سپراتور، جدا کننده یا فضا ساز چیست؟

 

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

 

دندان های عقب شما به یکدیگر بسیار نردیک هستند. ارتودنتیست برای آنکه در جلسه ای که قرار است براکت ها روی دندان ها و بندها به دور دندان ها قرار داده می شوند، بتواند مولر بندها را به راحتی به دور دندان های عقب بلغزاند، لازم است بین آنها فضای کافی ایجاد کند. برای این کار از ابزاری به نام سپراتور استفاده می کند که با قرار گرفتن بین دندان های عقب می تواند در جلسه بعد، به راحتی مولر بندها را به دور دندان ها قرار دهد.

 

 

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

 

انواع سپراتور یا جدا کننده ارتودنسی

سپراتورها به دو شکل فلزی و کشی در دسترس هستند که انتخاب از بین آنها بر اساس شراطی خاصی می باشد. سپراتورهای کشی بیشتر از سپراتورهای فلزی استفاده می شوند. سپراتورهای فلزی زمانی استفاده می شوند که نتوان سپراتورهای کشی را بین دندان ها قرار داد. این معمولاً زمانی است که بین دندان ها آنقدر تنگ است که سپراتور کشی قرار نمی گیرد.

 

 

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

 

با قرار گرفتن سپراتور بین دندان ها بیمار چه احساسی خواهد داشت؟

سپراتورها ممکن است در ابتدا احساس عجیب و غریبی ایجاد کنند، مانند گیر کردن غذا بین دندان ها. ممکن است در قسمت هایی که سپراتورها کار گذاشته شده اند، مقداری تنگی و حساسیت احساس کنید. این حاکی از این است که سپراتورها در حال کار کردن هستند. با این حال، این تنگی تنها چند روز طول خواهد کشید. هر گونه ناراحتی یا سوزشی را می توان با داروهایی که برای تسکین سر درد استفاده می شوند کاهش داد و اگر با حین جویدن و گاز زدن احساس متفاوتی را تجربه کردید نگران نشوید.

لازم است سپراتورها چند روز در جای خود قرار بگیرند تا کار خود را انجام دهند. پس از چند روز می توانند فضای لازم بین دندان های عقب را ایجاد کنند تا جایی که به صورت خود به خود بیرون بیایند. این اتفاق کاملاً عادی است و اورژانسی محسوب نمی شود؛ تنها به این معناست که فضای کافی بوجود آمده است.

 

 

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

طی مدتی که سپراتور بین دندان ها هستند چه نکاتی را باید رعایت کرد؟

  • سعی نکنید سپراتورها را خودتان از بین دندان ها خارج کنید، این کار باعث خواهد شد جلسه مهم بعدی شما ناراحت کننده باشد زیرا جای کافی بین دندان های مولر وجود نخواهد داشت.
  • با وجود سپراتورها بین دندان نیز باید خیلی خوب مسواک بزنید. آنها حتی با مسواک زدن شدید هم بیرون نخواهند آمد. تنها سعی کنید از عقب و جلو یا بالا و پایین بردن مسواک خود بپرهیزید زیرا این کارها باعث می شوند سپراتورها از بین دندان ها بیرون بیایند.
  • با وجود سپراتورها بین دندان ها می توانید مثل همیشه غذا بخورید، اما توصیه می کنیم از خوردن آدامس و غذاهای خیلی چسبناک مانند آبنبات های جویدنی/ چسبناک (کارامل، تافی، شکلات، آدامس خرسی، چوب شور، ویفر شکلاتی، و هر نوع آبنبات چسبناک دیگری) بپرهیزید،؛ زیرا این خوراکی ها باعث خواهند شد سپراتورها از بین دندان ها خارج شوند.
  • غذای مقوی بخورید.
  • از کشیدن نخ دندان یا فرو بردن خلال دندان بین دندان هایی که سپراتور بین آنها وجود دارد نیز بپرهیزید.
  • علاوه بر این، سعی نکنید با انگشت یا زبان با آنها بازی کنید زیرا باعث خارج شدن آنها خواهید شد.
  • لازم است سپراتورها را تنها آنقدر در جای خود نگه دارید که فضای کافی بین دندان های مولر ایجاد شود. تحت اکثر شرایط، به احتمال زیاد شما آنها را بیشتر از یک تا دو هفته نیاز نخواهید داشت.
  • در صورت لزوم از ارتودنتیست خود بخواهید مسکن خوبی برای شما تجویز کند.
  • در صورت خارج شدن جدا کننده از بین دندان ها خود را نگران نکنید. اگر حین مسواک زدن مراقب بوده اید و از خوردن خوراکی هایی که ذکر شد اجتناب کرده اید سعی کنید و باز هم سپراتور ها بیرون آمده اند، تنها به این معناست که فضای لازم بین دندان ها ایجاد شده است. نیاز نیست آنها را مجدداً در جای خود قرار دهید.
  • دقت داشته باشید که: اگر سپراتورها چهار روز یا بیشتر قبل از روز مشخص شده برای مراجعه جهت قرار گیری مولر بندها روی دندان ها خارج شوند، لازم است یک مرتبه دیگر به ارتودنتیست مراجعه کنید تا آنها را در جای خود قرار دهد.

 

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

سپراتور، جدا کننده، یا فضا ساز

اگر سپراتور از بین دندان ها خارج شد چه باید کرد؟

اگر یک یا چند سپراتور از بین دندان ها خارج شد و امکان مراجعه به ارتودنتیست برای شما وجود نداشت درست مانند نخستین مرتبه که ارتودنتیست آنها را بین دندان ها قرار می دهد عمل کنید.

دو تکه نخ دندان بردارید. هر دو تکه نخ را از دو سمت سپراتور از داخل آن عبور دهید تا در مقابل یکدیگر تا شوند. سپس انتهای هر چهار سر نخ دندان ها را دو به دو با یکدیگر به دور انگشتان اشاره خود بپیچید و با انگشت های شست آنها را بگیرید تا بتوانید آنها را هدایت کنید. انگشت هایی که نخ دندان به دور آنها پیچیده شده است را از یکدیگر دور کنید تا سپراتور کش بیاید و تقریباً صاف شود و در آن کشش ایجاد شود. درست مانند زمانی که نخ دندان می کشید به آرامی سپراتور را بین دندان ها قرار دهید و وقتی درست بین دندان ها قرار گرفت دو سر نخ دندان ها را رها کنید و یک سر آنها را بگیرید و از داخل سپراتور خارج کنید. ممکن است لازم باشد برای خارج کردن نخ دندان ها انگشتان خود را روی سپراتور قرار دهید تا مانع بیرون آمدن آن شوید.

ایمپلنت هایی که برای قرار گیری به صورت عمودی یا زاویه دار در فرایندهای آلوئولار، تیغه زیگوماتیک آلوئولار، خار قدامی بینی، مثلث رترومولار مندیبل، یا در قسمتی استفاده می شوند که خط جوش خوردن و یکى شدن دو نیمه جانبى بدنه مندیبل که در ناحیه تحتانى جهت تشکیل برجستگى چانه اى از هم جدا مى شود، عموماً ایمپلنت های پیچی سلف تپینگ (خود پیچاننده) یا سلف دریلینگ (خود سوراخ کننده) هستند که قطر آنها (۸/۱ تا ۲ میلی متر) کاهش یافته است و ارتفاع آنها اجازه می دهد تکیه گاه داخلی استخوان تا عمق ۵ تا ۱۴ میلی متری ایجاد شود.

مانند ایمپلنت های پالاتال (سقف دهانی)، این نوع ایمپلنت ها نیز عموماً یک تکه هستند و بخشی از آنها که قرار است تکیه گاه ارتودنسی قرار بگیرد، داخل حفره دهان از مخاط بیرون می ماند. جوش خوردن ایمپلنت با استخوان هدف اصلی این نوع ایمپلنت ها نیست. بلافاصله پس از آنکه به ثبات اولیه برسند می توان آنها را بارگذاری کرد.

ملاحظات استفاده از ایمپلنت در ارتودنسی

ایمپلنت های ارتودنتیک معمولاً با هدف استفاده در طول کل دوره درمان ارتودنسی کاشته می شوند. ابزارهایی که برای کاشت ایمپلنت استفاده می شوند و بویژه مخصوص سیستم ایمپلنت هستند، باید برای برداشتن ایمپلنت نیز استفاده شوند- به شرطی که در ابزارهایی که برای این هدف در نظر گرفته شده اند گنجانده شده باشند. باید اطمینان حاصل کرد که در طول کاشت ایمپلنت، ساختارهای مجاور (از جمله طاق استخوانی پالاتال، کف بینی، ریشه های دندان های مجاور، یا کانال مندیبل) که باید در طول قرار گیری ایمپلنت حمایت شوند، در طول فرایند برداشتن بافت روی ایمپلنت و برداشتن آن آسیب نمی بینند. ایمپلنت های مینی اسکرو را می توان به طور طبیعی و به آرامی، تنها با باز کردن پیچ آنها و با استفاده از استئومی (برش استخوان) بسیار جزئی خارج کرد.

با این حال، در طول فرایند خارج کردن ایمپلنت، نزدیکی به دندان های مجاور نیز باید مد نظر قرار گیرد، زیرا به راحتی می توان فاصله آنها با ایمپلنت ها را در طول درمان ارتودنسی کاهش داد. اگر ایمپلنت ها برای مدت زمان طولانی پس از تکمیل درمان ارتودنسی بارگذاری نشوند، مقدار فشار لازم برای باز کردن پیچ آنها نیز بیشتر خواهد بود.

علاوه بر ابزارها، تجهیزات، پیش نیازهای  تشخیصی و فضایی، قرار گیری ایمپلنت ها برای کاربرد ارتودنتیک مستلزم تخصص و مهارت در رابطه با فرایندهای جراحی و نیز توانایی پرداختن به مشکلات احتمالی است. بنابراین، کار گروهی چند شاخه دندانپزشکی در طول طراحی درمان های ارتودنسی با حمایت ایمپلنت و نیز کاشت آنها، و در صورت لزوم، درمان های زیبایی که در میانه دوره درمان و در مرحله نهایی از اهمیت ویژه ای برخوردار خواهند بود.

 

 

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش سوم

خطرات و مشکلات احتمالی ایمپلنت

خطرات و مشکلات احتمالی که در طول طراحی درمان و استفاده از تکیه گاه ارتودنسی باید مد نظر قرار گیرند، به ویژگی های فردی نسبی سوابق پزشکی عمومی و آناتومی، محل طراحی شده ایمپلنت، و نیز ویژگی های غیر عادی در طول دوره درمان بستگی دارند. این خطرات باید برای بیماران توضیح داده شوند، علاوه بر این باید اطلاع داشته باشند که ممکن است هر شرایط یا مشکلاتی بروز یابند که ممکن است تغییر دوره درمان را ضروری کنند.

علاوه بر خطرات عمومی اساسی فرایندهای جراحی کاشت ایمپلنت های دندانی مربوط به ایمپلنت های معمولی که برای در ابتدا برای درمان ارتودنسی کاشته می شوند و پس از آن قرار است برای همیشه به عنوان درمان زیبایی دندانپزشکی باقی بمانند، در مورد محل طراحی شده برای کاشت آن خطرات خاصی وجود دارد (از جمله اینکه، در قسمت های عقبی مندیبل این احتمال کلی وجود دارد که در قسمت هایی که اعصاب آلوئولار و اعصاب روانی منطقه جراحی پخش می شوند، اختلالات حساسیتی پس از جراحی بروز پیدا کنند؛ در ماگزیلا این احتمال وجود دارد که باز شدن تصادفی سینوس ماگزیلا یا حفره بینی اتفاق بیفتد) که باید با محدودیت بیمار پس از جراحی، مد نظر قرار گیرند.

این محدودیت ها عبارتند از ضرورت مراجعه برای چکاپ های بعدی، ضرورت استفاده از تکنیک درست و نظارت برای داشتن بهداشت دهانی مؤثر و نیز گزینه های درمانی جایگزین بدون استفاده از ایمپلنت ها. در صورتی که ایمپلنت ها مدت کوتاهی قبل از تکمیل روند رشد فک کار گذاشته شوند، احتمال رشد بیشتر فک در آینده و نیز اقدامات اصلاحی که متعاقباً ضرورت پیدا می کنند باید مد نظر قرار گیرند.

 

 

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش سوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش سوم

 

گزارشات بسیار اندکی مبنی بر خطرات و مشکلات احتمالی در طول قرار گیری ایمپلنت های ارتودنتیک برای قرار گیری به عنوان تکیه گاه ارتودنتیک، و پس از آن وجود دارد.

دیگر خطرات مرتبط با ایمپلنت هایی که برای تکیه گاه ارتودنسی کاشته می شوند، علاوه بر خطرات و مشکلاتی که ذکر شدند عبارتند از: شکست کاشت ایمپلنت های دندانی و بروز اتفاقات نامطلوب در سلامت بیمار، فک ها و روند رشد دندان های باقی مانده: شکست ایمپلنت می تواند باعث شود دوره درمان ارتودنسی متوقف شود و موفقیت آن زیر سؤال برود؛ حساسیت مکانیکی مخاط دهانی در نتیجه قرار گیری نامطلوب ایمپلنت ها و ساختارهای فوقانی تکیه گاه می توانند موجب بروز درد شوند در نهایت منجر به نارضایتی بیمار شود؛ جایگذاری نادرست ایمپلنت ها می تواند باعث شود که یا آنها برای اعمال فشار غیر عادی باشند، یا منجر به التهاب مخاط دهانی و عفونت موضعی و در پی آن، شکست ایمپلنت های دندانی شود.

نقص هایی که به دنبال شکست ایمپلنت به دلیل التهاب بوجود می آیند، در موقعیت های خاصی می توانند موجب به تأخیر افتادن کاشت ایمپلنت های دندانی شوند یا حتی انجام آن را غیر ممکن سازند؛ با قرار گیری نادرست ایمپلنت های دندانی، و تماس خیلی نزدیک بین ایمپلنت و دندان های مجاور (که در موارد بسیار نادر در طول دوره درمان با ایمپلنت اتفاق می افتد) امکان آسیب خوردن به دندان های کناری، در طول روند کاشت نیز وجود دارد.

بررسی و ارزیابی موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی برای تحمل فشارهای ارتودنتیک، اساساً روی دوام و کاربردی بودن تکیه گاه در طول کل دوره درمان دندانپزشکی متمرکز است. با این حال، بررسی ها شامل عدم وجود علائم عفونت و التهاب، تکان خوردن و قابلیت جابجایی، ظرفیت ناکافی بارگذاری، درد، و نیز آسیب به ریشه دندان های مجاور یا دیگر ساختارهای کناری هستند.

 

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش سوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش سوم

در مقاله قبل برای شما توضیح دادیم که ایمپلنت های دندانی می توانند به گونه ای کاشته شوند که به عنوان تکیه گاه ابزار ارتودنسی عمل کنند، در ادامه راجع به آماده سازی های لازم برای کاشت ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی صحبت کردیم و در پایان گفتیم انتخاب سیستم ایمپلنت درست برای موفقیت آمیز بودن آنها در تکیه گاه قرار گرفتن برای ابزار ارتودنسی از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

در این مقاله قصد داریم به دیگر ابعاد مهم در رابطه با این موضوع بپردازیم.

 

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش دوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش دوم

استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه در ارتودنسی

مینی اسکروهای تیتانیومی یا ایمپلنت های مینی اسکرو که در فرایندهای آلوئولار کار گذاشته می شوند، هم با سطوح صاف و صیقلی (ماشین شده)، و هم با سطوح زبر مورد استفاده قرار می گیرند. آنها، در مقایسه با ایمپلنت هایی که داخل کام (سقف دهان) کار گذاشته می شوند، بلافاصله بارگذاری می شوند. اسئواینتگریشن جزء اهداف کاشت این نوع ایمپلنت ها نیست. معمولاً این ایمپلنت ها می توانند پس از تکمیل درمان ارتودنسی، با باز کردن پیچ آنها، به آرامی خارج شوند. برای تصمیم گیری راجع به اینکه بارگذاری ارتودنتیک این نوع ایمپلنت ها چه زمانی آغاز شود، نه تنها  باید بافت میکرو و ماکرو سطح آن مد نظر قرار گیرد، بلکه استحکام اولیه و نیز کیفیت استخوان نیز حائز اهمیت هستند.

تشخیص پیش از کاشت ایمپلنت

تشخیص قبل از کاشت ایمپلنت در درمان ارتودنسی، معمولاً با کمک معاینات و آزمایشات بالینی، رادیوگرافیک، و بررسی یافته های انجام می شود، که نتایج آنها منجر به در نظر گرفتن یک استراتژی درمان تحت حمایت ایمپلنت می شود.

اگر قرار باشد ایمپلنت های معمولی برای استفاده به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، و در پی آن، برای نگه داشتن روکش دندان پس از تکمیل درمان ارتودنسی در نظر گرفته شوند، طراحی و برنامه ریزی مستلزم همکاری نزدیک بین همه عوامل دخیل در درمان هستند، از جمله بهترین محل قرار گیری ایمپلنت های دندانی، مدت زمان تقریبی مورد نیاز، دوره درمان، و محل ایده آل دندان های طبیعی، در حالی که محل قرار گیری روکش ایمپلنت نیز مد نظر قرار گرفته می شود. به همین دلیل، محدوده تشخیص قبل از کاشت ایمپلنت های دندانی، با توصیه های DGZMK (جامعه دندانپزشکی و داروهای دهانی آلمان) مطابقت دارد: رادیوگراف های پانورامیک panoramic با اشاره به اندازه های رادیواپک radiopaque به عنوان پایه استفاده می شوند.

تکنیک های تصویر برداری دیگر برای توضیحات با جزئیات بیشتر و ارزیابی استخوان محل سایت، تعیین فاصله بین محل طراحی شده برای ایمپلنت و ساختار آناتومیکال مجاور و نیز از بین بردن یافته های (موانع) پاتولوژیکال در محل ایمپلنت و نیز محیط پیرامون آن استفاده می شوند. دامنه و نوع تصویربرداری هایی که استفاده می شوند به نیازهای فردی در هر مورد بستگی دارد، که البته باید قرار گیری در معرض پرتو و نیز نسبت هزینه- سود از تکنیک های دیگر نیز مد نظر قرار گیرند و بایستی بسته به وضعیت هر مورد، بر اساس یافته های بالینی نشانه های توجیح کننده برای تکنیک های تصویر برداری تکمیل شوند.

قبل از کاشت ایمپلنت های پالاتال برای اعمال فشار ارتودنتیک، قسمت استخوانی سقف دهان و ضخامت طاق کام در قسمت میانی می تواند با استفاده از یک تصویر رادیوگرافیک سفالومتریک لترال نمایش داده شود. در این موارد، درست مانند تصویر برداری با استفاده از رادیوگراف های پانورامیک، انتقال محل ایمپلنت از تجزیه و تحلیل مدل با استفاده از تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس به موقعیت های بالینی، با استفاده از استنت های stent جراحی عملی است. زیرا به دلیل قوس سقف دهان، مخصوصاً زمان استفاده از ایمپلنت های پالاتال، حفظ ایمپلنت کاشته شده در محور طولی دشوار است. علاوه بر این، باید تلاش شود از قرار گیری نادرست ایمپلنت که ممکن است به دندان های قدامی آسیب برساند، اجتناب شود، زیرا گاهی اوقات زاویه این دندان ها خیلی زیاد است و نوک ریشه آنها به سمت ایمپلنت منحرف است.

هنگام قرار گیری ایمپلنت ها در قسمت آلوئولار، استفاده از استنت ها برای انتقال صحیح موقعیت ایمپلنت کاشته شده به موقعیت بالینی نیز مزایای بسیاری دارد. هدف باید قرار گیری ایمپلنت در قسمت های لثه کراتینه شده keratinised gingiva (شاخی شده) باشد. قبل از قرار گیری سیستم ایمپلنت های مینی اسکرو در قسمت های آلوئولار به صورت عمودی یا با هر زاویه دیگری، ارزیابی فضای موجود موجود بین ریشه ها و فاصله بین محل ایمپلنت کاشته شده و دندان های مجاور از اهمیت ویژه ای برخوردار است. اگر برای جابجایی دندان های مجاور ایمپلنت کاشته شده برنامه ریزی شده است، هنگام تعیین محل ایمپلنت، باید تغییر وضعیت این دندان ها نیز مد نظر قرار گیرد تا از ایجاد اختلال در جابجایی دندان ها توسط ایمپلنت ها پیشگیری شود.

استفاده از توموگرافی کامپیوتری (CT) و توموگرافی کامپیوتری پرتو مخروطی (CBCT) می تواند ارزیابی متریک دقیق ضخامت و حجم عمودی استخوان با تحمل کمتر، قبل از قرار گیری ایمپلنت در قسمت پالاتال انجام داد. با این حال، مهم است دقت نمایید که برای این نوع معاینات و ارزیابی ها قرار گیری در معرض اشعه بیشتر است که برای کودکان و نوجوانان از جمله عوامل خطر می باشد.

ایمپلنت در ارتودنسی - بخش دوم

ایمپلنت در ارتودنسی – بخش دوم

فرایند جراحی کاشت ایمپلنت

فرایند جراحی برای کاشت ایمپلنت های دندانی از اصول جراحی کاشت ایمپچلنت های معمولی پیروی می کند با این تفاوت که باید ویژگی های آناتومیکال محل ایمپلنت مد نظر قرار گیرند در حالی که باید از زنده بودن بافت استخوان مجاور اطمینان حاصل شود تا استحکام اولیه ایمپلنت حاصل شود. استفاده از ایمپلنت هایی که صرفاً برای اعمال فشارهای ارتودنتیک ابداع شده اند، عموماً تنها مستلزم ایجاد یک برش جزئی یا دسترسی پیدا کردن با استفاده از سوراخ کردن مخاط است (که مخصوصاً زمانی مناسب است که از ایمپلنت های پالاتال استفاده می شود). گاهی اوقات، دسترسی تنها از راه لثه و آماده سازی محل کاشت ایمپلنت با جراحی های تهاجمی امکان پذیر است که باید هدف آنها حفظ حیات استخوان پیرامون ایمپلنت باشد.

در مقاله بعد به ادامه جراحی کاشت ایمپلنت برای قرار گیری به عنوان تکیه گاه ارتودنسی و عوامل خطر طی این جراحی خواهیم پرداخت…

استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، برای جابجا کردن تعداد زیادی از دندان ها یا یک دندان، بدون وارد آوردن فشار به دیگر دندان ها، بیش از پیش افزایش یافته است. بعلاوه، در وضعیت هایی، مانند هیپودنشیا، که گزینه های معمول برای تکیه گاه شدن وجود ندارند، یا خیلی محدود هستند، پس از افتادن دندان ها، یا در بیمارانی که دندان های آنها مشکلات پریودنتال دارند، ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه (لنگر) ارتودنسی، جایگزین های خوبی برای تکیه گاه های خارج دهانی هستند.

همیشه فرایند انتخاب و نیز کاشت ایمپلنت ها به اهداف بلند مدت درمان بستگی دارد. از یک سو، می توان کاشت ایمپلنت های سنتی در موقعیت یک (یا چند) دندان را انجام داد که با هدف قرار گیری روکش های دندانی در آینده روی آنها کاشته شده اند، و پس از جابجایی یک یا یک دسته دندان به محل طراحی شده، با استفاده از این ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی، در آینده می توان پروتز های مصنوعی روی آنها را اعمال نمود. تصمیم بر این است که این ایمپلنت ها در تیغه آلوئولار باقی بمانند. از سوی دیگر، فشارهای ارتودنتیک می توانند با استفاده از ایمپلنت های خاصی به یک دندان یا یک دسته دندان وارد شوند. در انتهای درمان ارتودنسی، این ایمپلنت ها که تنها به عنوان تکیه گاه استفاده شده اند، برداشته می شوند.

 

 

مینی اسکرو در ارتودنسی

مینی اسکرو در ارتودنسی

 

هدف از کاشت ایمپلنت برای کمک به درمان ارتودنسی

استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه ارتودنسی مستلزم آن است که ارتودنتیست در طول بررسی طرح درمان مزایا و معایب فرایندهای درمان جایگزین، و مشخصه های فردی هر بیمار (سوابق عمومی پزشکی، ویژگی های اختلالاتی که نیاز به درمان ارتودنسی دارند، ویژگی های آناتومیک محل طراحی شده برای کاشت ایمپلنت، سن بیمار، عادات بهداشت دهانی، همکاری بیمار، حمایت والدین از فرایندهای درمانی در مورد بیماران خردسال) را مد نظر قرار دهد.

ایمپلنت ها، بویژه در موارد زیر به عنوان تکیه گاه یا لنگر ارتودنسی استفاده می شوند: فرو بردن دندان در حفره، یا خارج کردن آن از حفره، درمان کجی دندان ها، جابجایی نامتقارن دندان ها در تمام طرح ها، افزایش قدرت تکیه گاه، مخصوصاً در مکانی که تکیه گاه کافی وجود ندارد، بستن ارتودنتیک فواصل و اصلاح مال اکلوژن، و به طور کلی برای ترغیب به جابجایی ارتودنتیک دندان ها و پرهیز از فشارهای واکنشی نامطلوب، و نیز ارائه نمودن جایگزینی برای جراحی ارتودنتیک.

 

 

مینی اسکرو در ارتودنسی

مینی اسکرو در ارتودنسی

 

آماده سازی های لازم برای کاشت ایمپلنت به عنوان تکیه گاه ارتودنسی

لازم است راجع به سن، مرحله رشد فک، و نیز استخوان بندی چهره بیمار و مشخصه های حاصل در ارتباط با زمان بندی درمان با کمک ایمپلنت در کل روند درمان مشاوره کافی صورت بگیرد. علاوه بر مراحل رشد فک و استخوان بندی صورت، هنگام طراحی درمان با کمک ایمپلنت های دندانی، به روند رشد آلوئولار نیز باید توجه شود، که با رشد عمودی دندان ها نیز همراه است. هنگام انتخاب زمان برای کاشت ایمپلنت، بایستی راجع به مزایا و معایب درمان با ایمپلنت به صورت مقایسه ای بحث و گفتگو شود، که می تواند ناشی از ترمیم دندان های بعدی و تعلیق رشد فک در محل کاشت ایمپلنت باشد.

 

 

مینی اسکرو در ارتودنسی

مینی اسکرو در ارتودنسی

 

انتخاب نوع ایمپلنت ها

انتخاب سیستم ایمپلنت به طرح درمان و شرایط آناتومیک بستگی دارد. گرچه سیستم های سنتی ایمپلنت ها گزینه هایی برای درمان های زیبایی ارائه می دهند، اما همیشه به منظور ابزارهایی برای تکیه گاه نیروی ارتودنسی استفاده نمی شوند، با این حال، ایمپلنت ها از این ویژگی ها برخوردار هستند که برای اهداف ارتودنتیک نیز کاربرد دارند.

ایمپلنت های سنتی، بسته به منطقه ای که قرار می گیرند و نیز روکش دندانی که قرار است روی آنها قرار بگیرد، در قطرها و طول های مختلفی استفاده می شوند. برای انتخاب ایمپلنت ها با توجه به سیستم ایمپلنت، ابعاد، و موقعیت، لازم است مشاوره ای بین دو شاخه دندانپزشکی صورت بگیرد. دوره بهبود بدون بارگذاری باید در توصیه هایی که برای پس از کاشت ایمپلنت ارائه می شوند گنجانده شوند، و ثبات اولیه، ابعاد ایمپلنت و نیز کیفیت استخوان مد نظر قرار گیرند.

ارتفاع و قطر ایمپلنتی که صرفاً برای تکیه گاه ارتودنسی مد نظر قرار می گیرد باید آنقدر کوچک باشد که بعلاوه اجازه دهد از آنها در منطقه های بین دندانی نیز استفاده شود و اندازه سوراخ ایجاد شده پس از خارج کردن آن، تا حد امکان کوچک بماند، با این حال، بدنه ایمپلنت نیز بتواند در برابر فشارها مقاومت کند.

ایمپلنت های ارتودنتیک اساساً در پلیت (کام یا سقف دهان) یا بخش آلوئولار استفاده می شوند. ایمپلنت های پالاتال به گونه ای طراحی شده اند که در خط وسط بین دندان ها یا منطقه بالای این خط قرار بگیرند. قطر این نوع ایمپلنت ها با قطر ایمپلنت های استاندارد قابل مقایسه است، طراحی سطح اندوسئوس آنها بافتی زبر دارد، با این حال از ارتفاع اینتراسئوس کاسته شده است تا متناسب با محدودیت مقدار استخوان در فرایند کاشت در قسمت پالاتال ماگزیلا باشد.

 

مینی اسکرو در ارتودنسی

مینی اسکرو در ارتودنسی

 

کاشت این نوع ایمپلنت های عموماً تهاجمی نیست. هدف دستیابی به اسئواینتگریشن است، بنابراین گذراندن دوره بدون بارگذاری بین دو تا سه ماه ضروری است. با این حال، کوتاه کردن دوره بهبود به نفع درمان ارتودنسی و وارد آوردن فوری فشار ارتودنتیک و تبدیل آن به تکیه گاه است، مخصوصاً اگر فشار مدوام وارد می شود. با جوش خوردن این ایمپلنت ها، و پس از اتمام درمان ارتودنسی، عموماً لازم است این نوع ایمپلنت ها با جراحی برداشته شوند که به هیچ عنوان تهاجمی نیست و بافت دهان تا جای ممکن حفظ خواهد شد. در مقایسه با مینی اسکرو یا مینی ایمپلنت ها، این یکی از نقاط ضعف این نوع ایمپلنت ها است.

 

در مقاله بعد به ادامه این مبحث خواهیم پرداخت…

دندان هایی که کج و ناهمراستا یا پیچ خورده هستند، می توانند بدون استفاده از بریس ها (براکت ها و سیم های فلزی) و تنها با استفاده از اینویزیلاین ها صاف شوند، سیستم جدید مرتب سازی دندان ها که از براکت های فلزی سنتی راحت تر است و زمانی که از آنها روی دندان ها استفاده می شود قابل مشاهده نیستند. اینویزیلاین در دسترس اکثر بیماران نوجوان و افراد بزرگسالی وجود دارد که نیاز دارند دندان های آنها صاف شود تا لبخندشان بهبود پیدا کند.

اینویزیلاین در مواردی می تواند کار کند که دندان ها فشرده هستند، اما گاهی اوقات قبل از آغاز درمان با اینویزیلاین، یا در یک دوره اواسط درمان، ممکن است فرایندی تحت عنوان تراش مینای دندان لازم باشد. برای درک فرایند تراش مینای دندان و چگونگی عمل کردن آن در کنار اینویزیلاین، اجازه دهید ابتدا راجع به خود فرایند تراش مینای دندان برای شما توضیح دهیم، اینکه چگونه انجام می شود و برای انجام آن چه شرایطی باید لازم باشد.

تراش دندان

اصطلاح درست برای توصیف تراش مینای دندان، کاهش بین دندانی interproximal reduction است اما این فرایند می تواند تحت عنوان اصطلاحاتی دیگر مانند استریپینگ stripping، کاهش مینای بین دندانی interproximal enamel reduction به آن اشاره کرد. آخرین اصطلاح نسبتاً صحیح تر است و روی این واقعیت تأکید دارد که در طول فرایند تنها مینای دندان، بیرونی ترین لایه دندان، برداشته می شود. کاهش مینای دندان معمولاً از طرفین آن انجام می شود تا از عرض دندان بکاهد.

 

 

تراش مینای دندان برای اصلاح فشردگی دندان ها قبل از ارتودنسی

تراش مینای دندان برای اصلاح فشردگی دندان ها قبل از ارتودنسی

به چه دلایلی ممکن است تراش بین دندان ها انجام شود؟

تراش مینای دندان اغلب به منظور کاهش فشردگی دندان ها، یا به عنوان درمان اولیه و زمینه ای درمان ارتودنسی برای صاف کردن دندان ها انجام می شود. گاهی اوقات تراش مینای دندان برای اصلاح فشردگی دندان ها گزینه ای است که وقتی دندان های جلوی فک بالا یا فک پایین به درستی روی یکدیگر قرار نگیرند. ممکن است کاهش اندازه دندان هایی که فشرده هستند ترجیح داده شود و عموماً ساده تر از دیگر گزینه های جایگزین آن است، که عبارتند از استفاده از ونیرها یا روکش ها برای افزایش اندازه دندان هایی که خیلی باریک هستند.

تراش مینای دندان و اینویزیلاین

تراش مینای دندان همیشه برای درمان با اینویزیلاین ضروری نیست، اما می تواند به دندان های فشرده کمک کند و ممکن است دیگر نیاز نباشد قبل از آغاز درمان با اینویزیلاین یک یا چند دندان کشیده شوند. برای اصلاح فشردگی دندان ها با اینویزیلاین، پیشرفت هایی که در فناوری اینویزیلاین صورت گرفته است این امکان را بوجود آورده است که درمان قبل از تراش مینای دندان انجام شود. این کار آماده سازی نامیده می شود.

در گذشته، گاهی اوقات تراش مینای دندان ها قبل از آغاز درمان با اینویزیلاین منجر به کاهش نا خواسته و غیر عمدی دندان های مجاور می شود. با آماده سازی، ارتودنتیست می تواند هر گونه تراش لازم مینای دندان را در طول درمان با اینویزیلاین زمانی انجام دهد که دندان هایی که قرار است از حجم آنها کاست شود در وضعیتی هستند که با کمک ابزارهیا ارتودنسی و بدون تمسا با دندان های دیگر، در وضعتی بهتر قرار بگیرد. یکی دیگر از مزایای تراش مینای دندان قبل یا در طول روند درمان ارتودنسی این است که سطوح صاف، هموار، و صیقلی که با تراش مینای دندان بوجود می آیند، می توانند کمک کنند دندان ها پس از اتمام درمان ارتودنسی در جای خود باقی بمانند.

 

 

 

تراش مینای دندان برای اصلاح فشردگی دندان ها قبل از ارتودنسی

تراش مینای دندان برای اصلاح فشردگی دندان ها قبل از ارتودنسی

فرایند تراش مینای دندان

فرایند تراش مینای دندان بدون درد است. این فرایند با استفاده دریل یا به صورت دستی با نوارهای ساینده انجام می شود. دریل معمولاً زمانی استفاده می شود که قرار است حجم بیشتری از مینای دندان تراشیده شود. از آنجا که فرایند تراش مینای دندان هیچ دردی ندارد، معمولاً حتی بی حس کننده موضعی نیز لازم نیست. ممکن است تنها با کشیدن و لرزش یک سطح زبر روی سطح دندان ها مقداری احساس ناراحتی داشته باشید.

ارتودنتیست در طول این فرایند اندازه گیری هایی انجام خواهد داد تا اطمینان حاصل نماید که تنها مقداری از دندان تراشیده شده است که لازم بوده است. پس از اتمام فرایند ممکن است مقداری فاصله اندک بین دندان ها مشاهده شود، اما به خاطر داشته باشید، این کار برای این انجام شده است که کمک کند دندان ها با کمک اینویزیلاین راحت تر جابجا شوند، و پس از آن، با جابجا شدن دندان ها به جای درست، فاصله از بین خواهد رفت.

تراش دندان کاملاً بی خطر است.

به نظر می رسد فرایند تراش مینای دندان به دندان های سالم آسیب برساند، اما مزایای آن خیلی بیشتر از تأثیرات آسیب های جزئی است که به دندان وارد می شود. کاهش مینای دندان هیچ تفاوتی با ساییدگی های دندانی که به شکل طبیعی در طول عمر تجربه می کنیم ندارد. به طور معمول مینای دندان ها توسط اسیدهای موجود در غذاها آسیب می بیند، و می توانند در اثر تماس با دیگر دندان ها ساییده شوند. اگر دندان های شما فشرده هستند یا اور بایت دارید، این نوع تماس ها بیشتر از آنچه باید اتفاق می افتند، و باعث می شود مشکل ساییدگی دندان ها بیشتر شود. تراش مینای دندان برای اصلاح فشردگی دندان ها، در دراز مدت می تواند خیلی بهتر از این باشد که اجازه دهید فشردگی یا اوربایت ادامه داشته باشد.

بر اساس مطالعاتی که انجام شده اند، دندان هایی که تراش روی آنها انجام شده است، بعید است دیگر پوسیدگی دندان، مشکلات استخوانی، و بیماری لثه را تجربه کنند. بنابراین، بله، تراش مینای دندان کاملاً بی خطر است، و می تواند به دندان های فشرده کمک کند و با از پیچیدگی درمان ارتودنسی بکاهد و به موفقیت آمیز بودن آن کمک کند.

در مقاله قبل برای شما توضیح دادیم که براکت ها و ونیرها دو روش درمانی هستند که برای برطرف کردن مشکلات ظاهری دندان ها کاربرد دارند. سپس براکت و ونیرها ها و نیز انواع آن را با جزئیات آنها به شما معرفی کردیم. در پایان برای شما گفتیم هیچ یک از این دو گزینه به دیگری ارجحیت ندارد، به شرطی که در جای درست و برای کاربرد مناسب خود استفاده شوند. برای مثال، دندان هایی که شکسته یا لب پر شده اند یا تغییر رنگ داشته اند، بریس ها یا براکت ها نمی توانند به اصلاح آنها کمکی کنند. از سوی دیگر دندان هایی که کج هستند، ممکن است با قرار گرفتن ونیر روی آنها از نظر ظاهری اندکی بهبود پیدا کنند اما برجسته بودن آنها می تواند نشان دهد یک جسم خارجی روی دندان ها قرار گرفته است. در این مقاله به نقاط ضعف و قوت هر یک از این روش ها خواهیم پرداخت

دندانپزشکی زیبایی یا درمان ارتودنسی؟ – بخش دوم

دندانپزشکی زیبایی یا درمان ارتودنسی؟ – بخش دوم

 

نقاط قوت براکت ارتودنسی

براکت ها باعث می شوند ساختار دندان ها دست نخورده باقی بماند، بنابراین روشی غیر تهاجمی برای صاف کردن لبخند هستند. بعلاوه، براکت ها می توانند مشکلات مربوط به صاف بودن فک ها یا بایت را برطرف کنند، که می تواند روی سلامت عمومی فرد تأثیر بگذارد. در صورتی که این مشکل بدون درمان باقی بماند، مال اکلوژن (کجی دندان ها) می تواند منجر به مشکلات جسمی شود، از جمله:

  • سردردهای تنشی
  • التهاب مفاصل فک (TMJ)
  • گوش درد
  • گردن درد
  • تحلیل لثه ها
  • لق شدن دندان ها
  • لق شدن دندان ها

در صورتی که هر یک از این شرایط را داشته باشید، عاقلانه تر این است که زمان بیشتری صرف درمان ارتودنسی کنید.

معایب براکت ارتودنسی

اکثر افراد تصور می کنند بزرگترین نقطه ضعف براکت ها زمان درمان با آنها است، و نیز مراقبت های طولانی مدتی که پس از اتمام درمان با آنها لازم است تا نتایج درمان حفظ شوند. دوره درمان با براکت ها معمولاً با استفاده از ریتینرها دنبال می شود تا از بازگشت دندان ها به جای اول آنها جلوگیری شود. معمولاً ارتودنتیست از شما می خواهد به مدت چند ماه پس از برداشتن براکت ها، و پس از آن به مدت چند سال، شب ها ریتینرها را به صورت تمام وقت استفاده کنید.

 

دندانپزشکی زیبایی یا درمان ارتودنسی؟ – بخش دوم

دندانپزشکی زیبایی یا درمان ارتودنسی؟ – بخش دوم

نقاط قوت ونیر

ونیرهای دندانی به گونه ای طراحی شده اند که شکستگی ها، ساییدگی ها، یا بد شکل شدگی دندان ها را پوشش دهند. با این حال، راحت بودن آنها باعث شده است گزینه هایی شناخته شده برای درمان ارتودنسی باشند.

اگر به فکر نتایج فوری هستید، ونیرها تنها سه جلسه مراجعه به دندانپزشک نیاز دارند- یک جلسه برای مشاوره و دو جلسه دیگر برای قرار گیری ونیرها روی دندان ها. اگر از دنبال کردن دستورات دندانپزشک چندان خرسند نیستید، ونیرها نیازی به دستورات دندانپزشک ندارند- آنها نیاز به مراقبت خاصی ندارند، غیر از رعایت بهداشت دهان و دندان ها.

نقاط ضعف ونیر

ونیرهای دندانی می تواند نسبتاً پر هزینه باشند و برای هر دندان تقریباً ۱۰۰ دلار هزینه در بر داشته باشند. علاوه بر این، نیاز خواهد بود هر پنج تا ده سال تعویض شوند. نقطه ضعف دیگر این است که دندانپزشک باید به دندان سالم شما آسیب برساند. در صورتی که هر مشکلی برای صاف بودن دندان ها بروز یابد باید به این توجه کنید که چه تعداد دندان ها با قرار گیری ونیر روی آنها تغییر خواهند کرد. برای دستابی به ظاهر و فواصل یکدستی که ارتودنتیست ها برای دستیابی به آنها کار می کنند، احتمالاً لازم است تقریباً روی همه دندان ها ونیر قرار بگیرد. در صورتی که تعداد زیادی از دندان ها درمان شوند موجب می شود هزینه درمان به شکل چشمگیری افزایش یابد.

براکت ها و ونیر چگونه مقایسه می شوند؟

براکت ها ونیرها
هزینه حدود ۸۰۰ تا ۳۰۰۰ دلار، بسته به نوع براکت ۵۰ تا ۳۰۰ دلار برای هر واحد
دوره درمان یک تا سه سال باید برای درمان با بریس ها زمان گذاشت و لازم است یک دوره حفظ پس از آن سپری شود، و همه این دوران نیاز به مراجعه به دندانپزشک دارد. دو جلسه مراجعه به دندانپزشک
تأثیرگذاری فوق العاده مؤثر برای دندان های کج و ناصاف، آندربایت، اوربایت، و دیگر ناهنجاری های ساختاری فوق العاده مؤثر برای دندان های شکسته، تغییر رنگ پیدا کرده، بد شکل، و فاصله دار
دوام نتایج دائمی (اگر از ریتینر تجویز شده استفاده شود) ۵ تا ۱۰ سال

 

دندانپزشکی زیبایی یا درمان ارتودنسی؟ – بخش دوم

دندانپزشکی زیبایی یا درمان ارتودنسی؟ – بخش دوم

مواد مورد استفاده

براکت ها بسته به گزینه ای که برای شما انتخاب می شود، از ما توانند از جنس فلز یا سرامیک باشند. براکت های فلزی روی دندان ها چسبانده می شوند و با یک رابر بند کوچک به یکدیگر بسته می شوند. از سوی دیگر، ونیرهای دندانی پوسته های نازک شبیه دندان هستند که به شکلی طراحی شده اند که سطح جلوی دندان ها را پوشش می دهند.

عملکرد

براکت های دندانی برای صاف کردن دندان ها استفاده می شوند، در حالی که ونیرها صرفاً برای دلایل زیبایی استفاده می شوند. نقش اساسی ونیرها پوشش دادن هر گونه دندانی است که تغییر رنگ داده است، و بین آنها فاصله بزرگ دیده می شود. به طور عادی، بریس ها برای کمک به اصلاح مشکلاتی مانند مال اکلوژن کاربرد دارند، زیرا در نهایت نحوه قرار گیری دندان ها را بهبود خواهد داد.

بخشی از دندان که درگیر می شود

در بریس ها، براکت ها به دندان ها چسبانده می شوند، و وقتی دوره درمان به پایان می رسد، کنده می شوند و دندان به شکل اصلی خود باقی می ماند. در حالی که برای قرار گیری ونیرها روی دندان ها، سطح جلوی دندان ها تراش داده می شود تا جای کافی برای قرار گیری ونیر روی آن ایجاد شود.

سلامت

بریس های سنتی ارتودنسی سالم ترین گزینه هستند. آنها کمک می کنند دندان های سالم تری داشته باشید، در حالی که ونیرها کمک می کنند ظاهر زیباتری داشته باشید. در واقع، آنها راهکارهایی موقت هستند زیرا به سختی روی نحوه قرار گیری دندان ها تأثیر می گذارند.

اگر مطمئن نیستید کدام راهکار برای شما مؤثرتر و مناسب تر است، می توانید به ارتودنتیست یا دندانپزشک مراجعه کنید تا تشخیص دهد کدام روش برای شما لبخند زیباتر و طبیعی تری خلق خواهد کرد.

 براکت ارتودنسی و ونیر کامپوزیت

 

طبیعتاً همه ما می خواهیم سریع ترین و کم دردترین مسیر را به سمت لبخندی زیبا و بی نقص طی کنیم، و گزینه ای را انتخاب کنیم که با دوام ترین نتایج را در بر داشته باشد. اگر این سفر شما درمان ارتودنسی را در بر می گیرد، بریس ها و براکت ها در انواع مختلفی وجود دارند که می توان آنها را مد نظر قرار داد. احتمالاً شما نیز راجع به ونیرهای دندانی به عنوان جایگزینی برای درمان ارتودنسی چیزهایی شنیده اید. در اینجا به نکاتی اشاره می کنیم که لازم است راجع به هر دو روش درمان بدانیم و به مقایسه آنها از نظر هزینه، درمان و اثر گذاری خواهیم پرداخت.

 

 

 

بریس چیست؟

 

بریس ها ابزارهایی هستند متشکل از براکت ها و سیم کمانی که ارتودنتیست از آنها برای جابجایی تدریجی دندان ها به مرور زمان استفاده می کند. از آنها برای برطرف کردن مشکلاتی مانند ناصافی و ناهمراستایی دندان ها، و نیز ناهنجاری های متفاوتی استفاده می شود که به بایت مربوط می شوند. گرچه برخی دندانپزشک ها مشکلات اساسی ناصاف بودن دندان ها را درمان می کنند، ارتودنتیست ها عموماً با براکت ها اقدام به درمان این مشکل می کنند. این متخصص ها در اصلاح ناهنجاری های دندان ها تخصص دارند.

زمان درمان در افراد مختلف متفاوت است، اما به طور میانگین بیماران بین یک تا سه سال را باید با براکت ها سپری کنند. در طول دوره درمان لازم است به طور منظم به ارتودنتیست مراجعه شود، تا بتواند پیشرفت درمان را تحت نظر داشته باشد و بتواند تنظیمات و تغییرات لازم را بوجود بیاورد. هزینه ای که می توانید برای درمان با براکت های فلزی انتظار داشته باشید حدود ۳۰۰۰ دلار است (بدون بیمه). این هزینه برای دیگر انواع براکت ها مانند براکت های سرامیکی یا الاینرهای شفاف بالاتر خواهد بود.

 

بریس های سنتی از براکت هایی تشکیل شده اند که ارتودنتیست ها به دندان های جلوی دهان متصل می کنند، بندهایی که از فلز ضد زنگ هستند و به دندان ها متصل می شوند، سیم کمانی که به براکت ها متصل می شوند و حرکت دندان ها را هدایت می کنند، الاستیک های کوچکی که به براکت ها وصل می شوند. بریس های فلزی شکل ها، مدل ها، و متعلقات گسترده و متعددی دارند، و اجازه می دهند افرادی که از آنها استفاده می کنند ظاهر آنها را به صورت شخصی طراحی کنند. دیگر گزینه ها برای براکت ها عبارتند از:

 

براکت های سرامیکی

 

یک کامپوزیت شیشه مانند از براکت های سرامیکی تشکیل شده است که باعث می شود آنها مقداری گرانتر باشند و در مقایسه با براکت های سنتی مدت بیشتری طول بکشد تا درمان تکمیل شود. با این حال، برای افرادی که به ظاهر خود بیشتر اهمیت می دهند و زیبایی ظاهری برای آنها مهم است، این براکت های شفاف مناسب تر هستند.

 

براکت های شفاف

 

براکت های شفاف یکی دیگر از گزینه های جایگزین برای افرادی هستند که به غیر قابل دیدن بودن براکت ارتودنسی اهمیت می دهند. این نوع براکت ها از پلی کربنات سرامیک- یا فایبرگلاس تقویت شده تشکیل شده اند، این نوع براکت ها ظاهر شفافی و “همرنگ دندان” دارند، اما اغلب، دوره درمان آنها طولانی تر است.

کدام یک بهتر است؟ درمان های زیبایی یا درمان های ارتودنسی - بخش اول

کدام یک بهتر است؟ درمان های زیبایی یا درمان های ارتودنسی – بخش اول

 

تری های پلاستیکی

این نوع تری های پلاستیکی (که تحت عنوان الاینر شناخته می شوند) مانند ریتینرها هستند، از پلی پروپیلن ساخته شده اند، به گونه ای قابل گیری و ساخته می شوند که روی دندان ها قرار بگیرند، که معروفترین برندی که آنها را ارائه می دهد “اینویزیلاین” است. این نوع الاینرها شفاف و متحرک هستند و برای رعایت بهداشت دهان و دندان ها و نیز غذا خوردن مناسب هستند. با این حال، به اندازه دیگر فرایندهای پیچیده ارتودنسی و برای برخی مال اکلوژن ها مؤثر نیستند.

 

 

کدام یک بهتر است؟ درمان های زیبایی یا درمان های ارتودنسی - بخش اول

کدام یک بهتر است؟ درمان های زیبایی یا درمان های ارتودنسی – بخش اول

 

ونیر چیست؟

 

 

ونیرها پوسته های نازک و سفارشی شبیه دندان هستند که به گونه ای طراحی شده اند که سطح جلوی دندان ها را پوشش دهند تا ظاهر آنها را بهبود دهند. دو نوع ونیر دندانی عبارتند از:

 

·        ونیرهای پرسلاین: در برابر لکه مقاوم هستند و ویژگی انعکاس نور آنها دقیقاً شبیه دندان های طبیعی است.

 

·        ونیرهای رزینی: این نوع ونیرها نازک تر هستند و قبل از قرار گیری آنها روی دندان ها لازم است مقدار کمتری از سطح دندان ها برداشته شود.

 

کدام یک بهتر است؟ درمان های زیبایی یا درمان های ارتودنسی - بخش اول

کدام یک بهتر است؟ درمان های زیبایی یا درمان های ارتودنسی – بخش اول

 

موارد استفاده ونیرها عبارتند از:

 

 

·        دندان هایی که تغییر رنگ داشته اند. این اتفاق می تواند به دلایل مختلفی رخ دهد، از جمله در نتیجه درمان ریشه، مصرف برخی داروها، استفاده بیش از حد فلوراید یا پر شدگی های دندانی که باعث تغییر ظاهر دندان شده است.

 

·        دندان هایی که ساییده، لب پر شده، یا شکسته است.

 

·        دندان هایی که شکل غیر عادی دارند یا بین آنها فاصله وجود دارد.

 

 

 

کدامیک برای شما بهتر است؟

 

برای مشخص نمودن اینکه بریس ها برای شما مناسب تر هستند یا ونیرها، شما و ارتودنتیست باید مزایا و معایب هر یک، عواملی که سلامت دندان ها را تحت تأثیر قرار می دهند، و نیز اهداف زیبایی خود را مورد بررسی قرار دهید. بعلاوه، مشخص نمودن اینکه چه تعداد دندان (معمولاً  اکثر آنها) نیاز به ونیر دارند می تواند کمک کند از دیدگاه اقتصادی تصمیم بگیرید.

 

 در مقاله بعد از نقاط ضعف و قوت هر یک از این روش ها برای شما خواهیم گفت و به مقایسه آنها خواهیم پرداخت…

 

 

مشکلات ناشی از بیماری های لثه حین درمان ارتودنسی

امروزه تمایل زیادی به قرار گرفتن تحت درمان ارتودنسی در رده های سنی مختلف و در تمام جوامع مشاهده می شود. کارآمدی و موفقیت درمان ارتودنسی به واکنش بافت پریودنتال میزبان بستگی دارد. جابجایی ارتودنتیک دندان ها شامل بازسازی استخوان آلوئولار است، در حالی که این جابجایی با فرایند فیزیولوژیک فعالیت های سلولی در بافت های همبند پریودنتال و فعالیت های استئوکلاست- استئوبلاست در استخوان آلوئولار همراه است. بواسطه پیچیدگی بازسازی های زیبایی و عملکردی، در کنار هم قرار گرفتن درمان های پریودنتال و ارتودنسی برای دستیابی به اهداف درمان ضروری است.

درمان ارتودنسی با استفاده از ابزارهای ثابت و متحرک می تواند منجر به بروز عوارض جانبی متعددی مانند تشکیل پلاک یا پوسیدگی دندان ها شود. بعلاوه، تجمع باکتریایی در قسمت هایی که بیشتر مستعد بروز پلاک هستند افزایش می یابد که باعث می شود زدودن پلاک ها به صورت مکانیکی با مشکل مواجه شود. این تغییرات می توانند منجر به تغییر حجم باکتری ها و افزایش بروز پاتوژن های پریودنتالی مانند Actinobacilus actinomycetemcomitans و Porphyromonas gingivalis شود.

عوارض ارتودنسی برای دندان و لثه ها

درمان ارتودنسی باعث می شود بروز ژینژیویت همراه با پلاک های دندانی راحت تر شود که منجر به افزایش حجم لثه و افزایش عمق پاکت پریودنتال و خونریزی حین پروب کردن می شود و می تواند پریودنشیوم (مجموعه بافت های نرم و سخت اطراف دندان) را تحت تأثیر قرار دهد. همه این مشکلات باعث می شوند رعایت دقیق بهداشت دهان در طول درمان ارتودنسی و نیز در سال های پس از آن ضروری باشد.

بواسطه خطرات و آسیب های دائمی که می تواند به بافت ها وارد شود و از حمایت پریودنتال کاسته شود، جابجایی ارتودنتیک دندان ها در بیمارانی که بیماری پریودنتال درمان نشده دارند با مشکل مواجه می شود. درمان های پریودنتال مانند جرمگیری و تسطیح سطح ریشه، و پاکسازی پاکت های عمیق باید قبل از آغاز درمان ارتودنسی انجام شوند، زیرا پاکت های عمیق می توانند پلاک های میکروبی را از روی لثه به زیر لثه منتقل کنند و باعث شوند پیوند لثه و دندان ها از بین برود و عفونت استخوان به صورت زاویه ای گسترش یابد.

پریودنتیت شدید موضعی، شکلی از بیماری پریودنتال شدید است که با از دست رفتن اتصال بافت همبند و نیز پاکت های کنار استخوانی و عفونت های عمودی استخوان در برخی قسمت های خاص قوس دندانی، از قبیل دندان های مولر و دندان های پیش، در سنین پایین، همراه است.

در ۳۰- ۵۰% از بیمارانی که به شکل خفیف تا شدید بیماری مبتلا هستند، با از دست رفتن پیوند بافت ها و تحلیل و جذب شدید استخوان، انتقال پاتولوژیک اتفاق می افتد که از نظر بالینی در قالب انحراف زاویه ای، فاصله بین دندان ها (دیاستم)، چرخش دندان ها، و انحراف دندان های وسط رو به لب ها ظاهر می شود.

درمان های احیاء کننده برای مدیریت عفونت های عمودی استخوان با موفقیت استفاده شده اند؛ با این حال، در مورد جابجا و دور شدن دندان ها از محل اصلی آنها، درمان های زیبایی ایده آل در کنار بازسازی پاپیلای بین دندانی حتی با رویکردهای بازسازی کننده موفق که مستلزم انجام درمان ارتودنسی هستند نیز حاصل نمی شوند.

ترکیب درمان های پریودنتال و ارتودنسی، همراه با بهداشت کنترل شده دهان، بهترین طرح درمان برای اصلاح ارتباط دندان ها در پریودنتیت های شدید است. بعلاوه، جابجایی ارتودنتیک عمودی دندان ها می تواند برخی از عفونت های استخوانی در بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال را درمان نماید در حالی که این جابجایی ها نیاز به جراحی های بعدی استخوان را از بین می برند.

از آنجا که ثبات درمان های پریودنتال حائز اهمیت است، جلسات بعدی که از قبل برای مراقبت از بافت های لثه مشخص شده اند، برای بیماران ضروری هستند. دستورالعمل های بهداشت دهانی و مراجعات ۳ تا ۶ ماه یک مرتبه، و نیز بررسی عمق شیارها، جابجایی دندان ها، تحلیل لثه ها، بررسی سطح استخوان ها و تسطیح سطح ریشه توسط دندانپزشک عمومی برای این منظور توصیه می شوند.

جرمگیری دندان در طول ارتودنسی

جرمگیری دندان در طول ارتودنسی

جرمگیری و تسطیح سطح ریشه

جرمگیری scaling و تسطیح سطح ریشه root planning دندان ها دو فرایندی هستند که به درمان بیماری پریودنتال مزمن (یا همان بیماری لثه) کمک می کنند. این درمان ها عمقی تر از پاکسازی های معمول هستند. این درمان ها اغلب بیش از یک جلسه زمان می برند و بر اساس شدت بیماری مزمن لثه، و در صورت تحلیل لثه ها، ممکن است نیاز به بی حسی موضعی داشته باشند. بهبود پس از این فرایندهای سرپایی معمولاً چند روز یا بیشتر، ممکن است طول بکشد.

طی فرایندهای جرمگیری و تسطیح ریشه چه اتفاقی می افتد؟

فرایندهای جرمگیری و تسطیح ریشه در مطب دندانپزشک و به صورت سرپایی انجام می شوند. بسته به وخامت وضعیت شما، ممکن است لازم باشد بیش از یک جلسه وقت بگیرید. بنا به صلاحدید دندانپزشک از بی حسی موضعی استفاده می شود تا از ناراحتی بیمار بکاهد. در صورتی که نگران درد هستید، راجع به آن با دندانپزشک خود صحبت کنید.

دندانپزشک ابتدا جرمگیری دندان ها را انجام می دهد. این مرحله شامل تراشیدن پلاک های روی سطح دندان ها و داخل پاکت های بزرگی است که بین دندان ها و لثه ها بوجود آمده اند. پس از آن تسطیح سطح ریشه ها انجام می شود. برای این منظور سطح ریشه ها با استفاده از یک ابزار تراشیدن صاف و صیقلی می شود. صاف و صیقلی شدن سطح ریشه ها کمک می کند لثه ها به آنها بچسبند. بسته به سلامت دندان ها و لثه ها، ممکن است دندانپزشک درمان های دیگری را پیشنهاد دهد. دندانپزشک ممکن است از داروهای آنتی میکروبیال داخل دهانی استفاده کند یا آنتی بیوتیک های خوراکی تجویز کند تا با چند روز خوردن آنها سریع تر بهبود پیدا کنید.

پس از این دو فرایند باید مراقبت های دهانی معمول خود را از سر بگیرید. این مراقبت ها شامل حداقل دو مرتبه مسواک زدن در طول روز و یک مرتبه کشیدن نخ دندان هستند. علاوه بر این باید رژیم غذایی سالم و متعادلی داشته باشید و برای پیشگیری از بازگشت وضعیت قبل، باید برای پاکسازی به طور منظم به دندانپزشک مراجعه کرد.

بریس ها (ترکیبی از براکت های ارتودنسی و سیم های کمانی) و اینویزیلاین ها می توانند ظرف مدت چند ماه یا چند سال دندان های شما را صاف کنند و بایت شما را بهبود بخشند. پس از سرمایه گذاری مالی و صرف این همه زمان، قطعاً شما نمی خواهید بهترین تلاش های ارتودنتیست خود را با یک دندان عقل به باد دهید.

گرچه این نگرانی منطقی است، اما واقعیت چندان ترسناک نیست. اینکه دندان عقل روی درمان ارتودنسی تأثیر بگذارد به وضعیت فردی بیمار بستگی دارد.

دندان عقل چیست؟

دندان های عقل، که همان سومین دندان های مولر (آسیاب بزرگ) هستند، دندان هایی هستند که در گوشه های عقبی دهان واقع شده اند و بیرون آمدن آنها بین سنین ۱۷ تا ۲۱ سالگی آغاز می شود. آنها در مقایسه با دندان های دیگر غیر طبیعی هستند، زیرا:

  • رشد آنها در ۷ سالگی آغاز می شود.
  • هیچ هدف واقعی را دنبال نمی کنند (هیچ کارایی واقعی ندارند).

شاید سال ها پیش دندان های عقل برای نیاکان ما کارایی داشته اند زیرا آنها دهان بزرگتر و رژیم غذایی سخت تری داشته اند. با این حال، اکنون که اندازه فک انسان ها کوچک تر شده است و رژیم غذایی ما به سمت غذاهای نرم رفته است، به نظر می رسد دندان های عقل بیشتر آزار دهنده باشند تا نجات بخش.

 

 

تأثیر دندان عقل روی نتایج درمان ارتونسی

تأثیر دندان عقل روی نتایج درمان ارتونسی

کشیدن دندان عقل

کشیدن دندان عقل در اواخر دهه دوم زندگی و اوایل دهه سوم یک کار کاملاً عادی است و حدود ۸۵ درصد از افراد کشیدن دندان نیاز دارند، هرچند جراحی برای همه افراد ضروری نیست. هدف از کشیدن دندان عبارت است از:

  • کاهش فوری درد و عفونت، یا
  • کاهش احتمال مشکلات دندانی در آینده.

در تحقیقات مختلف آمده است، از مهمترین علل کشیدن دندان های عقل بیماری لثه پیرامون دندان، پوسیدگی غیر قابل درمان دندان، و وجود عفونت یا تومور و کیست هستند.

بسته به نحوه رشد دندان های مولر سوم، ممکن است ارتودنتیست کشیدن دندان را پیشنهاد دهد. دندان عقل می تواند در یکی از شرایط زیر باشد:

  • نهفته – زیر لثه گیر کرده باشد.
  • بخشی از آن بیرون آمده باشد – قسمتی از آن قابل مشاهده است و بخشی از ان زیر لثه پنهان است.
  • کاملاً بیرون آمده- به طور کامل رشد کرده باشد.

جراح دهان و دندان ممکن است کشیدن دندان عقل نهفته را پیشنهاد دهد که هدف آن هم پیشگیری از بروز درد، عفونت، تومورها، و کیست ها است. دندان هایی که تنها بخشی از آنها بیرون آمده است می توانند خطر بروز عفونت های باکتریایی را افزایش دهند زیرا پاکسازی آنها دشوار است. در هر دو حالت بدن در معرض مشکلات استخوان فک و بیماری پریودنتال قرار می گیرد.

حتی دندان های عقلی که به طور کامل بیرون آمده اند نیز می توانند مشکل آفرین باشند. مسواک زدن و کشیدن نخ دندان بین دندان های عقل می تواند کار دشواری باشد زیرا در قسمت های عقب دهان واقع شده اند در نتیجه خطر پوسیدگی دندان ها افزایش می یابد.

 

 

تأثیر دندان عقل روی نتایج درمان ارتونسی

تأثیر دندان عقل روی نتایج درمان ارتونسی

دندان های عقل و درمان ارتودنسی

برای کودکان و نوجوانان، بهترین سن برای دریافت براکت های ارتودنسی بین ۸ تا ۱۴ سال است- خیلی قبل تر از بیرون آمدن دندان های عقل. در مقایسه، بیمارانی که از اینویزیلاین ها استفاده می کنند عموماً بزرگتر هستند و ممکن است دندان های عقل آنها قبلاً کشیده شده باشد. به این معنا که درمان ارتودنسی به ندرت با کشیدن دندان های عقل می تواند دندان ها را به خوبی صاف کند. آیا به این معناست که باید دریافت براکت های ارتودنسی را به تعویق انداخت؟ پاسخ منفی است

در صورتی که کودک در حال دریافت براکت ها است، به ندرت پیش می آید که با بیرون آمدن دندان های عقل لبخند اصلاح شده وی تخریب شود. جابجا شدن دندان ها اغلب به اشتباه به دندان های عقل نسبت داده می شود زمانی که بالا رفتن سن نیز می تواند مقصر باشد. معمولاً استفاده از یک ریتینر برای پیشگیری از جابجایی دندان ها کفایت می کند. علاوه بر این، ارتودنتیست می تواند پس از برداشتن براکت ها نیز روی دندان های کودک نظارت داشته باشد تا علائم فشردگی دندان ها را تشخیص دهد. درمان ارتودنسی در صورتی نیاز به کشیدن دندان های عقل دارد که این دندان ها باعث فشردگی دندان های دیگر شوند یا اینکه دندان عقل جابجا شده باشد و در عملکرد دیگر دندان ها اختلال ایجاد کنند.

اگر از روی شانس بد در طول درمان ارتودنسی دندان های عقل بیرون بیایند، هنوز هم می توان به استفاده از براکت ها یا اینویزیلاین ها ادامه داد. تنها ممکن است لازم باشد استفاده از الاینرها را مدتی متوقف نمود و اجازه داد منطقه اطراف آن بهوبد یابد، اما این نباید روی پیشرفت روند درمان بیمار تأثیر بگذارد. به طور خلاصه، تا زمانی که به طور کلی، یا به خاطر نیازهای خاص درمان ارتودنسی نیاز نباشد دندان های عقل کشیده شوند، این دندان ها نباید کشیده شوند.

فرایند کشیدن دندان

کشیدن دندان عقل معمولاً داخل مطب و توسط دندانپزشک عمومی یا جراح دهان و دندان انجام می شود. این کار تنها با تزریق داروی بی حس کننده موضعی انجام می شود؛ با این حال، اگر قرار باشد چند دندان به طور همزمان کشیده شوند، از بیهوشی عمومی یا داروهای آرامبخش استفاده می شود. دندانپزشک از قبل راجع به نوع بی حسی برای شما توضیح خواهد داد. گاهی اوقات لازم است برای کشیدن دندان عقل بافت لثه اطراف آن برش داده شود. سپس دندان با چند تکان آرام بیرون آورده می شود. پس از اتمام کشیدن دندان، ممکن است لازم باشد روی آن بخیه زده شود تا زودتر بهبود یابد.

همه ارتودنتیست ها می دانند استفاده از براکت های ارتودنسی می توانند چالش های خاصی برای حفظ سلامت دندان ها بوجود بیاورد. یکی از این چالش ها پیشگیری از دمینرالیزیشن مینای دندان ها و درمان آن است. دمینرالیزیشن (از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان ها) و معدنی سازی مجدد مینای دندان ها فرایندهایی هستند که بسته به عوامل متعددی مانند پاکیزگی دهان فرد، اسیدهای موجود داخل دهان، کلسیم داخل و اطراف دندان ها، و وجود بزاق به منظور انتقال مواد معدنی، برای مینای دندان ها اتفاق می افتند. این روند می تواند گاهی به سمت اولی و گاهی به سمت دیگری پیشرفت داشته باشد… و همیشه در وضعیت متعادل باقی بماند.

دمینرالیزیشن

دمینرالیزیشن (Demineralization) یا کاهش مواد معدنی مینای دندان، زمانی اتفاق می افتد که قندها و اسیدها منجر به از بین رفتن مواد معدنی از سطح دندان ها می شوند، که سطح PH داخل دهان پایین می آید. این اتفاق می تواند منجر به حساس شدن دندان ها، ایجاد لکه های سفید روی دندان ها، و در نهایت پوسیدگی و حفره هایی روی دندان ها شود که نیاز به پر کردن خواهند داشت. اگر قبل از آغاز این فرایند و شکل گیری حفره ها جلوی آن را بگیرید، می توانید سطح دندان ها را مجدداً معدنی کنید. احتمال معدنی سازی مجدد دندان ها با کاهش مقدار قند ساده مصرفی، منظم تر مسواک زدن، و استفاده از دهانشویه های فلورایده بالاتر می رود.

نقش رژیم غذایی در از بین رفتن مواد معدنی مینای دندان

همه ما از کودکی یاد گرفته ایم قند برای دندان های ما مضر است. غذاهای مملو از قند، غذاهای اسیدی، و حتی غذاهایی که از دانه های کامل تهیه می شوند، به تدریج می توانند منجر به ساییده شدن مینای دندان ها شوند. نوشیدنی های قندی و/ یا اسیدی مقصر اصلی هستند (قهوه، چای، میوه ها، سودا، و حتی نوشیدنی های انرژی زا). قندهای چسبنده تنها در آبنبات ها وجود ندارند. نشاسته تهیه شده از دانه های کامل نیز به دندان ها می چسبد و تغذیه ای برای باکتری های مضر است که روند دمینرالیزیشن را فعال می کنند. برخی از این غذاها بخشی از رژیم غذایی متعادل هستند، به همین دلیل پرهیز از آنها تنها راهکار نیست. به طور ایده آل، بیماران باید بعد از هر وعده غذایی مسواک بزنند و حداقل یک بار در روز نخ دندان بکشند.

 

محافظت از مینای دندان در طول درمان ارتودنسی

محافظت از مینای دندان در طول درمان ارتودنسی

 

افزایش ریسک براکت های ارتودنسی

بزرگترین چالش برای بیمارانی است که تحت درمان ارتودنسی با براکت ها و سیم های سنتی قرار دارند، زیرا مطالعات نشان داده اند دمینرالیزیشن می تواند خیلی زود و حتی ظرف یک ماه نخست، اطراف ابزارهای ارتودنسی اتفاق بیفتد. قطعاً راه هایی برای پیشگیری از این اتفاق وجود دارد (که در زیر توضیح داده خواهند شد)، اما قابل مشاهده بودن لکه های سفید رنگ روی مینای دندان ها پس از برداشتن براکت ارتودنسی بسیار شایع است.

خوشبختانه، راه هایی وجود دارند که با همکاری با ارتودنتیست و دندانپزشک می توانید برای بهبود هر گونه آسیب ناشی از کاهش مواد معدنی دندان و پیشگیری از آن اقدام نمایید. خبر خوب اینکه حتی حین استفاده از براکت های سنتی هم می توان از بروز دمینرالیزیشن پیشگیری نمود، و اگر این اتفاق رخ دهد، می توان اقداماتی انجام داد تا قبل از ایجاد و گسترش حفره هایی که نیاز به ترمیم دارند، مینای دندان ها را مجدداً معدنی کرد.

مزایای قابل توجهی برای بیمارانی وجود دارد که از ابزارهای متحرک ارتودنسی مانند اینویزیلاین استفاده می کنند، زیرا قبل از مسواک زدن می توان آنها را از دهان خارج نمود. از این طریق، برای پاکسازی صحیح، می توان به تمام سطوح دندان ها و لثه ها دسترسی داشت، بنابراین پیشگیری از دمینرالیزیشن راحت تر خواهد بود.

محافظت از مینای دندان در طول درمان ارتودنسی

محافظت از مینای دندان در طول درمان ارتودنسی

 

تقویت ساختار معدنی مینای دندان

معدنی سازی مجدد مینای دندان ها Remineralization زمانی اتفاق می افتد که مواد معدنی حفره های داخل دندان را پر می کنند و موجب کوچکتر شدن آنها می شوند، در نتیجه مینای دندان مقاوم تر می شود. فرایند معدنی سازی مجدد نیاز به گام های پویایی دارد. گرچه معدنی سازی مجدد چند ماه طول می کشد، هیچ یک از تکنیک ها نمی توانند حفره ایجاد شده روی دندان را بهبود دهند یا مینای دندان روی یک دندان شکسته را احیاء کنند. قبل از آنکه برای معدنی سازی مجدد روی دندانی اقدام شود که دچار نقص شده است یا منطقه پوسیده واضحی دارد، ممکن است لازم باشد با دندانپزشک مشورت شود. هر گونه مسئله جدی (حساسیت قابل توجه، درد حین گاز زدن، و حفره) همیشه باید هر چه سریعتر تحت نظر دندانپزشک قرار بگیرد.

دقت داشته باشید که: وجود بزاق می تواند رابطه بین دمینرالیزیشن و معدنی سازی مجدد را تحت تأثیر قرار دهد، زیرا انتقال یون های معدنی (خوب)، باکتری های دهانی (بد)، و کربوهیدرات های قابل تخمیر (بد) به سطح بدون پوشش باقی مانده دندان را تسهیل می سازد.

نقش تغذیه در معدنی سازی مجدد دندان ها

غذاهای خاصی هستند که می توانند به معدنی سازی مجدد دندان ها کمک کنند زیرا غنی از کلسیم هستند و ترشح بزاق را تحریک می کنند. از جمله این غذاها عبارتند از کره، شیر، ماست، پنیر، گوشت بدون چربی، سوپ های تهیه شده از استخوان و سبزیجات. مکمل های ویتامین D نیز مهم هستند، و بسیاری دندانپزشک ها غذاهایی که پروبیوتیک آنها بالا است، مانند کلم ترش (کلم رنده و آب پز شده با سرکه) و ترشی سبزیجات را توصیه می کنند.

 

محافظت از مینای دندان در طول درمان ارتودنسی

محافظت از مینای دندان در طول درمان ارتودنسی

 

درمان دارویی برای پیشگیری از کاهش مواد معدنی مینای دندان

دمینرالیزیشن اطراف بندهای ارتودنسی را می توان با استفاده از محصولات فلورایده موجود از قبیل خمیر دندان هایی که تجویز می شوند و وارنیش فلوراید که به صورت حرفه ای توسط دندانپزشک ها انجام می شود، متوقف نمود یا روند آنها را معکوس نمود. برخی روشهای دمینرالیزیشن ممکن است برای “ضایعات سفید رنگ” روی دندان ها مؤثر واقع شوند، اما نه الزاماً برای همه سطوح دندانی. ارتودنتیست و دندانپزشک شما می توانند بهترین گزینه را به شما معرفی کنند.

دهانشویه های آنتی میکروبیال نیز باکتری هایی که موجب دمینرالیزیشن مینای دندان ها می شوند را از بین می برند. بعلاوه، دهانشویه های فلورایده ای وجود دارند که می توانند کمک کننده باشند و باید حاوی سدیم فلوراید ۰۵/۰ درصد باشد. این مقدار فلوراید به سرعت از داخل دهان پاک می شود و بیمار نباید برای معدنی سازی مجدد و پیشگیری کامل از دمینرالیزیشن، تنها به آن متکی باشد.

محصولات فسفات کلسیم اکنون در دسترس هستند و حاوی مواد معدنی مصنوعی هستند که از کلسیم، سدیم، فسفر و سیلیکا تشکیل شده اند. وقتی این مواد با سطح دندان ترکیب می شوند، نه تنها سطح دندان را محکم می کنند بلکه وقتی دندان در معرض اسید قرار می گیرد، مواد معدنی مصنوعی به داخل مینای دندان آزاد می کنند. ثابت شده است که این ماده برای کاهش حساسیت دندان ها و معدنی سازی مجدد ضایعات دندانی مؤثر واقع می شود.