استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، برای جابجا کردن تعداد زیادی از دندان ها یا یک دندان، بدون وارد آوردن فشار به دیگر دندان ها، بیش از پیش افزایش یافته است. بعلاوه، در وضعیت هایی، مانند هیپودنشیا، که گزینه های معمول برای تکیه گاه شدن وجود ندارند، یا خیلی محدود هستند، پس از افتادن دندان ها، یا در بیمارانی که دندان های آنها مشکلات پریودنتال دارند، ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه (لنگر) ارتودنسی، جایگزین های خوبی برای تکیه گاه های خارج دهانی هستند.
همیشه فرایند انتخاب و نیز کاشت ایمپلنت ها به اهداف بلند مدت درمان بستگی دارد. از یک سو، می توان کاشت ایمپلنت های سنتی در موقعیت یک (یا چند) دندان را انجام داد که با هدف قرار گیری روکش های دندانی در آینده روی آنها کاشته شده اند، و پس از جابجایی یک یا یک دسته دندان به محل طراحی شده، با استفاده از این ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، در آینده می توان پروتز های مصنوعی روی آنها را اعمال نمود. تصمیم بر این است که این ایمپلنت ها در تیغه آلوئولار باقی بمانند. از سوی دیگر، فشارهای ارتودنتیک می توانند با استفاده از ایمپلنت های خاصی به یک دندان یا یک دسته دندان وارد شوند. در انتهای درمان ارتودنسی، این ایمپلنت ها که تنها به عنوان تکیه گاه استفاده شده اند، برداشته می شوند.
مینی اسکرو در ارتودنسی
هدف از کاشت ایمپلنت برای کمک به درمان ارتودنسی
استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی مستلزم آن است که ارتودنتیست در طول بررسی طرح درمان مزایا و معایب فرایندهای درمان جایگزین، و مشخصه های فردی هر بیمار (سوابق عمومی پزشکی، ویژگی های اختلالاتی که نیاز به درمان ارتودنسی دارند، ویژگی های آناتومیک محل طراحی شده برای کاشت ایمپلنت، سن بیمار، عادات بهداشت دهانی، همکاری بیمار، حمایت والدین از فرایندهای درمانی در مورد بیماران خردسال) را مد نظر قرار دهد.
ایمپلنت ها، بویژه در موارد زیر به عنوان تکیه گاه یا لنگر ارتودنسی استفاده می شوند: فرو بردن دندان در حفره، یا خارج کردن آن از حفره، درمان کجی دندان ها، جابجایی نامتقارن دندان ها در تمام طرح ها، افزایش قدرت تکیه گاه، مخصوصاً در مکانی که تکیه گاه کافی وجود ندارد، بستن ارتودنتیک فواصل و اصلاح مال اکلوژن، و به طور کلی برای ترغیب به جابجایی ارتودنتیک دندان ها و پرهیز از فشارهای واکنشی نامطلوب، و نیز ارائه نمودن جایگزینی برای جراحی ارتودنتیک.
مینی اسکرو در ارتودنسی
آماده سازی های لازم برای کاشت ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی
لازم است راجع به سن، مرحله رشد فک، و نیز استخوان بندی چهره بیمار و مشخصه های حاصل در ارتباط با زمان بندی درمان با کمک ایمپلنت در کل روند درمان مشاوره کافی صورت بگیرد. علاوه بر مراحل رشد فک و استخوان بندی صورت، هنگام طراحی درمان با کمک ایمپلنت های دندانی، به روند رشد آلوئولار نیز باید توجه شود، که با رشد عمودی دندان ها نیز همراه است. هنگام انتخاب زمان برای کاشت ایمپلنت، بایستی راجع به مزایا و معایب درمان با ایمپلنت به صورت مقایسه ای بحث و گفتگو شود، که می تواند ناشی از ترمیم دندان های بعدی و تعلیق رشد فک در محل کاشت ایمپلنت باشد.
مینی اسکرو در ارتودنسی
انتخاب نوع ایمپلنت ها
انتخاب سیستم ایمپلنت به طرح درمان و شرایط آناتومیک بستگی دارد. گرچه سیستم های سنتی ایمپلنت ها گزینه هایی برای درمان های زیبایی ارائه می دهند، اما همیشه به منظور ابزارهایی برای تکیه گاه نیروی ارتودنسی استفاده نمی شوند، با این حال، ایمپلنت ها از این ویژگی ها برخوردار هستند که برای اهداف ارتودنتیک نیز کاربرد دارند.
ایمپلنت های سنتی، بسته به منطقه ای که قرار می گیرند و نیز روکش دندانی که قرار است روی آنها قرار بگیرد، در قطرها و طول های مختلفی استفاده می شوند. برای انتخاب ایمپلنت ها با توجه به سیستم ایمپلنت، ابعاد، و موقعیت، لازم است مشاوره ای بین دو شاخه دندانپزشکی صورت بگیرد. دوره بهبود بدون بارگذاری باید در توصیه هایی که برای پس از کاشت ایمپلنت ارائه می شوند گنجانده شوند، و ثبات اولیه، ابعاد ایمپلنت و نیز کیفیت استخوان مد نظر قرار گیرند.
ارتفاع و قطر ایمپلنتی که صرفاً برای تکیه گاه ارتودنسی مد نظر قرار می گیرد باید آنقدر کوچک باشد که بعلاوه اجازه دهد از آنها در منطقه های بین دندانی نیز استفاده شود و اندازه سوراخ ایجاد شده پس از خارج کردن آن، تا حد امکان کوچک بماند، با این حال، بدنه ایمپلنت نیز بتواند در برابر فشارها مقاومت کند.
ایمپلنت های ارتودنتیک اساساً در پلیت (کام یا سقف دهان) یا بخش آلوئولار استفاده می شوند. ایمپلنت های پالاتال به گونه ای طراحی شده اند که در خط وسط بین دندان ها یا منطقه بالای این خط قرار بگیرند. قطر این نوع ایمپلنت ها با قطر ایمپلنت های استاندارد قابل مقایسه است، طراحی سطح اندوسئوس آنها بافتی زبر دارد، با این حال از ارتفاع اینتراسئوس کاسته شده است تا متناسب با محدودیت مقدار استخوان در فرایند کاشت در قسمت پالاتال ماگزیلا باشد.
مینی اسکرو در ارتودنسی
کاشت این نوع ایمپلنت های عموماً تهاجمی نیست. هدف دستیابی به اسئواینتگریشن است، بنابراین گذراندن دوره بدون بارگذاری بین دو تا سه ماه ضروری است. با این حال، کوتاه کردن دوره بهبود به نفع درمان ارتودنسی و وارد آوردن فوری فشار ارتودنتیک و تبدیل آن به تکیه گاه است، مخصوصاً اگر فشار مدوام وارد می شود. با جوش خوردن این ایمپلنت ها، و پس از اتمام درمان ارتودنسی، عموماً لازم است این نوع ایمپلنت ها با جراحی برداشته شوند که به هیچ عنوان تهاجمی نیست و بافت دهان تا جای ممکن حفظ خواهد شد. در مقایسه با مینی اسکرو یا مینی ایمپلنت ها، این یکی از نقاط ضعف این نوع ایمپلنت ها است.
در مقاله بعد به ادامه این مبحث خواهیم پرداخت…
