اختلال مفصل فکی گیجگاهی یا TMJ مشکل نسبتاً شایعی است. این اختلال می تواند بسیار جزئی و در حد صدای کلیک کوچکی هنگام باز و بسته کردن دهان باشد، یا یک مشکل جدی باشد که منجر به بروز درد یا ناراحتی مستمر برای فردی شود که از آن رنج می برد. بسیاری از افرادی که این اختلال را دارند اجازه می دهند چندین سال با آنها همراه باشد بدون اینکه برای تشخیص آن به متخصص مراجعه کنند، و پس از آن وقتی تشخیص داده می شود ممکن است ممکن است هیچ اقدامی برای درمان این شرایط انجام ندهند. در حالی که، تعدادی درمان ساده وجود دارند که این اختلال را تخفیف می دهند و بریس های ارتودنسی یکی از آنها هستند.

اختلال مفصل فکی گیجگاهی یا TMJ چیست؟

اختلال مفصل فکی گیجگاهی زمانی اتفاق می افتد که استخوان مندیبل (که منظور فک پایین است) از جای درست خود خارج می شود. این اتفاق می تواند به مرور زمان رخ دهد، وقتی الیاف لیگامان و ماهیچه هایی که آن را در جای خود نگه می دارند با حرکات مکرر کشیده می شوند یا آسیب می بینند، یا این اتفاق ممکن است به طور ناگهانی و با یک حادثه تروماتیک رخ دهد. این به گونه ای طراحی شده است که حرکت کند تا اجازه دهد اعمال حرف زدن و جویدن انجام شوند، اما اگر از داخل مفصل بلغزد، TMJ بروز می یابد.

علل بروز TMJ کدامند؟

هنوز چیز زیادی در مورد علت واقعی این مشکل مشخص نشده است، اما، مطمئناً برخی رفتارها هستند که در بروز آن نقش دارند. نخستین علت دندان قروچه است که فشار قابل توجهی به این مفصل وارد می کند و می تواند موجب وخیم شدن وضعیت مفصلی شود که از قبل ملتهب است. فشردن و ساییدن دندان ها روی یکدیگر نیز الزاماً چنین مشکلی بوجود می آورد. ضربه گیرهای داخل حفره مفصل ممکن است به راحتی از وضعیت درست خود خارج شوند، که اغلب علت بروز صدای کلیک هنگام باز یا بسته کردن فک است.

استرس، به طور کلی، یکی از عوامل شایع است، نه تنها به این علت که می تواند باعث شود فک خود را فشار دهید یا دندان های خود را روی یکدیگر بسابید، بلکه به این علت که می تواند باعث شود ماهیچه های فک و صورت خود را سفت کنید، که فشار بیشتری به مفاصل فک وارد می کند و منجر به بروز مشکل می شود. حتی آرتروز فک نیز می تواند در TMJ نقش داشته باشد.

علائم و نشانه های TMJ یا اختلال مفصل فکی گیجگاهی کدامند؟

افرادی که این اختلال را دارند، اغلب از ناراحتی مفصل فک خود شکایت دارند. این اتفاق ممکن است هر از گاهی رخ دهد یا پیوسته وجود داشته باشد. ممکن است در یک سمت صورت شدیدتر باشد یا به اندازه طرف دیگر شدید نباشد. این عارضه بین زنان شایع تر از بین مردان است و به احتمال زیاد بیشتر بین افرادی رخ می دهد که بین سنین ۲۰ تا ۴۰ سال هستند.

دیگر علائم و نشانه ها عبارتند از درد فک، گردن، شانه ها، مخصوصاً هنگام جویدن، باز کردن دهان، یا حرف زدن. احتمالاً قادر نخواهید بود دهان خود را کامل باز کنید، یا باز کردن کامل دهان برای شما دردناک خواهد بود. برخی افراد در فک خود احساس قفل شدگی دارند، که مانع باز و بسته کردن دهان می شود. ایجاد صداهای مختلف هنگام حرکت مفاصل نیز بسیار شایع است، گرچه ممکن است این الزاماً با درد همراه نباشد.

یکی از شایع ترین علائم و نشانه ها احساس ناراحتی در بایت است. ممکن است احساس کنید فک بالا و پایین شما به درستی روی یکدیگر قرار نمی گیرند. درست قرار نگرفتن فک ها روی یکدیگر، که منجر به بروز دندان قروچه و فشردن فک می شود، می تواند واقعاً موجب بروز TMJ شود و نیز یکی از علائم آن است که به همین دلیل بریس ها یکی از درمان های مؤثر یا بخشی از درمان مؤثر این اختلال هستند.

اختلال مفصل فکی گیجگاهی چگونه درمان می شود؟

دو درمان رایج و غیر تهاجمی برای TMJ وجود دارند. درمان نخست استفاده از اسپلینت یا محافظ شبانه است، که دندان ها را جدا از یکدیگر نگه می دارد، مانع ساییده شدن آنها روی یکدیگر می شود. کاهش فشار روی مفصل گیجگاهی مندیبل اغلب اجازه خواهد داد مفصل رو به عقب و به جای درست خود بلغزد، و از تأثیر اختلال روی آن مفصل بکاهد. اسپلینت به طور تمام وقت استفاده می شود، در حالی که محافظ دندان شبانه تنها شب ها استفاده خواهد شد. صحبت کردن با دندانپزشک یا ارتودنتیست می تواند به شما کمک کند بدانید کدام یک برای وضعیت شما بهتر است.

 

یکی از بهترین درمان ها برای TMJ بریس ها هستند. از آنجا که TMJ اغلب در نتیجه مشکلات بایت بوجود می آید، اصلاح سریع و مؤثر بایت یکی از بهترین راه های تسکین درد و تخفیف فشار TMJ است. اگر تجربه درد یا ناراحتی در مفاصل فک داشته اید، صاف کردن دندان ها، نه تنها در کنار یکدیگر، بلکه در دو فک، می تواند کمک جدی به وضعیت شما کند. اکثر بیماران وقتی بریس دریافت می کنند، تنها به این فکر می کنند که دندان های آنها چگونه به نظر خواهند رسید و چگونه درون فک جای می گیرند. اکثر درمان های ارتودنتیک در حقیقت نحوه قرار گیری دندان ها را نسبت به یکدیگر و درون هر دو فک اصلاح می کنند.

دندان قروچه و ساییدن دندان ها روی یکدیگر دو مسئله بسیار شایع هستند که با بریس ها حل می شوند، زیرا بریس ها به گونه ای طراحی شده اند که کمک می کنند دندان ها به درستی کنار یکدیگر قرار بگیرند. حتی بیمارانی که دندان های نسبتاً صافی دارند نیز ممکن است نیاز داشته باشند از بریس ها برای برطرف کردن مشکلات بایت استفاده کنند که به TMJ مربوط هستند. درمان هایی که برای حفظ تأثیرات درمان ارتودنسی استفاده می شوند هم می توانند به کاهش TMJ کمک کنند.

خواه درد ناشی از TMJ شدید باشد یا تنها گاهی اوقات موجب بروز ناراحتی شود، باید به یک متخصص مراجعه کنید تا مطمئن شوید TMJ دارید و در صورت لزوم بریس ها را برای درمان به شما توصیه کنند. از آنجا که بایت و نحوه قرار گیری دندان ها همیشه هم نباید منجر به بروز اختلال شود، ایده خوبی است که از ارتودنتیست بپرسید آیا بریس ها درمان TMJ هستند یا خیر.

اگر قبلاً از براکت ها و بری سهای ارتودنسی استفاده کرده اید، به احتمال زیاد نسبتاً با ابزارهایی که برای شما استفاده شده اند و نیز طرح درمان خود آشنایی دارید. ما می خواهیم همه شما مشارکت فعال در طرح درمان خود داشته باشید، و بخش بزرگی از آن درک این موضوع است که چه توقعی می توان از روند فرایند ارتودنتیک داشت. قبل از آنکه بریس ها روی دندان های شما قرار بگیرند، احتمالاً دوست دارید در جریان همه جزئیات این روش درمان خاص قرار بگیرید، از جمله:

• بریس ها چند وقت یکبار تنظیم نیاز دارند؟
• از خوردن چه نوع غذاهایی باید پرهیز نمود؟
• در طول درمان چگونه باید از دندان ها و بریس ها مراقبت نمود؟
• از درمان ارتودنسی چه توقعی می توان داشت؟
• مدت زمان تقریبی که بریس ها روی دندان ها قرار خواهند داشت چقدر خواهد بود؟

اما پرسش مهمتر این است که مکانیزم واقعی جابجایی دندان ها به محل درست آنها چگونه است؟ هر چه بیشتر راجع به نحوه طراحی بریس ها برای صاف کردن دندان ها و فک ها بیشتر بدانید، درک عمیق تری از اتفاقاتی پیدا خواهید کرد که در پشت صحنه اتفاق می افتند تا لبخندی سالم تر، و یکدست ایجاد شود.

اجازه دهید نگاهی تخصصی داشته باشیم به موادی که بریس ها و براکت ها از آنها ساخته شده اند، و اینکه آنها چگونه می توانند دندان ها را جابجا کنند، و آخر اینکه شما به عنوان بیمار تحت درمان ارتودنسی چه کار می توانید انجام دهید تا وقتی براکت ها را از روی دندان ها بر می دارید آنها را همچنان در وضعیتی خارق العاده حفظ نمایید.

بریس ها از چه چیزی ساخته شده اند؟

وقتی قرار است راجع به نحوه جابجایی دندان ها توسط بریس ها یاد بگیرید، نخستین گام این است که با اجزاء بریس ها آشنا شوید. بریس ها به چند قطعه متحرک نیاز دارند تا به طور موفقیت آمیز بتوانند دندان ها را جابجا کنند، اما اینها مهمترین آنها هستند.

 

براکت ها

براکت ها قابل مشاهده ترین اجزاء بریس ها هستند، و به طور کلی از مواد فلزی یا سرامیکی ساخته شده اند. ما آنها را به سطح تک تک دندان ها متصل می کنیم تا در طول درمان آنها را در جای خود نگه داریم.

 

سیم های کمانی ارتودنسی

سیم های ارتودنسی، سیم های فلزی، میله مانند، نازکی هستند که روی تک تک براکت ها قرار می گیرند، و برای ایجاد فشار روی دندان ها ضروری هستند که به تدریج دندان ها را به بهترین محل خود جابجا کنند.

 

اُ-رینگ ها

این بندهای کشی کوچک تحت عنوان لیگاچور یا الاستیک های لیگاچور نیز شناخته می شوند. آنها مسئول نگه داشتن سیم های ارتودنسی روی براکت ها هستند. اُ-رینگ ها به طور عادر طی هر جلسه تنظیم تعویض می شوند.

این اجزاء اصلی با یکدیگر کار می کنند تا فشار مداومی به دندان ها وارد کنند. این فشار است که طی یک دوره درمان به تدریج دندان ها را به محل درست خود جابجا می کند. معمولاً از فنرها یا رابر بندها نیز استفاده می شود، تا مقدار بیشتری فشار در یک مسیر خاص وارد شود.

اکنون که می دانید بریس ها از چه اجزائی تشکیل شده اند، اجازه دهید برای شما توضیح دهیم آنها چگونه دندان ها را جابجا می کنند.

 

جابجایی دندان ها از طریق تغییر شکل استخوان

برای درک بهتر نحوه عملکرد براکت ها، بهتر است اطلاعات بنیادی در مورد ساختار اصلی و واقعی دندان ها به شما بدهیم. دندان ها از قسمت بالا تحت محاصره بافت لثه و در قسمت پایین، غشاء پریودنتال آنها را در بر گرفته است، که تحت عنوان الیاف پریودنتال لیگامان یا PDL نیز نامیده می شود. استخوان آلوئولار پس از این دو قرار می گیرد.

پس از قرار گیری براکت ها روی دندان ها، اعمال فشار آنها روی دندان ها آغاز می شود. غشاء پریودنتال از یک سو کشیده می شود و از سوی دیگر فشرده می شود، که باعث می شود دندان مقدار لق شود. اکنون استخوان پیرامون آن رشد می کند تا دندان را حمایت نماید. این روند، تغییر الگوی استخوان نامیده می شود، و جایی است که معجزه رخ می دهد.

اگر بخواهیم به صورت تخصصی برای شما توضیح دهیم، تغییر شکل استخوان نوعی فرایند بیومکانیکال است. به این معنا که استخوان در واکنش به فعالیت فشار آورنده ممتد براکت ها، قوی تر می شود. با برداشته شدن این فشار، استخوان به سطح ضعف و بی فعالیتی قبل از درمان خود باز می گردد. این به لطف مجموعه ای از سلول ها به نام استئو کلاست ها و استئوبلاست ها صورت می گیرد که استخوان ها را بازسازی می کنند.

هر دندانی داخل استخوان قرار گرفته است. برای دندان های بالا، استخوان بالا ماگزیلا و برای دندان های پایین، استخوان پایین مندیبل نامیده می شود. فشار بین PDL و استخوان موجب بوجود آمدن استئوکلاست ها می شود، سپس استخوان را در هم می شکند تا فضای طبیعی کافی بین دندان و استخوان بوجود بیاورد. فشار معادلی روی PDL پشت جابجایی وجود دارد، که باعث می شود استخوان استئوبلاست تولید نماید و به شکلی مؤثر استخوان جدید بوجود بیاورد تا این اختلاف را پر کند. یک بار دیگر، این اتفاق باعث می شود فضای طبیعی بین دندان و استخوان پر شود.

این اتفاق فشار چندان زیادی نیاز ندارد، تنها باید مقدار فشار به اندازه ای باشد که به شکل طبیعی وجود ندارد. از آنجا که طرح درمان ارتودنسی شامل سفت کردن و تنظیم مداوم بریس ها است، این روند چندین مرتبه تکرار می شود، تا در نهایت موجب افزایش حجم استخوان دندان شود.

در حالی که روند استئوکلاست (در هم شکستن) می تواند چند روز طول بکشد، اما روند استئوبلاست (بازسازی) می تواند تا سه ماه، یا حتی گاهی اوقات، بیشتر، طول بکشد. نزدیک یک سال طول می کشد تا نتایج نهایی تثبیت شوند! این یکی از دلایلی است که چرا انقدر مهم است پس از اتمام روند اولیه درمان، به طور منظم، ریتینر استفاده کنید. استفاده از ریتینر طبق دستور دندانپزشک مانع بازگشت دندان ها به موقعیت اصلی آنها خواهد شد.

تحلیل ریشه دندان یکی از مشکلاتی است که می تواند در طول درمان ارتودنسی رخ دهد. این اتفاق می تواند هم قسمت اَپِکس دندان و هم قسمت سرویکال (گردن) دندانی که برای جابجا شدن تحت فشار ارتودنتیک قرار دارد را تحت تأثیر قرا دهد. بیمار باید در جریان خطر تحلیل ریشه دندان ها به عنوان یکی از پیامدهای درمان ارتودنسی قرار بگیرد. مشخص نمودن فرایند تحلیل می تواند در طول دوره درمان ارتودنسی و یا پس از آن اتفاق بیفتد.

داشتن اطلاعات در رابطه با شرایط بالینی که بیمار را در معرض خطر تحلیل ریشه دندان قرار می دهند ضروری است. هنوز اطلاعات کافی وجود ندارد تا بتوان از بروز آنها به طور کامل اجتناب نمود. تشخیص زود هنگام و دقیق ضروری است، و پرتو مخروطی با تصاویر سه بعدی با کیفیت خود می تواند جبران تشخیص نادرست فیلم های دیجیتالی پانورامیک و پری آپیکال را بکند. راهکارهای درمانی وجود دارد و پیش بینی موفقیت آنها به تشخیص زود هنگام بستگی دارد. تحلیل آپیکالی، که به طور کلی عفونی نیست، می تواند با توقف درمان ارتودنسی مختوقف شود. تحلیل سرویکال ریشه دندان، با منشاء باکتریایی، نیز نیاز به مداخله جراحی دارد که طی آن منطقه تحلیل رفته برش داده و جدا خواهد شد.

 

تحلیل ریشه دندان چیست؟

تحلیل ریشه دندان نوعی شرایط بالینی همراه با فرایندهای فیزیولوژیک و پاتولوژیک است که منجر به از دست رفتن عاج دندان، سمنتوم و/ یا ساختار استخوان می شود. در ارتودنسی، فرایندهای درمانی اساساً شامل بازسازی ساختارهای استخوانی، الیاف پریودنتال لیگامان، و سمنتوم هستند. همه درمان ارتودنسی، با تحلیل های جزئی ریشه و سمنتوم همراه است که خود-محدود کننده و بازگشت پذیر هستند. از نظر علت بروز این مشکل، این تحلیل ها در رادیوگرافی ها بسیار جزئی هستند و قابل تشخیص نیستند و اجازه می دهند جابجایی دندان ها صورت بگیرد و با آن همراه هستند.

در برخی موارد خاص، این پدیده دیگر خود محدود کننده نیست: از جمله زمانی که ترمیم و اصلاح سمنتوم با مشکل مواجه می شود. فعالیت ادونتوکلاست ها به ورای سمنتوم و به عاج زیر آن می رسد. این فرایند پاتولوژیک است زیرا وقتی عاج دندان تحت تأثیر قرار می گیرد، به صورتی غیر قابل بازگشت به روند خود ادامه می دهد. این تحلیل ها می توانند دندان را از قسمت اپکس و نیز گردن آن تحت تأثیر قرار دهد. برای تحلیل های غیر عفونی آپیکال، حتی اگر عاج دندان نتواند بازسازی شود، سمنتومی که به تازگی شکل گرفته است می تواند قسمت تحلیل رفته را پوشش دهد. تحلیل موجب کوتاه شدن ریشه دندان می شود. آناتومی تحلیل های گردن دندان باعث می شود دندان در معرض تکثیر باکتریایی در محل تحلیل قرار بگیرد. بواسطه ماهیت تهاجمی آن، این شرایط مانع شکل گیری سمنتوم جدید می شود.

با توجه به اینکه پیشگیری از این تحلیل پاتولوجیکال مهم است، ارتودنتیست ها باید با دقت تمام عوامل خطرزا و شرایط را قبل از آغاز هر درمانی مد نظر قرار دهند. با این احتیاط ها، درمان ارتودنسی نیز می تواند به شرایط بالینی دشواری تبدیل شود.

 

اگر این استراتژی های پیشگیرانه با شکست مواجه شوند و علیرغم تلاش ارتودنتیست تحلیل های التهابی تهاجمی بروز یابند، باید خیلی زود و به درستی تشخیص داده شوند. یک ابزار تشخیصی جدید، پرتو مخروطی، که در حال حاضر توسط اندودنتیست ها (متخصص درمان لثه) به صورت گسترده مورد استفاده قرار می گیرند، می توانند اشتباهات تشخیص پانورکس ها و رادیوگرافی های پری آپیکال را جبران کنند. این دو نوع تصاویر قادر نیستند تحلیل را با همه اشکال آن به درستی تشخیص دهند.

وقتی این اتفاق رخ می دهد، ارتودنتیست و دندانپزشک باید در کنار یکدیگر کار کنند تا یک راهکار درمانی را دنبال نمایند. هر چه تحلیل زودتر تشخیص داده شود، راهکار درمانی ساده تری می تواند از دندان محافظت نماید. بنابراین، پیگیری دقیق در طول و نیز پس از درمان ارتودنسی ضروری است، و باید بخشی از برنامه دراز مدت باشد. در واقع، تا مدت طولانی پس از پایان درمان، تحلیل التهابی رخ می دهد و تحلیل سرویکال خارجی بیشتر اتفاق می افتد.

علل بروز تحلیل ریشه دندان در طول درمان ارتودنسی

تجزیه و تحلیل عواملی که منجر به تحلیل ریشه دندان می شوند، قبل از آغاز درمان ارتودنسی ضروری است و این عوامل باید در رضایت نامه ای که به امضاء بیمار می رسند فهرست شوند. در واقع، برخی بیماران خاص بیشتر از برخی دیگر در معرض خطر تحلیل ریشه دندان در طول درمان ارتودنسی قرار دارند و لازم است این به اطلاع آنها برسد. این عوامل خطر بیشتر به ژنتیک و سلامت عمومی بیمار مربوط می شوند. نکته دیگر اینکه، عوامل خطرزای دیگری نیز هستند که ویژه درمان ارتودنسی روی دندان های خاصی که تحت درمان هستند مربوط می شود.

عوامل ژنتیکی که خطر تحلیل ریشه دندان را افزایش می دهند

• برخی نژادها بیشتر در معرض تحلیل ریشه دندان در نتیجه درمان ارتودنسی هستند.
• فعال سازی استئوکلاست ها (سلول های جذب و تحلیل) می تواند به عوامل ژنتیکی مربوط باشد.
• تفاوت های ژنتیکی دخیل در ژن interleukine-1ß (که در روند التهابی همراه با جابجایی های ارتودنتیک وجود دارند)، ممکن است ظهور تحلیل های خارجی آپیکال را توضیح دهند.

عوامل خطر مرتبط با سلامت عمومی بیمار

آسم مزمن و برخی آلرژی های خاص می توانند موجب افزایش احتمال تحلیل ریشه التهابی در نتیجه درمان ارتودنسی (OIIRR) شوند. بر اساس نتایج تحقیقات، بیمارانی که آسم مزمن دارند، خواه درمان شده باشند یا نه، بیشترین احتمال تحلیل ریشه التهابی در نتیجه درمان ارتودنسی در دندان های مولر فک بالا را دارند، و به این علت اتفاق می افتد که آسم اجازه می دهد التهاب سینوس تماس نزدیک یا اپکس دندان های مولر و پرمولر ماگزیلا پیدا کند.

 

عوامل خطر مربوط به فرایندهای دندانپزشکی در گذشته

برای بیماران کم سن، آسیب ها و ضربه های قدیمی در تصادفات بسیار شایع هستند و اصلاً بعید نیست سابقه شکستگی، خارج شدن دندان از حفره، و از دست رفتن دندان و پس از آن، استفاده از دندان های مصنوعی هم داشته باشند. علاوه بر هر درمان ارتودنتیک دیگری، آسیب های تصادفات به تنهایی هم می توانند موجب بروز تحلیل ریشه التهابی شوند. اما، در مورد درمان های ارتودنسی، این دندان ها که قبلاً تحت تأثیر آسیب بوده اند، یا اینکه حتی قبلاً تحلیل رفته اند، در برابر فشاری که به آنها وارد خواهد آمد، بیشتر آسیب پذیر خواهند بود. قبل از آغاز درمان ارتودنسی و اعمال فشار روی دندانی که مجدداً کاشته شده است، لازم است حداقل ۳ ماه صبر شود.

برخی دندان های خاص، خواه آسیب دیده باشند یا خیر، باید تحت درمان اندودانتیک قرار بگیرند، و در سوابق درمان ارتودنسی، هنوز این مباحثات وجود دارند که آیا این دندان های پر شده بیشتر مستعد تحلیل هستند یا خیر. هیچ اتفاق نظری راجع به این پرسش وجود ندارد، و حتی در برخی موارد محققان به یافته های متضادی دست یافته اند.

برای دندان هایی که بلیچینگ داخلی روی آنها انجام شده است، خطر تحلیل ریشه دندان جدا از هر درمان ارتودنتیک دیگری توصیف می شود. مانند آسیب و تروما، در مورد درمان ارتودنتیک، خطر تحلیل دندان هایی که بلیچینگ داخلی روی آنها انجام شده است بیشتر خواهد بود. با این حال، این نتیجه گیری باید بررسی و ارزیابی شود، زیرا آب اکسیژنه و تأثیر کاتالیزور گرما در نتیجه اصطحکاک، به راحتی در پدیده تحلیل پس از بلیچینگ دندان های بدون پالپ گنجانده شدند. استفاده کنونی از ترکیب سدیم پربورات و آب فرایند بی خطرتری است و احتمال اینکه منجر به تحلیل ریشه شود کمتر خواهد بود.

سایر فرایندهای درمانی که در حال حاضر استفاده می شوند و ممکن است موجب آسیب به سمنتوم یک یا چند دندان شوند می توانند در فهرست سوابق پزشکی بیمار قرار بگیرند و می توانند خطر تحلیل ریشه را در پی داشته باشند. فرایندهای جراحی، بواسطه آسیبی که طی آنها می تواند به دندان های مجاور وارد شود، مثلاً کشیدن دندان، می توانند باعث بروز آسیب دو طرفه به سمنتوم شود. حتی اگر بیماران کم سن کمتر درگیر هستند، از هم گسستگی پریودنتال نیز می تواند موجب آسیب به سمنتوم شود و تحلیل سرویکال خارجی ثانویه را در خواهد داشت.

 

عوامل خطر همراه با درمان ارتودنتیک و دندان های درمان شده

چنین به نظر نمی رسد که همه دندان ها مستعد تحلیل ریشه باشند. دندان های جلوی فک بالا، مخصوصاً دندان های لترال بیشتر تحت تأثیر تحلیل آپیکال در نتیجه درمان ارتودنسی هستند. اپکس هایی که شکل صاف یا قطره ای دارند، در مقایسه با اپکس هایی که شکل عادی دارند، بیشتر در معرض تحلیل قرار دارند. پس از آن، دندان های جلوی فک پایین و دندان های پرمولر فک بالا بیشتر آسیب پذیر هستند. آناتومی ریشه دندان نیز باید به عنوان یک عانل تعیین کننده در نظر گرفته شود. اپکس هایی که شکل “پیپت- مانند” ظریف، یا صافی دارند نیز بیشتر از اپکس های دارای شکل معمولی در معرض تحلیل قرار دارند.

هنوز این اختلاف نظر وجود دارد که آیا فشار ارتودنتیک به تنهایی می تواند موجب تحلیل ریشه شود یا خیر، و اینکه آیا فشارها باید از حد خاصی کمتر باشند تا از تحلیل ریشه اجتناب شود یا خیر؟ بزرگی فشار وارده عاملی تعیین کننده است و اعمال فشار متناوب منجر به بروز آسیب های کمتری نسبت به زمانی می شود که فشار ممتد به دندان ها وارد می شود. استفاده از فشار شدید موجب بالا رفتن احتمال تحلیل ریشه ناشی از درمان ارتودنسی خواهد شد.

 

 

چه زمانی درمان ارتودنسی منجر به تحلیل ریشه التهابی خواهد شد؟

تحلیل ریشه ای که نتیجه فشار درمان ارتودنسی است می تواند در قسمت اپکس و نیز منطقه سرویکال اتفاق بیفتد. تحلیل آپیکال می تواند در طول دوره فعال درمان ارتودنسی اتفاق بیفتد، به همین دلیل است که اصطلاح تحلیل در ارتودنسی اغلب با اپکس همراه است. ارتودنتیست ها آنها را در حین بررسی تصاویر رادیوگرافی که معمولاً گرفته می شوند، شناسایی می کنند که در طول درمان فعال ارتودنسی به صورت دوره ای گرفته می شوند. به نظر می رسد، دوره ۶-۹ ماهه بعد از آغاز درمان برای بررسی و تشخیص تحلیل آپیکال مهم باشد. تشخیص تحلیل های جزئی در این زمان می تواند تأیید کند که خطر تشدید و وخیم شدن این پدیده در آینده وجود خواهد داشت.

اما تحلیل های سرویکال معمولاً مدتی بعد قابل تشخیص هستند. در برخی نمونه ها، این نوع تحلیل در بیمارانی مشاهده شده است که ۱۸ تا ۳۳ ماه از درمان آنها گذشته است. بواسطه تشخیص دیر هنگام آنها، این نوع تحلیل ها توسط ارتودنتیست زودتر از این تشخیص داده نمی شوند. در واقع، بیماران به ندرت بررسی های منظم و طولانی مدت پس از درمان ارتودنسی را انجام می دهند. تحلیل سرویکال خارجی نیز به خاطر قرار گرفتن مستقیم در معرض محیط دهان، و در نتیجه حملات باکتریایی، متفاوت است. بواسطه این شرایط، می توان به این نتیجه رسید که این تحلیل ها ماهیت تهاجمی دارند و رفتاری مخرب دارند. با این حال، پیشرفت آنها کند است و سوراخ شدن پالپ تنها زمانی اتفاق می افتد که ضایعات جدی وجود داشته باشد. احتمالاً عاج دندان حاوی مواد بازدارنده تحلیل است.

انواع مختلف تحلیل های ریشه دندان را می توان به صورت زیر دسته بندی کرد تا بتوان میزان وخامت آنها را با دقت تشخیص داد:

 

تحلیل آپیکال به چهار دسته تقسیم می شود:

سطح ۱- تحلیل جزئی است و تنها یک کانتور آپیکال ریشه غیر عادی به جا می ماند.

سطح ۲- ضایعات تحلیل در بافت های سخت بیشتر از ۲ میلی متر نیستند. مؤلفان این نوع تحلیل را تحلیل جزئی می نامند.

سطح۳- تحلیل موجب تخریب یک سوم بالای ریشه دندان خواهد شد. بنابراین، تحلیل به عنوان وخیم در نظر گرفته می شود.

سطح ۴- تحلیل از یک سوم بالای ریشه هم فراتر می رود و شدید تلقی می شود.

 

تحلیل سرویکال خارجی به سه دسته تقسیم می شود:

سطح ۱- تحلیل ضایعه تهاجمی سرویکال اندک است و ساییدگی سطحی عاج دندان را نشان می دهد.

سطح ۲-  ضایعه تحلیل بسیار محدود است و به داخل عاج دندان نزدیک حفره پالپ نفوذ می کند اما چندان پیش نمی رود یا تنها اندکی وارد داخل عاج ریشه می شود.

سطح ۳- ضایعه تحلیل تا عمق عاج و تا یک سوم ریشه نفوذ می کند.

سطح ۴- ضایعه تحلیل فوق العاده تهاجمی است و تا بخش آپیکال و از یک سوم کورونال ریشه دندان فراتر می رود.

 

 

تحلیل ریشه در طول درمان ارتودنسی چگونه شناسایی می شود؟

تحلیل ریشه از خود علائم جزئی نشان می دهد، که ممکن است به طور کامل غیر قابل مشاهده باشند، مخصوصاً در مراحل اولیه رشد خود. تصویر بالینی تحلیل خارجی سرویکال می تواند به یک احیای ناراحتی ساده محدود  شود، همراه با تغییر رنگ بخش سرویکال در پی بررسی ها به رنگ صورتی، در حالی که تصاویر بالینی تحلیل آپیکال می توانند کاملاً بدون علامت و نشانه باشند.

از آنجا تشخیص و شناسایی زود هنگام بسیار حیاتی است، لازم است به طور منظم تصاویر رادیوگرافیک تکمیلی تهیه شوند. در حال حاضر به منظور انجام بررسی در طول دوره درمان از ارﺗﻮﭘﺎﻧﺘﻮﮔﺮام استفاده می شود، اما حتی با فیلم های پری آپیکال نیز میزان درستی تشخیص این نوع بررسی های رادیوگرافیک اغلب محدود است.

از انتهای دهه ۹۰ ابزار جدیدی وارد بازار شد که تحت عنوان CBCT یا اسکنر وموگرافی کامپیوتری پرتو مخروطی شناخته می شود.

تحقیقات علمی که برای بررسی و مطالعه تحلیل ریشه ناشی از درمان ارتودنسی بر پایه CBCT هستند رو به افزایش هستند. همه این مطالعات مؤید قابلیت اطمینان و دقت تصاویر سه بعدی با کیفیت بالای پرتو مخروطی هستند و نشان می دهند برای شناسایی تحلیل چقدر ابزارهای ارزشمندی هستند.

 

راهکارهای درمانی تحلیل ریشه دندان ناشی از درمان ارتودنسی کدامند؟

راهکارهای درمانی با محل تحلیل (آپیکال یا سرویکال) و نیز با مرحله پیشرفت آن (مخصوصاً برای تحلیل سرویکال) ارتباط مستقیم دارد. در طول کل درمان ارتودنسی ارتودنتیست اغلب با تحلیل آپیکال مواجه می شود. در واقع، در طول دوره فعال درمان ارتودنسی است که تحلیل ریشه اتفاق می افتد. تا میزانی که تصاویر رادیوگرافیک معمولی گرفته می شوند، احتمال شناسایی آنها در مراحل اولیه شکل گیری و پیشرفت خود توسط ارتودنتیست بیشتر است. به همین دلیل است که حتی اگر موارد حاد شناسایی شوند، نسبتاً غیر عادی هستند.

وقتی نخستین علائم رادیوگرافیک ظاهر می شوند، توصیه می شود به طور موقت به مدت ۳ ماه درمان متوقف شود. در مطالعه ای که اخیراً در این زمینه انجام شده است مشخص شده است توقف درمان به مدت ۲ تا ۳ ماه این امکان را بوجود می آورد که روند پیشرفت تحلیل ریشه دندان به طور کامل کاهش یابد. هدف از انجام این کار حذف عامل اصلی این مشکل، یا همان جابجایی های ارتودنتیک است.

در صورت عدم وجود عفونت (یا به عبارت دیگر، نکروز پالپ)، درمان اندودانتیک (درمان ریشه یا عصب کشی) کاملاً بی مورد است و حتی می تواند نتیجه عکس در پی داشته باشد زیرا حذف پالپ از دندان در طول درمان روند تحلیل رشد آن را محدود نمی کند. با این حال، بررسی های منظم بالینی حیات پالپ دندان درمان شده ضروری است، زیرا حتی اگر تحریف پالپ در طول دوره تحلیل ریشه ناشی از درمان ارتودنسی ناچیز و جزئی باشد، ارتودنتیست هرگز نباید احتمال نکروز را نادیده بگیرد. مؤلفان دیگر توصیه می کنند از آلتراسوند یا داروهای ضد التهاب استفاده شود. تحقیقات زیادی در این زمینه انجام نشده است و به سختی می توان بهترین راه درمان را مشخص نمود. به محض ثابت ماندن روند تحلیل، ارتودنتیست می تواند درمان ارتودنسی را دوباره از سر بگیرد و نتایج را با دقت تحت نظارت داشته باشد، این کار باید با گرفتن تصاویر رادیوگرافیک، مخصوصاً با استفاده از CBCT، انجام شود.

تحلیل خارجی سرویکال اغلب پس از تکمیل درمان ارتودنسی شناسایی می شود. بنابراین پیوسته یک دندانپزشک یا اندودنتیست می توانند آن را تشخیص دهند و درمان تحلیل را آغاز نمایند. تحلیل خارجی سرویکال بر اساس محل آن می تواند با محیط دهان ارتباط مستقیم داشته باشد، بنابراین می تواند مورد حمله گروه های باکتریایی قرار بگیرد. این ویژگی علامتی آنها را از تحلیل آپیکال مجزا می سازد مخصوصاً در مورد پیشرفت و درمان آن. به محضی که نخستین علائم و نشانه ها شناسایی شوند، خواه به صورت بالینی یا رادیوگرافیکال، ارتودنتیست باید رویکرد درمانی مداخله گرانی در پیش بگیرد. گرچه تشخیص اغلب به صورت رادیولوژیکال انجام می شود، اما از نظر بالینی لکه های صورتی می توانند در منطقه سرویکال ظاهر شوند. تغییر رنگ صورتی نشان دهنده وجود بافت های دانه ای عروقی زیر مینا و عاج دندان است که در نتیجه تحلیل دچار خوردگی می شوند. بنابراین مداخله گرانه (گاهی اوقات پس از برداشتن فلپ پریودنتال) شامل حذف کامل بافت گرانولوماتوز پس از بازسازی حفره باقی مانده تحلیل با کمک گلاس آینومر یا سمان کامپوزیت است. این اقدام درمانی چهار هدف را دنبال می کند: توقف روند تحلیل، احیاء ساختار از دست رفته، پیشگیری از بروز مجدد، و حفظ زیبایی.

 

تصمیم گیری برای مداخلات به میزان پیشرفت ضایعه بستگی دارد. برای تحلیل های سطح ۱ و ۲ مداخله اغلب تشخیص صحیح است زیرا پالپ هنوز با دیواره های داخلی و خارجی عاج محافظت می شود. برای سطح ۳، شرایط بالینی پیچیده تر هستند اما هنوز هم مداخله توصیه می شود. با این حال وقتی ضایعه سرویکال در سطح ۴ است، تا زمانی که بدون نشانه باشد، ارتودنتیست باید روند درمان را متوقف نماید. در واقع، مداخله در این مرحله می تواند خطر شکست و خطای درمانی را به همراه داشته باشد که کشیدن دندان نیاز خواهد داشت. وقتی سطح ۴ با همه علائم همراه است، دندان باید کشیده شود.

 

خشکی دهان که تحت عنوان زروستومیا xerostomia نیز شناخته می شود زمانی اتفاق می افتد که غدد بزاقی دهان به اندازه کافی بزاق تولید نمی کنند. این شرایط می تواند موجب بروز احساس سوزش یا خشکی داخل دهان شود. علاوه بر این می تواند موجب بروز علائم دیگر نیز شود، از جمله بوی بد دهان، گلو درد و ترک لب ها.

بزاق بخش ضروری روند هضم غذا است و به مرطوب کردن و خرد کردن غذا کمک می کند. علاوه بر این، به عنوان اصلی ترین مکانیزم دفاعی برای کمک به بدن در حفظ سلامت دندان ها، محافظت از دهان در برابر بیماری لثه و پوسیدگی دندان ها عمل می کند. خشکی دهان به خودی خود شرایط پزشکی جدی نیست، با این حال، گاهی اوقات علامت یا نشانه یک مشکل پزشکی دیگر است که نیاز به درمان دارد. علاوه بر این، می تواند منجر به بروز مشکلاتی مانند پوسیدگی دندان ها شود.

علل بروز خشکی دهان

عوامل مختلفی می توانند موجب خشکی دهان شوند. این مشکل اغلب می تواند نتیجه کمبود آب بدن (دهیدراته شدن) باشد. برخی شرایط مانند دیابت نیز می تواند روی تولید بزاق دهان تأثیر بگذارند و منجر به خشکی دهان شوند.

برخی علل دیگر عبارتند از:

• استرس
• افسردگی
• کشیدن تنباکو
• استفاده از ماری جوآنا
• مصرف آرامبخش ها
• نفس کشیدن از راه دهان
• مصرف برخی داروهای خاص، شامل برخی آنتی هیستامین ها، داروهای ضد افسردگی و داروهای کاهش اشتها
• قرار گرفتن تحت پرتو درمانی ناحیه سر و گردن
• برخی اختلالات خود ایمنی مانند سندروم اسجوگرن Sjögren’s syndrome
• مسمومیت غذایی به سم بی خطر بوتولیسم
• بالا رفتن سن

قبل از قطع مصرف داروهای خود با پزشک خود مشورت کنید تا جایگزینی برای آنها برای شما تجویز کند.

آیا بریس ها و براکت های ارتودنسی نیز می توانند موجب خشکی دهان شوند؟

اگر روی دندان های خود بریس ارتودنسی دارید، اصلاً بعید نیست برخی عوارض جانبی آنها مانند خشکی دهان و احساس پنبه ای داخل دهان را تجربه کنید. برخی راهکارها هستند که می توانند کمک کنند تا زمانی که بریس ها داخل دهان شما هستند احساس راحتی داشته باشید.

 

چرا باید از خشکی دهان پیشگیری کرد؟

اگر شما نیز گزینه ای برای استفاده از بریس های ارتودنسی هستید، دندانپزشک دهان شما را با گرفتن تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس و معاینات بالینی مورد بررسی قرار خواهد داد. وی باید اطمینان حاصل نماید که همه دندان ها کاملاً صاف هستند و بایت و فک ها به صورت متناسب با یکدیگر قرار دارند. در صورتی که هر گونه مشکلی مشاهده نماید، برای معاینات بیشتر شما را به ارتودنتیست ارجاع خواهد داد تا در صورت امکان تحت درمان ارتودنسی با براکت ها قرار بگیرید. بریس ها بخشی از فضای داخل دهان را اشغال می کنند، که می تواند موجب حساسیت لثه ها و اطراف دهان از داخل شود. هر گونه حساسیتی می تواند موجب بالا رفتن احتمال خشکی دهان شود. پس از قرار گرفتن براکت ها روی دندان ها و پس از هر بار تنظیم آنها، ممکن است مقداری درد یا ناراحتی شدید داخل دهان خود تجربه کنید که ممکن است موجب بالا رفتن احساس تشنگی، مخصوصاً هنگام بیدار شدن از خواب شود.

علاوه بر این، ممکن است از خوردن برخی غذاهای خاص مانند چیپس ها، آبنبات، یخ، غذاها و خوراکی های سفت مانند مغزها یا آدامس منع شوید. برخی غذاها می توانند موجب شکسته شدن ابزارهای ارتودنسی شوند که مانع موفقیت درمان ارتودنسی می شود. با وجود بریس ها ممکن است به این دلیل دچار خشکی دهان شوید زیرا برخی غذاها و خوراکی ها و میان وعده ها از رژیم غذایی شما حذف شده اند.

 

خطرات ناشی از خشکی دهان

خشکی دهان، به دلیل کاهش تولید بزاق، می تواند موجب بروز متعددی برای سلامت دهان و دندان ها شود. بزاق یکی از بخش های مهم سلامت دهان است زیرا با خنثی کردن اسید داخل دهان، محافظی طبیعی در برابر خوردگی است که این اسید می تواند ایجاد نماید. علاوه بر این، ذرات غذای لای دندان ها را می شوید، و مواد معدنی لازم داخل دهان را احیاء می کند. این مشکل با وجود براکت ها روی دندان تشدید می شود، زیرا کنار آنها ذرات غذا انباشته می شوند. با عدم تولید بزاق به مقدار کافی و بروز مکرر خشکی دهان، مشکلات متعددی می توانند برای سلامت دهان بوجود بیایند، از جمله:

• بیماری لثه: بیماری لثه یکی از مشکلات شایع ناشی از خشکی دهان است که در نتیجه عفونت باکتریایی تولید شده از تجمع پلاک و تارتار کنار لثه ها بوجود می آید. بیماری لثه برای سلامت دهان خطرناک است و احتمال پوسیدگی دندان ها و رسیدن پوسیدگی به ریشه آنها را بالا می برد. بیماری لثه حتی می تواند به ساختارهای زیرین که دندان ها را حمایت می کنند نیز منتقل شود و منجر به لق شدن و از دست رفتن دندان ها شود.
• پوسیدگی دندان: خشکی دهان جازه می دهد اسیدهای مضر، پلاک ها، و باقی مانده های مواد غذایی کنار دندان ها باقی بمانند و موجب پوسیدگی دندان ها شوند.
• خوردگی مینای دندان: اسید باقی مانده روی دندان ها موجب خشکی دهان می شود که می تواند منجر به خوردگی مینای دندان ها یا از دست رفتن لایه محافظ روی دندان ها شود. با ساییده و خورده شدن دندان ها، آنها بیشتر مستعد پوسیدگی و عفونت کانال ریشه هستند.
• ایجاد لکه روی دندان ها: از آنجا که با خشکی دهان مینای دندان از بین می رود و دچار خوردگی می شود و سطح پلاک های موجب بالا می روند، خطر ایجاد لکه روی دندان ها و تغییر رنگ آنها نیز بالا می رود.

راهکارهایی برای کاهش خشکی دهان

خشکی دهان یک مشکل موقت و قابل درمان است. در اکثر موارد، با انجام کارهای زیر می توان علائم را کاهش داد یا از بروز آنها پیشگیری کرد:

• جرعه جرعه نوشیدن آب.
• مکیدن قطعات کوچک یخ، بدون برخورد آنها با براکت ها.
• پرهیز از الکل، کافئین، و تنباکو.
• محدود کردن مصرف نمک و شکر
• استفاده از دستگاه بخور در محیط اتاق خواب
• استفاده از جایگزین های مصنوعی بزاق
• استفاده از خمیر دندان ها و دهانشویه های مخصوص خشکی دهان با عصاره نعنا.

ارتودنسی فانکشنال

ارتودنسی فانکشنال یک دسته بسیار جذاب ارتودنسی است که اکثر افراد چیزی راجع به آن نشنیده اند. ارتودنسی فانکشنال نه تنها کار صاف کردن دندان ها را انجام می دهد، بلکه می تواند موقعیت فک های بالا و پایین را نیز تغییر دهد تا نیمرخ بهتری خلق کند. بسیاری بیماران به خاطر فشردگی و نامرتبی و کج بودن دندان های خود در پی درمان ارتودنسی هستند. اما اغلب دندان ها فشرده هستند زیرا دهان باریک است. ارتودنتیست هایی که معتقدند دهان به دلایل ژنتیکی باریک است و باور دارند که شکل دهان نمی تواند تغییر کند، اغلب ۴ دندان بیمارانی که این شرایط را دارند، معمولاً چهار دندان پرمولر، را می کشند تا فضای کافی برای دندان های فشرده ایجاد کنند. این “تکنیک سنتی کشیدن چهار دندان پرمولر” نامیده می شود.

ارتودنتیست هایی که معتقدند عوامل محیطی باعث باریک شدن دهان می شوند، از ابزارهایی برای وسیع کردن قوس دندانی استفاده می کنند تا دهان بازتر شود. وقتی دهان وسیع تر می شود، فضا بدست می آید، سپس می توان دندان ها را صاف کرد. این “تکنیک غیر کشیدنی ابزارهای فانکشنال” نامیده می شود.

در صورت ضعیف بودن چانه یا کج بودن هر یک از فک ها، بایت از حالت عادی خود خارج خواهد شد. این می تواند منجر به بروز میگرن، درد گردن و شانه ها، سر گیجه، آپنه خواب، مشکلات شنوایی، اختلالات فکی—گیجگاهی، انسداد مجرای فوقانی تنفسی، و زشتی نیمرخ صورت شود.

ارتودنسی فانکشنال به شکلی متفاوت دندان ها را صاف می کند. به جای کشیدن تعدادی از دندان های فشرده، فک وسیع می شود تا فضای کافی برای دندان ها ایجاد شود. وقتی از ابزارها استفاده می شود تا قوس های دندانی بالا و پایین وسیع تر شود، نیمرخ صورت متعادل تر می شود. علاوه بر این، سینوس ها را گسترده می کند تا آپنه انسدادی و مشکلات تنفسی را اصلاح نماید.

 

 

 

با تکنیک هایی که بدون کشیدن دندان عمل می کنند و از ابزارهای وسیع کننده استفاده می شود، می توان به نتایج بهتری دست پیدا کرد. با این حال، این ابزارها متحرک نیستند و برای مؤثر واقع شدن باید برای مدت زمان مشخصی در جای خود باقی بمانند. برخی افراد با این مشکل دارند. اما نتایج ارزش تلاش کردن دارند.

با ایجاد تعادل صحیح در ساختارهای اسکلتی صورت با استفاده از درمان فانکشنال، مشکلات پزشکی از قبیل اختلالات فکی- گیجگاهی سر دردهای میگرنی، درد های گردن، شانه، و کتف، سر گیجه، صدای زنگ در گوش، مشکلات شنوایی، انسداد مجرای فوقانی تنفسی/ تنفس دهانی، اختلالات خواب، آپنه خواب، و مشکلات دیگر می توانند کاهش پیدا کنند.

ارتودنسی سنتی

در این تکنیک که کشیدن چهار دندان دو پایه نامیده می شود، گرچه فضای کافی ایجاد می شود اما می تواند منجر به باریک و صاف شدن نیمرخ صورت شود که نمی تواند بعداً تغییر کند.

 

 

با این حال، با هزاران مشکلی که کشیدن دندان بوجود می آورند، ممکن است این پرسش به ذهن شما خطور کند که آیا این روش راهی ساده برای ارتودنتیست است یا بهترین راهکار برای بیمار. در کوتاه مدت، کشیدن دندان، با آسیبی که به بافت های اطراف وارد می کند، استفاده از داروی بی حس کننده، و احتمال بروز مشکلاتی مانند خونریزی و خشکی حفره دندان، برای بدن دشوار است. کشیدن دندان علاوه بر مشکلاتی که بلافاصله بوجود می آورد، ایجاد فاصله بین دندان ها، باریک شدن قوس دندانی، کمتر شدن فضای داخل دهان برای زبان، و در نتیجه کاهش حجم مجرای تنفسی فوقانی از دیگر مشکلات آن هستند.

این رویکرد می تواند منجر به بروز مشکلات بلند مدتی مانند آپنه خواب، و حتی آسیب به ساختار صورت شود. قوس دندانی باریک حمایت استخوانی کمتری برای صورت ایجاد می کند، که گاهی اوقات منجر به تخریب ظاهر صورت از نیمرخ، و نیز باریکتر شدن ساختار صورت و لبخند می شود.

 

درمان ارتودنتیک

برخی ارتودنتیست ها احساس نمی کنند که درمان ارتودنسی بتواند روی ظاهر صورت و سلامت مفاصل فکی- گیجگاهی تأثیر داشته باشد، در حالی که برخی دیگر احساسی غیر از این دارند. به مرور زمان اطلاعات جدیدی در خصوص نحوه درمان ناهنجاری های دندانی بدست آمده است. کاملاً واضح است که راهکارهای متفاوتی وجود دارد و لازم است بررسی شود کدام درمان برای کودک بهتر است. قبل از انتخاب باید راجع به همه گزینه ها اطلاعات کافی داشته باشید.

به دلیل فشردگی شدید دندان های کودک، ممکن است رشد صورت کودک مستلزم تصمیم گیری شما باشد. هیچ

کس تمایلی به انجام جراحی صورت برای کودک خود ندارد. این گزینه ارتودنسی فانکشنال راهی است برای پرداختن به همه مشکلات فشردگی دندان ها بدون خونریزی.

حین تصمیم گیری برای انتخاب چه نکاتی را باید مد نظر قرار داد؟

• آیا کودک در مقایسه با دوستان خود چهره باریکی دارد؟ ویژگی های ژنتیکی اسکلت، از جمله بزرگی یا کوچکی استخوان ها، مشکل نیست. با نگاه کردن به چهره کودک می توان منوجه جلو آمدگی یا عقب رفتگی در اطراف چانه شد؟

 

 

• آیا از نمای نیمرخ، با قرار دادن یک مداد روی پیشانی، با چانه در یک راستا قرار می گیرد؟ ظاهر فرو رفته concave به هیچ عنوان زیبا نیست و شما به دنبال یک نیمرخ زیبا هستید.

 

 

• آیا ارتودنتیست شما برای این مشکل شما، به استفاده از ابزارهای فانکشنال تمایلی دارد؟ آموزش دادن به بیمار یکی از مهم ترین وظایف ارتودنتیست است.

نتیجه گیری

ممکن است فرد به این فکر کند که چرا همه ارتودنتیست ها همه بیماران را با ابزارهای فانکشنال درمان نمی کنند. علت این است که در حال حاضر دو مکتب فکری وجود دارد. در یک مکتب فکری اعتقاد بر این است که ویژگی های غیر عادی صورت و دندان ها به صورت ژنتیکی بوجود می آیند. پزشکان این مکتب فکری احساس می کنند که ساختارهای اسکلتی صورت به صورت ژنتیکی مشخص می شوند، بنابراین، نمی توانند تغییر کنند.

به نظر پیروان مکتب فکری دیگر، ویژگی های غیر عادی صورت و دندان ها بواسطه عوامل محیطی بوجود می آیند. از آنجا که عوامل محیطی، و نه عوامل ژنتیکی، منجر به بروز ناهنجاری های رشد فک و دندان می شوند، ساختارهای چهره- اسکلتی می توانند به وضعیت و شکلی ایده آل تر و متعادل تر تغییر کنند.

 

 

رویکردهای متفاوتی برای حل یک مشکل وجود دارد. تصمیم گیری در مورد انتخاب روش درمان به عهده والدین کودک است. اما نکته ای وجود دارد که هنگام تصمیم گیری باید به خاطر داشته باشید. ارتودنسی سنتی دندان هایی صاف و یکدست برای شما خلق خواهد کرد. اما ارتودنسی فانکشنال چهره ای زیبا و دندان هایی صاف و یکدست برای شما خلق خواهد کرد. تصمیم به عهده شماست.