استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، برای جابجا کردن تعداد زیادی از دندان ها یا یک دندان، بدون وارد آوردن فشار به دیگر دندان ها، بیش از پیش افزایش یافته است. بعلاوه، در وضعیت هایی، مانند هیپودنشیا، که گزینه های معمول برای تکیه گاه شدن وجود ندارند، یا خیلی محدود هستند، پس از افتادن دندان ها، یا در بیمارانی که دندان های آنها مشکلات پریودنتال دارند، ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه (لنگر) ارتودنسی، جایگزین های خوبی برای تکیه گاه های خارج دهانی هستند.

همیشه فرایند انتخاب و نیز کاشت ایمپلنت ها به اهداف بلند مدت درمان بستگی دارد. از یک سو، می توان کاشت ایمپلنت های سنتی در موقعیت یک (یا چند) دندان را انجام داد که با هدف قرار گیری روکش های دندانی در آینده روی آنها کاشته شده اند، و پس از جابجایی یک یا یک دسته دندان به محل طراحی شده، با استفاده از این ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، در آینده می توان پروتز های مصنوعی روی آنها را اعمال نمود. تصمیم بر این است که این ایمپلنت ها در تیغه آلوئولار باقی بمانند. از سوی دیگر، فشارهای ارتودنتیک می توانند با استفاده از ایمپلنت های خاصی به یک دندان یا یک دسته دندان وارد شوند. در انتهای درمان ارتودنسی، این ایمپلنت ها که تنها به عنوان تکیه گاه استفاده شده اند، برداشته می شوند.

مینی اسکرو در ارتودنسی

هدف از کاشت ایمپلنت برای کمک به درمان ارتودنسی

استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی مستلزم آن است که ارتودنتیست در طول بررسی طرح درمان مزایا و معایب فرایندهای درمان جایگزین، و مشخصه های فردی هر بیمار (سوابق عمومی پزشکی، ویژگی های اختلالاتی که نیاز به درمان ارتودنسی دارند، ویژگی های آناتومیک محل طراحی شده برای کاشت ایمپلنت، سن بیمار، عادات بهداشت دهانی، همکاری بیمار، حمایت والدین از فرایندهای درمانی در مورد بیماران خردسال) را مد نظر قرار دهد.

ایمپلنت ها، بویژه در موارد زیر به عنوان تکیه گاه یا لنگر ارتودنسی استفاده می شوند: فرو بردن دندان در حفره، یا خارج کردن آن از حفره، درمان کجی دندان ها، جابجایی نامتقارن دندان ها در تمام طرح ها، افزایش قدرت تکیه گاه، مخصوصاً در مکانی که تکیه گاه کافی وجود ندارد، بستن ارتودنتیک فواصل و اصلاح مال اکلوژن، و به طور کلی برای ترغیب به جابجایی ارتودنتیک دندان ها و پرهیز از فشارهای واکنشی نامطلوب، و نیز ارائه نمودن جایگزینی برای جراحی ارتودنتیک.

مینی اسکرو در ارتودنسی

آماده سازی های لازم برای کاشت ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی

لازم است راجع به سن، مرحله رشد فک، و نیز استخوان بندی چهره بیمار و مشخصه های حاصل در ارتباط با زمان بندی درمان با کمک ایمپلنت در کل روند درمان مشاوره کافی صورت بگیرد. علاوه بر مراحل رشد فک و استخوان بندی صورت، هنگام طراحی درمان با کمک ایمپلنت های دندانی، به روند رشد آلوئولار نیز باید توجه شود، که با رشد عمودی دندان ها نیز همراه است. هنگام انتخاب زمان برای کاشت ایمپلنت، بایستی راجع به مزایا و معایب درمان با ایمپلنت به صورت مقایسه ای بحث و گفتگو شود، که می تواند ناشی از ترمیم دندان های بعدی و تعلیق رشد فک در محل کاشت ایمپلنت باشد.

مینی اسکرو در ارتودنسی

انتخاب نوع ایمپلنت ها

انتخاب سیستم ایمپلنت به طرح درمان و شرایط آناتومیک بستگی دارد. گرچه سیستم های سنتی ایمپلنت ها گزینه هایی برای درمان های زیبایی ارائه می دهند، اما همیشه به منظور ابزارهایی برای تکیه گاه نیروی ارتودنسی استفاده نمی شوند، با این حال، ایمپلنت ها از این ویژگی ها برخوردار هستند که برای اهداف ارتودنتیک نیز کاربرد دارند.

ایمپلنت های سنتی، بسته به منطقه ای که قرار می گیرند و نیز روکش دندانی که قرار است روی آنها قرار بگیرد، در قطرها و طول های مختلفی استفاده می شوند. برای انتخاب ایمپلنت ها با توجه به سیستم ایمپلنت، ابعاد، و موقعیت، لازم است مشاوره ای بین دو شاخه دندانپزشکی صورت بگیرد. دوره بهبود بدون بارگذاری باید در توصیه هایی که برای پس از کاشت ایمپلنت ارائه می شوند گنجانده شوند، و ثبات اولیه، ابعاد ایمپلنت و نیز کیفیت استخوان مد نظر قرار گیرند.

ارتفاع و قطر ایمپلنتی که صرفاً برای تکیه گاه ارتودنسی مد نظر قرار می گیرد باید آنقدر کوچک باشد که بعلاوه اجازه دهد از آنها در منطقه های بین دندانی نیز استفاده شود و اندازه سوراخ ایجاد شده پس از خارج کردن آن، تا حد امکان کوچک بماند، با این حال، بدنه ایمپلنت نیز بتواند در برابر فشارها مقاومت کند.

ایمپلنت های ارتودنتیک اساساً در پلیت (کام یا سقف دهان) یا بخش آلوئولار استفاده می شوند. ایمپلنت های پالاتال به گونه ای طراحی شده اند که در خط وسط بین دندان ها یا منطقه بالای این خط قرار بگیرند. قطر این نوع ایمپلنت ها با قطر ایمپلنت های استاندارد قابل مقایسه است، طراحی سطح اندوسئوس آنها بافتی زبر دارد، با این حال از ارتفاع اینتراسئوس کاسته شده است تا متناسب با محدودیت مقدار استخوان در فرایند کاشت در قسمت پالاتال ماگزیلا باشد.

مینی اسکرو در ارتودنسی

کاشت این نوع ایمپلنت های عموماً تهاجمی نیست. هدف دستیابی به اسئواینتگریشن است، بنابراین گذراندن دوره بدون بارگذاری بین دو تا سه ماه ضروری است. با این حال، کوتاه کردن دوره بهبود به نفع درمان ارتودنسی و وارد آوردن فوری فشار ارتودنتیک و تبدیل آن به تکیه گاه است، مخصوصاً اگر فشار مدوام وارد می شود. با جوش خوردن این ایمپلنت ها، و پس از اتمام درمان ارتودنسی، عموماً لازم است این نوع ایمپلنت ها با جراحی برداشته شوند که به هیچ عنوان تهاجمی نیست و بافت دهان تا جای ممکن حفظ خواهد شد. در مقایسه با مینی اسکرو یا مینی ایمپلنت ها، این یکی از نقاط ضعف این نوع ایمپلنت ها است.

در مقاله بعد به ادامه این مبحث خواهیم پرداخت…

در مقاله قبل برای شما توضیح دادیم که براکت ها و ونیرها دو روش درمانی هستند که برای برطرف کردن مشکلات ظاهری دندان ها کاربرد دارند. سپس براکت و ونیرها ها و نیز انواع آن را با جزئیات آنها به شما معرفی کردیم. در پایان برای شما گفتیم هیچ یک از این دو گزینه به دیگری ارجحیت ندارد، به شرطی که در جای درست و برای کاربرد مناسب خود استفاده شوند. برای مثال، دندان هایی که شکسته یا لب پر شده اند یا تغییر رنگ داشته اند، بریس ها یا براکت ها نمی توانند به اصلاح آنها کمکی کنند. از سوی دیگر دندان هایی که کج هستند، ممکن است با قرار گرفتن ونیر روی آنها از نظر ظاهری اندکی بهبود پیدا کنند اما برجسته بودن آنها می تواند نشان دهد یک جسم خارجی روی دندان ها قرار گرفته است. در این مقاله به نقاط ضعف و قوت هر یک از این روش ها خواهیم پرداخت

دندانپزشکی زیبایی یا درمان ارتودنسی؟ – بخش دوم

نقاط قوت براکت ارتودنسی

براکت ها باعث می شوند ساختار دندان ها دست نخورده باقی بماند، بنابراین روشی غیر تهاجمی برای صاف کردن لبخند هستند. بعلاوه، براکت ها می توانند مشکلات مربوط به صاف بودن فک ها یا بایت را برطرف کنند، که می تواند روی سلامت عمومی فرد تأثیر بگذارد. در صورتی که این مشکل بدون درمان باقی بماند، مال اکلوژن (کجی دندان ها) می تواند منجر به مشکلات جسمی شود، از جمله:

• سردردهای تنشی
• التهاب مفاصل فک (TMJ)
• گوش درد
• گردن درد
• تحلیل لثه ها
• لق شدن دندان ها
• لق شدن دندان ها

در صورتی که هر یک از این شرایط را داشته باشید، عاقلانه تر این است که زمان بیشتری صرف درمان ارتودنسی کنید.

معایب براکت ارتودنسی

اکثر افراد تصور می کنند بزرگترین نقطه ضعف براکت ها زمان درمان با آنها است، و نیز مراقبت های طولانی مدتی که پس از اتمام درمان با آنها لازم است تا نتایج درمان حفظ شوند. دوره درمان با براکت ها معمولاً با استفاده از ریتینرها دنبال می شود تا از بازگشت دندان ها به جای اول آنها جلوگیری شود. معمولاً ارتودنتیست از شما می خواهد به مدت چند ماه پس از برداشتن براکت ها، و پس از آن به مدت چند سال، شب ها ریتینرها را به صورت تمام وقت استفاده کنید.

دندانپزشکی زیبایی یا درمان ارتودنسی؟ – بخش دوم

نقاط قوت ونیر

ونیرهای دندانی به گونه ای طراحی شده اند که شکستگی ها، ساییدگی ها، یا بد شکل شدگی دندان ها را پوشش دهند. با این حال، راحت بودن آنها باعث شده است گزینه هایی شناخته شده برای درمان ارتودنسی باشند.

اگر به فکر نتایج فوری هستید، ونیرها تنها سه جلسه مراجعه به دندانپزشک نیاز دارند- یک جلسه برای مشاوره و دو جلسه دیگر برای قرار گیری ونیرها روی دندان ها. اگر از دنبال کردن دستورات دندانپزشک چندان خرسند نیستید، ونیرها نیازی به دستورات دندانپزشک ندارند- آنها نیاز به مراقبت خاصی ندارند، غیر از رعایت بهداشت دهان و دندان ها.

نقاط ضعف ونیر

ونیرهای دندانی می تواند نسبتاً پر هزینه باشند و برای هر دندان تقریباً ۱۰۰ دلار هزینه در بر داشته باشند. علاوه بر این، نیاز خواهد بود هر پنج تا ده سال تعویض شوند. نقطه ضعف دیگر این است که دندانپزشک باید به دندان سالم شما آسیب برساند. در صورتی که هر مشکلی برای صاف بودن دندان ها بروز یابد باید به این توجه کنید که چه تعداد دندان ها با قرار گیری ونیر روی آنها تغییر خواهند کرد. برای دستابی به ظاهر و فواصل یکدستی که ارتودنتیست ها برای دستیابی به آنها کار می کنند، احتمالاً لازم است تقریباً روی همه دندان ها ونیر قرار بگیرد. در صورتی که تعداد زیادی از دندان ها درمان شوند موجب می شود هزینه درمان به شکل چشمگیری افزایش یابد.

براکت ها و ونیر چگونه مقایسه می شوند؟

دندانپزشکی زیبایی یا درمان ارتودنسی؟ – بخش دوم

مواد مورد استفاده

براکت ها بسته به گزینه ای که برای شما انتخاب می شود، از ما توانند از جنس فلز یا سرامیک باشند. براکت های فلزی روی دندان ها چسبانده می شوند و با یک رابر بند کوچک به یکدیگر بسته می شوند. از سوی دیگر، ونیرهای دندانی پوسته های نازک شبیه دندان هستند که به شکلی طراحی شده اند که سطح جلوی دندان ها را پوشش می دهند.

عملکرد

براکت های دندانی برای صاف کردن دندان ها استفاده می شوند، در حالی که ونیرها صرفاً برای دلایل زیبایی استفاده می شوند. نقش اساسی ونیرها پوشش دادن هر گونه دندانی است که تغییر رنگ داده است، و بین آنها فاصله بزرگ دیده می شود. به طور عادی، بریس ها برای کمک به اصلاح مشکلاتی مانند مال اکلوژن کاربرد دارند، زیرا در نهایت نحوه قرار گیری دندان ها را بهبود خواهد داد.

بخشی از دندان که درگیر می شود

در بریس ها، براکت ها به دندان ها چسبانده می شوند، و وقتی دوره درمان به پایان می رسد، کنده می شوند و دندان به شکل اصلی خود باقی می ماند. در حالی که برای قرار گیری ونیرها روی دندان ها، سطح جلوی دندان ها تراش داده می شود تا جای کافی برای قرار گیری ونیر روی آن ایجاد شود.

سلامت

بریس های سنتی ارتودنسی سالم ترین گزینه هستند. آنها کمک می کنند دندان های سالم تری داشته باشید، در حالی که ونیرها کمک می کنند ظاهر زیباتری داشته باشید. در واقع، آنها راهکارهایی موقت هستند زیرا به سختی روی نحوه قرار گیری دندان ها تأثیر می گذارند.

اگر مطمئن نیستید کدام راهکار برای شما مؤثرتر و مناسب تر است، می توانید به ارتودنتیست یا دندانپزشک مراجعه کنید تا تشخیص دهد کدام روش برای شما لبخند زیباتر و طبیعی تری خلق خواهد کرد.

مشکلات ناشی از بیماری های لثه حین درمان ارتودنسی

امروزه تمایل زیادی به قرار گرفتن تحت درمان ارتودنسی در رده های سنی مختلف و در تمام جوامع مشاهده می شود. کارآمدی و موفقیت درمان ارتودنسی به واکنش بافت پریودنتال میزبان بستگی دارد. جابجایی ارتودنتیک دندان ها شامل بازسازی استخوان آلوئولار است، در حالی که این جابجایی با فرایند فیزیولوژیک فعالیت های سلولی در بافت های همبند پریودنتال و فعالیت های استئوکلاست- استئوبلاست در استخوان آلوئولار همراه است. بواسطه پیچیدگی بازسازی های زیبایی و عملکردی، در کنار هم قرار گرفتن درمان های پریودنتال و ارتودنسی برای دستیابی به اهداف درمان ضروری است.

درمان ارتودنسی با استفاده از ابزارهای ثابت و متحرک می تواند منجر به بروز عوارض جانبی متعددی مانند تشکیل پلاک یا پوسیدگی دندان ها شود. بعلاوه، تجمع باکتریایی در قسمت هایی که بیشتر مستعد بروز پلاک هستند افزایش می یابد که باعث می شود زدودن پلاک ها به صورت مکانیکی با مشکل مواجه شود. این تغییرات می توانند منجر به تغییر حجم باکتری ها و افزایش بروز پاتوژن های پریودنتالی مانند Actinobacilus actinomycetemcomitans و Porphyromonas gingivalis شود.

عوارض ارتودنسی برای دندان و لثه ها

درمان ارتودنسی باعث می شود بروز ژینژیویت همراه با پلاک های دندانی راحت تر شود که منجر به افزایش حجم لثه و افزایش عمق پاکت پریودنتال و خونریزی حین پروب کردن می شود و می تواند پریودنشیوم (مجموعه بافت های نرم و سخت اطراف دندان) را تحت تأثیر قرار دهد. همه این مشکلات باعث می شوند رعایت دقیق بهداشت دهان در طول درمان ارتودنسی و نیز در سال های پس از آن ضروری باشد.

بواسطه خطرات و آسیب های دائمی که می تواند به بافت ها وارد شود و از حمایت پریودنتال کاسته شود، جابجایی ارتودنتیک دندان ها در بیمارانی که بیماری پریودنتال درمان نشده دارند با مشکل مواجه می شود. درمان های پریودنتال مانند جرمگیری و تسطیح سطح ریشه، و پاکسازی پاکت های عمیق باید قبل از آغاز درمان ارتودنسی انجام شوند، زیرا پاکت های عمیق می توانند پلاک های میکروبی را از روی لثه به زیر لثه منتقل کنند و باعث شوند پیوند لثه و دندان ها از بین برود و عفونت استخوان به صورت زاویه ای گسترش یابد.

پریودنتیت شدید موضعی، شکلی از بیماری پریودنتال شدید است که با از دست رفتن اتصال بافت همبند و نیز پاکت های کنار استخوانی و عفونت های عمودی استخوان در برخی قسمت های خاص قوس دندانی، از قبیل دندان های مولر و دندان های پیش، در سنین پایین، همراه است.

در ۳۰- ۵۰% از بیمارانی که به شکل خفیف تا شدید بیماری مبتلا هستند، با از دست رفتن پیوند بافت ها و تحلیل و جذب شدید استخوان، انتقال پاتولوژیک اتفاق می افتد که از نظر بالینی در قالب انحراف زاویه ای، فاصله بین دندان ها (دیاستم)، چرخش دندان ها، و انحراف دندان های وسط رو به لب ها ظاهر می شود.

درمان های احیاء کننده برای مدیریت عفونت های عمودی استخوان با موفقیت استفاده شده اند؛ با این حال، در مورد جابجا و دور شدن دندان ها از محل اصلی آنها، درمان های زیبایی ایده آل در کنار بازسازی پاپیلای بین دندانی حتی با رویکردهای بازسازی کننده موفق که مستلزم انجام درمان ارتودنسی هستند نیز حاصل نمی شوند.

ترکیب درمان های پریودنتال و ارتودنسی، همراه با بهداشت کنترل شده دهان، بهترین طرح درمان برای اصلاح ارتباط دندان ها در پریودنتیت های شدید است. بعلاوه، جابجایی ارتودنتیک عمودی دندان ها می تواند برخی از عفونت های استخوانی در بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال را درمان نماید در حالی که این جابجایی ها نیاز به جراحی های بعدی استخوان را از بین می برند.

از آنجا که ثبات درمان های پریودنتال حائز اهمیت است، جلسات بعدی که از قبل برای مراقبت از بافت های لثه مشخص شده اند، برای بیماران ضروری هستند. دستورالعمل های بهداشت دهانی و مراجعات ۳ تا ۶ ماه یک مرتبه، و نیز بررسی عمق شیارها، جابجایی دندان ها، تحلیل لثه ها، بررسی سطح استخوان ها و تسطیح سطح ریشه توسط دندانپزشک عمومی برای این منظور توصیه می شوند.

جرمگیری دندان در طول ارتودنسی

جرمگیری و تسطیح سطح ریشه

جرمگیری scaling و تسطیح سطح ریشه root planning دندان ها دو فرایندی هستند که به درمان بیماری پریودنتال مزمن (یا همان بیماری لثه) کمک می کنند. این درمان ها عمقی تر از پاکسازی های معمول هستند. این درمان ها اغلب بیش از یک جلسه زمان می برند و بر اساس شدت بیماری مزمن لثه، و در صورت تحلیل لثه ها، ممکن است نیاز به بی حسی موضعی داشته باشند. بهبود پس از این فرایندهای سرپایی معمولاً چند روز یا بیشتر، ممکن است طول بکشد.

طی فرایندهای جرمگیری و تسطیح ریشه چه اتفاقی می افتد؟

فرایندهای جرمگیری و تسطیح ریشه در مطب دندانپزشک و به صورت سرپایی انجام می شوند. بسته به وخامت وضعیت شما، ممکن است لازم باشد بیش از یک جلسه وقت بگیرید. بنا به صلاحدید دندانپزشک از بی حسی موضعی استفاده می شود تا از ناراحتی بیمار بکاهد. در صورتی که نگران درد هستید، راجع به آن با دندانپزشک خود صحبت کنید.

دندانپزشک ابتدا جرمگیری دندان ها را انجام می دهد. این مرحله شامل تراشیدن پلاک های روی سطح دندان ها و داخل پاکت های بزرگی است که بین دندان ها و لثه ها بوجود آمده اند. پس از آن تسطیح سطح ریشه ها انجام می شود. برای این منظور سطح ریشه ها با استفاده از یک ابزار تراشیدن صاف و صیقلی می شود. صاف و صیقلی شدن سطح ریشه ها کمک می کند لثه ها به آنها بچسبند. بسته به سلامت دندان ها و لثه ها، ممکن است دندانپزشک درمان های دیگری را پیشنهاد دهد. دندانپزشک ممکن است از داروهای آنتی میکروبیال داخل دهانی استفاده کند یا آنتی بیوتیک های خوراکی تجویز کند تا با چند روز خوردن آنها سریع تر بهبود پیدا کنید.

پس از این دو فرایند باید مراقبت های دهانی معمول خود را از سر بگیرید. این مراقبت ها شامل حداقل دو مرتبه مسواک زدن در طول روز و یک مرتبه کشیدن نخ دندان هستند. علاوه بر این باید رژیم غذایی سالم و متعادلی داشته باشید و برای پیشگیری از بازگشت وضعیت قبل، باید برای پاکسازی به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کرد.

همه ارتودنتیست ها می دانند استفاده از براکت های ارتودنسی می توانند چالش های خاصی برای حفظ سلامت دندان ها بوجود بیاورد. یکی از این چالش ها پیشگیری از دمینرالیزیشن مینای دندان ها و درمان آن است. دمینرالیزیشن (از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان ها) و معدنی سازی مجدد مینای دندان ها فرایندهایی هستند که بسته به عوامل متعددی مانند پاکیزگی دهان فرد، اسیدهای موجود داخل دهان، کلسیم داخل و اطراف دندان ها، و وجود بزاق به منظور انتقال مواد معدنی، برای مینای دندان ها اتفاق می افتند. این روند می تواند گاهی به سمت اولی و گاهی به سمت دیگری پیشرفت داشته باشد… و همیشه در وضعیت متعادل باقی بماند.

دمینرالیزیشن

دمینرالیزیشن (Demineralization) یا کاهش مواد معدنی مینای دندان، زمانی اتفاق می افتد که قندها و اسیدها منجر به از بین رفتن مواد معدنی از سطح دندان ها می شوند، که سطح PH داخل دهان پایین می آید. این اتفاق می تواند منجر به حساس شدن دندان ها، ایجاد لکه های سفید روی دندان ها، و در نهایت پوسیدگی و حفره هایی روی دندان ها شود که نیاز به پر کردن خواهند داشت. اگر قبل از آغاز این فرایند و شکل گیری حفره ها جلوی آن را بگیرید، می توانید سطح دندان ها را مجدداً معدنی کنید. احتمال معدنی سازی مجدد دندان ها با کاهش مقدار قند ساده مصرفی، منظم تر مسواک زدن، و استفاده از دهانشویه های فلورایده بالاتر می رود.

نقش رژیم غذایی در از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان

همه ما از کودکی یاد گرفته ایم قند برای دندان های ما مضر است. غذاهای مملو از قند، غذاهای اسیدی، و حتی غذاهایی که از دانه های کامل تهیه می شوند، به تدریج می توانند منجر به ساییده شدن مینای دندان ها شوند. نوشیدنی های قندی و/ یا اسیدی مقصر اصلی هستند (قهوه، چای، میوه ها، سودا، و حتی نوشیدنی های انرژی زا). قندهای چسبنده تنها در آبنبات ها وجود ندارند. نشاسته تهیه شده از دانه های کامل نیز به دندان ها می چسبد و تغذیه ای برای باکتری های مضر است که روند دمینرالیزیشن را فعال می کنند. برخی از این غذاها بخشی از رژیم غذایی متعادل هستند، به همین دلیل پرهیز از آنها تنها راهکار نیست. به طور ایده آل، بیماران باید بعد از هر وعده غذایی مسواک بزنند و حداقل یک بار در روز نخ دندان بکشند.

محافظت از مینای دندان در طول درمان ارتودنسی

افزایش ریسک براکت های ارتودنسی

بزرگترین چالش برای بیمارانی است که تحت درمان ارتودنسی با براکت ها و سیم های سنتی قرار دارند، زیرا مطالعات نشان داده اند دمینرالیزیشن می تواند خیلی زود و حتی ظرف یک ماه نخست، اطراف ابزارهای ارتودنسی اتفاق بیفتد. قطعاً راه هایی برای پیشگیری از این اتفاق وجود دارد (که در زیر توضیح داده خواهند شد)، اما قابل مشاهده بودن لکه های سفید رنگ روی مینای دندان ها پس از برداشتن براکت ارتودنسی بسیار شایع است.

خوشبختانه، راه هایی وجود دارند که با همکاری با ارتودنتیست و دندانپزشک می توانید برای بهبود هر گونه آسیب ناشی از کاهش مواد معدنی دندان و پیشگیری از آن اقدام نمایید. خبر خوب اینکه حتی حین استفاده از براکت های سنتی هم می توان از بروز دمینرالیزیشن پیشگیری نمود، و اگر این اتفاق رخ دهد، می توان اقداماتی انجام داد تا قبل از ایجاد و گسترش حفره هایی که نیاز به ترمیم دارند، مینای دندان ها را مجدداً معدنی کرد.

مزایای قابل توجهی برای بیمارانی وجود دارد که از ابزارهای متحرک ارتودنسی مانند اینویزیلاین استفاده می کنند، زیرا قبل از مسواک زدن می توان آنها را از دهان خارج نمود. از این طریق، برای پاکسازی صحیح، می توان به تمام سطوح دندان ها و لثه ها دسترسی داشت، بنابراین پیشگیری از دمینرالیزیشن راحت تر خواهد بود.

محافظت از مینای دندان در طول درمان ارتودنسی

تقویت ساختار معدنی مینای دندان

معدنی سازی مجدد مینای دندان ها Remineralization زمانی اتفاق می افتد که مواد معدنی حفره های داخل دندان را پر می کنند و موجب کوچکتر شدن آنها می شوند، در نتیجه مینای دندان مقاوم تر می شود. فرایند معدنی سازی مجدد نیاز به گام های پویایی دارد. گرچه معدنی سازی مجدد چند ماه طول می کشد، هیچ یک از تکنیک ها نمی توانند حفره ایجاد شده روی دندان را بهبود دهند یا مینای دندان روی یک دندان شکسته را احیاء کنند. قبل از آنکه برای معدنی سازی مجدد روی دندانی اقدام شود که دچار نقص شده است یا منطقه پوسیده واضحی دارد، ممکن است لازم باشد با دندانپزشک مشورت شود. هر گونه مسئله جدی (حساسیت قابل توجه، درد حین گاز زدن، و حفره) همیشه باید هر چه سریعتر تحت نظر دندانپزشک قرار بگیرد.

دقت داشته باشید که: وجود بزاق می تواند رابطه بین دمینرالیزیشن و معدنی سازی مجدد را تحت تأثیر قرار دهد، زیرا انتقال یون های معدنی (خوب)، باکتری های دهانی (بد)، و کربوهیدرات های قابل تخمیر (بد) به سطح بدون پوشش باقی مانده دندان را تسهیل می سازد.

نقش تغذیه در معدنی سازی مجدد دندان ها

غذاهای خاصی هستند که می توانند به معدنی سازی مجدد دندان ها کمک کنند زیرا غنی از کلسیم هستند و ترشح بزاق را تحریک می کنند. از جمله این غذاها عبارتند از کره، شیر، ماست، پنیر، گوشت بدون چربی، سوپ های تهیه شده از استخوان و سبزیجات. مکمل های ویتامین D نیز مهم هستند، و بسیاری دندانپزشک ها غذاهایی که پروبیوتیک آنها بالا است، مانند کلم ترش (کلم رنده و آب پز شده با سرکه) و ترشی سبزیجات را توصیه می کنند.

محافظت از مینای دندان در طول درمان ارتودنسی

درمان دارویی برای پیشگیری از کاهش مواد معدنی مینای دندان

دمینرالیزیشن اطراف بندهای ارتودنسی را می توان با استفاده از محصولات فلورایده موجود از قبیل خمیر دندان هایی که تجویز می شوند و وارنیش فلوراید که به صورت حرفه ای توسط دندانپزشک ها انجام می شود، متوقف نمود یا روند آنها را معکوس نمود. برخی روشهای دمینرالیزیشن ممکن است برای “ضایعات سفید رنگ” روی دندان ها مؤثر واقع شوند، اما نه الزاماً برای همه سطوح دندانی. ارتودنتیست و دندانپزشک شما می توانند بهترین گزینه را به شما معرفی کنند.

دهانشویه های آنتی میکروبیال نیز باکتری هایی که موجب دمینرالیزیشن مینای دندان ها می شوند را از بین می برند. بعلاوه، دهانشویه های فلورایده ای وجود دارند که می توانند کمک کننده باشند و باید حاوی سدیم فلوراید ۰۵/۰ درصد باشد. این مقدار فلوراید به سرعت از داخل دهان پاک می شود و بیمار نباید برای معدنی سازی مجدد و پیشگیری کامل از دمینرالیزیشن، تنها به آن متکی باشد.

محصولات فسفات کلسیم اکنون در دسترس هستند و حاوی مواد معدنی مصنوعی هستند که از کلسیم، سدیم، فسفر و سیلیکا تشکیل شده اند. وقتی این مواد با سطح دندان ترکیب می شوند، نه تنها سطح دندان را محکم می کنند بلکه وقتی دندان در معرض اسید قرار می گیرد، مواد معدنی مصنوعی به داخل مینای دندان آزاد می کنند. ثابت شده است که این ماده برای کاهش حساسیت دندان ها و معدنی سازی مجدد ضایعات دندانی مؤثر واقع می شود.

یک لبخند زیبا و با دندان هایی صاف و یکدست، بیشتر از هر چیز دیگری می تواند به افزایش اعتماد به نفس کودک شما کمک کند؛ گفته می شود که مراقبت های خوب دندانی یکی از مهم ترین عوامل برای سلامت عمومی بیمار هستند. با پیشرفت های زیادی که در زمینه درمان ارتودنسی صورت گرفته است، کدام گزینه برای شما بهتر است؟

نخستین گام به سوی داشتن زیباترین لبخند، مراجعه برای مشاوره ارتودنسی است، زیرا این فرصت را دارید که با ارتودنتیست و دیگر کارکنان مطب آشنا شوید، با ارتودنتیست حرف بزنید، راجع به امکانات مطب اطلاعات کسب کنید، و هر گونه پرسشی که دارید را مطرح کنید. در نهایت می توانید راجع به مقدمات درمان، طول درمان، هزینه، و گزینه های پرداخت سؤال بپرسید. مهم تر از همه اینکه باید طی این جلسه مشخص شود شما چه درمانی نیاز دارید. این جلسه معمولاً یک ساعت طول می کشد، که در طول آن وضعیت دندان ها مورد بررسی قرار می گیرد.

روند مشاوره ارتودنسی

آیا تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس نیاز هستند؟

در طول جلسه مشاوره، تصاویر رادیو گرافی با اشعه ایکس برای ارتودنتیست اهمیت دارند. ارتودنتیست می تواند با دندانپزشک شما تماس بگیرد تا ببیند آیا در یک سال گذشته تصویر پانورامیک جدیدی برای شما گرفته شده است؛ در غیر اینصورت، در جلسه مشاوره برای شما این تصویر گرفته می شود.

آمادگی برای ویزیت ارتودنسی

مهم است هر بیمار جدیدی قبل از آغاز مشاوره ارتودنسی فرمی که در اختیار وی قرار می گیرد را تکمیل کند. این فرم حاوی اطلاعات تماس بیمار و دندانپزشک وی، سوابق پزشکی و دندانپزشکی، و اطلاعات بیمه ای می باشد. و فراموش نکنید که دفترچه یا کارت های بیمه خود را به همراه داشته باشید تا ببینید ارتودنتیست شما طرف قرار داد بیمه درمانی شما هست یا خیر.

مشاوره گام به گام ارتودنسی

پس از صحبت های لازم با ارتودنتیست در خصوص درمان، از دهان و فک شما عکس گرفته می شود. در صورتی که طی یک سال گذشته هیچ عکس دیجیتالی نگرفته باشید، داخل مطب از دندان های شما تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس گرفته می شود تا نیازهای دندانی شما مورد بررسی قرار بگیرند. این تصاویر به ارتودنتیست ها کمک می کنند تصمیم بگیرند روند درمان را چگونه پیش ببرند.

مهم است ارتودنتیست قبل از آغاز روند درمان از وضعیت کنونی دهان بیمار کاملاً آگاه باشد. به همین دلیل همه بیماران جدید قبل از هر چیز تحت معاینه دقیق قرار می گیرند و دندان ها و فک های آنها بررسی می شوند و سوابق دندانپزشکی آنها مرور می شود، و در نهایت نکات لازم مربوط به دندان ها و لبخند بیمار یادداشت می شوند.

یکی از ابزارهایی که در بررسی وضعیت دندان های بیمار کمک زیادی به ارتودنتیست می کند، گرفتن قالب تشخیصی از آنها است که با استفاده از یک تری و گچ مخصوص تهیه می شود.

ارتودنتیست می داند هیچ دو بیماری کاملاً شبیه یکدیگر نیستند، به همین دلیل ممکن است طرح درمان دو بیمار با شرایط مشابه کاملاً متفاوت باشد. به همین دلیل ارتودنتیست با هر بیمار راجع به گزینه های درمان گفتگوی مفصلی خواهد داشت تا با توجه به شرایط او بهترین گزینه انتخاب شود. در صورتی که بیمار کودک باشد، ممکن است درمان همان زمان آغاز نشود و ارتودنتیست پیشنهاد خواهد داد تا زمانی که همه دندان های دائم بیرون نیامده اند برای آغاز درمان صبر کند.

روند مشاوره ارتودنسی

پس از همه این مراحل، هر پرسشی به ذهن شما خطور می کند را می توانید مطرح کنید. این پرسش ها می توانند یکی از این سؤالات باشند:

• درمان چقدر طول خواهد کشید؟
• چرا درمان ارتودنسی لازم است؟
• آیا کشیدن دندان ضروری است؟
• درمان چقدر درد و ناراحتی به همراه خواهد داشت؟
• با وجود براکت ها روی دندان ها از خوردن چه غذاهایی باید پرهیز نمود؟
• آیا رعایت بهداشت در طول دوره درمان با حالت عادی متفاوت است؟
• آیا ابزارهای کمکی خاصی برای رعایت بهداشت وجود دارد؟
• آیا استفاده از هدگیر یا ابزارهای دیگر لازم است؟
• آیا ممکن است درمان نیاز به جراحی داشته باشد؟
• آیا درمان می تواند ظاهر و چهره را تغییر دهد؟
• آیا جایگزینی برای براکت های فلزی وجود دارد؟
• آیا من (فرزند من) گزینه مناسبی برای درمان با اینویزیلاین است؟
• با چه فواصی زمانی باید برای تنظیم ابزار ارتودنسی مراجعه کرد؟
• چگونه می توان به استفاده از ابزار عادت کرد؟
• آیا ممکن است طی این دوره خطری دندان ها را تهدید کند؟
• آیا نیاز است طی این دوره درمان سبک زندگی را تغییر داد؟
• آیا پس از اتمام درمان، استفاده از ریتینر الزامی است؟

در مرحله آخر می توانید راجع به هزینه های درمان، تحت پوشش بیمه قرار گرفتن مراحل درمان، و روش های پرداخت موجود گفتگو کنید. این گام آخر یکی از مهم ترین مراحل جلسه مشاوره ارتودنسی است، زیرا برای شما توضیح داده خواهد شد قرار است بابت چه خدماتی و از چه طریقی می توانید هزینه درمان را پرداخت کنید.

اصلاً مجبور نیستید همان لحظه تصمیم بگیرید درمان ارتودنسی یا استفاده از ابزار خاصی را آغاز کنید. در این مرحله، اگر راحت بودید، می توانید تصمیم بگیرید دوست دارید دقیقاً به چه شکل درمان خود را آغاز کنید، براکت های فلزی سنتی، براکت های سرامیکی، بریس های پشت دندانی، و اینویزیلاین.

طول مدت جلسه مشاوره ارتودنسی به میزان پیچیدگی مشکلات بیمار بستگی دارد- ممکن است چند مرحله درمان یا مراحل آماده سازی نیاز باشد. هدف جلسه مشاوره ارتودنسی این است که مشکلات دندان ها و فک های بیمار و گزینه های موجود درمان نیز متناسب با آنها شناسایی شوند.