طی مراحل اولیه درمان ارتودنسی، زمانی که براکت های جدید برای نخستین مرتبه روی دندان های شما قرار می گیرند، ممکن است مقداری ناراحتی داشته باشید که ناشی از ساییدن ابزار روی بافت نرم داخل دهان است. تا زمانی که به براکت های خود عادت کنید، نیاز نیست نگران باشید و اخم کنید، دنیا با لبخند شما زیباتر خواهد بود! کافی است برای تسکین فوری از موم ارتودنسی استفاده کنید.

 

موم ارتودنسی چیست؟

موم ارتودنسی برای محافظت از لثه ها و بافت پوششی داخل لب ها و گونه ها، در برابر فلز براکت ها استفاده می شود. موم ارتودنسی مانند مانعی عمل می کند که اجزاء مختلف براکت ها را از ایجاد اصطکاک و سایش روی قسمت های مختلف داخل دهان دور نگه می دارد.

موم ارتودنسی از چه موادی تهیه می شود؟

موم ارتودنسی از مواد طبیعی مانند موم پارافین، موم زنبور عسل، یا موم درختی به نام کارنوبا carnauba تهیه می شود. علاوه بر این، معمولاً حاوی مقادیری فیلر و مواد دیگر است. برخی از انواع موم ها طعم دار هستند. موم ارتودنسی به گونه ای طراحی شده است که در دمای اتاق سفت است و در دمای بدن نرم می شود.

آیا قورت دادن موم ارتودنسی خطرناک است؟

موم ارتودنسی کاملاً غیر سمی است و مصرف آن کاملاً بی خطر است. به این معنا که اگر سهواً آن را قورت دهید، هیچ خطری شما را تهدید نمی کند.

موم ارتودنسی چه مزه ای دارد؟

موم ارتودنسی عموماً کاملاً بی مزه است اما انواع مزه دار آن، و معمولاً با مزه نعنا، نیز در بازار وجود دارند.

موم ارتودنسی با چه فواصل زمانی باید استفاده شود؟

این در افراد مختلف متفاوت است، و به این بستگی دارد که در کدام مرحله از روند درمان هستید. وقتی برای نخستین مرتبه از براکت های ارتودنسی استفاده می کنید، تا زمانی که به وجود اجزاء فلزی آن داخل دهان عادت می کنید، ممکن است نیاز باشد بیشتر از موم ارتودنسی استفاده کنید. موم این فرصت را فراهم می آورد که زخم ها و بریدگی های داخل دهان سریعتر بهبود پیدا کنند و مانع ایجاد زخم های جدید نیز می شود. به مرور زمان، پوست داخل دهان به براکت ها عادت می کند و نیاز نخواهد بود به دفعات زیاد از موم استفاده کنید.

موم ارتودنسی را باید از کجا تهیه کرد؟

ارتودنتیست وقتی برای اولین مرتبه براکت ها را روی دندان های شما کار می گذارد، مقداری موم در اختیار شما قرار می دهد تا در کیت مراقبت های دندانی خود داشته باشید. با این حال، در اکثر داروخانه ها نیز قابل خریداری است.

 

آیا وجود موم ارتودنسی روی براکت های داخل دهان قابل مشاهده است؟

خیر. موم ارتودنسی وقتی روی براکت قرار می گیرد شفاف است، بنابراین با چشم غیر مصلح قابل مشاهده نیست.

 

آیا جایگزینی برای موم های ارتودنسی وجود دارد؟

برخی افراد ترجیح می دهند از سیلسکون های دندانی استفاده کنند، که در قالب نوار یا استریپ در بازار هستند که می توان آنها را روی براکت ها چسباند. علاوه بر این، می توانید از محافظ لب های پلاستیکی استفاده کنید که روی براکت ها قرار می گیرند.

 

نحوه استفاده از موم ارتودنسی

به منظور استفاده از موم ارتودنسی، این دستورالعمل را دنبال نمایید:

1. دست های خود را بشویید.
2. دندان های خود را مسواک بزنید تا مطمئن شوید قسمت هایی که قرار است موم روی آنها قرار بگیرد تمیز هستند.
3. یک تکه کوچک موم بردارید (آنقدر کافی باشد که روی براکتی که اذیت کننده است را بپوشاند) و آن را بین انگشتان شست و اشاره خود بچرخانید تا گرد شود. این کار باعث می شود موم نرم تر شود و قرار گرفتن آن روی براکت ساده تر انجام خواهد شد.
4. موم را روی براکت یا سیمی که داخل دهان خراش ایجاد می کند فشار دهید.
5. موم را در جای خود فشار دهید. این قطعه موم روی براکت یا سیم یک برجستگی بوجود می آورد که مانع ساییدگی یا اصطحکاک بیشتر خواهد شد.

چگونه باید موم ارتودنسی را برداشت؟

ابزارهایی هستند که می توانید از آنها برای برداشتن مومی که روی براکت قرار داده اید، استفاده کنید. می توانید از خلال دندان، مسواک بین دندانی، یا حتی از یک نخ دندان قدیمی صاف استفاده کنید. ممکن است متوجه شوید که موم به مرور زمان ساییده یا پوسته پوسته می شود، بنابراین نیاز نیست نگران خارج کردن آن باشید.

بایدها و نبایدهای دوران استفاده از موم ارتودنسی

به منظور رعایت بهداشت دهان، مهم است که در طول دوره ای که از موم ارتودنسی روی براکت ها استفاده می کنید، مسواک زدن و کشیدن نخ دندان را مانند معمول ادامه دهید. انجام این کارها نیز کمک کننده خواهد بود.

• در صورت نیاز باید موم را تعویض کنید.
• از موم استفاده شده نباید مجدداً استفاده کنید یا یک تکه موم را به مدت بیش از ۲ روز روی براکت نگه دارید.

• در حالی که موم روی براکت قرار دارد باید نوشیدنی و غذاهای نرم بخورید.
• اگر غذا به موم چسبید نباید آن را نگهدارید، بلکه باید آن را تعویض کنید.

• در طول شب و حین خواب اجازه دهید موم در جای خود باقی بماند.
• در صورتی که حین خوردن غذا یا در طول خواب آن را قورت دادید، نگران نشوید.

• در صورتی که درد شما ادامه داشت یا ناگهان تشدید شد، با ارتودنتیست خود تماس بگیرید.
• سعی نکنید تعمیر کردن، خم کردن، یا جا انداختن سیم کمانی یا براکت ها را خودتان انجام دهید.

کراس بایت یکی از مشکلات ارتودنتیک است که اغلب با آندر بایت اشتباه گرفته می شود، اما روی هم رفته، نوع متفاوتی از مال اکلوژن ها است. هم کراس بایت و هم آندربایت نیاز به درمان دارند، اما به روش های مختلفی درمان می شوند. در این مقاله قصد داریم به معرفی کراس بایت، عوارض بروز آن، و چگونگی درمان آن بپردازیم.

کراس بایت چیست؟

وقتی دندان های دو فک بالا و پایین نسبت به یکدیگر صاف نیستند و یا رابطه آنها به شکلی طبیعی نیست، این مشکل “کراس بایت” نامیده می شود. کراس بایت می تواند یک یا چند دندان را درگیر سازد، و یک طرفه یا دو طرفه باشد. عموماً این مشکلی است که به صورت ژنتیکی وجود دارد، اما می تواند فارق از علل ارثی نیز بروز پیدا کند، از جمله رشد دندان های دائمی قبل از افتادن دندان های شیری کودک.

انواع کراس بایت

عموماً کراس بایت دو نوع اصلی دارد: کراس بایت خلفی و کراس بایت قدامی.

 

 

کراس بایت قدامی (Anterior Crossbite)

در کراس بایت قدامی، دندان های جلوی فک بالا در پشت دندان های جلوی فک پایین قرار می گیرند. این مشکل از نظر ظاهری شبیه آندر بایت است با اندکی تفاوت.

 

کراس بایت خلفی

کراس بایت خلفی متضاد کراس بایت قدامی قرار دارد. این اتفاق زمانی رخ می دهد که دندان های عقب فک بالا جلوی دندان های فک پایین قرار می گیرند.

علل بروز کراس بایت

همانطور که در بالا اشاره کردیم، کراس بایت معمولاً منشاء ارثی دارد. اما برخی علل شایع دیگر نیز هستند که باید مورد توجه قرار بگیرند.

تأخیر در رشد دندان ها یا غیر عادی بودن روند آن

در اکثر افراد، دندان های شیری می افتند و خیلی زود دندان های دائمی جای آنها را می گیرند. با این حال، در برخی موارد دندان های دائمی قبل از افتادن دندان های شیری بیرون می آیند. در صورتی که این اتفاق بیفتد، دندان های دائمی فک مقابل کج می شوند.

مکیدن انگشت

در صورتی که کودک انگشت خود را زیاد بمکد، این می تواند منجر به بروز مشکلات کجی دندان ها شود. مکیدن انگشت می تواند موجب کاهش عرض کام، سقف دهان یا همان قوس دندانی شود، که احتمالاً موجب تغییر و تخریب شکل استخوان سقف دهان می شود.

تنفس دهانی

زمانی که دهان بسته است و فرد از طریق بیینی نفس می کشد، زبان به شکل طبیعی در برابر سقف دهان قرار می گیرد. در کودکانی که در حال رشد هستند، این کمک می کند فک بالا به درستی رشد کند. با این حال، اگر کودک پیوسته از راه دهان نفس بکشد، ممکن است بواسطه دلایل دیگر باشد، مانند تورم لوزه ها، که در این شرایط زبان از سقف دهان دور می شود. این می تواند منجر به کوچک شدن فک بالا شود.

 

 

نحوه درمان کراس بایت

خبر خوب مربوط به همه این مشکلات این است که راهی برای درمان آنها وجود دارد. رایج ترین گزینه های درمان موجود عبارتند از:

• اکسپندر (وسیع کننده) کام یا اکسپندر ماگزیلا (که به تدریج عرض سقف دهان را افزایش می دهد).
• اکسپندر متحرک برای افراد بزرگسال.
• براکت های ارتودنسی (که می تواند شامل براکت ها و هدگیر باشد).
• جراحی که شامل شکستن استخوان فک به صورت کاملاً استراتژیک صورت می گیرد و هدف آن گسترده کردن فک بالا است.

 

در صورتی که فضای کافی وجود داشته باشد، استفاده از ابزارهای متحرک پیشنهاد می شود. ابزار هاولی با یک طرح مایل آکریلیک یا یک فنر برای کشیدن دندان ها به جای درست خود، استفاده می شود. اصلاح کراس بایت تک دندان ها با استفاده از الاینرهای شفاف بسیار مؤثر است، زیرا پلاستیک قادر است بدون تأثیر روی فک، دندان را جابجا کند.

اغلب درمان کراس بایت تک دندان نیاز به فضا دارد و تراش مینای بین دندان ها یا کاهش مینای اینترپروکسیمال روشی ضروری برای کمک به درمان فشردگی دندان ها در کراس بایت است. اغلب نیاز است مقدار مینایی که قرار است تراشیده شود بین چند دندان تقسیم شود، تا فشردگی های شدید راحت تر درمان شوند.

هیچ یک از این گزینه ها به راحتی و بدون دردسر انجام نمی شوند، اما خیلی خوب عمل می کنند، و اگر کراس بایت داشته باشید، یکی از این گزینه های درمان را تجربه خواهید کرد.

چه اتفاقی می افتد اگر کراس بایت درمان نشود؟

هر چند ممکن است متخصصان دهان و دندان روی گزینه های درمان برای استفاده به منظور درمان کراس بایت، یا حتی روی سن شروع درمان اتفاق نظر نداشته باشند، همه آنها روی یک چیز توافق خواهند داشت:

قطعاً درمان باید اتفاق بیفتد، هیچ مانعی سر راه آن وجود ندارد.

دلیل اینکه چرا کراس بایت باید درمان شود این است که این مشکل می تواند منجر به ساییدگی شدید دندان ها و لثه ها شود، نیاز نیست به دردی اشاره کنیم که می تواند در دندان ها و گونه ها اتفاق بیفتد. دندان ها به صورت غیر همسطح ساییده خواهند شد و در نتیجه کراس بایت برای فک (از جمله اختلالات فکی- گیجگاهی)، گردن و حتی شانه ها نیز مشکلاتی بوجود خواهد آورد.

بنابراین، اگر برای کراس بایت هیچ درمانی صورت نگیرد، می تواند منجر به رشد نادرست فک، مشکلات مفاصل، و عدم تقارن صورت شود. به همین دلیل مهم است که با یک متخصص دندانی- دندانپزشک، ارتودنتیست، جراح دهان- صحبت کنید. تا متوجه شوید که آیا خودتان یا یکی از عزیزانتان که کراس بایت دارید نیاز به کمک دارید و این درمان چه زمانی باید صورت گیرد.

خلاصه مطالب کراس بایت

• کراس بایت زمانی رخ می دهد که دندان های فک بالا و پایین رابطه درستی با یکدیگر ندارند، یا دندان های جلوی فک بالا پشت دندان های فک پایین قرار می گیرند (کراس بایت قدامی)، یا دندان های عقب فک بالا جلوی دندان های عقب فک پایین قرار می گیرند.
• شایع ترین علت بروز کراس بایت عوامل ژنتیکی است، اما می تواند به علت های دیگر نیز اتفاق بیفتد از جمله تأخیر در رشد دندان ها یا رشد غیر عادی آنها، مکیدن انگشت و تنفس دهانی.
• درمان کراس بایت می تواند شامل اقدامات ارتودنتیک، وسیع کننده کام (انواع مختلف آن) و جراحی برای موارد وخیم تر باشد.
• در صورتی که کراس بایت درمان نشود، می تواند منجر به آسیب به لثه ها شود (مانند ژنژیویت)، درد دندان ها و گونه ها، مشکل در جویدن، گردن، و شانه ها، و عدم تقارن صورت.

در مقاله قبل مشکل عدم تقارن صورت را برای شما شرح دادیم و به علل بروز آن اشاره کردیم و گفتیم برای تشخیص آن از چه ابزارهایی می توان استفاده کرد. در این مقاله قصد داریم از روش های درمان این مشکل برای شما بگوییم.

تصمیم گیری در خصوص مداخله برای درمان دفورمیتی های دنتو فاسیال (بد ریختی در دندان و صورت) به میزان آگاهی بیمار از مشکلات زیبایی خود، میزان دفورمیتی اکلوزال، یا مقدار ناهماهنگی عمودی یا صفحه ساجیتال (خط وسط بدن) بستگی دارد.

 

عدم تقارن صورت

عدم تقارن صورت می تواند عناصر دندانی، اسکلتی، و بافت نرم را شامل شود و ممکن است ترکیبی از درمان ارتودنسی و جراحی ارتوگناتیک نیاز داشته باشد. درمان عدم تقارن صورت در کودکانی که هنوز به بلوغ نرسیده اند اغلب دشوار است و نتایج آن قابل پیش بینی نیستند. تغییراتی که با ابزارهای فانکشنال در رشد ایجاد شده اند، مشکل آفرین بوده اند و در اکثر موارد حتی با استفاده از بایت بلاک (bite-block) نیز به دیگر روش های درمان نیاز بوده است. یک بیمار در حال رشد، که عدم تقارن خفیف و کندیل فانکشنال دارد، باید از درمان ارتودنسی زود هنگام بهره مند شود و قبل از انجام جراحی باید اجازه داد رشد کامل شود.

عدم تقارن دندانی

عدم تقارن واقعی دندانی را می توان با درمان ارتودنسی به تنهایی درمان نمود. برای اصلاح عدم تقارن قوس دندانی، می توان از کشیدن دندان و مکانیک های عدم تقارن بهره برد. برای دندان هایی که به شدت غیر عادی هستند می توان از ترمیم های مصنوعی استفاده کرد. انحرافات فانکشنال متوسط را نیز می توان با تنظیمات اکلوزال اندک درمان نمود. انحرافات شدیدتر ممکن است به درمان ارتودنسی نیاز داشته باشند تا به کمک آن دندان ها صاف شوند تا به عملکرد درست خود برسند.

علاوه بر کارهای جبرانی ارتودنتیکی که قبل از جراحی انجام می شوند، ممکن است برای بیمارانی که عدم تقارن دارند، ارتودنسی جبرانی عرضی نیز لازم باشد. اضافی بودن یک طرفه ماگزیلا (فک بالا) از نمای عمودی اغلب با کجی اکلوزال همراه است. این توضیح می دهد چرا اکثر عدم تقارن ها با یک جراحی فک قابل درمان نیستند.

عدم تقارن های شدید، ترکیبی از درمان ارتودنسی و ارتوگناتیک نیاز دارند. آزمایشات بالینی نشان داده اند که برای عدم تقارن هایی که منشاء متفاوتی دارند اما شکل ظاهری آنها شبیه یکدیگر است، اصلاح مجموعه استخوانی ماگزیلا- مندیبل آنها با جراحی ممکن است تفاوت چندانی نداشته باشد، غیر از آنکه، در طول طراحی درمانی تأکید بیشتری روی نمای روبرو می شود. درمان جراحی درست، با یک تشخیص مناسب و ارزیابی صحیح همه ابعاد صورت آغاز می شود.

برخی بیماران بواسطه درمان ضعیف، مشاهده می کنند پزشک آنها تا پس از جراحی نتوانسته است عدم تقارن را تشخیص دهد. با این حال، اصلاح عدم تقارن صورت با جراحی می تواند چالش برانگیز باشد، زیرا عدم تقارن ممکن است بافت های نرم و سخت را در ابعاد مختلف درگیر کرده باشد. این مشکل ممکن است ماگزیلا، مندیبل، مفاصل، و دیگر اجزاء اسکلتی دنتو فاسیال یا ترکیبی از آنها را درگیر کرده باشد. درمان مؤثر بافت های سخت است که می تواند تغییرات باور نکردنی ایجاد نماید، زیرا به طور کلی، بافت نرم، استخوان های زیرین را دنبال می نماید. در غیر اینصورت، دفورمیتی هایی که به بافت نرم محدود می شوند معمولاً در طول، یا پس از اصلاح اسکلتی درمان می شوند.

 

یکی دیگر از مشکلات برای طراحی درمان صحیح، در نظر گرفتن جنبه های رشد است. در نتیجه، طراحی و میزان اصلاح با جراحی باید حساب شده و سنجیده باشد، و جراحی دوم نیز ممکن است لازم باشد. هایپرپلازی کندیلی یک طرفه همراه با رشد زیاد، ممکن است تا سن ۲۳ سال ادامه داشته باشد. بیماری رومبرگ ممکن است تا پس از سن ۱۸ سالگی نیز ادامه داشته باشد. بروز عدم تقارن در نتیجه تروما (آسیب) و بیماری آخرین علت است. آسیب های جزئی به مفاصل فکی- گیجگاهی در دوران کودکی می توانند از نظر بالینی مورد توجه قرار نگیرند اما به تدریج با بزرگ شدن، قابل مشاهده خواهند بود.

معمولاً درمان جراحی عدم تقارن صورت به جراحی هر دو فک (Bimaxillary) نیاز دارد، که شامل برداشت استخوان لفورت ۱ (Le Fort I) و برداشت استخوان از دو طرف ساجیتال می شود. بسیاری از جراحان تکنیک جراحی “تک اسپلینت” را ترجیح می دهند. مجموعه ماگزیلا و مندیبل متحرک هستند، اسپلینت اکلوزال نهایی بین فکی اعمال می شود. موقعیت مجموعه ماگزیلا- مندیبل بین جراحی تنظیم می شود تا بهترین نتایج زیبایی حاصل شوند. برای جبران دفورمیتی های بافت نرم ممکن است نیاز باشد در وضعیت ایده آل از پیش تعیین شده تغییر ایجاد شود، مخصوصاً در بیمارانی که همی فاسیال میکروسومیا (hemifacial macrosomia کوچک بودن غیر عادی نیمی از صورت) دارند. پس از جراحی می توان از فیس بو face bow استفاده کرد تا تغییر وضعیت مجموعه ماگزیلا- مندیبل از قسمت خط وسط راحت تر انجام شود.

جراحی ارتوگناتیک را می توان با اقدامات دیگری ترکیب نمود، از جمله روش کانتور استخوان، مثلاً کاهش زاویه مندیبل (فک پایین)، برداشت استخوان حاشیه ای پایین مندیبل، ترمیم پلاستیک چانه، و تقویت استخوان و نیز کانتور بافت نرم از قبیل کاهش توده چربی باکال و ماهیچه های جونده که می توان آنها را همراه جراحی ارتوگناتیک انجام داد. بسته به نیازهای هر بیمار، فرایندهای جزئی مانند تزریق چربی پیوندی، ساکشن چربی (لیپوساکشن) زیر پوستی را نیز می توان به عنوان فرایند ثانویه انجام داد. در صورت لزوم می توان جراحی ارتوگناتیک هر دو فک را با فرایند لیفت صورت و نیز استفاده از یک ابزار تثبیت کننده قابل جذب انجام داد.

 

درمان عدم تقارن صورت و انحراف فک

در مقاله قبل مشکل عدم تقارن صورت را برای شما شرح دادیم و به علل بروز آن اشاره کردیم و گفتیم برای تشخیص آن از چه ابزارهایی می توان استفاده کرد. در این مقاله قصد داریم از روش های درمان این مشکل برای شما بگوییم.

تصمیم گیری در خصوص مداخله برای درمان دفورمیتی های دنتو فاسیال (بد ریختی در دندان و صورت) به میزان آگاهی بیمار از مشکلات زیبایی خود، میزان دفورمیتی اکلوزال، یا مقدار ناهماهنگی عمودی یا صفحه ساجیتال (خط وسط بدن) بستگی دارد.

عدم تقارن صورت

عدم تقارن صورت می تواند عناصر دندانی، اسکلتی، و بافت نرم را شامل شود و ممکن است ترکیبی از درمان ارتودنسی و جراحی ارتوگناتیک نیاز داشته باشد. درمان عدم تقارن صورت در کودکانی که هنوز به بلوغ نرسیده اند اغلب دشوار است و نتایج آن قابل پیش بینی نیستند. تغییراتی که با ابزارهای فانکشنال در رشد ایجاد شده اند، مشکل آفرین بوده اند و در اکثر موارد حتی با استفاده از بایت بلاک (bite-block) نیز به دیگر روش های درمان نیاز بوده است. یک بیمار در حال رشد، که عدم تقارن خفیف و کندیل فانکشنال دارد، باید از درمان ارتودنسی زود هنگام بهره مند شود و قبل از انجام جراحی باید اجازه داد رشد کامل شود.

عدم تقارن دندانی

عدم تقارن واقعی دندانی را می توان با درمان ارتودنسی به تنهایی درمان نمود. برای اصلاح عدم تقارن قوس دندانی، می توان از کشیدن دندان و مکانیک های عدم تقارن بهره برد. برای دندان هایی که به شدت غیر عادی هستند می توان از ترمیم های مصنوعی استفاده کرد. انحرافات فانکشنال متوسط را نیز می توان با تنظیمات اکلوزال اندک درمان نمود. انحرافات شدیدتر ممکن است به درمان ارتودنسی نیاز داشته باشند تا به کمک آن دندان ها صاف شوند تا به عملکرد درست خود برسند.

علاوه بر کارهای جبرانی ارتودنتیکی که قبل از جراحی انجام می شوند، ممکن است برای بیمارانی که عدم تقارن دارند، ارتودنسی جبرانی عرضی نیز لازم باشد. اضافی بودن یک طرفه ماگزیلا (فک بالا) از نمای عمودی اغلب با کجی اکلوزال همراه است. این توضیح می دهد چرا اکثر عدم تقارن ها با یک جراحی فک قابل درمان نیستند.

عدم تقارن های شدید، ترکیبی از درمان ارتودنسی و ارتوگناتیک نیاز دارند. آزمایشات بالینی نشان داده اند که برای عدم تقارن هایی که منشاء متفاوتی دارند اما شکل ظاهری آنها شبیه یکدیگر است، اصلاح مجموعه استخوانی ماگزیلا- مندیبل آنها با جراحی ممکن است تفاوت چندانی نداشته باشد، غیر از آنکه، در طول طراحی درمانی تأکید بیشتری روی نمای روبرو می شود. درمان جراحی درست، با یک تشخیص مناسب و ارزیابی صحیح همه ابعاد صورت آغاز می شود. برخی بیماران بواسطه درمان ضعیف، مشاهده می کنند پزشک آنها تا پس از جراحی نتوانسته است عدم تقارن را تشخیص دهد. با این حال، اصلاح عدم تقارن صورت با جراحی می تواند چالش برانگیز باشد، زیرا عدم تقارن ممکن است بافت های نرم و سخت را در ابعاد مختلف درگیر کرده باشد.

این مشکل ممکن است ماگزیلا، مندیبل، مفاصل، و دیگر اجزاء اسکلتی دنتو فاسیال یا ترکیبی از آنها را درگیر کرده باشد. درمان مؤثر بافت های سخت است که می تواند تغییرات باور نکردنی ایجاد نماید، زیرا به طور کلی، بافت نرم، استخوان های زیرین را دنبال می نماید. در غیر اینصورت، دفورمیتی هایی که به بافت نرم محدود می شوند معمولاً در طول، یا پس از اصلاح اسکلتی درمان می شوند.

یکی دیگر از مشکلات برای طراحی درمان صحیح، در نظر گرفتن جنبه های رشد است. در نتیجه، طراحی و میزان اصلاح با جراحی باید حساب شده و سنجیده باشد، و جراحی دوم نیز ممکن است لازم باشد. هایپرپلازی کندیلی یک طرفه همراه با رشد زیاد، ممکن است تا سن ۲۳ سال ادامه داشته باشد. بیماری رومبرگ ممکن است تا پس از سن ۱۸ سالگی نیز ادامه داشته باشد. بروز عدم تقارن در نتیجه تروما (آسیب) و بیماری آخرین علت است. آسیب های جزئی به مفاصل فکی- گیجگاهی در دوران کودکی می توانند از نظر بالینی مورد توجه قرار نگیرند اما به تدریج با بزرگ شدن، قابل مشاهده خواهند بود.

معمولاً درمان جراحی عدم تقارن صورت به جراحی هر دو فک (Bimaxillary) نیاز دارد، که شامل برداشت استخوان لفورت ۱ (Le Fort I) و برداشت استخوان از دو طرف ساجیتال می شود. بسیاری از جراحان تکنیک جراحی “تک اسپلینت” را ترجیح می دهند. مجموعه ماگزیلا و مندیبل متحرک هستند، اسپلینت اکلوزال نهایی بین فکی اعمال می شود. موقعیت مجموعه ماگزیلا- مندیبل بین جراحی تنظیم می شود تا بهترین نتایج زیبایی حاصل شوند.

برای جبران دفورمیتی های بافت نرم ممکن است نیاز باشد در وضعیت ایده آل از پیش تعیین شده تغییر ایجاد شود، مخصوصاً در بیمارانی که همی فاسیال میکروسومیا (hemifacial macrosomia کوچک بودن غیر عادی نیمی از صورت) دارند. پس از جراحی می توان از فیس بو face bow استفاده کرد تا تغییر وضعیت مجموعه ماگزیلا- مندیبل از قسمت خط وسط راحت تر انجام شود.

جراحی ارتوگناتیک را می توان با اقدامات دیگری ترکیب نمود، از جمله روش کانتور استخوان، مثلاً کاهش زاویه مندیبل (فک پایین)، برداشت استخوان حاشیه ای پایین مندیبل، ترمیم پلاستیک چانه، و تقویت استخوان و نیز کانتور بافت نرم از قبیل کاهش توده چربی باکال و ماهیچه های جونده که می توان آنها را همراه جراحی ارتوگناتیک انجام داد. بسته به نیازهای هر بیمار، فرایندهای جزئی مانند تزریق چربی پیوندی، ساکشن چربی (لیپوساکشن) زیر پوستی را نیز می توان به عنوان فرایند ثانویه انجام داد. در صورت لزوم می توان جراحی ارتوگناتیک هر دو فک را با فرایند لیفت صورت و نیز استفاده از یک ابزار تثبیت کننده قابل جذب انجام داد.