زمانی که فردی تصمیم می گیرد برای صاف کردن دندان ها تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرد، جدیدترین گزینه هایی که برای درمان در اختیار دارد براکت های لینگوال (پشت دندانی) و الاینرهای شفاف به نام اینویزیلاین هستند. ابزارهای سنتی درمان ارتودنسی شامل براکت ها، سیم های کمانی، و گاهی اوقات الاستیک ها هستند، اما با وجود این گزینه های جدید، پیش از تصمیم گیری برای انتخاب نوع ابزار برای درمان، فرد نیاز دارد همه ی حقایق مربوط به تمام انواع روش های درمان را بداند تا با توجه به شرایط خود مناسب ترین را انتخاب کند.

 

مقایسه براکت پشت دندانی و اینویزیلاین

مقایسه براکت پشت دندانی و اینویزیلاین

براکت های لینگوال در مقایسه با اینویزیلاین

درمان با براکت های لینگوال یا پشت دندانی و اینویزیلاین به شهرت بسیاری رسیده اند زیرا از نظر زیبایی ظاهری راضی کننده تر هستند. هیچ یک از این دو ابزار قابل مشاهده نیستند: براکت های لینگوال در پشت دندان ها قرار می گیرند و اینویزیلاین ها شفاف هستند و مشاهده ی آنها دشوار است. بدون مشاهده ی براکت های فلزی و سیم های کمانی، دندان ها به جای درست خود جابجا می شوند، به همین دلیل افراد نگران استفاده از آنها نیستند.

امروزه در سراسر دنیا میلیون ها نفر از براکت ها استفاده می کنند که یک چهارم آنها افراد بزرگسال هستند. اکثر ارتودنتیست ها به شما روش هایی را معرفی خواهند کرد که در میان افراد بزرگسال به سرعت رو به رشد هستند. بسیاری افراد یا در کودکی تحت درمان ارتودنسی قرار گرفته اند و تمایل دارند مجدداً دندان های خود را صاف کنند، یا اینکه اکنون آمادگی دارند این کار را انجام دهند زیرا کودک آنها از این ابزارها استفاده می کرده است، بزرگ شده و آنها را از دهان خارج کرده است و اکنون آنها انگیزه ی استفاده از این ابزار را پیدا کرده اند! برخی افراد بزرگسال راجع به براکت ها اطلاعات کافی دارند و براکت های پشت دندانی (لینگوال) یا اینویزیلاین برای آنها جذابیت دارند.

شاید این مطلب نیز برای شما مفید باشد:  فشردگی دندان ها

مقایسه براکت پشت دندانی و اینویزیلاین

مقایسه براکت پشت دندانی و اینویزیلاین

براکت های پشت دندانی (لینگوال)

براکت های پشت دندانی از دهه ی ۱۹۸۰ تاکنون مورد استفاده قرار گرفته اند. هنوز هم بسیاری از دندانپزشک ها از این تکنیک استفاده نمی کنند، زیرا کار گذاشتن آنها به آموزش های خاصی نیاز دارد، یا اینکه ممکن است ابزار لازم آن در بازار موجود نباشد. اجزاء این نوع بریس ها درست مانند بریس های سنتی شامل براکت ها و سیم های کمانی است با این تفاوت که  به جای جلوی دندان ها به سطح داخلی دندان ها متصل می شوند. در اکثر موارد، این روش درمان بیشتر از دیگر روش ها طول می کشد زیرا براکت ها به سمت لینگوال (سمت زبانی یا داخلی) دندان ها متصل می شوند و چنین به نظر می رسد که جابجایی دندان ها با استفاده از آنها با سرعت کمتری صورت می گیرد. همان تصاویر رادیوگرافی با اشعه ی ایکس، قالب ها و عکس هایی که در روش سنتی نیاز بودند، برای درمان با براکت های لینگوال نیز کاربرد دارند. در این روش نیز، در صورت فشردگی شدید دندان ها ممکن است نیاز باشد یک یا چند دندان (ترجیحاً دندان های عقل) کشیده شوند. سپس براکت ها به صورت تک تک به سطح داخلی دندان ها چسبانده می شوند، و درست مانند ارتودنسی سنتی، سیم کمانی و الاستیک به آنها متصل می شوند، با این تفاوت که قابل مشاهده نیستند.

یکی از نگرانی های این روش درمان این است که پاکسازی دندان ها در طول درمان ارتودنسی با براکت های پشت دندانی طولانی تر و پیچیده تر از براکت های سنتی است زیرا قرار گرفتن سیم ها در این روش پیچیده تر از روش سنتی است. متأسفانه برای درمان برخی اختلالات بایت نمی توان از براکت های پشت دندانی استفاده کرد، از جمله اوربایت عمیق، زیرا اوربایت به براکت ها فشار بسیار زیادی وارد می کند و ممکن است منجر به کنده شدن آنها شود. طی یک معاینه ی ساده ارتودنتیست می تواند به شما بگوید آیا براکت های پشت دندانی برای شما مناسب هستند یا خیر.

مقایسه براکت پشت دندانی و اینویزیلاین

مقایسه براکت پشت دندانی و اینویزیلاین

بریس های اینویزیلاین

پس از مشورت با ارتودنتیست یا دندانپزشک عمومی، روند درمان معمولاً شامل عکس های تشخیصی از دندان ها، رادیوگرافی های (تصویر برداری با اشعه ی ایکس) اولیه، و قالب گیری از دهان خواهد بود. در صورت لزوم، اگر دندان ها بسیار فشرده باشند، ممکن است پیش از آغاز درمان ارتودنسی نیاز باشد دندان های فشرده یا دندان های عقل کشیده شوند.

شاید این مطلب نیز برای شما مفید باشد:  چرا قبل از جراحی آندربایت باید بریس دریافت کرد؟

دندانپزشک عمومی یا ارتودنتیست یک سری قالب (الاینر) پلاستیکی شفاف تهیه می کند که یکی پس از دیگری، بر اساس ترتیبی خاص و طی یک دوره ی زمانی منظم (معمولاً یک تا دو سال)، روی دندان ها قرار می گیرند تا به مرور زمان آنها را صاف کنند. هزینه ی درمان ارتودنسی با استفاده از اینویزیلاین می تواند به اندازه ی براکت های سنتی یا کمتر از آنها باشد. پس از پایان درمان ارتودنسی اکثر بیماران ریتینرهایی نیاز دارند که آنها نیز شفاف هستند.

یکی از ویژگی های منحصر به فرد تری های الاینرهای شفاف این است که برای مسواک زدن دندان ها یا کشیدن نخ دندان باید آنها را از دهان خارج کرد، به همین دلیل بیمار قادر خواهد بود مانند قبل از درمان به راحتی مسواک بزند، بر خلاف روش های متفاوتی که برای تمیز کردن دندان ها با وجود براکت ها فلزی و پشت دندانی نیاز هستند.

مقایسه براکت پشت دندانی و اینویزیلاین

مقایسه براکت پشت دندانی و اینویزیلاین

رعایت بهداشت دهان در منزل

خواه بیمار تصمیم بگیرد برای درمان ارتودنسی خود از براکت های پشت دندانی استفاده کند یا اینویزیلاین، رعایت بهداشت دهان در طول درمان یک ضرورت است. صرفنظر از اینکه چه ابزاری استفاده می کنید، کشیدن نخ دندان ضروری است. ژل های پاک کننده برای تمیز نگه داشتن بخش هایی از دندان مناسب هستند که با براکت ها پوشیده شده اند و بیشتر مستعد “دکلسیفیکاسیون” هستند. دکلسیفیکاسیون عبارت است از کاهش مواد معدنی سطح دندان و کاهش سختی آن. مهم نیست برای درمان خود کدام گزینه را انتخاب می کنید، اصلاح نحوه ی قرار گیری دندان ها ارزش سرمایه گذاری دارد.

شاید این مطلب نیز برای شما مفید باشد:  بیماری ها و درمان ارتودنسی
۰/۵ (۰ نظر)
0 پاسخ

پاسخ دهید

میخواهید به بحث بپیوندید؟
مشارکت رایگان.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

*

code