شاید دیپ بایت یکی از شایع ترین مال اکلوژن ها و نیز دشوارترین آنها از نظر درمان موفقیت آمیز باشد. همپوشانی شدید دندان های جلوی دهان روی یکدیگر، که در بیماران مختلف تفاوت های زیادی با یکدیگر دارد، یکی از اصلی ترین نمودهای ظاهری مال اکلوژن های دندانی است. قبل از صحبت کردن راجع به جزئیات مال اکلوژن دیپ بایت، لازم است مفهوم اوربایت را درک کنیم.

یکی از تعاریف اولیه اوربایت آن را به این شکل توصیف می کند “همپوشانی دندان های جلوی فک بالا روی دندان های جلوی فک پایین از نمای عمودی”. با این حال، از آنجا که ارتفاع تاج دندان های جلوی فک های بالا و پایین در افراد مختلف تفاوت قابل توجهی با یکدیگر دارد، شاید تعریف این مقدار همپوشانی به صورت درصدی بیشتر قابل فهم و مطلوب تر باشد. بنابراین، همین تعریف اگر در قالب درصد بیان شود، اوربایت اینطور تعریف خواهد شد “مقدار و درصد همپوشانی دندان های جلوی فک بالا روی دندان های جلوی فک پایین”.

اوربایت ایده آل در یک اکلوژن طبیعی و نرمال بین ۲ تا ۴ میلی متر یا بیشتر، یا دقیق تر بخواهیم بگوییم، بین ۵% و ۲۵% (همپوشانی دندان های جلوی ماگزیلا روی دندان های جلوی مندیبل) است. حتی دامنه ۲۵% تا ۴۰% بدون مشکلات فانکشنال همراه با آن در حرکات مختلف مفصل فکی- گیجگاهی (TMJ) می تواند نرمال تلقی شود. با این حال، همپوشانی بیشتر از ۴۰% باید زیاد (دیپ بایت) تلقی شود، زیرا این حالت می تواند تأثیرات مخرب زیادی روی سلامت عمومی دندان ها و ساختارهای پریودنتال پیرامون آنها و TMJ داشته باشد.

در سنین ۵ تا ۶ سالگی، درصد اوربایت بین ۵/۳۶% تا ۲/۳۹% متغیر است. بین ۹ تا ۱۲ سالگی، معمولاً اوربایت افزایش پیدا می کند، در حالی که در دوره بین ۱۲ سالگی و بزرگسالی کاهش پیدا خواهد کرد. بنابراین، تا میزان زیادی بدون تغییر خواهد ماند، و بین ۹/۳۷% . ۷/۴۰% متغیر خواهد بود، مگر آنکه تحت تأثیر عوامل دیگر مانند ساییدگی یا از دست رفتن دندان قرار بگیرند، که منجر به کاهش ابعاد عمودی صورت خواهد شد. دیپ بایت های شدید (اوربایت بیشتر از ۵ میلی متر) در تقریباً ۲۰% کودکان و ۱۳% افراد بزرگسال یافت می شود، و حدود ۲/۹۵% از مشکلات اکلوزال عمودی را شامل می شوند.

یکی از شدیدترین اشکال اوربایت کاوربایت cover bite است که اکثر موارد با مال اکلوژن کلاس ۲ گروه ۲ همراه است. مشخصه ویژه آن پوشش کامل یا پنهان شدن دندان های جلوی فک پایین زیر دندان های جلوی فک بالا است. این مشکل اغلب در افراد بزرگسال مشاهده می شود و در بیماران کم سن تر نادر است و ویژگی آن این است که اوربایت شدید ناشی از افتادن دندان های خلفی است.

دیپ بایت و درمان آن

علل بروز دیپ بایت کدامند؟

مال اکلوژن دیپ بایت در نتیجه ناهماهنگی های دندانی و اسکلتی پنهان متعددی بروز پیدا می کند. به همین دلیل نباید دیپ بایت یک بیماری تلقی شود، بلکه، نوعی نمود بالینی مشکلات دندانی یا اسکلتی بنیادی تلقی می شود.

اگر بخواهیم از دید رشد به آن نگاه کنیم، اوربایت اسکلتی یا دندانی در نتیجه عوامل ژنتیکی یا محیطی، یا ترکیبی از این دو بوجود می آید. دیپ بایت های اسکلتی معمولاً الگوی رشد افقی دارند و مشخصه های ویژه آنها عبارتند از:

• عدم هماهنگی رشد استخوان های مندیبل و ماگزیلا
• چرخش همگرای پایه های فک
• کمبود ارتفاع راموس (شاخ) فک پایین

در چنین موقعیت هایی، ارتفاع قسمت جلوی صورت اغلب کم است، مخصوصاً یک سوم پایینی صورت. از سوی دیگر، دیپ بایت های دندانی یا رشد بیش از حد دندان های جلو یا کمبود رشد دندان های مولر، یا ترکیبی از این دو را از خود نشان می دهند. عوامل دیگر که می توانند این شرایط را تحت تأثیر قرار دهند عبارتند از تغییر در ساختار دندان ها، از دست رفتن زود هنگام دندان های دائمی که منجر به کلاپس (فرو ریزش) شدید لینگوال دندان های قدامی ماگزیلا یا مندیبل، پهنای مزیودیستال دندان های قدامی، و عمیق شدن طبیعی بایت که به بالا رفتن سن مربوط می شود.

دیپ بایت و درمان آن

دیپ بایت هایی که عموماً در نتیجه عوامل محیطی بوجود می آیند می توانند تحت عنوان “دیپ بایت های اکتسابی” دسته بندی شوند. این یک حقیقت کاملاً شناخته شده است که نیروهای بین ساختارهای اطراف دندان، زبان، عضله شیپوری یا بوکسیناتور buccinator، و عضلات حلقوی دور دهان orbicularis oris muscles و چانه ای mentalis ، و نیروهای اکلوزال که به ایجاد تعادل بین رشد و حفظ اکلوژن کمک می کنند، موازنه فعالی برقرار است. هر گونه شرایطی که این تناسب فعال را به هم بزند می تواند منجر به بروز مال اکلوژن شود. از جمله:

• تانگ تراست جانبی یا وضعیت غیر عادی زبان که منجر به رشد کمتر از حد معمول دنادن های خلفی می شود.
• ساییده شدن سطح اکلوزال یا خوردگی دندان ها.
• منحرف شدن رو به جلوی دندان های خلفی به محل دندان کشیده شده.
• مکیدن انگشت برای مدت زمان طولانی

بنابراین علت بروز دیپ بایت باید با جزئیات مد نظر قرار بگیرد تا تشخیص کاملی داده شود و طرح درمان برای هر بیمار به صورت ویژه ریخته شود تا بهترین نتایج اسکلتی، دندانی، و زیبایی بتوانند حاصل شوند.

تشخیص دیپ بایت

دیپ بایت می تواند یا با اکستروژن (بیرون آوردن) دندان های خلفی اصلاح شود یا با جلوگیری و اینتروژن (فرو بردن به داخل) دندان های قدامی، یا با ترکیبی از هر دو. انتخاب روش درمان تا حدی بر اساس علت بروز دیپ بایت، مقدار رشدی که پیش بینی می شود، ابعاد عمودی، ارتباط دندان ها و ساختار بافت های نرم پیرامون دندان ها، و موقعیت مطلوب پلان اکلوزال است.

دیپ بایت و درمان آن

ملاحظات رشد

این به صورت گسترده پذیرفته شده است که اصلاح دیپ بایت در بیمارانی که سن کمتری دارند و در حال رشد هستند، هم راحت تر است هم نتایج با ثبات تری خواهد داشت، نسبت به زمانی که برای افرادی امتحان می شود که رشد چندانی از آنها باقی نمانده است. از آنجا که به نظر می رسد رشد فضای عمودی بین ماگزیلا و مندیبل را افزایش دهد، احتمالاً برای درمان چنین بیمارانی در دوره رشد فعال مندیبل مفید است. در طول دوره رشد، بیرون آمدن دندان ها می تواند در بخش های خلفی دهان تخمین زده شود و در بخش های قدامی جلوی آن گرفته شود، زیرا رشد کندیلی اجازه می دهد رشد دنتو آلوئولار انجام شود. با این حال، در افراد بزرگسال، چنین حرکتی با مداخله اکلوژن خلفی مواجه می شود، مخصوصاً در بیمارانی که الگوی اسکلتی رشد عمودی یا هایپودایورجنت Hyperdivergent (بسیار واگرا) دارند.

ثبات چنین جابجایی های دندان، اگر انجام شوند، به شدت پرسش برانگیز است، زیرا منجر به بروز تغییراتی در فیزیولوژی ماهیچه ها، و به همین دلیل، منجر به افزایش احتمال ریلپس (بازگشت به وضعیت قبل از آغاز درمان) می شود. در چنین مال اکلوژن هایی و مال اکلوژن های دیگر، که در آنها تحریک رشد دیگر ممکن نیست، ابزارهای ثابت یا متحرک مکانیکی برای حصول بهترین نتایج درمان لازم هستند. در برخی بیماران ممکن است یک فرایند جراحی نیاز باشد. به عنوان مثال، در بیمارانی که قسمت ماگزیلای آنها از نظر افقی خیلی بزرگ است، استئومی (برش استخوان) Le Fort I همراه با به هم فشردن ماگزیلا لازم است تا حداکثر زیبایی دنتو فاسیال (دندان و صورت) حاصل شود.

دیپ بایت و درمان آن

بررسی ابعاد عمودی

اصلاح دیپ بایت با اصلاح رشد دندان های مولر و پرمولر یکی از درمان های منتخب اکثر ارتودنتیست ها است، در حالی که ارتودنتیست های دیگر، اینتروژن (فرو بردن داخل حفره) دندان های پیشین را برای درمان اکثر بیماران خود ترجیح می دهند. به جای دنبال کردن اطلاعات بر اساس گفته های افراد، مهم است که تأثیر مکانیزم های اینتروسیو (فرو برنده) و اکستروسیو (بیرون آورنده) روی ارتفاع عمودی صورت بیمار با دقت مد نظر قرار گیرد، زیرا این می تواند در عوض روی ارتباط قدامی- خلفی ماگزیلا و مندیبل تأثیر بگذارد.

به طور کلی، بیرون آمدن دندان ها نباید به فضای بین اکلوزال تخطی کند، که به عنوان فضای بین اکلوزال یا سطوح اینسیزال دندان های ماگزیلا یا مندیبل تعریف می شود، زمانی که مندیبل از نظر فیزیولوژیکال در حالت استراحت قرار دارد. میانگین بین ۲ و ۴ میلی متر است. وقتی فضای آزادی بزرگتر از حد طبیعی وجود دارد، فرصت های بزرگتر برای اصلاح با هدایت رشد عمودی آلوئولار وجود دارد. به عنوان مثال، در بیمارانی که مال اکلوژن کلاس ۲، گروه ۲ دارند، و الگوی صورت آنها hypodivergent است، لب های زائد، و زاویه پلان مندیبل صاف است، با افزایش ارتفاع قسمت پایین صورت یا برآمدگی صورت، دیپ بایت می تواند اصلاح شود و زیبایی بهبود پیدا کند. با این حال، در اکثر مال اکلوژن های کلاس ۲ دیگر، همیشه افزایش ابعادعمودی مطلوب نیست، زیرا با انجام این کار اختلاف و ناهماهنگی نقطه A- نقطه B تشدید خواهد شد و بزرگ بودن غیر عادی ارتفاع پایین صورت افزایش پیدا خواهد کرد.

دیپ بایت و درمان آن

ارزیابی بافت نرم

در عصر حاظر، “ارتباط بافت های نرم” ابزار تشخیص مهمی را برای اصلاح دیپ بایت تشکیل می دهد. ارتودنتیست ها همیشه باید وضعیت دندان های پیشین ماگزیلا را نسبت به موقعیت لب مد نظر قرار بدهد تا مشخص نماید آیا دندان های پیشین ماگزیلا را نسبت به لب بالا نگه دارد، درون حفره فرو ببرد، یا از حفره خارج سازد. با افزایش تأکید روی زیبایی لبخند و طرح لبخند، در تشخیص مال اکلوژن ها و برنامه ریزی برای طرح درمان مناسب برای اصلاح آنها، استفاده از تجزیه و تحلیل دینامیک لبخند نسبت به عکس های استاتیک در اولویت است.

طی معاینات اولیه، قابل مشاهده بودن دندان های پیشین در سه موقعیت بالینی مختلف باید مد نظر قرار بگیرد: در وضعیت استراحت لب ها، هنگام لبخند زدن، و در طول حرف زدن. در وضعیت استراحت لب ها، مشاهده ۲ تا ۴ میلی متر از دندان های پیشین، شامل لبه های اینسیزال، قابل قبول تلقی می شود. هنگام لبخند زدن، به طور میانیگن باید حدود دو سوم دندان های پیشین فک بالا قابل مشاهده باشد. در زیباترین لبخندهای مردان لب بالا نباید آنقدر بالا برود که حتی ذره ای از لثه ها قابل مشاهده باشد، با این حال، در زنان مشاهده ۱ تا ۲ میلی متر از لثه معیار زیبایی محسوب می شود.

اگر این شرایط وجود داشته باشد، و دیپ بایت هنوز وجود دارد، طرح درمان باید روی اکستروژن دندان های خلفی (اگر عناصر عمودی اجازه می دهند) یا اینتروژن دندان های جلوی فک پایین متمرکز باشد. در مقایسه، در یک پلان اکلوزال غیر ایده آل مقدار زیادی از لثه ها مشاهده می شود، که به همین دلیل است که نیاز به اینتروژن انتخابی دندان های پیشین فک بالا دارد. قابل مشاهده بودن دندان های پیشین در طول حرف زدن ممکن است اطلاعات بیشتری ارائه بدهد، زیرا ماهیچه های متفاوتی در صورت درگیر هستند. عامل مهم دیگری که باید مد نظر قرار بگیرد، “شکاف بین لبی” است.

در بیمارانی که شکاف بین لبی آنها بزرگ است، انجام مکانیزم بیرون آورنده دندان های خلفی مطلوب نیست، زیرا این کار با افزایش شکاف بین لبی، بیشتر می تواند موجب بدتر شدن زیبایی بیمار شود. در حقیقت، افزایش شکاف بین لب ها ممکن است منجر به بروز مشکلات دیگری شود، از جمله ناتوانی در بستن لب ها بدون فشار و مشکلات عملکردی همراه با آن. در افردی که لب های بالا و پایین آنها بزرگ هستند و هیچ شکافی بین دندان های بالا و پایین آنها وجود ندارد، اما دیپ بایت آنها قابل تشخیص است، خارج کردن دندان های خلفی از حفره می تواند مطلوب باشد.

دیپ بایت و درمان آن

درمان دیپ بایت

مکانیزم درمان برای اصلاح دیپ بایت به تعداد به علل بروز آن و طرح درمان همراه با آن بستگی دارد. همانطور که پیش از این اشاره شد، سه روش درمان برای دیپ بایت وجود دارد: بیرون آوردن دندان های بالا و پایین عقب دهان از داخل حفره، یا ترکیبی از هر دو.

آیا می دانسته اید تنفس دهانی، بر خلاف تنفس از راه بینی، می تواند منجر به بروز مشکلات دندانی شود و نیاز به درمان ارتودنسی دارد؟ به خواندن این مطلب ادامه دهید تا به اطلاعات شما در مورد آن افزوده شود.

مقایسه تنفس دهانی و تنفس از راه بینی

تنفس از راه بینی کاملاً طبیعی و سالم است. از سوی دیگر، اگر بیشتر اوقات تنفس به صورت دهانی انجام شود، کاملاً غیر عادی و ناسالم است. تنفس از راه دهان به عنوان مثال، در کودکان می تواند در صورت سرما خوردن، داشتن عفونت های ویروسی اتفاق بیفتد، یا اینکه می تواند نتیجه یک علت دائمی تر مانند بزرگی لوزه ها یا انحراف سپتوم بینی باشد.

وقتی از بینی خود برای تنفس استفاده می کنیم، هوا قبل از رسیدن به شش ها، با عبور از مجرای بینی گرم و مرطوب می شود. اگر از دهان برای تنفس استفاده شود، هوای سردتر و خشک تر از راه دهان عبور می کند، بدون آنکه توسط بینی گرم شود.

تنفس دهانی منجر به بروز چه مشکلاتی می شود؟

این عادت می تواند منجر به خشکی دهان شود، که باعث می شود از مزایای بزاق کاسته شود و احتمال تشکیل بیو فیلم و پلاک های دندانی افزایش پیدا کند.

اصلاً تعجب ندارد که ارتباط واضحی بین تنفس دهانی و ژینژیویت وجود دارد- و به همین دلیل است که دندانپزشکان باید از بیماران در مورد عادات تنفسی آنها سؤال بپرسند. هالیتوزیس (بوی بد دهان) نیز یکی از پیامدهای بد تنفس دهانی است- مشکلی که به راحتی توجه بیمار را به خود جلب می کند.

هنگام تنفس از راه بینی، دهان بسته می شود، و زبان نزدیک سقف دهان و دندان های فک بالا (قوس دندانی بالا) قرار می گیرد. هوایی که ار راه بینی عبور می کند موجب تهویه سینوس های بینی می شود و از آنجا که اجازه می دهد آنها به صورت طبیعی رشد کنند و وسیع شوند، این حفره ها را سالم نگه می دارد. زبان تنها فشار رو به بالای کافی ایجاد می کند تا فشاری که از سوی گونه ها و لب ها وارد می شوند را در مسیر مخالف خنثی کند. کف بینی و سینوس های نازال آنسوی سقف دهان قرار گرفته اند، که بیشتر تحت عنوان پلیت شناخته می شود.

افرادی که از راه دهان نفس می کشند نمی توانند در برابر فرایندی که در بالا توضیح داده شد مقاومت کنند. در عوض، این نیروها به صورت معکوس عمل می کنند. دهان ۲۳ ساعت و نیم در طول روز باز است (تا اجازه دهد تنفس صورت بگیرد)، سینوس ها در بالا گیر کرده اند، زبان تنها کنار دندان های فک پایین قرار می گیرد، و گونه ها دندان های فک بالا را رو به جلو فشار می دهند در حالی که هیچ چیزی در سمت مخالف وجود ندارد که در برابر آنها مقاومت نماید. در حقیقت تنفس دهانی می تواند رشد فک بالا را کاهش دهد و منجر به بروز مال اکلوژن های دندانی شود که نیاز به درمان ارتودنسی دارد.

البته کودکانی که تنفس دهانی دارند، ممکن است با بریس های دندانی مشکل داشته باشند و اقدامات بعدی ارتودنسی نیز پیچیده تر باشند. علاوه بر این، چهره کودک ممکن است به شکلی متفاوت رشد کند: اجزاء صورت می توانند باریک تر و بلندتر باشند، استخوان گونه کمتر برجسته باشد، و پلیت باریک تر باشد. تنفس دهانی می تواند باعث شود لب ها و لثه ها خشک شوند و بیشتر مستعد عفونت و خونریزی شوند. این می تواند با تنفس دهانی یا حتی عفونت گوش نیز مرتبط باشد.

تنفس دهانی و درمان ان با ارتودنسی

چرا تنفس  دهانی نیاز به درمان دارد؟

بسیاری از والدین کودکان خود را به این دلیل برای اقدامات دندانپزشکی نزد دندانپزشک می آورند که نگران کجی دندان های آنها هستند. ما می دانیم که این می تواند نتیجه مشکلات عمقی تر باشد، نه علت آنها. اکثر کودکانی که تنفس دهانی دارند می توانند یاد بگیرند رفتارهای خود را تغییر دهند، مخصوصاً در سنین پایین تر، دندانپزشک می تواند با نگاه کردنم به علائم وقتی کودک برای چکاپ مراجعه می کند، و نیز پرسیدن سؤالاتی از والدین آنها در مورد عادات خوابیدن و رفتاری کودک، می توانند متوجه مشکلات شوند.

وقتی افراد بزرگسال و کودکان در طول روز بیشتر از راه دهان نفس می کشند، احتمال اینکه در طول شب نیز از راه دهان نفس بکشند بیشتر خواهد بود. تنفس دهانی در طول شب با بی خوابی و آپنه خواب نیز ارتباط دارد زیرا سطوح دی اکسید کربن و اکسیژن در جریان خون تغییر پیدا می کند. در افراد بزرگسال، آپنه خواب طولانی مدت می تواند منجر به خستگی مزمن و حتی آسیب به قلب شود. برخی پزشکان تنفس دهانی در کودکان را به اختلال عدم توجه و اختلال بیش فعالی ارتباط داده اند.

تنفس دهانی و درمان ان با ارتودنسی

درمان تنفس دهانی

از جمله دلایلی که عبور آزاد هوا از راه بینی را محدود می کنند عبارتند از آلرژی های نازال، بزرگ بودن سوراخ های بینی، و برزگ بودن لوزه ها. گاهی اوقات علت بروز این مشکل باریک بودن مجرای تنفسی در نتیجه رشد ناکافی است. هوایی که سینوس های بینی را تهویه می کند و نیز تخلیه ترشحات آنها از راته مجرای بینی صورت می گیرد. بنابراین، بسیار مهم است که با اصلاح مجرای بینی و یا پلیت، علت تنفس دهانی برطرف شود.

اصلاح پلیت با کمک ارتوپدی دنتوفاشیال صورت می گیرد. این بخشی از چیزی است که ارتودنتیست های مجرب انجام می دهند. یکی از راه های انجام این کار از سریق “گسترده کردن سریع پلیت” است. ۱۵۰ سال است که ارتودنتیست ها قادرند با موفقیت این فرایند را انجام دهند. وقتی این کار انجام می شود، بیمارانی که با این مشکل مواجه هستند راحتی قابل توجهی را حین تنفس خود از راه بینی تجربه می کنند.

درمان تنفس دهانی به علت ویژه آن بستگی خواهد داشت. به عنوان مثال، مشکلات مربوط به سوراخ های بینی، لوزه ها و سینوس ها اغلب توسط متخصصین گوش و حلق و بینی درمان می شوند. در مواردی که در نتیجه تنفس دهانی، ماگزیلا (فک بالا و پلیت) خیلی باریک شده است، ممکن است لازم باشد ارتودنتیست از وسیع کننده های کام استفاده نماید، که به تدریج فک را وسیع تر می کنند. درمان دوم می تواند اندازه مجرای تنفسی را نیز تحت تأثیر قرار دهد، و نفس کشیدن از راه بینی را راحت تر نماید. بهترین زمان برای بسیاری از این درمان ها اوایل دوران رشد کودک است. به منظور پرهیز از مشکلات بلند مدت با ساختار صورت و کل سلامت دندانی باید به محضی که متوجه تنفس دهانی خود یا فرزندتان شدید به ارتودنتیست یا دندانپزشک مراجعه کنید.

تنفس دهانی و درمان ان با ارتودنسی

آندربایت زمانی اتفاق می افتد که دندان های فک پایین خیلی جلوتر از دندان ها فک بالا قرار می گیرند. این شرایط اغلب ژنتیکی است و معمولاً توصیه می شود آندربایت اصلاح شود تا از بروز مشکلات در آینده اجتناب شود. امکان اصلاح آندربایت وجود دارد: جراحی و براکت های ارتودنسی گزینه های رایج هستند، همراه با درمان های دیگر. در این مقاله قصد داریم آنچه لازم است در مورد این مشکل ارتودنتیک بدانید را برای شما بین کنیم.

آندربایت چیست؟

آندربایت زمانی اتفاق می افتد که فک پایین خیلی جلوتر از فک پایین قرار می گیرد، و باعث می شود دندان های جلوی فک پایین رو به جلو باشند. در بسیاری از افراد فک آندربایت به ندرت قابل مشاهده است، در حالی که دندان های فک پایین درست جلوی دندان های فک بالا قرار می گیرند. در موارد وخیم تر، ممکن است شکاف های خیلی قابل مشاهده ای بین دندان های فک های بالا و پایین بوجود بیاید. مهم نیست کجی بایت چقدر وخیم است، اصلاح آندربایت عموماً توصیه می شود زیرا اگر درمان نشود می تواند منجر به بروز مشکلات دیگر شود.

علل بروز آندربایت کدامند؟

اکثر علل بروز آندربایت ژنتیکی هستند؛ اگر حداقل یکی از والدین آندربایت داشته (است) باشد پس احتمال آندربایت داشتن کودکان آنها نیز افزایش پیدا خواهد کرد. علاوه بر این، شرایط با شکاف کام و لب نیز ارتباط دارد. بعلاوه، می تواند نتیجه برخی رفتارهای خاص در کودکی باشد، از جمله:

• مکیدن انگشت
• تانگ تراست
• استفاده بیش از حد از پستانک
• شیر داده به کودک با شیشه شیر

ممکن است فک بالا خیلی کوتاه باشد یا به درستی رشد نکرده باشد یا فک پایین خیلی جلوتر آمده باشد- یا ترکیبی از هر دو.

آندربایت و درمان ان

آیا لازم است آندربایت اصلاح شود؟

یکی از بزرگترین تفاوت های بین آندربایت و اوربایت این است که مقدار اندکی اوربایت طبیعی است، در حالی که هیچ نوع آندربایتی “طبیعی” تلقی نمی شود. مشکلات متعددی وجود دارند که در نتیجه داشتن آندربایت بوجود می آیند، و هر چه بیشتر برای اصلاح آنها صبر کنید، درمان آنها دشوارتر خواهد شد.

اگر کودک شما آندربایت دارد، بهتر است درمان را زود و در مراحل اولیه آغاز کنید، وقتی استخوان های آنها راحت تر جابجا می شوند. بدون درمان، مشکلات بسیاری هستند که ممکن است کودک شما با آنها مواجه شود، از جمله:

• مشکل در درست گاز زدن و درست جویدن غذا.
• مشکلات گفتاری مانند نوک زبانی یا مبهم حرف زدن.
• درد صورت در نتیجه فشارها و کشش های غیر عادی روی فک.
• بالا رفتن احتمال پوسیدگی دندان ها.
• ساییدگی و کج شدن دندان ها.
• متفاوت شدن شکل صورت نسبت به معمول.

آندربایت چگونه درمان می شود؟

اگر تشخیص داده شد که شما، کودک، یا نوزادتان آندربایت دارید، مطمئناً می خواهید بدانید چگونه باید آن را درمان کرد. راه های مختلفی هستند که برای درمان موفقیت آمیز آندربایت ارائه شده اند. ارتودنتیست شما بهترین راهکار را برای وضعیت شما توضیح خواهد داد، اما در زیر می توانید خلاصه ای از رایج ترین درمان ها را مطالعه نمایید. برای ارائه مؤثرترین و با دوام ترین درمان، معمولاً دو یا چند درمان با یکدیگر ترکیب خواهند شد.

آندربایت و درمان ان

اکسپندر یا وسیع کننده فک بالا Upper jaw expander

در مواردی که آندربایت فک در نتیجه عدم رشد کامل فک بالا بوجود آمده باشد، اکسپندر یا وسیع کننده کام کمک می کند فک رشد کند تا به شکل درست و مناسب خود برسد. اکسپندر ابزار فلزی است که روی دندان های عقب دهان قرار می گیرد. این ابزار به تدریج دندان ها را رو به بیرون فشار می دهد و سقف دهان (کام) را وسیع می کند. برخی ابزارها متحرک هستند، مانند ریتینرها، در حالی که برخی دیگر در جای خود ثابت هستند.

این یکی از ابزارهای درمان آندربایت است که کمتر جلب توجه می کند؛ مگر آنکه بخندید یا خمیازه بکشید، هیچ کسی سقف دهان یا دندان های عقب که ابزار روی آنها قرار گرفته است را نمی بیند. افرادی که از وسیع کننده کام استفاده کرده اند ابراز داشته اند که استفاده از آن مقداری درد بوجود می آورد، اما زمانی که استخوان فک دستکاری می شود مقداری ناراحتی انتظار می رود. از آنجا که استخوان های فک تا سنین ۱۲ تا ۱۳ سالگی جوش نمی خورند، شروع این درمان در سنین کم راحت تر پیش خواهد رفت.

اکسپندر فک معمولاً حدود یک سال استفاده می شود، اما این مدت زمانی به مقدار جابجایی مورد نیاز دندان ها بستگی دارد. وقتی درمان تکمیل می شود، بیمار باید مدتی ریتینر استفاده کند تا استخوان جدید رشد کند، و اوربایت اصلاح شده را دائمی سازد.

آندربایت و درمان ان

هدگیر ریورس پول Reverse pull headgear

روش دیگری که برای اصلاح و درمان آندربایت استفاده می شود فیس ماسک یا هدگیر ریورس پول است. شاید ترسناک به نظر برسد، اما یک راه کاملاً عادی اصلاح آندربایت است. هدگیر روی پیشانی و چانه قرار می گیرد و با استفاده از یک بند الاستیک (نوار کشی) به بریس ها یا ریتینر متصل می شود تا آرام آرام فک بالا به جای درست خود جابجا شود.

مطالعه ای که روی این ابزار انجام شده است حاکی از این است که این روش اصلاح آندربایت روی هم رفته ۷۵% موفقیت آمیز خواهد بود، و اگر درمان قبل از سن ۱۰ سالگی آغاز شود، حتی موفقیت آمیز تر نیز خواهد بود.

برای بهره مند شدن از بیشترین مزایا، هدگیر ریورس پول باید در اکثر اوقات، تا جایی که امکان دارد استفاده شود؛ مطمئناً هر شب، و شاید حتی در طول روز. ممکن است استفاده از ابزار برای کودک شما حین مشاهده تلویزیون یا انجام تکالیف مشکل آفرین نباشد، اما استفاده از آن در مدرسه و اماکن عمومی و اتفاقات اجتماعی مسئله دیگری است. با این حال، باید دستورات ارتودنتیست را دنبال کنید زیرا استفاده از فیس ماسک ریورس پول می تواند از نیاز به جراحی در آینده بکاهد.

آندربایت و درمان ان

چانه بند Chin cap or cup

چانه بند به شکلی نسبتاً متفاوت عمل می کند. این ابزار روی سر قرار می گیرد، از بالای سر تا چانه، و به گونه ای طراحی شده است که در طول سال هایی که استخوان های کودک رشد دارند، با عقب کشیدن فک پایین رشد آن را کاهش می دهد.

این ابزار معمولاً همان زمانی استفاده می شود که فیس ماسک ریورس پول استفاده می شود، تا فک بالا را به مل بهتری جابجا نماید تا آندربایت فک پایین وخیم تر نشود. چانه بند باید در طول خواب و زمان هایی مورد استفاده قرار بگیرد که موجب شرمندگی کودک نشود، مثلاً زمان هایی که کودک بیرون منزل است.

آندربایت و درمان ان

استفاده از بریس ها برای درمان آندربایت

علاوه بر روش هایی که در بالا اشاره شدند، بریس ها معمولاً بخشی از درمان آندربایت هستند. درست مانند استفاده از بریس ها برای درمان مشکلات دیگر، مانند اوربایت، کراس بایت، و اپن بایت، بریس ها برای درمان آندربایت دندان ها را به محلی بهتر می چرخانند، فشار می دهند، می کشند.

برخی ارتودنتیست ها براکت های سرامیکی و برخی دیگر براکت فلزی استفاده می کنند. گزینه اول کمتر جلب توجه می کنند. پس از تکمیل درمان آندربایت با بریس ها، باید ریتینر استفاده کنید تا پیشرفت روند درمان را حفظ کنید.

اینویزیلاین

در برخی موارد، این امکان وجود دارد که برای درمان آندربایت از اینویزیلاین ها استفاده کرد. اینویزیلاین ها بریس های الاینر شفافی هستند که تقریباً غیر قابل مشاهده هستند، که آنها را به گزینه ای شناخته شده برای افرادی تبدیل کرده است که نمی خواهند بقیه متوجه شوند آنها تحت درمان هستند. امکان درمان آندربایت با اینویزیلاین به تنهایی وجود دارد، اما گاهی اوقات برای درمان مناسب نیستند و ممکن است لازم باشد جراحی نیز انجام شود. برای بررسی اینکه شما یا کودکتان گزینه های مناسبی برای اصلاح آندربایت با اینویزیلاین هستید یا خیر بهتر است با یک ارتودنتیست مجرب مشورت کنید.

کشیدن دندان برای کمک به درمان آندربایت

گاهی اوقات، آندربایت آندربایت می تواند در نتیجه تعداد زیاد دندان ها در فک پایین بروز پیدا کند. در این صورت، ارتودنتیست کشیدن دندان را توصیه خواهد کرد. کشیدن دندان ممکن است در صورتی لازم باشد که به بریس ها کمک کند بهتر عمل کنند، زیرا فضای کافی ایجاد می کند تا بقیه دندان ها در جای درستی قرار بگیرند.

کشیدن دندان معمولاً تحت بی حسی موضعی انجام می شود، اما در موارد پیچیده یا در صورت نیاز به کشیدن چندین دندان از بیهوشی عمومی استفاده می شود. این فرایند بسیار معمول است و معمولاً به سرعت قابل انجام است. دندانپزشک تنها دندان را می چرخاند و تکان می دهد تا دندان درون حفره خود لق شود، سپس آن را بیرون می کشد.

آندربایت و درمان ان

جراحی آندربایت

گاهی اوقات مشکلات مربوط به آندربایت نسبتاً شدید هستند و نیاز به جراحی خواهند داشت. بسته به مشکلاتی که جراح شناسایی می کند، جراحی آندربایت می تواند شامل بخش های متفاوتی باشد.

ممکن است لازم باشد فک پایین رو به عقب جابجا شود و تغییر وضعیت در آن داده شود، یا ممکن است جراحی آندربایت روی فک بالا متمرکز شود. به هر صورت، پیچ ها و مهره های کوچکی اطراف استخوان جای داده خواهند شد تا اطمینان حاصل شود به جای قبل خود باز نمی گردند. گاهگاهی، هر دو فک نیاز به تنظیم دارند.

دندانپزشک برای شما توضیح خواهد داد قبل و بعد از جراحی در آندربایت شما چه تفاوت هایی بوجود آمده است. برخی از شایع ترین تغییرات عبارتند از:

• بهبود گفتار
• شکل چهره متفاوت
• بهداشت دهانی بهتر

این نوع جراحی غیر معمول نیست و اگر در مورد تغییرات ظاهری خود نگران هستید می توانید از ارتودنتیست یا جراح خود بخواهید تصاویر بیماران دیگر قبل و بعد از جراحی آندربایت را به شما نشان دهند.

به طور معمول، هیچ جای زخم و اسکاری پس از جراحی آندربایت به جا نخواهد ماند زیرا همه برش ها داخل دهان زده خواهند شد. ممکن است فک پس از جراحی سیم پیچی شود، یا یک چارچوب داخلی درون دهان قرار داده شود، تا اطمینان حاصل شود استخوان ها در جای درست خود بهبود پیدا می کنند. به بیماران توصیه می شود برای مدت ۲ تا ۴ هفته از محل کار و تحصیل خود مرخصی بگیرند. معمولاً درمان شامل استفاده از بریس ها قبل یا بعد از جراحی، یا هر دو، نیز می شود.

آندربایت و شکاف کام و لب

احتمال وجود آندربایت در نوزادانی که با شکاف کام و لب به دنیا می آیند خیلی بیشتر است. در شکاف کام و لب معمولاً استخوان فک بالا به درستی رشد نمی کند و موجب بوجود آمدن آندربایت می شود.

به طورکلی، برای اصلاح مشکل آندربایت در این دسته کودکان جراحی لازم است و معمولاً با آنچه در بالا ذکر شد تفاوتی ندارد. برخی جراحی ها برای حل مشکل در شکاف کام و لب ممکن است به طور همزمان انجام شوند، یا ممکن است به طور همزمان انجام شوند.

نتیجه گیری

آندربایت ها به اندازه اوربایت ها شایع نیستند؛ تنها حدود ۵ تا ۱۰% افراد این شرایط را تجربه خواهند کرد، و در حقیقت باید در هر صورت درمان شود. راه های مختلف برای اصلاح آندربایت به این معناست که روشی برای درمان انتخاب خواهد شد که برای شما یا کودک شما مناشب باشد.

وقتی یک کودک با آندربایت تشخیص داده می شود، طرح درمانی می تواند انتخاب شود که از هر روش ممکن دیگر کمتر تهاجمی باشد. نرخ موفقیت درمان وقتی زود انجام می شود، واقعاً بالا است، و حتی اگر جراحی لازم باشد، تفاوت خیلی زیادی در بهداشت دهان و سلامت عمومی فرد بوجود خواهد آورد.

بیماران و والدین وقتی قصد آغاز درمان ارتودنسی را دارند، پرسش های بسیاری از ارتودنتیست ها می پرسند، اما یک پرسش وجود دارد که اغلب به اندازه کافی در مورد آن پرسیده نمی شود: آیا جویدن ناخن می تواند به دندان ها آسیب برساند؟

عادت ناخن خوردن به مرور زمان می تواند موجب ساییدگی دندان های شود.

وقتی از دندان ها به سختی برای کندن و خرد کردن تکه هایی از ناخن ها و حتی پوست های اطراف آنها استفاده می شود، باعث ساییدگی و خوردگی مضاعف آنها می شود. این کار نه تنها موجب ساییدگی زود هنگام و پیش از موعد دندان ها می شود، بلکه موجب ایجاد سطوح ناهموار می شود.

خطرات جویدن ناخن برای درمان ارتودنسی

جویدن ناخن می تواند منجر به بروز مشکلات وخیم تر در مفصل فکی گیجگاهی شود.

اختلالات مفصل فکی گیجگاهی می تواند باعث شود سر درد، درد فک، و قفل شدگی و صدای کلیک در فک را تجربه کنید. اگر قبلاً درگیر اختلالات مفصل فکی گیجگاهی بوده اید، با فشاری که حین جویدن ناخن به دندان ها و فک ها وارد می شود و انگشتان به دندان ها فشار وارد می کنند تا تکه هایی از ناخن ها را بکنند، ممکن است مشکل شما وخیم تر شود.

جویدن ناخن ها می تواند میکروب های بیشتری به دهان وارد کند.

به همه چیزهایی که در طول روز با انگشتان خود لمس می کنید فکر کنید. هر بار که ناخن های خود را می جوید، به نظر می رسد که در حال لیس زدن دستگیره در، نرده کنار پله ها و دستان فردی هستید که آن روز با او دست داده اید. به خاطر همه میکروب هایی که دستان شما با آنها تماس پیدا می کنند، جویدن ناخن منجر به بالا رفتن خطر ابتلا به بیماری هایی مانند سرماخوردگی و عفونت های دیگر هستید.

خطرات جویدن ناخن برای درمان ارتودنسی

 ناخن جویدن می تواند موجب آسیب به بافت نرم شود و منجر به بروز عفونت شود.

جویدن ناخن ها نتایجی مانند گرفتن آنها با ناخن گیر یا استفاده از سوهان ناخن ندارد. جویدن آنها لبه های زبر و ناهمواری به جای می گذارد و هر بار که این لبه های دندانه دندانه را به دهان خود نزدیک می کنید، احتمال بریدن لثه ها وجود دارد. آنچه در بالا در مورد میکروب ها گفتیم را به خاطر دارید؟ میکروب ها و بریدگی ها ترکیب خوبی نمی سازند.

ناخن خوردن می تواند موجب کج شدن دندان ها شود.

به درمان ارتودنسی فکر کنید: ارتودنتیست ها فشار تجویز شده را به دندان ها وارد می کنند تا بتوانند آنها را به موقعیت درست خود جابجا کنند. جویدن ناخن ها با فشارهای مربوط به خود همراه است، و می تواند دندان ها را به مسیر نامطلوبی هدایت نماید. فشار مداومی که با جویدن ناخن ها به دندان های وارد می شود می تواند دندان ها را به جلو منحرف نماید و باعث شود به تدریج بچرخند.

جویدن ناخن ها می تواند باعث شود سرعت درمان کندتر شود و ریشه دندان ها ضعیف شوند.

شاید این چیزی باشد که تعجب بسیاری از بیماران را برانگیزد، زیرا یکی از شایع ترین پرسش هایی که در طول جلسات نخست مشاوره بارها و بارها از ارتودنتیست ها پرسیده می شود این است که “چه زمانی براکت ها برداشته خواهند شد؟”

اگر می خواهید کمک کنید مطمئن شوید درمان شما با وقفه مواجه نمی شود، ناخن های خود را نجوید. این عادت بد، فشار اضافی به دندان ها وارد می سازد، که می تواند از سرعت جابجایی مورد انتظار ارتودنتیست که سعی می کند در طول درمان ارتودنسی به آن دست یابد بکاهد، و این می تواند موجب تضعیف ریشه های دندان ها شود.

جویدن ناخن ها می تواند منجر به بیشتر شدن هزینه های دندانپزشکی در طول عمر شود.

انجمن دندانپزشکان عمومی تخمین زده است که افرادی که به طور مزمن ناخن می جوند، با ترک این عادت در طول عمر خودمی توانند ۴۰۰۰ دلار از هزینه های دندانپزشکی خود بکاهند.

تأثیر آن روی کیفیت زندگی.

مطالعه ای که در سال ۲۰۱۴ منتشر شد حاکی از این بود که افرادی که دائماً در حال جویدن ناخن های خود هستند، نسبت به افرادی که این عادت غیر بهداشتی را ندارند، مشکلات زندگی خود را در سطح بالاتری گزارش می کنند. این می تواند ناشی از شرمندگی باشد که آنها از ظاهر ناخن های خود احساس می کنند، و نیز فشار روحی که تجربه می کنند هنگامی که با میل به جویدن ناخن های خود مبارزه می کنند.

حقایق و آمار مربوط به عادت جویدن ناخن

اگر شما هم ناخن می جوید، خوب است بدانید تنها نیستید. برخی آمارها نشان می دهند ۳۰ درصد از کودکان، ۴۵ درصد از نوجوانان، ۲۵ درصد از جوانان، و ۵ درصد از افراد بزرگسال ناخن های خود را می جوند. جویدن ناخن بیشتر در طول دوران بلوغ شیوع دارد، و پس از ۱۰ سالگی بین پسران بیشتر از دختران شایع است.

این عادت بد دهانی به عنوان شکلی از اختلالات وسواس فکری است، با این حال افراد جوانی که ناخن های خود را می جوند این کار را خارج رختخواب یا بواسطه استرس نیز انجام می دهند، نه فقط به خاطر اختلالات روحی و روانی.

خطرات جویدن ناخن برای درمان ارتودنسی

چگونه می توان عادت جویدن ناخن را ترک کرد؟

اگر شما ناخن های خود را می جوید، زامن آن رسیده است که راهی برای ترک آن بیابید. ما در اینجا برخی از این راهکارها را به شما معرفی می کنیم.

• ناخن های خود را کوتاه و سوهان کشیده نگه دارید تا تمایل به جویدن آنها را در خود از بین ببرید.
• دقت کنید زمانی که ناخن های خود را می جوید چه احساسی دارید. بدانید چه چیزی موجب می شود به جویدن ناخن های خود تحریک شوید، ممکن است بتوانید جایگزین بهتری برای کنار آمدن با این احساسات پیدا کنید.
• علل بنیادی را بیابید و درمان کنید. ممکن است لازم باشدی تمرین یا تکنیک های خاصی انجام دهید، از جمله مدیتیشن، یوگا، و تمرینات تنفس.
• محصولات OTC را امتحان کنید که بی رنگ هستند اما می توانید مانند لاک روی ناخن های خود بزنید. آنها معمولاً مزه بدی دارند و هنگام جویدن ناخن حس ناخوشایندی به شما دست خواهد داد.
• دستکش بپوشید یا دور انگشتان خود چسب یا بانداژ قرار دهید.
• فعالیت هایی انجام دهید که دست های شما را مشغول نگه می دارند ازجمله تمرین نوازختن یک آلت موسیقی خاص، یا هنرهای دستی دیگر.
• ناخن های خود را مانیکور کنید. وقتی ناخن های شما زیبا به نظر برسند حتماً نمی خواهید آنها را خراب کنید.
• برای کمک به کنترل موقعیت هایی که شما را به جویدن ناخن وا می دارند، تکنیک های کنترل استرس را در پیش بگیرید.
• از دوستان و اطرافیان خود بخواهید به شما یادآوری کنند ناخن خود را نجوید.

افزایش خطر پوسیدگی دندان ها در زیر و کنار بندهای ارتودنسی و احتمال زیاد پوسیدگی محیط بین دندان ها در تکنیک های باندینگ مستقیم، حداکثر استفاده از فرایندهای پیشگیرانه از پوسیدگی دندان ها را در طول درمان ارتودنسی ضروری می کند. در یک برنامه پیشگیرانه باید استفاده موضعی از فلوراید گنجانده شود، مخصوصاً اگر بیمار در یک منطقه فاقد فلوراید سکونت دارد (آب آشامیدنی آنها فاقد فلوراید است). بنابراین مهم است دندانپزشک و ارتودنتیست شما بدانند کدام روش، مؤثرترین روش فلوراید تراپی است.

از دهه ۱۹۴۰ تاکنون صدها مطالعه بالینی برای ارزیابی تأثیرگذاری روش های مختلف اعمال فلوراید روی دندان ها با تأثیرات موضعی و سیستمیک مورد بررسی قرار گرفته اند. این تحقیقات به ابداع روش های مختلف اعمال فلوراید روی دندان ها ختم شده اند که در حال حاضر فراهم هستند. گرچه فلوراید تراپی موضعی به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، هنوز هم تحقیقات بالینی زیادی نیاز دارد.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

خمیر پروفیلاکسی فلوراید

استفاده از خمیرهای پاک کننده و پولیش کننده قبل از چسباندن بندهای ارتودنسی می تواند منجر به زدودن حجم قابل توجهی از مینای سطح دندان شود. این اتفاق ناخوشایند و نامطلوب است، زیرا مینای سطح دندان حاوی سطوح بالای فلوراید است و بیشتر از مینای زیرین در برابر پوسیدگی مقاوم است. کاهش فلوراید سطح دندان می تواند با استفاده از خمیر فلوراید جبران شود، که مقادیر کافی فلوراید برای حفظ یا افزایش سطح اصلی فلوراید در سطوح پولیش شده را فراهم خواهد آورد. بعلاوه، خمیر اضافی فلوراید می تواند به قسمت هایی که مستعد پوسیدگی هستند پخش شود که با درمان پروفیلاکسی دسترسی به آنها دشوار است (فرو رفتگی ها، شیارها، و سطوح پروکسیمال یا بین دندانی).

کاهش پوسیدگی در نتیجه استفاده تخصصی خمیر پروفیلاکسی فلوراید چشمگیر است، مخصوصاً زمانی که درمان به صورت شش ماه یک بار انجام شود، در حالی که اعمال آن به صورت شخصی نمی تواند به صورت چشمگیر از پوسیدگی ها جلوگیری نماید. گرچه برای پروفیلاکسی های معمول، خمیر های فلورایده برتر از خمیرهای جرم گیر غیر فلورایده هستند، کاملاً واضح است که نمی توانند جایگزین اعمال موضعی فلوراید در طول درمان ارتودنسی شوند.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

اعمال موضعی فلوراید

مطالعات زیادی برای بررسی تأثیر سالانه یا شش ماهه اعمال موضعی فلوراید، و پروفیلاکسی قبل از آن، انجام شده است. سه ترکیب پر استفاده فلوراید تراپی موضعی عبارتند از الف) سدیم فلوراید خنثی (NaF) 2%، ب) فسفات سدیم فلوراید اسیدی (APF)، با PH حدود ۳ و حاوی فلوراید %۲/۱، و ج) استانوس فلوراید %۱۰-۸. از بین این سه ترکیب،در حال حاضر، APF بیشترین شهرت را دارد. اسیدیته محلول آن می تواند موجب افزایش جذب فلوراید در سطح مینای دندان شود، و به نظر می رسد فسفات اضافی این تأثیر دو گانه را دارد که موجب کاهش تحلیل مینای دندان و شکل گیری فلوراید کلسیم شود، در نتیجه اجازه می دهد فلوراید اضافی به شکل فلوراپاتیت درآید. دلیل اساسی و منطقی انتخاب APF مشاهده رسوب بیشتر فلوراید در قسمتهای دست نخورده مینای دندان با این ماده بیشتر از مواد دیگر است. به نظر منطقی می رسد که تأثیر ضد پوسیدگی اعمال نا منظم و گاهگاهی فلوراید با غلظت بالا به بالا رفتن سطح فلوراید روی مینای دندان مربوط می شود، اما هنوز هم روی این موضوع خیلی تحقیق نشده است.

قبل از اعمال موضعی فلوراید روی دندان ها باید آنها به صورت تخصصی پاکسازی و خشک شوند. دندان ها باید با رول های پنبه ایزوله شوند و سطوح دندان ها باید به مدت ۴ دقیقه با محلول فلوراید مرطوب نگه داشته شوند، و این کار باید با قرار دادن مداوم پنبه آغشته به فلوراید روی آنها انجام شود. بسته به اینکه منطقه ای که قرار است فلوراید روی آن اعمال شود چقدر بزرگ است، محلول فلورایده باید به گونه ای روی دندان ها اعمال شود که هر بار یک چهارم یا نیمی از دندان ها آغشته شوند و در این اثناء باید دندان ها عاری از بزاق نگه داشته شوند. در طول اعمال فلوراید لازم است به هیچ عنوان دندان ها آغشته به بزاق نشوند. نیم ساعت پس از اعمال فلوراید به مدت حداقل نیم ساعت باید از خوردن و آشامیدن هر چیزی اجتناب شود.

اعمال فلوراید روی دندان ها ممکن است برای کودکان خسته کننده باشد، به همین دلیل برای انجام این کار تکنیک هایی ابداع شده است تا باقی ماندن و نفوذ اعمال موضعی فلوراید روی دندان ها افزایش پیدا کند. عملیات مقدماتی روی دندان ها با اسید فسفریک رقیق قبل از اعمال فلوراید خاصیت اِچ کنندگی خفیفی روی مینای دندان بوجود می آورد، که به نظر می رسد منجر به افزایش جذب فلوراید و کاهش آلودگی در قسمت های پوسیده شود. با این حال، تست های بالینی طولانی مدت تری لازم است تا تأثیرگذاری این روش تأیید شود. راهکار دیگر برای افزایش جذب فلوراید طولانی تر کردن تماس فلوراید با سطح دندان، با تکنیک های پوشش دهی متفاوت است.

به منظور پیشگیری یا کاهش پوسیدگی زیر و نزدیک بندهای ارتودنسی، گزارش های متعددی وجود دارند که حاکی از تأثیر گذاری روش های مختلف اعمال موضعی فلوراید، شامل SnF، NaF، و APF هستند.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

ژل های فلورایده

استفاده از ژل های فلورایده می تواند شامل اعمال تخصصی در تری هایی باشد که به صورت شخصی برای هر شخص قالب گیری و ساخته می شوند و به عنوان اپلیکاتور استفاده می شوند، یا خود بیمار می تواند با استفاده از مسواک این کار را انجام دهد. مطالعات چندانی روی روش های اعمال ژل های فلورایده روی دندان ها صورت نگرفته است، اما روش هایی که انجام آنها نسبت به فرایندهای استاندارد اعمال فلوراید روی دندان ها راحت تر هستند، با اقبال بیشتری مواجه شده اند. همانطور که پیش از این اشاره شد، به علت نفوذ اندک ژل ها، جذب فلوراید توسط مینای دندان، احتمالاً کم اثرتر از زمانی است که به صورت محلول استفاده می شود. با این حال، تحقیقات اخیر حاکی از این هستند که ژل های APF به همان اندازه خوب یا بهتر از دیگر مواد فلورایده موضعی هستند، از جمله محلول های APF، و بهتر می توانند سطوح بالاتر فلوراید را روی سطح مینای دندان ته نشین کنند و شروع فرایند شکل گیری ضایعات پوسیده و میزان گستردگی آنها را کاهش دهند.

ژل ها می توانند برای مدت زمانی طولانی تر از محلول ها روی مینای دندان ها نگه داشته شوند و شسته نشوند. از نظر تأثیر، ژل ها کمک می کنند یون های فلوراید روی سطح مینای دندان ها باقی بمانند و جذب آنها بالاتر برود.

ژل های فلوراید به شکل ترکیبات APF و SnF_۲ و NaF وجود دارند، اما در اکثر مطالعات از ترکیبات APF و NaF استفاده شده است. ژل های APF برای مصارف تخصصی حاوی فلوراید ۲/۱% از سدیم فلوراید در یک ژل مایع اسید فسفریک  M1/0 با pH تقریبی ۳ هستند. اما وقتی ژل های APF برای مصارف شخصی داخل منزل استفاده می شوند، حاوی فلوراید با غلظت پایین تر و pH بالاتری هستند. ژل های APF با برندهای مختلف و طعم های متنوعی، برای سلایق مختلف در دسترس هستند.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

نحوه اعمال ژل های فلورایده روی دندان ها

در مطب های دندانپزشکی ژل های APF می توانند با قالب یا با تکنیکی شبیه رنگ آمیزی روی دندان ها اعمال شوند. تکنیک نخست، بواسطه تماس یکدست و نزدیک ژل و سطح دندان، که برای رسوب فلوراید لازم است، نتایجی بهتر در بر خواهد داشت. تکنیک قالب گیری بر اساس استفاده از تری های شخصی و از نوع دلخواه (تری های پلاستیکی، تری های فومی یکبار مصرف و به صرفه، قالب های آلژینات، تری های مومی) است که باید محکم به دور قوس دندانی قرار بگیرند. پس از پروفیلاکسی دقیق و  air dry(خشک کردن با هوا) کردن دندان ها، ۲ تا ۳ میلی لیتر ژل داخل تری ریخته می شود، پس از آن باید تری به مدت ۴ دقیقه روی هر قوس دندانی قرار بگیرد. با جدیدترین اپلیکاتورها، هر دو قوس دندانی را می توان به طور همزمان درمان کرد. ژل های اضافی و بزاق در طول فرایند باید از داخل دهان تخلیه شوند. سپس تری از روی دندان ها برداشته می شود و دندان ها با یک تکه پنبه پاک می شوند. به بیماران گفته می شود به مدت ۳۰ دقیقه از خوردن هر چیزی خودداری کنند.

در طول درمان ارتودنسی فرایند اعمال فلوراید ممکن است به طور سنتی همراه با قالب گیری از دندان ها انجام شود. هم تری های یکبار مصرف و به صرفه فومی جدید و هم قالب های آلژینات، که تنها تاج دندان ها را در بر می گیرند، در دسترس هستند، که می توانند مناسب ترین اپلیکاتورها باشند. در هر دو صورت، هر دو قوس دندانی به طور همزمان تحت فلوراید تراپی قرار می گیرند، در نتیجه کل زمان فلوراید تراپی به چند دقیقه کاهش می یابد. مزایای استفاده از قالب های آلژینات برای اعمال ژل های APF قابل اثبات هستند. یون های آزاد Ca در آلژینات، ممکن است در کنار سطح مشترک بین آلژینات و ژل فلوراید، با فلوراید ترکیب شوند، اما لایه ژل در تماس با دندان ها تحت تأثیر قرا نمی گیرد. توصیه می شود از یک دست قالب اضافی استفاده شود، زیرا شستن ژل باقی مانده از داخل تری دشوار است.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

تا چند وقت اخیر، استفاده از ژل های SnF_۲ به خاطر ناپایداری آنها در شکل مایع منع می شد. با به ثبات رساندن SnF_۲ در یک محلول گلیسیرین می توان بر این مشکل فائق آمد. تاکنون تنها در یک مطالعه استفاده از ژل های فلورایده در دندانپزشکی پیشگیرانه برای بیماران ارتودنتیک در آزمایشات کوتاه مدت بررسی شده است. در این مطالعه مشخص شد وقتی از ژل های SnF_۲ ۴%/۰  به صورت روزانه و شخصی استفاده می شود، میزان انحلال پذیری مینای دندان به میزان چشمگیری کاهش می یابد. در این تکنیک، ژل روی مسواک ریخته می شود، و روی سطح تمام دندان ها توزیع می شود، و بلافاصله پس از مسواک زدن درست قبل از رفتن به رختخواب، به مدت حدوداً ۱۰ ثانیه داخل دهان چرخانده می شود و از دهان خارج می شود.

به طور خلاصه، ژل های فلورایده موضعی بواسطه اعمال راحت آنها، اصولاً انجام آن در مطب می تواند جایگزین رنگ آمیزی محلول های فلورایده قبل از کارگذاری ابزارهای ارتودنسی روی دندان ها شود. استفاده از روش اعمال ژل APF به عنوان یک فرایند معمول طی دوره درمان ارتودنسی توصیه می شود.