در مقاله قبل مشکل عدم تقارن صورت را برای شما شرح دادیم و به علل بروز آن اشاره کردیم و گفتیم برای تشخیص آن از چه ابزارهایی می توان استفاده کرد. در این مقاله قصد داریم از روش های درمان این مشکل برای شما بگوییم.

تصمیم گیری در خصوص مداخله برای درمان دفورمیتی های دنتو فاسیال (بد ریختی در دندان و صورت) به میزان آگاهی بیمار از مشکلات زیبایی خود، میزان دفورمیتی اکلوزال، یا مقدار ناهماهنگی عمودی یا صفحه ساجیتال (خط وسط بدن) بستگی دارد.

درمان عدم تقارن صورت و انحراف فک

درمان عدم تقارن صورت و انحراف فک

 

عدم تقارن صورت

عدم تقارن صورت می تواند عناصر دندانی، اسکلتی، و بافت نرم را شامل شود و ممکن است ترکیبی از درمان ارتودنسی و جراحی ارتوگناتیک نیاز داشته باشد. درمان عدم تقارن صورت در کودکانی که هنوز به بلوغ نرسیده اند اغلب دشوار است و نتایج آن قابل پیش بینی نیستند. تغییراتی که با ابزارهای فانکشنال در رشد ایجاد شده اند، مشکل آفرین بوده اند و در اکثر موارد حتی با استفاده از بایت بلاک (bite-block) نیز به دیگر روش های درمان نیاز بوده است. یک بیمار در حال رشد، که عدم تقارن خفیف و کندیل فانکشنال دارد، باید از درمان ارتودنسی زود هنگام بهره مند شود و قبل از انجام جراحی باید اجازه داد رشد کامل شود.

درمان عدم تقارن صورت و انحراف فک

درمان عدم تقارن صورت و انحراف فک

عدم تقارن دندانی

عدم تقارن واقعی دندانی را می توان با درمان ارتودنسی به تنهایی درمان نمود. برای اصلاح عدم تقارن قوس دندانی، می توان از کشیدن دندان و مکانیک های عدم تقارن بهره برد. برای دندان هایی که به شدت غیر عادی هستند می توان از ترمیم های مصنوعی استفاده کرد. انحرافات فانکشنال متوسط را نیز می توان با تنظیمات اکلوزال اندک درمان نمود. انحرافات شدیدتر ممکن است به درمان ارتودنسی نیاز داشته باشند تا به کمک آن دندان ها صاف شوند تا به عملکرد درست خود برسند.

علاوه بر کارهای جبرانی ارتودنتیکی که قبل از جراحی انجام می شوند، ممکن است برای بیمارانی که عدم تقارن دارند، ارتودنسی جبرانی عرضی نیز لازم باشد. اضافی بودن یک طرفه ماگزیلا (فک بالا) از نمای عمودی اغلب با کجی اکلوزال همراه است. این توضیح می دهد چرا اکثر عدم تقارن ها با یک جراحی فک قابل درمان نیستند.

عدم تقارن های شدید، ترکیبی از درمان ارتودنسی و ارتوگناتیک نیاز دارند. آزمایشات بالینی نشان داده اند که برای عدم تقارن هایی که منشاء متفاوتی دارند اما شکل ظاهری آنها شبیه یکدیگر است، اصلاح مجموعه استخوانی ماگزیلا- مندیبل آنها با جراحی ممکن است تفاوت چندانی نداشته باشد، غیر از آنکه، در طول طراحی درمانی تأکید بیشتری روی نمای روبرو می شود. درمان جراحی درست، با یک تشخیص مناسب و ارزیابی صحیح همه ابعاد صورت آغاز می شود.

برخی بیماران بواسطه درمان ضعیف، مشاهده می کنند پزشک آنها تا پس از جراحی نتوانسته است عدم تقارن را تشخیص دهد. با این حال، اصلاح عدم تقارن صورت با جراحی می تواند چالش برانگیز باشد، زیرا عدم تقارن ممکن است بافت های نرم و سخت را در ابعاد مختلف درگیر کرده باشد. این مشکل ممکن است ماگزیلا، مندیبل، مفاصل، و دیگر اجزاء اسکلتی دنتو فاسیال یا ترکیبی از آنها را درگیر کرده باشد. درمان مؤثر بافت های سخت است که می تواند تغییرات باور نکردنی ایجاد نماید، زیرا به طور کلی، بافت نرم، استخوان های زیرین را دنبال می نماید. در غیر اینصورت، دفورمیتی هایی که به بافت نرم محدود می شوند معمولاً در طول، یا پس از اصلاح اسکلتی درمان می شوند.

درمان عدم تقارن صورت و انحراف فک

درمان عدم تقارن صورت و انحراف فک

 

یکی دیگر از مشکلات برای طراحی درمان صحیح، در نظر گرفتن جنبه های رشد است. در نتیجه، طراحی و میزان اصلاح با جراحی باید حساب شده و سنجیده باشد، و جراحی دوم نیز ممکن است لازم باشد. هایپرپلازی کندیلی یک طرفه همراه با رشد زیاد، ممکن است تا سن ۲۳ سال ادامه داشته باشد. بیماری رومبرگ ممکن است تا پس از سن ۱۸ سالگی نیز ادامه داشته باشد. بروز عدم تقارن در نتیجه تروما (آسیب) و بیماری آخرین علت است. آسیب های جزئی به مفاصل فکی- گیجگاهی در دوران کودکی می توانند از نظر بالینی مورد توجه قرار نگیرند اما به تدریج با بزرگ شدن، قابل مشاهده خواهند بود.

معمولاً درمان جراحی عدم تقارن صورت به جراحی هر دو فک (Bimaxillary) نیاز دارد، که شامل برداشت استخوان لفورت ۱ (Le Fort I) و برداشت استخوان از دو طرف ساجیتال می شود. بسیاری از جراحان تکنیک جراحی “تک اسپلینت” را ترجیح می دهند. مجموعه ماگزیلا و مندیبل متحرک هستند، اسپلینت اکلوزال نهایی بین فکی اعمال می شود. موقعیت مجموعه ماگزیلا- مندیبل بین جراحی تنظیم می شود تا بهترین نتایج زیبایی حاصل شوند. برای جبران دفورمیتی های بافت نرم ممکن است نیاز باشد در وضعیت ایده آل از پیش تعیین شده تغییر ایجاد شود، مخصوصاً در بیمارانی که همی فاسیال میکروسومیا (hemifacial macrosomia کوچک بودن غیر عادی نیمی از صورت) دارند. پس از جراحی می توان از فیس بو face bow استفاده کرد تا تغییر وضعیت مجموعه ماگزیلا- مندیبل از قسمت خط وسط راحت تر انجام شود.

جراحی ارتوگناتیک را می توان با اقدامات دیگری ترکیب نمود، از جمله روش کانتور استخوان، مثلاً کاهش زاویه مندیبل (فک پایین)، برداشت استخوان حاشیه ای پایین مندیبل، ترمیم پلاستیک چانه، و تقویت استخوان و نیز کانتور بافت نرم از قبیل کاهش توده چربی باکال و ماهیچه های جونده که می توان آنها را همراه جراحی ارتوگناتیک انجام داد. بسته به نیازهای هر بیمار، فرایندهای جزئی مانند تزریق چربی پیوندی، ساکشن چربی (لیپوساکشن) زیر پوستی را نیز می توان به عنوان فرایند ثانویه انجام داد. در صورت لزوم می توان جراحی ارتوگناتیک هر دو فک را با فرایند لیفت صورت و نیز استفاده از یک ابزار تثبیت کننده قابل جذب انجام داد.

 

درمان عدم تقارن صورت و انحراف فک

در مقاله قبل مشکل عدم تقارن صورت را برای شما شرح دادیم و به علل بروز آن اشاره کردیم و گفتیم برای تشخیص آن از چه ابزارهایی می توان استفاده کرد. در این مقاله قصد داریم از روش های درمان این مشکل برای شما بگوییم.

تصمیم گیری در خصوص مداخله برای درمان دفورمیتی های دنتو فاسیال (بد ریختی در دندان و صورت) به میزان آگاهی بیمار از مشکلات زیبایی خود، میزان دفورمیتی اکلوزال، یا مقدار ناهماهنگی عمودی یا صفحه ساجیتال (خط وسط بدن) بستگی دارد.

عدم تقارن صورت

عدم تقارن صورت می تواند عناصر دندانی، اسکلتی، و بافت نرم را شامل شود و ممکن است ترکیبی از درمان ارتودنسی و جراحی ارتوگناتیک نیاز داشته باشد. درمان عدم تقارن صورت در کودکانی که هنوز به بلوغ نرسیده اند اغلب دشوار است و نتایج آن قابل پیش بینی نیستند. تغییراتی که با ابزارهای فانکشنال در رشد ایجاد شده اند، مشکل آفرین بوده اند و در اکثر موارد حتی با استفاده از بایت بلاک (bite-block) نیز به دیگر روش های درمان نیاز بوده است. یک بیمار در حال رشد، که عدم تقارن خفیف و کندیل فانکشنال دارد، باید از درمان ارتودنسی زود هنگام بهره مند شود و قبل از انجام جراحی باید اجازه داد رشد کامل شود.

عدم تقارن دندانی

عدم تقارن واقعی دندانی را می توان با درمان ارتودنسی به تنهایی درمان نمود. برای اصلاح عدم تقارن قوس دندانی، می توان از کشیدن دندان و مکانیک های عدم تقارن بهره برد. برای دندان هایی که به شدت غیر عادی هستند می توان از ترمیم های مصنوعی استفاده کرد. انحرافات فانکشنال متوسط را نیز می توان با تنظیمات اکلوزال اندک درمان نمود. انحرافات شدیدتر ممکن است به درمان ارتودنسی نیاز داشته باشند تا به کمک آن دندان ها صاف شوند تا به عملکرد درست خود برسند.

علاوه بر کارهای جبرانی ارتودنتیکی که قبل از جراحی انجام می شوند، ممکن است برای بیمارانی که عدم تقارن دارند، ارتودنسی جبرانی عرضی نیز لازم باشد. اضافی بودن یک طرفه ماگزیلا (فک بالا) از نمای عمودی اغلب با کجی اکلوزال همراه است. این توضیح می دهد چرا اکثر عدم تقارن ها با یک جراحی فک قابل درمان نیستند.

عدم تقارن های شدید، ترکیبی از درمان ارتودنسی و ارتوگناتیک نیاز دارند. آزمایشات بالینی نشان داده اند که برای عدم تقارن هایی که منشاء متفاوتی دارند اما شکل ظاهری آنها شبیه یکدیگر است، اصلاح مجموعه استخوانی ماگزیلا- مندیبل آنها با جراحی ممکن است تفاوت چندانی نداشته باشد، غیر از آنکه، در طول طراحی درمانی تأکید بیشتری روی نمای روبرو می شود. درمان جراحی درست، با یک تشخیص مناسب و ارزیابی صحیح همه ابعاد صورت آغاز می شود. برخی بیماران بواسطه درمان ضعیف، مشاهده می کنند پزشک آنها تا پس از جراحی نتوانسته است عدم تقارن را تشخیص دهد. با این حال، اصلاح عدم تقارن صورت با جراحی می تواند چالش برانگیز باشد، زیرا عدم تقارن ممکن است بافت های نرم و سخت را در ابعاد مختلف درگیر کرده باشد.

این مشکل ممکن است ماگزیلا، مندیبل، مفاصل، و دیگر اجزاء اسکلتی دنتو فاسیال یا ترکیبی از آنها را درگیر کرده باشد. درمان مؤثر بافت های سخت است که می تواند تغییرات باور نکردنی ایجاد نماید، زیرا به طور کلی، بافت نرم، استخوان های زیرین را دنبال می نماید. در غیر اینصورت، دفورمیتی هایی که به بافت نرم محدود می شوند معمولاً در طول، یا پس از اصلاح اسکلتی درمان می شوند.

یکی دیگر از مشکلات برای طراحی درمان صحیح، در نظر گرفتن جنبه های رشد است. در نتیجه، طراحی و میزان اصلاح با جراحی باید حساب شده و سنجیده باشد، و جراحی دوم نیز ممکن است لازم باشد. هایپرپلازی کندیلی یک طرفه همراه با رشد زیاد، ممکن است تا سن ۲۳ سال ادامه داشته باشد. بیماری رومبرگ ممکن است تا پس از سن ۱۸ سالگی نیز ادامه داشته باشد. بروز عدم تقارن در نتیجه تروما (آسیب) و بیماری آخرین علت است. آسیب های جزئی به مفاصل فکی- گیجگاهی در دوران کودکی می توانند از نظر بالینی مورد توجه قرار نگیرند اما به تدریج با بزرگ شدن، قابل مشاهده خواهند بود.

معمولاً درمان جراحی عدم تقارن صورت به جراحی هر دو فک (Bimaxillary) نیاز دارد، که شامل برداشت استخوان لفورت ۱ (Le Fort I) و برداشت استخوان از دو طرف ساجیتال می شود. بسیاری از جراحان تکنیک جراحی “تک اسپلینت” را ترجیح می دهند. مجموعه ماگزیلا و مندیبل متحرک هستند، اسپلینت اکلوزال نهایی بین فکی اعمال می شود. موقعیت مجموعه ماگزیلا- مندیبل بین جراحی تنظیم می شود تا بهترین نتایج زیبایی حاصل شوند.

برای جبران دفورمیتی های بافت نرم ممکن است نیاز باشد در وضعیت ایده آل از پیش تعیین شده تغییر ایجاد شود، مخصوصاً در بیمارانی که همی فاسیال میکروسومیا (hemifacial macrosomia کوچک بودن غیر عادی نیمی از صورت) دارند. پس از جراحی می توان از فیس بو face bow استفاده کرد تا تغییر وضعیت مجموعه ماگزیلا- مندیبل از قسمت خط وسط راحت تر انجام شود.

جراحی ارتوگناتیک را می توان با اقدامات دیگری ترکیب نمود، از جمله روش کانتور استخوان، مثلاً کاهش زاویه مندیبل (فک پایین)، برداشت استخوان حاشیه ای پایین مندیبل، ترمیم پلاستیک چانه، و تقویت استخوان و نیز کانتور بافت نرم از قبیل کاهش توده چربی باکال و ماهیچه های جونده که می توان آنها را همراه جراحی ارتوگناتیک انجام داد. بسته به نیازهای هر بیمار، فرایندهای جزئی مانند تزریق چربی پیوندی، ساکشن چربی (لیپوساکشن) زیر پوستی را نیز می توان به عنوان فرایند ثانویه انجام داد. در صورت لزوم می توان جراحی ارتوگناتیک هر دو فک را با فرایند لیفت صورت و نیز استفاده از یک ابزار تثبیت کننده قابل جذب انجام داد.

تقارن کامل اجزاء صورت و اعضاء بدن مفهومی نظری است که به ندرت در موجودات زنده وجود دارد. همانطور که عدم تقارن یا ناقرینگی در بدن انسان بین اعضاء سمت چپ و سمت راست، از نظر اندازه و قدرت عملکرد وجود دارد، عدم تقارن در اجزاء صورت نیز وجود دارد. عدم تقارن در اندازه تاج دندان های سمت راست و چپ فک نیز عادی است، که قابل مشاهده نیست اما با اندازه گیری ابزاری می توان به وجود آن پی برد.

عدم تقارن جزئی در چهره بسیاری افراد مشاهده می شود، حتی افرادی که از نظر ظاهری جذابیت زیادی دارند. در صورتی که این عدم تقارن زیاد و “غیر عادی” باشد منجر به مشکلات عملکردی و زیبایی خواهد شد. عدم تقارن غالباً پایین صورت را بیشتر از بالای آن درگیر می کند. معمولاً قسمت پایین صورت نسبت به قسمت پایین، انحراف بیشتری از خط وسط صورت دارد.

یکی از دلایل آن این است که دوره رشد فک پایین طولانی تر است. در صورت بیمارانی که دفورمیتی دندان و صورت دارند، و در بیمارانی که دفورمیتی اکلوزال کلاس ۳ دارند، عدم تقارن بیشتری مشاهده می شود، به همین دلیل توصیه می شود در این بیماران بیشتر به عدم تقارن توجه شود.

علل عدم تقارن صورت

عدم تقارن صورت می تواند با اکلوژن کلاس ۱ همراه باشد، اما بیشتر در اکلوژن کلاس ۲ و ۳ وجود دارد. در برخی موارد، عدم تقارن می تواند در پی هیپرپلازی (پر سازی یا افزایش حجم بافت یا عضو در نتیجه ایجاد و رشد یاخته های جدید) یا هیپو پلازی (رشد ناکامل یک بافت یا عضو که به اندازه حالت کامل خود نمی رسد) کندیلی (برجستگی مدور سر استخوان)، انکیلوز (جوش خوردن) مفاصل گیجگاهی- آرواره ای، جابجا شدن شکستگی های کندیلی، یا کوچک بودن غیر عادی نیمی از صورت بوجود بیاید.

با این حال، هنوز علت برخی از عدم تقارن های صورت ناشناخته است. به طور خلاصه، علل عدم تقارن صورت را می توان به سه دسته تقسیم کرد: ۱) مادرزادی، که ریشه در قبل از تولد دارد؛ ۲) تکاملی، که در طول دوره رشد بروز می یابد و علت آن ناشناخته است؛ و ۳) اکتسابی، که در نتیجه حادثه یا بیماری بوجود می آید.

عدم تقارن صورت و انحراف فک

عدم تقارن صورت و انحراف فک

 

مهم ترین نوع، غیر قرینگی است که حین رشد بروز می یابد و بدون علت و غیر سندرومی است و معمولاً در افراد انگشت شماری دیده می شود. در این موارد، عدم تقارن حین تولد و در دوران نوزادی مشاهده نمی شود و به تدریج در سنین نوجوانی نمود ظاهری پیدا می کند. معمولاً این افراد سابقه آسیب به صورت یا بیماری که منجر به عدم تقارن شده باشد، وجود ندارد. یکی از منشاء های احتمالی این نوع عدم تقارن، جویدن غذا در یک سمت فک از روی عادت است، که باعث می شود اسکلت یک طرف صورت بیشتر رشد کند. خوابیدن مداوم روی یک سمت صورت می تواند علت دیگر باشد.

عدم تقارن صورت و انحراف فک

عدم تقارن صورت و انحراف فک

 

 

تشخیص عدم تقارن صورت

عدم تقارن صورت را می توان با کمک معاینات بالینی، عکس صورت، سفالوگرافی، و در برخی موارد با توموگرافی کامپیوتری سه بعدی بررسی نمود. طی معاینات بالینی می توان غیر قرینگی را از زوایای مختلف (درز سهمی یا پیکانی جمجمه sagittal، تاجی coronal، و عمودی) مورد بررسی قرار داد. این روش مهمترین ابزار برای بررسی عدم تقارن صورت است.

معاینات بالینی با عدم رضایت بیمار از حالت چهره خود، و ارزیابی سوابق پزشکی وی آغاز می شوند. معاینات بالینی شامل بررسی چشمی کل صورت، معاینه با دست برای یافتن تفاوت ها در بافت های نرم و نقص های استخوانی، مقایسه خط وسط دندان با خط وسط صورت، بررسی تقارن بین زاویه گونیال gonial و خط پایین فک پایین، تعیین میزان لثه ای که از هر سمت قابل مشاهده است، بررسی مال اکلوژن ها، انحراف دندان های قدامی، اپن بایت، حداکثر شکاف بین لبه های دندان های جلو، انحراف فک پایین و مفصل فکی- گیجگاهی می باشند. با این حال، ژست بدن، عادت کردن به نگه داشتن صورت به یک فرم خاص، و مدل مو می توانند موجب پنهان شدن عدم تقارن شوند و طرح درمان را منحرف سازند. اکثراً بیماران به ناهماهنگی افقی بیشتر از ناهماهنگی عمودی توجه می کنند.

در برخی موارد، در کنار معاینات بالینی بایستی از دیگر روش های تشخیصی نیز کمک گرفته شود (از جمله قالب گیری از دندان ها، جابجایی فیس بو (دستگاهی است در دندانپزشکی برای ثبت ارتباطات وضعیتی مرز فکی نسبت به مفاصل فکی- گیجگاهی) و تکنیک های تصویربرداری مختلف) تا از این طریق محل ساختار نامتقارن به درستی تشخیص داده شود.

 در بررسی های رادیوگرافیک، برای شناسایی محل و علت عدم تقارن چهره به جنبه های مختلف می توان دقت کرد. معمولاً نمای کناری یا جنبی تصویر سفالومتری اطلاعات مفید چندانی برای غیر قرینگی صورت ارائه نمی دهد. از سوی دیگر، نمای پانورامیک می تواند مفید باشد. ساختار اسکلتی و دندانی فک های بالا و پایین به راحتی قابل بررسی هستند. وجود ناهنجاری های بزرگ، دندان های اضافه یا از دست رفته (افتاده) را می توان شناسایی نمود.

تصویر سفالومتری خلفی- قدامی، ابزاری ارزشمند برای بررسی ساختار راست و چپ صورت می باشد. زیرا از منبع اشعه ایکس و فیلم رادیوگرافی فاصله برابر دارند. این نما می تواند از روبرو و با دهان باز گرفته شود تا میزان انحراف فانکشنال مشخص شود.

عدم تقارن صورت و انحراف فک

عدم تقارن صورت و انحراف فک

 

علاوه بر این، خط وسط دندان های فک بالا و پایین، و خط وسط اسکلتی باید مقایسه شوند. استریو فتوگرامتری Stereophotogrammetry با استفاده از دو یا چند دوربین برای گرفتن تصاویر سه بعدی صورت با مثلث بندی نیز مفید هستند. با استفاده از این سیستم می توان تقارن بافت نرم صورت را، قبل و بعد از جراحی ارتوگناتیک، به خوبی بررسی نمود.

یکی دیگر از ابزارهای رادیوگرافیک که به بررسی عدم تقارن صورت کمک می کنند توموگرافی کامپیوتری (computed tomography (CT)) است. سی تی اسکن های دو بعدی و سه بعدی می توانند جزئیات دقیق لازم برای تشخیص و درمان درست را ارائه دهند. بعلاوه، تصاویر سی تی اسکن سه بعدی می توانند اطلاعاتی برای ساخت قالب های اسکلتی آکریلیک سه بعدی ارائه دهند تا بررسی ها و طراحی جراحی را ساده تر کنند. سی تی اسکن پرتو مخروطی در بسیاری مراکز دندانپزشکی استفاده می شود.

 

در مقاله بعد برای شما خواهیم گفت این ناهنجاری ها و مشکلات را چگونه می توان درمان کرد…

در مقاله قبل دندان نهفته را معرفی کردیم و از خطرات نهفته ماندن آن گفتیم و اشاره کردیم که در صورت امکان می توان با کمک درمان ارتودنسی آن را در جای درست خود هدایت کرد یا اگر به طور کامل داخل بافت قرار داشته باشد باید پس از جراحی اکسپوز (جراحی برای برداشتن بافت روی دندان نهفته) با کمک ارتودنسی بیرون آورده شود. در انتها اشاره کردیم برای تصمیم گیری در خصوص انجام جراحی اکسپوز و بیرون کشیدن دندان و هدایت آن به محل درست با کمک درمان ارتودنسی، عوامل مختلفی هستند که باید مد نظر قرار گیرند. در این مقاله به ادامه معرفی این عوامل می پردازیم.

درمان دندان نهفته با کمک ارتودنسی

درمان دندان نهفته با کمک ارتودنسی

 

جابجایی دندان نهفته و مشکلات آن

جابجایی دندان های مجاور و ضایعات پاتولوژیک همراه با دندان نهفته می تواند کشیدن دندان نهفته را ضروری کند. با این حال، کیست های رویشی eruption cysts، کیست های دانتی ژور dentigerous cysts، و ضایعات خوش خیم (مانند تومور ادنتوژنیک آدنوماتوئید adenomatoid odontogenic tumor، ضایعات سلولی بزرگ، کیست های آنوریسمی استخوان aneurysmal bone cysts، و غیره) استثناء هستند. در این موارد، این امکان وجود دارد که تنها ضایعه برداشته شود و دندان نهفته نجات یابد.

درمان دندان نهفته با کمک ارتودنسی

درمان دندان نهفته با کمک ارتودنسی

 

جنبه زیبایی و تناسب ظاهری نهفتگی دندان

جنبه های زیبایی و تناسب ظاهری نهفتگی دندان از جمله مسائلی هستند که می توانند روی تصمیم گیری برای اکسپوز یا کشیدن دندان نهفته تأثیر گذار باشند. به عنوان مثال، دندان نیش بسیار استراتژیک است زیرا زمانی که بیمار لبخند می زند دیده می شود؛ بنابراین، ارزش حفظ شدن دارد؛ در حالی که یک دندان نیش بد شکل، کج و کوله، یا به درد نخور، ممکن است ارزش نگه داشتن نداشته باشد، مگر آنکه پس از بیرون آمدن ترمیم و اصلاح شود.

قابلیت و کارآمدی دندان نهفته

دندان نهفته ای که شکل بسیار نازیبایی دارد، ریشه کوتاهی دارد، و بر اساس بررسی ها ناکارآمد تشخیص داده می شود، به احتمال زیاد به جای جراحی اکسپوز و صاف شدن به کمک ارتودنسی، نیاز به کشیدن خواهد داشت.

مدت زمان درمان جراحی، درمان ارتودنسی و هزینه آنها

طول درمان ارتودنسی، جراحی و هزینه ها دیگر موضوعات فرعی هستند که ارتودنتیست پیش از برنامه ریزی برای طرح درمان باید با بیمار یا والدین او راجع به آنها صحبت کند. درمان ارتودنسی برای هدایت دندان نهفته به سمت قوس دندانی و اکلوژن (بسته به سن بیمار، تراکم استخوان، میزان شکل گیری ریشه، انحراف ریشه یا دیلاسریشن (نوعی آنومالی که در آن تاج و ریشه دندان رابطه خطی خود را از دست می دهند مثلاً تاج روی ریشه می چرخد یا منحرف می شود)، عمق و زاویه نهفتگی، میزان فضای موجود در قوس دندانی) معمولاً ۱ تا ۳ سال زمان می برد. هزینه ها مستقیماً با پارامترهایی که ذکر شد رابطه دارند (هر چه مدت زمان بیشتری طول بکشد تا دندان نهفته در جای خود قرار بگیرد، هزینه بیشتری در بر خواهد داشت). از قبل هزینه ها باید برآورد شوند.

درمان دندان نهفته با کمک ارتودنسی

درمان دندان نهفته با کمک ارتودنسی

 

ارزش حفظ دندان نهفته

معمولاً بواسطه عدم هماهنگی طول قوس دندانی و اندازه دندان ها، دندان مولر سوم نهفته باقی می ماند. اغلب، به علت عدم وجود جای کافی در قوس دندانی، وجود پاکت های پریودنتال، مسدود شدن مسیر رشد دندان، مال اکلوژن، پوسیدگی و کرم خوردگی دندان و یا عفونت پری کرونیت (اطراف تاج دندان)، دندان های عقل نیاز به کشیدن دارند. بنابراین، به ندرت برای دندان های مولر سوم جراحی اکسپوز انجام می شود یا با ارتودنسی صاف می شوند؛ با این حال، در صورتی که برای حمایت دندان مصنوعی یا روکش، یک اباتمنت دیستال نیاز باشد، صاف کردن مولر سوم فک پایین نیاز خواهد بود.

دندان های مولر و پرمولر دوم معمولاً کمتر نهفته هستند و درمان تحت تأثیر عواملی همچون اکلوژن، فضای قوس دندانی، پوسیدگی دندان، ارزش استراتژیک دندان و هزینه های آن می باشد. تصمیم گیری برای حفظ دندان یا کشیدن آن، به شرایط هر مورد بستگی دارد. پس از معاینات بالینی، مشاوره، و همکاری با ارتودنتیست تصمیمات گرفته خواهند شد.

دندان های پیشین دائم به ندرت نهفته هستند؛ با این حال، در صورت نهفته شدن آنها، در هر دو فک ارزش حفظ شدن دارند، زیرا به لحاظ زیبایی مهم هستند و با لبخند زدن قابل مشاهده هستند. بعلاوه، نقش مهمی در تعیین خط وسط دندان ها ایفا می کنند که از نظر زیبایی از اهمیت بالایی برخوردار هستند؛ زیرا انحراف خط وسط کاملاً مشخص است و مورد توجه دیگران قرار می گیرد.

درمان دندان نهفته با کمک ارتودنسی

درمان دندان نهفته با کمک ارتودنسی

 

دندان های نیش دائمی فک بالا، در میان دندان هایی که احتمال نهفته بودن آنها وجود دارد، رتبه دوم را دارند. این دندان بلندترین ریشه را دارد و در اکلوژن هایی که دندان نیش آنها در سطحی بالاتر قرار می گیرد مهم است. معمولاً زمانی که فرد لبخند می زند دندان های نیش او قابل مشاهده هستند. بنابراین، از نظر زیبایی حائز اهمیت هستند و هر زمان که امکان داشته باشد، حفظ آنها ارزشمند است.

گزینه های درمانی پیش روی بیمارانی که دندان نیش دائمی آنها نهفته است عبارتند از:

مداخله با  کشیدن دندان: کشیدن دندان نیش شیری برای بهبود رشد دندان نیش دائم زمانی انجام می شود که ریشه به طور کامل شکل نگرفته باشد و برای رشد فضای کافی وجود داشته باشد.

عدم درمان: به جز ارزیابی های رادیوگرافیک دوره ای برای بررسی تغییرات پاتولوژیک، در صورتی که برای انجام جراحی اکسپوز یا کشیدن دندان محدودیت هایی وجود داشته باشد، هیچ درمانی صورت نخواهد گرفت.

کشیدن دندان با کمک جراحی: کشیدن دندان نیش نهفته با کمک جراحی و قرار دادن جایگزین مصنوعی زمانی انجام می شود که برای حفظ دندان محدودیت هایی وجود داشته باشد.

جراحی اکسپوز: جراحی اکسپوز دندان های نیش و صاف کردن آنها با درمان ارتودنسی زمانی انجام می شود که ممکن باشد.

اطلاعاتی از قبیل سن و جنس بیمار، فضا برای صاف کردن دندان، وجود دندان نیش شیری، جابجایی دندان پرمولر اول به محل دندان نیش، و دیگر مسائلی که ذکر شدند بایستی بررسی و ثبت شوند. در صورتی که دندان موقعیت استراتژیک داشته باشد و تصمیم گرفته شود دندان حفظ شود، سپس باید بررسی شود که آیا می توان دندان نیش نهفته را با جراحی اکسپوز و با فشار بیرون کشید یا باید با جراحی کشیده شود.

 

نگین یا براکت توربو حاصل اتصال مواد کامپوزیتی به سطح پالاتال یا اکلوزال دندان ها است. هدف اصلی استفاده از آنها پیشگیری از تماس شدید دندان های بالا با ابزاری است که به طور ثابت روی دندان های افرادی قرار گرفته است که اوربایت عمیق دارند اما می توانند در مواردی مانند کراس بایت یا پر کاری ماهیچه های مربوط به جویدن نیز مفید واقع شوند.

از گذشته تاکنون ارتودنتیست ها اوربایت عمیق را با بایت پلیت های آکریلیک متحرک و ثابت روی دندان های جلوی فک بالا برطرف کرده اند. این ابزارها دندان های عقب را از هم باز می کنند؛ عملکرد ماهیچه های مربوط به جویدن را تغییر می دهند؛ بیرون آمدن، رو به جلو آوردن و صاف کردن دندان های جلو را ممکن می سازند. بایت پلیت های متحرک مستلزم مسئولیت پذیری بیمار و نیز، تنظیم منظم ابزار برای جابجایی ارتودنتیک دندان ها است. بایت پلیت هایی که با بند به دندان متصل می شوند جایگزینی ثابت هستند، اما کمتر می توانند دندان ها را جابجا کنند و می توانند موجب بروز حساسیت در دندان ها شوند.

توربو بایت های فلزی جایگزین بایت پلیت های آکریلیک شدند. نمونه اولیه آنها، تغییر یافته براکت های لینگوال دندان های جلوی فک بالا بود. پس از اتصال یک تا چهار نگین به سطح پالاتال دندان های جلوی فک بالا، دندان های جلوی فک پایین روی لبه های اکلوزال ۴۴ درجه توربو جفت می شوند تا به باز کردن بایت کمک کنند. تصور می شد برای تغییر عملکرد ماهیچه ها، فلز ماده ای بهتر از آکریلیکی باشد که در بایت پلیت های سنتی استفاده می شد.

توربوهای فلزی، بواسطه دوام آنها، سهولت در حفظ بهداشت، و سادگی استفاده، جایگزین بایت پلیت ها شدند، اما بدون مشکل هم نبودند. مهم تر از همه اینکه، گاهی اوقات کارگذاری توربوهای فلزی کار دشواری است، که به علت آناتومی لینگوال دندان های جلوی فک بالا است. نگین های فلزی خلفی شامل تاج هایی از فلز ضد زنگ هستند که روی دندان های مولری که مشکل ندارند قرار می گیرند. از جمله عوارض جانبی شایع توربوهای فلزی نوک زبانی حرف زدن (در تلفظ حروفی مانند س و ز) و لرزش غیر قابل تحمل دندان ها است. این مشکلات منجر به ساخت جایگزین رزینی آنها برای اصلاح اور بایت شد.

نگین براکت یا براکت توربو

نگین براکت یا براکت توربو

اصلاح مشکل اوربایت

بیمارانی که رتروگناتی retrognathia (قرارگیری فک ها عقب تر از سطح جلویی پیشانی) دارند یا جلوی قوس دندانی فک پایین آنها عقب تر است، بیشتر مستعد پیشرفت اور بایت عمیق و قوس اسپی (curve of Spee) شیب دار هستند. دندان های جلوی فک پایین تا زمانی که با دندان های روبرو یا بافت نرم پالاتال تماس پیدا کنند به رشد خود ادامه می دهند، و بخشی از جلوی قوس اسپی را تشکیل می دهند. سپس مولرهای دوم به صورت دیستال نسبت به مولرهای اول بالا بیرون می آیند و هیچ مانعی برای متوقف ساختن آنها وجود ندارد تا اینکه با دندان های مولر دوم فک بالا تماس پیدا کنند.

اصلاح اوربایت به فرایندی برعکس این روند، تا سطح قوس اسپی نیاز دارد. مخصوصاً زمانی که دندان های پرمولر و مولرهای اول رو به جلو هستند، در حالی که دندان های جلو، نیش، و مولرهای دوم رو به عقب هستند. هم سطح کردن کامل قوس اسپی بدون باندینگ مولرهای دوم فک پایین دشوار است، زیرا وجود آنها یک بازوی اهرم مانند برای دندان های عقبی فک پایین فراهم می آورد.

از آنجا که منحرف کردن دندان های عقب رو به بیرون و اصلاح اور بایت در بیمارانی که زاویه فک آنها پایین است می تواند چالش بر انگیز باشد، مولرهای دوم فک پایین باید هر چه زودتر باند شوند. الاستیک (کش) های سبک، عمودی خلفی می توانند برای کمک به رو به بیرون آوردن دندان های پرمولر استفاده شوند. در صورتی که ماهیچه های جویدن فرد فعالیت زیادی داشته باشند می توان در کنار توربو بایت ها از بوتاکس استفاده کرد تا رو به بیرون منحرف کردن دندان های عقب، با توربوهای رزینی روی دندان های وسط جلوی فک بالا راحت تر شود.

نگین براکت یا براکت توربو

نگین براکت یا براکت توربو

محل قرار گیری براکت توربو

بیشترین جایی که برای قرار گرفتن توربوهای رزینی انتخاب می شود سمت زبانی دندان های جلوی مرکزی فک بالا است. روی هر دو دندان مرکزی توربو قرار می گیرد تا نیروی اکلوزالی که وارد می شود تقسیم شود. به ندرت روی دندان های کناری دو دندان وسط براکت توربو قرار می گیرد، زیرا ریشه های آنها کوتاه تر است، هر چند اگر بیمار نوک زبانی حرف بزند، روی این دندان ها نیز نگین قرار خواهد گرفت.

نگین براکت یا براکت توربو

نگین براکت یا براکت توربو

 

توربوهای رزینی عقب معمولاً روی کاسپ هایی قرار می گیرند که از دندان های مولر اول فک پایین حمایت می کنند. در بیمارانی که در سنین پیش از نوجوانی به سر می برند، مولرهای دوم فک پایین گزینه دیگر هستند. برخی ارتودنتیست ها برای راحت تر ایزوله کردن طی فرایند باندینگ، ترجیح می دهند براکت های توربو را روی پرمولرها و مولرهای فک بالا قرار دهند. به طور کلی، نگین های عقب دهان برای ایجاد مانع جلوی براکت های دندان های عقب فک پایین تأثیر کمتری دارند و در بیمارانی که زاویه دندان های آنها پایین است ممکن است نیاز باشد ضخامت بسیار زیادی داشته باشد.

توربو براکت های فانکشنال

توربوهای رزینی اریب که تحت عنوان توربوهای فانکشنال نیز نامیده می شوند با سطح اکلوزالی اندک اریب ساخته می شوند و دندان های روبرو را به سمت محل مطلوب خود هدایت می کنند. بیش ترین استفاده آنها برای اصلاح کراس بایت قدامی خفیف است.

نگین براکت یا براکت توربو

نگین براکت یا براکت توربو

 

مواد توربوهای رزینی به لبه انسیزال (لبه تیز دندان های قدامی) دو یا چند دندان پیشین فک پایین چسبانده می شوند سپس به صورت لینگوال اریب می شوند. دندان های پیشین فک بالا بواسطه تماس با سطح اریب به سمت جلو منحرف می شوند و فک پایین رو به عقب منحر می شود. کراس بایت دندانی نیز معمولاً ظرف مدت ۳ ماه اصلاح می شود.

نگین براکت یا براکت توربو

نگین براکت یا براکت توربو

 

برای بهبود مشکلات مربوط به مال اکلووژن کلاس ۲، توربوهای فانکشنال را می توان روی دندان های پر مولر نیز قرار داد. این نوع توربوها مانند ابزار Twin Block  عمل می کند: با لغزیدن دندان های پرمولر روی سطح اریب، محل مندیبل تغییر داده می کند. از همین تکنیک می توان برای بیمارانی استفاده کرد که از اینویزیلاین استفاده می کنند، که با افزودن اتصال مستطیلی پر نشده به سطح اکلوزال الاینر عمل می کند.

نگین براکت یا براکت توربو

نگین براکت یا براکت توربو

هاپردونشیا، پر دندانی، یا دندان اضافی

هایپردونشا Hyperdontia  شرایطی است که موجب می شود تعداد دندان هایی که در داخل دهان رشد می کنند بیشتر از حد معمول باشند. این دندان های اضافه دندان های supernumerary نیز نامیده می شوند. این دندان ها می توانند هر جایی از قوسی که دندان ها به استخوان فک متصل می شوند رشد کنند. این منطقه قوس دندانی نامیده می شود. ۲۰ دندانی که در زمان کودکی رشد می کنند دندان های شیری هستند. ۳۲ دندانی که جایگزین آنها می شوند دندان های دائم هستند. با وجود هایپردونشیا ممکن است هم دندان شیری اضافه وجود داشته باشد، هم دندان دائم اضافه، اما وجود دندان دائم اضافه شایع تر است.

علائم وجود دندان اضافه

دندان اضافه و درمان آن

دندان اضافه و درمان آن

 

مهم ترین علائم هایپردونشیا رشد دندان اضافه، مستقیماً پشت یا نزدیک دندان های شیری یا دائم اصلی است. این دندان ها عموماً در افراد بزرگسال بیشتر مشاهده می شوند. رشد این دندان در مردان دو برابر بیشتر از زنان است. دندان های اضافه بر اساس شکل یا موقعیت آنها در دهان دسته بندی می شوند. شکل دندان های اضافه می تواند به صورت های زیر باشد:

  • مکمل Supplemental. این نوع دندان ها شبیه دندان هایی هستند که در نزدیکی آنها رشد می کنند.
دندان اضافه و درمان آن

دندان اضافه و درمان آن

 

  • دکمه ای Tuberculate. دندان لوله- مانند یا استوانه ای است.

    دندان اضافه و درمان آن

    دندان اضافه و درمان آن

  • ادونتومای کمپوند Compound odontoma. دندان از چندیدن ضایعه دندان- مانند کوچک نزدیک یکدیگر تشکیل می شود.
  • ادونتومای کمپلکس Complex odontoma. به جای تنها یک دندان، در یک منطقه بافتی شبیه دندان در یک گروه نامنظم رشد می کند.

    دندان اضافه و درمان آن

    دندان اضافه و درمان آن

  • مخروطی یا میخ- مانند. دندان از پایه عریض تر است و در بالا باریک می شود و شکلی شبیه میخ دارد.

محل رشد دندان های اضافه در دهان عبارتند از:

  • بالای دندان مولر Paramolar. یک دندان اضافه در عقب دهان، کنار یکی از دندان های مولر رشد می کند.
  • دیستومولر Distomolar. به جای کنار دندان های مولر، یک دندان اضافه همراستا با آنها رشد می کند.
  • مزیودنس Mesiodens. یک دندان اضافه در پشت یا اطراف دندان های پیشین (چهار دندان صاف جلوی دهان که برای گاز زدن استفاده می شوند) رشد می کند. این شایع ترین نوع دندان اضافه در افرادی است که هایپردونشیا دارند.

هایپردونشیا یا وجود دندان اضافه معمولاً دردناک نیست. با این حال، گاهی اوقات ممکن است دندان اضافه به فک و لثه ها فشار وارد کند و موجب بروز تورم و درد شود. فشردگی و نامرتبی دندان ها که در نتیجه هایپردونشیا یا وجود دندان اضافه بروز می یابد نیز می تواند منجر به کج شدن دندان ها شود، که درمان آن مستلزم قرار گرفتن تحت درمان ارتودنسی با کمک براکت ها است.

علل رشد دندان اضافه

علت دقیق هایپردونشیا ناشناخته است، اما به نظر می رسد در نتیجه شرایط ارثی متفاوتی بروز یابد، از جمله:

  • سندروم گاردنر Gardner’s syndrome. اختلال ژنتیکی نادری که موجب بروز کیست های پوستی، تومور در جمجمه، و تومور روده بزرگ یا مقعد می شود.
  • سندورم اهلرز- دانلوس Ehlers-Danlos syndrome. شرایط ارثی که موجب شل شدن مفاصل می شود که به راحتی جابجا شوند و در می روند، پوست کبود می شود، اسکولیوز (کوژ پشت شدن به راست یا چپ) بروز می یابد، و فرد در ماهیچه ها و مفاصل درد دارد.
  • بیماری فابری Fabry. در نتیجه این سندورم بدن توانایی عرق کردن خود را از دست می دهد، دست و پاها دردناک می شوند، ضایعات پوستی قرمز یا آبی رنگ، و دردهای شکمی بوجود می آیند.
  • شکاف کام و لب یا لب شکری. این نقص مادر زادی موجب بروز یک شکاف در سقف دهان یا لب بالا می شود، که موجب می شود غذا خوردن یا حرف زدن دشوار باشد یا عفونت های گوش بروز پیدا کنند.

چه می شود اگر دندان اضافه درمان نشود؟

اگر مسیر رشد دندان های اصلی با دندان های اضافه مسدود شده باشد، دندان های اصلی قادر نخواهند بود از لثه بیرون بیایند در نتیجه پنهان باقی خواهند ماند و بیرون آوردن آنها مستلزم انجام جراحی و استفاده از براکت های ارتودنسی خواهد بود. برای این منظور پس از قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها، رابر بند یا کش الاستیک به چِین متصل می شود و به سیم روی براکت ها تکیه داده می شود. این کار اجازه می دهد دندان نهفته به تدریج بیرون بیاید اگر این مشکل زود تشخیص داده شود، با کشیدن به موقع دندان اضافه می توان از بروز مشکل پیشگیری کرد.

تشخیص وجود دندان اضافه

در صورتی که دندان اضافه رشد کرده و از لثه بیرون آمده باشد، شناسایی آن ساده است. اما اگر کامل بیرون نیامده باشد، باز هم در یک تصویر رادیوگرافی معمولی با اشعه ایکس قابل مشاهده خواهد بود. برای داشتن نگاهی دقیق تر به دهان، فک و دندان ها، دندانپزشک ممکن است از سی تی اسکن استفاده نماید.

دندان اضافه و درمان آن

دندان اضافه و درمان آن

درمان دندان اضافه

هرچند برخی موارد هایپردونشیا یا دندان اضافه درمان نیاز ندارند. برخی موارد دیگر نیز هستند که نیاز است دندان اضافه کشیده شود. علاوه بر این، ممکن است دندانپزشک کشیدن دندان را پیشنهاد دهد اگر:

  • شرایط ژنتیکی خاصی وجود دارد که موجب بیرون آمدن دندان اضافه می شوند.
  • نمی توان غذا را درست جوید یا حین جویدن غذا، دندان اضافه موجب ایجاد بریدگی در داخل دهان می شود.
  • فشردگی دندان ها موجب بروز درد و ناراحتی می شود.
  • وجود دندان اضافه موجب می شود مسواک زدن یا کشیدن نخ دندان به شکل درست، دشوار باشد در نتیجه منجر به پوسیدگی دندان و بیماری لثه می شود.
  • فرد از ظاهر دندان اضافه خود احساس ناراحتی یا شرمندگی می کند.

در صورتی که دندان اضافه تنها موجب بروز دردی خفیف شده است، ممکن است دندانپزشک برای تسکین درد داروی ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDها)، مانند ایبوپروفن (ادویل، موترین)، برای بیمار تجویز کند.

ادامه زندگی با هایپردونشیا یا دندان اضافه

بسیاری از افراد که هایپردونشیا یا دندان اضافه دارند، نیاز به درمان ندارند. برای برخی افراد دیگر نیز ممکن است نیاز باشد همه دندان های اضافه کشیده شوند تا از بروز مشکلات دیگر پیشگیری شود. اگر بواسطه وجود دندان اضافه درد، ناراحتی یا تورم دارید یا احساس خوبی ندارید، آن را با دندانپزشک خود در میان بگذارید.

 

در این مقاله قصد داریم به بیان موارد اورژانسی بپردازیم که بیمار ممکن است در طول درمان ارتودنسی خود با آنها مواجه شود. به خاطر داشته باشید تنها موارد حاد اورژانسی ممکن است نیاز به مراجعه فوری به ارتودنتیست داشته باشند. بسیاری از این موارد با کمک نکاتی که در این مقاله به شما آموزش خواهیم داد، به راحتی قابل کنترل هستند.

مشکلات شایع در طی درمان ارتودنسی

مشکلات شایع در طی درمان ارتودنسی

گیر کردن ذرات غذا در براکت ارتودنسی

این مورد اورژانسی نیست اما برای بیماری که از براکت های ارتودنسی استفاده می کند می تواند ناراحت کننده یا خجالت آور باشد. این مشکل به راحتی و با کمک نخ دندان قابل حل است. سعی کنید گره کوچکی در وسط نخ بزنید تا به برداشتن ذرات غذا کمک کند، یا از مسواک های بین دندانی یا خلال دندان برای کندن غذاهای گیر کرده بین دندان و براکت ها استفاده کنید.

مشکلات شایع در طی درمان ارتودنسی

مشکلات شایع در طی درمان ارتودنسی

کنده شدن لیگاچور

رابربند یا الاستیک های ارتودنسی یا سیم های نازک که تحت عنوان لیگاچور شناخته می شوند، سیم ها را روی براکت ها نگه می دارند. در صورت خارج شدن لیگاچور کشی می توانید با استفاده از یک موچین استریل، به سادگی آن را در جای خود قرار دهید. در صورت شل شدن یک لیگاچور سیمی، تنها لازم است با استفاده از یک موچین استریل آن را خارج کنید. در صورتی که لیگاچور سیمی به داخل گونه یا لب فرو می رود اما شل نشده است، با استفاده از پاک کن سر مداد آن را به سمت داخل خم کنید تا مانع ایجاد ناراحتی شوید. البته، در صورت گم شدن یا شکستن لیگاچور، باید کارهای دیگری انجام دهید. همه لیگاچورها را بررسی نمایید. شکستن یا گم شدن لیگاچورها را باید به ارتودنتیست اطلاع دهید.

آزردگی بافت دهان و دندان

یک یا دو روز پس از تنظیم براکت ها یا ریتینرها، بروز ناراحتی برای بیماران کاملاً طبیعی است. اما این مشکل می تواند حین غذا خوردن ناراحت کننده باشد. به بیمار اطمینان دهید که این ناراحتی کاملاً طبیعی و موقتی است. او را به خوردن غذاهای نرم تشویق نمایید و از او بخواهید دهان خود را با آب ولرم و نمک شستشو دهد.

مشکلات شایع در طی درمان ارتودنسی

مشکلات شایع در طی درمان ارتودنسی

 

بروز زخم داخل دهان

برخی بیماران بیشتر مستعد ایجاد زخم هستند. هرچند براکت ها عامل بروز این مشکل نیستند، اما با وجود ناراحتی ناشی از برخورد براکت ها به بافت های داخل دهان می توان آن را پیش بینی و کنترل نمود. ممکن است در چند منطقه از داخل دهان، از جمله گونه ها، لب ها و زبان زخم ایجاد شود. این وضعیت نیز اورژانسی نیست اما می تواند برای بیمار بسیار ناراحت کننده باشد. با قرار دادن مستقیم مقدار اندکی بی حس کننده موضعی با استفاده از پنبه روی محل زخم، به راحتی می توان آن را تسکین داد. این کار را می توان چند مرتبه تکرار نمود.

مشکلات شایع در طی درمان ارتودنسی

مشکلات شایع در طی درمان ارتودنسی

التهاب و سوزش لب و گونه ها

گاهی اوقات براکت های جدید می توانند برای مخاط، مخصوصاً حین خوردن غذا، سوزش ایجاد کنند. مقدار اندکی موم ارتودنسی می تواند مانعی فوق العاده بین فلز و بافت داخل دهان باشد. به راحتی یک تکه کوچک از آن را بین انگشتان خود بچرخانید و آن را به گلوله کوچکی به اندازه نخود تبدیل کنید. گلوله را صاف کنید و آن را به طور کامل روی براکت هایی قرار دهید که ایجاد ناراحتی می کنند. در صورت بلعیده شده موم، جای هیچ نگرانی نیست. موم ارتودنسی کاملاً بی خطر است.

مشکلات شایع در طی درمان ارتودنسی

مشکلات شایع در طی درمان ارتودنسی

بیرون زدن سیم ارتودنسی

گاهی اوقات، انتهای سیم کمانی بیرون می آید و موجب سوزش داخل دهان می شود. با استفاده از پاک کن سر مداد می توان سیم را به سمت داخل فشار داد. در صورتی که سیم به جای مناسبی جابجا نشد، آن را با موم ارتودنسی بپوشانید و در اسرع وقت به ارتودنتیست مراجعه کنید. در صورتی که سیم موجب بروز ناراحتی زیادی شده باشد، و امکان دسترسی به ارتودنتیست نیز وجود نداشته باشد، آخرین راهکار بریدن آن است.

مشکلات شایع در طی درمان ارتودنسی

مشکلات شایع در طی درمان ارتودنسی

شل شدن براکت ها، سیم های کمانی و بندها

در صورت شل شدن براکت ها، بایستی با ارتودنتیست تماس بگیرید تا گام درست بعدی را برای شما مشخص نماید. براکت بخشی از بریس ارتودنسی است که با استفاده از چسب مخصوصی به دندان چسبانده می شود. عموماً این قطعه در وسط هر دندان چسبانده می شود. همواره به بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار دارند توصیه می شود از یک دسته غذاهای خشک و سفت بپرهیزند. گاهی اوقات حین خوردن یکی از این غذاها ممکن است براکت کنده شود یا حین بازی به دهان ضربه وارد شود (همواره به بیماران توصیه می شود حین ورزش و بازی از محافظ دندان استفاده کنند).

در صورتی که براکت در مرکز دندان نباشد، ممکن است اتصال آن از بین رفته باشد. در صورت بروز هر یک از این مشکلات با ارتودنتیست تماس بگیرید تا به شما بگوید چه باید بکنید. اگر براکت شل شده روی سیم چرخیده و رو به بیرون آمده است و امکان دسترسی به ارتودنتیست وجود ندارد، می توانید با کمک موم ارتودنسی آن را به طور موقت ثابت کنید تا از درد و سوزش آن کاهش دهید و از آسیب بیشتر پیشگیری نمایید. اما مراقب باشید مانع قورت دادن آن یا دیگر حوادث شوید. برای قرار دادن مجدد براکت ها سر جای خود، از موچین استریل استفاده نمایید تا براکت را در امتداد سیم بلغزانید تا بین دو دندان قرار بگیرد. براکت را به سمت موقعیت صحیح بچرخانید، سپس آن را به سمت مرکز دندان بلغزانید.

قورت دادن یک قطعه از ابزار

این اتفاق بسیار نادر است، اما ممکن است رخ دهد و می تواند برای بیمار هشدار دهنده باشد. در صورتی که این اتفاق رخ داد آرامش خود را حفظ نمایید. در صورتی که بیمار به شدت سرفه می کند یا در تنفس خود مشکل دارد، ممکن است قطعه وارد مسیر تنفسی شده باشد. در صورتی که آن را می بینید، می توانید با دقت آن را خارج کنید. اما زیاد برای آن تلاش نکنید زیرا ممکن است آسیب رسان باشد. در صورت امکان، تحت شرایط مقتضی، براکت ها را بررسی کنید تا اگر با گم شدن قطعه مشکلی بوجود آمده است، از جمله شل شدن ابزار، یا ایجاد سوزش، طبق دستورالعمل های بالا عمل نمایید.

چرا از الاستیک های ارتودنسی استفاده می شود؟

دندان ها با وجود فشار ملایم و مستمر بهتر جابجا می شوند. یکی از مؤثرترین راه ها برای اصلاح بایت استفاده از الاستیک یا رابر بند است. به ندرت پیش می آید که یک بیمار تحت درمان ارتودنسی با استفاده از براکت ها قرار گیرد و طی یک بازه زمانی، به استفاده از کش ارتودنسی یا الاستیک ارتودنسی نیاز نداشته باشد. الاستیک ها یا رابر بندها بخش بسیار مهمی از درمان ارتودنسی موفق هستند. آنها در کنار براکت ها و سیم های کمانی عمل می کنند تا لبخندی زیبا و بایتی با عملکرد صحیح خلق نمایند. با کمک براکت های ارتودنسی می توان دندان های بالا و پایین را مستقل از یکدیگر صاف کرد در حالی که الاستیک ها اجازه می دهند دندان های بالا و پایین را به یکدیگر متصل کرد و رابطه بین آنها را اصلاح نمود. علاوه بر این، برای حل مشکلات مربوط به اندازه عرض کام، فاصله بین دندان ها، و نیز عدم هماهنگی بین خط وسط دندان های فک بالا و پایین، ابزارهای فوق العاده ای هستند. خود بیمار با استفاده درست و به موقع از الاستیک ها قادر به اصلاح این مشکلات خواهد بود. به این معنا که بیمار می تواند در کیفیت و طول درمان ارتودنسی خود نقش مهمی ایفا کند.

کش (الاستیک) ارتودنسی

کش (الاستیک) ارتودنسی

دستورالعمل های کلی برای استفاده از الاستیک های ارتودنسی

در این بخش به بیان دستورالعمل هایی خواهیم پرداخت که باید دقیقاً طبق آنها عمل کنید تا مطمئن شوید به نتایج دلخواه خود و مد نظر ارتودنتیست دست خواهید یافت.

  • پس از قرار گرفتن الاستیک ها روی براکت ها، با جابجا شدن دندان ها ممکن است احساس حساسیت بیشتری در آنها وجود داشته باشد. این درد و حساسیت معمولاً چند روز بیشتر طول نمی کشد. برای تسکین آن بهتر است از ادویل (ایبوپروفن) یا تیلنول (استامینوفن) استفاده کنید.
  • در استفاده از الاستیک وقفه ایجاد نکنید زیرا تنها باعث می شود دفعه بعد که استفاده از آنها را آغاز می کنید مجبور به تحمل مجدد این درد باشید و جابجایی دندان ها دشوارتر شود.
  • استفاده مداوم از الاستیک ها، یکی از عوامل حیاتی برای حصول اطمینان از اتمام درمان در زمان پیش بینی شده است.
  • برای مؤثر واقع شدن الاستیک ها، باید از آنها به صورت تمام وقت، ۲۴ ساعت در روز و ۷ روز در هفته استفاده کرد (مگر آنکه دستور ارتودنتیست شما غیر از این باشد). حتی حین خوردن غذا نیز می توانید از آنها استفاده کنید. تنها زمان هایی که مجاز به خارج کردن آنها هستید برای مسواک زدن یا تعویض آنها با الاستیک های جدید است.

 

  • دو تا سه مرتبه در طول روز الاستیک های ابزار خود را تعویض کنید زیرا ممکن است قدرت کشش خود را از دست بدهند و ضعیف شوند.
  • به خاطر داشته باشید که کلید اصلی برای اصلاح ارتودنتیک مؤثر، فشار ملایم و مستمر است. از استفاده از الاستیک هایی با اندازه ی متفاوت یا افزایش تعداد آنها بپرهیزید، مگر آنکه دستور ارتودنتیست شما چیزی غیر از این باشد. فشار شدید می تواند به دندان ها و استخوان های پیرامون آنها آسیب برساند، و باعث خواهد شد دندان ها با سرعت کمتری جابجا شوند.

    کش (الاستیک) ارتودنسی

    کش (الاستیک) ارتودنسی

  • همیشه یک بسته الاستیک با خود به همراه داشته باشید تا بتوانید به طور منظم آنها را تعویض کنید. در صورتی که بین دو جلسه مراجعه به ارتودنتیست الاستیک های شما رو به اتمام هستند سعی کنید یا خودتان آنها را تهیه کنید یا برای گرفتن آنها از ارتودنتیست به مطب مراجعه نمایید. هر روز از درمان که بدون الاستیک سپری شود ممکن است چند روز به طول درمان شما افزوده شود.
  • با پیشرفت روند درمان و جابجایی دندان ها، ممکن است ارتودنتیست صلاح بداند از الاستیک هایی با میزان استحکام متفاوت استفاده کنید یا زمان و الگوی استفاده از آنها را تغییر دهد.

نحوه قرار دادن الاستیک یا کش روی براکت های ارتودنسی

برای قرار دادن الاستیک روی براکت های ارتودنسی، در حالی که دستانتان خشک هستند، الاستیک ها را بین انگشتان شست و اشاره خود قرار دهید. طبق دستور ارتودنتیست خود، الاستیک را روی براکت ها یا قلاب های براکت ها بکشید. معمولاً کار کردن از عقب به جلو راحت تر است.

در این بخش قرار دادن الاستیک با الگوهای مختلف را برای شما شرح خواهیم داد.

الاستیک های عمودی

این شکل قرار گرفتن الاستیک روی براکت ها به بستن فاصله بین دندان های بالا و پایین کمک می کند.

  • بایستی الاستیک، قلاب براکت های دندان های نیش فک بالا را به قلاب براکت های دندان های نیش و پرمولر فک پایین وصل کند.
  • به عبارت دیگر به شکل مثلثی است که نوک آن در بالا قرار می گیرد.

الاستیک های کلاس۲

از این شکل قرار گیری الاستیک ها برای اصلاح اورجت و اوربایت استفاده می شود.

  • الاستیک ها را از قلاب براکت های دندان های نیش فک بالا به قلاب براکت های دندان های مولر اول فک پایین متصل نمایید.
  • به عبارت دیگر از دندان های جلوی فک بالا به دندان های عقب فک پایین متصل می شوند.

الاستیک های کلاس ۳

 

از این شکل قرار گیری الاستیک ها برای اصلاح کراس بایت قدامی و آندر بایت استفاده می شود.

  • الاستیک ها را از قلاب براکت های دندان های نیش فک پایین به قلاب براکت های دندان های مولر اول فک بالا متصل نمایید.
  • به عبارت دیگر از دندان های جلوی فک پایین به دندان های عقب فک بالا متصل می شوند.

الاستیک های ضربدری

 

از این شکل قرار گیری الاستیک ها برای اصلاح کراس بایت استفاده می شود.

  • الاستیک ها را از دکمه ای که به سطح زبانی دندان های فک بالا متصل شده است به قلاب براکت های دندان های فک پایین وصل نمایید.

الاستیک های مربعی شکل جلوی دهان

از این شکل قرار گیری الاستیک ها برای اصلاح اپن بایت استفاده می شود.

  • الاستیک را از قلاب های براکت های دندان های جانبی دندان های پیشین سمت راست و چپ فک بالا به قلاب براکت های دندان های جانبی دندان های پیشین سمت چپ و راست فک پایین متصل نمایید.

آیا تا به حال شده است به این فکر کنید که ای کاش درمانی وجود داشت که با کمک آن در مدتی کوتاه، بدون اینکه مدام به ارتودنتیست مراجعه کنم، دندان های صاف تری داشتم تا جذاب تر به نظر می رسیدم؟ اگر دندان های شما هم جزء کسانی هستید که چنین احساسی دارند، می توانیم این خبر خوب را به شما بدهیم که گزینه های زیادیدر اختیار دارید تا با کمک آنها مشکل ناصاف بودن دندان های خود را برطرف کنید. از بین این گزینه ها می توانید از روش هایی استفاده کنید که دیگر افراد بزرگسال آنها را برای درمان دندان های خود در مدتی کوتاه، انتخاب می کنند. اما بدون داشتن اطلاعات کافی از این ابزارها شاید دانستن اینکه کدام یک را انتخاب کنید، دشوار باشد. تنها راهکار مطالعه مقالاتی است که راجع به آنها نوشته شده اند. یکی از گزینه هایی که به سرعت به شهرت زیادی دست یافت براکت های سلف لیگیت (خود- تنظیم) یا براکت های دیمون هستند که ما قصد داریم در این مقاله به مقایسه آنها با نمونه های سنتی شان بپردازیم.

مقایسه براکت های سنتی و براکت های سلف لیگیت یا دیمون

مقایسه براکت دیمون با براکت فلزی

مقایسه براکت دیمون با براکت فلزی

تفاوت در شکل ظاهری

شاید سال ها تنها گزینه واقعی برای صاف کردن دندان ها براکت های سنتی و سیم های کمانی بودند. در سیستم سنتی درمان ارتودنسی، براکت ها به دندان ها چسبانده می شوند و سیمی که روی آنها در امتداد دندان ها قرار می گیرد با استفاده از یک لیگاچور یا گره الاستیک کوچک روی آنها محکم می شود. در سیستم براکت های سلف لیگیت یا براکت های دیمون، براکت ها و سیم های کمانی هنوز هم استفاده می شوند اما از طرفی براکت های آنها کوچکتر از براکت های سیستم سنتی هستند و از جنس فلز بسیار محکمی ساخته شده اند و از سوی دیگر، به جای استفاده از لیگاچور یا گره که در نمونه های سنتی وجود دارند، در این نوع براکت ها از یک ورودی لغزنده خاص استفاده می شود که سیم کمانی را در جای خود نگه می دارد. این لغزندگی کمک می کند از میزان اصطحکاک و باندینگ دندان کاسته شود، در حالی که میزان تنظیم مورد نیاز در طول درمان بسیار اندک خواهد بود. به این معنا که تعداد دفعات مورد نیاز برای مراجعه به ارتودنتیست کمتر خواهد بود.

سهولت بیشتر در حفظ بهداشت دهان و دندان ها

به علت عدم استفاده از گره الاستیک یا لیگاچور در ساختار اینگونه براکت ها، احتمال تشکیل پلاک و انباشته شدن ذرات غذا در اطراف ابزار کاهش خواهد یافت و از سوی دیگر مسواک زدن اطراف آنها بسیار ساده تر انجام خواهد شد.

دوره درمان کوتاه تر

بسته به مشکلی که در حال درمان آن هستیم و نیز میزان واکنش دهان به درمان، دوره درمان در بیماران مختلف متفاوت است، با این حال دوره درمان بیمارانی که از براکت های دیمون استفاده می کنند نسبت به افرادی که از براکت های فلزی سنتی استفاده می کنند سریع تر سپری خواهد شد و کوتاه تر خواهد بود. سیم های حافظه دار، با استفاده از نیرویی که به لحاظ بیولوژیکی بسیار حساس است، به آرامی دندان ها را به سمت محل درست خود هدایت می کنند.

مقایسه براکت دیمون با براکت فلزی

مقایسه براکت دیمون با براکت فلزی

دوره درمان راحت تر

در براکت های سلف لیگیت برای جابجایی دندان ها از نیروی اصطحکاک کمتری استفاده می شود در نتیجه درمان برای بیمار راحت تر خواهد بود. سیستم لغزنده براکت های سلف لیگیت دیمون به دندان ها اجازه می دهد آزادانه تر جابجا شوند، به همین دلیل این جابجایی دندان ها سریع تر اتفاق خواهد افتاد.

ظاهری زیباتر

بیماران این براکت ها را بیشتر دوست دارند زیرا به گونه ای ساخته شده اند که نمود ظاهری کمتری دارند. هرچند براکت های سنتی نسبت به سال های گذشته صاف تر و صیقلی تر شده اند اما لیگاچوری که روی آنها قرار می گیرد باعث شده است، ظاهر برجسته تری داشته باشند، چیزی که شما در براکت های دیمون مشاهده نمی کنید.

مقایسه براکت دیمون با براکت فلزی

مقایسه براکت دیمون با براکت فلزی

نتایج قابل قبول تر

بعلاوه، براکت های سلف لیگیت دیمون می توانند تناسب چهره را بهبود دهند و اجزاء آن را با یکدیگر هماهنگ تر سازند، کاری که براکت های سنتی قادر به انجام آن نیستند. با استفاده از سیستم براکت های دیمون، ارتودنتیست می تواند عرض لبخند بیمار را افزایش دهد و لبخندی خلق کند که از نظر زیبایی مطلوب تر است. همه اینها بدون نیاز به گره های الاستیک، کشیدن دندان یا دیگر اقدامات انجام خواهند شد. با استفاده از این براکت ها بیمار لبخند کاملی خواهد داشت و گونه ها و لب ها پرتر به نظر خواهند رسید. بیماران بزرگسال برای اصلاح مشکلات لبخند خود بیشتر ترجیح می دهند از سیستم براکت های سلف لیگیت دیمون استفاده کنند زیرا می تواند افت طبیعی صورت که به مرور زمان در نیمه پایینی رخ می دهد را جبران کند. سیستم براکت های دیمون می تواند وضعیت قرار گیری و صاف بودن دندان ها را بهبود بخشد در حالی که عرض قوس دندانی را افزایش دهد و کمک کند چهره ظاهر پر و جذاب تری داشته باشد. تفاوتی که براکت های دیمون با براکت های سنتی دارند این است که براکت های دیمون نه تنها صاف شدن دندان ها برای رسیدن به لبخندی ایده آل را مد نظر قرار می دهند، بلکه به تناسب لبخند با دیگر اجزاء صورت نیز اهمیت می دهد.

مقایسه براکت دیمون با براکت فلزی

مقایسه براکت دیمون با براکت فلزی

برابری براکت های شفاف دیمون با براکت های شفاف سیستم سنتی

براکت های سلف لیگیت دیمون نیز مانند براکت های سنتی دارای دو نمونه فلزی و شفاف هستند. براکت های شفاف دیمون عملکردی مشابه براکت های سرامیکی سنتی دارند اما از آنجا که کوچکتر هستند کمتر از آنها جلب توجه می کنند.

 

بسیاری از افرادی که قصد دارند تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرند سؤالات زیادی به ذهنشان می رسد که اگر پاسخ داده شوند با خیال راحت تر می توانند درمان خود را آغاز و دنبال نمایند. شاید اینجا برای شروع خوب باشد، تا حتی شده تعدادی از پاسخ های شما را پاسخ دهیم.

نکاتی که باید قبل از آغاز درمان ارتودنسی بدانید

نکاتی که باید قبل از آغاز درمان ارتودنسی بدانید

با یک جلسه مشاوره رایگان ارتودنسی آغاز کنید.

هر بیمار شرایط متفاوتی دارد و با تشخیص دوست و آشنا نمی تواند پیش بینی کند چه روش درمانی نیاز دارد. بهترین راه برای فهمیدن اینکه چه روش درمانی برای شما نیاز است، گرفتن وقت مشاوره از یک ارتودنتیست است که بسیاری از ارتودنتیست ها این کار را همیشه، یا دوره ای به صورت رایگان انجام می دهند. اگر نمی دانید خودتان یا کودکتان به بریس و براکت نیاز دارید یا نه، بهتر است با گرفتن وقت مشاوره ارتودنسی درمان را آغاز کنید. اینها سؤالاتی هستند که باید در این جلسه مشاوره از ارتودنتیست خود بپرسید:

  • از ارتودنتیست بپرسید علاوه بر صاف شدن دندان ها، مشکلات بایت نیز بر طرف خواهند شد.
  • از او بخواهید در صورت امکان تصاویر دندان های بیمارانی که شرایطشان مشابه شما بوده است را قبل و بعد از درمان به شما نشان دهد.
  • بپرسید درمان ارتودنسی چه تأثیری روی ظاهر چهره خواهد داشت.
نکاتی که باید قبل از آغاز درمان ارتودنسی بدانید

نکاتی که باید قبل از آغاز درمان ارتودنسی بدانید

سن شما مهم نیست.

نیاز نیست حتماً در رده سنی خاصی باشید تا بتوانید از خدمات درمان ارتودنسی استفاده نمایید. در واقع درمان ارتودنسی می تواند برای بیماران در همه سنین مفید باشد. اما عاقلانه آن است که درمان در سنین پایین تر آغاز شود زیرا طول درمان کوتاه تر خواهد بود، در عین حال به راحتی از نتایج بهتری برخوردار خواهید شد.

هدف تنها صاف کردن دندان ها نیست.

شاید تصور شود که براکت ها تنها با هدف صاف کردن دندان ها استفاده می شوند، در حالی که این تنها یکی از اهداف استفاده از بریس ها است و تنها هدف نیست. به همین دلیل در جلسه ای که برای مشاوره مراجعه می کنید، ارتودنتیست دهان، دندان ها و فک را از جنبه های مختلفی مورد بررسی قرار می دهد و سؤالات زیادی از شما می پرسد. مثلاً اینکه در استخوان فک خود احساس درد دارید؟ آیا تاکنون مشکلاتی مانند خونریزی لثه داشته اید؟ آیا هیچ یک از دندان های  شما لق هستند یا تکان می خورند؟ ارتودنتیست دلایل خوبی برای مطرح کردن این سؤالات دارد، بنابراین بهترین پاسخ را بدهید. صبور باشید، زیرا ارتودنتیست دهان را برای بررسی فشردگی دندان ها،  شکاف در خط لثه، و نهفتگی دندان ها مورد بررسی قرار خواهد داد.

ممکن است بایت شما نیز نیاز به اصلاح داشته باشد.

علاوه بر مشخص نمودن اینکه دندان ها صاف هستند یا خیر، ارتودنتیست چک می کند تا ببیند آیا بایت نیز سالم است. “بایت” با قرار دادن دو فک بالا و پایین روی یکدیگر و سپس بازکردن مجدد آنها اتفاق می افتد. با انجام این کار، دو ردیف دندان باید با یکدیگر تماس داشته باشند، اما نباید ساییدگی و فشردگی در آنها وجود داشته  باشد. به همین ترتیب، نباید هیچ شکاف بزرگی بین دندان های بالا و پایین وجود داشته باشد.

این بخش مهمی است که می توان اطمینان حاصل نمود که دهان عملکردی صحیح دارد. مسائل مربوط به بایت اگر درمان نشوند می توانند منجر به سر دردهای مربوط به اختلالات فکی- گیجگاهی و مشکلات مربوط به جویدن و حرف زدن شوند. به همین دلیل، به خاطر داشته باشید که جلسات ارتودنسی تنها برای تصمیم گیری راجع به استفاده از برس ها نیستند. این جلسه به منظور بهبود کوچکترین مشکلات در کوتاه ترین زمان  ممکن و مشکلاتی است که مورد توجه قرار نمی گیرند اما می توانند به یک چالش بزرگ تبدیل شوند.

نکاتی که باید قبل از آغاز درمان ارتودنسی بدانید

نکاتی که باید قبل از آغاز درمان ارتودنسی بدانید

برای استفاده از بریس یا براکت های نامرئی اصرار نداشته باشید.

امروزه دندانپزشکی مدرن در حال پرداختن به بیمارانی است که واقعاً توجهی به روند درمان و توصیه های پزشک خود ندارند. معمولاً آنها می خواهند ابزار ارتودنسی آنها توجه مخاطب را به خود جلب نکند، یا در واقع قابل مشاهده نباشد. هرچند این انتظار قابل درک است- و نوع خاصی از “براکت های نامرئی” هم وجود دارند- اما همیشه گزینه مناسبی نیستند. براکت های نامرئی به گونه ای طراحی شده اند که متناسب با دندان ها باشند و روی آنها قابل مشاهده نباشند، به همین دلیل بیشتر در بین نوجوانان شناخته شده هستند. با این حال، تنها درصد کمی از بیماران با براکت ها و الاینرهای پلاستیکی سازگار هستند.

شاید دشوار باشد که بتوان به یک بیمار، مخصوصاً بیمار جوان گفت که همیشه “زیباترین” گزینه بهترین گزینه نیست، و اینکه نتایج نهایی مهم تر هستند. در صورتی که درمان پیشنهادی پزشک خود را بپذیرید، قرار است در دراز مدت صاحب دندان هایی صاف تر، دهانی سالم تر، و لبخندی زیباتر شوید. اگر روی گزینه ای اصرار داشته باشید که برای شما مناسب نیست، ممکن است در نهایت باز هم مجبور به استفاده از براکت های فلزی شوید و در واقع مجبور باشید دو مرتبه از بریس ها استفاده نمایید.

هزینه درمان ارتودنسی متفاوت خواهد بود.

خبر بد اینکه بریس های ارتودنسی واقعاً ارزان نیستند. آنها می توانند گزینه های گرانی باشند، اما از آنجا که استفاده از آنها ضروری است، طرح های دندانپزشکی و برنامه های پرداخت مختلفی وجود دارند تا در پرداخت هزینه ها به بیمار کمک کنند. نکته مهم این است که بدانید هزینه ها به شدت متفاوت هستند. سن بیمار، اینکه بیمار مشکلات دیگری دارد یا خیر، و بسیاری مسائل دیگر  روی هزینه ها تأثیر دارند.

طول درمان تقریباً دو سال است.

درمان معمولاً دو سال طول می کشد، اما برای هر شخصی به کارهایی بستگی دارد که نیاز است برای صاف شدن دندان ها و اصلاح وضعیت بایت او انجام شود. روش های مختلفی هستند که می توان برای صاف شدن سریع دندان ها انجام داد، اما معمولاً این روش ها توصیه نمی شوند مگر اینکه واقعاً بیمار کاملاً سالم باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر می توانید با ارتودنتیست خود مشورت نمایید،  اما بهتر است از قبل بدانید که ممکن است نیاز باشد درد بیشتری تحمل کنید. این روش های فوری معمولاً شامل یک جراحی جزئی هستند. با استفاده از این روش ها دندان ها پس از حدود شش ماه صاف خواهند شد، اما فرایند بهبود دردناک خواهد بود. به همین دلیل، ارتودنتیست تمام تلاش خود را خواهد کرد تا شما را متقاعد کند راحت ترین مسیر را پیش رویتان بگذارد. اگر اصرار دارید سرعت روند فرایند درمان را افزایش دهید و حاضرید مسئولیت عوارض جانبی و خطرات آن را قبول کنید، می توانید هر یک از ابزارهایی که دوست دارید را انتخاب کنید.

تغییر ارتودنتیست در میانه روند درمان هزینه اضافی در بر دارد.

گاهی اوقات در اواسط دوره درمان ارتودنسی ممکن است بیمار مجبور باشد ارتودنتیست خود را تعویض کند. این موقعیت به شرایط بیمار بستگی دارد، مثلاً ممکن است قصد نقل مکان داشته باشد. اگر چنین موقعیتی پیش بیاید و مجبور به انجام آن باشید، باید هزینه آن را نیز بپردازید. به همین دلایل است که پیش از آغاز درمان باید ارتودنتیست خود را با دقت انتخاب کنید.

درمان ارتودنسی موفق می تواند موجب تغییر زندگی شود. کودکان یا افراد بزرگسالی که معتقدند دندان های آنها نازیباست ممکن است اعتماد به نفس خود را از دست دهند و از لبخند زدن، خندیدن و حرف زدن خودداری کنند. کودکان ممکن است از مصخره شدن توسط اطرافیان هراس داشته باشند. یکی از مطالعات مجمع دندانپزشکان آمریکا نشان می دهد که “لبخند زدن” رتبه اول در ویژگی های فیزیکی را دارد که نوجوانان و افراد  بزرگسال از آن ناراضی هستند. نارضایتی و ناراحتی از وضعیت دندان ها می تواند روی زندگی اجتماعی و نیز امید به زندگی در فرد تأثیر گذار باشد- اما هیچ دلیلی وجود ندارد که سال ها لبخندی که از آن ناراضی هستید را تحمل کنید. یک ارتودنتیست مجرب قادر است با استفاده از براکت ها و بریس های ارتودنسی لبخندی زیبا برای شما خلق کند. با این حال برخی برداشت های اشتباه و نیز خطاها هستند که حین استفاده از بریس ها باید از آنها اجتناب کرد.

اشتباهات بزرگ در خصوص درمان ارتودنسی

اشتباهات بزرگ در خصوص درمان ارتودنسی

جستجو برای استفاده از ارزان ترین درمان

شاید شما هم این ضرب المثل را شنیده باشید که “هر چقدر پول بدی آش میخوری”. قیمت نباید همیشه عاملی باشد که روی تصمیم گیری شما تأثیر بگذارد. در صورتی که فرایند درمان به صورت ضعیف انجام شود، ممکن است بریس ها هزینه بیشتری برای شما در بر داشته باشند. حتماً از قبل هزینه بخش های مختلف را بپرسید تا از شنیدن هزینه کلی درمان تعجب نکنید. در آخر، هزینه را با بودجه خود بسنجید؛ معمولاً هزینه بهترین گزینه درمان را بسته به گزینه هایی که ارتودنتیست برای پرداخت آنها قرار می دهد می توان پرداخت کرد.

اشتباهات بزرگ در خصوص درمان ارتودنسی

اشتباهات بزرگ در خصوص درمان ارتودنسی

 

مراجعه به دندانپزشک عمومی به جای ارتودنتیست

شاید این کار راحت تر باشد، اما راجع به آن فکر کنید، شما برای جراحی قلب خود به پزشک عمومی مراجعه می کنید؟! دندانپزشک های عمومی یا هیچ تحصیلاتی راجع به ارتودنسی ندارند یا تنها اطلاعاتی مقدماتی در این رابطه دارند. ارتودنتیست پس از تکمیل تحصیلات در زمینه دندانپزشکی عمومی، دو یا سه سال در زمینه درمان ارتودنسی تحصیل می کند. اگر از ابتدا به یک ارتودنتیست مجرب و چیره دست مراجعه نمایید نیازی نخواهد بود برای جبران اشتباهات یک دندانپزشک بی تجربه به فکر پیدا کردن یک متخصص ارتودنسی باشید.

بریس ها تنها برای صاف کردن دندان ها هستند!

درمان ارتودنسی اگر به درستی انجام شود، علاوه بر صاف کردن دندان ها می تواند تغییر چشمگیری در ظاهر اجزاء چهره مانند چانه، خطوط فک، بینی، نیمرخ صورت و نیز لب ها ایجاد کند. ارتودنتیست می تواند روی زیبایی شما یا کودکتان تا پایان عمر تأثیر بگذارد. علاوه بر زیبایی، درمان ارتودنسی می تواند مشکلات بایت را نیز برطرف کند و درد و ناراحتی مفاصل فکی- گیجگاهی را کاهش دهد. بعلاوه، درمان ارتودنسی می تواند موجب بهبود وضعیت مجرای تنفسی شود و آپنه خواب را کاهش دهد.

اشتباهات بزرگ در خصوص درمان ارتودنسی

اشتباهات بزرگ در خصوص درمان ارتودنسی

تنها گزینه براکت های سنتی فلزی هستند.

معمولاً یک سال طول می کشد تا براکت های سنتی مشکلات دندان ها را برطرف سازند، در حالی که فناوری های براکت های جدید ممکن است تنها طی چند ماه زمان به نتیجه برسند. برای استفاده از براکت های سنتی تعداد دفعات بیشتری باید به ارتودنتیست مراجعه نمود (نیاز است تعداد دفعات بیشتری از محل کار مرخصی بگیرید یا از مدرسه غیبت کنید)، ناراحت کننده تر هستند و از نظر زیبایی ظاهری چندان خوشایند نیستند. علاوه  بر این، احتمال خطر تغییر رنگ دائمی دندان ها بیشتر خواهد بود، زیرا تمیز نگه داشتن دندان ها با وجود براکت هاس سنتی دشوارتر است. این مشکل موجب می شود بیمار در آینده مجبور به تقبل هزینه های بیشتری باشد.

استفاده از دیگر ابزارهای قدیمی ارتودنسی

علاوه بر براکت ها، ارتودنتیست برای درمان بیمار از ابزارهای مختلف دیگری استفاده می کند. با استفاده از جدیدترین فناوری ها نه تنها می توان از بروز نتایج نامطلوب پیشگیری نمود، بلکه می توان اطمینان حاصل کرد که درمان بی خطرتر و راحت تر خواهد بود. بنابراین از اینکه ارتودنتیست شما از جدیدترین ابزارها استفاده می کند اطمینان حاصل کنید.

از دست دادن برخی جلسات مراجعه به ارتونیست

خواه از الاینرها استفاده می کنید یا براکت ها، مراجعه در فواصل زمانی منظم به ارتودنتیست می تواند به روند درمان شما کمک کند. براکت ها باید در این فواصل زمانی سفت شوند تا دندان ها را به طور منظم، به تدریج اما پیوسته، به سمت محل درست خود جابجا کنند. به همین دلایل، الاینرها باید در زمان درست خارج شوند. اگر طی دوره درمان ارتودنسی دائماً قرارهای ملاقات با ارتودنتیست خود را فراموش می کنید، تنها موجب افزایش طول درمان خواهید شد. بنابراین، اگر نمی خواهید دوره درمان شما خیلی طولانی شود، سعی کنید حتماً به موقع به ارتودنتست مراجعه کنید.

اشتباهات بزرگ در خصوص درمان ارتودنسی

اشتباهات بزرگ در خصوص درمان ارتودنسی

از ارتودنتیست بخواهید براکت های شما را شل کند تا درد کمتری داشته باشید.

صاف شدن دندان ها حتماً دردناک خواهد بود، مخصوصاً پس از هر بار تنظیم براکت ها. برخی نوجوانان و افراد بزرگسال فکر می کنند براکت های آنها خیلی سفت هستند، بنابراین از ارتودنتیست می خواهند اندکی آن را شل تر کند تا درد کمتری داشته باشند. اگر واقعاً درد دارید، آن را با ارتودنتیست خود در میان بگذارید. اما به خاطر داشته باشید که روند درمان شما با دقت محاسبه شده است تا در کوتاه ترین زمان ممکن، بدون ایجاد آسیب، لبخندی زیبا برای شما خلق کند. درخواست شل کردن براکت ها موجب راحتی بیشتر شما نخواهد شد زیرا مجبور خواهید بود مدت زمان بیشتری براکت ها را روی دندان های خود داشته باشید و بیشتر آنها را تحمل کنید.

با رعایت دستورالعمل هایی که ارتودنتیست به شما می دهد می توانید درد ناشی از براکت ها را کاهش دهید. غذاهای نرم بخورید، اطراف براکت ها و سیم کمانی را تمیز نگه دارید و در صورت لزوم از مسکن هایی استفاده کنید که دریافت آنها از داروخانه نیاز به نسخه پزشک ندارد.

از دست دادن زمان مناسب برای حصول بهترین نتایج

برای کودکان، اساساً یک بازه زمانی خاص وجود دارد که در طول این دوره ارتودنتیست می تواند به بهترین نتایج دست پیدا کند و احتمال آسیب به دندان ها، و نیاز به کشیدن دندان و جراحی را به حداقل میزان ممکن برساند. برای افراد بزرگسال، در صورتی که تشخیص اولیه و درمانی که متعاقب آن صورت می گیرد صحیح نباشد، بیمار ممکن است فرصت دستیابی به لبخند ایده آل خود را برای همیشه از دست دهد.

 

همه ارتودنتیست ها شبیه همدیگر هستند!

اینکه اگر همه ارتودنتیست ها یک نوع مدرک ارتودنسی داشته باشند، همه آنها مانند یکدیگر هستند، درست نیست! کیفیت کار، توانایی های هنری، تحصیلات و فناوری های موجود در مطب، همگی می توانند نقش مهمی داشته باشند. ارتودنتیست ها از دانش، مهارت، تجربه و هوش و استعداد خود برای خلق لبخندی زیبا استفاده می کنند