دهانشویه های فلوراید دار

در کودکانی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند، هم دهانشویه ها و قم قرص ها ممکن است برای تأثیرات موضعی یا موضعی + سیستمیک فلوراید توصیه شوند. تأثیر گذاری نسبی دهانشویه ها و قرص ها هنوز به طور کامل مورد مطالعه قرار نگرفته است. مطالعات اخیر حاکی از این هستند که ممکن است دهانشویه ها بهترین روش اعمال فلوراید باشند. مزیت مهم دیگر اعمال دارو به این شکل این است که مشخص شده است شستشوی اصولی، به اضافه توجه منظم علاقه کودکان به رعایت بهداشت دهان را تا میزان زیادی تحریک می کند.

به نظر می رسد تأثیر ضد پوسیدگی دهانشویه ها با محلول های رقیق فلوراید هم به تعداد دفعات انجام این کار بستگی دارد و هم غلظت فلوراید. شستشوی روزانه به جای شستشوی هفتگی یا شبانه توصیه می شود. تأثیرات ضد پوسیدگی این روش نه تنها خیلی بیشتر است، بلکه بیمار راحت تر به یاد می آرود باید آن را انجام دهد. پر استفاده ترین ماده برای این منظور NaF 05%/0، APF حاوی ۱/۰ میلی فسفات با pH 3 تا ۴، و SnF_۲ ۱%/۰ است.

دهانشویه های فلورایده

مشخص است که اعمال مدوام فلوراید با غلظت پایین می تواند از طریق مکانیزم هایی مؤثر واقع شود که با بالا رفتن سطح فلوراید در مینای دندان مرتبط نیست. تنها بخشی از فلوراید باقی مانده از شستشو توسط دندان دریافت می شود، در حالی که احتمال باقی ماندن بیشتر آن و جذب شدن آن در جای دیگر از حفره دهان و بلعیده شدن آن وجود دارد. بویژه، فلورایدی که به پلاک های دندانی متصل می شود ممکن است مانند منبع ذخیره فلوراید عمل کند و تأثیر ضد پوسیدگی داشته باشد. کاملاً واضح است که لازم است مطالعات بیشتری در این زمینه انجام شود.

نشان داده شده است که استفاده از دهانشویه های SnF_۲ حتی در کودکانی که در مناطقی زندگی می کنند که آب آنها فلوراید دار است، موجب کاهش پوسیدگی های دندانی می شود اما این نقطه ضعف را دارد که منجر به بروز لکه های زرد رنگ روی دندان های بیمارانی می شوند که بهداشت دهان را به خوبی رعایت نمی کنند.

طی درمان ارتودنسی، شستشوی روزانه در منزل باید بلافاصله بعد از آخرین مسواک زدن در طول روز انجام شود. مهم است که دندان ها پاکسازی شوند به گونه ای که محلول بتواند در تماس مستقیم با سطح مینای دندان قرار بگیرد. کودکان باید ۵ تا ۱۰ میلی لیتر از محلول را (بسته به نوع ماده و نحوه اعمال آن) به مدت ۱ تا ۲ دقیقه داخل دهان خود نگه دارند و آن را از فاصله بین دندان ها عبور دهند، و سپس آن را تف کنند.

دهانشویه ها می توانند تأثیر زیادی روی کاهش پوسیدگی های دندان هایی داشته باشند که بخش قابل توجهی از آنها بیرون آمده است، اما تأثیر فلوراید روی دندان هایی خیلی زیاد است که پس از آغاز درمان روند بیرون آمدن آنها آغاز شده است. مدت کوتاهی پس از بیرون آمدن، مینای دندان فوق العاده واکنش پذیر است، که احتمالاً تا قسمتی به مینرالیزیشن ناکامل کریستالیت هایی مربوط می شود که به حداکثر اندازه خود نرسیده اند، و تا قسمتی به ترکیب مرحله معدنی مربوط می شود، که از ماده ای قابل حل و نسبتاً بی شکل به ماده ای کریستاله تر و غیر قابل حل تبدیل می شود. استفاده از اعمال روزانه فلوراید با غلظت پایین در طول درمان ارتودنسی به نظر ضروری است.

شستشوی روزانه با فلوراید بویژه زمانی ارزشمند است که به عنوان محافظت در برابر دمینرالیزیشن زیر بندهای سست عمل کند تا مینرالیزیشن سطح مینای دندانی مجاور بندها که تا حدودی مواد معدنی آن از دست رفته است را افزایش دهد. بعلاوه، اخیراً مشخص شده است موادی با وزن مولکولی پایین مانند فلوراید موجود در محلول دهانشویه فلوراید دار ممکن است بتوانند در چسب ارتودنسی نفوذ کند که می تواند حاکی از این باشد که محافظت در برابر پوسیدگی حتی روی سطوح مینای دندان هایی که با بند پوشانده شده اند نیز قابل انجام است.

در تکنیک باندینگ مستقیم، در مکان هایی که محافظت در برابر پوسیدگی با بندهای ارتودنسی در سطوح بین دندانی امکان پذیر نیست و جلوی بهداشت صحیح دهانی با سیم کمانی ارتودنسی گرفته می شود، ارزش مکمل فلوراید منظم کاملاً واضح است.

قورت دادن محلول دهانشویه ممکن است تأثیرات مفیدی روی دندان هایی داشته باشد که هنوز بیرون نیامده اند، حتی اگر مدت کوتاهی قبل از بیرون آمدن دندان ها آغاز شده باشد. هرگاه هدف، تأثیرات استفاده از فلوراید قبل از بیرون آمدن دندان ها باشد، محتویات فلوراید آب آشامیدنی، دیگر منابع فلوراید، و سن بیمار باید مد نظر قرار گرفته شوند. برای بیماران تحت درمان ارتودنسی تقریباً ۱۰ تا ۱۲ ساله در ابتدای درمان، کل دوز مصرفی ۲ میلی گرم در روز ممکن است تجویز شود.

با این حال، به دلیل اطلاعات ناکافی در خصوص عوارض جانبی ناشی از بلعیدن مواد مختلف در محلول های دهانشویه اقتصادی، امن تر این است که دهانشویه های فلوراید دار با قرص های حاوی فلوراید تکمیل شوند تا ترکیب ایده آل تأثیرات موضعی و پیش از بیرون آمدن حاصل شود.

دهانشویه های فلورایده

ارتودنتیست ها خوشحال هستند که دمینرالیزیشن فوق العاده زیاد در سمت هالی باکال و لینگوال دندان ها با استفاده روزانه از دهانشویه های NaF 2%/0 به مدت دو ماه، و داشتن بهداشت خوب دهانی، معکوس می شود. دمینرالیزیشن به این شکل، پس از درمان ارتودنسی نیز ممکن است رخ دهد که با استفاده روزانه از دهانشویه های فلوراید دارد می تواند معکوس شود.

به طور خلاصه، شستشوی روزانه با محلول های NaF یا APF تأثیر دوگاه جلوگیری از پوسیدگی و تحریک علاقه به رعایت بهداشت را دارد، و به همه بیماران در طول دوره درمان و دوره حفظ توصیه می شود. اعمال موضعی فلوراید برای بیماران تحت درمان ارتودنسی مناسب است که در مناطقی زندگی می کنند که آب معدنی آنها فلوراید دار است.

دهانشویه های فلورایده

قرص های فلوراید

نتایج سالها آزمایشات بالینی مشخص کرده اند که دریافت روزانه قرص فلوراید (NaF یا APF) ممکن است منجر به جذب مداوم فلوراید در مینای دندان، قبل از بیرون آمدن دندان شود، بدون آنکه اثر جانبی نامطلوبی در پی داشته باشد. این اتفاق زمانی رخ می دهد که دوز سیستمیک مداوم فلوراید مد نظر قرار داشته باشد، مخصوصاً در مناطقی که آب آنجا فلورایده نیست.

مطالعات روی مکمل های در قالب قرص و کپسول انجام شده است نشان داده است وقتی دریافت این مکمل ها از سنین ۶-۹ سال آغاز می شود، پوسیدگی دندان های دائمی ۲۰- ۴۰% کاهش داشته است. توقف پوسیدگی دندان ها ممکن است نتیجه تأثیر موضعی روزانه فلوراید روی دندان های بیرون آمده باشد، که پس از آن روی ساختار دندان های در حال رشد تأثیر سیستمیک داشته است. ارتباط بین تأثیر ضد پوسیدگی اعمال موضعی فلوراید و نقش سیستمیک مشخص نیست.

در برخی مطالعات هم مشخص شد کاهش پوسیدگی در نتیجه استفاده از قرص هایی که داخل دهان حل می شوند امکان پذیر است نه قرص هایی که سالم بلعیده می شوند. مطالعات تازه تر نشان می دهند پیشگیری از پوسیدگی دندان ها با قرص ها اساساً تنها زمانی شدنی است که دندان ها قبل از بیرون آمدن یا مدت کوتاهی بعد از بیرون آمدن در معرض اعمال فلوراید قرار بگیرند.

دهانشویه های فلورایده

خمیر دندان های فلورایده

در سال های اخیر خمیر دندان های فلورایده زیادی به بازار معرفی شده اند. خمیر دندان هایی که عموماً استفاده می شوند حاوی سدیم مونو فلورو فسفات (NaPO_۳F)، NaF، SnF_۲، یا فلورایدهای آمینه هستند. غلظت های یون فلوراید به طور کلی برابر با تقریباً ۱/۰% هستند. در صورتی که فلوراید پیوند محکم با مواد تشکیل دهنده نداشته باشد، ثابت شده است که همه می توانند مؤثر واقع شوند.

درصد کاهش پوسیدگی که در مطالعات مختلف بدست آمده است، نمی تواند به راحتی مقایسه شود، و در حال حاضر هیچ اطلاعات مشخصی در مورد مطالعات کنترل شده بالینی برای مشخص نمودن ارجحیت یک نوع خمیر دندان خاص وجود ندارد. با این حال، میزان خراش دهندگی آنها بر اساس ترکیبات خمیر دندان ممکن است متفاوت باشد.

از آنجا که دریافت فلوراید خمیر دندان های فلورایده توسط مینای دندان حین مسواک زدن محدود است، استفاده از خمیر دندان های فلورایده می تواند، و باید با دیگر اشکال اعمال فلوراید ترکیب شود. اما حتی در منطقه هایی که آب نوشیدنی حاوی بیشترین مقدار سطوح فلوراید است، فرد می تواند شاهد مقدار قابل توجهی کاهش پوسیدگی، علاوه بر تأثیر ضد پوسیدگی آب فلورایده باشد.

به طور خلاصه، استفاده منظم از خمیر دندان های فلورایده، در کنار دیگر اشکال اعمال فلوراید، باید به همه بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند توصیه شود.

چسب های فلورایده

ترمیم های سمان (چسب) سیلیکاتی به آرامی فلوراید آزاد می کنند و از مینای دندان اطراف خود در برابر پوسیدگی ثانویه محافظت می کند. علاوه بر این، تلاش شده است مواد فلورایده (اساساً SnF_۲ یا Na_۲PO_۳F) به مواد چسب ارتودنسی مایع یا جامد افزوده شود، از جمله زینک فسفات، سیلیکو فسفات، زینک اکساید اوژنول تقویت شده و چسب های کربوکسیلات.

افزودن فلوراید ممکن است مفید به نظر برسد، شاید تا قسمتی به این دلیل که اسید موجود در مایعات چسب ارتودنسی خاصیت اِچ کنندگی سطوح مینای دندان را دارد. با این حال، اطلاعات موجود تأیید نمی کنند که چسب هایی که معمولاً در ارتودنسی استفاده می شوند دندان ها را در معرض دمینرالیزیشن قرار می دهند. نتایج مطالعات آزمایشگاهی با چسب های فلورایده نشان دهنده افزایش جذب فلوراید و نفوذ به عمق بیشتر داخل مینای زیر بندهای سمان شده هستند. با این حال لازم است تحقیقات بیشتری انجام شوند.

دهانشویه های فلورایده

وارنیش فلوراید و دیگر روش های پوشش دهنده

اعمال موضعی فلوراید موجب تشکیل کریستال های قابل حل کلسیم (CaF_۲) روی سطح مینای دندان می شود. در حضور رطوبت، بخش قابل توجهی از CaF2 تشکیل شده خیلی زود (ظرف ۲۴ ساعت) حذف می شود، اما CaF2 باقی مانده به تدریج به فلور آپاتیت پایدار تبدیل می شود. این واکنش معمولاً تنها شامل لایه نازکی روی سطح مینا می شود. بنابراین، اعمال موضعی باید تکرار شود تا زمانی که تغییرات یونس به سرعت محتویات فلوراید لایه سطحی را کاهش دهد.

تعدادی تکنیک پوشش دهی جدید هستند که هدف آنها طولانی کردن دوره تماس فلوراید با با دندان برای افزایش جذب و نفوذ فلوراید است تا اجازه دهد تبدیل هیدروکسی آپاتیت به فلور آپاتیت بیشتر صورت گیرد. نحوه عملکرد آنها یا پوشش دادن فلوراید روی سطوح اکلوزال و/ یا صیقلی با سیلانت های چسبنده با دوام طولانی بعد از اعمال موضعی فلوراید است، یا، پوشش دادن سطوح دندان با وارنیش هایی که از خود فلوراید آزاد می کنند و از ۲۴ ساعت تا چند هفته به سطح دندان می چسبند. قضاوت نهایی این محصولات باید بر اساس تحقیقات بیشتر انجام شود.

توصیه می شود بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند، قبل از قرار گرفتن بندهای ارتودنسی روی دندان ها آنها وارنیش فلوراید روی دندان های آنها انجام شود.

چرا در طول درمان ارتودنسی دندان ها فلوراید بیشتری نیاز دارند؟

ضایعات پوسیده زیر بندهای ارتودنسی ممکن است در نتیجه شل شدن، یا قرار گرفتن نادرست بندها روی دندان ها، چسب زدن نادرست، فقدان چسب کافی، حفره های ترمیم نشده، و غیره بوجود بیایند، در حالی که دمینرالیزیشن مجاور بندها در نتیجه بهداشت دهانی و رژیم غذایی نامناسب است. علت هر چه باشد، با افزایش خطر پوسیدگی، فرایندهای پیشگیرانه بیشترین استفاده را دارد، مخصوصاً برای بیمارانی که در مناطقی زندگی می کنند که آب آنها فلورایده نیست. گرچه دیگر اقدامات نیز مهم هستند، اما استفاده از فلوراید در حال حاضر بهترین راهکار برای پیشگیری از پوسیدگی دندان است.

فرایند درمان ارتودنسی عموماً پس از سنی آغاز می شود که شکل گیری مینای دندان به اتمام رسیده است (تا سن ۸ سال اگر دندان مولر سوم را حساب نکنیم). پس از این زمان، هیچ خطری برای فلوروسیس (فلور زدگی) دندانی وجود ندارد و بدن، در محدوده معقول، می تواند بدون هیچ آسیبی دوز فلوراید موضعی و افزایش سیتمیک فلوراید را تحمل کند. خطرات اور دوز از طریق روش توصیه شده اعمال موضعی فلوراید به نظر ناچیز است، حتی در مناطقی که آب نوشیدنی فلورایده است.