کشیدن نخ دندان

تمیز کردن دندان ها، مسواک زدن و کشیدن نخ دندان، در طول دوره ای که از بریس های ارتودنسی استفاده می کنید از اهمیت ویژه ای برخوردار است. کشیدن نخ دندان، یا استفاده از یک نخ موم اندود شده برای تمیز کردن لای دندان ها، باعث ساییدگی و ایجادا خراش روی جرم هایی می شود که در قسمت های دور از دسترس انباشته شده اند که حین مسواک زدن به راحتی نادیده گرفته می شوند، مخصوصاً اگر براکت های و سیم های ارتودنسی سر راه قرار داشته باشند. روزی یک مرتبه بین هر یک از دندان ها را نخ دندان بکشید، و از یک مسواک بین دندانی کوچک برای پاکسازی بارکت ها و زیر سیم ها استفاده کنید.

کشیدن نخ دندان را فراموش نکنید، حتی اگر با وجود براکت ها زمان بیشتری از شما بگیرد. این تکنیک های کشیدن نخ دندان می توانند فرایند را سریعتر و راحت تر کنند. مهم نیست کدام روش را انتخاب می کنید، مهم است به طور منظم نخ دندان بکشید تا از بروز بیماری لثه و پوسیدگی دندان ها، در حالی که بریس ها کار صاف کردن دندان ها را انجام می دهند، جلوگیری کنید تا لبخندی بی نقص داشته باشید.

 

 

کشیدن نخ دندان به صورت سنتی

این تکنیک امتحان شده و صحیح کشیدن نخ دندان راهی فوق العاده برای پاکسازی ذرات غذا و پلاک ها از بین دندان ها است، اما برای افرادی که از بریس های ارتودنسی استفاده می کنند، می تواند مقداری چالش برانگیز باشد. عبور نخ دندان از کنار براکت ها و سیم های ارتودنسی می تواند زمان ببرد. اگر از این روش استفاده می کنید، به گونه ای برنامه ریزی کنید که ۱۰ تا ۱۵ دقیقه برای نخ دندان کشیدن دندان های خود زمان بگذارید. تنها ابزاری که نیاز دارید نخ دندان با روکش مومی است. نخ های بدون روکش مومی ممکن است پاره شوند و زیر براکت های فلزی گیر کنند.

با بریس ها چگونه باید از نخ دندان های سنتی استفاده کرد؟

• ۲۰ تا ۳۰ سانتی متر نخ دندان ببرید.
• بین سیم اصلی و دندان های خود را نخ دندان بکشید. انجام این کار جلوی آینه می تواند کمک کننده باشد، زیرا می توانید نگاه کنید و مطمئن شوید نخ به قسمت هایی می رود که دوست دارید.
• دو سر نخ دندان را به دور انگشتان اشاره دو دست خود بپیچید تا اطمینان حاصل نمایید که نخ را به راحتی حمل می کنید.
• نخ را به آرامی بین دو دندان خود فشار دهید، و آن را در کنار تک تک دندان ها بالا و پایین بکشید. اگر مشغول نخ دندان کشیدن دندان های بالای خود هستید، یک شکل U بالا به پایین درست کنید: از یک سمت یک دندان رو به بالا و به سمت خط لثه ها بروید و سپس از کنار دندان دیگر پایین بیایید.
• نخ را بردارید، و به آرامی آن را از پشت سیم خارج کنید. مراقب باشید این کار را کاملاً به آرامی انجام دهید، زیرا ممکن است ناگهان موجب کنده شدن براکت از روی دندان شوید.
• به بین دو دندان بعدی حرکت کنید و این فرایند را تکرار کنید.

 

 

واترجت یا واترپیک

واتر پیک نوعی ابزار منحصر بفرد است که یک جریان آب ثابت برای پاکسازی بین دندان ها و کنار خط لثه ها ایجاد می نماید. بواسطه اثربخشی که جریان آب در پاکسازی دندان ها و دهان دارد، با این ابزار تنها ۳ تا ۵ دقیقه زمان نیاز دارید. برخی برندهای واترپیک ها دارای سری مخصوص برای بیماران تحت درمان ارتودنسی هستند. این سری های برجسته قادرند اطراف براکت ها و بین دندان ها را راحت تر از سری های استاندارد تمیز کنند.

 

استفاده از فلاس تریدر

می توانید سرعت نخ دندان کشیدن سنتی را با استفاده از یک ابزار مقرون به صرفه و کارآمد بالا ببرید. این ابزار پلاستیکی کوچک فلاس تریدر نام دارد. فلاس تریدر به شما کمک می کند نخ را به راحتی به پشت سیم ارتودنسی بکشید. با استفاده از فلاس تریدر می توانید چندین دقیقه از زمان مراقبت های دندانی معمول خود را بکاهید. فلاس تریدر را می توانید از داروخانه ها خریداری کنید.

نحوه استفاده از فلاس تریدر کنار بریس های ارتودنسی

• یک قطعه ۲۰ تا ۳۰ سانتی متری از نخ دندان را از داخل سوراخ فلاس تریدر رد کنید.
• نوک سوزن پلاستیکی را زیر سیم بریس های خود قرار دهید. به آرامی نخ را زیر سیم حرکت دهید. فلاس تریدر را در یک دست نگه دارید.
• نخ را به دور انگشتان اشاره خود بپیچید تا کنترل بیشتری روی آن داشته باشید.
• روند کشیدن نخ دندان را مانند آنچه در بالا گفتیم ادامه دهید.

مسواک زدن صحیح با وجود براکت های ارتودنسی

 

مسواک درست انتخاب کنید.

شاید بخواهید مسواکی انتخاب کنید که بین و اطراف براکت ها را تمیز کنید. برخی متخصص ها توصیه می کنند از دو نوع مسواک استفاده کنید: مسواک های نرم، و مسواک های بین دندانی. ابتدا با مسواک نرم هر دندان و براکت روی آن را از پایین به بالا مسواک بزنید. سپس از یک مسواک بین دندانی استفاده کنید و با چند ضربه در هر مسیر، فاصله بین براکت و دندان را تمیز کنید.این نوع مسواک ها به صورت ویژه برای پاکسازی بین براکت ها و دندان ها طراحی شده اند.

شستشوی دهان نیز مهم است.

با استفاده از دهانشویه، دهان خود را به طور منظم تمیز کنید و ذرات غذا و پلاک های بین دندانی را پاکسازی کنید. بعلاوه، شستشو کمک می کند از التهاب لثه ها و داخل گونه ها که ناشی از استفاده از بریس ها است، کاسته شود. از دهانشویه هایی استفاده کنید که به صورت ویژه برای مصرف در طول درمان ارتودنسی طراحی و تولید شده اند.

وقتی به فکر استفاده از براکت های ارتودنسی روی دندان های خود هستید، ممکن است ارتودنتیست گزینه های مختلف لیگاچورهای الاستیک را در اختیار شما قرار دهد. لیگاچورهای کشی، که عموماً تحت عنوان “رابر بندها” شناخته می شوند براکت ها را در بر می گیرند و اساساً به گونه ای مورد استفاده قرار می گیرند که سیم ارتودنسی را داخل براکت ها نگه دارند: اما از آنها می توان برای اهداف دیگر نیز استفاده کرد، از جمله هدایت جابجایی دندان ها در یک مسیر خاص یا افزایش سرعت روند صاف کردن دندان ها یا جابجایی آنها. همه اینها به نحوه بسته شدن لیگاچور به یک یا چند دندان، و نیز نوع لیگاچوری که استفاده می شود بستگی دارد. یکی از این گزینه ها که ارتودنتیست معرفی می کند پاور چین است که در این مقاله به آن می پردازیم.

پاور چین ها یکی از اجزاء بریس ها هستند.

بریس هایی که با پاور چین ها استفاده می شوند از نظر عملکرد با بریس هایی که بدون پاور چین استفاده می شوند تفاوت دارند. پاور چین ها بریس نیستند، بلکه صرفاً لیگاچورهایی هستند که به بریس ها افزوده می شوند. آنها روی براکت ها کشیده می شوند و در کنار یکدیگر با اجزاء دیگر- براکت ها، سیم های ارتودنسی، قلاب ها- کار می کنند تا ظاهر و عملکرد دندان ها و نیز لبخند را بهبود دهند. زمانی از آنها استفاده می شود که ارتودنتیست آن را ضروری بداند.

پاورچین ها از همان پلاستیکی ساخته می شوند که لیگاچورهای پلاستیکی را تشکیل می دهند.

پاور چین ها ضرورتاً یک دسته لیگاچورهای الاستیک O-رینگ به هم متصل هستند، که یک نوار پیوسته را شکل می دهند که از یک دندان به دیگری امتداد پیدا می کنند. O-رینگ های معمولی برای نگه داشتن سیم ارتودنسی درون شیار روی براکت ها استفاده می شوند. آنها به عنوان یک واحد مجزا وجود دارند که اطراف براکت قرار می گیرند تا سیم کمانی را در جای خود نگه دارند. از سوی دیگر، پاور چین ها به یکدیگر متصل شده اند تا یک زنجیره تشکیل دهند. از این طریق آنها قادرند از دندان ها حمایت کنند، علاوه بر اینکه سیم کمانی را روی دندان نگه می دارند.

پاور چین ها تنها از دندان ها محافظت نمی کنند.

پاور چین ها تنها سیم ارتودنسی را نگه نمی دارند، بلکه در واقع اساساً برای بستن فاصله بین دندان ها یا جابجا کردن یک دسته خاص از دندان ها به طور همزمان استفاده می شوند. آنها فشار اضافی لازم را فراهم می آورند تا دندان ها را به یکدیگر نزدیک سازند و کمک کنند یک گروه خاص از دندان ها به طور همزمان جابجا شوند.

 

 

از آنها در مرحله بستن فاصله درمان استفاده می شود.

ارتودنتیست ها از پاور چین ها در ابتدای درمان استفاده نمی کنند. اما از آنها در مراحل اولیه درمان استفاده می کنند. مراحل یک درمان معمولی برای فردی که دندان های کج دارد عبارتند از: “مرحله صاف کردن”، مرحله بستن فاصله ها”، و “مرحله پرداختن به جزئیات. پاور چین ها یا لیگاچورهای به هم پیوسته معمولاً در طول مرحله بستن فاصله ها و پس از صاف شدن دندان ها با بریس ها و قرار گرفتن آنها در یک راستا استفاده می شوند. آنها به بستن هر گونه فاصله و جابجا کردن دندان های جلو رو به عقب کمک می کنند در حالی که این اطمینان را بوجود می آورند که دندان ها صاف باقی خواهند ماند. اساساً، آنها برای بستن فواصل افزوده می شوند و دندان ها را به جایی که باید، هدایت می کنند.

آنها پر استفاده ترین لیگاچور هستند.

معمولاً، ارتودنتیست ها به جای لیگاچورها روی براکت ها پاور چین قرار می دهند. اما گاهی اوقات ارتودنتیست می تواند هم لیگاچور و هم پاور چین را روی براکت های یک بیمار قرار دهد. این تصمیم به اهداف درمان بستگی دارد و آنچه وی سعی دارد به آن دست یابد.

 

پاور چین ها انواع متفاوتی دارند.

پاور چین ها، درست مانند لیگاچورهای کشی معمولی، در انواع و رنگ های مختلفی وجود دارند. آنها در اشکال مختلفی وجود دارند. گرچه به شما اجازه داده می شود تا رنگ پاور چین های خود را انتخاب نمایید، اما نمی توانید راجع به شکل یا ساختار این زنجیرها نظر بدهید. ارتودنتیست ساختاری را انتخاب خواهد کرد که بهترین تناسب را با وضعیت دندان های شما دارد و این انتخاب به وضعیت و اهداف درمان بستگی خواهد داشت.

آیا پاورچین ها درد ایجاد می کنند؟

مانند بریس ها، نصب لیگاچورهای به هم پیوسته نیز، مخصوصاً در مراحل اولیه درمان، منجر به بروز دردی هر چند خفیف خواهد شد. اما به مرور زمان، این ناراحتی از بین خواهد رفت و دیگر هیچ دردی احساس نخواهد شد. در واقع، هر درد یا ناراحتی ظرف یک هفته از بین خواهد رفت. قبل از آن، باشد برای جلوگیری از درد و حساسیت بیشتر ممکن است لازم غذاهای نرم بخورید. علاوه بر این، لازم به ذکر است که پاور چین ها مانند دیگر لیگاچورها با غذا و نوشیدنی هایی که رنگ دارند می توانند به راحتی لک شوند. بنابراین لازم است پس از هر وعده غذایی مسواک بزنید.

هیچ بازه زمانی خاصی برای استفاده از پاور چین ها مشخص نشده است.

پاور چین ها عموماً به مدت تقریبی ۶ هفته استفاده می شوند. اما هر فرد یک مورد خاص و متفاوت است و ارتودنتیست چین ها را بر نخواهد داشت تا زمانی که به هدف مورد نظر خود- بستن فاصله یا جابجایی یک دسته دندان خاص- برسد. بنابراین، تاریخی که قرار است پاور چین ها را دریافت کنید، از پیش تعیین شده و مشخص نیست. برخی بیماران ظرف چند هفته شاهد بهبود شگفت انگیزی هستند، در حالی که برخی دیگر ۶ هفته یا حتی بیشتر نیاز به پاور چین دارند.

برای حفظ سلامت بدن، داشتن تغذیه ای سالم و متعادل یکی از اصول ضروری است. تغذیه ای متعادل نامیده می شود که شامل همه مواد غذایی اساسی که بدن به آنها نیاز دارد باشد و نیاز های کالری بدن را متناسب با سن، جنسیت، میزان فعالیت، و غیره نیز تأمین نماید. در سال های اخیر افراد بیش از پیش در مورد حفظ سلامت و داشتن سبک زندگی سالم آگاهی پیدا کرده اند و نگران هستند.

رژیم غذایی سالم در حفظ سلامت نقش اساسی ایفا می کند. حتی دولت های کشور های مختلف نیز سیستم ملی نظارت روی تغذیه را تشکیل داده اند و قوانین جدید برای برچسب زدن روی مواد غذایی، در خصوص چربی و نمک موجود در آنها وضع شده است. با این همه تمرکز روی تغذیه سالم تر، و گزینه های مغذی تر مواد غذایی، مشاوره تغذیه ای و آموزش اصول تغذیه ای مربوط به سلامت دهان به یکی از مهم ترین قسمت های آموزش های دندانی تبدیل شده است.

 

 

 

تغذیه و ارتودنسی

هنگام قرار گرفتن تحت درمان ارتودنسی، ارتودنتیست مراقبت های فنی درمان را به عهده دارد؛ اغلب تصور می شود تنها ارتودنتیست در روند درمان نقش دارد. در حالی که خود بیمار در این میان نقش مهم تری ایفا می کند و می تواند موفقیت درمان را تضمین نماید.

نقش بیمار از رعایت بهداشت دهانی قابل قبول آغاز می شود که ضروری است. خود ابزارهای ارتودنسی موجب بروز پوسیدگی، دکلسیفیکاسیون، یا بیماری لثه نمی شوند. با این حال، در صورتی که در طول درمان ارتودنسی بهداشت در حد قابل قبوبلی نباشد، می توانند به بروز پوسیدگی مربوط شوند. با داشتن بهداشت خوب، بریس ها هیچ تأثیر بدی روی دندان ها نخواهند داشت.

غیر از بهداشت، توجه به تغذیه و عادات دهانی نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در واقع، برخی غذاها و عادات خاص هستند که می توانند باعث شکسته شدن ابزارهای ارتودنسی شوند که ممکن است نیاز به مراجعات بیشتر و ترمیم آنها باشد که منجر به طولانی تر شدن روند درمان می شود. بنابراین، اصول خاصی هستند که برای به حداقل رساندن این مشکلات باید مد نظر قرار گیرند.

 

 

غذاهایی که از خوردن آنها باید پرهیز نمود

• وقتی ابزارها به دندان ها چسبانده می شوند، مهم است از برخی غذاهای خاص در رژیم غذایی پرهیز شود یا از رژیم غذایی حذف شوند تا از شکستن یا شل شدن ابزار جلوگیری شود.
• احتمالاً لازم خواهد بود در طول درمان ارتودنسی در مورد نحوه جویدن غذا بیشتر مراقب باشید تا از شکسته شدن و آسیب رسیدن به براکت ها، سیم های ارتودنسی، و اجزاء بریس اجتناب شود.

غذاهای سفت و ترد

• غذاهای سفت و ترد باید پرهیز شوند، زیرا خطر شکستن یا جدا شدن ابزار ارتودنسی در آنها بالا است. آنها باید در طول درمان کاملاً از رژیم غذایی کنار گذاشته شوند.
• سبزیجات خام (هویچ، کرفس، تربچه، و غیره) و میوه های خام کامل، مانند سیب و میوه هایی که نارس نیستند. با این حال، می توانید آنها را بپزید تا جایی که نرم شوند، یا اینکه اگر می خواهید آنها را خام بخورید باید آنها را تکه تکه کنید.
• دانه های خیلی سفت، مانند بادام، بادام زمینی، پسته، فندق، و غیره. هرگاه ممکن باشد، می توانید آنها را به صورت خرد و آسیاب شده بخورید.
• قرص های مکیدنی سرفه، آبنبات چوبی، و دیگر انواع آبنبات ها.
• ذرت بو داده بسیار آسیب رسان است: جویدن و خرد کردن دانه های سفت و نترکیده و غلاف ذرت دشوار است و می تواند زیر لثه ها گیر کند و منجر به بروز عفونت شود. لثه عفونی باعث کاهش سرعت جابجایی دندان ها می شود.
• سیب زمینی سرخ کرده و سیب زمینی سرخ کرده یونانی که خیلی کوچک و ترد هستند، یا آنهایی که لبه هایشان خیلی سرخ شده است. می توانید از خوردن تکه های خیلی کوچک یا خیلی سرخ شده خودداری کنید، یا قبل از خوردن آنها را به تکه های کوچکتر تقسیم کنید.
• چوب شور و کراکرهای سفت. اگر هوس خوراکی های شور کردید، می توانید چیپس های سیب زمینی نرمتر را انتخاب کنید.
• نان های سوخاری موجود در سالادها، مگر آنکه با سس سالاد نرم شده باشند.
• انواع خاصی از غلات و حبوبات وقتی خشک می شوند سفت و ترد می شوند. در این صورت خوردن آنها بدون نرم کردنشان با شیر یا هر مایع دیگری ممنوع است.

غذاهایی که باید از خوردن آنها پرهیز کنید

• غذاهای چسبناک نیز در طول درمان ارتودنسی ممنوع هستند، زیرا می توانند بین براکت ها یا روی سیم ارتودنسی گیر کنند. اگر برای خارج کردن ذرات غذای چسبناک تلاش کنید، ممکن است باعث آسیب زدن به ابزار و سیم آن شوید.
• هرگونه آسیب به ابزار می تواند باعث شود تعویض آن ضرورت پیدا کند؛ که در اینصورت مجبور به پرداخت هزینه و اتلاف وقت خواهید بود. بنابراین، دور ماندن از غذاهای چسبناک می تواند شما را از هر خطری دور نگه دارد.
• بدون استثناء، از جویدن هر گونه آدامسی باید پرهیز کرد! اگر دوست دارید پس از وعده های غذایی دهانتان معطر باشد می توانید مسواک بزنید.
• آبنبات های ژله ای، تافی ها، کارامل های چسبناک، میوه های کامل، مارشمالوهای بزرگ، و دیگر انواع آبنبات ها که وقتی نرم می شوند ممکن است به ابزارها بچسبند.

مهم است که در طول درمان ارتودنسی خود یک رژیم غذایی متعادل داشته باشید. با این حال، برخی عادات هستند که معمولاً زمانی که از ابزارهای ارتودنسی استفاده نمی کنید بی خطر هستند اما در طول درمان ارتودنسی باید کنار گذاشته شوند.

 

 

 

پرهیز از گاز زدن با دندان های جلو

دندان های جلو با قرار گرفتن تحت ابزارهای ارتودنسی روی آنها ممکن است درد داشته باشند. گاز زدن خوراکی ها با دندان های جلو می تواند موجب بروز ناراحتی شود، علاوه بر این به دندان ها فشار وارد کند تا جایی که موجب بروز آسیب شود.

در طول دوره استفاده از ابزار ارتودنسی باید عادت خوردن غذاها در تکه های کوچک را یاد بگیرید تا مجبور نباشید ابتدا آنها را با دندان های جلو خرد کنید:

• تکه های باگت؛
• نان تست پیتزا که با سس روی آن نرم نشده است؛
• نان شیرینی های بزرگ؛

با این حال، خوردن تکه های پیتزا با سس مشکلی ایجاد نمی کند، زیرا معمولاً نرم تر هستند. یا اینکه باگت و نان شیرینی های بزرگ را قبل از خوردن با استفاده از چاقو به قطعات کوچکتر ببرید.

 آپنه انسدادی خواب یکی از اختلالات تنفسی همراه با خواب است که علیرغم تلاش بیمار برای تنفس، منجر به تنگی یا انسداد کامل مجرای تنفسی بیمار می شود. این اتفاق معمولاً در طول خواب و زمانی اتفاق می افتد که ماهیچه ها آرام می شوند و منجر به پایین آمدن بافت های نرم موجود در عقب حلق می شوند که منجر به انسداد مجرای تنفسی بالا می شود. متعاقباً، توقف های جزئی و کامل در تنفس وجود دارند که در طول خواب حداقل ۱۰ ثانیه طول می کشند. سپس، میزان اکسیژن موجود در خون کاهش می یابد و تا ۵۰ درصد، و در موارد حادتر، حتی بیشتر، کاهش می یابد.

وقتی سطح اکسیژن خون کاهش می یابد مغز واکنش نشان می دهد و به بدن هشدار می دهد و باعث بیدار شدن از خواب برای مدت کوتاهی می شود. این اتفاق باعث می شود روند تنفس طبیعی از سر گرفته شود. این الگو می تواند بارها در طول شب تکرار شود. این اتفاق می تواند موجب پایین آمدن کیفیت خواب شود و باعث شود فرد در طول روز احساس خواب آلودگی داشته باشد. خواب آلودگی مزمن مداوم یکی از علائم شایع است که در طول عمر خود را نشان می دهد و نتیجه فعل و انفعالات بین عوامل متعددی است.

از جمله از دست رفتن کشش و قوام ماهیچه های موجود در بافت ها در طول خواب، لوزه های بزرگ، انسداد آناتومیکال مجرای تنفسی، عقب رفتگی مندیبل، الکل، چاقی، داروهای آرامبخش، و داروهای ضد آلرژی. از آنجا که صدای خر و پف یکی از علائم کلیدی آپنه انسدادی خواب است، این علامت به یکی از نگرانی های پزشکی تبدیل شده است.

 

پاتوفیزیولوژی آپنه انسدادی خواب

اینطور تصور شده است که افرادی که آپنه انسدادی خواب دارند، در عملکرد عضله چانه ای- زبانی خود، که عضله زبان است، اختلال بوجود می آید. این باعث می شود وقتی در طول خواب برای تنفس تلاش می شود، زبان در دیواره حلق از وضعیت معمول خود پایین تر بیاید و موجب انسداد مجرای تنفسی شود. انسداد مجرای بینی موجب بالا رفتن مقاومت در برابر جریان هوا می شود، که در عوض باعث افزایش تلاش برای تنفس و افزایش فشار منفی در مجرای تنفسی دیواره حلق می شود.

 

عواملی که منجر به آپنه خواب می شوند

·        چاقی

·        وجود ناهنجاری های ساختاری که باعث انسداد مجرای تنفسی فوقانی می شوند.

·        افزایش سن

·        مردان

·        کشیدن سیگار و مصرف الکل

·        داروهای آرامبخش

·        عقب رفتگی مندیبل (فک پایین)

·        تورم یا بزرگ بودن اندازه لوزه ها

·        کوچک بودن غیر عادی فک پایین

·        غدد لنفاوی

·        بزرگ شدن زبان

 

علائم و نشانه های آپنه خواب

·        خر و پف کردن

·        توقف خواب در طول شب

·        خواب بدون استراحت و افزایش حرکات بدن

·        براکسیسم

·        بی اختیاری ادرار در طول روز و شب

·        عریض شدن گردن

·        محدودیت رشد

·        تنفس دهانی در نتیجه خشکی دهان

·        احتقان مزمن بینی

·        خواب گردی

·        چاقی

·        خستگی

·        تغییر خلق و خو؛ آسیب پذیری، احساس ناامیدی، بی حوصلگی، افسردگی، اضطراب

·        پرخاشگری و بیش فعالی

·        عملکرد ضعیف در مدرسه

·        تمرکز ضعیف و حواس پرتی

·        گرفتگی عروق زیر کاسه چشم

 

تأثیرات آپنه خواب

·        نوسانات سطح اکسیژن خون

·        افزایش ضربان قلب

·        بالا رفتن مزمن فشار خون در طول روز

·        بالا رفتن احتمال حمله قلبی

·        بیماری های قلبی

·        نقص تحمل گلوکوز و مقاومت در برابر انسولین

·        کاهش تمرکز

·        تغییرات خلق و خو

·        بالا رفتن حوادث وسایل نقلیه موتوری

 

تشخیص آپنه انسدادی خواب

تعداد دفعات قطع تنفس در هر ساعت، به عنوان مبنایی برای ارزیابی وخامت سندورم هیپوپنه آپنه انسدادی خواب استفاده می شود و شاخص هیپوپنه/ آپنه (AHI) یا شاخص اختلال تنفسی (RDI) نامیده می شود. این شاخص ها بیشتر از هر روش دیگری استفاده می شوند.

معمولاً تست تشخیص مراحل مختلف خواب (MSLT) برای اندازه گیری مدت زمانی استفاده می شود که طول می کشد تا فرد به خواب برود. این تست در یک اتاق تاریک و حداقل برای چهار مرتبه مجزا در طول روز انجام می شود. این فواصل مراحل مختلف خواب نامیده می شوند.

 

معاینات و بررسی های جسمی نیز انجام می شوند

·        وزن و قد در نخستین جلسه مراجعه و جلسات بعد یادداشت و مقایسه می شوند، بیش از ۵۰ درصد از افرادی که آپنه انسدادی خواب دارند چاق هستند.

·        دور گردن نیز اندازه گیری می شود، در بیمارانی که آپنه انسدادی خواب دارند، دور گردن بیش از ۱۷ میلی متر افزایش می یابد.

·        به صورت چشمی عقب رفتگی مندیبل بررسی می شود.

·        باز بودن مجرای بینی نیز بررسی می شود.

·        در صورت امکان، انسداد مجرای فوقانی تنفسی با استفاده از لارنگوسکوپی laryngoscopy غیر مستقیم بررسی می شود.

·        ماکروگلوسیا (بزرگ شدگی زبان) نیز بررسی می شود.

·        وجود یا عدم وجود دندان ها نیز بررسی می شود.

·        اندازه لوزه ها، ظاهر زبان کوچک و اندازه داخل مجرای تنفسی بررسی می شوند.

·        فشار خون اندازه گرفته می شود. corpulmonale

·        بررسی های تنفسی، قلبی- عروقی، و عصبی برای تشخیص بیماری هایی مانند بیماری قلبی- ریوی corpulmonale، دفورمیتی و ناهنجاری در دیواره سینه و ماهیچه قلب انجام می شوند.

·        احتمال از کار افتادگی یا نقص غده تیروئید، آکرومگالی، و تست عملکرد تیروئید نیز باید بررسی شوند.

 

درمان آپنه انسدادی خواب

گزینه های درمان می توانند به سه دسته تقسیم شوند:

1. مداخلات رفتاری
2. گزینه های غیر جراحی
3. گزینه های جراحی

در مقاله بعد هر یک از این درمان ها و کمک ارتودنسی به درمان این اختلال را برای شما توضیح خواهیم داد.

 

ایمپلنت هایی که برای قرار گیری به صورت عمودی یا زاویه دار در فرایندهای آلوئولار، تیغه زیگوماتیک آلوئولار، خار قدامی بینی، مثلث رترومولار مندیبل، یا در قسمتی استفاده می شوند که خط جوش خوردن و یکى شدن دو نیمه جانبى بدنه مندیبل که در ناحیه تحتانى جهت تشکیل برجستگى چانه اى از هم جدا مى شود، عموماً ایمپلنت های پیچی سلف تپینگ (خود پیچاننده) یا سلف دریلینگ (خود سوراخ کننده) هستند که قطر آنها (۸/۱ تا ۲ میلی متر) کاهش یافته است و ارتفاع آنها اجازه می دهد تکیه گاه داخلی استخوان تا عمق ۵ تا ۱۴ میلی متری ایجاد شود.

مانند ایمپلنت های پالاتال (سقف دهانی)، این نوع ایمپلنت ها نیز عموماً یک تکه هستند و بخشی از آنها که قرار است تکیه گاه ارتودنسی قرار بگیرد، داخل حفره دهان از مخاط بیرون می ماند. جوش خوردن ایمپلنت با استخوان هدف اصلی این نوع ایمپلنت ها نیست. بلافاصله پس از آنکه به ثبات اولیه برسند می توان آنها را بارگذاری کرد.

ملاحظات استفاده از ایمپلنت در ارتودنسی

ایمپلنت های ارتودنتیک معمولاً با هدف استفاده در طول کل دوره درمان ارتودنسی کاشته می شوند. ابزارهایی که برای کاشت ایمپلنت استفاده می شوند و بویژه مخصوص سیستم ایمپلنت هستند، باید برای برداشتن ایمپلنت نیز استفاده شوند- به شرطی که در ابزارهایی که برای این هدف در نظر گرفته شده اند گنجانده شده باشند. باید اطمینان حاصل کرد که در طول کاشت ایمپلنت، ساختارهای مجاور (از جمله طاق استخوانی پالاتال، کف بینی، ریشه های دندان های مجاور، یا کانال مندیبل) که باید در طول قرار گیری ایمپلنت حمایت شوند، در طول فرایند برداشتن بافت روی ایمپلنت و برداشتن آن آسیب نمی بینند. ایمپلنت های مینی اسکرو را می توان به طور طبیعی و به آرامی، تنها با باز کردن پیچ آنها و با استفاده از استئومی (برش استخوان) بسیار جزئی خارج کرد.

با این حال، در طول فرایند خارج کردن ایمپلنت، نزدیکی به دندان های مجاور نیز باید مد نظر قرار گیرد، زیرا به راحتی می توان فاصله آنها با ایمپلنت ها را در طول درمان ارتودنسی کاهش داد. اگر ایمپلنت ها برای مدت زمان طولانی پس از تکمیل درمان ارتودنسی بارگذاری نشوند، مقدار فشار لازم برای باز کردن پیچ آنها نیز بیشتر خواهد بود.

علاوه بر ابزارها، تجهیزات، پیش نیازهای  تشخیصی و فضایی، قرار گیری ایمپلنت ها برای کاربرد ارتودنتیک مستلزم تخصص و مهارت در رابطه با فرایندهای جراحی و نیز توانایی پرداختن به مشکلات احتمالی است. بنابراین، کار گروهی چند شاخه دندانپزشکی در طول طراحی درمان های ارتودنسی با حمایت ایمپلنت و نیز کاشت آنها، و در صورت لزوم، درمان های زیبایی که در میانه دوره درمان و در مرحله نهایی از اهمیت ویژه ای برخوردار خواهند بود.

 

 

خطرات و مشکلات احتمالی ایمپلنت

خطرات و مشکلات احتمالی که در طول طراحی درمان و استفاده از تکیه گاه ارتودنسی باید مد نظر قرار گیرند، به ویژگی های فردی نسبی سوابق پزشکی عمومی و آناتومی، محل طراحی شده ایمپلنت، و نیز ویژگی های غیر عادی در طول دوره درمان بستگی دارند. این خطرات باید برای بیماران توضیح داده شوند، علاوه بر این باید اطلاع داشته باشند که ممکن است هر شرایط یا مشکلاتی بروز یابند که ممکن است تغییر دوره درمان را ضروری کنند.

علاوه بر خطرات عمومی اساسی فرایندهای جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی مربوط به ایمپلنت های معمولی که برای در ابتدا برای درمان ارتودنسی کاشته می شوند و پس از آن قرار است برای همیشه به عنوان درمان زیبایی دندانپزشکی باقی بمانند، در مورد محل طراحی شده برای کاشت آن خطرات خاصی وجود دارد (از جمله اینکه، در قسمت های عقبی مندیبل این احتمال کلی وجود دارد که در قسمت هایی که اعصاب آلوئولار و اعصاب روانی منطقه جراحی پخش می شوند، اختلالات حساسیتی پس از جراحی بروز پیدا کنند؛ در ماگزیلا این احتمال وجود دارد که باز شدن تصادفی سینوس ماگزیلا یا حفره بینی اتفاق بیفتد) که باید با محدودیت بیمار پس از جراحی، مد نظر قرار گیرند.

این محدودیت ها عبارتند از ضرورت مراجعه برای چکاپ های بعدی، ضرورت استفاده از تکنیک درست و نظارت برای داشتن بهداشت دهانی مؤثر و نیز گزینه های درمانی جایگزین بدون استفاده از ایمپلنت ها. در صورتی که ایمپلنت ها مدت کوتاهی قبل از تکمیل روند رشد فک کار گذاشته شوند، احتمال رشد بیشتر فک در آینده و نیز اقدامات اصلاحی که متعاقباً ضرورت پیدا می کنند باید مد نظر قرار گیرند.

 

 

 

گزارشات بسیار اندکی مبنی بر خطرات و مشکلات احتمالی در طول قرار گیری ایمپلنت های ارتودنتیک برای قرار گیری به عنوان تکیه گاه ارتودنتیک، و پس از آن وجود دارد.

دیگر خطرات مرتبط با ایمپلنت هایی که برای تکیه گاه ارتودنسی کاشته می شوند، علاوه بر خطرات و مشکلاتی که ذکر شدند عبارتند از: شکست کاشت ایمپلنت های دندانی و بروز اتفاقات نامطلوب در سلامت بیمار، فک ها و روند رشد دندان های باقی مانده: شکست ایمپلنت می تواند باعث شود دوره درمان ارتودنسی متوقف شود و موفقیت آن زیر سؤال برود؛ حساسیت مکانیکی مخاط دهانی در نتیجه قرار گیری نامطلوب ایمپلنت ها و ساختارهای فوقانی تکیه گاه می توانند موجب بروز درد شوند در نهایت منجر به نارضایتی بیمار شود؛ جایگذاری نادرست ایمپلنت ها می تواند باعث شود که یا آنها برای اعمال فشار غیر عادی باشند، یا منجر به التهاب مخاط دهانی و عفونت موضعی و در پی آن، شکست ایمپلنت های دندانی شود.

نقص هایی که به دنبال شکست ایمپلنت به دلیل التهاب بوجود می آیند، در موقعیت های خاصی می توانند موجب به تأخیر افتادن کاشت ایمپلنت های دندانی شوند یا حتی انجام آن را غیر ممکن سازند؛ با قرار گیری نادرست ایمپلنت های دندانی، و تماس خیلی نزدیک بین ایمپلنت و دندان های مجاور (که در موارد بسیار نادر در طول دوره درمان با ایمپلنت اتفاق می افتد) امکان آسیب خوردن به دندان های کناری، در طول روند کاشت نیز وجود دارد.

بررسی و ارزیابی موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی برای تحمل فشارهای ارتودنتیک، اساساً روی دوام و کاربردی بودن تکیه گاه در طول کل دوره درمان دندانپزشکی متمرکز است. با این حال، بررسی ها شامل عدم وجود علائم عفونت و التهاب، تکان خوردن و قابلیت جابجایی، ظرفیت ناکافی بارگذاری، درد، و نیز آسیب به ریشه دندان های مجاور یا دیگر ساختارهای کناری هستند.