آندربایت زمانی اتفاق می افتد که دندان های فک پایین خیلی جلوتر از دندان ها فک بالا قرار می گیرند. این شرایط اغلب ژنتیکی است و معمولاً توصیه می شود آندربایت اصلاح شود تا از بروز مشکلات در آینده اجتناب شود. امکان اصلاح آندربایت وجود دارد: جراحی و براکت های ارتودنسی گزینه های رایج هستند، همراه با درمان های دیگر. در این مقاله قصد داریم آنچه لازم است در مورد این مشکل ارتودنتیک بدانید را برای شما بین کنیم.

آندربایت چیست؟

آندربایت زمانی اتفاق می افتد که فک پایین خیلی جلوتر از فک پایین قرار می گیرد، و باعث می شود دندان های جلوی فک پایین رو به جلو باشند. در بسیاری از افراد فک آندربایت به ندرت قابل مشاهده است، در حالی که دندان های فک پایین درست جلوی دندان های فک بالا قرار می گیرند. در موارد وخیم تر، ممکن است شکاف های خیلی قابل مشاهده ای بین دندان های فک های بالا و پایین بوجود بیاید. مهم نیست کجی بایت چقدر وخیم است، اصلاح آندربایت عموماً توصیه می شود زیرا اگر درمان نشود می تواند منجر به بروز مشکلات دیگر شود.

علل بروز آندربایت کدامند؟

اکثر علل بروز آندربایت ژنتیکی هستند؛ اگر حداقل یکی از والدین آندربایت داشته (است) باشد پس احتمال آندربایت داشتن کودکان آنها نیز افزایش پیدا خواهد کرد. علاوه بر این، شرایط با شکاف کام و لب نیز ارتباط دارد. بعلاوه، می تواند نتیجه برخی رفتارهای خاص در کودکی باشد، از جمله:

• مکیدن انگشت
• تانگ تراست
• استفاده بیش از حد از پستانک
• شیر داده به کودک با شیشه شیر

ممکن است فک بالا خیلی کوتاه باشد یا به درستی رشد نکرده باشد یا فک پایین خیلی جلوتر آمده باشد- یا ترکیبی از هر دو.

آندربایت و درمان ان

آیا لازم است آندربایت اصلاح شود؟

یکی از بزرگترین تفاوت های بین آندربایت و اوربایت این است که مقدار اندکی اوربایت طبیعی است، در حالی که هیچ نوع آندربایتی “طبیعی” تلقی نمی شود. مشکلات متعددی وجود دارند که در نتیجه داشتن آندربایت بوجود می آیند، و هر چه بیشتر برای اصلاح آنها صبر کنید، درمان آنها دشوارتر خواهد شد.

اگر کودک شما آندربایت دارد، بهتر است درمان را زود و در مراحل اولیه آغاز کنید، وقتی استخوان های آنها راحت تر جابجا می شوند. بدون درمان، مشکلات بسیاری هستند که ممکن است کودک شما با آنها مواجه شود، از جمله:

• مشکل در درست گاز زدن و درست جویدن غذا.
• مشکلات گفتاری مانند نوک زبانی یا مبهم حرف زدن.
• درد صورت در نتیجه فشارها و کشش های غیر عادی روی فک.
• بالا رفتن احتمال پوسیدگی دندان ها.
• ساییدگی و کج شدن دندان ها.
• متفاوت شدن شکل صورت نسبت به معمول.

آندربایت چگونه درمان می شود؟

اگر تشخیص داده شد که شما، کودک، یا نوزادتان آندربایت دارید، مطمئناً می خواهید بدانید چگونه باید آن را درمان کرد. راه های مختلفی هستند که برای درمان موفقیت آمیز آندربایت ارائه شده اند. ارتودنتیست شما بهترین راهکار را برای وضعیت شما توضیح خواهد داد، اما در زیر می توانید خلاصه ای از رایج ترین درمان ها را مطالعه نمایید. برای ارائه مؤثرترین و با دوام ترین درمان، معمولاً دو یا چند درمان با یکدیگر ترکیب خواهند شد.

آندربایت و درمان ان

اکسپندر یا وسیع کننده فک بالا Upper jaw expander

در مواردی که آندربایت فک در نتیجه عدم رشد کامل فک بالا بوجود آمده باشد، اکسپندر یا وسیع کننده کام کمک می کند فک رشد کند تا به شکل درست و مناسب خود برسد. اکسپندر ابزار فلزی است که روی دندان های عقب دهان قرار می گیرد. این ابزار به تدریج دندان ها را رو به بیرون فشار می دهد و سقف دهان (کام) را وسیع می کند. برخی ابزارها متحرک هستند، مانند ریتینرها، در حالی که برخی دیگر در جای خود ثابت هستند.

این یکی از ابزارهای درمان آندربایت است که کمتر جلب توجه می کند؛ مگر آنکه بخندید یا خمیازه بکشید، هیچ کسی سقف دهان یا دندان های عقب که ابزار روی آنها قرار گرفته است را نمی بیند. افرادی که از وسیع کننده کام استفاده کرده اند ابراز داشته اند که استفاده از آن مقداری درد بوجود می آورد، اما زمانی که استخوان فک دستکاری می شود مقداری ناراحتی انتظار می رود. از آنجا که استخوان های فک تا سنین ۱۲ تا ۱۳ سالگی جوش نمی خورند، شروع این درمان در سنین کم راحت تر پیش خواهد رفت.

اکسپندر فک معمولاً حدود یک سال استفاده می شود، اما این مدت زمانی به مقدار جابجایی مورد نیاز دندان ها بستگی دارد. وقتی درمان تکمیل می شود، بیمار باید مدتی ریتینر استفاده کند تا استخوان جدید رشد کند، و اوربایت اصلاح شده را دائمی سازد.

آندربایت و درمان ان

هدگیر ریورس پول Reverse pull headgear

روش دیگری که برای اصلاح و درمان آندربایت استفاده می شود فیس ماسک یا هدگیر ریورس پول است. شاید ترسناک به نظر برسد، اما یک راه کاملاً عادی اصلاح آندربایت است. هدگیر روی پیشانی و چانه قرار می گیرد و با استفاده از یک بند الاستیک (نوار کشی) به بریس ها یا ریتینر متصل می شود تا آرام آرام فک بالا به جای درست خود جابجا شود.

مطالعه ای که روی این ابزار انجام شده است حاکی از این است که این روش اصلاح آندربایت روی هم رفته ۷۵% موفقیت آمیز خواهد بود، و اگر درمان قبل از سن ۱۰ سالگی آغاز شود، حتی موفقیت آمیز تر نیز خواهد بود.

برای بهره مند شدن از بیشترین مزایا، هدگیر ریورس پول باید در اکثر اوقات، تا جایی که امکان دارد استفاده شود؛ مطمئناً هر شب، و شاید حتی در طول روز. ممکن است استفاده از ابزار برای کودک شما حین مشاهده تلویزیون یا انجام تکالیف مشکل آفرین نباشد، اما استفاده از آن در مدرسه و اماکن عمومی و اتفاقات اجتماعی مسئله دیگری است. با این حال، باید دستورات ارتودنتیست را دنبال کنید زیرا استفاده از فیس ماسک ریورس پول می تواند از نیاز به جراحی در آینده بکاهد.

آندربایت و درمان ان

چانه بند Chin cap or cup

چانه بند به شکلی نسبتاً متفاوت عمل می کند. این ابزار روی سر قرار می گیرد، از بالای سر تا چانه، و به گونه ای طراحی شده است که در طول سال هایی که استخوان های کودک رشد دارند، با عقب کشیدن فک پایین رشد آن را کاهش می دهد.

این ابزار معمولاً همان زمانی استفاده می شود که فیس ماسک ریورس پول استفاده می شود، تا فک بالا را به مل بهتری جابجا نماید تا آندربایت فک پایین وخیم تر نشود. چانه بند باید در طول خواب و زمان هایی مورد استفاده قرار بگیرد که موجب شرمندگی کودک نشود، مثلاً زمان هایی که کودک بیرون منزل است.

آندربایت و درمان ان

استفاده از بریس ها برای درمان آندربایت

علاوه بر روش هایی که در بالا اشاره شدند، بریس ها معمولاً بخشی از درمان آندربایت هستند. درست مانند استفاده از بریس ها برای درمان مشکلات دیگر، مانند اوربایت، کراس بایت، و اپن بایت، بریس ها برای درمان آندربایت دندان ها را به محلی بهتر می چرخانند، فشار می دهند، می کشند.

برخی ارتودنتیست ها براکت های سرامیکی و برخی دیگر براکت فلزی استفاده می کنند. گزینه اول کمتر جلب توجه می کنند. پس از تکمیل درمان آندربایت با بریس ها، باید ریتینر استفاده کنید تا پیشرفت روند درمان را حفظ کنید.

اینویزیلاین

در برخی موارد، این امکان وجود دارد که برای درمان آندربایت از اینویزیلاین ها استفاده کرد. اینویزیلاین ها بریس های الاینر شفافی هستند که تقریباً غیر قابل مشاهده هستند، که آنها را به گزینه ای شناخته شده برای افرادی تبدیل کرده است که نمی خواهند بقیه متوجه شوند آنها تحت درمان هستند. امکان درمان آندربایت با اینویزیلاین به تنهایی وجود دارد، اما گاهی اوقات برای درمان مناسب نیستند و ممکن است لازم باشد جراحی نیز انجام شود. برای بررسی اینکه شما یا کودکتان گزینه های مناسبی برای اصلاح آندربایت با اینویزیلاین هستید یا خیر بهتر است با یک ارتودنتیست مجرب مشورت کنید.

کشیدن دندان برای کمک به درمان آندربایت

گاهی اوقات، آندربایت آندربایت می تواند در نتیجه تعداد زیاد دندان ها در فک پایین بروز پیدا کند. در این صورت، ارتودنتیست کشیدن دندان را توصیه خواهد کرد. کشیدن دندان ممکن است در صورتی لازم باشد که به بریس ها کمک کند بهتر عمل کنند، زیرا فضای کافی ایجاد می کند تا بقیه دندان ها در جای درستی قرار بگیرند.

کشیدن دندان معمولاً تحت بی حسی موضعی انجام می شود، اما در موارد پیچیده یا در صورت نیاز به کشیدن چندین دندان از بیهوشی عمومی استفاده می شود. این فرایند بسیار معمول است و معمولاً به سرعت قابل انجام است. دندانپزشک تنها دندان را می چرخاند و تکان می دهد تا دندان درون حفره خود لق شود، سپس آن را بیرون می کشد.

آندربایت و درمان ان

جراحی آندربایت

گاهی اوقات مشکلات مربوط به آندربایت نسبتاً شدید هستند و نیاز به جراحی خواهند داشت. بسته به مشکلاتی که جراح شناسایی می کند، جراحی آندربایت می تواند شامل بخش های متفاوتی باشد.

ممکن است لازم باشد فک پایین رو به عقب جابجا شود و تغییر وضعیت در آن داده شود، یا ممکن است جراحی آندربایت روی فک بالا متمرکز شود. به هر صورت، پیچ ها و مهره های کوچکی اطراف استخوان جای داده خواهند شد تا اطمینان حاصل شود به جای قبل خود باز نمی گردند. گاهگاهی، هر دو فک نیاز به تنظیم دارند.

دندانپزشک برای شما توضیح خواهد داد قبل و بعد از جراحی در آندربایت شما چه تفاوت هایی بوجود آمده است. برخی از شایع ترین تغییرات عبارتند از:

• بهبود گفتار
• شکل چهره متفاوت
• بهداشت دهانی بهتر

این نوع جراحی غیر معمول نیست و اگر در مورد تغییرات ظاهری خود نگران هستید می توانید از ارتودنتیست یا جراح خود بخواهید تصاویر بیماران دیگر قبل و بعد از جراحی آندربایت را به شما نشان دهند.

به طور معمول، هیچ جای زخم و اسکاری پس از جراحی آندربایت به جا نخواهد ماند زیرا همه برش ها داخل دهان زده خواهند شد. ممکن است فک پس از جراحی سیم پیچی شود، یا یک چارچوب داخلی درون دهان قرار داده شود، تا اطمینان حاصل شود استخوان ها در جای درست خود بهبود پیدا می کنند. به بیماران توصیه می شود برای مدت ۲ تا ۴ هفته از محل کار و تحصیل خود مرخصی بگیرند. معمولاً درمان شامل استفاده از بریس ها قبل یا بعد از جراحی، یا هر دو، نیز می شود.

آندربایت و شکاف کام و لب

احتمال وجود آندربایت در نوزادانی که با شکاف کام و لب به دنیا می آیند خیلی بیشتر است. در شکاف کام و لب معمولاً استخوان فک بالا به درستی رشد نمی کند و موجب بوجود آمدن آندربایت می شود.

به طورکلی، برای اصلاح مشکل آندربایت در این دسته کودکان جراحی لازم است و معمولاً با آنچه در بالا ذکر شد تفاوتی ندارد. برخی جراحی ها برای حل مشکل در شکاف کام و لب ممکن است به طور همزمان انجام شوند، یا ممکن است به طور همزمان انجام شوند.

نتیجه گیری

آندربایت ها به اندازه اوربایت ها شایع نیستند؛ تنها حدود ۵ تا ۱۰% افراد این شرایط را تجربه خواهند کرد، و در حقیقت باید در هر صورت درمان شود. راه های مختلف برای اصلاح آندربایت به این معناست که روشی برای درمان انتخاب خواهد شد که برای شما یا کودک شما مناشب باشد.

وقتی یک کودک با آندربایت تشخیص داده می شود، طرح درمانی می تواند انتخاب شود که از هر روش ممکن دیگر کمتر تهاجمی باشد. نرخ موفقیت درمان وقتی زود انجام می شود، واقعاً بالا است، و حتی اگر جراحی لازم باشد، تفاوت خیلی زیادی در بهداشت دهان و سلامت عمومی فرد بوجود خواهد آورد.

بیماران و والدین وقتی قصد آغاز درمان ارتودنسی را دارند، پرسش های بسیاری از ارتودنتیست ها می پرسند، اما یک پرسش وجود دارد که اغلب به اندازه کافی در مورد آن پرسیده نمی شود: آیا جویدن ناخن می تواند به دندان ها آسیب برساند؟

عادت ناخن خوردن به مرور زمان می تواند موجب ساییدگی دندان های شود.

وقتی از دندان ها به سختی برای کندن و خرد کردن تکه هایی از ناخن ها و حتی پوست های اطراف آنها استفاده می شود، باعث ساییدگی و خوردگی مضاعف آنها می شود. این کار نه تنها موجب ساییدگی زود هنگام و پیش از موعد دندان ها می شود، بلکه موجب ایجاد سطوح ناهموار می شود.

خطرات جویدن ناخن برای درمان ارتودنسی

جویدن ناخن می تواند منجر به بروز مشکلات وخیم تر در مفصل فکی گیجگاهی شود.

اختلالات مفصل فکی گیجگاهی می تواند باعث شود سر درد، درد فک، و قفل شدگی و صدای کلیک در فک را تجربه کنید. اگر قبلاً درگیر اختلالات مفصل فکی گیجگاهی بوده اید، با فشاری که حین جویدن ناخن به دندان ها و فک ها وارد می شود و انگشتان به دندان ها فشار وارد می کنند تا تکه هایی از ناخن ها را بکنند، ممکن است مشکل شما وخیم تر شود.

جویدن ناخن ها می تواند میکروب های بیشتری به دهان وارد کند.

به همه چیزهایی که در طول روز با انگشتان خود لمس می کنید فکر کنید. هر بار که ناخن های خود را می جوید، به نظر می رسد که در حال لیس زدن دستگیره در، نرده کنار پله ها و دستان فردی هستید که آن روز با او دست داده اید. به خاطر همه میکروب هایی که دستان شما با آنها تماس پیدا می کنند، جویدن ناخن منجر به بالا رفتن خطر ابتلا به بیماری هایی مانند سرماخوردگی و عفونت های دیگر هستید.

خطرات جویدن ناخن برای درمان ارتودنسی

 ناخن جویدن می تواند موجب آسیب به بافت نرم شود و منجر به بروز عفونت شود.

جویدن ناخن ها نتایجی مانند گرفتن آنها با ناخن گیر یا استفاده از سوهان ناخن ندارد. جویدن آنها لبه های زبر و ناهمواری به جای می گذارد و هر بار که این لبه های دندانه دندانه را به دهان خود نزدیک می کنید، احتمال بریدن لثه ها وجود دارد. آنچه در بالا در مورد میکروب ها گفتیم را به خاطر دارید؟ میکروب ها و بریدگی ها ترکیب خوبی نمی سازند.

ناخن خوردن می تواند موجب کج شدن دندان ها شود.

به درمان ارتودنسی فکر کنید: ارتودنتیست ها فشار تجویز شده را به دندان ها وارد می کنند تا بتوانند آنها را به موقعیت درست خود جابجا کنند. جویدن ناخن ها با فشارهای مربوط به خود همراه است، و می تواند دندان ها را به مسیر نامطلوبی هدایت نماید. فشار مداومی که با جویدن ناخن ها به دندان های وارد می شود می تواند دندان ها را به جلو منحرف نماید و باعث شود به تدریج بچرخند.

جویدن ناخن ها می تواند باعث شود سرعت درمان کندتر شود و ریشه دندان ها ضعیف شوند.

شاید این چیزی باشد که تعجب بسیاری از بیماران را برانگیزد، زیرا یکی از شایع ترین پرسش هایی که در طول جلسات نخست مشاوره بارها و بارها از ارتودنتیست ها پرسیده می شود این است که “چه زمانی براکت ها برداشته خواهند شد؟”

اگر می خواهید کمک کنید مطمئن شوید درمان شما با وقفه مواجه نمی شود، ناخن های خود را نجوید. این عادت بد، فشار اضافی به دندان ها وارد می سازد، که می تواند از سرعت جابجایی مورد انتظار ارتودنتیست که سعی می کند در طول درمان ارتودنسی به آن دست یابد بکاهد، و این می تواند موجب تضعیف ریشه های دندان ها شود.

جویدن ناخن ها می تواند منجر به بیشتر شدن هزینه های دندانپزشکی در طول عمر شود.

انجمن دندانپزشکان عمومی تخمین زده است که افرادی که به طور مزمن ناخن می جوند، با ترک این عادت در طول عمر خودمی توانند ۴۰۰۰ دلار از هزینه های دندانپزشکی خود بکاهند.

تأثیر آن روی کیفیت زندگی.

مطالعه ای که در سال ۲۰۱۴ منتشر شد حاکی از این بود که افرادی که دائماً در حال جویدن ناخن های خود هستند، نسبت به افرادی که این عادت غیر بهداشتی را ندارند، مشکلات زندگی خود را در سطح بالاتری گزارش می کنند. این می تواند ناشی از شرمندگی باشد که آنها از ظاهر ناخن های خود احساس می کنند، و نیز فشار روحی که تجربه می کنند هنگامی که با میل به جویدن ناخن های خود مبارزه می کنند.

حقایق و آمار مربوط به عادت جویدن ناخن

اگر شما هم ناخن می جوید، خوب است بدانید تنها نیستید. برخی آمارها نشان می دهند ۳۰ درصد از کودکان، ۴۵ درصد از نوجوانان، ۲۵ درصد از جوانان، و ۵ درصد از افراد بزرگسال ناخن های خود را می جوند. جویدن ناخن بیشتر در طول دوران بلوغ شیوع دارد، و پس از ۱۰ سالگی بین پسران بیشتر از دختران شایع است.

این عادت بد دهانی به عنوان شکلی از اختلالات وسواس فکری است، با این حال افراد جوانی که ناخن های خود را می جوند این کار را خارج رختخواب یا بواسطه استرس نیز انجام می دهند، نه فقط به خاطر اختلالات روحی و روانی.

خطرات جویدن ناخن برای درمان ارتودنسی

چگونه می توان عادت جویدن ناخن را ترک کرد؟

اگر شما ناخن های خود را می جوید، زامن آن رسیده است که راهی برای ترک آن بیابید. ما در اینجا برخی از این راهکارها را به شما معرفی می کنیم.

• ناخن های خود را کوتاه و سوهان کشیده نگه دارید تا تمایل به جویدن آنها را در خود از بین ببرید.
• دقت کنید زمانی که ناخن های خود را می جوید چه احساسی دارید. بدانید چه چیزی موجب می شود به جویدن ناخن های خود تحریک شوید، ممکن است بتوانید جایگزین بهتری برای کنار آمدن با این احساسات پیدا کنید.
• علل بنیادی را بیابید و درمان کنید. ممکن است لازم باشدی تمرین یا تکنیک های خاصی انجام دهید، از جمله مدیتیشن، یوگا، و تمرینات تنفس.
• محصولات OTC را امتحان کنید که بی رنگ هستند اما می توانید مانند لاک روی ناخن های خود بزنید. آنها معمولاً مزه بدی دارند و هنگام جویدن ناخن حس ناخوشایندی به شما دست خواهد داد.
• دستکش بپوشید یا دور انگشتان خود چسب یا بانداژ قرار دهید.
• فعالیت هایی انجام دهید که دست های شما را مشغول نگه می دارند ازجمله تمرین نوازختن یک آلت موسیقی خاص، یا هنرهای دستی دیگر.
• ناخن های خود را مانیکور کنید. وقتی ناخن های شما زیبا به نظر برسند حتماً نمی خواهید آنها را خراب کنید.
• برای کمک به کنترل موقعیت هایی که شما را به جویدن ناخن وا می دارند، تکنیک های کنترل استرس را در پیش بگیرید.
• از دوستان و اطرافیان خود بخواهید به شما یادآوری کنند ناخن خود را نجوید.

افزایش خطر پوسیدگی دندان ها در زیر و کنار بندهای ارتودنسی و احتمال زیاد پوسیدگی محیط بین دندان ها در تکنیک های باندینگ مستقیم، حداکثر استفاده از فرایندهای پیشگیرانه از پوسیدگی دندان ها را در طول درمان ارتودنسی ضروری می کند. در یک برنامه پیشگیرانه باید استفاده موضعی از فلوراید گنجانده شود، مخصوصاً اگر بیمار در یک منطقه فاقد فلوراید سکونت دارد (آب آشامیدنی آنها فاقد فلوراید است). بنابراین مهم است دندانپزشک و ارتودنتیست شما بدانند کدام روش، مؤثرترین روش فلوراید تراپی است.

از دهه ۱۹۴۰ تاکنون صدها مطالعه بالینی برای ارزیابی تأثیرگذاری روش های مختلف اعمال فلوراید روی دندان ها با تأثیرات موضعی و سیستمیک مورد بررسی قرار گرفته اند. این تحقیقات به ابداع روش های مختلف اعمال فلوراید روی دندان ها ختم شده اند که در حال حاضر فراهم هستند. گرچه فلوراید تراپی موضعی به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، هنوز هم تحقیقات بالینی زیادی نیاز دارد.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

خمیر پروفیلاکسی فلوراید

استفاده از خمیرهای پاک کننده و پولیش کننده قبل از چسباندن بندهای ارتودنسی می تواند منجر به زدودن حجم قابل توجهی از مینای سطح دندان شود. این اتفاق ناخوشایند و نامطلوب است، زیرا مینای سطح دندان حاوی سطوح بالای فلوراید است و بیشتر از مینای زیرین در برابر پوسیدگی مقاوم است. کاهش فلوراید سطح دندان می تواند با استفاده از خمیر فلوراید جبران شود، که مقادیر کافی فلوراید برای حفظ یا افزایش سطح اصلی فلوراید در سطوح پولیش شده را فراهم خواهد آورد. بعلاوه، خمیر اضافی فلوراید می تواند به قسمت هایی که مستعد پوسیدگی هستند پخش شود که با درمان پروفیلاکسی دسترسی به آنها دشوار است (فرو رفتگی ها، شیارها، و سطوح پروکسیمال یا بین دندانی).

کاهش پوسیدگی در نتیجه استفاده تخصصی خمیر پروفیلاکسی فلوراید چشمگیر است، مخصوصاً زمانی که درمان به صورت شش ماه یک بار انجام شود، در حالی که اعمال آن به صورت شخصی نمی تواند به صورت چشمگیر از پوسیدگی ها جلوگیری نماید. گرچه برای پروفیلاکسی های معمول، خمیر های فلورایده برتر از خمیرهای جرم گیر غیر فلورایده هستند، کاملاً واضح است که نمی توانند جایگزین اعمال موضعی فلوراید در طول درمان ارتودنسی شوند.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

اعمال موضعی فلوراید

مطالعات زیادی برای بررسی تأثیر سالانه یا شش ماهه اعمال موضعی فلوراید، و پروفیلاکسی قبل از آن، انجام شده است. سه ترکیب پر استفاده فلوراید تراپی موضعی عبارتند از الف) سدیم فلوراید خنثی (NaF) 2%، ب) فسفات سدیم فلوراید اسیدی (APF)، با PH حدود ۳ و حاوی فلوراید %۲/۱، و ج) استانوس فلوراید %۱۰-۸. از بین این سه ترکیب،در حال حاضر، APF بیشترین شهرت را دارد. اسیدیته محلول آن می تواند موجب افزایش جذب فلوراید در سطح مینای دندان شود، و به نظر می رسد فسفات اضافی این تأثیر دو گانه را دارد که موجب کاهش تحلیل مینای دندان و شکل گیری فلوراید کلسیم شود، در نتیجه اجازه می دهد فلوراید اضافی به شکل فلوراپاتیت درآید. دلیل اساسی و منطقی انتخاب APF مشاهده رسوب بیشتر فلوراید در قسمتهای دست نخورده مینای دندان با این ماده بیشتر از مواد دیگر است. به نظر منطقی می رسد که تأثیر ضد پوسیدگی اعمال نا منظم و گاهگاهی فلوراید با غلظت بالا به بالا رفتن سطح فلوراید روی مینای دندان مربوط می شود، اما هنوز هم روی این موضوع خیلی تحقیق نشده است.

قبل از اعمال موضعی فلوراید روی دندان ها باید آنها به صورت تخصصی پاکسازی و خشک شوند. دندان ها باید با رول های پنبه ایزوله شوند و سطوح دندان ها باید به مدت ۴ دقیقه با محلول فلوراید مرطوب نگه داشته شوند، و این کار باید با قرار دادن مداوم پنبه آغشته به فلوراید روی آنها انجام شود. بسته به اینکه منطقه ای که قرار است فلوراید روی آن اعمال شود چقدر بزرگ است، محلول فلورایده باید به گونه ای روی دندان ها اعمال شود که هر بار یک چهارم یا نیمی از دندان ها آغشته شوند و در این اثناء باید دندان ها عاری از بزاق نگه داشته شوند. در طول اعمال فلوراید لازم است به هیچ عنوان دندان ها آغشته به بزاق نشوند. نیم ساعت پس از اعمال فلوراید به مدت حداقل نیم ساعت باید از خوردن و آشامیدن هر چیزی اجتناب شود.

اعمال فلوراید روی دندان ها ممکن است برای کودکان خسته کننده باشد، به همین دلیل برای انجام این کار تکنیک هایی ابداع شده است تا باقی ماندن و نفوذ اعمال موضعی فلوراید روی دندان ها افزایش پیدا کند. عملیات مقدماتی روی دندان ها با اسید فسفریک رقیق قبل از اعمال فلوراید خاصیت اِچ کنندگی خفیفی روی مینای دندان بوجود می آورد، که به نظر می رسد منجر به افزایش جذب فلوراید و کاهش آلودگی در قسمت های پوسیده شود. با این حال، تست های بالینی طولانی مدت تری لازم است تا تأثیرگذاری این روش تأیید شود. راهکار دیگر برای افزایش جذب فلوراید طولانی تر کردن تماس فلوراید با سطح دندان، با تکنیک های پوشش دهی متفاوت است.

به منظور پیشگیری یا کاهش پوسیدگی زیر و نزدیک بندهای ارتودنسی، گزارش های متعددی وجود دارند که حاکی از تأثیر گذاری روش های مختلف اعمال موضعی فلوراید، شامل SnF، NaF، و APF هستند.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

ژل های فلورایده

استفاده از ژل های فلورایده می تواند شامل اعمال تخصصی در تری هایی باشد که به صورت شخصی برای هر شخص قالب گیری و ساخته می شوند و به عنوان اپلیکاتور استفاده می شوند، یا خود بیمار می تواند با استفاده از مسواک این کار را انجام دهد. مطالعات چندانی روی روش های اعمال ژل های فلورایده روی دندان ها صورت نگرفته است، اما روش هایی که انجام آنها نسبت به فرایندهای استاندارد اعمال فلوراید روی دندان ها راحت تر هستند، با اقبال بیشتری مواجه شده اند. همانطور که پیش از این اشاره شد، به علت نفوذ اندک ژل ها، جذب فلوراید توسط مینای دندان، احتمالاً کم اثرتر از زمانی است که به صورت محلول استفاده می شود. با این حال، تحقیقات اخیر حاکی از این هستند که ژل های APF به همان اندازه خوب یا بهتر از دیگر مواد فلورایده موضعی هستند، از جمله محلول های APF، و بهتر می توانند سطوح بالاتر فلوراید را روی سطح مینای دندان ته نشین کنند و شروع فرایند شکل گیری ضایعات پوسیده و میزان گستردگی آنها را کاهش دهند.

ژل ها می توانند برای مدت زمانی طولانی تر از محلول ها روی مینای دندان ها نگه داشته شوند و شسته نشوند. از نظر تأثیر، ژل ها کمک می کنند یون های فلوراید روی سطح مینای دندان ها باقی بمانند و جذب آنها بالاتر برود.

ژل های فلوراید به شکل ترکیبات APF و SnF_۲ و NaF وجود دارند، اما در اکثر مطالعات از ترکیبات APF و NaF استفاده شده است. ژل های APF برای مصارف تخصصی حاوی فلوراید ۲/۱% از سدیم فلوراید در یک ژل مایع اسید فسفریک  M1/0 با pH تقریبی ۳ هستند. اما وقتی ژل های APF برای مصارف شخصی داخل منزل استفاده می شوند، حاوی فلوراید با غلظت پایین تر و pH بالاتری هستند. ژل های APF با برندهای مختلف و طعم های متنوعی، برای سلایق مختلف در دسترس هستند.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

نحوه اعمال ژل های فلورایده روی دندان ها

در مطب های دندانپزشکی ژل های APF می توانند با قالب یا با تکنیکی شبیه رنگ آمیزی روی دندان ها اعمال شوند. تکنیک نخست، بواسطه تماس یکدست و نزدیک ژل و سطح دندان، که برای رسوب فلوراید لازم است، نتایجی بهتر در بر خواهد داشت. تکنیک قالب گیری بر اساس استفاده از تری های شخصی و از نوع دلخواه (تری های پلاستیکی، تری های فومی یکبار مصرف و به صرفه، قالب های آلژینات، تری های مومی) است که باید محکم به دور قوس دندانی قرار بگیرند. پس از پروفیلاکسی دقیق و  air dry(خشک کردن با هوا) کردن دندان ها، ۲ تا ۳ میلی لیتر ژل داخل تری ریخته می شود، پس از آن باید تری به مدت ۴ دقیقه روی هر قوس دندانی قرار بگیرد. با جدیدترین اپلیکاتورها، هر دو قوس دندانی را می توان به طور همزمان درمان کرد. ژل های اضافی و بزاق در طول فرایند باید از داخل دهان تخلیه شوند. سپس تری از روی دندان ها برداشته می شود و دندان ها با یک تکه پنبه پاک می شوند. به بیماران گفته می شود به مدت ۳۰ دقیقه از خوردن هر چیزی خودداری کنند.

در طول درمان ارتودنسی فرایند اعمال فلوراید ممکن است به طور سنتی همراه با قالب گیری از دندان ها انجام شود. هم تری های یکبار مصرف و به صرفه فومی جدید و هم قالب های آلژینات، که تنها تاج دندان ها را در بر می گیرند، در دسترس هستند، که می توانند مناسب ترین اپلیکاتورها باشند. در هر دو صورت، هر دو قوس دندانی به طور همزمان تحت فلوراید تراپی قرار می گیرند، در نتیجه کل زمان فلوراید تراپی به چند دقیقه کاهش می یابد. مزایای استفاده از قالب های آلژینات برای اعمال ژل های APF قابل اثبات هستند. یون های آزاد Ca در آلژینات، ممکن است در کنار سطح مشترک بین آلژینات و ژل فلوراید، با فلوراید ترکیب شوند، اما لایه ژل در تماس با دندان ها تحت تأثیر قرا نمی گیرد. توصیه می شود از یک دست قالب اضافی استفاده شود، زیرا شستن ژل باقی مانده از داخل تری دشوار است.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

تا چند وقت اخیر، استفاده از ژل های SnF_۲ به خاطر ناپایداری آنها در شکل مایع منع می شد. با به ثبات رساندن SnF_۲ در یک محلول گلیسیرین می توان بر این مشکل فائق آمد. تاکنون تنها در یک مطالعه استفاده از ژل های فلورایده در دندانپزشکی پیشگیرانه برای بیماران ارتودنتیک در آزمایشات کوتاه مدت بررسی شده است. در این مطالعه مشخص شد وقتی از ژل های SnF_۲ ۴%/۰  به صورت روزانه و شخصی استفاده می شود، میزان انحلال پذیری مینای دندان به میزان چشمگیری کاهش می یابد. در این تکنیک، ژل روی مسواک ریخته می شود، و روی سطح تمام دندان ها توزیع می شود، و بلافاصله پس از مسواک زدن درست قبل از رفتن به رختخواب، به مدت حدوداً ۱۰ ثانیه داخل دهان چرخانده می شود و از دهان خارج می شود.

به طور خلاصه، ژل های فلورایده موضعی بواسطه اعمال راحت آنها، اصولاً انجام آن در مطب می تواند جایگزین رنگ آمیزی محلول های فلورایده قبل از کارگذاری ابزارهای ارتودنسی روی دندان ها شود. استفاده از روش اعمال ژل APF به عنوان یک فرایند معمول طی دوره درمان ارتودنسی توصیه می شود.

حفظ سلامت بافت های پریودنتال یکی از موضوعاتی است که دائماً در طول دوره درمان ارتودنسی در طرح درمان نمود می یابد زیرا از اهمیت ویژه ای برخوردار است و می تواند نتایج درمان ارتودنسی را تحت تأثیر قرار دهد. بیمارانی که بیماری پریودنتال (بافت لثه اطراف دندان) دارند، باید مشکل آنها قبل از آغاز درمان ارتودنسی درمان شود که با زدودن پلاک ها، تسطیح سطح ریشه ها، همراه با جراحی لثه و نیز برنامه های شخصی برای حفظ و نگهداری لثه ها انجام می شود.

با این حال، در صورتی که بیماری پریودنتال در طول دوره درمان ارتودنسی افزایش یابد، نسبتاً، یا به طور کامل مشکل بروز می یابد. خود عناصر اساسی درمان ارتودنسی، ابزارها، اغلب حجم زیادی می گیرند که باعث می شود انباشته شدن پلاک های دندانی افزایش یابد، که این مقدار، بسته به نوع ابزار و میزان دشواری در حفظ بهداشت روزانه متفاوت خواهد بود. هدف مراقبت های پریودنتال جلوگیری از بروز مجدد این بیماری ها است.

سلامت لثه در درمان ارتودنسی

بیماری پریودنتال (لثه) و درمان ارتودنسی

بیماری لثه نوعی التهاب است که بواسطه علل مختلفی بروز می یابد و با ترکیب وجود پاتوژن های باکتریایی با عوامل میزبان فردی بوجود می آید. برخی خطرات سیستمیک با برخی عوامل تشدید کننده مانند مصرف تنباکو، فشار، و مال اکلوژن، می توانند موجب پیشرفت بیماری پریودنتال شوند.

با وجود بیماری پریودنتال، دندان هایی که تحت تأثیر قرار گرفته اند و استخوانی که از آنها حمایت می کند کاهش می یابد، در برابر فشارهای ماهیچه ای که با زبان، لب ها، و گونه ها وارد می شود، و نیز تأثیرات اکلوزال، مقاومت کمتری از خود نشان می دهند.

دندانپزشک ها به محض تشخیص و تأیید بیماری مزمن لثه، مرحله نخست درمان را آغاز می کنند تا تجمع باکتریایی را کاهش دهند و از انباشته شدن بیوفیلم ها جلوگیری کنند. گام نخست درمان شامل برنامه مراقبت های بهداشت دهانی روزانه است که برای هر بیمار به صورت مجزا طراحی می شود، جرمگیری عمیق دندان ها، و پس از آن پولیش با دقت سطح ریشه دندان ها و تاج دندان. در نهایت با جراحی می توان ضایعات مقاوم را پس از درمان اولیه حذف کرد.

به محض توقف روند پیشرفت بیماری لثه، ارتودنتیست می تواند درمان ارتودنسی را با هدف اصلاح مشکلات قرار گیری دندان ها که در نتیجه بیماری لثه بروز یافته است را آغاز نماید. از آنجا که سطح استخوان کاهش یافته است، فشارهای ارتودنتیک به کار گرفته باید سبک و به خوبی کنترل شده باشند. درمان پریودنتال تنها در صورتی با ثبات خواهد بود که یک برنامه مراقبت منظم و صحیح برای هر بیمار طراحی شده باشدو در طول کل دوره استفاده از ابزارها رعایت شود. و پس از تکمیل دوره درمان، دوره حفظی که انجام می شوند، از دیدگاه پریودنتال باید کمترین آسیب را وارد کند، به شرطی که همسو با اهداف حفظ نتایج درمان های ارتودنسی و پریودنتال باشد.

مراجعاتی که برای مراقبت های پریودنتال پس از اتمام مرحله نخست آغاز می شوند، تا پایان درمان فعال ارتودنسی ادامه پیدا می کنند. این روند باید برای همه بیماران، پس از اتمام درمان فعال نیز به مدت دو یا سه مرتبه در سال ادامه یابد تا از بروز مجدد بیماری پریودنتال پیشگیری شود، زیرا قطعاً منجر به بازگشت دندان ها به وضعیت قبل خواهد شد.

سلامت لثه در درمان ارتودنسی

مراقبت های پریودنتال قبل از آغاز درمان ارتودنسی

مراقبت های خانگی

نخستین گام آماده سازی یک برنامه بهداشت دهانی روزانه قابل انجام برای هر بیمار است. این قوانین برای بیمارانی صدق نمی کند که در استفاده از ابزارهای مراقبت های دهانی به اندازه کافی دقیق هستند آنقدر که در معرض خطر خوردگی و ساییدگی مینای دندان هستند.

پس از آموزش دقیق نحوه مراقبت های خانگی به بیمار، بهتر است استفاده از مسواک های برقی توصیه شوند زیرا از نمونه های دستی برای آنها مناسب تر هستند، مخصوصاً زمانی که بیماران بزرگسال وقت کمتری برای انجام این کار دارند. تأثیر گذاری فوق العاده این ابزارها اثبات شده است. استفاده از مسواک های بین دندانی نیز حائز اهمیت است.

استفاده از واتر جت نیز توصیه می شود زیرا این ابزار خونرسانی به بافت لثه اطراف دندان ها را افزایش می دهد و به زدودن جرم های اطراف دندان ها نیز کمک می کند. علاوه بر اینها، افزودن هیدرژن پراکسید به محلولی که در مخزن واترجت ریخته می شود هیچ مشکلی بوجود نخواهد آورد اما دهانشویه های کلرهگزیدین دی گلوکونات چرب توصیه نمی شوند زیرا موجب مسدود شدن مجرای آب دستگاه خواهند شد دستگاه قابل استفاده نخواهد بود.

سلامت لثه در درمان ارتودنسی

مراقبت های تخصصی

مراجعه و معاینات منظم برای درمان های پریودنتال حائز اهمیت است. این معاینات شامل بررسی مقدار جابجایی دندان ها، ارزیابی اکلوژن و نیز نرخ تجمع و انباشته شدن جرم و رسوب روی دندان ها است. علاوه بر این، با مراجعات منظم به دندانپزشک و ارتودنتیست بیمار بیشتر برای مراقبت ها ترغیب می شود و هر بار می توان او را تشویق کرد و از اهمیت رعایت بهداشت برای او توضیح داد. بیماران باید بدانند که بیماری لثه ای که آنها از آن رنج می برند، و معمولاً مزمن است، قابل کنترل است و باید برای درمان آن تلاش کنند.

افزایش استفاده از ایمپلنت های دندانی باعث شده است عنصر جدیدی به مراقبت های پریودنتال افزوده شود: مراقبت از بافت های پیرامون ایمپلنت ها. بیمارانی که بیماری لثه دارند اغلب نیاز به کاشت ایمپلنت نیز دارند و مراقبت از آنها به یکی از مراحل جدید مراقبت های تخصصی دندانی مدرن تبدیل شده است. برنامه درمان برای بیمارانی که بیماری پریودنتال (لثه) دارند فرایندهای متعددی را شامل می شود که باید با ترتیب خاص و دقیقی انجام شوند:

–       نم پاکسازی با ابزارهای آلتراسونیک در کنار بتادین و/ یا هیدروژن پراکسید برای زدودن جرم و رسوب از سطح دندان ها.

–       استفاده از استفاده از دستگاه LM-Dental CK6 و مینی- CK6 برای زدودن رسوب لای شکاف دندان ها.

–       استفاده از استفاده از گریسی کورت ها Gracey curettes برای زدودن جرم زیر لثه ها.

–       استفاده از دستگاه پولیش دندان که با هوا کار می کند aeropolisher و برای زدودن لکه های تنباکو و دیگر لکه ها استفاده می شود.

–       پولیش اضافی با مسواک های پروفیلاکتیک و خمیرهای پولیش کننده.

–       اتمام کار با Vector Pro set کربن و کامپوزیت پریودنتال با هیدروکسی آپاتیت و پراکسید هیدروژن.

–       دادن دستورالعمل های لازم به بیمار در خصوص نحوه استفاده از مسواک های برقی و سونیک و نخ دندان ها، به گونه ای که بتوانند بهداشت دهان را حفظ کنند.

این استراتژی ترکیبی خط حمله را تشکیل می دهد. مهم است دقت داشته باشید که تنها Vector Pro set کربن و کامپوزیت قادرند پاکسازی اتوماتیک ایمپلنت های دندانی، اجزاء سرامیکی بریج های دندانی و روکش ها، و نیز ابزارهای ارتودنسی را به بهترین شکل انجام دهند.

دندانپزشک ها معمولاً برخی از این درمان ها را با بی حسی موضعی انجام می دهند و پس از تکمیل بیمار به منزل باز می گردد. اما لازم است پس از این جلسه لازم است بیمار هر ۱۵ روز یک بار برای چکاپ مراجعه کنید تا تمام بخش هایی که درمان شده اند به خوبی ارزیابی شوند تا بتوان ارزیابی کرد بیمار چقدر خوب می تواند درمان را ادامه دهد، و توانایی بیمار در استفاده از مسواک برقی را بررسی کرد. در این جلسات باز هم دور و اطراف همه دندان ها بررسی خواهند شد تا هر گونه پلاک باقی مانده در جلسات قبل پاکسازی شوند.

مراقبت از لثه ها در طول دوره درمان ارتودنسی

بر اساس ویژگی های خاص برخی ابزارهای ارتودنسی، باید عوارض جانبی احتمالی آنها و اینکه چطور روی پریودنشیوم تأثیر می گذارند را برای بیمار توضیح داد.

درمان با اسپلینت و ابزارهای متحرک

به نظر ارتودنتیست ها مهم است برای بیمار توضیح داده شود استفاده از اسپلینت، تقریباً تمام طول روز، ۲۲ ساعت در طول ۲۴ ساعت، برای موفقیت آمیز بودن درمان ارتودنسی ضروری است زیرا این ابزار قادر است بافت های عروقی پریودنشیوم را فشرده سازد و دندان ها را در این چارچوب محکم سازد. این روند باعث می شود کشیدن نخ دندان برای حذف ذرات باقی مانده غذا و جلوگیری از تجمع باکتری هایی که منجر به بروز پوسیدگی و تخریب پریودنتال می شوند، ضروری باشد.

علاوه بر این، ابزارهای متحرک نیاز دارند با غوطه ور کردن در آب گرم و محلول صابونی، با دقت پاکسازی و ضد عفونی شوند. مراجعه ماهانه برای چکاپ سلامت پریودنتال بیمار نیز کار مطلوبی است و می تواند انگیزه بیمار را تحریک کند.

ابزارهای ثابت

مسدود شدن مسیر پاکسازی دندان ها با براکت ها و سیم کمانی بریس های ثابت ارتودنسی باعث می شود مسواک زدن و کشیدن نخ دندان درست برای بیمار غیر ممکن شود. بنابراین، این ابزارها خود عاملی برای انباشته شدن پلاک های باکتریایی هستند. به همین دلیل، چکاپ های ماهانه برای زدودن جرم ها در این قسمت ها با استفاده از ابزارهای تخصصی ضروری است. شستشوی زیر خط لثه ها با پروکسید هیدروژن نیز کمک کننده است. باید به قسمت های پر خطر ترشح غدد بزاقی و دیگر قسمت هایی که دسترسی به آنها با ابزارهای معمول رعایت بهداشت برای بیمار دشوار است، توجه ویژه شود، از جمله دندان های عقب دهان.

در صورت مشاهده هر گونه تحلیل لثه، باید درمان بلافاصله متوقف شود، به گونه ای که بتوان با جراحی لثه- مخاط آن را کاهش داد، و در صورت امکان، شرایط را به طور کامل درمان کرد، مهم تر از همه اینکه تیم درمان بتواند بفهمد چه عواملی منجر به بروز این مشکل شده اند.

سلامت لثه در درمان ارتودنسی

ابزارهای پشت دندانی

ابزارهای پشت دندانی، بواسطه موقعیت آنها، بین زبان و سطح پشتی دندان های فک پایین، بیمار در تمیز نگه داشتن ابزارهای پشت دندان های فک پایین، بیشتر از همیشه مشکل خواهد داشت. بنابراین مراجعه ماهانه برای پاکسازی و مراقبت های تخصصی دندانی، مخصوصاً در قسمت مندیبل و کل فضاهای بین دندانی الزامی خواهد بود. در مقایسه با ابزارهای ثابت سنتی، بیمار هیچ مشکلی در حفظ بهداشت ماگزیلا، در طول استفاده از ابزارهای پشت دندانی ندارد. تنها زمانی مشکل بروز پیدا می کند که ذرات غذا حین جویدن کنار آن گیر می کنند و منجر به بروز مشکل می شوند.

در صورت بروز تحلیل لثه در قسمت مندیبل، توپوگرافی مانع فرایندهای جراحی می شود. بنابراین، پیش طراحی حیاتی تر از حد معمول است، و ابزار باید به گونه ای طراحی شود که از آسیب به بافت پریودنشیوم پشت دندان پیشگیری نماید.

سلامت لثه در درمان ارتودنسی

ابزارهای تکیه گاه موقت

ابداع مینی اسکروها (ایمپلنت های کوچک که به عنوان تکیه گاه ارتودنسی استفاده می شوند) این امکان را بوجود می آورند که ارتودنتیست تکیه گاهی محکم ایجاد نماید و از هر گونه جابجایی های ناخواسته و نامطلوب دندان های تکیه گاه جلوگیری نماید، در نتیجه می توان دندان های مولر را رو به داخل حفره هدایت کرد، و نیاز نیست فرایندهایی مانند اناملوپلاستی (راهی برای هم سطح کردن سطح دندان ها و برداشتن اضافات مینا)، برخی درمان های ترمیمی و زیبایی و درمان ریشه انجام داد.

علاوه بر این، مانند ابزارهای ثابت مانع انجام کارهای بهداشتی نیز نمی شوند. ماهیت این ابزارها به گونه ای است که وقتی مینی اسکروها همراه با ابزارهایی مانند پاور چین ها، و اتصالات سیمی لیگاچور بلند استفاده می شوند، می توانند محلی برای انباشته شدن مقدار قابل توجهی پلاک خواهند شد که نیاز به چکاپ و پاکسازی خواهند داشت. مینی اسکروهایی که در سخت کام قرار می گیرند، مقادیر زیادی پلاک به خود می گیرند، که آنقدر کافی هستند که پروفیلاکسی تخصصی نیاز خواهند داشت. باز هم مراجعات منظم و انجام فرایندهای بهداشتی برای پیشگیری از بروز ژینژیویت در واکنش به حساسیت ناشی از مینی اسکروها و ابزارهای متصل به آنها ضروری است.

سلامت لثه در درمان ارتودنسی

نگهدارنده یا ریتینرها

مرحله نهایی درمان ارتودنسی دوره نگهداری است، که پیوسته، مخصوصاً در بیماران بزرگسال، شامل استفاده از ابزارهای ثابت است. هدف از استفاده از این ابزارها مقاومت در برابر فشارهای ماهیچه ای و عملکردی است که می توانند موجب بازگشت دندان ها به محل قبل از درمانشان شوند. ارتودنتیست ها ابزارهای نگهدارنده را بر اساس حمایت استخوانی موجود یا فقدان آن؛ طول درمان فعال؛ زیبایی ابزار؛ اکلوژن؛ هزینه؛ و مهم تر از همه، اصول رعایت بهداشت از سوی بیمار انتخاب می کنند. آنها از بین مواد مختلفی که برای اسپلینت وجود دارند انتخاب می کنند.

ریتینر هر چه باشد، سدی در برابر کارهای بهداشتی است و احتمال انباشته شدن پلاک های دندانی بالا خواهد رفت. بنابراین باید به گونه ای ساخته شود که تا جای ممکن صاف و صیقلی باشد، روی دندان ها سد ایجاد نکند، و بتوان به راحتی روی آن و اطرافش را پاکسازی کرد.