پس از ماه ها و ماه ها انتظار، زمان مراجعه به ارتودنتیست برای برداشتن براکت های شما فرا رسیده است. وقتی بریس های ارتودنسی از روی دندان ها برداشته می شوند، شما می توانید به سراغ همه غذاهایی بروید که دلتان برای آنها تنگ شده است و راحت تر از کارهای بهداشتی دهان و دندان ها لذت ببرید. بهتر از همه اینکه، شما می توانید لبخند زیبای خود را با افتخار به دنیا نشان دهید . تعدادی نکات مهم وجود دارند که برای مراقبت از دندان های خود پس از برداشتن براکت ها برای حفظ درخشش و نتایج سالم درمان خود به آنها باید به آنها توجه کنید.

برداشتن براکت‌های ارتودنسی (دیباندینگ)

برداشتن براکت‌های ارتودنسی (دیباندینگ)

پنج گام برای برداشتن براکت های ارتودنسی

پس از چندین ماه استفاده از بریس های ثابت ارتودنسی احتمالاً هیجان زده خواهید بود از اینکه قرار است به زودی بریس های شما از روی دندان های شما برداشته شوند- اما در طول این فرایند چه انتظاری باید داشت؟

جدا سازی براکت ها از دندان ها

ابتدا، ارتودنتیست مقداری پایه براکت ها را با استفاده از پلایرها و با آرام فشردن آنها اندکی تغییر شکل خواهد داد. این باعث ضعیف شدن قدرت چسبندگی چسبی می شود که آنها را در جای خود نگه داشته است و پیوند آنها را جدا می کند. ارتودنتیست شما این کار را ابتدا برای هر یک از براکت های فک های بالا و پایین شما انجام خواهد داد. این کار هیچ دردی ایجاد نخواهد کرد و شما تنها فشار اندکی روی دندان های خود احساس خواهید کرد.

زدودن چسب باقی مانده

پس از آنکه براکت ها برداشته شدند، مقداری چسب روی سطوح دندان ها باقی خواهد ماند که لازم است به طور کامل توسط ارتودنتیست با ابزارهای خاصی پاکیازی شود. زدودن چسب های باقی مانده، بسته به مقدار چسب باقی مانده روی دندان ها، عموماً بین پنج تا ده دقیقه زمان می برد. این کار نیز هیچ دردی نخواهد داشت، اما اگر شما دندان های حساسی داشته باشید، ممکن است مقداری جزئی ناراحتی وجود داشته باشد.

ساخت قالب ریتینر

پس از برداشتن بریس ها، اکثر افراد نیاز خواهند داشت برای مدتی پس از آن از ریتینرها استفاده کنند تا دندان های آنها را در جای جدید خود نگهدارند. ممکن است ارتودنتیست شما استفاده از ریتینرها را به مدت چند سال- یا حتی به مدت نامعلوم- توصیه کند، اما مورد هر یک بیمار متفاوت است. این ابتدا نیاز به گرفتن قالبی دارد که بر اساس آن ریتینر شما بر اساس شکل جدید دندان های شما ساخته شود. علاوه بر این، ارتودنتیست شما ممکن است انتخاب کند این کار را یک هفته قبل ، یا یک هفته بعد از برداشتن بریس ها از روی دندان ها انجام دهد.

مراقبت از دندان ها پس از برداشتن بریس ها

پس از برداشته شدن بریس ها، بافت لثه های شما ممکن است مقداری ملتهب باشد، با این حال، این التهاب پس از چند روز با خوب مسواک زدن و نخ دندان کشیدن برطرف خواهد شد. مطمئن شوید بلافاصله به سراغ غذاهای خشک و ترد و جویدنی نمی روید، همان غذاهایی که در طول مدتی که بریس های ثابت روی دندان های شما قرار داشتند ارتودنتیست به شما توصیه کرده بود از خوردن آنها اجتناب کنید. مهم تر از همه اینکه، به خاطر داشته باشید، همیشه در مواقعی که به شما توصیه شده است از ریتینر خود استفاده کنید، در غیر اینصورت، شما با خطر بی اثر شدن همه کارهایی خوبی مواجه خواهید شد که بریس های ثابت شما انجام داده بودند.

برداشتن براکت‌های ارتودنسی (دیباندینگ)

برداشتن براکت‌های ارتودنسی (دیباندینگ)

از دندان های جدید خود لذت ببرید

شما مدت زمان طولانی صبر کرده اید تا از مزایای بریس های ثابت بهره مند شوید، و اکنون که آنها برداشته شده اند شما در نهایت می توانید از احساس داشتن دندان هایی صاف لذت ببرید- تنها به خاطر داشته باشید از این پس هر روز مراقب آنها باشید.

آیا دندان ها درد خواهند داشت؟

از آنجا که ارتودنتیست قطعات فلزی را از روی دندان های شما می کشد، ممکن است مقداری در احساس کنید، اما به اندازه دردی نخواهد بود که با دریافت بریس ها برای نخستین مرتبه احساس کردید. اگر احساس درد دارید، داروهای مسکن OTC می توانند به شما کمک کنند.

برداشتن براکت ها از روی دندان ها چه مدت طول خواهد کشید؟

معمولاً بریس ها می توانند تنها در یک جلسه به طور کامل برداشته شوند و این کار تنها حدود یک ساعت طول خواهد کشید. در طول این جلسه، ارتودنتیست براکت ها را برمی دارد و از یک پولیشر یا یک دستگاه ساینده برای برداشتن چسب از روی دندان ها استفاده خواهد کرد.

پس از برداشتن بریس ها چه مشکلی ممکن است بروز پیدا کند؟

دو مشکل شایعی که ممکن است پس از برداشتن بریس ها بروز کنند تحلیل لثه و مشکلات فک هستند، مانند اختلالات مفصل فکی گیجگاهی یا TMJ. افرادی که در هر سنی از بریس ها استفاده کرده اند بیشتر مستعد تحلیل لثه هستند که زمانی اتفاق می افتد که بافت های اطراف دندان یا دچار ساییدگی می شوند، یا از روی دندان ها کنار می روند. اصلی ترین علائم و نشانه های TMJ عبارتند از صدای کلیک فک و مشکل در جویدن.

آیا پس از برداشتن بریس ها دندان ها و لثه های من حساس خواهند بود؟

روز پس از برداشتن بریس ها می تواند برای هر بیمار متفاوت باشد. با این حال، اکثر بیماران متوجه می شوند که بلافاصله پس از برداشته شدن بریس ها از روی دندان ها، دندان هایشان روی زبان لغزنده هستند. علاوه بر این، بیماران ممکن است انتظار مقدار خاصی حساسیت دندان و لثه را داشته باشند. ممکن است خوردن همه خوراکی های چسبنده، ترد، و شیرینی که تا به حال به دلیل استفاده از بریس ها از آنها اجتناب می کرده اید فریبنده باشد، اما مهم است با لبخند جدید خود صبور باشید. زمان می برد تا دندان ها و لثه های شما با زندگی جدید خود بدون بریس ها تطبیق پیدا کنند. برای همکاری با آنها، خوراکی ها و نوشیدنی هایی را انتخاب کنید که به طور معمول با بریس ها مصرف می کردید. سپس، به تدریج و به آرامی و با از بین رفتن حساسیت دهان شما، غذاها و نوشیدنی های دیگر را در رژیم غذایی خود بگنجانید.

برداشتن براکت‌های ارتودنسی (دیباندینگ)

برداشتن براکت‌های ارتودنسی (دیباندینگ)

خطرات برداشتن بریس ها توسط خود بیمار

آیا برداشتن بریس ها توسط خود بیمار خطرناک است؟ از زوایای مختلفی می توانید به انجام این کار نگاه کنید.

اگر کسی دانش کافی در مورد بریس های دندانی را داشته باشد، می تواند در مورد روش برداشتن آنها را نیز اطلاعات داشته باشد و بتواند بدون هیچ آسیبی به دندان ها بریس ها را از روی آنها بردارد. اما در طول این فرایند، خطراتی نیز وجود دارند و گاهی اوقات ممکن است مشکلاتی نیز بروز پیدا کنند. این احتمالات بسیار جدی هستند.

از دست دادن دندان ها

وقتی خودتان به برداشتن بریس ها فکر می کنید، احتمال از دست رفتن دندان های دائمی زیاد است. این احتمال به این دلیل وجود دارد که ممکن است شما هنگام حرکت دندان ها به محل مورد نظر، آنها را به نقطه آسیب پذیر خود قرار دهید. هنگامی که یک دندان در حال حرکت است، در حال تغییر موقعیت خود در استخوان فوقانی است، که باعث می شود لق شود و وقتی در حال برداشتن بریس های دندانی خود با مقدار اشتباه نیرو هستید ممکن است دندان را از حفره خود خارج کنید.

تشکیل حفره های دندانی

وقتی ابزارهایی که شما استفاده می کنید موجب سایش، خراش، یا لب پر شدن دندان های شما شوند، باکتری ها به راحتی جذب آنها خواهند شد، و به دلیل حفره ای که روی دندان شما ایجاد شده است در آنها پنهان خواهند شد و رشد خواهند کرد. تمیز کردن دندان ها در این مرحله دشوار خواهد بود. وقتی بریس های دندانی را به طرز خشنی بر می دارید، ممکن است موجب کاهش مینای دندان های خود شوید.

جابجا شدن دندان ها

اگر خودتان بریس ها را بردارید، دندان ها چیزی نخواهند داشت که به آنها نشان دهد قرار است چگونه در یک راستا باقی بمانند. دندان ها آزاد خواهند بود تا در هر مسیری که دوست دارند حرکت کنند؛ به همین دلیل است که بیماران همیشه پس از اتمام فرایند درمان برای حفظ دندان ها در محل مطلوبی که قرار داده شده اند، از ریتینرها استفاده می کنند، تا زمانی که ارتودنتیست تشخیص دهد دیگر نیازی به استفاده از آنها نیست. به دلیل فشار و استرسی که به دندان های داخل دهان، بدون بریس های دندانی وارد می شود که آنها را در جای خود نگه می داشتند، دندان ها ممکن است ظرف یک هفته به هر مسیری حرکت کنند.

برداشتن بریس ها توسط خود فرد بسیار دردناک است.

ممکن است احساس کنید ناراحتی خیلی زیادی را تجربه می کنید، حتی درد بیشتر از زمانی که برای نخستین بار بریس ها را دریافت کردید. اما اگر می خواهید درد واقعی را تجربه کنید، خودتان برداشتن براکت ها را انجام دهید. استفاده از ابزارهای ad-hoc همیشه منجر به بروز درد می شود. ابزارهای درست و مناسب ارتودنتیک مؤثر هستند و این اطمینان را بوجود می آورند که در طول فرایند پیچیده نصب و دیباندینگ کمترین درد را تجربه خواهید کرد.

در طول فرایند برداشتن بریس ها به صورت شخصی، ممکن است لثه ها شروع به خونریزی کنند، و شما در معرض خطر عفونت های دندانی در نتیجه باز بودن زخم قرار دارید. از آنجا که انواع متخلفی از باکتری ها داخل دهان وجود دارند، عفونی شدن زخم باز به سادگی اتفاق می افتد.

پس از برداشتن براکت ها چگونه باید از دندان ها مراقبت کرد؟

مراقبت های خوب دندان ها پس از برداشتن براکت ها از روی دندان ها به اندازه زمانی که آنها روی دندان ها قرار دارند مهم است. عادات مناسب بهداشتی دهان و دندان پس از اتمام درمان ارتودنسی و چگونگی سالم و صاف و همراستا نگهداشتن دندان ها برای ادامه زندگی را یاد بگیرید.

چرا پس از برداشتن بریس های ارتودنسی باید مراقب دندان ها بود؟

تعدادی چالش وجود دارند که افراد پس از برداشتن بریس ها با آنها مواجه هستند، بنابراین دقیق بودن در مورد عادات بهداشتی دهان و دندان مهم است. اصلی ترین دلیل برای انجام مراقبت های ویژه از دندان ها پس از برداشتن بریس ها عبارتند از:

  • حصول اطمینان از صاف و یک راستا باقی ماندن دندان ها
  • پرهیز از ایجاد لکه و پلاک روی دندان ها نزدیک جایی که براکت ها قرار داشته اند.
برداشتن براکت‌های ارتودنسی (دیباندینگ)

برداشتن براکت‌های ارتودنسی (دیباندینگ)

آیا پس از برداشتن براکت ها از روی دندان ها لازم است به دندانپزشک مراجعه کنیم؟

آری. مراجعات منظم به دندانپطشک هنوز هم بخشی از مراقبت های خوب دهان است و به دندانپزشک این فرصت را می دهد که محل هایی که تا به حال به دلیل وجود براکت ها روی دندان ها، دسترسی به آنها دشوار بوده است را پاکسازی نماید. متأسفانه، برخی افراد در نتیجه باقی مانده های خوراکی ها و نوشیدنی ها دچار حفره های دندانی اطراف یا زیر سخت افزار می شوند. دندانپزشک شما قادر به شناسایی حفره های دندانی و هر گونه مشکلات دیگری دهان و دندان ها شود، مانند جابجا شدن دندان ها و ایجاد یک طرح درمان جامع.

انجام پاکسازی حرفه ای و معاینه دندانی

اگر شما بریس داشته اید، می دانید چقدر درست مسواک زدن و نخ دندان کشیدن می تواند دشوار باشد. هرچه مدت زمانی که بریس داشته اید طولانی تر بوده باشد، بیشتر احتمال دارد که پلاک و لکه های دندانی روی دندان های انباشته شده باشند. یک پاکسازی حرفه ای دندانی بهترین راه برای زدودن آنها است، و زمانی بهتر از بلافاصله پس از برداشتن بریس ها برای پاکسازی دقیق دندان ها و معاینات دندانپزشکی وجود ندارد.

برداشتن براکت‌های ارتودنسی (دیباندینگ)

برداشتن براکت‌های ارتودنسی (دیباندینگ)

فرایند سفید کردن دندان ها را امتحان کنید.

به انجام فرایند سفید کردن تخصصی دندان ها فکر کنید! شما چندین ماه (شاید چند سال) را صرف استفاده از بریس های ارتودنسی کرده اید و اکنون لحظه بزرگی که مدت ها منتظر آن بوده اید فرا رسیده است- بریس های شما برداشته شده اند!

اصلاً غیر عادی نیست که برخی افراد برای نخستین مرتبه دندان های صاف و یکدست و همراستای خود را می بینند و احساس ناامیدی می کنند وقتی لکه های زرد، یا لکه های دیگر را روی دندان های خود مشاهده می کنند که در طول درمان ارتودنسی روی دندان ها بوجود آمده اند. بعد از این همه صبوری شما و تلاش سخت، سفید کردن تخصصی دندان ها راهی فوق العاده برای بازگرداندن مجدد درخشش به دندان ها است.

پس از اتمام درمان ارتودنسی می توانید استفاده از خمیر دندان های سفید کننده را از سر بگیرید که به بهبود ظاهر دندان های شما به آرامی کمک می کنند.

برداشتن براکت‌های ارتودنسی (دیباندینگ)

برداشتن براکت‌های ارتودنسی (دیباندینگ)

در مورد کارهای روتین بهداشتی دهان و دندان دقیق باشید.

شما سرمایه گذاری بزرگی روی دندان های خود کرده اید. عادات خوب بهداشتی دهان و دندان ها به صورت روزانه به شما کمک خواهد کرد لبخند سالم و زیبایی که با افتخار آن را به همه نشان می دهید را حفظ کنید.

  • حداقل دو مرتبه در طول روز دندان های خود را با مسواک دارای فرچه نرم مسواک بزنید و هر ۳-۴ ماه یک مرتبه وقتی متوجه خراب شدن فرچه های مسواک شدید آن را تعویض کنید.
  • یک مرتبه در طول روز برای زدودن پلاک و ذرات غذایی که مسواک قادر به دسترسی به آنها نمی باشد، نخ دندان بکشید.
  • دهانشویه ها انتخابی هستند، اما اگر دندان های شما نیاز به محافظتی بیشتر از تنها مسواک زدن و نخ دندان کشیدن دارند، با دندانپزشک خود در مورد بهترین گزینه های دهانشویه برای خود صحبت کنید.
  • دهان خود را به طور منظم با آب شستشو دهید. پس از خوردن هر چیز حاوی قند و پس از نوشیدن چای، قهوه، و دیگر خوراکی هایی که موجب ایجاد لکه روی دندان ها می شوند دهان خود را با آب بشویید. این کار به پیشگیری از ایجاد لکه کمک می کند و دندان های شما را سفید نگه می دارد.
برداشتن براکت‌های ارتودنسی (دیباندینگ)

برداشتن براکت‌های ارتودنسی (دیباندینگ)

پس از برداشتن بریس ها چگونه باید دندان ها را همراستا حفظ کرد؟

مطمئناً، برداشتن بریس ها پس از تکمیل درمان ارتودنسی لحظه هیجان انگیزی است، اما ارتودنتیست شما با گفتن اینکه نیاز دارید از بریس های ارتودنسی استفاده کنید شما را به زمین بازگردانده است، زیرا احتمال دارد که دندان ها به محل قدیمی خود بازگردند، و همه زحمات شما به باد بروند. هیچ کس نمی خواهد چنین اتفاقی بیفتد، بنابراین واقعاً مهم است طبق دستور ارتودنتیست از ریتینرها استفاده کنید.

چرا دندان ها پس از بریس ها جابجا می شوند؟

بریس ها هنگامی استفاده می شوند که برای صاف و یکدست کردن دندان ها و جابجا کردن آنها به محل مطلوب تحت درمان ارتودنسی قرار گرفته اید، و زمانی که برداشته می شوند، فیبرهای الاستیک موجود در لثه ها تلاش می کنند طی فرایندی به نام “ریلپس ارتودنتیک” دندان ها را به جایی بکشند که قبلاً بوده اند. مدتی زمان می برد تا دندان ها و لثه های شما به وضعیت جدید خود عادت کنند. فک نیز به رشد خود ادامه می دهد و این می تواند دندان ها را تشویق کند پس از آنکه به انتهای درمان خود می رسید دوباره جابجا شوند. خیلی زود پس از برداشتن بریس ها، شما بیشتر در معرض خطر بازگشت دندان ها به موقعیت اصلی خود هستید، اما به جای آن تنها به مدت چند ماه از ریتینر استفاده کنید. نگران نباشید، ریتینرها کاملاً راحت هستند. دو نوع ریتینر متحرک و ثابت وجود دارد.

در اینجا برای شما توضیح می دهیم چه انتظاری باید از یک ریتینر داشته باشید:

به احتمال زیاد ارتودنتیست بلافاصله پس از برداشتن بریس های شما از دندان های شما قالب تهیه خواهد کرد. این قالب برای ساخت ریتینر استفاده می شود. اکثر ارتودنتیست ها به شما می گویند در ابتدا ریتینر خود را به صورت تمام وقت استفاده کنید، و در نهایت به سمت استفاده از آنها تنها در طول شب بروید. ممکن است یک هفته یا بیشتر زمان ببرد تا به استفاده از ریتینرها عادت کنید، اما به زودی شما به سختی متوجه وجود آن داخل دهان خود خواهید شد.

ریتینرهای متحرک

این نوع ریتینرها شبیه یک روکش لثه نازک و شفاف هستند که به خوبی روی دندان های شما قرار می گیرند تا آنها را در جای خود نگهدارند. آنها به صورت سفارشی و با گرفتن قالب از دندان ها پس از برداشتن براکت ها از روی دندان ها ساخته می شوند. در اکثر موارد، آنها تنها در طول شب و زمانی که به رختخواب می روید استفاده می شوند، اما در مورد این موضوع ارتودنتیست شما به طور مفصل با شما گفتگو خواهد کرد.

ریتینرهای ثابت

ریتینرهای متحرک عادت ناخوشایند گم شدن را همیشه با خود به همراه دارند، به همین دلیل ممکن است شما برای آرامش ذهن خود ترجیح دهید از ریتینرهای ثابت استفاده کنید. این نوع ریتینرها از یک تکه فلز نازک ضد زنگ تشکیل شده اند که به صورت دائم به پشت دندان های جلوی شما چسبانده می شود. این نوع ریتینرها ممکن است بلافاصله پس از برداشتن براکت ها و قبل از گرفتن قالب برای ساخت ریتینرهای متحرک روی سطح داخلی دندان ها چسبانده شوند. شما خیلی زود به این نوع ریتینرها عادت خواهید کرد و هیچ کسی قادر به دیدن آنها نخواهد بود. هنگام مسواک زدن دندان های خود باید خیلی محتاط و دقیق باشید، زیرا پلاک ها می توانند زیرو اطراف این سیم نیز انباشته شوند.

از ریتینرهای خود به خوبی مراقبت کنید.

حداقل یک مرتبه در طول روز طبق دستور دندانپزشک خود، ریتینرهای خود را تمیز کنید. قطعاً شما دوست ندارید روی ریتینرهای شما باکتری انباشته شود و دوست دارید دهانتان بوی تازگی و خوب بدهد.

برخی ریتینرها می توانند به سادگی داخل سینک و با خمیر دندان معمولی و مسواک تمیز شوند. با این حال، برای برخی ریتینرهای دیگر ممکن است نیاز باشد از دهانشویه یا محلول های تمیز کننده ریتینر استفاده کنید. اگر مطمئن نیستید، از ارتودنتیست خود در مورد بهترین روش برای تمیز نگهداشتن ریتینر خود سؤال بپرسید.

نکته مهم: همیشه یک محفظه نگهداری از ریتینر با خود همراه داشته باشید. بسیاری از افراد هنگام صرف غذا به سادگی ریتینر خود را داخل یک دستمال می پیچند و آن را گوشه ای می گذارند. و به این شکل است که به طور تصادفی ریتینر آنها دور انداخته می شود! کمتر احتمال دارد یک محفظه پلاستیکی نگهداری از ریتینر با یک دستمال کاغذی استفاده شده اشتباه گرفته شود و دور انداخته شود.

داشتن یک لبخند زیبا و بی نقص می تواند به بالا رفتن اعتماد به نفس شما کمک کند. اما گاهی اوقات، ناهنجاری های نادر دندانی می توانند سر راه شما قرار بگیرند، مانند انکیلوز دندان، که شرایطی است که می تواند باعث شود یک دندان شیری کودک به جای لق شدن، طبق آنچه انتظار می رود، با استخوان زیرین خود جوش بخورد. این مشکل اگر درمان نشده باقی بماند، می تواند منجر به بروز مشکلات بیشتر در آینده شود- اما خوشبختانه، گزینه های درمانی موجود هستند. یاد بگیرید چگونه باید این شرایط را زود شناسایی کنید و برای آن چه کار می توانید انجام دهید.

انکیلوز یا دندان فک جوش

انکیلوز یا دندان فک جوش

انکیلوز دندان چیست؟

انکیلوز دندان عبارت است از همجوشی پاتولوژیک بین استخوان آلوئولار فک و سمان دندان. این یک پدیده غیر معمول در دندان های شیری است و کمتر در دندان های دائمی بروز پیدا می کند. انکیلوز زمانی اتفاق می افتد که مقداری تحلیل و جذب ریشه اتفاق می افتد که با ترمیم توسط سمنتوم یا عاج دندان دنبال می شود. این اتفاق باعث یکی شدن و به هم پیوستن ریشه دندان و استخوان آلوئولار می شود، و عموماً بعد از تروما این اتفاق رخ می دهد. با این حال، تحلیل ریشه دندان همیشه هم منجر به انکیلوز دندان نمی شود. علل انکیلوز دندان ناشناخته مانده است.

انکیلوز یا دندان فک جوش

انکیلوز یا دندان فک جوش

شناسایی انکیلوز دندان ها

انکیلوز دندان ها زمانی اتفاق می افتد که دندان با استخوان اطراف خود جوش می خورد و به تدریج شروع به فرو رفتن و غرق شدن در بافت لثه پیرامون خود می کند. به طور طبیعی، فیبرهای کوچکی به نام الیاف پریودنتال لیگامان دندان را درون حفره خود نگه می دارند، اما وقتی انکیلوز اتفاق می افتد، این اتصال وجود ندارد، و دندان مجدداً مستقیماً به استخوان نزدیک خود پیوند می خورد. گرچه این شرایط می تواند هم دندان های شیری و هم دائمی را تحت تأثیر قرار دهد، اما اغلب عموماً مشاهده شده است که کودک در زمان مناسب دندان شیری خود را از دست نمی دهد.

انکیلوز یک بیماری نادر تلقی می شود. انکیلوز دندان بین ۳/۱ تا ۳/۱۴ درصد از افراد شایع است، و شیوع آن بین خواهر و برادرها بیشتر است و در زنان کمی بیشتر از مردان شایع است. همانطور که ممکن است این مشکل را بیشتر در کودکان خود مشاهده کنید، انکیلوز دندان های شیری را ۱۰ برابر بیشتر از دندان های دائمی تحت تأثیر قرار می دهد. دندان های مولر یک ساله در فک پایین دندان هایی هستند انکیلوز بیشتر آنها را تحت تأثیر قرار می دهد. فرد ممکن است تنها یک دندان یا چند دندان انکیلوز شده داشته باشد. خوشبختانه، دندانپزشکان قادر هستند با معاینه دندان ها اسن شرایط را تشخیص دهند.

بنابراین، چه چیزی باعث می شود دندان های شما درون لثه فرو بروند؟ عوامل مختلفی موجب بروز انکیلوز می شوند. ریسک فاکتورهای انکیلوز دندان به دو دسته تقسیم می شوند: ژنتیک و تروماهای دندانی. برخی افراد به صورت ژنتیکی مستعد بروز آن هستند و بنابراین این شرایط را به ارث می برند؛ بقیه ممکن است در نتیجه تروما، مانند حوادثی که برای فک اتفاق می افتند، التهاب، یا عفونت بروز پیدا کنند.

انکیلوز دندان با موقعیت بالینی آن شناسایی می شود که دندان از نظر فیزیولوژیکی تحرک نخواهد داشت. در تصاویر رادیوگرافی نیز عدم وجود الیاف پریودنتال لیگامان و شواهدی مبنی بر تحلیل و جذب دندان قابل مشاهده خواهند بود.

انکیلوز یا دندان فک جوش

انکیلوز یا دندان فک جوش

چه مشکلاتی ممکن است در نتیجه انکیلوز دندان بروز پیدا کنند؟

فوری ترین مشکلی که در اکثر موارد انکیلوز دندان ها بروز می یابد این است که انکیلوز دندان های شیری مانع رشد دندان های دائمی می شود که قرار است پس از آنها بیرون بیایند و دندان دائمی بعدی نهفته باقی خواهد ماند. با این حال، این شرایط اگر درمان نشده باقی بماند، می تواند موجب بروز مشکلات دیگری برای سلامتی شود، مثلاً اگر دندان های عقب دهان نتوانند به یکدیگر تماس پیدا کنند در جویدن مشکل بوجود می آید. علاوه بر این، ممکن است موجب بروز حفره های دندانی یا بیماری پریودنتال برای دندان های مجاور شود.

ممکن است به مرور زمان تغییرات دائمی در ساختار صورت، مانند جلو آمدگی فک و کاهش ارتفاع بخش پایینی صورت بروز پیدا کند. مشکلات دیگری نیز ممکن است بروز پیدا کند. وقتی ناهنجاری در دندان های شیری کودکان و نوجوانان اتفاق می افتد، اغلب منجر به کوتاه تر ماندن دندان انکیلوز شده نسبت به دندان های کناری خود می شود. با فرو رفتن دندان انکیلوز شده به داخل استخوان فک و لثه، نوک دندان های مجاور ممکن است منحرف شود. دندان روبروی دندان انکیلوز شده در قوس دندانی روبرو نیز ممکن است بیشتر از دندان های کناری خود یا بیشتر از مقداری که انتظار می رفته است رشد کند. اینطور به آن فکر کنید: اگر یک دندان انکیلوز شده اصطلاحاً “خاموش” باشد (رشد آن متوقف شده باشد)، این امر می تواند باعث ایجاد اثرات موج دار در مناطق دیگر دهان شود. به همین دلیل تشخیص به موقع برای درمان این بیماری حیاتی است. بنابراین شما یا فرزندتان می توانید دوباره با اعتماد به نفس لبخند بزنید.

تشخیص و درمان انکیلوز دندان

اگر فکر می کنید یکی از دندان های شما یا کودکتان تحت تأثیر انکیلوز قرار گرفته است، با دندانپزشک تماس بگیرید. اغلب، فرد از وجود این شرایط آگاهی ندارد تا زمانی که در طول یک معاینه معمول دندانپزشکی تشخیص داده شود. مشکل دندان ها می تواند با معاینه چشمی تشخیص داده شود، و نتایج عموماً با گرفتن عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس تأیید می شوند. استفاده از توموگرافی کامپیوتری پرتو مخروطی (CBCT) نیز کمک کننده است.

انکیلوز معمولاً ابتدا در سطوج لبی و لینگوال ریشه دندان اتفاق می افتد. این باعث می شود تشخیص انکیلوز در تصاویر رادیوگرافی چالش برانگیز باشد.

افرادی که از انکیلوز دندان های شیری رنج می برند خطر از دست دادن دندان را تجربه می کنند. این در نتیجه عدم رویش دندان در طول رشد صورت اتفاق می افتد و منجر به بروز مشکلات زیبایی و عملکردی جدی می شود. درمان معمولاً شامل کشیدن دندان انکیلوز شده است تا دندان دائمی بتواند به درستی رشد کند.

درمان زود هنگام مداخله گر ارتودنتیک در حصول اطمینان از اینکه فضای از دست رفته احیاء می شود مؤثر است، بعلاوه امکان رویش دندان در آینده را نیز فراهم می آورد. یک فضا نگهدار می تواند برای نگهداشتن محل دندان استفاده شود تا زمانی که دندان دائمی بیرون بیاید. مداخلات زود هنگام ارتودنتیک نیز در پر کردن فضای از دست رفته مؤثر ایت، بعلاوه جای کافی برای رویش دندان های دائمی فراهم می شود. در صورتی که دندان انکیلوز شده دائمی باشد، گزینه های دیگر عبارتند از قرار دادن یک ماده ترمیمی روی دندان انکیلوز شده به منظور افزایش ارتفاع دندان به اندازه دندان های مجاور خود.

چه زمانی باید به سراغ دندانپزشکان متخصص رفت؟

از آنجا که انکیلوز مانع رشد دندان های دائمی می شود، تشخیص و مداخله زود هنگام برای پرهیز از پیشرفت مشکل حیاتی است. با پیشرفت شرایط، ممکن است لازم باشد دیگر متخصصان دهان و دندان دخالت کنند. ارتودنتیست می تواند مشکلات اسکلتی و بایت را اصلاح کند، اما گاهی اوقات جراح دهان و دندان شما ممکن است جراحی دهانی را برای اکسپوز (برداشتن پوشش روی ریشه دندان) و تغییر موقعیت و جابجا کردن دندان توصیه کند. در صورتی که دندان شیری دندان دائمی زیر خود نداشته باشد که جایگزین آن شود یا دندان انکیلوز شده دائمی باشد، ممکن است کشیدن آن و جایگزینی آن با ایمپلنت دندانی را توصیه کند.

تشخیص زود هنگام همیشه ابزاری فوق العاده برای محدود کردن مشکلات در آینده است. انجام چکاپ های منظم دندانپزشکی و درمان های بهداشتی دندان ها دندان های شما را در بهترین وضعیت سلامت خود نگه خواهند داشت و به شما و دندانپزشک شما کمک می کنند از مشکلات مربوط به انکیلوز آگاه باشید.

ریتینرها اغلب محل تجمع مواد کثیف و چسبناکی مانند باکتری ها، پلاک، و تارتار هستند. به همین دلیل است که باید هر روز ریتینرهای خود را تمیز کنید و وقتی داخل دهان شما نیستند، آنها را در محل مناسبی نگهداری کنید.

شستشوی ریتینرها با آب خالی چندان هم بی تأثیر نیست. با این حال، شما می توانید ریتینرهای خود را در جوش شیرین سرکه، و صابون کاستیل نگهداری کنید تا بدون هیچ خطری آنها را ضد عفونی کنید.

ریتینر ارتودنسی پس از اتمام درمان ارتودنسی با ابزارهایی مانند بریس ها یا اینویزیلاین ها، دندان های شما را در جای خود نگه می دارد.

از آنجا که دندان ها مستعد جابجا شدن ارتودنتیک (بازگشت به محل قبلی خود) هستند، شما باید ریتینرها را هر روز استفاده کنید. این به حفظ عضلات شما کمک می کند تا دهان شما در موقعیت درست و مناسب باقی بماند.

برای ۹ تا ۱۲ ماه نخست، شما باید ریتینرهای خود را ۲۲ ساعت یا بیشتر در طول روز استفاده کنید. پس از آن، نیاز است ریتینرهای خود را هر شب- و ترجیحاً تمام عمر- استفاده کنید.

نحوه پاکسازی و تمیز نگهداشتن ریتینرها به نوع آنها بستگی دارد.

مراقبت از ریتینر ارتودنسی

مراقبت از ریتینر ارتودنسی

انواع ریتینر ارتودنسی

سه نوع متفاوت ریتینر وجود دارد: دو نوع آنها متحرک هستند و یک نوع دائمی است. نوع ریتینری که شما دارید باعث خواهد شد ارتودنتیست روش متفاوتی برای پاکسازی آن به شما آموزش دهد.

دو نوع ریتینر متحرک می توانند به یک شکل پاکسازی شوند:

  • ریتینرهای پلاستیکی شفاف: ریتینرهای شفاف ریتینرهای متحرکی هستند که پس از یک دوره درمان با استفاده از الاینرهای شفاف مانند اینویزیلاین Invisalign تجویز می شوند. برندهای دیگر با نام های اسیکس Essix یا ویورا Vivera نیز وجود دارند. ریتینرهای پلاستیکی شفاف کم دوام تر از دیگر انواع ریتینرها هستند و باید با دقت جابجا شوند. حتی یک ریتینر پلاستیکی که از آن به خوبی مراقبت می شود تصور می شود تنها دو سال دوام داشته باشد.
  • ریتینر هاولی: ریتینرهای هاولی نوع “کلاسیک” ریتینرها هستند که از پلاستیک، آکریلیک، و سیم های فلزی ساخته می شوند و اغلب پس از درمان با استفاده از ریتینرهای معمولی تجویز می شوند. علاوه بر این، آنها ریتینرهای متحرکی هستند که بسیار با دوام می باشند. ریتینر هاولی اگر به شکل مؤثری نگهداری شود می تواند تا ۲۰ سال نیز دوام داشته باشد.
  • ریتینرهای ثابت: ریتینرهای سیمی، ثابت، یا چسبانده شده، ریتینرهای دائمی می باشند که در صورت لزوم می توانند برای همیشه دوام داشته باشند. آنها را دندان ها چسبانده می شوند و بدون مراقبت های مناسب، بیشترین احتمال برای تشکیل پلاک های دندانی را دارد.
مراقبت از ریتینر ارتودنسی

مراقبت از ریتینر ارتودنسی

نحوه پاکسازی نگهدارنده ارتودنسی

پاکسازی ریتینر هاولی و ریتینر پلاستیکی شفاف (اسیکس)

  • وقتی از ریتینر استفاده نمی کنید، آن را درون یک محفظه از جنس فلز ضد زنگ پر از آب، جوش شیرین، و صابون کاستیل (اختیاری) نگه دارید.
  • هفته ای یک مرتبه ریتینر خود را به مدت ۱۵ دقیقه داخل آب ولرم، با سرکه سفید، و جوش شیرین غوطه ور کنید.
  • اگر متوجه تشکیل رسوب روی ریتینرهای خود شدید، آن را به درستی با استفاده از پاک کننده های آلتراسونیک تمیز کنید تا هر گونه رسوب از روی آن پاک شود. پاک کننده های آلتراسونیک ریتینرها می توانند هم ریتینرهای هاولی و هم ریتینرهای اینویزیلاین را به صورت عمقی پاکسازی و ضد عفونی کنند.
  • اگر تمیز کننده آلتراسونیک یا تمیز کننده مخصوص ریتینر ندارید باز هم لازم است کار پاکسازی آنها را انجام دهید، برای این منظور می توانید آنها را نزد دندانپزشک یا ارتودنتیست خود ببرید. آنها ابزارها و راهکارهای خاصی برای پاکسازی دقیق ریتینرها دارند.

اگر ریتینر شما پلاک های قابل مشاهده ای روی خود دارد، به آرامی آن را با یک مسواک دارای فرچه های نرم مسواک بزنید، اما از خمیر دندان استفاده نکنید. این کار نباید به صورت منظم انجام شود.

پاکسازی ریتینر ثابت ارتودنسی

  • بهداشت خوب دهانی شامل مسواک زدن، نخ دندان کشیدن، و استفاده منظم از ابزار تمیز کننده زبان را دنبال کنید.
  • برای تمیز کردن کنار سیم های ریتینر از فلاس تریدر استفاده کنید. شما با استفاده از آن می توانید نخ را از بین هر دندان عبور دهید و حتی زیر خط لثه را نیز با دقت و به طور کامل پاکسازی کنید.
مراقبت از ریتینر ارتودنسی

مراقبت از ریتینر ارتودنسی

نکاتی برای تمیز کردن ریتینر

هرگز اجازه ندهید ریتینر شما خشک شود.

اگر اجازه دهید ریتینر شما خشک شود، تارتار و بیوفیلم به راحتی به آن می چسبند. اگر ریتینر شما داخل دهان نیست، باید داخل یک مایع غوطه ور شود.

ریتینرها به گونه ای طراحی شده اند که در محیطی مرطوب نگهداری شوند، و خارج کردن آنها از داخل دهان (یک محیط مرطوب) و قرار دادن آن روی میز (یک محیط خشک) ایده وحشتناکی است که می تواند پیش از موعد موجب کهنگی ریتینر شود.

از استفاده مواد پاک کننده پروتزهای مصنوعی دندانی خودداری کنید.

پاک کننده های پروتزهای مصنوعی نباید برای تمیز کردن ریتینرهای شما استفاده شوند. این مواد تمیز کننده حاوی پرسولفات هستند، نوعی مادی آلرژی زا که موجب تحریک پوست حساس داخل دهان می شود.

در سال ۲۰۰۸، سازمان غذا و دارو یک هشدار در مورد استفاده از محلول های تمیز کننده حاوی پرسولفات منتشر کرد. آنها توصیه کردند که افراد استفاده کننده از آنها ریتینرها و پروتزهای مصنوعی خود را قبل از قرار دادن داخل دهان با دقت آبکشی کنند.

اما پرسولفات می توانند به درون منافذ ریتینرها نفوذ کند، و باعث شود شستشوی کامل آنها تقریباً غیر ممکن شود. شاید به همین دلیل هم هست که سازمان غذا و دارو نیز توصیه کرده است که افراد استفاده کننده به فکر جایگزین های فاقد پرسولفات باشند.

از دهانشویه های حاوی الکل پرهیز کنید

دهانشویه هایی که برای پاکسازی یا غوطه ور کردن ریتینرها استفاده می شوند ممکن است حاوی الکل و یا سدیم لوریل سولفات باشند، که هر دو مواد نگهدارنده ای هستند که موجب خشک شدن ریتینر شما می شوند. بنابراین از دهانشویه ها برای پاکسازی ریتینرها استفاده نکنید.

ریتینر را در معرص گرما و حرارت قرار ندهید

دمای بالا با پیچش ریتینرها می تواند موجب تخریب آنها شود. هنگام تمیز کردن ریتینر خود، از موارد زیر استفاده نکنید:

  • آب داغ (یا آب جوش)
  • ماشین ظرفشویی
  • مایع ظرفشویی
  • مایکرویو
  • قرار دادن آن داخل داشبور یا روی آن

ریتینر خود را بیشتر از ۱۵ تا ۲۰ دقیقه داخل محلول های تمیز کننده شیمیایی غوطه ور نکنید.

اگر شما استفاده از تمیز کننده های پروتزهای مصنوعی، قرص های تمیز کننده ریتینرها، یا دهانشویه ها را انتخاب می کنید، ریتینرهای خود را بیشتر از ۱۵ تا ۲۰ دقیقه داخل آنها قرار ندهید. مواد شیمیایی سوزاننده می توانند مواد را فرسوده و موجب تجزیه سریع تر آنها شوند.

ریتینر خود را مسواک نزنید.

متأسفانه، استفاده از مسواک روی ریتینرهای شما (با یا بدون محصولات تمیز کننده) در واقع به سطح ریتینر نفوذ می کند و ممکن است خیلی زودتر از موعد باعث کهنگی آن شود.

حتی از مسواک های دارای فرچه های خیلی نرم هم به طور منظم روی ریتینرهای خود استفاده نکنید.

در برخی موارد نادر، در صورتی که شاهد انباشته شدن پلاک های قابل مشاهده روی ریتینرهای خود بودید، ممکن است لازم باشد ریتینر خود را مسواک بزنید. با این حال، در صورتی که این رسوب با یک مرتبه مسواک زدن تمیز نشدند، با ارتودنتیست خود صحبت کنید.

محفظه نگهداری از ریتینرهای خود را تمیز نگهدارید.

محفظه نگهداری از ریتینر نیز اگر به درستی پاکسازی نشود، می تواند به منشاء آلودگی تبدیل شود. شما باید هر بار که ریتینر را داخل دهان قرار می دهید محفظه نگهداری از آن را نیز پاکسازی کنید.

برای تمیز کردن محفظه نگهداری از ریتینر باید مراحل زیر را انجام دهید:

  • به مدت ۳ تا ۵ ثانیه آب داغ را روی آن باز نگهدارید.
  • به مدت ۲۰ ثانیه آن را با صابون شستشوی ظروف، و با استفاده از یک اسفنج یا فرچه مناسب برای مواد محفظه های ریتینرها بشویید.
  • آن را با یک دستمال تمیز خشک کنید (اجازه ندهید روی میز بماند تا خشک شود).

شما می توانید محفظه های نگهداری از ریتینرها که از جنس فلز ضد زنگ هستند را در ماشین ظرفشویی بشویید زیرا قدرت از بین بردن باکتری آنها بیشتر است.

تمیز کردن ریتینر با جوش شیرین

جوش شیرین ماده ای بی خطر و مؤثر برای پاکسازی ریتینر است. جوش شیرین دارای خاصیت آنتی باکتریال خاص برای میکرو ارگانیسم های دهان است، به این معنا که به صورت ویژه برای از بین بردن باکتری های مضری مفید است که داخل دهان یافت می شوند.

جوش شیرین ممکن است به پیشگیری از بروز بوی بد دهان که با آلوده بودن ریتینر همراه است کمک کند. حتی برای مبارزه با بوی بد دهان و قلیایی نگهداشتن بیشتر pH دهان مفید است.

اگر شما ریتینر ثابت دارید، استفاده از خمیر دندان با جوش شیرین می تواند به پیشگیری از تشکیل رسوبات مضر روی سیم ها کمک کند.

برای تمیز کردن ریتینر خود با جوش شیرین مراحل زیر را انجام دهید:

  • در یک ظرف تمیز، خشک از جنس فلز ضد زنگ، ۲ قاشق غذا خوری جوش شیرین را در سه چهارم فنجان آب گرم حل کنید.
  • زمانی که از ریتینر خود استفاده نمی کنید آن را در این محلول نگهدارید.
  • وقتی برای استفاده از ریتینر آماده بودید، آن را با آب سرد یا ولرم شستشو دهید.

نحوه پاکسازی ریتینر با صابون کاستیل

صابون کاستیل می تواند گزینه جایگزین فوق العاده ای برای قرص های پاکسازی یا دیگر ابزارهای تمیز کننده ای باشد که برای ریتینر شما بسیار خشن هستند. استفاده از صابون کاستیل برای پاکسازی ریتینرها کمک می کند ریتینر شما بوی “تمیزی” و “تازگی” به خود بگیرد.

یک صابون کاستیل بدون روغن های اساسی خریداری کنید، که ممکن است به مقدار زیادی آنتی باکتریال باشد، اما اگر به خوبی از روی ریتینر شسته نشود می تواند موجب به هم ریختن میکروبیوم دهانی شما شود.

برای پاکسازی ریتینر خود با صابون کاستیل مراحل زیر را انجام دهید:

  • در یک ظرف تمیز و خشک از جنس فلز ضد زنگ سه چهارم فنجان آب گرم را با ۲ قاشق غذا خوری جوش شیرین مخلوط کنید.
  • یک تا دو پیمانه صابون کاستیل غیر معطر به آن بیفزایید.
  • به آرامی آنها را با یکدیگر ترکیب کنید تا جوش شیرین حل شود و ریتینر خود را داخل آن قرار دهید.
  • هرگاه قصد استفاده از ریتینر را داشتید، آن را به طور کامل با آب ولرم شستشو دهید.

تمیز کردن ریتینر با سرکه و جوش شیرین

سرکه سفید یک ماده پاک کننده بی خطر برای ریتینرهای شما است. سرکه می تواند باکتری ها و قارچ ها را از سطح ریتینر شما پاکسازی کند.

برای تمیز کردن ریتینر با سرکه:

  • به نسبت برابر آب ولرم و سرکه سفید را درون یک ظرف فلزی ضد زنگ تمیز با یکدیگر مخلوط کنید.
  • ۲ قاشق غذا خوری جوش شیرین را به این ترکیب اضافه کنید و در آن حل کنید.
  • ریتینر خود را به مدت ۱۵ دقیقه در این ترکیب قرار دهید.
  • ریتینر خود را از داخل ضرف بردارید و خیلی دقیق با آب ولرم یا سرد شستشو دهید.

پروتزهای مصنوعی دندانی و ریتینرها عموماً به یک شکل تمیز می شوند. تمیز کردن پروتزهای مصنوعی با سرکه سفید می تواند به پیشگیری از بروز دنچر استوماتیت کمک کند، که با قارچ کاندیدیای داخل دهان همراه است.

از این روش ها برای تمیز کردن ریتینر استفاده نکنید!

از استفاده این روش ها برای تمیز کردن ریتینر خود اجتناب کنید زیرا می توانند به ریتینر یا سلامت دهان شما آسیب وارد کنند:

  • هیدروژن پراکسید: پراکسید موجب بروز واکنش های رادیکال آزاد می شود، به همین دلیل یک ماده آنتی باکتریال قوی می باشد. با این حال، استفاده از آن داخل دهان را توصیه نمی کنیم زیرا می تواند به میکروبیوم داخل دهان شما آسیب بزند.
  • مسواک: حتی مسواک های دارای فرچه های نرم نیز ممکن است روی ریتینرهای شما خراش بیندازند. این خراش ها می توانند محل مناسبی برای پنهان شدن باکتری ها باشند.
  • خمیر دندان: بسیاری از خمیر دندان ها به گونه ای طراحی شده اند که ساینده هستند، که می تواند باعث بروز مشکلی مشابه استفاده از مسواک ها شوند. استفاده از خمیر دندان برای تمیز کردن ریتینر ممکن است موجب خراشیدن شدن آن شود و به محلی برای زندگی باکتری ها تبدیل شوند.
  • ماشین ظرفشویی، آب جوش، یا دیگر منابع گرما: گرما می تواند موجب تغییر شکل ریتینرهای شما شود. همیشه از آب ولرم استفاده کنید و هرگز آب جوش یا آب داغ استفاده نکنید.
  • دهانشویه ها: الکل و SLS موجود در اکثر دهانشویه ها می توانند موجب خشک شدن مواد و کهنه شدن سریع تر آنها شوند.
  • تمیز کننده های پرسولفات: قرص ها یا محلول های تمیز کننده ای که حاوی پرسولفات هستند، و معمولاً برای پروتزهای مصنوعی بازاریابی می شوند، می توانند موجب بروز حساسیت در بافت های حساسی دهان شوند.
  • نور ضد عفونی کننده فرا بنفش: نور UV می تواند به آکریلیک آسیب وارد کند، و در سطح مولکولی موجب تخریب آن شود.

سفید کننده ها، الکل، و دیگر مواد شیمیایی خشن: مواد سوزاننده یا مواد خشک کننده موجب تخریب ریتینر شما خواهند شد.

ژنژیویت به معنای التهاب لثه ها است. این بیماری اغلب به دلیل انباشته شدن پلاک های دندانی یا باکتری روی دندان ها بروز پیدا می کند.

ژنژیویت یکی از انواع غیر مخرب بیماری های پریودنتال (اطراف دندان) است، اما ژنژیویت درمان نشده می تواند پیشرفت کند و به پریودنتیت تبدیل شود. این بیماری جدی تر است و در نهایت می تواند موجب از دست رفتن دندان ها شود.

علائم و نشانه های بیماری لثه عبارتند از قرمز و متورم شدن لثه ها، که هنگام مسواکم زدن دندان ها به راحتی دچار خونریزی می شوند. ژنژیویت اغلب با بهداشت خوب دهانی برطرف می شود، مانند مسواک زدن های طولانی تر و به دفعات بیشتر، و نخ دندان کشیدن. بعلاوه، یک دهانشویه ضد عفونی کننده نیز ممکن است کمک کننده باشد.

در موارد خفیف، بیماران ممکن است حتی اطلاع نداشته باشند که به این بیماری مبتلا هستند، زیرا علائم آن خفیف هستند. با این حال، شرایط باید جدی گرفته شوند و بلافاصله به آنها پرداخته شود.

انواع بیماری لثه

بیماری لثه به دو دسته اصلی تقسیم می شود:

بیماری لثه ناشی از تجمع پلاک های دندانی: این نوع بیماری می تواند با پلاک های دندانی، عوامل سیستمیک، داروها، یا سوء تغذیه بروز پیدا کند.

ضایعات لثوی ناشی از عواملی غیر از پلاک های دندانی: این نوع بیماری می تواند توسط باکتری، ویروس، یا قارچ خاصی بروز پیدا کند. علاوه بر این ممکن است در نتیجه عوامل ژنتیکی، سیستمیک (شامل واکنش های آلرژیک و بیماری های خاص)، زخم ها، یا واکنش به اشیاء خارجی مانند پروتزهای مصنوعی دندانی نیز بروز پیدا کند. گاهی اوقات هیچ علت خاصی وجود ندارد.

بیماری لثه و درمان های آن

بیماری لثه و درمان های آن

علل بروز بیماری لثه (ژنژیویت)

شایع ترین علت بروز ژنژیویت انباشته شدن پلاک های باکتریایی بین دندان ها و اطراف آنها است.پلاک باعث بروز واکنش های ایمنی می شود، که، در عوض، در نهایت می توانند موجب تخریب لثه، یا بافت شوند.

پلاک های دندانی بیوفیلم هایی هستند که به طور طبیعی روی دندان ها انباشته می شوند. پلاک ها معمولاً با تجمع باکتری هایی بوجود می آیند که سعی می کنند به سطح صاف و صیقلی دندان ها بچسبند.

این باکتری ها به محافظت از دهان در برابر انباشته شدن میکروارگانیسم های مضر کمک می کنند، اما پلاک های دندانی می توانند موجب بروز پوسیدگی دندان ها، و مشکلات پریودنتال مانند ژنژیویت و پریودنتیت مزمن، نوعی عفونت لثه، نیز شوند.

وقتی پلاک های دندانی به اندازه کافی زدوده نشوند، می توانند سفت شوند و در پایه دندان ها، نزدیک به لثه ها، به جرم و تارتار تبدیل شوند. این ماده زرد رنگ است. جرم ها تنها می توانند با پاکسازی تخصصی زدوده شوند.

پلاک و تارتار در نهایت موجب تحریک شدن لثه ها می شوند، و منجر به بروز التهاب لثه اطراف پایه دندان ها می شوند. به این معنا که لثه ها به راحتی دچار خونریزی می شوند.

عوامل خطرزای بیماری لثه

تغییرات هورمونی

این اتفاق ممکن است در طول دوران بلوغ، یائسگی، و دوره های قائدگی، و بارداری رخ دهد. بافت لثه ها حساس تر می شود، و خطر بروز التهاب افزایش پیدا می کند.

برخی بیماری ها

سرطان، دیابت، و ایدز با خطر بالاتر بیماری لثه و ژنژیویت ارتباط دارند.

داروها

سلامت دهان ممکن است تحت تأثیر برخی داروها قرار بگیرد، مخصوصاً اگر ترشح بزاق کاهش پیدا کند. دیلانتین، یکی از داروهای ضد تشنج، و برخی داروهای ضد آنژین می توانند باعث رشد غیر طبیعی بافت لثه شوند.

کشیدن سیگار

در مقایسه با افراد غیر سیگاری، کشیدن منظم سیگار بیشتر از معمول موجب بروز ژنژیویت می شود.

بالا رفتن سن

خطر بروز ژنژیویت با بالا رفتن سن بیشتر می شود.

رژیم غذایی نامناسب

کمبود ویتامین C، برای مثال، با بیماری لثه ارتباط دارد.

سوابق خانوادگی

فرزندان والدینی که یک یا هر دو سابقه ابتلا به بیماری لثه داشته اند بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند. تصور می شود این به دلیل نوع باکتری باشد که افراد در سال های نخست زندگی دریافت می کنند.

بیماری لثه و درمان های آن

بیماری لثه و درمان های آن

علائم و نشانه های بیماری لثه

در موارد خفیف ژنژیویت، ممکن است هیچ ناراحتی یا علائم قابل توجهی وجود نداشته باشد. علائم و نشانه های ژنژیویت می توانند شامل موارد زیر باشند:

  • قرمز یا بنفش روشن بودن رنگ لثه ها.
  • لثه های حساس که ممکن است با لمس شدن دردناک باشند.
  • خونریزی از لثه ها هنگام مسواک زدن و نخ دندان کشیدن.
  • هالیتوزیس یا بوی بد دهان.
  • التهاب، یا لثه های متورم.
  • لثه های تحلیل رفته.
  • لثه های نرم.

تشخیص بیماری لثه

دندانپزشک با معاینه دهان می تواند متوجه علائم و نشانه ها شود، مانند پلاک و تارتار در حفره دهان. چک کردن علائم و نشانه های پریودنتیت نیز ممکن است توصیه شود. این کار ممکن است با استفاده از تصاویر رادیو گرافی با اشعه ایکس یا پروب پریودنتال، و با استفاده از ابزارهایی انجام دهد که عمق پاکت های پریودنتال اطراف دندان ها را اندازه گیری می کنند.

بیماری لثه و درمان های آن

بیماری لثه و درمان های آن

درمان های بیماری لثه

در صورتی که تشخیص زود هنگام انجام شود، و اگر درمان فوری و درست باشد، ژنژیویت می تواند با موفقیت معکوس شود.

درمانها شامل مراقبت توسط دندانپزشک و فرایندهای مراقبتی بعدی هستند که توسط خود بیمار در منزل انجام می شوند.

مراقبت های تخصصی دندانی

پلاک و تارتار زدوده می شوند. این فرایند تحت عنوان جرمگیری شناخته می شود که می تواند ناراحت کننده باشد، مخصوصاً اگر تارتار زیادی تشکیل شده باشد، یا لثه ها خیلی حساس باشند. دندانپزشک راجع به اهمیت بهداشت دهانی و نحوه مسواک زدن و نخ دندان کشیدن مؤثر برای شما توضیح خواهد داد.

در صورت لزوم ممکن است جلسات بعدی با پاکسازی های به دفعات بیشتر توصیه شوند.

ترمیم هرگونه آسیب دیدگی دندان ها نیز به بهداشت دهانی ارتباط دارد.

برخی مشکلات دندای مانند کجی دندان ها، قرار گرفتن نامناسب روکش دندان یا بریج، ممکن است زدودن صحیح و مناسب پلاک و تارتار دندان را دشوارتر کنند. علاوه بر این، ممکن است موجب تحریک لثه ها نیز شوند.

مراقبت های خانگی

به افراد توصیه می شود:

  • حداقل دو مرتبه در طول روز مسواک بزنند.
  • مسواک برقی استفاده کنند.
  • حداقل یک مرتبه در طول روز نخ دندان بکشید.
  • به طور منظم دهان خود را با دهانشویه ضد عفونی کننده شستشو دهید.

مشکلات و عوارض جانبی ژنژیویت

درمان ژنژیویت و دنبال کردن دستورالعمل های تخصصی بهداشتی دندانپزشکی به طور عادی می تواند از بروز مشکلات پیشگیری نماید.

با این حال، بدون درمان، بیماری لثه می تواند منتشر شود و بافت ها، دندان ها، و استخوان ها را تحت تأثیر قرار دهد.

مشکلات عبارتند از:

  • آبسه یا عفونت در لثه یا استخوان فک
  • پریودنتیت، شرایط جدی تری که می تواند منجر به از دست رفتن استخوان و دندان شود.
  • ژنژیویت تکرار شونده.
  • شیار دار شدن دهان، که در آن عفونت های باکتریایی منجر به زخم شدن لثه ها می شوند.

مطالعات متعددی بیماری لثه را با بیماری هایی مانند پریودنتیت، بیماری های قلبی عروقی، شامل حملات قلبی یا سکته ربط داده اند. گزارش های دیگر دریافته اند که با خطر بیماری ریوی نیز ارتباط دارد.

صدها نوع محصول بهداشتی دهان در بازار وجود دارد که قفسه های منزل ما را نیز پر کرده اند. اما از کجا می توانیم بفهمیم کدام یک برای شما بهتر است؟ اگر می خواهید بوی بد دهان خود را از بین ببرید، پلاک های دندانی را کاهش دهید، یا پوسیدگی های دندانی را کاهش دهید، در اینجا به بیان برخی اطلاعات مفید خواهیم پرداخت که می توانند به شما کمک کنند دهانشویه ای انتخاب کنید که نیازهای شما را برآورده کند.

اگر تنها در پی راهی برای مبارزه با بوی بد دهان هستید …

اساساً، این نوع دهانشویه ها بوی خوب و احساس تازگی به دهان شما می بخشند و باکتری هایی که داخل دهان یافت می شوند و موجب بروز بوی بد می شوند را خنثی می کنند. این محصولات ممکن است حاوی موادی مانند زینک یا دی اکسید کلرین باشند. هر دوی این مواد تولید ترکیبات سولفور بد بو توسط باکتری های دهانی را متوقف می کنند. این نوع دهانشویه ها که اغلب تحت عنوان دهانشویه های بهداشتی نیز شناخته می شوند، برخی از آنها حاوی مواد دیگری هستند که موجب سفید شدن دندان ها می شوند یا باکتری هایی که موجب بروز پوسیدگی می شوند را کاهش می دهند.

نقاط قوت

این نوع دهانشویه ها، علاوه بر این که برای احساس تازگی بخشیدن به داخل دهان فوق العاده هستند، فشاری به جوانه های چشایی وارد نمی کنند و با طعم های مختلفی تولید می شوند.

نقاط ضعف

حتی اگر برخی از آنها حاوی کلرید ستیل پیریدینیوم باشند، ماده ای که برای مبارزه با بیماری لثه استفاده می شود، این نوع دهانشویه های بهداشتی در حقیقت برای مبارزه با ژنژیویت مؤثر نیستند (برخلاف دهانشویه های آنتی باکتریال تجویزی که دندانپزشک شما تجویز می کند).

 دهانشویه مناسب دهان و دندان

دهانشویه مناسب دهان و دندان

اگر بوی بد مداوم دهان دارید و از دهانشویه ها به طور منظم استفاده می کنید، باید به دندانپزشک مراجعه کنید تا به علل زمینه ای دیگر پرداخته شود.

اگر می خواهید با ژنژیویت یا پریودنتیت مبارزه کنید …

دهانشویه هایی که مورد تأیید وزارت بهداشت هستند برای مبارزه مؤثر با ژنژیویت حاوی ماده فعال کلرهگزیدین گلوکونات هستند. این ماده آنتی باکتریال بسیار قوی تری است که در نمی تواند در محصولات قابل تهیه از داروخانه بدون نسخه (OTC) یافت نمی شوند. این نوع دهانشویه ها تنها می توانند توسط دندانپزشک تجویز شوند.

نقاط قوت

توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده آمریکا ثابت شده است که این نوع دهانشویه ها می توانند پریودنتیت یا بیماری لثه را درمان کنند.

نقاط ضعف

گرچه این نوع دهانشویه های برای درمان ژنژیویت و بیماری لثه نسبتاً مؤثر هستند، اما می توانند موجب ایجاد لکه های قهوه ای رنگ روی دندان ها شوند. یک دندانپزشک معتبر می توانند روی تأثیرات ایجاد لکه دهانشویه نظارت داشته باشد و آنها را در حداقل نگهدارد. این دهانشویه ها تنها باید برای دوره زمانی کوتاهی استفاده شوند و عموماً برای موقعیت های کوتاه مدت ویژه تجویز می شوند.

اگر به دنبال دهانشویه ای برای مبارزه با پلاک های دندانی هستید …

این نوع دهانشویه ها فرمولاسیون آنتی باکتریال دارند. این فرمولاسیون منحصر بفرد می تواند در محصولات OTC نیز یافت شود. نوع دیگر دهانشویه های درمانی نوع ضد عفونی کننده آنها است. دهانشویه های ضد عفونی کننده مدعی هستند که باکتری های دهان شما را تا ۷۵ درصد کاهش می دهند. علاوه بر این، ممکن است محصولات ضد پلاک، ضد ژنژیویت، یا آنتی باکتریال را نیز در قفسه ها مشاهده کنید. برخی فرمولاسیون های آنتی باکتریال نیز با بوی بد دهان مبارزه می کنند. این محصولات درست مانند دهانشویه های ضد عفونی کننده، باکتری های دهان را نیز کاهش می دهند که موجب بروز پلاک و ژنژیویت نیز می شوند. تفاوت اصلی این است که دهانشویه های ضد عفونی کننده حاوی مقادیر قابل توجهی الکل می باشند که در برخی افراد خاص، خشکی دهان را تشدید می کند و مانند الکلی که افراد می نوشند ممکن است با سرطان های دهان ارتباط داشته با نداشته باشد.

نقاط قوت

آنها راهی فوق العاده برای مبارزه با بوی بد دهان هستند و می توانند محافظت اضافی در برابر پلاک های دندانی و بیماری لثه فراهم بیاورند.

نقاط ضعف

دهانشویه های ضد عفونی کننده OTC حاوی مقادیر زیادی الکل هستند که می توانند خشک کننده باشند، بنابراین مواد تشکیل دهنده آنها را با دقت چک کنید. در برخی موارد، اگر خشکی دهان داشته باشید یا مستعد لیکن پلانیای دهان هستید، می توانند موجب بروز حساسیت های اضافی شوند. لیکن پلانیای دهانی شرایط خوش خیمی است که مخاط دهان را درگیر می کند. خوشبختانه این شرایط مسری نیست. برای اکثر بیماران موجب بروز ناراحتی شدید نمی شود اما برخی افراد احساس زخم شدگی یا سوزش را تجربه می کنند. شایع ترین نوع لیکن پلانیای دهانی فرساینده یا زخم دهنده است، و مشخصه ویژه آن زخم های دندانی زا لکه های غیر عادی قرمزی است. اصلاً عادی نیست که بیماران این قرمزی را نزدیک خط لثه های خود مشاهده کنند. ایده خوبی است از دندانپزشک خود بخواهید این لکه های قرمز رنگ را چک کند تا مطمئن شود آغاز ژنژیویت نیست.

 دهانشویه مناسب دهان و دندان

دهانشویه مناسب دهان و دندان

اگر به دنبال محافظت در برابر حفره های دندانی هستید؛

یا آب شرب شما فلورایده نیست،

یا تنها آب بطری مصرف می کنید …

وقتی در پی دهانشویه ای برای مبارزه با پوسیدگی های دندانی هستید، مطمئن شوید حاوی فلوراید باشد. ثابت شده است که این ماده با ایجاد پوششی که مینای دندان ها را در برابر باکتری هایی که موجب بروز پوسیدگی می شوند مقاوم می کند، با حفره های دندانی مبارزه می کند. اگر از بریس های ارتودنسی یا ابزارهای دیگر استفاده می کنید، ما به شدت استفاده از دهانشویه های ضد پوسیدگی را توصیه می کنیم. برای افرادی که با مشکل حفره های دندانی مواجه هستند، دهانشویه ها و ژل های فلورایده تجویزی وجود دارند که حاوی مقادیر بیشتری فلوراید هستند.

با این حال، به خاطر داشته باشید که حتی بهترین دهانشویه ها هم نمی توانند جایگزین مسواک زدن و نخ دندان کشیدن روزانه شوند، و الزاماً نیاز نیست برای داشتن دهان سالم و عاری از بیماری دهانشویه استفاده کنید. به آن به عنوان یک مکمل فکر کنید، و بدانید که این دهانشویه ها به تنهایی بیماری های دهانی را درمان یا از بروز آنها پیشگیری نمی کنند. شما هنوز هم باید کارهایی که همه ما می دانیم مؤثر هستند را انجام دهید: حداقل دو مرتبه مسواک زدن و حداقل یک مرتبه نخ دندان کشیدن در طول روز، داشتن رژیم غذایی مناسب، و مراجعه منظم به دندانپزشک.

آفت دهان که تحت عنوان زخم های آفتی مکرر نیز شناخته می شود، یکی از شایع ترین ضایعات مخاطی دهان است که پزشکان و دندانپزشکان با آن مواجه می شوند. آفت اختلالی با منشاء ناشناخته است که ممکن است موجب بروز عوارض قابل توجهی شود. یک یا چند زخم گسسته، کم عمق، و دردناک در غشاء مخاطی دهانی غیر متصل قابل مشاهده است. زخم های تکی عموماً ۷ تا ۱۰ روز وجود دارند و بدون هیچ اسکاری (جای زخم) بهبود پیدا می کنند. زخم های بزرگتر ممکن است چند هفته تا چند ماه باقی بمانند و پس از بهبودی ممکن است جای زخم آنها باقی بماند.

آفت دهان

آفت دهان

علل بروز آفت دهان چیست؟

آفت های دهان معمولاً افراد بزرگسال را تحت تأثیر قرار می دهد، اما ممکن است گرایش خانوادگی داشته باشد. علت دقیق این بیماری ناشناخته است. عوامل متعددی وجود دارند که تصور می شود در گسترش آفت های دهان دخیل باشند. از جمله:

  • سیستم ایمنی مشکل دار (در حال مبارزه با بیماری دیگر)
  • برخی غذاهای خاص ممکن است موجب ظهور ضایعات شوند، مانند: قهوه، شکلات، پنیر، آجیل ها، مرکبات، گوجه ها.
  • استرس
  • ویروس ها و باکتری ها
  • آسیب های فیزیکی و شیمیایی به دهان (شامل تکنیک بد مسواک زدن)
  • رژیم غذایی بد
  • برخی داروهای خاص
  • گاز گرفتن داخل گونه
  • مسواک زدن نامناسب
  • اقدامات دندانپزشکی
  • کمبود آهن، ویتامین B12 اسید فولیک، و روی
  • تغییرات هورمونی
  • حساسیت به غذاها و عفونت ها نیز مطرح شده اند

آفت دهان معمولاً در کودکان و نوجوانان ۱۰ تا ۱۹ ساله مشاهده می شود. در حدود یک سوم از کودکانی که تحت تأثیر قرار می گیرند، ضایعات به مدت یک سال پس از ظاهر شدن مجدداً ظهور پیدا می کنند. برخی زخم ها در کودکان کم سن (کمتر از ۱۰ سال) ممکن است با عفونت ویروسی خاصی ارتباط داشته باشند. در صورتی که متوجه زخم در دهان کودک خود شدید او را نزد پزشک یا دندانپزشک ببرید.

اطلاع داشتن از علت بروز آفت می تواند به پیشگیری از بروز مجدد آن کمک کند.

آفت دهان چه علائم و نشانه هایی دارد؟

در زیر به برخی از شایع ترین علائم آفت دهان می پردازیم. با این حال، هر فرد ممکن است تنها تعدادی از اسن علائم را داشته باشد:

  • زخم های دردناک در دهان، معمولاً داخل لب ها، داخل گونه ها، یا روی زبان.
  • روی زخم ها با یک لایه زرد رنگ پوشانده شده است و پایه قرمز رنگ دارند.
  • در اکثر موارد هیچ تبی وجود ندارد.
  • ضایعات معمولاً ظرف ۱۴ روز بهبود پیدا می کنند و تمایل به بازگشت دارند.
آفت دهان

آفت دهان

آفت ها به چند دسته تقسیم می شوند؟

آفت های دهان می توانند به سه دسته مختلف تقسیم شوند: آفت های کوچک، آفت های بزرگ، و آفت های هرپتی فرم. آفت های کوچک عموماً روی مخاط لب ها یا داخل بخش باکال لپ، نرم کام و کف دهان واقع شده اند. آنها می توانند تکی یا چندتایی باشند، و کوچک (کمتر از ۱ سانتی متر قطر) و نازک هستند. آفت های بزرگ بزرگتر هستند و زخم های عمیق تری را شامل می شوند. علاوه بر این، احتمال به جا ماندن جای زخم آفت های بزرگ پس از بهبودی بیشتر است. آفت های هرپتی فرم معمولاً از نظر ساختاری تعدادی بیشتری دارند و از نوع تاول هستند. بیماران مبتلا به آفت های خوش خیم نباید هیچ گونه علائم دیگری مانند تب، آدنوپاتی، علائم گوارشی، یا سایر علائم پوستی یا غشاء مخاطی داشته باشند.

آفت دهان چگونه تشخیص داده می شود؟

آفت دهان معمولاً بر اساس جمع آوری سوابق پزشکی کامل بیمار و معاینه فیزیکی بیمار تشخیص داده می شود. ضایعات منحصر بفرد هستند و معمولاً امکان می دهند تشخیص تنها بر اساس معاینات جسمی انجام شوند. علاوه بر این، ممکن است پزشک دستور انجام آزمایشات زیر را نیز بدهد تا هم به تأیید تشخیص کمک کنند و هم علل دیگر بروز آفت رد شوند:

  • آزمایش خون
  • نمونه برداری از ضایعات- برداشتن بخش کوچکی از بافت از ضایعه و بررسی میکروسکوپی آن.
  • کشت ضایعات

هنگام ارزیابی بیماران مبتلا به افت های تکرار شونده، شرایط متعددی باید مد نظر قرار بگیرند. ملاحظه اولیه ای که باید در نظر گرفته شود آفت های خوش خیم در مقایسه با شرایط جدی تر، تمایل به کوچک ماندن دارند و محدود تر نیز می باشند. آفت های بزرگ می توانند با عفونت ویروسی نقص سیستم ایمنی انسانی (HIV) در ارتباط باشند. در صورت بزرگ بودن آفت، پزشک باید آزمایشات HIV را در نظر بگیرد.

آفت دهان چگونه درمان می شود؟

پزشک بر اساس موارد زیر یک روش درمان برای بیمار انتخاب می کند:

  • سن بیمار، سلامت عمومی و سوابق پزشکی
  • میزان بیماری
  • میزان تحمل بیمار (کودک) برای برخی داروها، فرایندها، یا تراپی های خاص
  • انتظارات برای دوره بیماری
  • نظرات یا ترجیحات بیمار

هدف درمان برای استوماتیت آفتی کمک به کاهش وخامت علائم است. از آنجا که این نوعی عفونت ویروسی است، آنتی بیوتیک ها مؤثر نخواهند بود. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • افزایش مصرف مایعات (به عنوان مثال، آب، گاتورید، پدیالیت، و بستنی)
  • استامینوفن (تیلنول) یا ایبوپروفن (موترین) برای هر گونه تب یا دردی. به کودکان زیر ۶ سال ایبوپروفن ندهید.
  • بهداشت صحیح و مناسب دهان شامل دو مرتبه مسواک زدن در طول روز هر بار به مدت دو دقیقه (یا نظارت روی مسواک زدن کودکان)
  • داروهای موضعی (برای کمک به کاهش درد ناشی از زخم ها)؛ روی لب های خشک وازلین استفاده کنید.
  • دهانشویه های کلرهگزیدین گلوکونات (برای کمک به تسکین درد)؛ آب و نمک (نصف قاشق چایخوری نمک طعام را با ۱۰ میلی لیتر آب مخلوط کنید).

علاوه بر این، مهم است از خوردن غذاهای پر ادویه، پر نمک، و اسیدی، یا هر چیز دیگری که موجب تحریک بیشتر دهان شود خودداری نمایید.

پایه و اساس دندان های دائمی سالم در کودکان و نوجوانان در طول سال نخست زندگی آنها بنا نهاده می شود. در مطالعات متعدد نشان داده شده است که رژیم بد غذایی، عادات نامناسب مصرف مواد غذایی و عادات مسواک زدن ناکافی در طول دو سال نخست زندگی با پوسیدگی دندان ها در کودکان ارتباط دارند. گسترش پوسیدگی و کرم خوردگی دندان های شیری خطر بروز پوسیدگی در دندان های دائمی را افزایش می دهد.

بنابراین، ایجاد یک برنامه روتین صحیح و مناسب برای بهداشت دهان در اوایل زندگی برای کمک به حصول اطمینان از رشد دندان های سالم و قوی ضروری است. والدین به عنوان یک الگوی ثابت، برای تنظیم برنامه روزانه و درک اهمیت بهداشت دهان و دندان توسط کودکان نقش کلیدی دارند. مسواک زدن دندان ها باید به عنوان یک عادت و بخش جدایی ناپذیر کارهای بهداشتی دهان نمایش داده شود. کودکان به محرک های اجتماعی مانند جوایز و ستایش، و محبت ها بسیار حساس هستند و با تقلید از والدین بهتر می آموزند. رشد جسمی و ذهنی روی مراقبت های دهانی در کودکان تأثیر می گذارد.

بهداشت دهان دردوران کودکی

بهداشت دهان دردوران کودکی

اهمیت دندان های شیری

رویش دندان های شیری در کودکان از سن شش ماهگی آغاز می شود. رشد دندان های شیری تقریباً در دو سال و نیم کامل می شود. تراکم مواد معدنی مینای دندان های شیری نسبت به مینای دندان های دائمی کمتر است، که بویژه باعث می شود آنها مستعد پوسیدگی شوند. دندانهای شیری ابزارهایی ضروری هم برای جویدن هستند و هم برای یادگیری حرف زدن. آنها به خرد کردن غذا به قطعات کوچکتر کمک می کنند بنابراین این اطمینان را بوجود می آورند که هضم آنها به شکلی مؤثر انجام خواهد شد. داشتن یک دست دندان کامل شرط اساسی برای یادگیری تلفظ صحیح حروف هستند.

دندان های شیری نیز در نحوه قرار گیری صحیح دندان های دائمی و فواصل درست بین آنها نقش اساسی ایفا می کنند؛ بنابراین تا زمانی که لق و کنده شدن طبیعی آنها اتفاق بیفتد الزامی است که به خوبی از آنها مراقبت و نگهداری شود. ایجاد یک روال درست و مناسب برای مراقبت های صحیح روتین دهانی در سال های نخست زندگی، پایه و اساس رشد دندان های دائمی سالم و قوی را بنا می نهد. علاوه بر بهداشت مناسب دهانی، رژیم غذایی نیز نقش اساسی در سالم نگه داشتن دندان ها ایفا می کند. در این رابطه، نه تنها مقدار قند و شکری که مصرف می شود حائز اهمیت است، بلکه تعداد دفعات مصرف آنها نیز مهم است. تا جایی که امکان دارد، باید مصرف شیرینیجات میان وعده های کودکان، مخصوصاً عصرها یا شب ها باید محدود شود.

گرچه دندان های شیری ظرف مدت چند سال می افتند و دندان های شیری جایگزین آنها می شوند، اما به دلیل وظایف مهمی که در بالا برای آنها ذکر شد، مراقبت از آنها ضروری است. حتی دندان های شیری نیز بدون مراقبت صحیح پوسیده می شوند و منشاء مشکلات گسترده ای مانند مشکلات زیر می شوند:

  • دندان ها و لثه های دردناک
  • مشکل در غذا جویدن، غذا خوردن، و خوابیدن
  • بیماری و التهاب لثه
  • شرمندگی هنگام حرف زدن و لبخند زدن.
بهداشت دهان دردوران کودکی

بهداشت دهان دردوران کودکی

دندانهای دائمی جدید

گرچه دندان های دائمی در کودکان از بدو تولد تا ۳ سالگی تقریباً شکل گرفته اند، اما رویش آنها بعداً در زندگی (از حدود ۶ سالگی به بعد) اتفاق می افتد و ۳۲ دندان دائمی (۱۶ دندان در فک بالا و ۱۶ دندان در فک پایین) جایگزین ۲۰ دندان شیری می شوند. در طول این مدت، تحلیل ریشه و افتادن دندان های شیری اتفاق می افتد. با رویش نخستین دندان دائمی (از حدود ۶ سالگی)، دهان حاوی ترکیبی از دندان های شیری و دندان های دائمی است، که کودکان را بیشتر در معرض خطر پوسیدگی قرار می دهد. اغلب خود کودک یا والدین متوجه رویش نخستین دندان دائمی نمی شوند، زیرا پشت آخرین دندان مولر شیری واقع شده است و جایگزین هیچ دندان شیری نمی شود.

گرچه مینای دندان هنگام بیرون آمدن کامل شکل گرفته است اما سطح آن متخلخل باقی می ماند و به اندازه کافی مواد معدنی ندارد. پس از آن، معدنی سازی ثانویه (بلوغ دوم) اتفاق می افتد، که در آن، یون های حفره های به درون هیدروکسی آپاتیت نفوذ می کنند و مقاومت مینای دندان ها را در برابر پوسیدگی افزایش می دهند. بعلاوه، هر دندان شیری که پوسیدگی داشته باشد مخزنی از باکتری ها را تشکیل می دهد، که می تواند به راحتی مینای دندان دائمی نابالغ جدید را مورد حمله قرار دهد. در طول رویش، سطوح اکلوزال دندان های دائمی جدید در سطحی پایین تر از دندان های شیری قرار دارند.

با توجه به وجود همزمان دندان های شیری لق، فواصل، و دندان های دائمی جدید در حال رویش، مسواک زدن دشوارتر از قبل می شود. فک نیز در حال رشد قابل توجهی است، کا باعث می شود فضا برای دندان های بیشتری فراهم شود. با افزایش تعداد دندان های دائمی، پاکسازی فضای باریک بین دندان ها مهم تر می شود.

بهداشت دهان دردوران کودکی

بهداشت دهان دردوران کودکی

نقش والدین

والدین در کمک به کودکان برای ایجاد برنامه روتین صحیح بهداشت دهانی در سال های نخست زندگی نقش کلیدی دارند. والدین باید طی ۱۲ سال نخست مسواک زدن کودکان خود را هدایت کنند و روی انجام آن نظارت داشته باشند، تا زمانی که عملکردهای حرکتی و ذهنی به کودک اجازه دهند به صورت روتین بتواند به تنهایی تکنیک های درست مسواک زدن را انجام دهد. والدین پس از مسواک زدن برای کودکان طی ۲ سال نخست، باید از سن حدوداً ۳ سالگی به بعد از محرک های بازی گونه برای ترغیب کودک خود به مسواک زدن استفاده کند- زمانی که کودکان می خواهند به تنهایی دندان های خود را مسواک بزنند.

هر بار که کودک مسواک زدن دندان ها را به اتمام می رساند، والدین باید مجدداً قسمت هایی که دسترسی به آنها دشوار است را خودشان برای کودک مسواک بزند. در سنین حدود ۶ سالگی، کودکان قادر هستند با استفاده از تکنیک های درست، دندان های خود را مسواک بزنند. در این مرحله، والدین باید به نظارت روی تلاش های معمول کودک خود برای مسواک زدن ادامه دهند. وضعیت آناتومیکال خاص تغییر دندان ها باعث می شود که هنوز هم کمک کردن والدین در وظیفه مسواک زدن روزانه به کودکان تا زمان رویش دندان مولر دوم (حدود سن ۱۲ سالگی) گریز ناپذیر باشد.

نکات اصلی درباره تغذیه و رژیم غذایی

  • ارتباط دو طرفه ای بینسلامت دهان، رژیم غذایی، و مواد مغذی وجود دارد. رژیم غذایی و مواد مغذی می توانند روی سلامت بافت های موجود داخل دهان تأثیر بگذارند؛ و سلات دهان روی مواد مغذی که مصرف می کنیم تأثیر می گذارند.
  • مصرف قندها با افزایش خطر گسترش پوسیدگی های دندانی همراه بوده است.
  • ماهیت پیچیده بیماری پریودنتال (لثه) باعث می شود بهسختی بتوان ارتباط آن را رژیم غذایی و مواد مغذی را مشخص نمود.
  • مصرف مکرر غذاها و نوشیدنی های اسیدی با افزایش خطر ساییدگی فرسایشی دندان ها همراه است.

اهمیت رژیم غذایی

رژیم غذایی و مواد مغذی که مصرف می شوند تأثیر قابل توجهی روی سلامت دهان دارند، و می توانند گسترش و پیشرفت بیماری های دهانی و شرایطی مانند پوسیدگی، بیماری پریودنتال، فرسایش، و مشکلات دیگر را تحت تأثیر قرار دهد. گرچه مواد مغذی می توانند به عنوان مواد مغذی میکرو (ویتامین ها و مواد معدنی) و ماکرو (کربوهیدرات ها، پروتئین، و چربی) تعریف شوند، زیرا آنها به نیازهای تغذیه ای بدن مربوط می شود، اما تغذیه به غذاهای خاصی اشاره می کند که مصرف می شوند. ارتباطی که رژیم غذایی و تغذیه با سلامت دهان دارد دو طرفه است، زیرا اگز انسجام حفره دهان با مشکل مواجه شود، می تواند توانایی عملکردی فرد برای غذا خوردن را نیز تحت تأثیر قرار دهد.

بر اساس فرضیات، عوامل تغذیه ای متعددی هستند که رو حفره دهان تأثیر می گذارند، از جمله مواد مغذی میکرو و ماکرو، ویتامین ها، ویژگی های pH، و نیز رفتاری که با نحوه مصرف آنها همراه است. علاوه بر این، عواملی مانند مرحله پیشرفت، شرایط پزشکی خاص، و نیز وضعیت اقتصادی اجتماعی ممکن است رژیم غذایی خاص و ملاحظات تغذیه ای را مشخص نمایند. برای مثال، افراد مسن تر، ممکن است از دست رفتن دندان ها، کاهش توانایی جویدن، و کاهش اشتها را تجربه کنند که ممکن است در عوض وضعیت تغذیه آنها را تحت تأثیر قرار دهد. یک مطالعه سیستمیک به بررسی ارتباط بین غذاهای مصرفی و سلامت دهان در افراد مسن پرداخت و دریافت که از دست رفتن دندان ها در گروه افراد مسن با تغییر در غذاهای مصرفی و کمبود مواد مغذی همراه است.

تغذیه و سلامت دهان

تغذیه و سلامت دهان

تاثیر رژیم غذایی بر پوسیدگی دندان

پوسیدگی های دندانی شایع ترین بیماری در سراسر دنیا می باشد. اصطلاح پوسیدگی دندان می تواند هم برای توصیف روند بیماری استفاده شود، و هم ضایعات پوسیده یا غیر پوسیده ای که در نتیجه روند بیماری شکل می گیرند. روند بیماری پوسیدگی دندان در نتیجه تشکیل بیوفیلم، ناشی از مصرف قند و شکر، چند عاملی، و پویا در مراحل دمینرالیزیشن (از بین رفتن مواد معدنی دندان) demineralization و معدنی سازی مجدد remineralization  بافت های سخت دندان است.

ارتباط بین پوسیدگی ها و کربوهیدرات ها به خوبی قابل درک است؛ مواد معدنی بافت های سخت دندان توسط اسیدهایی که باکتری های موجود در بیوفیلم (پلاک های دندانی) تولید می شوند از بین می روند. این باکتری ها از کربوهیدرات های موجود در رژیم غذایی تغذیه می کنند. بویژه، پس از مصرف کربوهیدرات ها، کاهش سریع pH (تا ۵/۵ یا کمتر) در بیوفیلم روی دندان ها اتفاق می افتد. این پایین آمدن pH می تواند روی تعادل میکروب های موجود در بیوفیلم نیز تأثیر داشته باشد به نحوی که نسبت گونه های بیوفیلم اسیدی افزایش پیدا می کند، و از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان ها افزایش پیدا می کند. بنابراین مصرف کربوهیدرات ها یک عامل تغذیه ای مهم در گسترش پوسیدگی های دندانی است.

تغذیه و سلامت دهان

تغذیه و سلامت دهان

انواع کربوهیدرات ها

ارتباط بین کربوهیدارت ها و پوسیدگی های دندانی به نوع کربوهیدراتی (قند یا نشاسته) که مصرف می شود نیز بستگی دارد زیرا احتمال اینکه یک کربوهیدرات خاص عامل پوسیدگی باشد (به این معنا که موجب گسترش پوسیدگی دندان ها شود) به میزان متابولیزه شدن مؤثر آن توسط باکتری هایی بستگی دارد که آن را تخمیر می کنند. بویژه تصور می شود قندها مهم ترین عامل گسترش پوسیدگی دندان ها باشند. اصطلاح قند آزاد همه قندهایی را شامل می شود که به غذاها و نوشیدنی ها افزوده می شوند، و نیز قندهایی که به صورت طبیعی در آبمیوه ها و کنسانتره ها، عسل، و نیز شربت های طبیعی وجود دارد.

روی هم رفته، قندهای طبیعی و آزاد (مانند ساکاروز، گلوکز، فروکتوز) از جمله عوامل اصلی ضروری در گسترش پوسیدگی ها تلقی می شوند. ساکاروز، یک دیساکارید از گلوکز و فروکتوز، قندی است که بیشترین پوسیدگی را بوجود می آورد. ساکاروز مانند یک ماده غیر فعال زمینه ای برای سنتز پلی ساکارید درون- و بیرون- سلولی در پلاک های دندانی عمل می کند. علاوه بر این، نشانه داده شده است که پلاک های دندانی که در حضور ساکاروز شکل گرفته اند حاوی غلظت کمتر کلسیم، فسفات غیر ارگانیک، و فلوراید هستند که یون های لازم برای معدنی سازی مجدد مینا و عاج دندان می باشند. ساکاروز و مونوساکاریدهای تشکیل دهنده آن، گلوکز و فروکتوز، نیز بیشتر از نشاسته عامل پوسیدگی هستند زیرا آنها سریع تر وارد روند گلیکولیز (تجزیه مواد قندی) می شوند و منجر به کاهش چشمگیر pH می شود. گرچه لاکتوز نیز نوعی قند است، اما کمتر از ساکاروز، فروکتوز، و گلوکز عامل پوسیدگی است زیرا تجزیه و تخمیر آنها pH را کمتر کاهش می دهد.

تغذیه و سلامت دهان

تغذیه و سلامت دهان

مقدار و تعداد دفعات مصرف قند ها

علاوه بر نوع قندی که مصرف می شود، مقداری که مصرف می شود نیز ممکن است روی گسترش پوسیدگی ها تأثیر داشته باشد. در مطالعه سیستمیکی که به بررسی تأثیر مصرف قند آزاد روی پوسیدگی های دندانی پرداخته است، مشخص شد ارتباط ثابتی وجود دارد بین مصرف قند و گسترش پوسیدگی دندان ها؛ در افرادی که مصرف قند آزاد بیشتر از ۱۰% کل انرژی دریافتی آنها بود، در مقایسه با افرادی که مصرف قند آزاد آنها کمتر ا ۱۰% بود، بروز پوسیدگی دندان ها بیشتر مشاهده شده بود. این بررسی ها باعث شد سازمان جهانی بهداشت (WHO) دستورالعمل های خود در خصوص دریافت قندها را تغییر دهد، و توصیه کند افراد مصرف قند خود را به کمتر از ۱۰% انرژی دریافتی برسانند، و کاهش به کمتر از ۵% از را پیشنهاد دهد.

تعداد دفعاتی که قندهای آزاد مصرف می شوند نیز ممکن است در گسترش پوسیدگی دندان ها نقش داشته باشند. بر اساس فرضیات، افزایش دفعات مصرف قند و افزودن میان وعده های بین وعده های غذایی در پیش بینی خطرات پوسیدگی های دندانی بیشتر از کل قند مصرفی اهمیت دارند. دلیل منطقی که برای این فرضیه وجود دارد این است که پس از مصرف قند، حدود ۳۰ دقیقه طول می کشد تا pH کاهش یابد، بنابراین مصرف اضافی قند در آن دوره ۳۰ دقیقه ای کم ضررتر از مصرف قند اضافی بعد از ۳۰ دقیقه است.

با این حال، به سختی می توان سهم نسبی مقدار قند مصرفی و تعداد دفعات مصرف قند را در خطر پوسیدگی های دندانی مشخص نمود، با توجه به اینکه هر دو رابطه زیادی با یکدیگر دارند.

مطالعه سیستمیکی که در بالا به آن اشاره شد، اطلاعاتی را ارائه نموده است که ارتباط بین مصرف قند و یا خوردن میان وعده را با گسترش پوسیدگی های دندانی حمایت می کند. گرچه شواهدی بر علیت وجود ندارد، اما این بررسی های آنها در یافته هایشان این نکته ثابت را دارند که افزایش مصرف قند آزاد با افزایش خطر پوسیدگی همراه است. تحقیقاتی در حال انجام هستند برای مشخص نمودن راهکارهایی برای کاهش مصرف نوشیدنی های شیرین شده با قند (SSB ها)، زیرا آنها سهم چشمگیری در مصرف قندهای آزاد دارند. قرار دادن مالیات بر SSBها یک راهکار امتحان شده است؛ مطالعات حاکی از این هستند که قرار دادن مالیات بر SSBها می تواند مصرف SSBها، بروز پوسیدگی های دندانی، هزینه های مربوط به پوسیدگی را کاهش دهند.

پوسیدگی های زود هنگام دوران کودکی ECC عبارت است از وجود یک یا چند دندان پوسیده، از دست رفته، یا پر شده در کودکان زیر ۶ سال. ECC پیش از این به سندروم “پوسیدگی شیشه شیر” اشاره داشت و اساساً در نتیجه قرار گرفتن طولانی مدت مینای دندان در معرض مایعات شیرین شده است که موجب پوسیدگی دندان ها در کودکان کوچک می شود. برای پرداختن به ECC هم آکادمی تغذیه و رژیم غذایی و هم آکادمی آمریکایی دندانپزشکی کودکان، راهنمایی برای محدود کردن مصرف آبمیوه توسط نوزادان و کودکان نوپا منتشر کرده اند.

محدود کردن دریافت یا دسترسی به غذا می تواند تأثیر منفی روی مصرف میوه ها و سبزیجات، گوشت بدون چربی، غلات کامل، و لبنیات داشته باشد. این مصرف ناکافی غذاهای غنی از مواد مغذی همراه با آگاهی کمتر از سلامت، و دسترسی محدود به مراقبت های بهداشتی دهان می توانند جمعیت کم درآمد را در معرض خطر پوسیدگی و سایر بیماری های دهان و دندان قرار دهند.

توصیه شده است که غذاهایی مانند شیر و فراورده های لبنی، سیب ها، قره قاط، چای، و خوراکی های حاوی فیبر بالا دارای خاصیت ضد پوسیدگی هستند (به عنوان مثال، جلوگیری از گسترش پوسیدگی)، اما بررسی های دقیق تری نیاز هستند. فرض بر این است که، کلسیم موجود در محصولات لبنی با محدودکردن اشباع شدن مینای دندان در طی اسیدزایی، برخی از خصوصیات پوسیدگی لاکتوز را جبران می کند. همانطور که در بالا اشاره شد، تخمیر لاکتوز در مقایسه با سایر قندهای ساده، بعلاوه موجب کاهش pH کمتری می شود. اطلاعات حاصل از بررسی ارتباط بین مصرف شیر و پوسیدگی دندان ها نشان می دهد که مصرف شیر، خطر پوسیدگی را افزایش نمی دهد و ممکن است در واقع آن را کاهش دهد.

برخی مطالعات نشان می دهند که الکلهای قندی مانند زایلیتول و سوربیتول که در آدامس ها به عنوان شیرین کننده های مصنوعی استفاده می شوند، ممکن است اثرات پریواستاتیک داشته باشند، اما یافته های کلی مبهم می باشند. مکانیزم های فرضی که با آنها زایلیتول ممکن است خطر پوسیدگی را کاهش دهد، شامل قرار دادن جایگزینی ساده برای کروهیدرات های قابل تخمیر، کاهش پتانسیل اسیدزایی، مهار رشد استرپتوکوک موتانس، (باکتری های پلاک که با از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان ها ارتباط دارند)، یا تنها افزایش جریان بزاق (بویژه در مورد آدامس های بدون قند) است.

گرچه آدامس های شیرین شده فاقد قند برای استفاده در برچسب پذیرش انجمن دندانپزشکان آمریکا ADA واجد شرایط است، اما ADA هیچ سیاستی در مورد استفاده از زایلیتول برای پیشگیری از پوسیدگی ندارد. گزارش شورای تخصصی امور علمی انجمن پیشگیری از پوسیدگی های غیر فلورایده به این نتیجه رسیده اند که شواهد مبنی بر مزایای زایلیتول به عنوان یک درمان کمکی در کودکان و افراد بزرگسالی که در معرض خطر بالای گسترش پوسیدگی قرار دارند، از کیفیت پایینی برخوردار می باشند.

تغذیه و سلامت دهان

تغذیه و سلامت دهان

ویتامین D

ویتامین D روی تنظیم متابولیسم کلسیم و فسفات تأثیر می گذارد. طبق برخی مطالعات مشاهده ای، دریافت مقدار بیشتری ویتامین D قبل از تولد، و سطوح ویتامین D سرم قبل از تولد، می توانند با کاهش خطر پوسیدگی دندان در کودکان و نوزادان همراه باشند. گزارش قبلی و نیز یک مطالعه مقطعی نشان می دهند که ارتباطی وجود دارد بین پوسیدگی های دندانی و سطوح پایین تر سرم ویتامین D در کودکان.

بیماری پریودنتال (لثه)

آکادمی پریودنتولوژی (مطالعه و بررسی لثه و بافت های اطراف دندان) آمریکا “پریودنتیت” را چنین را تعریف می کند “التهاب بافت های پریودنتال (اطراف دندان) که منجر به از دست رفتن پیوند بالینی لثه و دندان، تحلیل استخوان آلوئولار، و تشکیل پاکت (فاصله های بین دندان ها و لثه ها) پریودنتال می شود”. علت بروز این مشکل وجود میکروارگانیسم های خاص در پاک دندان و واکنش بیش از حد میزبان به این چالش باکتریایی است، که در نتیجه باعث تخریب تدریجی سیستم حمایت کننده دندان (به عنوان مثال لثه، الیافت پریودنتال لیگامان، و استخوان آلوئولار) می شود. تأثیر وضعیت تغذیه بر واکنش ایمنی بدن ممکن است موجب ایجاد تغییر در عواملی شود که مدیریت بیماری پریودنتال را تحت تأثیر قرار می دهند؛ با این حال، طبیعت چند عاملی بودن بیماری پریودنتال و وضعیت تغذیه باعث می شود به سختی بتوان چنین تأثیراتی را مشخص نمود.

در مقایسه با پوسیدگی های دندانی، مطالعات کمتری به ارتباط بین تغذیه و بیماری پریودنتال پرداخته اند. مطالعات موجود که تغذیه را به بیماری پریودنتال ربط می دهند اساساً روی مصرف چربی ها و ریز مغذی های مختلف تمرکز داشته اند. با این حال، دو مطالعه سیستمیک مروری که به بررسی نقش مواد معدنی تغذیه ای و چربی ها روی بروز، وخامت، پیشرفت، و درمان بیماری پریودنتال پرداخته بودند، شواهد کافی برای هیچ گونه ارتباطی پیدا نکردند.

تغذیه و سلامت دهان

تغذیه و سلامت دهان

ساییدگی و خوردگی دندان ها

فرسایش دندان ها از نظر بالینی به این صورت تعریف می شود “از دست رفتن تدریجی و بازگشت ناپذیر بافت سخت دندان در نتیجه فرایندهای شمیایی انحلال اسید که باکتری ها را شامل نمی شود”، و گرچه رفلاکس اسید و برخی داروها می توانند با ساییدگی فرساینده دندان ها ارتباط داشته باشد، اما قابل توجه ترین منشاء اسید برای فرسایش دندانها رژیم غذایی است. بویژه، دفعات مصرف، الگوهای مصرف، و مدت زمان تماس با خوراکی ها و نوشیدنی های اسیدی ساییدگی فرساینده دندان ها را تحت تأثیر قرار می دهد. با این حال،  pH به تنهایی تنها عامل تأثیر گذار روی میزان فرساینده بودن خوراکی/ نوشیدنی نمی باشد. pH و ظرفیت بافری، در مجموع میزان فرسایش یک غذا یا نوشیدنی را تعیین می کند. ماست، به عنوان مثال، pH در حدود ۴ دارد، اما فرساینده تلقی نمی شود زیرا حاوی مقادیر زیادی کلسیم است، که به عنوان یک بافر عمل می کند.

در یک تجزیه و تحلیل متا که در سال ۲۰۱۲ انجام شد مشخص شد که نوشابه ها و قرص های جویدنی ویتامین C هر دو با فرسایش تدریجی دندان ها همراه بودند در حالی که آبمیوه ها، نوشیدنی های انرژی زا، شیر، و ماست این ویژگی را ندارند. این تا حدودی در تناقض با تجزیه و تحلیل متا است که در سال ۲۰۱۵ انجام شده بود و دریافته بودند که نوشابه ها و میان وعده های اسیدی، همینطور آبمیوه ها، احتمال افزایش فرسایش دندان ها را در کودکان افزایش می دهند؛ و بعلاوه، دریافتند که مصرف شیر و ماست با کاهش بروز فرسایش دندان ها همراه است.

علاوه بر این، فرسایش دندان ها ممکن است در نتیجه عوامال داخلی مانند اسید معده در افرادی بروز پیدا کند که دچار بیماری بازگشت اسید معده به مری (GERD) هستند یا افرادی که مکرراً استفراق می کنند. در مقایسه با فرسایشی که در نتیجه عوامل خارجی (مانند عوامل تغذیه ای) بروز پیدا می کند، که عموماً سطوح جلویی و اکلوزال دندان ها را تحت تأثیر قرار می دهد، فرسایشی که در نتیجه اسید معده اتفاق می افتد اساساً روی سطوح پالاتال و اکلوزال دندان های قدامی و نیز روی سطوح باکال و اکلوزال دندان های فک پایین اتفاق می افتد.

تغذیه و سلامت دهان

تغذیه و سلامت دهان

مصرف کلسیم

کلسیم ماده معدنی است که در بسیاری از مواد غذایی وجود دارد، و برای تشکیل و حفظ استخوان ها و دندان هایی سالم ضروری است، از جمله هیدروکسی آپاتیت، ماده معدنی اصلی کلسیم که درون استخوان و مینای دندان وجود دارد.کلسیمی که در رژیم غذایی وجود دارد از طریق روده جذب جریان خون می شود. منشاء این کلسیم شیر انسان یا شیر حیوان و فراورده های لبنی (مانند پنیر و ماست) یا غذاهای غنی شده با کلسیم هستند. در دستورالعمل رژیم غذایی که در سال های ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۰ برای آمریکایی ها منتشر شد، به عنوان مقدار توصیه شده رژیم غذایی (RDA)، مصرف روزانه ۷۰۰ میلی گرم کلسیم در روز برای کودکان ۱ تا ۳ ساله و ۱۰۰۰ میلی گرم کلسیم در روز برای کودکان ۴ تا ۸ ساله توصیه می شود.

در ایالات متحده آمریکا، تخمین زده شده است که ۷۲ درصد از کلسیم دریافتی از طریق مصرف لبنیات و محصولاتی دریافت می شود که به آنها لبنیات افزوده شده است. انواع مختلفی از گزینه های جایگزین شیر بر پایه گیاهی، از جمله محصولاتی که با سویا، بلغور بادام، آجیل، سیب زمینی، بذر کتان، یا شاهدانه تهیه می شوند، روز به روز بخش بیشتری از بازار مصرف را به خود اختصاص می دهند. بسیاری از آنها به شکل غنی شده با یک یا چند ماده مغذی، اغلب شامل کلسیم، وجود دارند. با این حال، گزارش فنی از سازمان های ملی بهداشت و تغذیه به این صورت نتیجه می گیرد که نوشیدنی های شیرهای گیاهی/ غیر لبنی تا ۱۲ ماهگی توصیه نمی شوند؛ و اینکه نوشیدنی های شیرهای گیاهی شیرین نشده/ غیر لبنی غیر از شیر سویا برای مصرف انحصاری به جای شیر لبنی توصیه نمی شوند.

تغذیه و سلامت دهان

تغذیه و سلامت دهان

دیگر شرایط سلامت دهان

سرطان های دهان و Oropharyngeal

به استثناء مصرف زیاد الکل، که با افزایش خطر ابتلا به سرطان دهان همراه است، غیر از یافته های کلی، هیچ ارتباط مستقیمی بین رژیم غذایی و خطر سرطان های دهان و oropharyngeal پیدا نشده است. در صورتی که این موضوع با آنچه در مورد سایر سرطان های مشاهده می شود سازگار باشد، مصرف میوه ها و سبزیجات ممکن است محافظت کننده باشد. تحقیقات حاکی از این هستند که افزایش مصرف میوه ها و سبزیجات با کاهش خطر ابتلا به سرطان های دهان همراه هستند، و مطالعه دیگری نشان داد که مقدار کل میوه و سبزیجات مصرفی با کاهش سرطان های سر و گردن همراه است.

تغذیه و سلامت دهان

تغذیه و سلامت دهان

آفت های دهان

کمبود مطالعات دقیق در مورد بررسی نقش رژیم غذایی در مدیریت استوماتیت آفتی تکرار شونده (RAS) وجود دارد، که تحت عنوان آفت شناخته می شود. محرک های غذایی گزارش شده شامل مواد سخت، اسیدی، و نمکی، و همچنین نوشیدنی های الکلی و گازدار است. مطالعات اولیه نشان می دهند که کمبود روی در افرادی که RAS دارند بیشتر از افراد سالمی است که RSA ندارند، و مکمل روی باعث بهبود RSA در افرادی می شود که کمبود روی دارند.

تغذیه و سلامت دهان

تغذیه و سلامت دهان

زروستومیا یا خشکی دهان

زروستومیا یا خشکی دهان و تأثیرات آن روی سلامت دهان و کیفیت کلی زندگی ممکن است با عوامل تغذیه ای مانند غذاهای خشک و اسیدی، کافئین، و الکل تشدید شود.

هیچ چیز ظاهر، عملکرد، و احساسی مانند دندان های طبیعی برای شما بوجود نمی آورد. مسواک زدن و نخ دندان کشیدن منظم، در کنار چکاپ های هر شش ماه یک مرتبه توسط دندانپزشک می توانند به شما کمک کنند دندان های خود را برای یک عمر حفظ کنید.

گاهی اوقات ممکن است دندان های شما عفونی یا بیمار شوند و نیاز به مراقبت های اضافی خواهند داشت. هر گاه این امکان وجود داشته باشد، همیشه باید به فکر درمان برای حفظ دندان باشید. ممکن است به این فکر کنید که چرا دندان را نکشید، مخصوصاً وقتی کسی آن را نمی بیند، اما متوجه خواهید شد که دندان شما از دست رفته است و تأثیر منفی روی کیفیت زندگی شما خواهد داشت.

هرگز اقدام به کشیدن دندان نکنید تنها به این دلیل که فکر می کنید راحت تر و مقرون به صرفه تر است. از دست رفتن دندان ها می تواند باعث جابجایی دندان های باقی مانده شود، توانایی درست غذا جویدن شما را تحت تأثیر قرار می دهد، و لبخند شما را خراب خواهد کرد.

کشیدن دندان اغلب دردناک تر از خود عفونت است، و قرار دادن جایگزین برای دندان کشیده شده با یک دندان مصنوعی نیاز به چندین مرتبه مراجعه به دندانپزشک دارد که به سرعت باعث بالا رفتن هزینه ها خواهد شد.

درمان های مدرن اندودانتیک پیشرفت هایی در زمینه فناوری، فرایند، و مواد داشته اند، و گزینه های درمان متعددی در اختیار شما قرار می دهند تا دندان های طبیعی خود را حفظ کنید. مهم است بدانید چه انتخاب های دارید و اینکه آنها چگونه هم روی دندان ها و هم روی سلامت دندانی شما تأثیر می گذارند. هر زمانی که امکان داشته باشد، همیشه بهتر است دندان های طبیعی خود را حفظ کنید و درمان اندودانتیک باید انتخاب نخست شما برای بهترین نتایج سلامتی و زیبایی باشد. اندودنتیست ها متخصص نجات دندان هستند. آنها می توانند شریط شما را مورد ارزیابی قرار دهند و بهترین طرح درمان را برای کمک به نجات دندان برای یک عمر به شما ارائه دهند.

درمان ریشه یا عصبکشی دندان

درمان ریشه یا عصبکشی دندان

چند نکته برای نجات دندان طبیعی از پوسیدگی

  • وقتی بین کشیدن دندان و درمان ریشه به شما حق انتخاب داده می شود، همیشه درمان ریشه را انتخاب کنید. هیچ دنچر، بریج، پروتز مصنوعی، و ایمپلنتی ظاهر، عملکرد، و احساسی به خوبی دندان های طبیعی ایجاد نخواهد کرد.
  • در صورت مشاهده هر گونه علائمی مانند تورم یا درد، فوراً اقدم کنید. اکثر اندودنتیست ها می توانند موارد اورژانسی را درمان کنید، حتی آخر هفته ها، و به شما اطمینان خواهد داد بلافاصله ویزیت خواهید شد.
  • در صورتی که دندانپزشک کشیدن دندان را توصیه کند، بپرسید آیا درمان ریشه هم ممکن است یا خیر.
  • اگر به شما گفته شده است که درمان ریشه ممکن نیست، بپرسید چرا، و بخواهید شما را به اندودنتیست ارجاع دهند.

درمان ریشه یک درمان نسبتاً بدون درد است و اغلب ناراحتی که در طول دوره بهبود تجربه خواهید کرد در مقایسه با کشیدن دندان های طبیعی بسیار اندک خواهد بود. به لطف تکنیک های مدرن و بی حسی مؤثر، بیمارانی که درمان ریشه را تحربه می کنند، نسبت به بیمارانی که دندان می کشند، ۶ برابر بیشتر احتمال دارد که آن را درمانی بدون درد توصیف کنند. کمی زمان بگذارید و اندکی در مورد درمان ریشه و برخی از سوء تعبیرهای شایع در مورد آن یاد بگیرید سپس با مراجعه به اندودنتیست در نزدیکی محل زندگی خود، نخستین گام را برای درمانی بدون درد بردارید.

عصب کشی چگونه دندان های شما را نجات می دهد؟

وقتی داخل (پالپ) دندان شما در نتیجه پوسیدگی عمیق، فرایندهای مکرر دندانپزشکی، روکش های نامناسب، یا ترک خوردگی یا لب پر شدگی دندان شما ملتهب یا عفونی می شود، لازم است درمان ریشه یا اندودانتیک انجام دهید. آسیب به دندان های شما نیز ممکن است موجب آسیب به پالپ شود، حتی اگر دندان هیچ لب پر شدگی یا ترک قابل مشاهده ای نداشته باشد. در صورتی که پالپ ملتهب یا عفونی درمان نشده باقی بماند، می تواند موجب بروز درد یا منجر به بروز آبسه شود.

وقتی تحت درمان ریشه یا دیگر درمان های اندودانتیک قرار می گیرید، پالپ ملتهب یا عفونی تخلیه می شود و داخل دندان با دقت پاکسازی و ضد عفونی می شود، سپس با موادی پلاستیک مانند به نام گاتا پرکا، پر و مهر و موم می شود. پس از آن، برای محافظت بیشتر، دندان با یک روکش یا پر شدگی احیاء می شود و به عملکرد خود مانند هر دندان دیگری ادامه خواهد داد.

درمان اندودانتیک به شما کمک می کند لبخند طبیعی خود را حفظ کنید، به خوردن غذاهایی که دوست دارید ادامه دهید، و نیاز به قرار گرفتن تحت اقدامات دندانپزشکی بیشتر را محدود می کند. با مراقبت های درست، اکثر دندان هایی که تحت درمان ریشه قرار گرفته اند، می توانند یک عمر دوام داشته باشند.

درمان ریشه یا عصبکشی دندان

درمان ریشه یا عصبکشی دندان

عواملی که می توانند در نجات دندان با درمان ریشه تداخل ایجاد کنند:

  • دندان هایی که ریشه های بلند و به صورت غیر عادی خمیده دارند. اندودنتیست ها از ابزارهای خاصی استفاده می کنند و ریشه ها را مهر و موم می کنند. در صورتی که پاکسازی کانال های یک دندان دشوار باشد، ممکن است کمتر احتمال پیدا کند که درمان به صورت دائمی موفقیت آمیز باشد.
  • وجود یک ترک در ریشه دندان. گرچه دندان هایی که تحت درمان ریشه قرار گرفته اند با یک ترمیم دندانی مانند روکش در بالای خط لثه محافظت می شوند، اگر خود ریشه ترک بخورد، عفونت می تواند مجدداً وارد دندان شود.
  • بیماری پریودنتال پیشرفته. لثه های شما نقشی اساسی در سلامت دهان شما ایفا می کنند و اگر شما بیماری لثه شدید و تکرار شونده داشته باشید، نجات دندان های طبیعی شما با کمک درمان ریشه کمتر می تواند موفقیت آمیز باشد.
  • درمان های ریشه قبلی دندان. اگر درمان ریشه اصلی با شکست مواجه شد، راه هایی برای درمان دندان وجود دارند، ماننددرمان مجدد ریشه یا اپیکواکتومی. با این حال نرخ موفقیت فرایندهای بعدی به اندازه درمان ریشه نخست بالا نیست.

گرچه درمان ریشه اغلب راهکاری طولانی مدت برای دندان های طبیعی آسیب دیده یا عفونی ارائه می دهد، اما بهترین گزینه انتخابی برای همه بیماران نیست. دندانپزشک و اندودنتیست هستند که می توانند تشخیص دهند آیا شما گزینه مناسبی برای این درمان هستید یا خیر.

تانگ تراست یا بایت معکوس چیست؟

تانگ تراست زمانی ظاهر می شود که زبان داخل دهان فشار زیادی رو به جلو وارد می کند، و منجر به بروز شرایط ارتودنتیک غیر عادی به نام “اپن بایت” می شود.

این وضعیت بیشتر در کودکان شایع است. اینمشکل علل مختلفی می تواند داشته باشد، از جمله:

  • عادت بلع غلط
  • آلرژی ها
  • داشتن گره زبانی

تانگ تراست در کودکان

در کودکانی که از سینه مادر یا با شیشه شیر تغذیه می شوند، تانگ تراست طبیعی است. با بزرگتر شدن کودک، الگوی بلع و گفتار او نیز به طور طبیعی تغییر می کند.

با این حال، برخی از انواع سری های شیشه شیرها – و نیز استفاده طولانی مدت از بطری- می تواند منجر به تانگ تراست غیر عادی شود که تا پس از دوران نوزادی و اوایل دورات کودکی ادامه پیدا می کند.

علل احتمالی متعدد دیگری برای تانگ تراست وجود دارند که در نوزادی آغاز می شوند. برخی از این علل عبارتند از:

  • عادات مکیدن طولانی مدت که حرکات زبان را تحت تأثیر قرار می دهد، مانند مکیدن انگشت، شست، یا زبان.
  • آلرژی های همراه با تورم مزمن لوزه ها یا آدنوئیدها.
  • گره زبانی، که در آن یک دسته بافت زیر زبان محکم یا کوتاه است.
  • الگوی بلع که تحت عنوان بلع معکوس شناخته می شود.

در کودکان، تانگ تراست زمانی مشهود است که حرکات رو به جلوی زبان در طول بلعیدن و حرف زدن خیلی زیاد هستند. اغلب، زبان داخل دهان تمایل رو به جلو دارد. گاهی اوقات، زبان به سمت عقب دهان فشار وارد می کند.

تانگ تراست تعدادی علائم مشهود دارد که در کودکانی ظاهر می شوند که این الگو در آنها شکل گرفته است. این علائم عبارتند از:

  • زبان بین دندان ها قابل مشاهده است. نوک زبان از بین دندان ها بیرون است، خواه کودک در حال حرف زدن باشد، در حال بلع باشد، یا در حال حرف زدن باشد.
  • تنفس از راه دهان.
  • ناتوانی در کامل بستن لب ها. این می تواند به علت ناهنجاری های ساختاری یا عادت باشد.
  • اپن بایت. اپن بایت زمانی اتفاق می افتد که دندان های جلو هنگامی که دهان بسته است با یکدیگر تماس پیدا نمی کنند.
  • غذا خوردن آهسته، سریع، یا نامرتب.
  • مشکلات گفتاری. نوک زبانی ادا کردن حروف “س” و “ز” شایع است.
تانگ تراست در کودکان و افراد بزرگسال

تانگ تراست در کودکان و افراد بزرگسال

تانگ تراست در افراد بزرگسال

افراد ممکن است در نتیجه عدم درمان عادات یا مشکلات دوران کودکی، تانگ تراست را تا دوران بزرگسالی نیز با خود داشته باشند.

اگر شما فرد بزرگسالی با مشکل تانگ تراست هستید، ممکن است مشکل شما در نتیجه وجود آلرژی های مزمن، یا تورم لوزه ها یا زبان سوم بروز پیدا کرده باشد. استرس نیز ممکن است نقش داشته باشد.

گزارش هایی وجود دارد مبنی بر اینکه تانگ تراست در آینده در طول زندگی بوجود آمده است، اما چندان شایع نیست.

علائم و نشانه های تانگ تراست در افراد بزرگسال شبیه این علائم در کودکان هستند. برخی علائم و نشانه ها، مانند غذا خوردن نامرتب، بعید است ظاهر شوند. ممکن است افراد در طول خواب زبان خود را رو به جلو فشار دهند.

علاوه بر علائمی که در بالا فهرست شدند، فرد بزرگسالی که تانگ تراست دارد، احتمالاً به دلیل ناتوانی در بستن دهان خود و نداشتن بلع عادی، ساختار و ظاهر چهره او دراز و کشیده شده است.

ممکن است زبان او بزرگتر از حد معمول شده باشد. علاوه بر این، اپن بایتی که در نتیجه تانگ تراست بروز پیدا می کند می تواند هنگام غذا خوردن مشکل ایجاد کند. اگر دندان های جلو به درستی روی یکدیگر قرار نگیرند، گاز زدن برخی غذاهای خاص می تواند ناراحت کننده باشد.

علاوه بر این، فرد ممکن است نتواند برخی خوراکی ها را با دندان های جلوی خود گاز بزند، مانند کاهو، یا گوشت. در عوض، ممکن است غذا از فاصله بین دندان ها بیرون بریزد.

تانگ تراست چگونه تشخیص داده می شود؟

پزشکان با تخصص های مختلف می توانند تانگ تراست را تشخیص دهند، از جمله:

  • پزشک عمومی
  • پزشک کودکان
  • آسیب شناسان زبان گفتاری
  • دندانپزشکان
  • ارتودنتیست ها

شما یا پزشک کودکتان می توانید نحوه حرف زدن یا بلعیدن کودک را مشاهده کنید.

برخی پزشکان ممکن است الگوی بلع را با نگه داشتن لب پایین بررسی کنند تا ببینند کودک شما عمل بلع را چگونه انجام می دهد. مخصوصاً پزشک شما می خواهد ببیند زبان هنگام بلع کجا قرار می گیرد.

در یک معاینه کامل تانگ تراست، ممکن است دیگر متخصصان دیگری نیز دخیل باشند.

برای مثال، ممکن است تشخیص اولیه توسط پزشک عمومی انجام شود. اما پس از آن، ممکن است لازم باشد متخصص آسیب شناسی زبان گفتاری، ارتودنتیست، متخصص گوش و حلق و بینی، و متخصص گوارش نیز ارزیابی هایی را انجام دهند.

آیا تانگ تراست می تواند منجر به بروز مشکلات دیگر شود؟

در صورتی که تانگ تراست درمان نشود، می تواند باعث بد شکلی دندان ها شود.

وقتی زبان به پشت دندان ها فشار وارد می کند، این فشار می تواند باعث شود دندان های جلو رو به بیرون حرکت کنند. این منجر به ایجاد فاصله بین دندان ها یا اپن بایت بین دندان های وسطی فک های بالا و پایین می شود.

اگر تانگ تراست درمان نشده باقی بماند می تواند باعث بروز آسیب های دراز مدت به گفتار شود، مانند نوک زبانی ادا کردن برخی حروف خاص. علاوه بر این، باعث می شود شکل صورت شما کشیده تر به نظر برسد و زبان شما از بین دندان ها بیرون بزند.

تانگ تراست در کودکان و افراد بزرگسال

تانگ تراست در کودکان و افراد بزرگسال

تانگ تراست چگونه درمان می شود؟

درمان تانگ تراست به نظر می رسد برای کودکان و افراد بزرگسال شبیه یکدیگر باشد.

تنها استثناء استفادخ از نوعی ابزار ارتودنسی به نام “قفس زبان” tongue crib روی سقف دهان کودک است. این ابزار اپن بایت را اصلاح می کند. در برخی موارد، افراد بزرگسال نیز تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند.

به طور کلی، ابزارهای ارتودنسی می توانند درمان خوبی ارائه دهند. با دندانپزشک و ارتودنتیست کودک خود مشورت کنید تا بهترین روش درمان را بیابید.

گاهی اوقات درمان پیشنهادی میولوژی دهانی است. این یک روش درمان مداوم رایج است که جای لب ها، فک، و زبان را اصلاح می کند.

این درمان به عادات بلع نیز می پردازد. اصلاحاتی که بدون درمان مداوم برای اپن بایت صورت می گیرند، مشاهده شده است که به مرور زمان خودشان را نیز معکوس کنند.

پزشک شما ممکن است پرداختن به درمان مشکلات بینی، آلرژی ها، یا مشکلات تنفسی که ممکن است در تانگ تراست شما یا کودک شما نقش داشته باشد را توصیه کند. مشکلات تنفسی باید برای درمان بلع برطرف شوند تا موفقیت آمیز باشند.

علاوه بر درمان بلع، ممکن است گفتار درمانی نیز لازم باشد تا هر گونه مشکلاتی که در نتیجه تانگ تراست بوجود آمده اند اصلاح شوند.

تانگ تراست با دنبال کردن مداوم توصیه های درمانی هفتگی، ممکن است به مرور زمان درمان شوند.

اگر شما یا فرزندتان بیماری زمینه ای دارید که به تانگ تراست ارتباط داشته باشد یا موجب بروز آن شده باشد، برای آن بیماری های خاص نیز درمان دریافت خواهید کرد.

تانگ تراست یک شرایط کاملاً قابل درمان است. بهبودی کامل در صورتی می تواند حاصل شود که به دنبال درمان درست و مناسب باشید.