در مقاله قبل دندان نهفته را معرفی کردیم و از خطرات نهفته ماندن آن گفتیم و اشاره کردیم که در صورت امکان می توان با کمک درمان ارتودنسی آن را در جای درست خود هدایت کرد یا اگر به طور کامل داخل بافت قرار داشته باشد باید پس از جراحی اکسپوز (جراحی برای برداشتن بافت روی دندان نهفته) با کمک ارتودنسی بیرون آورده شود. در انتها اشاره کردیم برای تصمیم گیری در خصوص انجام جراحی اکسپوز و بیرون کشیدن دندان و هدایت آن به محل درست با کمک درمان ارتودنسی، عوامل مختلفی هستند که باید مد نظر قرار گیرند. در این مقاله به ادامه معرفی این عوامل می پردازیم.

 

جابجایی دندان نهفته و مشکلات آن

جابجایی دندان های مجاور و ضایعات پاتولوژیک همراه با دندان نهفته می تواند کشیدن دندان نهفته را ضروری کند. با این حال، کیست های رویشی eruption cysts، کیست های دانتی ژور dentigerous cysts، و ضایعات خوش خیم (مانند تومور ادنتوژنیک آدنوماتوئید adenomatoid odontogenic tumor، ضایعات سلولی بزرگ، کیست های آنوریسمی استخوان aneurysmal bone cysts، و غیره) استثناء هستند. در این موارد، این امکان وجود دارد که تنها ضایعه برداشته شود و دندان نهفته نجات یابد.

 

جنبه زیبایی و تناسب ظاهری نهفتگی دندان

جنبه های زیبایی و تناسب ظاهری نهفتگی دندان از جمله مسائلی هستند که می توانند روی تصمیم گیری برای اکسپوز یا کشیدن دندان نهفته تأثیر گذار باشند. به عنوان مثال، دندان نیش بسیار استراتژیک است زیرا زمانی که بیمار لبخند می زند دیده می شود؛ بنابراین، ارزش حفظ شدن دارد؛ در حالی که یک دندان نیش بد شکل، کج و کوله، یا به درد نخور، ممکن است ارزش نگه داشتن نداشته باشد، مگر آنکه پس از بیرون آمدن ترمیم و اصلاح شود.

قابلیت و کارآمدی دندان نهفته

دندان نهفته ای که شکل بسیار نازیبایی دارد، ریشه کوتاهی دارد، و بر اساس بررسی ها ناکارآمد تشخیص داده می شود، به احتمال زیاد به جای جراحی اکسپوز و صاف شدن به کمک ارتودنسی، نیاز به کشیدن خواهد داشت.

مدت زمان درمان جراحی، درمان ارتودنسی و هزینه آنها

طول درمان ارتودنسی، جراحی و هزینه ها دیگر موضوعات فرعی هستند که ارتودنتیست پیش از برنامه ریزی برای طرح درمان باید با بیمار یا والدین او راجع به آنها صحبت کند. درمان ارتودنسی برای هدایت دندان نهفته به سمت قوس دندانی و اکلوژن (بسته به سن بیمار، تراکم استخوان، میزان شکل گیری ریشه، انحراف ریشه یا دیلاسریشن (نوعی آنومالی که در آن تاج و ریشه دندان رابطه خطی خود را از دست می دهند مثلاً تاج روی ریشه می چرخد یا منحرف می شود)، عمق و زاویه نهفتگی، میزان فضای موجود در قوس دندانی) معمولاً ۱ تا ۳ سال زمان می برد. هزینه ها مستقیماً با پارامترهایی که ذکر شد رابطه دارند (هر چه مدت زمان بیشتری طول بکشد تا دندان نهفته در جای خود قرار بگیرد، هزینه بیشتری در بر خواهد داشت). از قبل هزینه ها باید برآورد شوند.

 

ارزش حفظ دندان نهفته

معمولاً بواسطه عدم هماهنگی طول قوس دندانی و اندازه دندان ها، دندان مولر سوم نهفته باقی می ماند. اغلب، به علت عدم وجود جای کافی در قوس دندانی، وجود پاکت های پریودنتال، مسدود شدن مسیر رشد دندان، مال اکلوژن، پوسیدگی و کرم خوردگی دندان و یا عفونت پری کرونیت (اطراف تاج دندان)، دندان های عقل نیاز به کشیدن دارند. بنابراین، به ندرت برای دندان های مولر سوم جراحی اکسپوز انجام می شود یا با ارتودنسی صاف می شوند؛ با این حال، در صورتی که برای حمایت دندان مصنوعی یا روکش، یک اباتمنت دیستال نیاز باشد، صاف کردن مولر سوم فک پایین نیاز خواهد بود.

دندان های مولر و پرمولر دوم معمولاً کمتر نهفته هستند و درمان تحت تأثیر عواملی همچون اکلوژن، فضای قوس دندانی، پوسیدگی دندان، ارزش استراتژیک دندان و هزینه های آن می باشد. تصمیم گیری برای حفظ دندان یا کشیدن آن، به شرایط هر مورد بستگی دارد. پس از معاینات بالینی، مشاوره، و همکاری با ارتودنتیست تصمیمات گرفته خواهند شد.

دندان های پیشین دائم به ندرت نهفته هستند؛ با این حال، در صورت نهفته شدن آنها، در هر دو فک ارزش حفظ شدن دارند، زیرا به لحاظ زیبایی مهم هستند و با لبخند زدن قابل مشاهده هستند. بعلاوه، نقش مهمی در تعیین خط وسط دندان ها ایفا می کنند که از نظر زیبایی از اهمیت بالایی برخوردار هستند؛ زیرا انحراف خط وسط کاملاً مشخص است و مورد توجه دیگران قرار می گیرد.

 

دندان های نیش دائمی فک بالا، در میان دندان هایی که احتمال نهفته بودن آنها وجود دارد، رتبه دوم را دارند. این دندان بلندترین ریشه را دارد و در اکلوژن هایی که دندان نیش آنها در سطحی بالاتر قرار می گیرد مهم است. معمولاً زمانی که فرد لبخند می زند دندان های نیش او قابل مشاهده هستند. بنابراین، از نظر زیبایی حائز اهمیت هستند و هر زمان که امکان داشته باشد، حفظ آنها ارزشمند است.

گزینه های درمانی پیش روی بیمارانی که دندان نیش دائمی آنها نهفته است عبارتند از:

مداخله با  کشیدن دندان: کشیدن دندان نیش شیری برای بهبود رشد دندان نیش دائم زمانی انجام می شود که ریشه به طور کامل شکل نگرفته باشد و برای رشد فضای کافی وجود داشته باشد.

عدم درمان: به جز ارزیابی های رادیوگرافیک دوره ای برای بررسی تغییرات پاتولوژیک، در صورتی که برای انجام جراحی اکسپوز یا کشیدن دندان محدودیت هایی وجود داشته باشد، هیچ درمانی صورت نخواهد گرفت.

کشیدن دندان با کمک جراحی: کشیدن دندان نیش نهفته با کمک جراحی و قرار دادن جایگزین مصنوعی زمانی انجام می شود که برای حفظ دندان محدودیت هایی وجود داشته باشد.

جراحی اکسپوز: جراحی اکسپوز دندان های نیش و صاف کردن آنها با درمان ارتودنسی زمانی انجام می شود که ممکن باشد.

اطلاعاتی از قبیل سن و جنس بیمار، فضا برای صاف کردن دندان، وجود دندان نیش شیری، جابجایی دندان پرمولر اول به محل دندان نیش، و دیگر مسائلی که ذکر شدند بایستی بررسی و ثبت شوند. در صورتی که دندان موقعیت استراتژیک داشته باشد و تصمیم گرفته شود دندان حفظ شود، سپس باید بررسی شود که آیا می توان دندان نیش نهفته را با جراحی اکسپوز و با فشار بیرون کشید یا باید با جراحی کشیده شود.

 

هاپردونشیا، پر دندانی، یا دندان اضافی

هایپردونشا Hyperdontia  شرایطی است که موجب می شود تعداد دندان هایی که در داخل دهان رشد می کنند بیشتر از حد معمول باشند. این دندان های اضافه دندان های supernumerary نیز نامیده می شوند. این دندان ها می توانند هر جایی از قوسی که دندان ها به استخوان فک متصل می شوند رشد کنند. این منطقه قوس دندانی نامیده می شود. ۲۰ دندانی که در زمان کودکی رشد می کنند دندان های شیری هستند. ۳۲ دندانی که جایگزین آنها می شوند دندان های دائم هستند. با وجود هایپردونشیا ممکن است هم دندان شیری اضافه وجود داشته باشد، هم دندان دائم اضافه، اما وجود دندان دائم اضافه شایع تر است.

علائم وجود دندان اضافه

 

مهم ترین علائم هایپردونشیا رشد دندان اضافه، مستقیماً پشت یا نزدیک دندان های شیری یا دائم اصلی است. این دندان ها عموماً در افراد بزرگسال بیشتر مشاهده می شوند. رشد این دندان در مردان دو برابر بیشتر از زنان است. دندان های اضافه بر اساس شکل یا موقعیت آنها در دهان دسته بندی می شوند. شکل دندان های اضافه می تواند به صورت های زیر باشد:

• مکمل Supplemental. این نوع دندان ها شبیه دندان هایی هستند که در نزدیکی آنها رشد می کنند.

 

• دکمه ای Tuberculate. دندان لوله- مانند یا استوانه ای است.
  

  دندان اضافه و درمان آن

• ادونتومای کمپوند Compound odontoma. دندان از چندیدن ضایعه دندان- مانند کوچک نزدیک یکدیگر تشکیل می شود.
• ادونتومای کمپلکس Complex odontoma. به جای تنها یک دندان، در یک منطقه بافتی شبیه دندان در یک گروه نامنظم رشد می کند.
  

  دندان اضافه و درمان آن

• مخروطی یا میخ- مانند. دندان از پایه عریض تر است و در بالا باریک می شود و شکلی شبیه میخ دارد.

محل رشد دندان های اضافه در دهان عبارتند از:

• بالای دندان مولر Paramolar. یک دندان اضافه در عقب دهان، کنار یکی از دندان های مولر رشد می کند.
• دیستومولر Distomolar. به جای کنار دندان های مولر، یک دندان اضافه همراستا با آنها رشد می کند.
• مزیودنس Mesiodens. یک دندان اضافه در پشت یا اطراف دندان های پیشین (چهار دندان صاف جلوی دهان که برای گاز زدن استفاده می شوند) رشد می کند. این شایع ترین نوع دندان اضافه در افرادی است که هایپردونشیا دارند.

هایپردونشیا یا وجود دندان اضافه معمولاً دردناک نیست. با این حال، گاهی اوقات ممکن است دندان اضافه به فک و لثه ها فشار وارد کند و موجب بروز تورم و درد شود. فشردگی و نامرتبی دندان ها که در نتیجه هایپردونشیا یا وجود دندان اضافه بروز می یابد نیز می تواند منجر به کج شدن دندان ها شود، که درمان آن مستلزم قرار گرفتن تحت درمان ارتودنسی با کمک براکت ها است.

علل رشد دندان اضافه

علت دقیق هایپردونشیا ناشناخته است، اما به نظر می رسد در نتیجه شرایط ارثی متفاوتی بروز یابد، از جمله:

• سندروم گاردنر Gardner’s syndrome. اختلال ژنتیکی نادری که موجب بروز کیست های پوستی، تومور در جمجمه، و تومور روده بزرگ یا مقعد می شود.
• سندورم اهلرز- دانلوس Ehlers-Danlos syndrome. شرایط ارثی که موجب شل شدن مفاصل می شود که به راحتی جابجا شوند و در می روند، پوست کبود می شود، اسکولیوز (کوژ پشت شدن به راست یا چپ) بروز می یابد، و فرد در ماهیچه ها و مفاصل درد دارد.
• بیماری فابری Fabry. در نتیجه این سندورم بدن توانایی عرق کردن خود را از دست می دهد، دست و پاها دردناک می شوند، ضایعات پوستی قرمز یا آبی رنگ، و دردهای شکمی بوجود می آیند.
• شکاف کام و لب یا لب شکری. این نقص مادر زادی موجب بروز یک شکاف در سقف دهان یا لب بالا می شود، که موجب می شود غذا خوردن یا حرف زدن دشوار باشد یا عفونت های گوش بروز پیدا کنند.

چه می شود اگر دندان اضافه درمان نشود؟

اگر مسیر رشد دندان های اصلی با دندان های اضافه مسدود شده باشد، دندان های اصلی قادر نخواهند بود از لثه بیرون بیایند در نتیجه پنهان باقی خواهند ماند و بیرون آوردن آنها مستلزم انجام جراحی و استفاده از براکت های ارتودنسی خواهد بود. برای این منظور پس از قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها، رابر بند یا کش الاستیک به چِین متصل می شود و به سیم روی براکت ها تکیه داده می شود. این کار اجازه می دهد دندان نهفته به تدریج بیرون بیاید اگر این مشکل زود تشخیص داده شود، با کشیدن به موقع دندان اضافه می توان از بروز مشکل پیشگیری کرد.

تشخیص وجود دندان اضافه

در صورتی که دندان اضافه رشد کرده و از لثه بیرون آمده باشد، شناسایی آن ساده است. اما اگر کامل بیرون نیامده باشد، باز هم در یک تصویر رادیوگرافی معمولی با اشعه ایکس قابل مشاهده خواهد بود. برای داشتن نگاهی دقیق تر به دهان، فک و دندان ها، دندانپزشک ممکن است از سی تی اسکن استفاده نماید.

درمان دندان اضافه

هرچند برخی موارد هایپردونشیا یا دندان اضافه درمان نیاز ندارند. برخی موارد دیگر نیز هستند که نیاز است دندان اضافه کشیده شود. علاوه بر این، ممکن است دندانپزشک کشیدن دندان را پیشنهاد دهد اگر:

• شرایط ژنتیکی خاصی وجود دارد که موجب بیرون آمدن دندان اضافه می شوند.
• نمی توان غذا را درست جوید یا حین جویدن غذا، دندان اضافه موجب ایجاد بریدگی در داخل دهان می شود.
• فشردگی دندان ها موجب بروز درد و ناراحتی می شود.
• وجود دندان اضافه موجب می شود مسواک زدن یا کشیدن نخ دندان به شکل درست، دشوار باشد در نتیجه منجر به پوسیدگی دندان و بیماری لثه می شود.
• فرد از ظاهر دندان اضافه خود احساس ناراحتی یا شرمندگی می کند.

در صورتی که دندان اضافه تنها موجب بروز دردی خفیف شده است، ممکن است دندانپزشک برای تسکین درد داروی ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDها)، مانند ایبوپروفن (ادویل، موترین)، برای بیمار تجویز کند.

ادامه زندگی با هایپردونشیا یا دندان اضافه

بسیاری از افراد که هایپردونشیا یا دندان اضافه دارند، نیاز به درمان ندارند. برای برخی افراد دیگر نیز ممکن است نیاز باشد همه دندان های اضافه کشیده شوند تا از بروز مشکلات دیگر پیشگیری شود. اگر بواسطه وجود دندان اضافه درد، ناراحتی یا تورم دارید یا احساس خوبی ندارید، آن را با دندانپزشک خود در میان بگذارید.

 

چرا از الاستیک های ارتودنسی استفاده می شود؟

دندان ها با وجود فشار ملایم و مستمر بهتر جابجا می شوند. یکی از مؤثرترین راه ها برای اصلاح بایت استفاده از الاستیک یا رابر بند است. به ندرت پیش می آید که یک بیمار تحت درمان ارتودنسی با استفاده از براکت ها قرار گیرد و طی یک بازه زمانی، به استفاده از کش ارتودنسی یا الاستیک ارتودنسی نیاز نداشته باشد. الاستیک ها یا رابر بندها بخش بسیار مهمی از درمان ارتودنسی موفق هستند. آنها در کنار براکت ها و سیم های کمانی عمل می کنند تا لبخندی زیبا و بایتی با عملکرد صحیح خلق نمایند. با کمک براکت های ارتودنسی می توان دندان های بالا و پایین را مستقل از یکدیگر صاف کرد در حالی که الاستیک ها اجازه می دهند دندان های بالا و پایین را به یکدیگر متصل کرد و رابطه بین آنها را اصلاح نمود. علاوه بر این، برای حل مشکلات مربوط به اندازه عرض کام، فاصله بین دندان ها، و نیز عدم هماهنگی بین خط وسط دندان های فک بالا و پایین، ابزارهای فوق العاده ای هستند. خود بیمار با استفاده درست و به موقع از الاستیک ها قادر به اصلاح این مشکلات خواهد بود. به این معنا که بیمار می تواند در کیفیت و طول درمان ارتودنسی خود نقش مهمی ایفا کند.

کش (الاستیک) ارتودنسی

دستورالعمل های کلی برای استفاده از الاستیک های ارتودنسی

در این بخش به بیان دستورالعمل هایی خواهیم پرداخت که باید دقیقاً طبق آنها عمل کنید تا مطمئن شوید به نتایج دلخواه خود و مد نظر ارتودنتیست دست خواهید یافت.

• پس از قرار گرفتن الاستیک ها روی براکت ها، با جابجا شدن دندان ها ممکن است احساس حساسیت بیشتری در آنها وجود داشته باشد. این درد و حساسیت معمولاً چند روز بیشتر طول نمی کشد. برای تسکین آن بهتر است از ادویل (ایبوپروفن) یا تیلنول (استامینوفن) استفاده کنید.
• در استفاده از الاستیک وقفه ایجاد نکنید زیرا تنها باعث می شود دفعه بعد که استفاده از آنها را آغاز می کنید مجبور به تحمل مجدد این درد باشید و جابجایی دندان ها دشوارتر شود.
• استفاده مداوم از الاستیک ها، یکی از عوامل حیاتی برای حصول اطمینان از اتمام درمان در زمان پیش بینی شده است.
• برای مؤثر واقع شدن الاستیک ها، باید از آنها به صورت تمام وقت، ۲۴ ساعت در روز و ۷ روز در هفته استفاده کرد (مگر آنکه دستور ارتودنتیست شما غیر از این باشد). حتی حین خوردن غذا نیز می توانید از آنها استفاده کنید. تنها زمان هایی که مجاز به خارج کردن آنها هستید برای مسواک زدن یا تعویض آنها با الاستیک های جدید است.

 

• دو تا سه مرتبه در طول روز الاستیک های ابزار خود را تعویض کنید زیرا ممکن است قدرت کشش خود را از دست بدهند و ضعیف شوند.
• به خاطر داشته باشید که کلید اصلی برای اصلاح ارتودنتیک مؤثر، فشار ملایم و مستمر است. از استفاده از الاستیک هایی با اندازه ی متفاوت یا افزایش تعداد آنها بپرهیزید، مگر آنکه دستور ارتودنتیست شما چیزی غیر از این باشد. فشار شدید می تواند به دندان ها و استخوان های پیرامون آنها آسیب برساند، و باعث خواهد شد دندان ها با سرعت کمتری جابجا شوند.
  

  کش (الاستیک) ارتودنسی

• همیشه یک بسته الاستیک با خود به همراه داشته باشید تا بتوانید به طور منظم آنها را تعویض کنید. در صورتی که بین دو جلسه مراجعه به ارتودنتیست الاستیک های شما رو به اتمام هستند سعی کنید یا خودتان آنها را تهیه کنید یا برای گرفتن آنها از ارتودنتیست به مطب مراجعه نمایید. هر روز از درمان که بدون الاستیک سپری شود ممکن است چند روز به طول درمان شما افزوده شود.
• با پیشرفت روند درمان و جابجایی دندان ها، ممکن است ارتودنتیست صلاح بداند از الاستیک هایی با میزان استحکام متفاوت استفاده کنید یا زمان و الگوی استفاده از آنها را تغییر دهد.

نحوه قرار دادن الاستیک یا کش روی براکت های ارتودنسی

برای قرار دادن الاستیک روی براکت های ارتودنسی، در حالی که دستانتان خشک هستند، الاستیک ها را بین انگشتان شست و اشاره خود قرار دهید. طبق دستور ارتودنتیست خود، الاستیک را روی براکت ها یا قلاب های براکت ها بکشید. معمولاً کار کردن از عقب به جلو راحت تر است.

در این بخش قرار دادن الاستیک با الگوهای مختلف را برای شما شرح خواهیم داد.

الاستیک های عمودی

این شکل قرار گرفتن الاستیک روی براکت ها به بستن فاصله بین دندان های بالا و پایین کمک می کند.

• بایستی الاستیک، قلاب براکت های دندان های نیش فک بالا را به قلاب براکت های دندان های نیش و پرمولر فک پایین وصل کند.
• به عبارت دیگر به شکل مثلثی است که نوک آن در بالا قرار می گیرد.

الاستیک های کلاس۲

از این شکل قرار گیری الاستیک ها برای اصلاح اورجت و اوربایت استفاده می شود.

• الاستیک ها را از قلاب براکت های دندان های نیش فک بالا به قلاب براکت های دندان های مولر اول فک پایین متصل نمایید.
• به عبارت دیگر از دندان های جلوی فک بالا به دندان های عقب فک پایین متصل می شوند.

الاستیک های کلاس ۳

 

از این شکل قرار گیری الاستیک ها برای اصلاح کراس بایت قدامی و آندر بایت استفاده می شود.

• الاستیک ها را از قلاب براکت های دندان های نیش فک پایین به قلاب براکت های دندان های مولر اول فک بالا متصل نمایید.
• به عبارت دیگر از دندان های جلوی فک پایین به دندان های عقب فک بالا متصل می شوند.

الاستیک های ضربدری

 

از این شکل قرار گیری الاستیک ها برای اصلاح کراس بایت استفاده می شود.

• الاستیک ها را از دکمه ای که به سطح زبانی دندان های فک بالا متصل شده است به قلاب براکت های دندان های فک پایین وصل نمایید.

الاستیک های مربعی شکل جلوی دهان

از این شکل قرار گیری الاستیک ها برای اصلاح اپن بایت استفاده می شود.

• الاستیک را از قلاب های براکت های دندان های جانبی دندان های پیشین سمت راست و چپ فک بالا به قلاب براکت های دندان های جانبی دندان های پیشین سمت چپ و راست فک پایین متصل نمایید.

بسیاری از افرادی که قصد دارند تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرند سؤالات زیادی به ذهنشان می رسد که اگر پاسخ داده شوند با خیال راحت تر می توانند درمان خود را آغاز و دنبال نمایند. شاید اینجا برای شروع خوب باشد، تا حتی شده تعدادی از پاسخ های شما را پاسخ دهیم.

با یک جلسه مشاوره رایگان ارتودنسی آغاز کنید.

هر بیمار شرایط متفاوتی دارد و با تشخیص دوست و آشنا نمی تواند پیش بینی کند چه روش درمانی نیاز دارد. بهترین راه برای فهمیدن اینکه چه روش درمانی برای شما نیاز است، گرفتن وقت مشاوره از یک ارتودنتیست است که بسیاری از ارتودنتیست ها این کار را همیشه، یا دوره ای به صورت رایگان انجام می دهند. اگر نمی دانید خودتان یا کودکتان به بریس و براکت نیاز دارید یا نه، بهتر است با گرفتن وقت مشاوره ارتودنسی درمان را آغاز کنید. اینها سؤالاتی هستند که باید در این جلسه مشاوره از ارتودنتیست خود بپرسید:

• از ارتودنتیست بپرسید علاوه بر صاف شدن دندان ها، مشکلات بایت نیز بر طرف خواهند شد.
• از او بخواهید در صورت امکان تصاویر دندان های بیمارانی که شرایطشان مشابه شما بوده است را قبل و بعد از درمان به شما نشان دهد.
• بپرسید درمان ارتودنسی چه تأثیری روی ظاهر چهره خواهد داشت.

سن شما مهم نیست.

نیاز نیست حتماً در رده سنی خاصی باشید تا بتوانید از خدمات درمان ارتودنسی استفاده نمایید. در واقع درمان ارتودنسی می تواند برای بیماران در همه سنین مفید باشد. اما عاقلانه آن است که درمان در سنین پایین تر آغاز شود زیرا طول درمان کوتاه تر خواهد بود، در عین حال به راحتی از نتایج بهتری برخوردار خواهید شد.

هدف تنها صاف کردن دندان ها نیست.

شاید تصور شود که براکت ها تنها با هدف صاف کردن دندان ها استفاده می شوند، در حالی که این تنها یکی از اهداف استفاده از بریس ها است و تنها هدف نیست. به همین دلیل در جلسه ای که برای مشاوره مراجعه می کنید، ارتودنتیست دهان، دندان ها و فک را از جنبه های مختلفی مورد بررسی قرار می دهد و سؤالات زیادی از شما می پرسد. مثلاً اینکه در استخوان فک خود احساس درد دارید؟ آیا تاکنون مشکلاتی مانند خونریزی لثه داشته اید؟ آیا هیچ یک از دندان های  شما لق هستند یا تکان می خورند؟ ارتودنتیست دلایل خوبی برای مطرح کردن این سؤالات دارد، بنابراین بهترین پاسخ را بدهید. صبور باشید، زیرا ارتودنتیست دهان را برای بررسی فشردگی دندان ها،  شکاف در خط لثه، و نهفتگی دندان ها مورد بررسی قرار خواهد داد.

ممکن است بایت شما نیز نیاز به اصلاح داشته باشد.

علاوه بر مشخص نمودن اینکه دندان ها صاف هستند یا خیر، ارتودنتیست چک می کند تا ببیند آیا بایت نیز سالم است. “بایت” با قرار دادن دو فک بالا و پایین روی یکدیگر و سپس بازکردن مجدد آنها اتفاق می افتد. با انجام این کار، دو ردیف دندان باید با یکدیگر تماس داشته باشند، اما نباید ساییدگی و فشردگی در آنها وجود داشته  باشد. به همین ترتیب، نباید هیچ شکاف بزرگی بین دندان های بالا و پایین وجود داشته باشد.

این بخش مهمی است که می توان اطمینان حاصل نمود که دهان عملکردی صحیح دارد. مسائل مربوط به بایت اگر درمان نشوند می توانند منجر به سر دردهای مربوط به اختلالات فکی- گیجگاهی و مشکلات مربوط به جویدن و حرف زدن شوند. به همین دلیل، به خاطر داشته باشید که جلسات ارتودنسی تنها برای تصمیم گیری راجع به استفاده از برس ها نیستند. این جلسه به منظور بهبود کوچکترین مشکلات در کوتاه ترین زمان  ممکن و مشکلاتی است که مورد توجه قرار نمی گیرند اما می توانند به یک چالش بزرگ تبدیل شوند.

برای استفاده از بریس یا براکت های نامرئی اصرار نداشته باشید.

امروزه دندانپزشکی مدرن در حال پرداختن به بیمارانی است که واقعاً توجهی به روند درمان و توصیه های پزشک خود ندارند. معمولاً آنها می خواهند ابزار ارتودنسی آنها توجه مخاطب را به خود جلب نکند، یا در واقع قابل مشاهده نباشد. هرچند این انتظار قابل درک است- و نوع خاصی از “براکت های نامرئی” هم وجود دارند- اما همیشه گزینه مناسبی نیستند. براکت های نامرئی به گونه ای طراحی شده اند که متناسب با دندان ها باشند و روی آنها قابل مشاهده نباشند، به همین دلیل بیشتر در بین نوجوانان شناخته شده هستند. با این حال، تنها درصد کمی از بیماران با براکت ها و الاینرهای پلاستیکی سازگار هستند.

شاید دشوار باشد که بتوان به یک بیمار، مخصوصاً بیمار جوان گفت که همیشه “زیباترین” گزینه بهترین گزینه نیست، و اینکه نتایج نهایی مهم تر هستند. در صورتی که درمان پیشنهادی پزشک خود را بپذیرید، قرار است در دراز مدت صاحب دندان هایی صاف تر، دهانی سالم تر، و لبخندی زیباتر شوید. اگر روی گزینه ای اصرار داشته باشید که برای شما مناسب نیست، ممکن است در نهایت باز هم مجبور به استفاده از براکت های فلزی شوید و در واقع مجبور باشید دو مرتبه از بریس ها استفاده نمایید.

هزینه درمان ارتودنسی متفاوت خواهد بود.

خبر بد اینکه بریس های ارتودنسی واقعاً ارزان نیستند. آنها می توانند گزینه های گرانی باشند، اما از آنجا که استفاده از آنها ضروری است، طرح های دندانپزشکی و برنامه های پرداخت مختلفی وجود دارند تا در پرداخت هزینه ها به بیمار کمک کنند. نکته مهم این است که بدانید هزینه ها به شدت متفاوت هستند. سن بیمار، اینکه بیمار مشکلات دیگری دارد یا خیر، و بسیاری مسائل دیگر  روی هزینه ها تأثیر دارند.

طول درمان تقریباً دو سال است.

درمان معمولاً دو سال طول می کشد، اما برای هر شخصی به کارهایی بستگی دارد که نیاز است برای صاف شدن دندان ها و اصلاح وضعیت بایت او انجام شود. روش های مختلفی هستند که می توان برای صاف شدن سریع دندان ها انجام داد، اما معمولاً این روش ها توصیه نمی شوند مگر اینکه واقعاً بیمار کاملاً سالم باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر می توانید با ارتودنتیست خود مشورت نمایید،  اما بهتر است از قبل بدانید که ممکن است نیاز باشد درد بیشتری تحمل کنید. این روش های فوری معمولاً شامل یک جراحی جزئی هستند. با استفاده از این روش ها دندان ها پس از حدود شش ماه صاف خواهند شد، اما فرایند بهبود دردناک خواهد بود. به همین دلیل، ارتودنتیست تمام تلاش خود را خواهد کرد تا شما را متقاعد کند راحت ترین مسیر را پیش رویتان بگذارد. اگر اصرار دارید سرعت روند فرایند درمان را افزایش دهید و حاضرید مسئولیت عوارض جانبی و خطرات آن را قبول کنید، می توانید هر یک از ابزارهایی که دوست دارید را انتخاب کنید.

تغییر ارتودنتیست در میانه روند درمان هزینه اضافی در بر دارد.

گاهی اوقات در اواسط دوره درمان ارتودنسی ممکن است بیمار مجبور باشد ارتودنتیست خود را تعویض کند. این موقعیت به شرایط بیمار بستگی دارد، مثلاً ممکن است قصد نقل مکان داشته باشد. اگر چنین موقعیتی پیش بیاید و مجبور به انجام آن باشید، باید هزینه آن را نیز بپردازید. به همین دلایل است که پیش از آغاز درمان باید ارتودنتیست خود را با دقت انتخاب کنید.

اشعه ایکس چه نقشی در درمان ارتودنسی دارد؟

در طول طرح درمان ارتودنسی ممکن است زمانی برسد که به تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس نیاز خواهید داشت، و ممکن است تصور کنید چندان ضروری نیست. شاید تصور کنید در آخرین مراجعه به دندانپزشک عکس رادیوگرافی گرفته اید، بنابراین چرا باید مجدداً آن را انجام دهید؟ چیزی که نمی دانید شاید این است که تصویر رادیوگرافی که برای درمان ارتودنسی تهیه می شود با تصویر رادیوگرافی که دندانپزشک نیاز دارد متفاوت است. آنچه ارتودنتیست شما نیاز دارد اندکی عمقی تر از تصاویر رادیوگرافی سنتی است. اگر بدانید ارتودنتیست در طول درمان ارتودنسی برای استفاده از تصاویر رادیوگرافی چگونه برنامه ریزی می کند، متوجه خواهید شد چقدر اهمیت دارند.

تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس چیست؟

حاصل رادیوگرافی با اشعه ایکس تصویری است که با کمک تاباندن اشعه ایکس گرفته می شود. بخش جذاب این نوع پرتونگاری آن است که با کمک آنها می توان درون پوست و بافت نرم و نیز تحلیل استخوان ها را نیز مشاهده کرد. سپس استخوان ها امواج را منعکس می کنند که توسط پزشکان، دندانپزشکان و ارتودنتیست ها مورد استفاده قرار می گیرد تا نگاه بهتری به آنچه که در داخل بدن در حال وقوع است داشته باشند.

اهمیت تصویر رادیوگرافی در درمان ارتودنسی

ارتودنتیست با نگاه عمیق تر به اجزاء داخلی دهان و آنچه در حال وقوع است، می تواند بهترین طرح درمان برای صاف کردن صحیح دندان ها و فک ها با کمک براکت ها، اینویزیلاین یا دیگر ابزارهای ارتودنسی را طراحی کند. علاوه بر این، تصویر رادیوگرافی تنها ابزار برای مشاهده ریشه های دندان ها است. این از اهمیت ویژه ای برخوردار است، زیرا می تواند به ارتودنتیست کمک کند مشخص نماید آیا طرح درمان عمل می کند یا بر اساس روند پیشرفت شما نیاز است تغییر کند.

تصویر رادیوگرافی ارتودنسی

تصویر رادیوگرافی دندان با آنچه در ارتودنسی استفاده می شود متفاوت است، به همین دلیل است که برای درمان ارتودنسی خود می توانید به آن تکیه کنید. تصاویر رادیوگرافی دندانپزشکی جزئیات زیر را نمایش می دهند:

• پوسیدگی دندان
• رشد دندان
• ریشه های دندان ها

در حالی که تصاویر رادیوگرافی ارتودنسی نگاه دقیق تری به آنچه دارد که درون دهان در حال وقوع است، از جمله:

• ریشه های همه دندان ها از نمای پانورامیک (نمای بازتر)
• دندان های شیری در مقایسه با دندان های دائم
• صاف بودن دندان ها
• صاف بودن فک ها

می توانید انتظار داشته باشید ارتودنتیست پیش از قرار دادن بریس ها یا اینویزیلاین ها روی دندان ها تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس از شما بخواهد. علاوه بر این، در طول دوره درمان نیز ممکن است به آنها نیاز داشته باشد تا روند درمان را دنبال کند. این یک روند عادی است اما بسته به وخامت مشکل ارتودنسی هر فرد، می تواند در بیماران مختلف متفاوت باشد. این آمادگی را داشته باشید تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس در کودکان بیشتر از افراد بزرگسال نیاز است، زیرا اجزاء دهان آنها هنوز در حال رشد است.

آیا تصاویر رادیوگرافی ارتودنسی بی خطر هستند؟

ممکن است با اخباری مربوط به خطرناک بودن اشعه ایکس در تهیه تصاویر رادیوگرافی مواجه شوید، مخصوصاً تصاویر رادیوگرافی ارتودنسی. برخی افراد این داستان ها را در شبکه های اجتماعی از دوستان خود می شنوند که اشعه ایکس به بدن آنها آسیب رسانده است. برخی مادران ترجیح می دهند به هیچ عنوان برای کودک خود تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس نگیرند، حتی با وجود سطوح پایین اشعه. بسیاری از افراد هنوز هم این را باور دارند و برای آغاز درمان ارتودنسی از گرفتن آن خودداری می کنند.

پرسش مهم این است که آیا تصاویر رادیوگرافی ارتودنسی بی خطر هستند. پاسخ قاطع این است که آری، میزان پرتوی که شما از تصویر رادیوگرافی ارتودنسی دریافت می کنید تنها ۰۱۰/۰ millisierverts است، اندکی بیشتر از پرتوی که از راه رفتن در یک روز معمولی در فضای باز از خورشید دریافت می کنید. در صورتی که مدت زمان بیشتری در معرض نور خورشید باشید، اشعه ای که از محیط اطراف خود و خورشید دریافت می کنید بیشتر از اشعه ایکس رادیوگرافی ارتودنسی است.

آنچه اکثر افراد نمی دانند این است که پرتو همه جا وجود دارد. ما تصور می کنیم این پرتوها بسیار خطرناک هستند، زیرا پرتو افکنی به طور کلی با سمی بودن گره خورده است، در حالی که پرتوها بخشی از زندگی روزانه ما هستند و هیچ آسیبی به ما نمی رسانند.

 

ارتودنتیست قصد ندارد با قرار دادن شما در معرض اشعه های مضر به شما آسیب برساند. رادیوگرافی ارتودنسی یکی از بخش های تکمیل کننده فرایند درمان است. نه تنها برای ارتودنتیست این امکان را فراهم می آورد که دید بهتری از شرایط دهان و نیز روند بهبود وضعیت بایت و دندان ها داشته باشد، بلکه به ارتودنتیست کمک می کنند مطمئن شود تمام دندان های دائم بیرون آمده اند و دندان های عقل برای بیمار مشکلی ایجاد نخواهند کرد. پیش از آغاز هر نوع درمان ارتودنسی، گرفتن تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس ضروری است.

البته اگر شما نگران اشعه ایکس رادیوگرافی هستید باید تنها در مواقع بسیار ضروری برای گرفتن آنها اقدام کنید. زمانی که تحت نظر ارتودنتیست هستید یکی از این مواقع ضروری است. این تصاویر برای گرفتن تصمیمات بزرگ مربوط به سلامت بیمار ضروری هستند. شما در امنیت کامل به سر می برید (در تمام مراکز تصویربرداری از دستگاه هایی استفاده می شود که کمترین میزان پرتو را داشته باشند تا از دندان تصویر با کیفیتی تهیه شود) زیرا نیاز نیست بیشتر از حد لزوم اشعه دریافت کنید. می توانید راجع به تعداد دفعات لازم با ارتودنتیست خود صحبت کنید. برخی بیماران تنها در ابتدای فرایند درمان لازم است تصویر رادیوگرافی تهیه کنند. برخی دیگر ممکن است مجبور باشند در انتهای درمان نیز این تصویر را تهیه کنند تا ارتودنتیست مطمئن شود درمان آنها موفقیت آمیز بوده است و هیچ مشکلی بروز پیدا نکرده است.