بیماران و والدین وقتی قصد آغاز درمان ارتودنسی را دارند، پرسش های بسیاری از ارتودنتیست ها می پرسند، اما یک پرسش وجود دارد که اغلب به اندازه کافی در مورد آن پرسیده نمی شود: آیا جویدن ناخن می تواند به دندان ها آسیب برساند؟

عادت ناخن خوردن به مرور زمان می تواند موجب ساییدگی دندان های شود.

وقتی از دندان ها به سختی برای کندن و خرد کردن تکه هایی از ناخن ها و حتی پوست های اطراف آنها استفاده می شود، باعث ساییدگی و خوردگی مضاعف آنها می شود. این کار نه تنها موجب ساییدگی زود هنگام و پیش از موعد دندان ها می شود، بلکه موجب ایجاد سطوح ناهموار می شود.

خطرات جویدن ناخن برای درمان ارتودنسی

جویدن ناخن می تواند منجر به بروز مشکلات وخیم تر در مفصل فکی گیجگاهی شود.

اختلالات مفصل فکی گیجگاهی می تواند باعث شود سر درد، درد فک، و قفل شدگی و صدای کلیک در فک را تجربه کنید. اگر قبلاً درگیر اختلالات مفصل فکی گیجگاهی بوده اید، با فشاری که حین جویدن ناخن به دندان ها و فک ها وارد می شود و انگشتان به دندان ها فشار وارد می کنند تا تکه هایی از ناخن ها را بکنند، ممکن است مشکل شما وخیم تر شود.

جویدن ناخن ها می تواند میکروب های بیشتری به دهان وارد کند.

به همه چیزهایی که در طول روز با انگشتان خود لمس می کنید فکر کنید. هر بار که ناخن های خود را می جوید، به نظر می رسد که در حال لیس زدن دستگیره در، نرده کنار پله ها و دستان فردی هستید که آن روز با او دست داده اید. به خاطر همه میکروب هایی که دستان شما با آنها تماس پیدا می کنند، جویدن ناخن منجر به بالا رفتن خطر ابتلا به بیماری هایی مانند سرماخوردگی و عفونت های دیگر هستید.

خطرات جویدن ناخن برای درمان ارتودنسی

 ناخن جویدن می تواند موجب آسیب به بافت نرم شود و منجر به بروز عفونت شود.

جویدن ناخن ها نتایجی مانند گرفتن آنها با ناخن گیر یا استفاده از سوهان ناخن ندارد. جویدن آنها لبه های زبر و ناهمواری به جای می گذارد و هر بار که این لبه های دندانه دندانه را به دهان خود نزدیک می کنید، احتمال بریدن لثه ها وجود دارد. آنچه در بالا در مورد میکروب ها گفتیم را به خاطر دارید؟ میکروب ها و بریدگی ها ترکیب خوبی نمی سازند.

ناخن خوردن می تواند موجب کج شدن دندان ها شود.

به درمان ارتودنسی فکر کنید: ارتودنتیست ها فشار تجویز شده را به دندان ها وارد می کنند تا بتوانند آنها را به موقعیت درست خود جابجا کنند. جویدن ناخن ها با فشارهای مربوط به خود همراه است، و می تواند دندان ها را به مسیر نامطلوبی هدایت نماید. فشار مداومی که با جویدن ناخن ها به دندان های وارد می شود می تواند دندان ها را به جلو منحرف نماید و باعث شود به تدریج بچرخند.

جویدن ناخن ها می تواند باعث شود سرعت درمان کندتر شود و ریشه دندان ها ضعیف شوند.

شاید این چیزی باشد که تعجب بسیاری از بیماران را برانگیزد، زیرا یکی از شایع ترین پرسش هایی که در طول جلسات نخست مشاوره بارها و بارها از ارتودنتیست ها پرسیده می شود این است که “چه زمانی براکت ها برداشته خواهند شد؟”

اگر می خواهید کمک کنید مطمئن شوید درمان شما با وقفه مواجه نمی شود، ناخن های خود را نجوید. این عادت بد، فشار اضافی به دندان ها وارد می سازد، که می تواند از سرعت جابجایی مورد انتظار ارتودنتیست که سعی می کند در طول درمان ارتودنسی به آن دست یابد بکاهد، و این می تواند موجب تضعیف ریشه های دندان ها شود.

جویدن ناخن ها می تواند منجر به بیشتر شدن هزینه های دندانپزشکی در طول عمر شود.

انجمن دندانپزشکان عمومی تخمین زده است که افرادی که به طور مزمن ناخن می جوند، با ترک این عادت در طول عمر خودمی توانند ۴۰۰۰ دلار از هزینه های دندانپزشکی خود بکاهند.

تأثیر آن روی کیفیت زندگی.

مطالعه ای که در سال ۲۰۱۴ منتشر شد حاکی از این بود که افرادی که دائماً در حال جویدن ناخن های خود هستند، نسبت به افرادی که این عادت غیر بهداشتی را ندارند، مشکلات زندگی خود را در سطح بالاتری گزارش می کنند. این می تواند ناشی از شرمندگی باشد که آنها از ظاهر ناخن های خود احساس می کنند، و نیز فشار روحی که تجربه می کنند هنگامی که با میل به جویدن ناخن های خود مبارزه می کنند.

حقایق و آمار مربوط به عادت جویدن ناخن

اگر شما هم ناخن می جوید، خوب است بدانید تنها نیستید. برخی آمارها نشان می دهند ۳۰ درصد از کودکان، ۴۵ درصد از نوجوانان، ۲۵ درصد از جوانان، و ۵ درصد از افراد بزرگسال ناخن های خود را می جوند. جویدن ناخن بیشتر در طول دوران بلوغ شیوع دارد، و پس از ۱۰ سالگی بین پسران بیشتر از دختران شایع است.

این عادت بد دهانی به عنوان شکلی از اختلالات وسواس فکری است، با این حال افراد جوانی که ناخن های خود را می جوند این کار را خارج رختخواب یا بواسطه استرس نیز انجام می دهند، نه فقط به خاطر اختلالات روحی و روانی.

خطرات جویدن ناخن برای درمان ارتودنسی

چگونه می توان عادت جویدن ناخن را ترک کرد؟

اگر شما ناخن های خود را می جوید، زامن آن رسیده است که راهی برای ترک آن بیابید. ما در اینجا برخی از این راهکارها را به شما معرفی می کنیم.

• ناخن های خود را کوتاه و سوهان کشیده نگه دارید تا تمایل به جویدن آنها را در خود از بین ببرید.
• دقت کنید زمانی که ناخن های خود را می جوید چه احساسی دارید. بدانید چه چیزی موجب می شود به جویدن ناخن های خود تحریک شوید، ممکن است بتوانید جایگزین بهتری برای کنار آمدن با این احساسات پیدا کنید.
• علل بنیادی را بیابید و درمان کنید. ممکن است لازم باشدی تمرین یا تکنیک های خاصی انجام دهید، از جمله مدیتیشن، یوگا، و تمرینات تنفس.
• محصولات OTC را امتحان کنید که بی رنگ هستند اما می توانید مانند لاک روی ناخن های خود بزنید. آنها معمولاً مزه بدی دارند و هنگام جویدن ناخن حس ناخوشایندی به شما دست خواهد داد.
• دستکش بپوشید یا دور انگشتان خود چسب یا بانداژ قرار دهید.
• فعالیت هایی انجام دهید که دست های شما را مشغول نگه می دارند ازجمله تمرین نوازختن یک آلت موسیقی خاص، یا هنرهای دستی دیگر.
• ناخن های خود را مانیکور کنید. وقتی ناخن های شما زیبا به نظر برسند حتماً نمی خواهید آنها را خراب کنید.
• برای کمک به کنترل موقعیت هایی که شما را به جویدن ناخن وا می دارند، تکنیک های کنترل استرس را در پیش بگیرید.
• از دوستان و اطرافیان خود بخواهید به شما یادآوری کنند ناخن خود را نجوید.

افزایش خطر پوسیدگی دندان ها در زیر و کنار بندهای ارتودنسی و احتمال زیاد پوسیدگی محیط بین دندان ها در تکنیک های باندینگ مستقیم، حداکثر استفاده از فرایندهای پیشگیرانه از پوسیدگی دندان ها را در طول درمان ارتودنسی ضروری می کند. در یک برنامه پیشگیرانه باید استفاده موضعی از فلوراید گنجانده شود، مخصوصاً اگر بیمار در یک منطقه فاقد فلوراید سکونت دارد (آب آشامیدنی آنها فاقد فلوراید است). بنابراین مهم است دندانپزشک و ارتودنتیست شما بدانند کدام روش، مؤثرترین روش فلوراید تراپی است.

از دهه ۱۹۴۰ تاکنون صدها مطالعه بالینی برای ارزیابی تأثیرگذاری روش های مختلف اعمال فلوراید روی دندان ها با تأثیرات موضعی و سیستمیک مورد بررسی قرار گرفته اند. این تحقیقات به ابداع روش های مختلف اعمال فلوراید روی دندان ها ختم شده اند که در حال حاضر فراهم هستند. گرچه فلوراید تراپی موضعی به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، هنوز هم تحقیقات بالینی زیادی نیاز دارد.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

خمیر پروفیلاکسی فلوراید

استفاده از خمیرهای پاک کننده و پولیش کننده قبل از چسباندن بندهای ارتودنسی می تواند منجر به زدودن حجم قابل توجهی از مینای سطح دندان شود. این اتفاق ناخوشایند و نامطلوب است، زیرا مینای سطح دندان حاوی سطوح بالای فلوراید است و بیشتر از مینای زیرین در برابر پوسیدگی مقاوم است. کاهش فلوراید سطح دندان می تواند با استفاده از خمیر فلوراید جبران شود، که مقادیر کافی فلوراید برای حفظ یا افزایش سطح اصلی فلوراید در سطوح پولیش شده را فراهم خواهد آورد. بعلاوه، خمیر اضافی فلوراید می تواند به قسمت هایی که مستعد پوسیدگی هستند پخش شود که با درمان پروفیلاکسی دسترسی به آنها دشوار است (فرو رفتگی ها، شیارها، و سطوح پروکسیمال یا بین دندانی).

کاهش پوسیدگی در نتیجه استفاده تخصصی خمیر پروفیلاکسی فلوراید چشمگیر است، مخصوصاً زمانی که درمان به صورت شش ماه یک بار انجام شود، در حالی که اعمال آن به صورت شخصی نمی تواند به صورت چشمگیر از پوسیدگی ها جلوگیری نماید. گرچه برای پروفیلاکسی های معمول، خمیر های فلورایده برتر از خمیرهای جرم گیر غیر فلورایده هستند، کاملاً واضح است که نمی توانند جایگزین اعمال موضعی فلوراید در طول درمان ارتودنسی شوند.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

اعمال موضعی فلوراید

مطالعات زیادی برای بررسی تأثیر سالانه یا شش ماهه اعمال موضعی فلوراید، و پروفیلاکسی قبل از آن، انجام شده است. سه ترکیب پر استفاده فلوراید تراپی موضعی عبارتند از الف) سدیم فلوراید خنثی (NaF) 2%، ب) فسفات سدیم فلوراید اسیدی (APF)، با PH حدود ۳ و حاوی فلوراید %۲/۱، و ج) استانوس فلوراید %۱۰-۸. از بین این سه ترکیب،در حال حاضر، APF بیشترین شهرت را دارد. اسیدیته محلول آن می تواند موجب افزایش جذب فلوراید در سطح مینای دندان شود، و به نظر می رسد فسفات اضافی این تأثیر دو گانه را دارد که موجب کاهش تحلیل مینای دندان و شکل گیری فلوراید کلسیم شود، در نتیجه اجازه می دهد فلوراید اضافی به شکل فلوراپاتیت درآید. دلیل اساسی و منطقی انتخاب APF مشاهده رسوب بیشتر فلوراید در قسمتهای دست نخورده مینای دندان با این ماده بیشتر از مواد دیگر است. به نظر منطقی می رسد که تأثیر ضد پوسیدگی اعمال نا منظم و گاهگاهی فلوراید با غلظت بالا به بالا رفتن سطح فلوراید روی مینای دندان مربوط می شود، اما هنوز هم روی این موضوع خیلی تحقیق نشده است.

قبل از اعمال موضعی فلوراید روی دندان ها باید آنها به صورت تخصصی پاکسازی و خشک شوند. دندان ها باید با رول های پنبه ایزوله شوند و سطوح دندان ها باید به مدت ۴ دقیقه با محلول فلوراید مرطوب نگه داشته شوند، و این کار باید با قرار دادن مداوم پنبه آغشته به فلوراید روی آنها انجام شود. بسته به اینکه منطقه ای که قرار است فلوراید روی آن اعمال شود چقدر بزرگ است، محلول فلورایده باید به گونه ای روی دندان ها اعمال شود که هر بار یک چهارم یا نیمی از دندان ها آغشته شوند و در این اثناء باید دندان ها عاری از بزاق نگه داشته شوند. در طول اعمال فلوراید لازم است به هیچ عنوان دندان ها آغشته به بزاق نشوند. نیم ساعت پس از اعمال فلوراید به مدت حداقل نیم ساعت باید از خوردن و آشامیدن هر چیزی اجتناب شود.

اعمال فلوراید روی دندان ها ممکن است برای کودکان خسته کننده باشد، به همین دلیل برای انجام این کار تکنیک هایی ابداع شده است تا باقی ماندن و نفوذ اعمال موضعی فلوراید روی دندان ها افزایش پیدا کند. عملیات مقدماتی روی دندان ها با اسید فسفریک رقیق قبل از اعمال فلوراید خاصیت اِچ کنندگی خفیفی روی مینای دندان بوجود می آورد، که به نظر می رسد منجر به افزایش جذب فلوراید و کاهش آلودگی در قسمت های پوسیده شود. با این حال، تست های بالینی طولانی مدت تری لازم است تا تأثیرگذاری این روش تأیید شود. راهکار دیگر برای افزایش جذب فلوراید طولانی تر کردن تماس فلوراید با سطح دندان، با تکنیک های پوشش دهی متفاوت است.

به منظور پیشگیری یا کاهش پوسیدگی زیر و نزدیک بندهای ارتودنسی، گزارش های متعددی وجود دارند که حاکی از تأثیر گذاری روش های مختلف اعمال موضعی فلوراید، شامل SnF، NaF، و APF هستند.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

ژل های فلورایده

استفاده از ژل های فلورایده می تواند شامل اعمال تخصصی در تری هایی باشد که به صورت شخصی برای هر شخص قالب گیری و ساخته می شوند و به عنوان اپلیکاتور استفاده می شوند، یا خود بیمار می تواند با استفاده از مسواک این کار را انجام دهد. مطالعات چندانی روی روش های اعمال ژل های فلورایده روی دندان ها صورت نگرفته است، اما روش هایی که انجام آنها نسبت به فرایندهای استاندارد اعمال فلوراید روی دندان ها راحت تر هستند، با اقبال بیشتری مواجه شده اند. همانطور که پیش از این اشاره شد، به علت نفوذ اندک ژل ها، جذب فلوراید توسط مینای دندان، احتمالاً کم اثرتر از زمانی است که به صورت محلول استفاده می شود. با این حال، تحقیقات اخیر حاکی از این هستند که ژل های APF به همان اندازه خوب یا بهتر از دیگر مواد فلورایده موضعی هستند، از جمله محلول های APF، و بهتر می توانند سطوح بالاتر فلوراید را روی سطح مینای دندان ته نشین کنند و شروع فرایند شکل گیری ضایعات پوسیده و میزان گستردگی آنها را کاهش دهند.

ژل ها می توانند برای مدت زمانی طولانی تر از محلول ها روی مینای دندان ها نگه داشته شوند و شسته نشوند. از نظر تأثیر، ژل ها کمک می کنند یون های فلوراید روی سطح مینای دندان ها باقی بمانند و جذب آنها بالاتر برود.

ژل های فلوراید به شکل ترکیبات APF و SnF_۲ و NaF وجود دارند، اما در اکثر مطالعات از ترکیبات APF و NaF استفاده شده است. ژل های APF برای مصارف تخصصی حاوی فلوراید ۲/۱% از سدیم فلوراید در یک ژل مایع اسید فسفریک  M1/0 با pH تقریبی ۳ هستند. اما وقتی ژل های APF برای مصارف شخصی داخل منزل استفاده می شوند، حاوی فلوراید با غلظت پایین تر و pH بالاتری هستند. ژل های APF با برندهای مختلف و طعم های متنوعی، برای سلایق مختلف در دسترس هستند.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

نحوه اعمال ژل های فلورایده روی دندان ها

در مطب های دندانپزشکی ژل های APF می توانند با قالب یا با تکنیکی شبیه رنگ آمیزی روی دندان ها اعمال شوند. تکنیک نخست، بواسطه تماس یکدست و نزدیک ژل و سطح دندان، که برای رسوب فلوراید لازم است، نتایجی بهتر در بر خواهد داشت. تکنیک قالب گیری بر اساس استفاده از تری های شخصی و از نوع دلخواه (تری های پلاستیکی، تری های فومی یکبار مصرف و به صرفه، قالب های آلژینات، تری های مومی) است که باید محکم به دور قوس دندانی قرار بگیرند. پس از پروفیلاکسی دقیق و  air dry(خشک کردن با هوا) کردن دندان ها، ۲ تا ۳ میلی لیتر ژل داخل تری ریخته می شود، پس از آن باید تری به مدت ۴ دقیقه روی هر قوس دندانی قرار بگیرد. با جدیدترین اپلیکاتورها، هر دو قوس دندانی را می توان به طور همزمان درمان کرد. ژل های اضافی و بزاق در طول فرایند باید از داخل دهان تخلیه شوند. سپس تری از روی دندان ها برداشته می شود و دندان ها با یک تکه پنبه پاک می شوند. به بیماران گفته می شود به مدت ۳۰ دقیقه از خوردن هر چیزی خودداری کنند.

در طول درمان ارتودنسی فرایند اعمال فلوراید ممکن است به طور سنتی همراه با قالب گیری از دندان ها انجام شود. هم تری های یکبار مصرف و به صرفه فومی جدید و هم قالب های آلژینات، که تنها تاج دندان ها را در بر می گیرند، در دسترس هستند، که می توانند مناسب ترین اپلیکاتورها باشند. در هر دو صورت، هر دو قوس دندانی به طور همزمان تحت فلوراید تراپی قرار می گیرند، در نتیجه کل زمان فلوراید تراپی به چند دقیقه کاهش می یابد. مزایای استفاده از قالب های آلژینات برای اعمال ژل های APF قابل اثبات هستند. یون های آزاد Ca در آلژینات، ممکن است در کنار سطح مشترک بین آلژینات و ژل فلوراید، با فلوراید ترکیب شوند، اما لایه ژل در تماس با دندان ها تحت تأثیر قرا نمی گیرد. توصیه می شود از یک دست قالب اضافی استفاده شود، زیرا شستن ژل باقی مانده از داخل تری دشوار است.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

تا چند وقت اخیر، استفاده از ژل های SnF_۲ به خاطر ناپایداری آنها در شکل مایع منع می شد. با به ثبات رساندن SnF_۲ در یک محلول گلیسیرین می توان بر این مشکل فائق آمد. تاکنون تنها در یک مطالعه استفاده از ژل های فلورایده در دندانپزشکی پیشگیرانه برای بیماران ارتودنتیک در آزمایشات کوتاه مدت بررسی شده است. در این مطالعه مشخص شد وقتی از ژل های SnF_۲ ۴%/۰  به صورت روزانه و شخصی استفاده می شود، میزان انحلال پذیری مینای دندان به میزان چشمگیری کاهش می یابد. در این تکنیک، ژل روی مسواک ریخته می شود، و روی سطح تمام دندان ها توزیع می شود، و بلافاصله پس از مسواک زدن درست قبل از رفتن به رختخواب، به مدت حدوداً ۱۰ ثانیه داخل دهان چرخانده می شود و از دهان خارج می شود.

به طور خلاصه، ژل های فلورایده موضعی بواسطه اعمال راحت آنها، اصولاً انجام آن در مطب می تواند جایگزین رنگ آمیزی محلول های فلورایده قبل از کارگذاری ابزارهای ارتودنسی روی دندان ها شود. استفاده از روش اعمال ژل APF به عنوان یک فرایند معمول طی دوره درمان ارتودنسی توصیه می شود.

حفظ سلامت بافت های پریودنتال یکی از موضوعاتی است که دائماً در طول دوره درمان ارتودنسی در طرح درمان نمود می یابد زیرا از اهمیت ویژه ای برخوردار است و می تواند نتایج درمان ارتودنسی را تحت تأثیر قرار دهد. بیمارانی که بیماری پریودنتال (بافت لثه اطراف دندان) دارند، باید مشکل آنها قبل از آغاز درمان ارتودنسی درمان شود که با زدودن پلاک ها، تسطیح سطح ریشه ها، همراه با جراحی لثه و نیز برنامه های شخصی برای حفظ و نگهداری لثه ها انجام می شود.

با این حال، در صورتی که بیماری پریودنتال در طول دوره درمان ارتودنسی افزایش یابد، نسبتاً، یا به طور کامل مشکل بروز می یابد. خود عناصر اساسی درمان ارتودنسی، ابزارها، اغلب حجم زیادی می گیرند که باعث می شود انباشته شدن پلاک های دندانی افزایش یابد، که این مقدار، بسته به نوع ابزار و میزان دشواری در حفظ بهداشت روزانه متفاوت خواهد بود. هدف مراقبت های پریودنتال جلوگیری از بروز مجدد این بیماری ها است.

سلامت لثه در درمان ارتودنسی

بیماری پریودنتال (لثه) و درمان ارتودنسی

بیماری لثه نوعی التهاب است که بواسطه علل مختلفی بروز می یابد و با ترکیب وجود پاتوژن های باکتریایی با عوامل میزبان فردی بوجود می آید. برخی خطرات سیستمیک با برخی عوامل تشدید کننده مانند مصرف تنباکو، فشار، و مال اکلوژن، می توانند موجب پیشرفت بیماری پریودنتال شوند.

با وجود بیماری پریودنتال، دندان هایی که تحت تأثیر قرار گرفته اند و استخوانی که از آنها حمایت می کند کاهش می یابد، در برابر فشارهای ماهیچه ای که با زبان، لب ها، و گونه ها وارد می شود، و نیز تأثیرات اکلوزال، مقاومت کمتری از خود نشان می دهند.

دندانپزشک ها به محض تشخیص و تأیید بیماری مزمن لثه، مرحله نخست درمان را آغاز می کنند تا تجمع باکتریایی را کاهش دهند و از انباشته شدن بیوفیلم ها جلوگیری کنند. گام نخست درمان شامل برنامه مراقبت های بهداشت دهانی روزانه است که برای هر بیمار به صورت مجزا طراحی می شود، جرمگیری عمیق دندان ها، و پس از آن پولیش با دقت سطح ریشه دندان ها و تاج دندان. در نهایت با جراحی می توان ضایعات مقاوم را پس از درمان اولیه حذف کرد.

به محض توقف روند پیشرفت بیماری لثه، ارتودنتیست می تواند درمان ارتودنسی را با هدف اصلاح مشکلات قرار گیری دندان ها که در نتیجه بیماری لثه بروز یافته است را آغاز نماید. از آنجا که سطح استخوان کاهش یافته است، فشارهای ارتودنتیک به کار گرفته باید سبک و به خوبی کنترل شده باشند. درمان پریودنتال تنها در صورتی با ثبات خواهد بود که یک برنامه مراقبت منظم و صحیح برای هر بیمار طراحی شده باشدو در طول کل دوره استفاده از ابزارها رعایت شود. و پس از تکمیل دوره درمان، دوره حفظی که انجام می شوند، از دیدگاه پریودنتال باید کمترین آسیب را وارد کند، به شرطی که همسو با اهداف حفظ نتایج درمان های ارتودنسی و پریودنتال باشد.

مراجعاتی که برای مراقبت های پریودنتال پس از اتمام مرحله نخست آغاز می شوند، تا پایان درمان فعال ارتودنسی ادامه پیدا می کنند. این روند باید برای همه بیماران، پس از اتمام درمان فعال نیز به مدت دو یا سه مرتبه در سال ادامه یابد تا از بروز مجدد بیماری پریودنتال پیشگیری شود، زیرا قطعاً منجر به بازگشت دندان ها به وضعیت قبل خواهد شد.

سلامت لثه در درمان ارتودنسی

مراقبت های پریودنتال قبل از آغاز درمان ارتودنسی

مراقبت های خانگی

نخستین گام آماده سازی یک برنامه بهداشت دهانی روزانه قابل انجام برای هر بیمار است. این قوانین برای بیمارانی صدق نمی کند که در استفاده از ابزارهای مراقبت های دهانی به اندازه کافی دقیق هستند آنقدر که در معرض خطر خوردگی و ساییدگی مینای دندان هستند.

پس از آموزش دقیق نحوه مراقبت های خانگی به بیمار، بهتر است استفاده از مسواک های برقی توصیه شوند زیرا از نمونه های دستی برای آنها مناسب تر هستند، مخصوصاً زمانی که بیماران بزرگسال وقت کمتری برای انجام این کار دارند. تأثیر گذاری فوق العاده این ابزارها اثبات شده است. استفاده از مسواک های بین دندانی نیز حائز اهمیت است.

استفاده از واتر جت نیز توصیه می شود زیرا این ابزار خونرسانی به بافت لثه اطراف دندان ها را افزایش می دهد و به زدودن جرم های اطراف دندان ها نیز کمک می کند. علاوه بر اینها، افزودن هیدرژن پراکسید به محلولی که در مخزن واترجت ریخته می شود هیچ مشکلی بوجود نخواهد آورد اما دهانشویه های کلرهگزیدین دی گلوکونات چرب توصیه نمی شوند زیرا موجب مسدود شدن مجرای آب دستگاه خواهند شد دستگاه قابل استفاده نخواهد بود.

سلامت لثه در درمان ارتودنسی

مراقبت های تخصصی

مراجعه و معاینات منظم برای درمان های پریودنتال حائز اهمیت است. این معاینات شامل بررسی مقدار جابجایی دندان ها، ارزیابی اکلوژن و نیز نرخ تجمع و انباشته شدن جرم و رسوب روی دندان ها است. علاوه بر این، با مراجعات منظم به دندانپزشک و ارتودنتیست بیمار بیشتر برای مراقبت ها ترغیب می شود و هر بار می توان او را تشویق کرد و از اهمیت رعایت بهداشت برای او توضیح داد. بیماران باید بدانند که بیماری لثه ای که آنها از آن رنج می برند، و معمولاً مزمن است، قابل کنترل است و باید برای درمان آن تلاش کنند.

افزایش استفاده از ایمپلنت های دندانی باعث شده است عنصر جدیدی به مراقبت های پریودنتال افزوده شود: مراقبت از بافت های پیرامون ایمپلنت ها. بیمارانی که بیماری لثه دارند اغلب نیاز به کاشت ایمپلنت نیز دارند و مراقبت از آنها به یکی از مراحل جدید مراقبت های تخصصی دندانی مدرن تبدیل شده است. برنامه درمان برای بیمارانی که بیماری پریودنتال (لثه) دارند فرایندهای متعددی را شامل می شود که باید با ترتیب خاص و دقیقی انجام شوند:

–       نم پاکسازی با ابزارهای آلتراسونیک در کنار بتادین و/ یا هیدروژن پراکسید برای زدودن جرم و رسوب از سطح دندان ها.

–       استفاده از استفاده از دستگاه LM-Dental CK6 و مینی- CK6 برای زدودن رسوب لای شکاف دندان ها.

–       استفاده از استفاده از گریسی کورت ها Gracey curettes برای زدودن جرم زیر لثه ها.

–       استفاده از دستگاه پولیش دندان که با هوا کار می کند aeropolisher و برای زدودن لکه های تنباکو و دیگر لکه ها استفاده می شود.

–       پولیش اضافی با مسواک های پروفیلاکتیک و خمیرهای پولیش کننده.

–       اتمام کار با Vector Pro set کربن و کامپوزیت پریودنتال با هیدروکسی آپاتیت و پراکسید هیدروژن.

–       دادن دستورالعمل های لازم به بیمار در خصوص نحوه استفاده از مسواک های برقی و سونیک و نخ دندان ها، به گونه ای که بتوانند بهداشت دهان را حفظ کنند.

این استراتژی ترکیبی خط حمله را تشکیل می دهد. مهم است دقت داشته باشید که تنها Vector Pro set کربن و کامپوزیت قادرند پاکسازی اتوماتیک ایمپلنت های دندانی، اجزاء سرامیکی بریج های دندانی و روکش ها، و نیز ابزارهای ارتودنسی را به بهترین شکل انجام دهند.

دندانپزشک ها معمولاً برخی از این درمان ها را با بی حسی موضعی انجام می دهند و پس از تکمیل بیمار به منزل باز می گردد. اما لازم است پس از این جلسه لازم است بیمار هر ۱۵ روز یک بار برای چکاپ مراجعه کنید تا تمام بخش هایی که درمان شده اند به خوبی ارزیابی شوند تا بتوان ارزیابی کرد بیمار چقدر خوب می تواند درمان را ادامه دهد، و توانایی بیمار در استفاده از مسواک برقی را بررسی کرد. در این جلسات باز هم دور و اطراف همه دندان ها بررسی خواهند شد تا هر گونه پلاک باقی مانده در جلسات قبل پاکسازی شوند.

مراقبت از لثه ها در طول دوره درمان ارتودنسی

بر اساس ویژگی های خاص برخی ابزارهای ارتودنسی، باید عوارض جانبی احتمالی آنها و اینکه چطور روی پریودنشیوم تأثیر می گذارند را برای بیمار توضیح داد.

درمان با اسپلینت و ابزارهای متحرک

به نظر ارتودنتیست ها مهم است برای بیمار توضیح داده شود استفاده از اسپلینت، تقریباً تمام طول روز، ۲۲ ساعت در طول ۲۴ ساعت، برای موفقیت آمیز بودن درمان ارتودنسی ضروری است زیرا این ابزار قادر است بافت های عروقی پریودنشیوم را فشرده سازد و دندان ها را در این چارچوب محکم سازد. این روند باعث می شود کشیدن نخ دندان برای حذف ذرات باقی مانده غذا و جلوگیری از تجمع باکتری هایی که منجر به بروز پوسیدگی و تخریب پریودنتال می شوند، ضروری باشد.

علاوه بر این، ابزارهای متحرک نیاز دارند با غوطه ور کردن در آب گرم و محلول صابونی، با دقت پاکسازی و ضد عفونی شوند. مراجعه ماهانه برای چکاپ سلامت پریودنتال بیمار نیز کار مطلوبی است و می تواند انگیزه بیمار را تحریک کند.

ابزارهای ثابت

مسدود شدن مسیر پاکسازی دندان ها با براکت ها و سیم کمانی بریس های ثابت ارتودنسی باعث می شود مسواک زدن و کشیدن نخ دندان درست برای بیمار غیر ممکن شود. بنابراین، این ابزارها خود عاملی برای انباشته شدن پلاک های باکتریایی هستند. به همین دلیل، چکاپ های ماهانه برای زدودن جرم ها در این قسمت ها با استفاده از ابزارهای تخصصی ضروری است. شستشوی زیر خط لثه ها با پروکسید هیدروژن نیز کمک کننده است. باید به قسمت های پر خطر ترشح غدد بزاقی و دیگر قسمت هایی که دسترسی به آنها با ابزارهای معمول رعایت بهداشت برای بیمار دشوار است، توجه ویژه شود، از جمله دندان های عقب دهان.

در صورت مشاهده هر گونه تحلیل لثه، باید درمان بلافاصله متوقف شود، به گونه ای که بتوان با جراحی لثه- مخاط آن را کاهش داد، و در صورت امکان، شرایط را به طور کامل درمان کرد، مهم تر از همه اینکه تیم درمان بتواند بفهمد چه عواملی منجر به بروز این مشکل شده اند.

سلامت لثه در درمان ارتودنسی

ابزارهای پشت دندانی

ابزارهای پشت دندانی، بواسطه موقعیت آنها، بین زبان و سطح پشتی دندان های فک پایین، بیمار در تمیز نگه داشتن ابزارهای پشت دندان های فک پایین، بیشتر از همیشه مشکل خواهد داشت. بنابراین مراجعه ماهانه برای پاکسازی و مراقبت های تخصصی دندانی، مخصوصاً در قسمت مندیبل و کل فضاهای بین دندانی الزامی خواهد بود. در مقایسه با ابزارهای ثابت سنتی، بیمار هیچ مشکلی در حفظ بهداشت ماگزیلا، در طول استفاده از ابزارهای پشت دندانی ندارد. تنها زمانی مشکل بروز پیدا می کند که ذرات غذا حین جویدن کنار آن گیر می کنند و منجر به بروز مشکل می شوند.

در صورت بروز تحلیل لثه در قسمت مندیبل، توپوگرافی مانع فرایندهای جراحی می شود. بنابراین، پیش طراحی حیاتی تر از حد معمول است، و ابزار باید به گونه ای طراحی شود که از آسیب به بافت پریودنشیوم پشت دندان پیشگیری نماید.

سلامت لثه در درمان ارتودنسی

ابزارهای تکیه گاه موقت

ابداع مینی اسکروها (ایمپلنت های کوچک که به عنوان تکیه گاه ارتودنسی استفاده می شوند) این امکان را بوجود می آورند که ارتودنتیست تکیه گاهی محکم ایجاد نماید و از هر گونه جابجایی های ناخواسته و نامطلوب دندان های تکیه گاه جلوگیری نماید، در نتیجه می توان دندان های مولر را رو به داخل حفره هدایت کرد، و نیاز نیست فرایندهایی مانند اناملوپلاستی (راهی برای هم سطح کردن سطح دندان ها و برداشتن اضافات مینا)، برخی درمان های ترمیمی و زیبایی و درمان ریشه انجام داد.

علاوه بر این، مانند ابزارهای ثابت مانع انجام کارهای بهداشتی نیز نمی شوند. ماهیت این ابزارها به گونه ای است که وقتی مینی اسکروها همراه با ابزارهایی مانند پاور چین ها، و اتصالات سیمی لیگاچور بلند استفاده می شوند، می توانند محلی برای انباشته شدن مقدار قابل توجهی پلاک خواهند شد که نیاز به چکاپ و پاکسازی خواهند داشت. مینی اسکروهایی که در سخت کام قرار می گیرند، مقادیر زیادی پلاک به خود می گیرند، که آنقدر کافی هستند که پروفیلاکسی تخصصی نیاز خواهند داشت. باز هم مراجعات منظم و انجام فرایندهای بهداشتی برای پیشگیری از بروز ژینژیویت در واکنش به حساسیت ناشی از مینی اسکروها و ابزارهای متصل به آنها ضروری است.

سلامت لثه در درمان ارتودنسی

نگهدارنده یا ریتینرها

مرحله نهایی درمان ارتودنسی دوره نگهداری است، که پیوسته، مخصوصاً در بیماران بزرگسال، شامل استفاده از ابزارهای ثابت است. هدف از استفاده از این ابزارها مقاومت در برابر فشارهای ماهیچه ای و عملکردی است که می توانند موجب بازگشت دندان ها به محل قبل از درمانشان شوند. ارتودنتیست ها ابزارهای نگهدارنده را بر اساس حمایت استخوانی موجود یا فقدان آن؛ طول درمان فعال؛ زیبایی ابزار؛ اکلوژن؛ هزینه؛ و مهم تر از همه، اصول رعایت بهداشت از سوی بیمار انتخاب می کنند. آنها از بین مواد مختلفی که برای اسپلینت وجود دارند انتخاب می کنند.

ریتینر هر چه باشد، سدی در برابر کارهای بهداشتی است و احتمال انباشته شدن پلاک های دندانی بالا خواهد رفت. بنابراین باید به گونه ای ساخته شود که تا جای ممکن صاف و صیقلی باشد، روی دندان ها سد ایجاد نکند، و بتوان به راحتی روی آن و اطرافش را پاکسازی کرد.

کشیدن نخ دندان

تمیز کردن دندان ها، مسواک زدن و کشیدن نخ دندان، در طول دوره ای که از بریس های ارتودنسی استفاده می کنید از اهمیت ویژه ای برخوردار است. کشیدن نخ دندان، یا استفاده از یک نخ موم اندود شده برای تمیز کردن لای دندان ها، باعث ساییدگی و ایجادا خراش روی جرم هایی می شود که در قسمت های دور از دسترس انباشته شده اند که حین مسواک زدن به راحتی نادیده گرفته می شوند، مخصوصاً اگر براکت های و سیم های ارتودنسی سر راه قرار داشته باشند. روزی یک مرتبه بین هر یک از دندان ها را نخ دندان بکشید، و از یک مسواک بین دندانی کوچک برای پاکسازی بارکت ها و زیر سیم ها استفاده کنید.

کشیدن نخ دندان را فراموش نکنید، حتی اگر با وجود براکت ها زمان بیشتری از شما بگیرد. این تکنیک های کشیدن نخ دندان می توانند فرایند را سریعتر و راحت تر کنند. مهم نیست کدام روش را انتخاب می کنید، مهم است به طور منظم نخ دندان بکشید تا از بروز بیماری لثه و پوسیدگی دندان ها، در حالی که بریس ها کار صاف کردن دندان ها را انجام می دهند، جلوگیری کنید تا لبخندی بی نقص داشته باشید.

مسواک زدن و کشیدن نخ دندان در ارتودنسی

کشیدن نخ دندان به صورت سنتی

این تکنیک امتحان شده و صحیح کشیدن نخ دندان راهی فوق العاده برای پاکسازی ذرات غذا و پلاک ها از بین دندان ها است، اما برای افرادی که از بریس های ارتودنسی استفاده می کنند، می تواند مقداری چالش برانگیز باشد. عبور نخ دندان از کنار براکت ها و سیم های ارتودنسی می تواند زمان ببرد. اگر از این روش استفاده می کنید، به گونه ای برنامه ریزی کنید که ۱۰ تا ۱۵ دقیقه برای نخ دندان کشیدن دندان های خود زمان بگذارید. تنها ابزاری که نیاز دارید نخ دندان با روکش مومی است. نخ های بدون روکش مومی ممکن است پاره شوند و زیر براکت های فلزی گیر کنند.

با بریس ها چگونه باید از نخ دندان های سنتی استفاده کرد؟

• ۲۰ تا ۳۰ سانتی متر نخ دندان ببرید.
• بین سیم اصلی و دندان های خود را نخ دندان بکشید. انجام این کار جلوی آینه می تواند کمک کننده باشد، زیرا می توانید نگاه کنید و مطمئن شوید نخ به قسمت هایی می رود که دوست دارید.
• دو سر نخ دندان را به دور انگشتان اشاره دو دست خود بپیچید تا اطمینان حاصل نمایید که نخ را به راحتی حمل می کنید.
• نخ را به آرامی بین دو دندان خود فشار دهید، و آن را در کنار تک تک دندان ها بالا و پایین بکشید. اگر مشغول نخ دندان کشیدن دندان های بالای خود هستید، یک شکل U بالا به پایین درست کنید: از یک سمت یک دندان رو به بالا و به سمت خط لثه ها بروید و سپس از کنار دندان دیگر پایین بیایید.
• نخ را بردارید، و به آرامی آن را از پشت سیم خارج کنید. مراقب باشید این کار را کاملاً به آرامی انجام دهید، زیرا ممکن است ناگهان موجب کنده شدن براکت از روی دندان شوید.
• به بین دو دندان بعدی حرکت کنید و این فرایند را تکرار کنید.

مسواک زدن و کشیدن نخ دندان در ارتودنسی

واترجت یا واترپیک

واتر پیک نوعی ابزار منحصر بفرد است که یک جریان آب ثابت برای پاکسازی بین دندان ها و کنار خط لثه ها ایجاد می نماید. بواسطه اثربخشی که جریان آب در پاکسازی دندان ها و دهان دارد، با این ابزار تنها ۳ تا ۵ دقیقه زمان نیاز دارید. برخی برندهای واترپیک ها دارای سری مخصوص برای بیماران تحت درمان ارتودنسی هستند. این سری های برجسته قادرند اطراف براکت ها و بین دندان ها را راحت تر از سری های استاندارد تمیز کنند.

مسواک زدن و کشیدن نخ دندان در ارتودنسی

استفاده از فلاس تریدر

می توانید سرعت نخ دندان کشیدن سنتی را با استفاده از یک ابزار مقرون به صرفه و کارآمد بالا ببرید. این ابزار پلاستیکی کوچک فلاس تریدر نام دارد. فلاس تریدر به شما کمک می کند نخ را به راحتی به پشت سیم ارتودنسی بکشید. با استفاده از فلاس تریدر می توانید چندین دقیقه از زمان مراقبت های دندانی معمول خود را بکاهید. فلاس تریدر را می توانید از داروخانه ها خریداری کنید.

نحوه استفاده از فلاس تریدر کنار بریس های ارتودنسی

• یک قطعه ۲۰ تا ۳۰ سانتی متری از نخ دندان را از داخل سوراخ فلاس تریدر رد کنید.
• نوک سوزن پلاستیکی را زیر سیم بریس های خود قرار دهید. به آرامی نخ را زیر سیم حرکت دهید. فلاس تریدر را در یک دست نگه دارید.
• نخ را به دور انگشتان اشاره خود بپیچید تا کنترل بیشتری روی آن داشته باشید.
• روند کشیدن نخ دندان را مانند آنچه در بالا گفتیم ادامه دهید.

مسواک زدن صحیح با وجود براکت های ارتودنسی

مسواک زدن و کشیدن نخ دندان در ارتودنسی

مسواک درست انتخاب کنید.

شاید بخواهید مسواکی انتخاب کنید که بین و اطراف براکت ها را تمیز کنید. برخی متخصص ها توصیه می کنند از دو نوع مسواک استفاده کنید: مسواک های نرم، و مسواک های بین دندانی. ابتدا با مسواک نرم هر دندان و براکت روی آن را از پایین به بالا مسواک بزنید. سپس از یک مسواک بین دندانی استفاده کنید و با چند ضربه در هر مسیر، فاصله بین براکت و دندان را تمیز کنید.این نوع مسواک ها به صورت ویژه برای پاکسازی بین براکت ها و دندان ها طراحی شده اند.

شستشوی دهان نیز مهم است.

با استفاده از دهانشویه، دهان خود را به طور منظم تمیز کنید و ذرات غذا و پلاک های بین دندانی را پاکسازی کنید. بعلاوه، شستشو کمک می کند از التهاب لثه ها و داخل گونه ها که ناشی از استفاده از بریس ها است، کاسته شود. از دهانشویه هایی استفاده کنید که به صورت ویژه برای مصرف در طول درمان ارتودنسی طراحی و تولید شده اند.

وقتی به فکر استفاده از براکت های ارتودنسی روی دندان های خود هستید، ممکن است ارتودنتیست گزینه های مختلف لیگاچورهای الاستیک را در اختیار شما قرار دهد. لیگاچورهای کشی، که عموماً تحت عنوان “رابر بندها” شناخته می شوند براکت ها را در بر می گیرند و اساساً به گونه ای مورد استفاده قرار می گیرند که سیم ارتودنسی را داخل براکت ها نگه دارند: اما از آنها می توان برای اهداف دیگر نیز استفاده کرد، از جمله هدایت جابجایی دندان ها در یک مسیر خاص یا افزایش سرعت روند صاف کردن دندان ها یا جابجایی آنها. همه اینها به نحوه بسته شدن لیگاچور به یک یا چند دندان، و نیز نوع لیگاچوری که استفاده می شود بستگی دارد. یکی از این گزینه ها که ارتودنتیست معرفی می کند پاور چین است که در این مقاله به آن می پردازیم.

پاور چین ها یکی از اجزاء بریس ها هستند.

بریس هایی که با پاور چین ها استفاده می شوند از نظر عملکرد با بریس هایی که بدون پاور چین استفاده می شوند تفاوت دارند. پاور چین ها بریس نیستند، بلکه صرفاً لیگاچورهایی هستند که به بریس ها افزوده می شوند. آنها روی براکت ها کشیده می شوند و در کنار یکدیگر با اجزاء دیگر- براکت ها، سیم های ارتودنسی، قلاب ها- کار می کنند تا ظاهر و عملکرد دندان ها و نیز لبخند را بهبود دهند. زمانی از آنها استفاده می شود که ارتودنتیست آن را ضروری بداند.

پاورچین ها از همان پلاستیکی ساخته می شوند که لیگاچورهای پلاستیکی را تشکیل می دهند.

پاور چین ها ضرورتاً یک دسته لیگاچورهای الاستیک O-رینگ به هم متصل هستند، که یک نوار پیوسته را شکل می دهند که از یک دندان به دیگری امتداد پیدا می کنند. O-رینگ های معمولی برای نگه داشتن سیم ارتودنسی درون شیار روی براکت ها استفاده می شوند. آنها به عنوان یک واحد مجزا وجود دارند که اطراف براکت قرار می گیرند تا سیم کمانی را در جای خود نگه دارند. از سوی دیگر، پاور چین ها به یکدیگر متصل شده اند تا یک زنجیره تشکیل دهند. از این طریق آنها قادرند از دندان ها حمایت کنند، علاوه بر اینکه سیم کمانی را روی دندان نگه می دارند.

پاور چین ها تنها از دندان ها محافظت نمی کنند.

پاور چین ها تنها سیم ارتودنسی را نگه نمی دارند، بلکه در واقع اساساً برای بستن فاصله بین دندان ها یا جابجا کردن یک دسته خاص از دندان ها به طور همزمان استفاده می شوند. آنها فشار اضافی لازم را فراهم می آورند تا دندان ها را به یکدیگر نزدیک سازند و کمک کنند یک گروه خاص از دندان ها به طور همزمان جابجا شوند.

پاور چین در ارتودنسی

از آنها در مرحله بستن فاصله درمان استفاده می شود.

ارتودنتیست ها از پاور چین ها در ابتدای درمان استفاده نمی کنند. اما از آنها در مراحل اولیه درمان استفاده می کنند. مراحل یک درمان معمولی برای فردی که دندان های کج دارد عبارتند از: “مرحله صاف کردن”، مرحله بستن فاصله ها”، و “مرحله پرداختن به جزئیات. پاور چین ها یا لیگاچورهای به هم پیوسته معمولاً در طول مرحله بستن فاصله ها و پس از صاف شدن دندان ها با بریس ها و قرار گرفتن آنها در یک راستا استفاده می شوند. آنها به بستن هر گونه فاصله و جابجا کردن دندان های جلو رو به عقب کمک می کنند در حالی که این اطمینان را بوجود می آورند که دندان ها صاف باقی خواهند ماند. اساساً، آنها برای بستن فواصل افزوده می شوند و دندان ها را به جایی که باید، هدایت می کنند.

آنها پر استفاده ترین لیگاچور هستند.

معمولاً، ارتودنتیست ها به جای لیگاچورها روی براکت ها پاور چین قرار می دهند. اما گاهی اوقات ارتودنتیست می تواند هم لیگاچور و هم پاور چین را روی براکت های یک بیمار قرار دهد. این تصمیم به اهداف درمان بستگی دارد و آنچه وی سعی دارد به آن دست یابد.

پاور چین در ارتودنسی

پاور چین ها انواع متفاوتی دارند.

پاور چین ها، درست مانند لیگاچورهای کشی معمولی، در انواع و رنگ های مختلفی وجود دارند. آنها در اشکال مختلفی وجود دارند. گرچه به شما اجازه داده می شود تا رنگ پاور چین های خود را انتخاب نمایید، اما نمی توانید راجع به شکل یا ساختار این زنجیرها نظر بدهید. ارتودنتیست ساختاری را انتخاب خواهد کرد که بهترین تناسب را با وضعیت دندان های شما دارد و این انتخاب به وضعیت و اهداف درمان بستگی خواهد داشت.

آیا پاورچین ها درد ایجاد می کنند؟

مانند بریس ها، نصب لیگاچورهای به هم پیوسته نیز، مخصوصاً در مراحل اولیه درمان، منجر به بروز دردی هر چند خفیف خواهد شد. اما به مرور زمان، این ناراحتی از بین خواهد رفت و دیگر هیچ دردی احساس نخواهد شد. در واقع، هر درد یا ناراحتی ظرف یک هفته از بین خواهد رفت. قبل از آن، باشد برای جلوگیری از درد و حساسیت بیشتر ممکن است لازم غذاهای نرم بخورید. علاوه بر این، لازم به ذکر است که پاور چین ها مانند دیگر لیگاچورها با غذا و نوشیدنی هایی که رنگ دارند می توانند به راحتی لک شوند. بنابراین لازم است پس از هر وعده غذایی مسواک بزنید.

هیچ بازه زمانی خاصی برای استفاده از پاور چین ها مشخص نشده است.

پاور چین ها عموماً به مدت تقریبی ۶ هفته استفاده می شوند. اما هر فرد یک مورد خاص و متفاوت است و ارتودنتیست چین ها را بر نخواهد داشت تا زمانی که به هدف مورد نظر خود- بستن فاصله یا جابجایی یک دسته دندان خاص- برسد. بنابراین، تاریخی که قرار است پاور چین ها را دریافت کنید، از پیش تعیین شده و مشخص نیست. برخی بیماران ظرف چند هفته شاهد بهبود شگفت انگیزی هستند، در حالی که برخی دیگر ۶ هفته یا حتی بیشتر نیاز به پاور چین دارند.