فنر فوسز چیست و از چه اجزائی تشکیل شده است؟

فنر فورسز ابزاری است که برای کمک به اصلاح و درمان اوربایت مورد استفاده قرار می گیرد. این ابزار کمک می کند دندان های فک پایین رو به جلو و دندان های فک بالا رو به عقب حرکت داده شوند. فنر فورسز از یک میله مرکزی و یک کویل اسپرینگ (فنر) به دور آن تشکیل شده است که به براکت های چسبانده شده روی دندان ها چسبانده می شوند تا به اصلاح بایت کمک کنند.

استفاده از کویل اسپرینگ ها چه مدت طول می کشد؟

افرادی که از بریس ها استفاده می کنند ممکن است فنرهای فورسز را دوست نداشته باشند بنابراین از ارتودنتسیت خود می پرسند “چه مدت باید از فنرهای فورسز استفاده کنند؟”

به طور میانگین ۴ تا ۶ ماه باید فنرهای فورسز روی بریس ها باقی بمانند اما طول درمان با آنها می تواند متفاوت باشد. بسته به یک دسته عوامل متعدد ممکن است طول این زمان افزایش یا کاهش پیدا کند. بعلاوه، همه موارد شبیه یکدیگر نیستند و ممکن است در افراد مختلف متفاوت باشند. عواملی که طول دوره استفاده از کویل اسپرینگ را مشخص می کنند عبارتند از:

• مقدار اوربایت و وخامت مشکل بیمار
• همکاری بیمار
• سلامت و سن بیمار
• شرایط دندان
• سلامت پریودنتال
• تراکم استخوان و حرکات دندان ها

مقدار اوربایت و وخامت مشکل بیمار

قبل از آنکه در مورد این موضوع توضیح دهیم، باید بدانید چرا اوربایت برای فنرهای فورسز مهم است. دلیل آن این است که فنرهای فورسز برای اصلاح اوربایت استفاده می شوند. اوربایت به این معناست که دندان های جلوی فک بالا مقداری زیادی از دندان های جلوی فک پایین را پوشش می دهند. بنابراین هدف استفاده از فنرهای فورسز آوردن دندان های جلوی فک بالا در موقعیت طبیعی تری است. به همین دلیل، ما از فنر فورسز کمک می گیریم.

وقتی فردی اوربایت شدیدتری داشته باشد، به این معناست که زمان بیشتری برای اصلاح آن نیاز است. اما چرا؟

ما نباید سعی کنیم دندان ها را بیشتر از حد ایده آل خود جابجا کنیم. وقتی از فنر فورسز استفاده می کنیم دندان ها تقریباً هر ماه یک میلی متر جابجا می شوند.

بنابراین، زمان مورد نیاز برای اصلاح با فنر فورسز به این بستگی دارد که چه مقدار جابجا کردن دندان ها برای هر بیمار لازم است. اوربایت بیشتر به این معناست که مجبوریم دندان ها را بیشتر جابجا کنیم.

میزان همکاری بیمار

این ضروری است زیرا ممکن است باعث شود درمان به تعویق بیفتد. اگر نمی توانید از فنرهای فورسز نگه داری کنید و منجر به بروز هر آسیبی شوند، وقفه ای در روند درمان بوجود خواهد آمد. بنابراین، باید با ارتودنتیست خود همکاری کنید و توصیه های وی را دنبال کنید.

سلامت و سن بیمار

کودکان و بیماران کم سنی که در حال رشد هستند می توانند انتظار داشته باشند درمان آنها با فنر فورسز سریع تر پیش برود، زیرا رشد و نمو آنها کامل نشده است. ارتودنتیست می تواند جابجایی دندان ها را در آنها به خوبی و به مقدار زیاد انجام دهد.

اما در بیماران بزرگسال، جابجایی دندان ها را می توان آرام تر انجام داد و زمان درمان با فنرهای فورسز مقداری طولانی تر است. سلامت بیمار نیز به طول درمان ربط پیدا می کند.

وضعیت دندان ها

وضعیت دندان ها طرح درمان را مشخص می نماید. زمان درمان دندان های طبیعی با فنرهای فورسز می تواند خوب باشد. اما اگر یک دندان روکش دار، بریج، دندان عصب کشی شده، ونیر و یا پروتز مصنوعی دندانی داشته باشید، طول درمان ممکن است بیشتر از معمول طول بکشد.

گاهی اوقات، ممکن است دندان های شما در جای مطلوبی قرار نداشته باشند که باز هم ممکن است موجب تأخیر در درمان شود.

سلامت پریودنتال

سلامت پریودنتال (بافت های اطراف دندان از جمله لثه و استخوان) یکی از مهم ترین عواملی است که مشخص می نماید روند درمان شما چگونه خواهد بود. اگر سلامت پریودنتال خوبی نداشته باشید یا در طول دوره درمان با فنرهای فورسز نتوانید سلامت پریودنتال خود را حفظ کنید، طول درمان افزایش پیدا خواهد کرد.

تراکم استخوان و جابجا کردن دندان ها

تراکم استخوان هایی که دندان ها را در جای خود نگه می دارند عاملی مهم برای جابجا کردن دندان ها است. اگر بدانید جابجایی دندان ها چگونه اتفاق می افتد، خواهید دانست چه زمانی از فنرهای فورسز استفاده می کنیم. فنرهای فورسز برای جابجایی دندان های جلوی فک بالا رو به عقب و جابجایی دندان های جلوی فک پایین رو به جلو استفاده می شوند. ارتودنتیست ها برای جابجا کردن دندان ها فشاری روی دندان ها وارد می کنند. آنها از فشار ایده آل استفاده می کنند. در این مورد، آنها از فنرهای فورسز برای ایجاد این فشار استفاده می کنند.

وقتی فشار اعمال می شود، این فشار به استخوان هایی وارد می شود که دندان ها را در جای خود نگه می دارند. بواسطه این فشار تغییراتی داخل استخوان اتفاق می افتد.

سمتی از استخوان که فشار را احساس می کند حل می شود و یک شکاف بوجود می آید. دندان می تواند داخل این شکاف حرکت کند. سمت مخالف ایجاد فشار، شکل گیری استخوان جدید اتفاق می افتد. با این فرایند، فنرهای فورسز قادر خواهند بود دندان ها را حرکت دهند.

برای انجام این کار، ابتدا، فنر فورسز را متصل می کنیم سپس آن را فعال می کنیم تا فشار ایجاد شود. ما یک سر فنر را به براکت یکی از دندان های فک بالا و سر دیگر را به براکت یکی از دندان های فک پایین متصل می کنیم. اکنون می توانید ببینید که استخوان نقش اصلی در جابجا کردن دندان ها ایفا می کند. بنابراین، تراکم استخوان بسیار مهم است. هر چه تراکم استخوان بیشتر باشد، جابجایی دندان کمتر خواهد بود. بنابراین، جابجایی دندان ها در افراد بزرگسالی که از فنر فورسز استفاده می کنند مقداری کندتر است.

چگونه می توان طول درمان با فنر فورسز را کاهش داد؟

افراد سعی می کنند راهی پیدا کنند تا طول درمان خود با ابزار فورسز را کاهش دهند. بنابراین، گاهی اوقات آنها می پرسند چرا ما فشار بیشتری اعمال نمی کنیم تا جابجایی دندان ها با سرعت بیشتری صورت بگیرد. ما هرگز نباید این کار را انجام دهیم. این کار در حقیقت معکوس عمل می کند و به دندان های شما آسیب می رساند. فشار ارتودنتیک زیاد به پالپ و ریشه های دندان ها آسیب وارد می کند. پس از آن، دندان ها لق می شوند و لازم خواهد بود کشیده شوند. یا مرگ دندان اتفاق می افتد و درمان ریشه یا ترمیم دندان ضروری می شود.

بنابراین، باید فشار ایده آلی به دندان ها وارد کنیم تا بهترین نتیجه را بگیریم. یک ارتودنتیست مجرب همیشه این کار را انجام می دهد. بنابراین نیاز نیست نگران باشید.

اکثر عواملی که در بالا مورد بحث قرار گرفتند، در اختیار ما نیستند. اما، چیزی که می توانید کنترل کنید نگهداری از فنرها، حفظ بهداشت دهان و پیگیری صحیح دستور العمل های ارتودنتیست است. به این معنا نیست که طول درمان را کاهش خواهد داد. اما مطمئناً روند پیشرفت مداوم و پیوسته درمان با فنر فورسز را حفظ خواهد کرد. اگر به فنر فرسز خود آسیب بزنید، یا جابجایی پیوسته دندان ها متوقف خواهد شد. این منجر به تعلیق روند درمان با فنر فورسز خواهد شد. بنابراین چه باید بکنید؟

شاید جویدن، حرف زدن، یا باز کردن دهان با فنر فورسز مقداری دشوار باشد. اما باید تمام مدت مراقب باشید، در غیر اینصورت فنر فورسز شما بیرون خواهد آمد یا آسیبی اتفاق خواهد افتاد. هنگام مسواک زدن و نخ دندان کشیدن باید بیشتر مراقب باشید. تکنیک های مسواک زدن ونخ دندان کشیدن صحیح با وجود بریس ها و فنر فورسز را از ارتودنتیست خود یاد بگیرید. علاوه بر این، باید همه دستور العمل هایس که ارتودنتیست شما می دهد عمل کنید تا درمان شما تا انتها به خوبی پیش برود.

مزایای استفاده از فنر فورسز

اصلاح مؤثر و قابل اعتماد مال اکلوژن کلاس ۲

در گذشته، اگر شما نیاز به اصلاح مال اکلوژن کلاس ۲ داشتید، احتمالاً گزینه های شما محدود بودند به کشیدن دندان های دائمی، استفاده از فنرها و الاستیک ها، یا ابزارهای برجسته مانند هدگیر. اکنون، با فنرهای فورسز، بدون نیاز به قربانی کردن راحتی خود می توانید به بایت ایده آل خود دست پیدا کنید. فنرهای فورسز عملکرد مورد نیاز ارتودنتیست را با راحتی مطلوب شما ترکیب می کند. فنر فورسز رشد در افراد بزرگسال را تحریک می کند، به حذف اوربایت شدید کمک می کند، و تناسب دندان ها را بهبود می دهد، و احتمالاً از نیاز به جراحی فک پیشگیری خواهد کرد.

سادگی

ابزار فورسز شما در یک جلسه نصب می شود و به هیچ کار اضافی در لابراتوار نیاز ندارد، بنابراین نیاز نیست صبرکنید تا درمان شما آغاز شود. هیچ تنظیم روزانه ای نیاز نیست زیرا ابزار فشار مداوم، پیوسته و سبکی برای جابجا کردن دندان ها و فک ها به جای درست خود وارد می کند.

راحتی

ابزار فورسز حجم چندانی ندارد و مانند دیگر ابزارهای اصلاح مال اکلوژن کلاس ۲ داخل گونه برجسته نمی شود. بعلاوه، اجازه می دهد یک دسته حرکات کامل انجام شوند، بنابراین عادات حرف زدن و غذا خوردن، شما تحت تأثیر قرار نخواهند گرفت. بهترین بخش مربوط به ابزار فورسز این است که هیچ تجهیزات خارجی (هدگیر) نیاز ندارد. این ابزار در عقب دهان می نشیند، بنابراین هیچ کس حتی متوجه وجود آن داخل دهان شما نخواهد شد.

بی دردسر بودن

فنر فورسز باز به گونه ای طراحی شده است که تمیز کردن آن با مسواک راحت باشد و هیچ شکاف و فضای خالی برای گیر کردن ذرات غذا وجود نداشته باشد. شما می توانید عادات بهداشتی دهانی خود را ادامه دهید بدون آنکه نگران تمیز کردن اطراف ابزار برجسته خود باشید. مانند هر ابزار ارتودنتیک دیگری، غذاهای سفت و چسبناک باید پرهیز شوند، و مسواک زدن پس از وعده های غذایی همیشه توصیه می شود.

مؤثر بودن

فشار مداومی که فنر فورسز وارد می کند به این معناست که بدون آنکه نیاز باشد کار خاصی انجام شود، این ابزار کار خود را می کند. حتی در طول مدتی که خواب هستید، فنر فورسز کمک می کند دندان ها و فک شما به محل درست خود جابجا شوند. ابزار با براکت ها و سیم های موجود شما عمل می کند و هیچ نیازی به قطع کردن درمان طراحی شده شما نیست.

وقتی فنر فورسز شکسته می شود، چگونه می توان آن را تعمیر کرد و چرا این اتفاق رخ می دهد؟

وقتی روی بریس های خود فنر فورسز استفاده می کنید می تواند بیرون بیاید یا شکسته شود و این اتفاق چندان غیر عادی نیست. اما ممکن است فکر کنید “چرا ممکن است فنر فورسز بیرون بیاید با بشکند؟”

فنر فورسز می تواند به دلایل زیر شکسته شود، شل شود، و بیرون بیاید:

• باز کردن زیاد دهان در طول غذا خوردن، آواز خواندن، بلند خندیدن، یا خمیازه کشیدن.
• خوردن غذاهای سفت، خشک، و چسبناک.
• تکنیک های نادرست مسواک زدن یا نخ دندان کشیدن با فنرها و بریس ها.
• عدم مراقبت صحیح.

با این حال، گاهی اوقات با قرار دادن آن در موقعیت صحیح می توانید خودتان فنر فورسز را تعمیر کنید. اما در اکثر موارد برای ترمیم آن باید به ارتودنتیست مراجعه کنید. ما در ادامه برای شما توضیح خواهیم داد فنر فورسز چگونه شکسته یا شل خواهد یا آسیب خواهید دید و روش های تعمیر صحیح را به شما آموزش خواهیم داد.

چرا فنر فورسز شکسته یا شل می شود یا آسیب می بیند؟

فنر فورسز می تواند به دلیل ساختار آن، و نحوه قرار گیری آن داخل دهان شل یا شکسته شود یا آسیب ببیند. ابزار فورسز از یک فنر تشکیل شده است که یک میله کوچک را در بر می گیرد. اگر مراقب نباشید این میله می تواند بیرون بیاید.

خیلی باز کردن دهان

وقتی دهان خود را خیلی باز می کنید، میله ابزار فورسز می تواند از فنر خارج شود. این می تواند حین غذا خوردن اتفاق بیفتد، مخصوصاً زمانی که سعی می کنید دهان خود را برای خوردن یک برگر یا سیب باز کنید.

گاهی اوقات این اتفاق ممکن است هنگام بلند خندیدن، آواز خواندن، یا خمیازه کشیدن رخ دهد. دلیل وجود ارتباط بین نزدیک بین فنر فورسز و باز کردن دهان نحوه اتصال آن به بریس های شما است.

ابزار فورسز دو سر دارد، ارتودنتیست یک سر را به بند دندان مولر فک بالا و سر دیگر را به براکت های دندان های فک پایین متصل می کند. از آنجا که این ابزار فک بالای شما را به فک پایین متصل می کند کامل باز کردن دهان ممکن است منجر به بروز مشکل شود.

معمولاً، ممکن است شما هیچ مشکلی حین غذا خوردن یا انجام فعالیت های دیگر نداشته باشید. اما، لازم است با دقت باشید، زیرا این ابزار برای شما بسیار کمک کننده است.

روش های نادرست مسواک زدن و نخ دندان کشیدن

ما از فنر فورسز برای جابجا کردن دندان های فک بالا رو به عقب و دندان های فک پایین رو به جلو استفاده می کنیم تا لبخند زیبایی برای شما خلق شود. اگر از این ابزار استفاده کنید ممکن است نیازی به هدگیر، یا کشیدن دندان برای درمان ارتودنسی نداشته باشید. اکنون می دانید فنر فورسز چقدر برای شما مفید است. بنابراین، چرا به درستی از آنها مراقبت نمی کنید؟

اگر دندان های خود را با استفاده از یک روش ایده آل مسواک زدن و نخ دندان کشیدن با وجود بریس ها و فنر فورسز تمیز نکنید، ممکن است فنر شما شل شود یا بیرون بیاید. بعلاوه، اگر به صورت روزانه دهان خود را تمیز نکنید، پلاک ها و ذرات غذا روی بریس ها و ابزار شما انباشته می شوند. ای ممکن است به فنر فورسز و نیز دهان شما آسیب بزند.

عادات نادرست غذا خوردن

خوردن غذاهای سفت، خشک، و چسبناک ممکن ایت باعث بیرون آمدن فنر فورسز، شل شدن، یا شکسته شدن آن شود.

چگونه می توان مشکلات ایجاد شده برای فنر فورسز را برطرف کرد؟

اگر به صورت تصادفی فنر فورسز بیرون آمد یا میله و فنر از یکدیگر جدا شدند، نگران نشوید. شما می توانید آن را تعمیر کنید، هیچ آسیبی به ابزار وارد نشده است. آنچه می توانید انجام دهید این است که دهان خود را باز کنید و میله و فنر را به آرامی نگهدارید سپس سعی کنید آنها را در جای درست خود قرار دهید.

برای اتصال ابزار فورسز، باید فنر را فشرده کنید و میله را درون آن جای دهید. اما، اگر نتوانستید آن را خودتان درست کنید، با ارتودنتیست خود تماس بگیرید. او می تواند به شما کمک کند.

با این حال اگر فنر فورسز شما شل شد یا به طور کامل شکسته شد، ممکن است نتوانید آن را تعمیر کنید. باید به ارتودنتیست مراجعه کنید. در این صورت، بخش شکسته شده ابزار را نگهدارید و در روز مراجعه آن را با خود به همراه داشته باشید. اگر بخش شکسته یا شل شده آسیب بدی ندیده باشد، ارتودنتیست می تواند آن را ترمیم کند. اما، اگر وضعیت فنر فورسز خوب نباشد ارتودنتیست فنر جدیدی جایگزین آن خواهد کرد.

فنر فورسز هیچ اختلالی در غذا خوردن، باز کردن دهان، یا گاز زدن ایجاد نمی کند. اما، اگر بین دندان های بالا و پایین شما قرار بگیرد، از گاز گرفتن آن خودداری کنید. در این صورت، به ارتودنتیست مراجعه کنید تا آن را تعمیر کند.

اما اگر فنر فورسز باعث ایجاد زخم داخل گونه شما شد چه؟

این معمولاً ممکن است طی چند روز نخست پس از دریافت فنر فورسز اتفاق بیفتد. حتی داخل دهان شما ممکن است زخم ایجاد شود. برای پرهیز از این مشکلات، ارتودنتیست شما توصیه خواهد کرد بین ابزار و بافت نرم داخل دهان خود یک تکه پنبه یا گاز استریل قرار دهید.

ارتودنتیست چگونه فنر فورسز را تعمیر می کند؟

اگر لازم باشد فنر فورسز آسیب دیده شما تعویض شود، ارتودنتیست همان فرایندی را برای اتصال ابزار انجام خواهد داد که نخستین مرتبه انجام داده است. اما اگر فنر فورسز شل شود و بیرون بیاید، ارتودنتیست آن را مجدداً ظرف چند دقیقه متصل خواهد کرد.

چگونه می توان از بروز این اتفاقات برای فنر فورسز جلوگیری کرد؟

اگر از فنر فورسز خود به درستی مراقبت کنید هیچ آسیبی به آن وارد نخواهد شد. در اینجا به بیان برخی نکاتی خواهیم پرداخت که برای مراقبت از فنر فورسز و پیشگیری از شل شدن و شکستن و بیرون آمدن آن ضروری هستند.

• دندان های خود را به طور منظم مسواک بزنید و نخ دندان بکشید تا ذرات غذا به فنر فورسز شما گیر نکنند. اما هنگام تمیز کردن دندان ها مراقب باشید. بنابراین دستورالعمل های ارتودنتیست خود را دنبال کنید و از تکنیک های صحیح مسواک زدن و نخ دندان کشیدن با بریس ها و فنرهای فورسز استفاده کنید.
• مراقب رژیم غذایی خود باشید.
• سعی کنید از زیاد باز کردن دهان خود اجتناب نمایید. بنابراین، لازم است هنگام آواز خواندن، بلند خندیدن، یا خمیازه کشیدن مراقب باشید.

ممکن است اکنون شما این دو پرسش را مطرح کنید:

پرسش اول این است که:

با وجود فنر فورسز روی دندان ها چگونه می توان غذا خورد؟

غذاهای نرم و آبکی استفاده کنید. از خوردن غذاهای سفت، خشک، و چسبناک بپرهیزید. علاوه بر این، از خوردن غذاهایی که لازم است دهان کامل باز شود، خودداری کنید، مانند برگر، یا حتی اگر از این نوع غذاها می خورید، قبل از خوردن آنها را به قطعات کوچکتری تبدیل کنید. در بخش بعد بیشتر در مورد رژیم غذایی در طول استفاده از فنر فورسز برای شما توضیح خواهیم داد.

پرسش دومی که ممکن است به ذهن شما خطور کند این است که:

با وجود فنر فورسز روی براکت ها چگونه می توان دهان را باز و بسته کرد؟

شما اصلاً نباید از این موضوع بترسید. فنر فورسز به گونه ای ساخته شده است که عملکردهای طبیعی و عادی دهان مانند جویدن یا حرف زدن ممکن هستند.

ممکن است در ابتدا احساس ناراحتی داشته باشید. اما به مرور زمان به آن عادت خواهید کرد.

روی هم رفته، در نتیجه باز کردن بیش از حد دهان، عادات نادرست غذایی، روش های نادرست پاکسازی دندان ها، و بی احتیاطی، ممکن است فنر فورسز شکسته شود، شل شود، یا بیرون بیاید. اگر مشکل ساده است، شما می توانید خودتان آن را حل کنید. اما، در اکثر موارد، برای درست کردن آن باید به دندانپزشک مراجعه کنید. اگر درمان فوری می خواهید، نباید در مراجعه به ارتودنتیست تعلل کنید.

با فنر فورسز روی براکت ها چگونه می توان غذا خورد؟

باید به خاطر داشته باشید با وجود فنر فورسز روی دندان ها می توانید غذا بخورید، اما درست مانند زمانی که با براکت ها روی دندان ها نمی توانید هر چیزی بخورید، با فنر فورسز روی دندان ها نیز نمی توانید همه چیز بخورید. علاوه بر این، باید مراقب نحوه جویدن و گاز زدن خود باشید.

مشکلاتی که در طول دوره استفاده از فنرها هنگام غذا خوردن با آنها مواجه می شوید

در طول دوره استفاده از فنرهایی مانند فنرهای فورسز یا کویل اسپرینگ، ممکن است با مشکلات متعددی مواجه شوید.

کویل اسپرینگ

هدف استفاده از کویل اسپرینگ ها بستن یک فاصله یا شکاف بین دندان ها است. برای انجام این کار، دو سر فنر به دو براکتی متصل می شوند که در دو طرف شکاف واقع شده اند. پس از سفت شدن فنر توسط ارتودنتیست، ممکن است روی دندان های خود فشار احساس کنید. بنابراین هنگام غذا خوردن چه احساسی خواهید داشت؟

چند روز نخست پس از سفت کردن فنر ممکن است درد یا ناراحتی خفیفی هنگام جویدن غذا یا گاز زدن احساس کنید.

پس از آن، شما به آن عادت می کنید و اگر عادات صحیح غذایی را برای بریس ها و فنرها رعایت کنید، ممکن است هیچ دردی احساس نکنید. شما می توانید دهان خود را کاملاً عادی حرکت دهید. اما عادات نادرست غذایی می توانند باعث شوند آسیب های دائمی به کویل اسپرینگ وارد شود، یا ممکن است شکسته شود، شل شود، یا بیرون بیاید. کویل اسپرینگ ها هیچ تأثیری روی باز کردن دهان شما نخواهند داشت. شما می توانید مثل همیشه حرف بزنید یا بخندید.

فنر فورسز

وقتی اصلاح اوربایت برای شما لازم است، ممکن است مجبور باشید از فنرهای فورسز استفاده کنید. یک سر فنر به براکت دندان های فک بالا و سر دیگر به براکت دندان های فک پایین متصل می شود. از آنجا که فنر فورسز دندان های فک بالای شما را به دندان های فک پایین متصل می کند، شما می توانید نگران باز کردن دهان و غذا خوردن شوید. اما، مشکل این نیست. این ابزار به گونه ای ساخته شده است که شما با آن می توانید غذا بجوید و گاز بزنید.

وقتی برای نخستین مرتبه فنر فورسز دریافت می کنید، ممکن است با آن احساس ناراحتی داشته باشید. اما، به مرور زمان ممکن است هیچ مشکلی احساس نکنید. با این حال، اگر مراقب مقدار باز کردن دهان یا انتخاب غذای خود نباشید، فنر فورسز ممکن است از بریس شما جدا شود. گاهی اوقات ممکن است آسیب ببیند، بشکند، یا خارج شود. بنابراین، غذا خوردن ممکن است هیچ مشکلی ایجاد نکند، اما برای خوردن یا گاز زدن، یا هر دلیل دیگری، شما با فنر فوسر نمی توانید دهان خود را کاملاً باز کنید.

روش های غذا خوردن با فنر فورسز

همانطور که در بالا اشاره شد، غذاهای نرم و آبکی بخورید و از خوردن غذاهای سفت، چسبناک، خشک، و غذاهایی که برای فنر فورسز بد هستند خودداری کنید. اگر در دهان شما فنر فورسز کار گذاشته شده است، از باز کردن زیاد دهان هنگام غذا خوردن اجتناب نمایید.

خوراکی هایی که نباید با وجود فنرهای ارتودنسی داخل دهان استفاده شوند:

محدود کردن غذاهایی که دوست داریم، برای ما دشوار است. اما در طول دوره درمان، برای زیبا شدن لبخندمان لازم است چیزهایی که دوست داریم بخوریم را فدا کنیم.

غذاهای سفت.

جویدن و گاز زدن غذاهای سفتی مانند آبنبات، مغزها، میوه های سفت، شکلات های سفت، و گوشت با استخوان می توانند به فنرها و بریس های شما آسیب برسانند.

غذاهای چسبناک.

این نوع غذاها برای فنرها و بریس ها خیلی بدتر هستند. نمونه این خوراکی ها عبارتند از آدامس، کارامل، آبنبات های چسبناک، و شکلات های چسبناک. علاوه بر آسیب مستقیم، آنها باعث می شوند تمیز کردن دندان ها و خود ابزار نیز دشوارتر شود، در نتیجه هم به خود ابزار آسیب برسانند هم موجب پوسیدگی دندان ها شوند.

غذاهایی که برای خوردن آنها باید دهان خود را خیلی باز کنید.

این بویژه برای استفاده کنندگان از فنر فورسز مضر است، زیرا از دندان های فک بالا به دندان های فک پایین امتداد پیدا می کند. باید این نوع غذاها را به قطعات کوچکتری تبدیل کنید در غیر اینصورت موجب شکستن بریس یا فنر شما خواهد شد.

غذاهای خشک.

نمونه خوب این دسته غذاها پاپ کورن است. پاپ کورن ممکن است کوچک به نطر برسد، اما می تواند به فنرهای روی بریس ها آسیب بزند و اگر زیر براکت، سیم کمانی، فنر، مخصوصاً کویل اسپرینگ گیر کند، خارج کردن آن دشوار خواهد بود. بنابراین، باید از خوردن این نوع خوراکی ها، مانند میوه های ترد، سبزیجات ترد، و دیگر خوراکی های این شکل خودداری نمایید.

خوراکی های حاوی قند.

فردی که از بریس ها استفاده می کند در معرض خطر پوسیدگی دندان قرار دارد، به همین دلیل با کم کردن مصرف این نوع خوراکی ها و غذاها و افزایش مصرف آب باید از دندان های خود مراقبت کند.

آیا شما نیز برای یک فرایند دندانپزشکی وقت گرفته اید و در مورد بی حسی ها پرسش دارید؟

حدود ۱۰ تا ۳۰ درصد افراد ترس و نگرانی در مورد درد فرایندهای دندانپزشکی را دارند. اضطراب و نگرانی می تواند فرایند درمان را به تأخیر بیندازد و می تواند باعث شود مشکل وخیم تر شود.

حدود ۱۷۵ سال است که داروهای بی حس کننده ابداع شده اند! در حققیت، نخستین فرایند انجام شده با استفاده از بی حسی که ثبت شده است به سال ۱۸۴۶ بر می گردد. از آن زمان تاکنون مدت زیادی می گذرد و بی حس کننده ها ابزارهای مهمی در کمک به بیماران هستند تا در طول فرایند دندانپزشکی خود احساس راحتی بیشتری داشته باشند.

داروهای بی حس کننده، به خاطر گزینه های مختلفی که دارند، می توانند گیج کننده باشند. در اینجا بیشتر راجع به آنها توضیح خواهیم داد تا اعتماد به نفس بیشتری پیدا کنید.

انواع بی حس کننده های دندانپزشکی

بی حس کننده به معنای عدم احساس یا احساس کمتر است، که می تواند با یا بدون هوشیاری باشد. امروزه گزینه های مختلفی برای بی حس کننده های دندانپزشکی در دسترس هستند. داروها می توانند به تنهایی استفاده شوند، یا برای تأثیر بیشتر با یکدیگر ترکیب شوند. این داروها برای داشتن یک فرایند بی خطر و موفق به صورت اختصاصی تولید شده اند.

نوع بی حس کننده ای که استفاده می شود، به سن بیمار، شرایط سلامت، طول فرایند، و هر گونه واکنش منفی به بی حس کننده ها در گذشته بستگی دارد.

بی حس کننده ها بسته به کاری که انجام می دهند به روش های مختلفی عمل می کنند. بی حس کننده ها وقتی مستقیماً روی یک موضع اعمال شوند، می توانند کوتاه اثر باشند یا اگر زمانی که جراحی های پیچیده تر انجام می شوند، ممکن است لازم باشد بی حس کننده های دراز مدت تری استفاده شوند.

موفقیت بی حس کننده های دندانپزشکی به عوامل متعددی بستگی دارد:

• دارو
• محلی که بی حس شده است
• فرایند
• عوامل فردی

عوامل دیگری که می توانند روی بی حس کننده های دندانپزشکی تأثیر بگذارند عبارتند از مدت زمان فرایند. تحقیقات نشان داده اند که التهاب می تواند تأثیر منفی روی موفقیت بی حس کننده ها داشته باشد.

بعلاوه، برای بی حس کننده های موضعی، دندان ها در بخش فک پایین (مندیبل) دهان سخت تر از دندان های فک بالا (ماگزیلا) بی حس می شوند.

سه نوع بی حسی وجود دارد: موضعی، آرامبخش، و عمومی. هر یک از اینها استفاده خاصی دارند. علاوه بر این، اینها نیز می توانند با دیگر داروها ترکیب شوند.

بی حس کننده های موضعی

بی حس کننده های موضعی برای فرایندهای ساده تر مانند پر کردن دندان استفاده می شوند که تکمیل آن نیاز به مدت زمان کمتری دارد و عموماً چندان پیچیده نیست. شما کاملاً هشیار خواهید بود و وقتی داروی بی حس کننده موضعی دریافت می کنید می توانید ارتباط برقرار کنید. منطقه اطراف بی حس خواهد شد و شما هیچ دردی احساس نخواهید کرد.

اکثر داروهای بی حس کننده موضعی به سرعت (ظرف ۱۰ دقیقه) اثر می گذارند و ۳۰ تا ۶۰ دقیقه دوام دارند. گاهی اوقات، یک منقبض کننده عروق مانند اپی نفرین به بی حس کننده افزوده می شود تا به تأثیر آن بیفزاید و مانع انتشار بی حس کنندگی به دیگر قسمت های بدن شود.

بی حس کننده های موضعی به صورت OTC در دسترس هستند و معمولاً نمونه های تجویزی آنها به شکل ژل، پماد، کرم، اسپری، نوار چسب، محلول، و قابل تزریق هستند.

آنها می توانند به صورت موضعی (در محلی که قرار است بی حس شود) اعمال شوند یا داخل پوست بخشی که قرار است درمان شود تزریق شوند. گاهی اوقات، بی حسی با نور به بی حس کننده های موضعی افزوده می شوند تا به آرام کردن فرد کمک کنند.

آرامبخش ها

آرامبخش ها سطوح مختلفی دارند و برای آرام کردن فردی استفاده می شوند که ممکن است اضطراب داشته باشد، به کاهش درد کمک می کنند، و آنها را برای انجام فرایند آرام نگه می دارند. علاوه بر این، می توانند موجب فراموش کردن فرایند شوند.

احتمالاً کاملاً هشیار خواهید بود و قادر خواهید بود به دستورات پاسخ دهید، نیمه هشیار باشید، یا به نسبتاً هشیار باشید. آرامبخش ها به سه دسته خفیف، متوسط و عمیق تقسیم می شوند.

آرامبخش های عمیق مراقبت بی حسی تحت نظارت یا MAC نیز نامیده می شوند. در آرامبخش های عمیق، شما نسبت به محیط اطرافتان کاملاً هشیار نیستید و تنها می توانید به محرک های تکرار شونده یا دردناک پاسخ دهید.

داروها می توانند به صورت خوراکی (قرص یا محلول) نیز داده شوند، استنشاق شوند، به صورت وریدی IV یا عضلانی IM تزریق شوند.

برای بیهوشی های وریدی خطرات بیشتری وجود دارد. ضربان قلب شما، فشار خون شما، و تنفس شما باید در بیهوشی های عمیق یا متوسط، با دقت تحت نظارت قرار داشته باشند.

داروهای آرامبخشی که استفاده می شوند عبارتند از:

• دیازپام (والیوم)
• میدازپام (ورسید)
• پروپوفول (دیپریوان)
• اکسید نیتروز

بیهوشی عمومی دندانپزشکی

بیهوشی عمومی برای فرایندهای طولانی تر استفاده می شود، یا اگر نگرانی زیادی داشته باشید که در درمان شما اختلال ایجاد کند.

شما کاملاً بیهوش و غیر هشیار خواهید بود، هیچ دردی احساس نخواهید کرد، عضلات شما کاملاً راحت خواهند بود و پس از به هوش آمدن ممکن است حالت تهوع داشته باشید. دارو از طریق ماسک صورت و تزریق وریدی داده می شود. سطح بیهوشی به فرایندی که قرار است انجام شود، و خود بیمار بستگی دارد. البته بیهوشی عمومی با خطراتی همراه است.

بی حس کننده های دندانپزشکی چه عوارض جانبی می توانند داشته باشند؟

عوارض جانبی بی حس کننده های دندانپزشکی به نوع بی حس کننده ای بستگی دارد که استفاده می شود. بیهوش کننده های عمومی نسبت به بی حس کننده های موضعی یا آرامبخش ها، خطرات بیشتری با خود به همراه دارند. علاوه بر این، واکنش ها بر اساس عوامل فردی متفاوت هستند.

برخی از عوارض جانبی گزارش شده با داروهای آرام بخش و بیهوش کننده های عمومی عبارتند از:

• حالت تهوع و استفراق
• سر درد
• تعریق یا لرز
• توهم، هذیان، یا گیجی
• لکنت زبان
• خشکی دهان و سوزش گلو
• درد در محل تزریق
• سرگیجه
• خستگی
• بی حسی
• قفل شدگی فک (تریسموس) در نتیجه ترومای ناشی از جراحی؛ باز شدن فک به طور موقت کاهش پیدا می کند.

تنگ کننده های عروق مانند اپی نفرین که به بی حس کننده ها افزوده می شوند، نیز می توانند منجر به بروز مشکلات قلبی و فشار خون شوند.

برخی عوارض جانبی برای بی حس کننده ها وجود دارند. از دندانپزشک خود راجع به مراقبت های خاص دندانپزشکی و هر گونه نگرانی که ممکن است راجع به داروها داشته باشید سؤال بپرسید.

احتیاط های خاص هنگام دریافت بی حس کننده های دندانی

شرایط و موقعیت هایی وجود دارند که در آنها شما و دندانپزشکتان بحث خواهید کرد که آیا بی حس کننده های دندانپزشکی بهترین انتخاب برای شما هستند یا خیر.

توافق نامه درمان یکی از بخش های مهم مباحث پیش از درمان است. پرسش های خود در مورد خطرات و احتیاط های امنیتی را مطرح کنید تا لحاظ شوند و اطمینان حاصل نمایید که نتایج مثبتی حاصل خواهند شد.

بارداری

اگر باردار هستید، دندانپزشک یا جراح شما با شما در مورد خطرات بی حس کننده ها در مقایسه با مزایای آنها برای شما و جنین شما صحبت خواهد کرد.

نیازهای خاص

کودکان و افرادی که نیازهای خاص دارند، نیاز به بررسی های با دقت نوع و سطح بی حس کننده ای دارند که آنها نیاز خواهند داشت. ممکن است کودکان نیاز به تغییر دوز داشته باشند تا از بتوان از واکنش های معکوس یا اور دوز اجتناب نمود.

سازمان غذا و دارو هشداری در مورد مواد بی حس کننده ای منتشر کرد که  برای درد دندان استفاده می شوند. این محصولات برای استفاده برای کودکان زیر ۲ سال بی خطر هستند. از این داروها بدون بحث کردن در مورد آنها با یا متخصص اجتناب نمایید.

افراد بزرگسال

افراد بزرگسالی که مشکلات خاص پزشکی دارند، نیاز دارند دوز داروی آنها تنظیم شود و در طول جراحی و پس از آن تحت نظارت قرار داشته باشند تا امنیت آنها تضمین شود. برخی افراد پس از جراحی، توهم یا گیجی و مشکلات حافظه را تجربه می کنند.

مشکلات کبد، کلیه، ریه، یا قلبی

افرادی که مشکلات کبد، کلیه، ریه، یا قلب دارند نیز نیاز به تنظیم دوز دارند زیرا دارو مدت طولاتری زمان می برد تا از بدن دفع شود و تأثیرات پر قدرت تری داشته باشد.

برخی شرایط عصبی خاص

اگر سابقه سکته، بیماری آلزایمر، پارکینسون، تیروئید، یا بیماری های ذهنی وجود دارد، ممکن است خطر بیهوشی عمومی بیشتر شود.

شرایط دیگر

مطمئن شوید که تیم دندانپزشکی شما از مشکلات شما مانند فتق نافی، رفلاکس اسید معده، عفونت ها، یا زخم های باز داخل دهان، آلرژی، تهوع شدید، و استفراق همراه با بی حس کننده ها، یا هر گونه داروهایی مانند opioids که می توانند شما را خواب آلوده کنند، آگاه هستند.

افرادی که در معرض خطر بی حس کننده های دندانپزشکی هستند عبارتند از:

• آپنه خواب
• اختلالات صرع
• چاقی
• فشار خون بالا
• مشکلات قلبی
• کودکان دارای اختلالات رفتاری یا مشکل تمرکز.
• بیماری مزمن انسداد ریه (COPD)
• جراحی معده bypass
• سوء مصرف مواد یا اختلالات استفاده ازمواد

بی حس کننده های دندانپزشکی چه خطراتی به همراه دارند؟

اکثر افراد با بی حس کننده های موضعی واکنش های منفی را تجربه نمی کنند. با آرام بخش ها یا بی حس کننده های موضعی خطرات بیشتری همراه هستند، مخصوصاً در افراد بزرگسال بزرگتر و افرادی که مشکلات سلامتی دیگری دارند.

علاوه بر این، در صورت وجود سابقه اختلالات خونریزی یا با داروهایی که خطر خونریزی را افزایش می دهند، مانند آسپرین، خطر افزایش پیدا می کند. اگر داروهای مسکن مانند گاباپنتن یا opioids، یا داروهای ضد اضطراب مانند بنزودیازپین مصرف می کنید، اجازه دهید دندانپزشک یا جراح شما مطلع باشد، تا بتواند داروی بی حس کننده شما را بر اساس آن تنظیم کند.

خطرات بی حس کننده ها

خطرات بی حس کننده ها عبارتند از:

• یک واکنش آلرژیک. هر گونه حساسیت یا آلرژی که به داروهای بی حس کننده دارید را با دندانپزشک خود در میان بگذارید؛ اینها شامل dyes یا مواد دیگر هستند. واکنش ها متوسط یا وخیم هستند و شامل خارش، بثورات جلدی، تورم زبان، لب ها، دهان، یا حلق، و دشواری در تنفس است.
• anesthetics articaine و prilocaine با غلظت ۴% ممکن است منجر به بروز آسیب های عصبی شوند که تحت عنوان paresthesia شناخته می شوند.
• صرع
• کما
• قطع تنفس
• نارسایی قلب
• حمله قلبی
• سکته
• فشار خون پایین
• malignant hyperthermia، افزایش خطرناک دمای بدن، سفت شدگی عضلات، مشکلات تنفسی، یا افزایش نرخ ضربان قلب.

نکات پایانی…

 اضطراب مربوط به فرایندهای دندانپزشکی شایع است اما درمان را با مشکل مواجه می سازد. مهم است از قبل راجع به همه نگرانی های خود با در مورد فرایند و انتظارات خود با دندانپزشک خود صحبت کنید. هر پرسشی که در مورد داروهایی دارید که در طول فرایند یا پس از درمان برای شما استفاده خواهند شد، را مطرح کنید.

سوابق پزشکی خود را در میان بگذارید، از جمله هر گونه آلرژی و دیگر داروهایی که مصرف می کنید، شامل داروهای OTC،  داروهای تجویزی، و مکمل ها.

راجع به دستور العمل های خاصی که باید قبل از و بعد از فرایند انجام دهید سؤال بپرسید. این شامل غذاها و نوشیدنی ها قبل و بعد از درمان است.

بپرسید آیا لازم است پس از فرایند، برای بازگشت به منزل همراه داشته باشید و یا هر گونه اطلاعات دیگر که لازم است بدانید. دندانپزشک شما دستورالعمل های لازم که باید قبل و بعد از فرایند دنبال کنید را خواهد داد..

داشتن دندان بیشتر از تعداد معمول شرایطی است که تحت عنوان هاپیردنشیا، یا دندان اضافه شناخته می شود. کودکان معمولاً ۲۰ دندان دارند، و تا زمان بزرگسالی تعداد دندان های طبیعی به ۳۲ دندان می رسد، اما تا ۳% مردم دندان های اضافه ای دارند که داخل دهان آنها رشد می کنند.

هایپردنشیا (پر دندانی) یکی از مشکلات دندانی است که شیوع کمتری دارد که ممکن است شما با آن مواجه شوید، بنابراین ممکن است از شنیدن اینکه کسی دندان اضافی دارد نگران شوید. بعلاوه، یک جستجوی سریع برای تصاویر هایپردنشیا می تواند احساس بدی در شما بوجود بیاورد. در این مقاله قصد داریم راجع به جنبه های مختلف این مشکل توضیح دهیم.

هایپردنشیا چیست؟

هایپردنشیا یا دندان اضافی، به سادگی به معنای داشتن دندان بیشتر از تعداد معمول است. این دندان ها می توانند هر جایی داخل دهان رشد کنند، اما حدود ۹۸% موارد، بیمارانی که هایپردنشیا دارند دندان های اضافی آنها داخل فک بیرون می آید. برخی افراد تنها یک یا دو دندان اضافی دارند؛ اما چندین دندان اضافی، شامل داشتن یک ردیف دندان اضافی نسبتاً نادر است.

 اگر دندانپزشک شما بتواند دندان های اضافی شما را در جایی مشاهده کند که انتظار نمی رود آنها در آنجا رشد کنند، می توانند هم با نگاه کردن و معاینه چشمی شناسایی شوند، هم با گرفتن تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس. تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس دندان هایی را نشان خواهد داد که هنوز منتظرند بیرون بیایند. گاهی اوقات، دندانپزشک شما سی تی اسکن انجام خواهد داد تا بیشتر در مورد موقعیت چندین دندان اضافی اطلاعات کسب نماید.

اصطلاحات نسبتاً متفاوتی وجود دارند که دندانپزشکان هنگام حرف زدن راجع به دندان های اضافی از آنها استفاده  می کنند. در این قسمت برخی از رایج ترین آنها را معرفی می کنیم، که کمک می کنند یک تشخیص را بهتر درک کنیم:

انواع دندان های اضافی

• تکمیلی Supplementary: دندان هایی که شکل و اندازه طبیعی دارند.
• دکمه ای Tuberculate: دندان هایی که بیشتر به شکل یک بشکه هستند.
• میخی Conical: دندان هایی که نوک تیز و میخ مانند هستند.
• ادونتومای مرکب و پیچیده Compound and complex odontoma: یا مجموعه ای از زائده های شبیه دندان، یا توده ای بافت شبیه دندان.

موقعیت های دندان های اضافی

• مزیودنس: دندان های اضافی روی سقف دهان. بین ۱۵/۰% تا ۴% بیماران این نوع دندان های اضافه را پشت دندان های جلوی خود دارند.
• پارامولر یا پشت مولرها: دندان های اضافه ای که از لثه بیرون می آیند، دندان های اضافه ای که از لثه پایین بیرون می آیند، دندان های اضافه ای که داخل یا بیرون دندان های عادی رشد می کنند. آنها کمتر از دیگر انواع دندان های اضافی جلب توجه می کنند زیرا اطراف دندان های مولر در طرفین دهان رشد می کنند.
• دیستا مولر: دندان های عقل اضافی که در امتداد دندان های دیگر رشد می کنند. داشتن دندان های عقل اضافی نسبتاً نادر است و به ندرت خیلی رشد می کنند. یک تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس می تواند به شناسایی آنها کمک کند، و نخستین علامت و نشانه دندان های عقل اضافی احتمالاً دندان درد است. داشتن دندان های مولر پنجم، ششم، یا هفتم گزارش شده است اما نسبتاً نادر است.

چندین دندان اضافی multiple hyperdontia

چندین دندان اضافی یا دندان های اضافی چند گانه زمانی هستند که دندان های اضافی فرد بیش از تنها یک عدد هستند. بر اساس گزارش مجله آمریکایی ارتودانتیکس و ارتوپدی دنتو فاسیال، این مشکل در افرادی که هیچ سندروم دیگر، یا بیماری همراهی ندارند نادر است. البته، گرچه این نسبتاً نادر است، اما یک جستجوی سریع تصاویر هایپردنشیا، در صدر نتایج جستجو، موارد نسبتاً وخیم آن را نشان خواهد داد، بنابراین نگران نشوید.

علل بروز هایپردنشیا یا دندان های اضافی

علل متعدد متفاوتی هستند که تحت عنوان علل رشد دندان های اضافی در لثه ها و سقف دهان شناخته شده اند. اگر در خانواده شما سابقه افرادی با دندان های اضافی وجود دارد، احتمال اینکه شما نیز مشکلات مشابه را تجربه کنید زیاد خواهد بود، اما قطعیت ندارد.

حدود ۳% از کل جمعیت حداقل یک دندان اضافی دارند، اما مطالعات نشان می دهند احتمال رشد دندان های اضافی در مردان ۵۰% بیشتر از زنان است. جالب اینکه، احتمال کمبود و فقدان دندان در زنان بیشتر از مردان است؛ که هایپودنشیا نامیده می شود.

برخی شرایط پزشکی هستند که شانس داشتن دندان های اضافی را افزایش می دهند. متوجه دندان اضافی داخل دهان شدن می تواند اولین علامت و نشانه باشد، بنابراین اگر نگران هستید، می توانید از دندانپزشک خود بپرسید آیا لازم است برای آزمایشات بیشتر به پزشک مراجعه کنید یا خیر.

سندروم گاردنر Gardner’s Syndrome ، سندروم اهلرز- دانوسEhlers-Danos Syndrome ، و دیسپلازی کلیدوکرانیال cleidocranial dysplasia همگی شرایطی هستند که پزشک خانوادگی شما قادر خواهد بود به شما کمک کند برای درمان آنها راه حلی پیدا کنید. علاوه بر این، ممکن است شما به پزشکی ارجاع داده شوید که در پرداختن به موارد مشابه تجربه دارد. حدود ۵% از کودکانی که با شکاف کام یا لب متولد می شوند دندان اضافی دارند.

درمان هایپردنشیا

در برخی موارد، هایپردنشیا نیاز به درمان ندارد. با این حال، مشکلات دندانی متعددی وجود دارند که می توانند وقتی بروز پیدا کنند که دندان اضافی داخل دهان رشد می کند. افرادی که هایپردنشیا دارند ممکن است مشکلات زیر را تجربه کنند:

• دشواری در جویدن غذا
• مشکلات گفتاری
• مشکل در بیرون آمدن طبیعی دندان ها
• کجی دندان ها
• پوسیدگی دندان ها، در نتیجه دشواری در تمیز کردن مؤثر دندان ها
• مشکلات زیبایی، در صورت قابل مشاهده بودن دندان های اضافی.

در نتیجه بروز یک دسته مشکلات احتمالی، معمولاً دندانپزشکان درمان هایی را برای هایپردنشا پیشنهاد می دهند. افرادی که تعدادی دندان اضافی یا هایپردنشیای شدید دارند، قبل و بعد از درمان ممکن است در راحت جویدن غذا و صحبت کردن معمولی تفاوت های بزرگی را تجربه کنند. بسته به سن بیمار، و تعداد دندان های اضافی که وجود دارند، ممکن است ترکیبی از درمان های زیر در نظر گرفته شوند.

کشیدن دندان های اضافی

از آنجا که داشتن دندان های اضافی می تواند منجر به بروز مشکلات عدیده ای شود، دندانپزشکان معمولاً کشیدن دندان های اضافی را پیشنهاد می دهند. دندانپزشکان معمولاً کشیدن دندان های اضافی را در سن هفت سالگی انجام می دهند تا اختلال در رشد و نمو دندان های دیگر را به حداقل برسانند.

دندانپزشک به راحتی می تواند ببیند آیا دندان های شیری یک کودک بیشتر از ۲۰ عدد مورد انتظار هستند یا خیر، و این می تواند نشانه این باشد که آیا کودک دندان های دائمی اضافی نیز خواهد داشت یا خیر. تقریباً ۳۰- ۵۰% از کودکانی که دندان شیری اضافی دارند، دندان های دائمی اضافی نیز خواهند داشت. با این حال، احتمال داشتن دندان اضافی در افراد بزرگسال پنج برابر بیشتر از کودکان است، بنابراین این قانون اکید نیست.

اگر دندان های اضافی خیلی زود شناسایی و کشیده شوند، کشیدن می تواند تنها درمان مورد نیاز باشد. دندان های اضافی که به راحتی می توانند توسط دندانپزشک مشاهده و بررسی شوند و مانند هر دندان دیگری کشیده شوند. وقتی دندان های اضافی که داخل لثه بیرون می آیند نهفته هستند، و به همین دلیل کامل بیرون نیامده اند، احتمالاً جراحی های دندانی نیاز خواهند بود تا بتوان دندان را خارج کرد.

بریس ها برای دندان های اضافی در کودکان و افراد بزرگسال

کجی دندان ها اغلب در افرادی که دندان اضافی دارند اتفاق می افتد، زیرا دندان های اضافی دیگر را از خط لثه خارج می کنند. به محضی که کشیدن دندان های اضافی به تمام برسد، ممکن است دندانپزشک شما درمان ارتودنسی با بریس ها را پیشنهاد دهد تا لبخند شما صاف شود. انواع مختلف بریس ها وجود دارند که می توانند برای درمان ارتودنسی استفاده شوند.

بریس های ثابت از براکت های فلزی یا شفاف تشکیل شده اند که به دندان ها متصل می شوند و توسط سیم ها و بندها به یکدیگر متصل هستند. با تنظیمات منظمی که دندانپزشک روی آنها انجام می دهد، آنها به تدریج دندان ها را به محل مطلوب خود جابجا می کنند.

گزینه دیگر بریس های نامرئی مانند اینویزیلاین هستند. این الاینرهای متحرک شفاف مانند محافظ دندان روی همه دندان های شما قرار می گیرند و به سختی قابل مشاهده هستند. آنها گزینه ای نامشهود و راحت برای نوجوانان و افراد بزرگسالی هستند که نمی خواهند بریس های آنها برای افراد دیگر قابل مشاهده باشند.

اگر دندانپزشک شما درمان با بریس ها را توصیه کرده است، می توانید بیشتر راجع به آنها مطالعه کنید تا با اطلاعات بیشتر یکی از آنها را بر اساس شرایط و سلیقه خودتان انتخاب کنید.

پر کردن، روکش ها، و ونیرها

دندان های اضافی داخل سقف دهان یا لثه ها، اگر برای مدت زمان زیادی در جای خود باقی بمانند می توانند به دندان های اطراف خود آسیب برسانند. وقتی دندان ها در موقعیت ها و محل های بدی قرار داشته باشند که دسترسی به آنها دشوار است، مسواک زدن و کشیدن نخ دندان می توانند بسیار دشوار شوند، حتی اگر از مسواک های برقی و واتر فلاسر استفاده کنید.

پس از هر کشیدن دندانی که دندانپزشک شما توصیه می کند، لازم است درمان های اضافی انجام دهید تا لبخند خود را به شکل زیبایی درآورید. برای پوشاندن حفره های دندانی کوچک از پر کردن دندان استفاده خواهد شد، و دندانی که به شدت تحت تأثیر پوسیدگی قرار گرفته باشد نیز با روکش قابل اصلاح است، و ونیرها می توانند برای پوشش دادن دندان های بد شکلی استفاده شوند که بد شکلی آنها ناشی از هاپیردنشیا است.

آیا درمان هایپردنشیا تحت پوشش بیمه خدمات دندانپزشکی قرار دارد؟

این به درمانی که انجام می شود بستگی دارد. به عنوان یک قانون کلی برای تقبل هزینه های درمانی برای کودکان، اگر کشیدن دندان و کارهای دیگر از نظر پزشکی ضروری تلقی شوند، به احتمال زیاد تحت پوشش بیمه قرار می گیرند. برای بیماران زیر ۱۸ سال، درمان رایگان خواهد بود، و خوشبختانه، تعداد زیادی از درمان های هایپردنشیا می توانند در سنین پایین درمان شوند.

در مواردی که دندان های اضافی تا بزرگسالی ظاهر نمی شوند، به عنوان مثال در مورد دندان های عقل اضافی، دندانپزشک بررسی های لازم را انجام می دهد تا ببیند آیا درمان لازم است یا خیر، و اگر اینطور است، این به شرایط بیمه خدمات درمانی شما بستگی دارد که آیا درمان آن تحت پوشش بیمه قرار می گیرد یا خیر.

نتیجه گیری

داشتن دندان اضافی چیزی نیست که منجر به بروز نگرانی شدید شوند، هر چند حتی فکر کردن به رشد دندان های اضافی داخل دهان پدیده ای نسبتاً عجیب است. درمان هایپردنشیا می تواند خیلی ساده و مؤثر باشد، مخصوصاً اگر خیلی زود و در چکاپ های دندانپزشکی کشف شوند.

معمولاً کشیدن دندان های اضافی ضروری است، اما وقتی در حدود سنین هفت سالگی انجام می شود، همه دندان های دیگر می توانند بدون هیچ مشکلی بیرون بیایند و رشد کنند. اگر دندان های اضافی بعداً پیدا شوند، آنها هنوز هم می توانند کشیده شوند، اما احتمالاً این کار با جراحی امکان پذیر است. درمان های بعدی که معمولاً انجام می شوند، مانند بریس ها، و پر کردن دندان موفقیت آمیز بوده اند و ممکن است تحت پوشش بیمه تأمین اجتماعی قرار داشته باشند.

اکثر نوزادان زیبا هستند زیرا با شکل صورت (کرانیوفاسیال) معمولی، ارتباط فکی عادی، و با استعداد نهانی بهترین وضعیت مجرای تنفسی متولد می شوند. در اکثر نوزادانی که تازه متولد می شوند، ساختار آلوئولار قادر است به راحتی زبان و همه دندان هایی که قرار است در آینده بیرون بیایند را درون خود جای دهد.

با این حال، ارتودنتیست ها هر روز کودکانی را ویزیت می کنند که ارتباط فکی آنها غیر عادی است، زاویه مندیبل آنها شیب دار است، اپن بایت قدامی دارند، پلیت باریکی دارند، کراس بایت خلفی دارند، و رشد صورت آنها به اندازه کافی نمی رسد. وقتی سوء عملکرد دهان درمان نشده باقی بماند، اختلالات عملکرد عضله (مایوفانکشنال) اوروفاشیال (صورت و دهان) بوجود می آید.

اختلالات عملکرد عضله اوروفاشیال (صورت و دهان) عبارتند از سوء عملکرد لب ها، فک، زبان، و/ یا اوروفارینکس (قسمتی از حلق در عقب دهان و زبان) که با رشد، نمود، یا عملکرد معمولی دیگر ساختارهای دهان تداخل دارند، پیامدهای این توالی اتفاقات یا عدم مداخله در دوره حیاتی، که منجر به مال اکلوژن و رشد نامطلوب صورت می شود.

سوء عملکرد دهان می تواند با نخستین تنفس و نیز با نحوه تغذیه شدن آغاز شود. اختلالات عملکرد عضله اوروفاشیال زمانی واضح و قابل مشاهده می شوند که کودک یاد می گیرد حرف بزند و به مرحله ای می رسد که با غذایی تغذیه می شود که سایر افراد خانواده می خورند. اکثر کودکانی که اختلالات عملکرد عضله اوروفاشیال دارند، مشکل آنها زمانی تشخیص داده می شود که اختلال در ادای حروف و لغات، تنفس غیر عادی حین خواب، یا مال اکلوژن را تجربه می کنند. بازگشت نتایج درمان ارتودنسی به حالت قبل از درمان، آپنه خواب انسدادی، و اختلالات مفصل فکی گیجگاهی از جمله پیامدهای قابل پیش بینی اختلال عملکرد دهان و اختلالات عملکرد عضله اوروفاشیال هستند.

در این مقاله قصد داریم به تعدادی از عملکردهای دهان بپردازیم که به رشد اکلوژن و صورت مربوط می شوند.

تأثیر شیر خوردن نوزاد از سینه مادر

شاید شیر خوردن نوزاد از سینه مادر حیاتی ترین تجربه رشد صورت باشد. بر خلاف شیر خوردن از شیشه شیر، نوزاد سینه را به داخل عمق دهان می کشد و سینه کش می آید و از طریق فشارهای مکرر و موج پریستالتیک، شکل سخت کام را به خود می گیرد. شیر خوردن از سینه مادر نیاز به انقباض فک دارد، که کمک می کند عضلات ماستر (جونده) بهتر از تغذیه با شیشه شیر رشد کنند.

روی هم رفته کودکانی که از سینه مادر تغذیه می شوند، به نظر می رسد در مقایسه با نوزادانی که با شیشه شیر تغذیه می شوند، احتمال بروز مال اکلوژن در آینده برای آنها کمتر باشد. مطالعات حاکی از این هستند که تغذیه کامل از طریق سینه مادر ارتباط معکوسی با اورجت و مال اکلوژن های دیگر دارد. و هر چه کودک مدت زمان طولانی تری از سینه مادر شیر بخورد بهتر است. کودکانی که بیش از شش ماه از سینه مادر شیر می خورند، احتمال بروز اورجت در آنها کمتر است، و نیز اینکه مشخص شده است عرض بین دندان ها نیش و دندان های مولر آنها بیشتر است. علاوه بر این تعدادی مطالعه دیگر دریافته اند، طولانی شدن مدت زمان شیر خوردن از سینه مادر خطر بروز مال اکلوژن ها را نیز کاهش می دهد.

تأثیر انسداد مجرای تنفسی

نوزادان خیلی کوچک عموماً با لب های بسته نفس می کشند. اما حتی در طول اوایل دوران نوزادی، عوامل متعددی وجود دارند که می توانند در این روند وقفه ایجاد کنند و روند رشد کرانیوفاسیال را تغییر دهند. انسداد مجرای تنفسی علت های مختلفی می تواند داشته باشد و در طول اوایل دوران نوزادی بعید هم نیستند.

ورم آلرژیک غشاء مخاط بینی، با یا بدون عادات دهانی، یکی از علل بروز اپن بایت های قدامی و خلفی است. این شرایط که عموماً تحت عنوان “چهره لوزه سومی کشیده” شناخته می شود، مشخصه ویژه آن بزرگ بودن سوراخ های بینی یا لوزه ها است که با عقب رفتگی فک، و ارتفاع بیشتر قسمت قدامی پایین صورت همراه است. التهاب گوش میانی ارتباط مستقیم با باریک و بلند شدن پلیت (کام یا سقف دهان) و کراس بایت خلفی دارد. انحراف تیغه بینی می تواند منجر به باریک و بلند شدن پلیت شود، که حاکی از وجود ارتباط بین این مشخصه های صورت است.

تأثیر محدودیت بافت نرم

تحقیقات روی تشخیص انکیلوگلاسیا (چسبیدگی زبان به کف دهان) و تأثیر آن روی عملکرد دهان، به خاطر تأثیر آن روی آپنه خواب انسدادی، رو به افزایش است. محل دقیق شروع و پایان فرنوم، ضخامت، و انعطاف پذیری آن، و نیز طول قسمت قدامی آزاد زبان، همگی روی دامنه حرکات زبان و عملکردهای دهان تأثیر می گذارند. انکیلوگلاسیا ارتباط مستقیم با کاهش عرض بین دندان های نیش و بین دندان ها مولر، کج بودن زاویه مندیبل، بلند و باریک بودن پلیت، اپن بایت قدامی، اورجت، و فاصله بین دندان های جلوی دهان دارد. لیفت عمودی به سمت سخت کام، و نه افزایش عرض افقی پشت دندان های جلو، درست ترین مقیاس برای اندازه گیری عملکرد لینگوال عادی است.

وجود فرنوم لبی نشانه بد شکلی نیست، بلکه تفاوت ها در نقاط قرار گیری، ضخامت، و ارتباط آن با گیر کردن مایعات و ذرات غذا می تواند تأثیرات منفی روی رشد دهان و دندان ها داشته باشد. گره های لبی ماگزیلا می توانند باعث شوند شیر دادن به کودک از سینه مادر برای مادر دشوار و دردناک شود زیرا لب بالا لبه کافی ایجاد نمی کند تا به اندازه کافی تا مقدار کافی از نوک سینه را به داخل دهان فرد ببرد. با رشد دندان ها، ممکن است دندان های مرکزی جلوی دهان در واکنش به فرنوم با فیبروز اندک، از هم فاصله بگیرند، بچرخند، یا کج شوند. از بین فرنوم های دهانی و تأثیر آنها روی تحلیل جینجیوال (لثه ای)، کمترین تحقیق روی گره های باکال و رشد ماگزیلا صورت گرفته است. فرنوم های باکال برجسته با گیر کردن ذرات غذا در وستیبول یا بخش دهلیزی (فضایی است بین لب‌ها و گونه‌ها با دندان‌ها) ارتباط دارند.

تأثیر تنفس دهانی

اگر تأثیر انسداد مجرای تنفسی، بزرگی بافت نرم و/ یا محدودیت بافت نرم خیلی زیاد باشد، تنفس از راه بینی ممکن است برای عملکردهای ماهیچه ای و شناختی کافی نباشد، و یک الگوی تنفسی ممکن است گسترش پیدا کند. سینوس ها بیشترین رشد خود را در اوایل کودکی تجربه می کنند، و رشد فعالیت های تنفس از راه بینی در مفاصل آکسیپیتال (وابسته به استخوان پس سری) و نازال (وابسته به بینی)، و نقاط تماس استخوان های صورت. تنفس دهانی موجب می شود احتمال پایین قرار گرفتن وضعیت فک بیشتر شود که به مرور زمان می تواند رشد جهت دار را تغییر دهد.

وقتی در مقایسه با افرادی که الگوهای تنفس آنها از راه بینی است، تنفس از راه دهان ارتباط بیشتری با HNP، PCB، و AOB دارد. تنفس دهانی در طول دوره رشد حیاتی صورت با چرخش “ساعت گرد” مندیبل و افزایش ارتفاع صورت از قسمت قدامی فک پایین همراه است.

تنفس از راه دهان نه تنها قسمت قدامی صورت را تغییر می دهد، بلکه شکل مجرای اوروفارنکس (قسمتی از حلق در عقب دهان و زبان) را نیز تغییر می دهد. با افزایش ارتفاع قدامی صورت، معمولاً ارتفاع قسمت خلفی نیز کاهش پیدا می کند. تنفس دهانی با چرخش به سمت پلیت و زبان، و نیز افزایش ارتفاع فارینکس، ریسک فاکتوری برای OSA، همراه است.

اختلال عملکرد عضله اروفاسیال (دهان و صورت) باید به صورت متوالی تحت نظر قرار گرفته باشد، و از آنجا که اختلال عملکرد دهان روی رشد ساختارهای دهان تأثیر می گذارد، ساختار نیز بالعکس روی عملکرد دهان تأثیر می گذارد. تنفس دهانی در طول شب با دیگر علائم و نشانه های SDB، شامل خر و پف کردن، ارتباط دارد. کودکانی که خر و پف می کنند احتمال HNP و PCB در آنها بیشتر است. تنفس دهانی در طول شب، بدون بدون هیچ علامت و نشانه دیگری، یکی از ریسک فاکتورهای OSA است و با افزایش وخامت بیماری و احتمال فرو ریختن مجرای تنفسی فوقانی همراه است.

به محضی که OSA در یک کودک تشخیص داده شود، در آنها اغلب مال اکلوژن های شدید و بدشکلی ساختار صورت پدیدار می شود. کودکانی که OSA در آنها تشخیص داده می شود، احتمال بروز اورجت، کاهش اور بایت، قوس دندانی فوقانی باریک تر، و قوس دندانی تحتانی کوتاه تر در آنها افزایش چشمگیری پیدا می کند. در مقایسه با کودکان سالم، کودکانی که خر و پف می کنند، به اندازه کودکان دارای OSA تفاوت های مشابه اما نه چندان چشمگیری دارند. در گروه کودکانی که OSA دارند، تعداد بیشتری از آنها AOB دارند، و در مقایسه با کودکانی که تنفس آنها انسداد ندارد، در گروه OSA، کودکانی که خر و پف می کنند، یک ارتباط نامتقارن مولر یا کلاس ۲ دارند. این مطالعه تأیید می کند که تغییرات ساختاری در نتیجه تغییرات فانکشنال طولانی مدت در سر، گردن، و زبان بوجود می آیند تا مجرای تنفسی بیمار در طول خواب حفظ شود.

تغذیه کودک از سینه مادر احتمال بروز SDB در کودکان را کاهش می دهد. مطالعه ای که روی کودکان در سنین مدرسه رفتن انجام شده است نشان می دهد، کودکانی که تنها برای چند ماه از سینه مادر تغذیه می شده اند در مقایسه با کودکانی که با شیشه شیر تغذیه می شده اند، احتمال بروز خر و پف و OSA در آنها کمتر است.

تأثیر وضعیت دهان در حالت استراحت

توانایی تنفس بدون تلاش و به آرامی از راه بینی در حالی که زبان رو به بالا مکیده می شود و لب ها بسته هستند، برای بهترین وضعیت رشد و نمو کرانیوفاسیال ضروری است. فشارهای ماهیچه ای روی استخوان های صورت، یا فقدان آن، می تواند به مرور زمان روی مسیر رشد تأثیر بگذارد. وضعیت باز لب ها نیز می تواند به کج شدن دندان های جلوی فک بالا کمک کند. ثبات لینگوال- پالاتال قوس دندانی را حفظ می کند و قسمت قدامی میانی و پایینی صورت را حمایت می کند. قرار گیری پایین زبان نیز با مال اکلوژن های کلاس ۲ و ۳ ارتباط مستقیم دارد. وضعیت ایستای زبان در حالت استراحت به آرامی موجب ایجاد تغییراتی در صورت، الگوی بلع، و اکلوژن می شود.

تأثیر عادات دهانی

اکثر دندانپزشکان و ارتودنتیست ها می دانند که عادت مربوط به مکیدن و جویدن با AOB و PCB ارتباط دارند. با این حال، به جای درمان مکیدن انگشت به عنوان یک عادت ناپسند، شواهد حاکی از این است که این عادات می توانند علامت و نشانه انسداد مجرای تنفسی یا انکیلوگلاسیا (چسبندگی زبان به کف دهان) باشند.

علاوه بر فشار غیر همسطح و نامناسب، به سخت کام و تیغه آلوئولار، عادات دهانی با پایین نگه داشتن زبان و جلوی دهان ارتباط دارند، که باعث می شود باز ماندن دهان در حالت استراحت بیشتر اتفاق بیفتد و بسیاری مشکلات دیگر که ممکن است پس از آن اتفاق بیفتند.

بروز عادات دهانی ممکن است در واکنش به یک نیاز بیولوژیکی مقتضی باشند و تغذیه نوزاد از سینه مادر می تواند بهترین راه پیشگیری باشد. بین طول دوره تغذیه از سینه مادر و بروز عادات بد دهانی ارتباط معکوسی یافته شده است. به نظر می رسد تحریک رشد پالاتال یکی از بخش های ضروری رشد و نمو صورت و توسعه شناختی باشد، اگر به کودک اجازه داده شود آن را از راه تغذیه از سینه مادر تجربه کند، نه تنها باعث می شود صورت رشد بهتری داشته باشد، بلکه احتمال بروز عادات بد دهانی نیز کاهش پیدا کند.

تأثیر نحوه بلعیدن

بلع غیر عادی در نتیجه الگوی حرکت جبرانی بوجود می آید زمانی که به طریقی از حرکات عادی جلوگیری می شود. بلع تانگ تراست عبارت است از تلاش بیش از حد دهان و اعمال فشار رو به جلو یا جانبی زبان به دندان ها، به جای فشار عمودی به سخت کام (سقف دهان) با یک حرکت جلو به عقب. کودکانی که PCB دارند، ثبات لینگوال- پالاتال برای بلع ضعیف تر است. این الگوی بلع موجب تقویت وضعیت قرار گیری پایین می شود، که با HNP، PCB، و مال اکلوژن های دیگر ارتباط دارد.

تأثیر جویدن

جویدن از نخستین روز زندگی آغاز می شود و آگاهی حسی- حرکتی اولیه، تحریکات درونی دهان، و نیز پایه و اساس حرکات طبیعی دهان که برای حرف زدن نیاز هستند را فراهم می نماید. جویدن، علاوه بر کمک به هضم غذا، مفاصل فکی- گیجگاهی را نیز تثبیت می کند و به رشد استخوان ها نظم می بخشد. جویدن به کاهش فشار و استرس فیزیولوژیکال کمک می کند، توجه و تمرکز را بهبود می بخشد، و شناخت را ارتقاء می دهد.

جویدن غیر تغذیه ای اشیاء، جویدن نامتعادل، و جویدن غیر مؤثر می تواند به پیشرفت مال اکلوژن ربط داشته باشد. محققان اکنون در حال فکر کردن به این موضوع هستند که رژیم غذایی ما در طول چندین قرن چه تغییراتی کرده است و اینکه آیا با تغییرات کرانیوفاسیال، مخصوصاً عقب رفتگی فک، مرتبط است یا خیر. غذاهای نرم تر جویدن کمتر و فشار بایت کمتری نیاز دارند. مشخص شد که زاویه جهت گیری ماهیچه های جویدن، و فشار بایت با مال اکلوژن های مختلف ارتباط مستقیم دارند، در حالی که نشان داده شده است که مال اکلوژن کلاس ۳ بیشترین فشار بایت را وارد می کند. کودکانی که PCB دارند، نشان داده اند که فشار بایت در آنها کاهش پیدا می کند و عملکرد فک آنها نامتعادل خواهد بود.

از آنجا که یک علامت و نشانه OMD می توانند با پیشرفت یک مال الکوژن دیگر ارتباط داشته باشد، منطقی است که فرض کنیم تنفس دهانی و عادات دهانی بتوانند روی رشد ماهیچه های مربوط به جویدن تأثیر منفی داشته باشند. نشان داده شده است که در مقایسه با تنفس دهانی، تنفس از راه بینی موجب کاهش تعداد ضربات حین جویدن و چرخه جویدن می شود. کودکانی که عادات دهانی دارند، نسبت به کودکانی که چنین عاداتی را ندارند، فشار بایت کمتری ایجاد می کنند.

تأثیر اختلالات عملکرد عضله مایوفانکشنال اوروفاشیال (OMD) طی زمان

همانطور که در بالا ذکر شد، OMD اغلب نتیجه توالی اتفاقات یا عدم دخالت در دوره های زمانی حیاتی است. این تأثیر فزاینده است. کودکانی که نرخ تغذیه آنها از سینه مادر کمتر است، در حالی که عادات دهانی و تنفس دهانی در طول خواب دارند، مال اکلوژن های بیشتری از خود نشان می دهند. وقتی OMD در طول کودکی رخ می دهد، این اختلال با عوامل دیگر در بیماری ها و اختلالات دیگر ارتباط پیدا می کند.

در طولانی مدت، نگرانی ها به زیبایی کمتر صورت نیز مربوط می شوند. OMD درمان نشده می تواند با شرایط وخیم پزشکی و دندانی نیز ربط داشته باشد که کیفیت و طول عمر فرد را تهدید می کنند. اگر فک رو به عقب و به داخل مجرای تنفسی چرخیده باشد، و سخت کام به سینوس ها تعدی کنند و موجب انحراف آنها شود، ممکن است تنفس از راه بینی دشوار شود. با رشد صورت، فشار غیر متعادل روی استخوان های کرانیوفاسیال می تواند با اختلال عملکرد مفصل فکی- گیجگاهی ربط داشته باشد. مال اکلوژن هایی که به مجرای تنفسی مربوط می شوند، و مال اکلوژن هایی که با SDB ارتباط دارند، با بروز علائمی مانند دندان قروچه (براکسیسم) پیچیده تر می شوند. براکسیسم می تواند با درد در ناحیه صورت و آسیب های دندانی ارتباط داشته باشد.

تحقیقات جدید در خصوص SDB و OSA کیفیت پایین خواب و انسداد مجرای تنفسی را به اختلالات رفتاری کودک در طول روز ارتباط می دهند. ارتباط بین SDB و افزایش خطر شکست های تحصیلی و اجتماعی نیز در تحقیقات تأیید شده است. زمانی که کودک به سنین نوجوانی و جوانی می رسد، ساختار بد شکل صورت می تواند آنها در معرض خطر مادام العمر اختلال عملکرد مجرای تنفسی قرار دهد. ترکیب صورت کشیده، کاهش برجستگی و عرض بینی، و نیز عقب رفتگی مندیبل می توانند از جمله عواملی باشند که به شناسایی ویژگی های چهره در افراد دارای SDB کمک می کنند که ممکن است علامت هشدار دهنده مراجعه به متخصص برای ارزیابی دیگر علائم و نشانه های SDB باشد.

تأثیر نقص در عملکرد دهانی مادر روی رشد جنین در حال رشد

تنفس بدون نظم در طول خواب در طول دوران بارداری عادی است و به فشار خون بالا، دیابت بارداری، تشنج بارداری و عقب ماندگی رشد جنین ربط دارد. زنانی که در آنها OSA تشخیص داده می شود، نرخ زایمان سزارین، فشار خون بارداری، تشنج بارداری، و همینطور زایمان زود رس در آنها بالاتر است و نشان دهنده اسن موضوع است که OSA مادر علت مستقیم قرار گرفتن جنین در معرض مشکلات تنفسی است.

تحقیقات حاکی از این هستند که نوزادان مادرانی که OSA دارند بیشتر احتمال دارد که با رتروگناتیزم (عقب رفتگی فک)، HNP متولد شوند و جنین های نابالغ بیشتر مستعد PCB هستند. نوزادانی که با سن جنینی کمتری متولد می شوند، پایه جمجمه قدامی کوتاه تری دارند، ارتفاع قسمت قدامی پایین صورت آنها بیشتر است و عقب رفتگی فک آنها اندک است در حالی که ماگزیلای آنها کوچک است. جالب است که، همین مطالعه نشان می دهد که، سن دندان درآوردن کودک با تأخیر مواجه نمی شود به همین دلیل دندان هایی با اندازه طبیعی در چهره ای رشد خواهند کرد که چندان رشد نکرده است. به جای آنکه این نوزادان با اجزاء چهره زیبا متولد شوند، زندگی خود را با خطر OMD و تمامی پیامدهای آن آغاز خواهند کرد.

نتیجه گیری

ارتودنتیست ها باید به این موضوع فکر کنند که چگونه، چه زمانی، و چرا بیماران خود را درمان می کنند. بستن اپن بایت بدون حل علت بنیادی آن موجب بالا رفتن احتمال خطر بازگشت به حالت قبل از درمان می شود. علائم و نشانه های OMD می توانند در هفته های نخست زندگی ظاهر شوند، اما می توانند در هر زمان دیگری در طول زندگی اتفاق بیفتند. دندانپزشکان و ارتودنتیست ها، علاوه بر ارائه راهکارهای ساختاری برای مشکل هنگام بروز آنها، باید در پیشگیری از اختلالات کرانیوفاسیال اکتسابی، نقش فعال تری ایفا کنند و بهترین وضعیت رشد کرانیوفاسیال را حمایت کنند. مشکلات ارتودنتیک در تمام سنین می توانند بروز پیدا کنند، اما هر چه زودتر ریشه یابی و برطرف شوند، راحت تر درمان می شوند.