دقیقاً شبیه مینای دندان است. در مقایسه، کامپوزیت مات تر است بنابراین به طور معمول براقیت آن شبیه مینای طبیعی دندان ها نیست.

چه چیزی موجب شفافیت می شود؟

در دندان های طبیعی و ونیرهای پرسلن، سطح خارجی دندان ها شفاف است، و نحوه قابلیت ورود نور به داخل این لایه و سپس منعکس کردن آن چیزی است که باعث درخشش شیشه مانندی می شود که عموماً در مینای دندان های طبیعی مشاهده می کنیم.

باندینگ دندانی با نور چگونه برخورد می کند؟

در مقایسه، کامپوزیت های دندانی مات تر هستند. و در نتیجه، نحوه انعکاس نور متفاوت است. مقدار زیادی از نوری که با دندان ترمیم شده با کامپوزیت برخورد پیدا می کند، از سطح خارجی آن منعکس می شود (نفوذ نور زیادی به درون دندان اتفاق نمی افتد). و این تفاوت (به دلیل فقدان شفافیت آن) به این معنا است که درخشش غیر طبیعی تری خلق خواهد کرد.

نگرانی های بافت لثه

حداقل از نظر تئوری، ترمیم های پرسلن ممکن است از نظر حفظ سلامت لثه سودمندتر باشند. کامپوزیت های دندانی به اندازه پرسلن ها نمی توانند پولیش و صاف و صیقلی شوند. در نتیجه، تمایل بیشتری به حفظ ذرات غذا و پلاک های دندانی خواهد داشت. با این حال، در مواردی که مراقبت های دهان و دندان در منزل به طور منظم دنبال شوند، این مشکل هیچ مسئله چشمگیری بوجود نخواهد آورد.

کدام یک را باید انتخاب کنید؟

در مواردی که هزینه مسئله نیست، اکثر دندانپزشکان عموماً ترجیح می دهند ونیرها و روکش های پرسلن را برعکس جایگزین های کامپوزیتی آنها قرار دهند. روی هم رفته میزان رضایت بیماران از ونیرهای پرسلن نسبت به ونیرهای کامپوزیتی بیشتر است.