داشتن دندان بیشتر از تعداد معمول شرایطی است که تحت عنوان هاپیردنشیا، یا دندان اضافه شناخته می شود. کودکان معمولاً ۲۰ دندان دارند، و تا زمان بزرگسالی تعداد دندان های طبیعی به ۳۲ دندان می رسد، اما تا ۳% مردم دندان های اضافه ای دارند که داخل دهان آنها رشد می کنند.

هایپردنشیا (پر دندانی) یکی از مشکلات دندانی است که شیوع کمتری دارد که ممکن است شما با آن مواجه شوید، بنابراین ممکن است از شنیدن اینکه کسی دندان اضافی دارد نگران شوید. بعلاوه، یک جستجوی سریع برای تصاویر هایپردنشیا می تواند احساس بدی در شما بوجود بیاورد. در این مقاله قصد داریم راجع به جنبه های مختلف این مشکل توضیح دهیم.

هایپردنشیا یا دندان اضافی

هایپردنشیا یا دندان اضافی

هایپردنشیا چیست؟

هایپردنشیا یا دندان اضافی، به سادگی به معنای داشتن دندان بیشتر از تعداد معمول است. این دندان ها می توانند هر جایی داخل دهان رشد کنند، اما حدود ۹۸% موارد، بیمارانی که هایپردنشیا دارند دندان های اضافی آنها داخل فک بیرون می آید. برخی افراد تنها یک یا دو دندان اضافی دارند؛ اما چندین دندان اضافی، شامل داشتن یک ردیف دندان اضافی نسبتاً نادر است.

 اگر دندانپزشک شما بتواند دندان های اضافی شما را در جایی مشاهده کند که انتظار نمی رود آنها در آنجا رشد کنند، می توانند هم با نگاه کردن و معاینه چشمی شناسایی شوند، هم با گرفتن تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس. تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس دندان هایی را نشان خواهد داد که هنوز منتظرند بیرون بیایند. گاهی اوقات، دندانپزشک شما سی تی اسکن انجام خواهد داد تا بیشتر در مورد موقعیت چندین دندان اضافی اطلاعات کسب نماید.

اصطلاحات نسبتاً متفاوتی وجود دارند که دندانپزشکان هنگام حرف زدن راجع به دندان های اضافی از آنها استفاده  می کنند. در این قسمت برخی از رایج ترین آنها را معرفی می کنیم، که کمک می کنند یک تشخیص را بهتر درک کنیم:

انواع دندان های اضافی

  • تکمیلی Supplementary: دندان هایی که شکل و اندازه طبیعی دارند.
  • دکمه ای Tuberculate: دندان هایی که بیشتر به شکل یک بشکه هستند.
  • میخی Conical: دندان هایی که نوک تیز و میخ مانند هستند.
  • ادونتومای مرکب و پیچیده Compound and complex odontoma: یا مجموعه ای از زائده های شبیه دندان، یا توده ای بافت شبیه دندان.

موقعیت های دندان های اضافی

  • مزیودنس: دندان های اضافی روی سقف دهان. بین ۱۵/۰% تا ۴% بیماران این نوع دندان های اضافه را پشت دندان های جلوی خود دارند.
  • پارامولر یا پشت مولرها: دندان های اضافه ای که از لثه بیرون می آیند، دندان های اضافه ای که از لثه پایین بیرون می آیند، دندان های اضافه ای که داخل یا بیرون دندان های عادی رشد می کنند. آنها کمتر از دیگر انواع دندان های اضافی جلب توجه می کنند زیرا اطراف دندان های مولر در طرفین دهان رشد می کنند.
  • دیستا مولر: دندان های عقل اضافی که در امتداد دندان های دیگر رشد می کنند. داشتن دندان های عقل اضافی نسبتاً نادر است و به ندرت خیلی رشد می کنند. یک تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس می تواند به شناسایی آنها کمک کند، و نخستین علامت و نشانه دندان های عقل اضافی احتمالاً دندان درد است. داشتن دندان های مولر پنجم، ششم، یا هفتم گزارش شده است اما نسبتاً نادر است.

چندین دندان اضافی multiple hyperdontia

چندین دندان اضافی یا دندان های اضافی چند گانه زمانی هستند که دندان های اضافی فرد بیش از تنها یک عدد هستند. بر اساس گزارش مجله آمریکایی ارتودانتیکس و ارتوپدی دنتو فاسیال، این مشکل در افرادی که هیچ سندروم دیگر، یا بیماری همراهی ندارند نادر است. البته، گرچه این نسبتاً نادر است، اما یک جستجوی سریع تصاویر هایپردنشیا، در صدر نتایج جستجو، موارد نسبتاً وخیم آن را نشان خواهد داد، بنابراین نگران نشوید.

هایپردنشیا یا دندان اضافی

هایپردنشیا یا دندان اضافی

علل بروز هایپردنشیا یا دندان های اضافی

علل متعدد متفاوتی هستند که تحت عنوان علل رشد دندان های اضافی در لثه ها و سقف دهان شناخته شده اند. اگر در خانواده شما سابقه افرادی با دندان های اضافی وجود دارد، احتمال اینکه شما نیز مشکلات مشابه را تجربه کنید زیاد خواهد بود، اما قطعیت ندارد.

حدود ۳% از کل جمعیت حداقل یک دندان اضافی دارند، اما مطالعات نشان می دهند احتمال رشد دندان های اضافی در مردان ۵۰% بیشتر از زنان است. جالب اینکه، احتمال کمبود و فقدان دندان در زنان بیشتر از مردان است؛ که هایپودنشیا نامیده می شود.

برخی شرایط پزشکی هستند که شانس داشتن دندان های اضافی را افزایش می دهند. متوجه دندان اضافی داخل دهان شدن می تواند اولین علامت و نشانه باشد، بنابراین اگر نگران هستید، می توانید از دندانپزشک خود بپرسید آیا لازم است برای آزمایشات بیشتر به پزشک مراجعه کنید یا خیر.

سندروم گاردنر Gardner’s Syndrome ، سندروم اهلرز- دانوسEhlers-Danos Syndrome ، و دیسپلازی کلیدوکرانیال cleidocranial dysplasia همگی شرایطی هستند که پزشک خانوادگی شما قادر خواهد بود به شما کمک کند برای درمان آنها راه حلی پیدا کنید. علاوه بر این، ممکن است شما به پزشکی ارجاع داده شوید که در پرداختن به موارد مشابه تجربه دارد. حدود ۵% از کودکانی که با شکاف کام یا لب متولد می شوند دندان اضافی دارند.

درمان هایپردنشیا

در برخی موارد، هایپردنشیا نیاز به درمان ندارد. با این حال، مشکلات دندانی متعددی وجود دارند که می توانند وقتی بروز پیدا کنند که دندان اضافی داخل دهان رشد می کند. افرادی که هایپردنشیا دارند ممکن است مشکلات زیر را تجربه کنند:

  • دشواری در جویدن غذا
  • مشکلات گفتاری
  • مشکل در بیرون آمدن طبیعی دندان ها
  • کجی دندان ها
  • پوسیدگی دندان ها، در نتیجه دشواری در تمیز کردن مؤثر دندان ها
  • مشکلات زیبایی، در صورت قابل مشاهده بودن دندان های اضافی.

در نتیجه بروز یک دسته مشکلات احتمالی، معمولاً دندانپزشکان درمان هایی را برای هایپردنشا پیشنهاد می دهند. افرادی که تعدادی دندان اضافی یا هایپردنشیای شدید دارند، قبل و بعد از درمان ممکن است در راحت جویدن غذا و صحبت کردن معمولی تفاوت های بزرگی را تجربه کنند. بسته به سن بیمار، و تعداد دندان های اضافی که وجود دارند، ممکن است ترکیبی از درمان های زیر در نظر گرفته شوند.

هایپردنشیا یا دندان اضافی

هایپردنشیا یا دندان اضافی

کشیدن دندان های اضافی

از آنجا که داشتن دندان های اضافی می تواند منجر به بروز مشکلات عدیده ای شود، دندانپزشکان معمولاً کشیدن دندان های اضافی را پیشنهاد می دهند. دندانپزشکان معمولاً کشیدن دندان های اضافی را در سن هفت سالگی انجام می دهند تا اختلال در رشد و نمو دندان های دیگر را به حداقل برسانند.

دندانپزشک به راحتی می تواند ببیند آیا دندان های شیری یک کودک بیشتر از ۲۰ عدد مورد انتظار هستند یا خیر، و این می تواند نشانه این باشد که آیا کودک دندان های دائمی اضافی نیز خواهد داشت یا خیر. تقریباً ۳۰- ۵۰% از کودکانی که دندان شیری اضافی دارند، دندان های دائمی اضافی نیز خواهند داشت. با این حال، احتمال داشتن دندان اضافی در افراد بزرگسال پنج برابر بیشتر از کودکان است، بنابراین این قانون اکید نیست.

اگر دندان های اضافی خیلی زود شناسایی و کشیده شوند، کشیدن می تواند تنها درمان مورد نیاز باشد. دندان های اضافی که به راحتی می توانند توسط دندانپزشک مشاهده و بررسی شوند و مانند هر دندان دیگری کشیده شوند. وقتی دندان های اضافی که داخل لثه بیرون می آیند نهفته هستند، و به همین دلیل کامل بیرون نیامده اند، احتمالاً جراحی های دندانی نیاز خواهند بود تا بتوان دندان را خارج کرد.

هایپردنشیا یا دندان اضافی

هایپردنشیا یا دندان اضافی

بریس ها برای دندان های اضافی در کودکان و افراد بزرگسال

کجی دندان ها اغلب در افرادی که دندان اضافی دارند اتفاق می افتد، زیرا دندان های اضافی دیگر را از خط لثه خارج می کنند. به محضی که کشیدن دندان های اضافی به تمام برسد، ممکن است دندانپزشک شما درمان ارتودنسی با بریس ها را پیشنهاد دهد تا لبخند شما صاف شود. انواع مختلف بریس ها وجود دارند که می توانند برای درمان ارتودنسی استفاده شوند.

بریس های ثابت از براکت های فلزی یا شفاف تشکیل شده اند که به دندان ها متصل می شوند و توسط سیم ها و بندها به یکدیگر متصل هستند. با تنظیمات منظمی که دندانپزشک روی آنها انجام می دهد، آنها به تدریج دندان ها را به محل مطلوب خود جابجا می کنند.

گزینه دیگر بریس های نامرئی مانند اینویزیلاین هستند. این الاینرهای متحرک شفاف مانند محافظ دندان روی همه دندان های شما قرار می گیرند و به سختی قابل مشاهده هستند. آنها گزینه ای نامشهود و راحت برای نوجوانان و افراد بزرگسالی هستند که نمی خواهند بریس های آنها برای افراد دیگر قابل مشاهده باشند.

اگر دندانپزشک شما درمان با بریس ها را توصیه کرده است، می توانید بیشتر راجع به آنها مطالعه کنید تا با اطلاعات بیشتر یکی از آنها را بر اساس شرایط و سلیقه خودتان انتخاب کنید.

هایپردنشیا یا دندان اضافی

هایپردنشیا یا دندان اضافی

پر کردن، روکش ها، و ونیرها

دندان های اضافی داخل سقف دهان یا لثه ها، اگر برای مدت زمان زیادی در جای خود باقی بمانند می توانند به دندان های اطراف خود آسیب برسانند. وقتی دندان ها در موقعیت ها و محل های بدی قرار داشته باشند که دسترسی به آنها دشوار است، مسواک زدن و کشیدن نخ دندان می توانند بسیار دشوار شوند، حتی اگر از مسواک های برقی و واتر فلاسر استفاده کنید.

پس از هر کشیدن دندانی که دندانپزشک شما توصیه می کند، لازم است درمان های اضافی انجام دهید تا لبخند خود را به شکل زیبایی درآورید. برای پوشاندن حفره های دندانی کوچک از پر کردن دندان استفاده خواهد شد، و دندانی که به شدت تحت تأثیر پوسیدگی قرار گرفته باشد نیز با روکش قابل اصلاح است، و ونیرها می توانند برای پوشش دادن دندان های بد شکلی استفاده شوند که بد شکلی آنها ناشی از هاپیردنشیا است.

آیا درمان هایپردنشیا تحت پوشش بیمه خدمات دندانپزشکی قرار دارد؟

این به درمانی که انجام می شود بستگی دارد. به عنوان یک قانون کلی برای تقبل هزینه های درمانی برای کودکان، اگر کشیدن دندان و کارهای دیگر از نظر پزشکی ضروری تلقی شوند، به احتمال زیاد تحت پوشش بیمه قرار می گیرند. برای بیماران زیر ۱۸ سال، درمان رایگان خواهد بود، و خوشبختانه، تعداد زیادی از درمان های هایپردنشیا می توانند در سنین پایین درمان شوند.

در مواردی که دندان های اضافی تا بزرگسالی ظاهر نمی شوند، به عنوان مثال در مورد دندان های عقل اضافی، دندانپزشک بررسی های لازم را انجام می دهد تا ببیند آیا درمان لازم است یا خیر، و اگر اینطور است، این به شرایط بیمه خدمات درمانی شما بستگی دارد که آیا درمان آن تحت پوشش بیمه قرار می گیرد یا خیر.

نتیجه گیری

داشتن دندان اضافی چیزی نیست که منجر به بروز نگرانی شدید شوند، هر چند حتی فکر کردن به رشد دندان های اضافی داخل دهان پدیده ای نسبتاً عجیب است. درمان هایپردنشیا می تواند خیلی ساده و مؤثر باشد، مخصوصاً اگر خیلی زود و در چکاپ های دندانپزشکی کشف شوند.

معمولاً کشیدن دندان های اضافی ضروری است، اما وقتی در حدود سنین هفت سالگی انجام می شود، همه دندان های دیگر می توانند بدون هیچ مشکلی بیرون بیایند و رشد کنند. اگر دندان های اضافی بعداً پیدا شوند، آنها هنوز هم می توانند کشیده شوند، اما احتمالاً این کار با جراحی امکان پذیر است. درمان های بعدی که معمولاً انجام می شوند، مانند بریس ها، و پر کردن دندان موفقیت آمیز بوده اند و ممکن است تحت پوشش بیمه تأمین اجتماعی قرار داشته باشند.

شاید دیپ بایت یکی از شایع ترین مال اکلوژن ها و نیز دشوارترین آنها از نظر درمان موفقیت آمیز باشد. همپوشانی شدید دندان های جلوی دهان روی یکدیگر، که در بیماران مختلف تفاوت های زیادی با یکدیگر دارد، یکی از اصلی ترین نمودهای ظاهری مال اکلوژن های دندانی است. قبل از صحبت کردن راجع به جزئیات مال اکلوژن دیپ بایت، لازم است مفهوم اوربایت را درک کنیم.

یکی از تعاریف اولیه اوربایت آن را به این شکل توصیف می کند “همپوشانی دندان های جلوی فک بالا روی دندان های جلوی فک پایین از نمای عمودی”. با این حال، از آنجا که ارتفاع تاج دندان های جلوی فک های بالا و پایین در افراد مختلف تفاوت قابل توجهی با یکدیگر دارد، شاید تعریف این مقدار همپوشانی به صورت درصدی بیشتر قابل فهم و مطلوب تر باشد. بنابراین، همین تعریف اگر در قالب درصد بیان شود، اوربایت اینطور تعریف خواهد شد “مقدار و درصد همپوشانی دندان های جلوی فک بالا روی دندان های جلوی فک پایین”.

اوربایت ایده آل در یک اکلوژن طبیعی و نرمال بین ۲ تا ۴ میلی متر یا بیشتر، یا دقیق تر بخواهیم بگوییم، بین ۵% و ۲۵% (همپوشانی دندان های جلوی ماگزیلا روی دندان های جلوی مندیبل) است. حتی دامنه ۲۵% تا ۴۰% بدون مشکلات فانکشنال همراه با آن در حرکات مختلف مفصل فکی- گیجگاهی (TMJ) می تواند نرمال تلقی شود. با این حال، همپوشانی بیشتر از ۴۰% باید زیاد (دیپ بایت) تلقی شود، زیرا این حالت می تواند تأثیرات مخرب زیادی روی سلامت عمومی دندان ها و ساختارهای پریودنتال پیرامون آنها و TMJ داشته باشد.

در سنین ۵ تا ۶ سالگی، درصد اوربایت بین ۵/۳۶% تا ۲/۳۹% متغیر است. بین ۹ تا ۱۲ سالگی، معمولاً اوربایت افزایش پیدا می کند، در حالی که در دوره بین ۱۲ سالگی و بزرگسالی کاهش پیدا خواهد کرد. بنابراین، تا میزان زیادی بدون تغییر خواهد ماند، و بین ۹/۳۷% . ۷/۴۰% متغیر خواهد بود، مگر آنکه تحت تأثیر عوامل دیگر مانند ساییدگی یا از دست رفتن دندان قرار بگیرند، که منجر به کاهش ابعاد عمودی صورت خواهد شد. دیپ بایت های شدید (اوربایت بیشتر از ۵ میلی متر) در تقریباً ۲۰% کودکان و ۱۳% افراد بزرگسال یافت می شود، و حدود ۲/۹۵% از مشکلات اکلوزال عمودی را شامل می شوند.

یکی از شدیدترین اشکال اوربایت کاوربایت cover bite است که اکثر موارد با مال اکلوژن کلاس ۲ گروه ۲ همراه است. مشخصه ویژه آن پوشش کامل یا پنهان شدن دندان های جلوی فک پایین زیر دندان های جلوی فک بالا است. این مشکل اغلب در افراد بزرگسال مشاهده می شود و در بیماران کم سن تر نادر است و ویژگی آن این است که اوربایت شدید ناشی از افتادن دندان های خلفی است.

دیپ بایت و درمان آن

دیپ بایت و درمان آن

علل بروز دیپ بایت کدامند؟

مال اکلوژن دیپ بایت در نتیجه ناهماهنگی های دندانی و اسکلتی پنهان متعددی بروز پیدا می کند. به همین دلیل نباید دیپ بایت یک بیماری تلقی شود، بلکه، نوعی نمود بالینی مشکلات دندانی یا اسکلتی بنیادی تلقی می شود.

اگر بخواهیم از دید رشد به آن نگاه کنیم، اوربایت اسکلتی یا دندانی در نتیجه عوامل ژنتیکی یا محیطی، یا ترکیبی از این دو بوجود می آید. دیپ بایت های اسکلتی معمولاً الگوی رشد افقی دارند و مشخصه های ویژه آنها عبارتند از:

  • عدم هماهنگی رشد استخوان های مندیبل و ماگزیلا
  • چرخش همگرای پایه های فک
  • کمبود ارتفاع راموس (شاخ) فک پایین

در چنین موقعیت هایی، ارتفاع قسمت جلوی صورت اغلب کم است، مخصوصاً یک سوم پایینی صورت. از سوی دیگر، دیپ بایت های دندانی یا رشد بیش از حد دندان های جلو یا کمبود رشد دندان های مولر، یا ترکیبی از این دو را از خود نشان می دهند. عوامل دیگر که می توانند این شرایط را تحت تأثیر قرار دهند عبارتند از تغییر در ساختار دندان ها، از دست رفتن زود هنگام دندان های دائمی که منجر به کلاپس (فرو ریزش) شدید لینگوال دندان های قدامی ماگزیلا یا مندیبل، پهنای مزیودیستال دندان های قدامی، و عمیق شدن طبیعی بایت که به بالا رفتن سن مربوط می شود.

دیپ بایت و درمان آن

دیپ بایت و درمان آن

دیپ بایت هایی که عموماً در نتیجه عوامل محیطی بوجود می آیند می توانند تحت عنوان “دیپ بایت های اکتسابی” دسته بندی شوند. این یک حقیقت کاملاً شناخته شده است که نیروهای بین ساختارهای اطراف دندان، زبان، عضله شیپوری یا بوکسیناتور buccinator، و عضلات حلقوی دور دهان orbicularis oris muscles و چانه ای mentalis ، و نیروهای اکلوزال که به ایجاد تعادل بین رشد و حفظ اکلوژن کمک می کنند، موازنه فعالی برقرار است. هر گونه شرایطی که این تناسب فعال را به هم بزند می تواند منجر به بروز مال اکلوژن شود. از جمله:

  • تانگ تراست جانبی یا وضعیت غیر عادی زبان که منجر به رشد کمتر از حد معمول دنادن های خلفی می شود.
  • ساییده شدن سطح اکلوزال یا خوردگی دندان ها.
  • منحرف شدن رو به جلوی دندان های خلفی به محل دندان کشیده شده.
  • مکیدن انگشت برای مدت زمان طولانی

بنابراین علت بروز دیپ بایت باید با جزئیات مد نظر قرار بگیرد تا تشخیص کاملی داده شود و طرح درمان برای هر بیمار به صورت ویژه ریخته شود تا بهترین نتایج اسکلتی، دندانی، و زیبایی بتوانند حاصل شوند.

تشخیص دیپ بایت

دیپ بایت می تواند یا با اکستروژن (بیرون آوردن) دندان های خلفی اصلاح شود یا با جلوگیری و اینتروژن (فرو بردن به داخل) دندان های قدامی، یا با ترکیبی از هر دو. انتخاب روش درمان تا حدی بر اساس علت بروز دیپ بایت، مقدار رشدی که پیش بینی می شود، ابعاد عمودی، ارتباط دندان ها و ساختار بافت های نرم پیرامون دندان ها، و موقعیت مطلوب پلان اکلوزال است.

دیپ بایت و درمان آن

دیپ بایت و درمان آن

ملاحظات رشد

این به صورت گسترده پذیرفته شده است که اصلاح دیپ بایت در بیمارانی که سن کمتری دارند و در حال رشد هستند، هم راحت تر است هم نتایج با ثبات تری خواهد داشت، نسبت به زمانی که برای افرادی امتحان می شود که رشد چندانی از آنها باقی نمانده است. از آنجا که به نظر می رسد رشد فضای عمودی بین ماگزیلا و مندیبل را افزایش دهد، احتمالاً برای درمان چنین بیمارانی در دوره رشد فعال مندیبل مفید است. در طول دوره رشد، بیرون آمدن دندان ها می تواند در بخش های خلفی دهان تخمین زده شود و در بخش های قدامی جلوی آن گرفته شود، زیرا رشد کندیلی اجازه می دهد رشد دنتو آلوئولار انجام شود. با این حال، در افراد بزرگسال، چنین حرکتی با مداخله اکلوژن خلفی مواجه می شود، مخصوصاً در بیمارانی که الگوی اسکلتی رشد عمودی یا هایپودایورجنت Hyperdivergent (بسیار واگرا) دارند.

ثبات چنین جابجایی های دندان، اگر انجام شوند، به شدت پرسش برانگیز است، زیرا منجر به بروز تغییراتی در فیزیولوژی ماهیچه ها، و به همین دلیل، منجر به افزایش احتمال ریلپس (بازگشت به وضعیت قبل از آغاز درمان) می شود. در چنین مال اکلوژن هایی و مال اکلوژن های دیگر، که در آنها تحریک رشد دیگر ممکن نیست، ابزارهای ثابت یا متحرک مکانیکی برای حصول بهترین نتایج درمان لازم هستند. در برخی بیماران ممکن است یک فرایند جراحی نیاز باشد. به عنوان مثال، در بیمارانی که قسمت ماگزیلای آنها از نظر افقی خیلی بزرگ است، استئومی (برش استخوان) Le Fort I همراه با به هم فشردن ماگزیلا لازم است تا حداکثر زیبایی دنتو فاسیال (دندان و صورت) حاصل شود.

دیپ بایت و درمان آن

دیپ بایت و درمان آن

بررسی ابعاد عمودی

اصلاح دیپ بایت با اصلاح رشد دندان های مولر و پرمولر یکی از درمان های منتخب اکثر ارتودنتیست ها است، در حالی که ارتودنتیست های دیگر، اینتروژن (فرو بردن داخل حفره) دندان های پیشین را برای درمان اکثر بیماران خود ترجیح می دهند. به جای دنبال کردن اطلاعات بر اساس گفته های افراد، مهم است که تأثیر مکانیزم های اینتروسیو (فرو برنده) و اکستروسیو (بیرون آورنده) روی ارتفاع عمودی صورت بیمار با دقت مد نظر قرار گیرد، زیرا این می تواند در عوض روی ارتباط قدامی- خلفی ماگزیلا و مندیبل تأثیر بگذارد.

به طور کلی، بیرون آمدن دندان ها نباید به فضای بین اکلوزال تخطی کند، که به عنوان فضای بین اکلوزال یا سطوح اینسیزال دندان های ماگزیلا یا مندیبل تعریف می شود، زمانی که مندیبل از نظر فیزیولوژیکال در حالت استراحت قرار دارد. میانگین بین ۲ و ۴ میلی متر است. وقتی فضای آزادی بزرگتر از حد طبیعی وجود دارد، فرصت های بزرگتر برای اصلاح با هدایت رشد عمودی آلوئولار وجود دارد. به عنوان مثال، در بیمارانی که مال اکلوژن کلاس ۲، گروه ۲ دارند، و الگوی صورت آنها hypodivergent است، لب های زائد، و زاویه پلان مندیبل صاف است، با افزایش ارتفاع قسمت پایین صورت یا برآمدگی صورت، دیپ بایت می تواند اصلاح شود و زیبایی بهبود پیدا کند. با این حال، در اکثر مال اکلوژن های کلاس ۲ دیگر، همیشه افزایش ابعادعمودی مطلوب نیست، زیرا با انجام این کار اختلاف و ناهماهنگی نقطه A- نقطه B تشدید خواهد شد و بزرگ بودن غیر عادی ارتفاع پایین صورت افزایش پیدا خواهد کرد.

دیپ بایت و درمان آن

دیپ بایت و درمان آن

ارزیابی بافت نرم

در عصر حاظر، “ارتباط بافت های نرم” ابزار تشخیص مهمی را برای اصلاح دیپ بایت تشکیل می دهد. ارتودنتیست ها همیشه باید وضعیت دندان های پیشین ماگزیلا را نسبت به موقعیت لب مد نظر قرار بدهد تا مشخص نماید آیا دندان های پیشین ماگزیلا را نسبت به لب بالا نگه دارد، درون حفره فرو ببرد، یا از حفره خارج سازد. با افزایش تأکید روی زیبایی لبخند و طرح لبخند، در تشخیص مال اکلوژن ها و برنامه ریزی برای طرح درمان مناسب برای اصلاح آنها، استفاده از تجزیه و تحلیل دینامیک لبخند نسبت به عکس های استاتیک در اولویت است.

طی معاینات اولیه، قابل مشاهده بودن دندان های پیشین در سه موقعیت بالینی مختلف باید مد نظر قرار بگیرد: در وضعیت استراحت لب ها، هنگام لبخند زدن، و در طول حرف زدن. در وضعیت استراحت لب ها، مشاهده ۲ تا ۴ میلی متر از دندان های پیشین، شامل لبه های اینسیزال، قابل قبول تلقی می شود. هنگام لبخند زدن، به طور میانیگن باید حدود دو سوم دندان های پیشین فک بالا قابل مشاهده باشد. در زیباترین لبخندهای مردان لب بالا نباید آنقدر بالا برود که حتی ذره ای از لثه ها قابل مشاهده باشد، با این حال، در زنان مشاهده ۱ تا ۲ میلی متر از لثه معیار زیبایی محسوب می شود.

اگر این شرایط وجود داشته باشد، و دیپ بایت هنوز وجود دارد، طرح درمان باید روی اکستروژن دندان های خلفی (اگر عناصر عمودی اجازه می دهند) یا اینتروژن دندان های جلوی فک پایین متمرکز باشد. در مقایسه، در یک پلان اکلوزال غیر ایده آل مقدار زیادی از لثه ها مشاهده می شود، که به همین دلیل است که نیاز به اینتروژن انتخابی دندان های پیشین فک بالا دارد. قابل مشاهده بودن دندان های پیشین در طول حرف زدن ممکن است اطلاعات بیشتری ارائه بدهد، زیرا ماهیچه های متفاوتی در صورت درگیر هستند. عامل مهم دیگری که باید مد نظر قرار بگیرد، “شکاف بین لبی” است.

در بیمارانی که شکاف بین لبی آنها بزرگ است، انجام مکانیزم بیرون آورنده دندان های خلفی مطلوب نیست، زیرا این کار با افزایش شکاف بین لبی، بیشتر می تواند موجب بدتر شدن زیبایی بیمار شود. در حقیقت، افزایش شکاف بین لب ها ممکن است منجر به بروز مشکلات دیگری شود، از جمله ناتوانی در بستن لب ها بدون فشار و مشکلات عملکردی همراه با آن. در افردی که لب های بالا و پایین آنها بزرگ هستند و هیچ شکافی بین دندان های بالا و پایین آنها وجود ندارد، اما دیپ بایت آنها قابل تشخیص است، خارج کردن دندان های خلفی از حفره می تواند مطلوب باشد.

دیپ بایت و درمان آن

دیپ بایت و درمان آن

درمان دیپ بایت

مکانیزم درمان برای اصلاح دیپ بایت به تعداد به علل بروز آن و طرح درمان همراه با آن بستگی دارد. همانطور که پیش از این اشاره شد، سه روش درمان برای دیپ بایت وجود دارد: بیرون آوردن دندان های بالا و پایین عقب دهان از داخل حفره، یا ترکیبی از هر دو.

اکثر نوزادان زیبا هستند زیرا با شکل صورت (کرانیوفاسیال) معمولی، ارتباط فکی عادی، و با استعداد نهانی بهترین وضعیت مجرای تنفسی متولد می شوند. در اکثر نوزادانی که تازه متولد می شوند، ساختار آلوئولار قادر است به راحتی زبان و همه دندان هایی که قرار است در آینده بیرون بیایند را درون خود جای دهد.

با این حال، ارتودنتیست ها هر روز کودکانی را ویزیت می کنند که ارتباط فکی آنها غیر عادی است، زاویه مندیبل آنها شیب دار است، اپن بایت قدامی دارند، پلیت باریکی دارند، کراس بایت خلفی دارند، و رشد صورت آنها به اندازه کافی نمی رسد. وقتی سوء عملکرد دهان درمان نشده باقی بماند، اختلالات عملکرد عضله (مایوفانکشنال) اوروفاشیال (صورت و دهان) بوجود می آید.

اختلالات عملکرد عضله اوروفاشیال (صورت و دهان) عبارتند از سوء عملکرد لب ها، فک، زبان، و/ یا اوروفارینکس (قسمتی از حلق در عقب دهان و زبان) که با رشد، نمود، یا عملکرد معمولی دیگر ساختارهای دهان تداخل دارند، پیامدهای این توالی اتفاقات یا عدم مداخله در دوره حیاتی، که منجر به مال اکلوژن و رشد نامطلوب صورت می شود.

سوء عملکرد دهان می تواند با نخستین تنفس و نیز با نحوه تغذیه شدن آغاز شود. اختلالات عملکرد عضله اوروفاشیال زمانی واضح و قابل مشاهده می شوند که کودک یاد می گیرد حرف بزند و به مرحله ای می رسد که با غذایی تغذیه می شود که سایر افراد خانواده می خورند. اکثر کودکانی که اختلالات عملکرد عضله اوروفاشیال دارند، مشکل آنها زمانی تشخیص داده می شود که اختلال در ادای حروف و لغات، تنفس غیر عادی حین خواب، یا مال اکلوژن را تجربه می کنند. بازگشت نتایج درمان ارتودنسی به حالت قبل از درمان، آپنه خواب انسدادی، و اختلالات مفصل فکی گیجگاهی از جمله پیامدهای قابل پیش بینی اختلال عملکرد دهان و اختلالات عملکرد عضله اوروفاشیال هستند.

در این مقاله قصد داریم به تعدادی از عملکردهای دهان بپردازیم که به رشد اکلوژن و صورت مربوط می شوند.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

تأثیر شیر خوردن نوزاد از سینه مادر

شاید شیر خوردن نوزاد از سینه مادر حیاتی ترین تجربه رشد صورت باشد. بر خلاف شیر خوردن از شیشه شیر، نوزاد سینه را به داخل عمق دهان می کشد و سینه کش می آید و از طریق فشارهای مکرر و موج پریستالتیک، شکل سخت کام را به خود می گیرد. شیر خوردن از سینه مادر نیاز به انقباض فک دارد، که کمک می کند عضلات ماستر (جونده) بهتر از تغذیه با شیشه شیر رشد کنند.

روی هم رفته کودکانی که از سینه مادر تغذیه می شوند، به نظر می رسد در مقایسه با نوزادانی که با شیشه شیر تغذیه می شوند، احتمال بروز مال اکلوژن در آینده برای آنها کمتر باشد. مطالعات حاکی از این هستند که تغذیه کامل از طریق سینه مادر ارتباط معکوسی با اورجت و مال اکلوژن های دیگر دارد. و هر چه کودک مدت زمان طولانی تری از سینه مادر شیر بخورد بهتر است. کودکانی که بیش از شش ماه از سینه مادر شیر می خورند، احتمال بروز اورجت در آنها کمتر است، و نیز اینکه مشخص شده است عرض بین دندان ها نیش و دندان های مولر آنها بیشتر است. علاوه بر این تعدادی مطالعه دیگر دریافته اند، طولانی شدن مدت زمان شیر خوردن از سینه مادر خطر بروز مال اکلوژن ها را نیز کاهش می دهد.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

تأثیر انسداد مجرای تنفسی

نوزادان خیلی کوچک عموماً با لب های بسته نفس می کشند. اما حتی در طول اوایل دوران نوزادی، عوامل متعددی وجود دارند که می توانند در این روند وقفه ایجاد کنند و روند رشد کرانیوفاسیال را تغییر دهند. انسداد مجرای تنفسی علت های مختلفی می تواند داشته باشد و در طول اوایل دوران نوزادی بعید هم نیستند.

ورم آلرژیک غشاء مخاط بینی، با یا بدون عادات دهانی، یکی از علل بروز اپن بایت های قدامی و خلفی است. این شرایط که عموماً تحت عنوان “چهره لوزه سومی کشیده” شناخته می شود، مشخصه ویژه آن بزرگ بودن سوراخ های بینی یا لوزه ها است که با عقب رفتگی فک، و ارتفاع بیشتر قسمت قدامی پایین صورت همراه است. التهاب گوش میانی ارتباط مستقیم با باریک و بلند شدن پلیت (کام یا سقف دهان) و کراس بایت خلفی دارد. انحراف تیغه بینی می تواند منجر به باریک و بلند شدن پلیت شود، که حاکی از وجود ارتباط بین این مشخصه های صورت است.

تأثیر محدودیت بافت نرم

تحقیقات روی تشخیص انکیلوگلاسیا (چسبیدگی زبان به کف دهان) و تأثیر آن روی عملکرد دهان، به خاطر تأثیر آن روی آپنه خواب انسدادی، رو به افزایش است. محل دقیق شروع و پایان فرنوم، ضخامت، و انعطاف پذیری آن، و نیز طول قسمت قدامی آزاد زبان، همگی روی دامنه حرکات زبان و عملکردهای دهان تأثیر می گذارند. انکیلوگلاسیا ارتباط مستقیم با کاهش عرض بین دندان های نیش و بین دندان ها مولر، کج بودن زاویه مندیبل، بلند و باریک بودن پلیت، اپن بایت قدامی، اورجت، و فاصله بین دندان های جلوی دهان دارد. لیفت عمودی به سمت سخت کام، و نه افزایش عرض افقی پشت دندان های جلو، درست ترین مقیاس برای اندازه گیری عملکرد لینگوال عادی است.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

وجود فرنوم لبی نشانه بد شکلی نیست، بلکه تفاوت ها در نقاط قرار گیری، ضخامت، و ارتباط آن با گیر کردن مایعات و ذرات غذا می تواند تأثیرات منفی روی رشد دهان و دندان ها داشته باشد. گره های لبی ماگزیلا می توانند باعث شوند شیر دادن به کودک از سینه مادر برای مادر دشوار و دردناک شود زیرا لب بالا لبه کافی ایجاد نمی کند تا به اندازه کافی تا مقدار کافی از نوک سینه را به داخل دهان فرد ببرد. با رشد دندان ها، ممکن است دندان های مرکزی جلوی دهان در واکنش به فرنوم با فیبروز اندک، از هم فاصله بگیرند، بچرخند، یا کج شوند. از بین فرنوم های دهانی و تأثیر آنها روی تحلیل جینجیوال (لثه ای)، کمترین تحقیق روی گره های باکال و رشد ماگزیلا صورت گرفته است. فرنوم های باکال برجسته با گیر کردن ذرات غذا در وستیبول یا بخش دهلیزی (فضایی است بین لب‌ها و گونه‌ها با دندان‌ها) ارتباط دارند.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

تأثیر تنفس دهانی

اگر تأثیر انسداد مجرای تنفسی، بزرگی بافت نرم و/ یا محدودیت بافت نرم خیلی زیاد باشد، تنفس از راه بینی ممکن است برای عملکردهای ماهیچه ای و شناختی کافی نباشد، و یک الگوی تنفسی ممکن است گسترش پیدا کند. سینوس ها بیشترین رشد خود را در اوایل کودکی تجربه می کنند، و رشد فعالیت های تنفس از راه بینی در مفاصل آکسیپیتال (وابسته به استخوان پس سری) و نازال (وابسته به بینی)، و نقاط تماس استخوان های صورت. تنفس دهانی موجب می شود احتمال پایین قرار گرفتن وضعیت فک بیشتر شود که به مرور زمان می تواند رشد جهت دار را تغییر دهد.

وقتی در مقایسه با افرادی که الگوهای تنفس آنها از راه بینی است، تنفس از راه دهان ارتباط بیشتری با HNP، PCB، و AOB دارد. تنفس دهانی در طول دوره رشد حیاتی صورت با چرخش “ساعت گرد” مندیبل و افزایش ارتفاع صورت از قسمت قدامی فک پایین همراه است.

تنفس از راه دهان نه تنها قسمت قدامی صورت را تغییر می دهد، بلکه شکل مجرای اوروفارنکس (قسمتی از حلق در عقب دهان و زبان) را نیز تغییر می دهد. با افزایش ارتفاع قدامی صورت، معمولاً ارتفاع قسمت خلفی نیز کاهش پیدا می کند. تنفس دهانی با چرخش به سمت پلیت و زبان، و نیز افزایش ارتفاع فارینکس، ریسک فاکتوری برای OSA، همراه است.

اختلال عملکرد عضله اروفاسیال (دهان و صورت) باید به صورت متوالی تحت نظر قرار گرفته باشد، و از آنجا که اختلال عملکرد دهان روی رشد ساختارهای دهان تأثیر می گذارد، ساختار نیز بالعکس روی عملکرد دهان تأثیر می گذارد. تنفس دهانی در طول شب با دیگر علائم و نشانه های SDB، شامل خر و پف کردن، ارتباط دارد. کودکانی که خر و پف می کنند احتمال HNP و PCB در آنها بیشتر است. تنفس دهانی در طول شب، بدون بدون هیچ علامت و نشانه دیگری، یکی از ریسک فاکتورهای OSA است و با افزایش وخامت بیماری و احتمال فرو ریختن مجرای تنفسی فوقانی همراه است.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

به محضی که OSA در یک کودک تشخیص داده شود، در آنها اغلب مال اکلوژن های شدید و بدشکلی ساختار صورت پدیدار می شود. کودکانی که OSA در آنها تشخیص داده می شود، احتمال بروز اورجت، کاهش اور بایت، قوس دندانی فوقانی باریک تر، و قوس دندانی تحتانی کوتاه تر در آنها افزایش چشمگیری پیدا می کند. در مقایسه با کودکان سالم، کودکانی که خر و پف می کنند، به اندازه کودکان دارای OSA تفاوت های مشابه اما نه چندان چشمگیری دارند. در گروه کودکانی که OSA دارند، تعداد بیشتری از آنها AOB دارند، و در مقایسه با کودکانی که تنفس آنها انسداد ندارد، در گروه OSA، کودکانی که خر و پف می کنند، یک ارتباط نامتقارن مولر یا کلاس ۲ دارند. این مطالعه تأیید می کند که تغییرات ساختاری در نتیجه تغییرات فانکشنال طولانی مدت در سر، گردن، و زبان بوجود می آیند تا مجرای تنفسی بیمار در طول خواب حفظ شود.

تغذیه کودک از سینه مادر احتمال بروز SDB در کودکان را کاهش می دهد. مطالعه ای که روی کودکان در سنین مدرسه رفتن انجام شده است نشان می دهد، کودکانی که تنها برای چند ماه از سینه مادر تغذیه می شده اند در مقایسه با کودکانی که با شیشه شیر تغذیه می شده اند، احتمال بروز خر و پف و OSA در آنها کمتر است.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

تأثیر وضعیت دهان در حالت استراحت

توانایی تنفس بدون تلاش و به آرامی از راه بینی در حالی که زبان رو به بالا مکیده می شود و لب ها بسته هستند، برای بهترین وضعیت رشد و نمو کرانیوفاسیال ضروری است. فشارهای ماهیچه ای روی استخوان های صورت، یا فقدان آن، می تواند به مرور زمان روی مسیر رشد تأثیر بگذارد. وضعیت باز لب ها نیز می تواند به کج شدن دندان های جلوی فک بالا کمک کند. ثبات لینگوال- پالاتال قوس دندانی را حفظ می کند و قسمت قدامی میانی و پایینی صورت را حمایت می کند. قرار گیری پایین زبان نیز با مال اکلوژن های کلاس ۲ و ۳ ارتباط مستقیم دارد. وضعیت ایستای زبان در حالت استراحت به آرامی موجب ایجاد تغییراتی در صورت، الگوی بلع، و اکلوژن می شود.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

تأثیر عادات دهانی

اکثر دندانپزشکان و ارتودنتیست ها می دانند که عادت مربوط به مکیدن و جویدن با AOB و PCB ارتباط دارند. با این حال، به جای درمان مکیدن انگشت به عنوان یک عادت ناپسند، شواهد حاکی از این است که این عادات می توانند علامت و نشانه انسداد مجرای تنفسی یا انکیلوگلاسیا (چسبندگی زبان به کف دهان) باشند.

علاوه بر فشار غیر همسطح و نامناسب، به سخت کام و تیغه آلوئولار، عادات دهانی با پایین نگه داشتن زبان و جلوی دهان ارتباط دارند، که باعث می شود باز ماندن دهان در حالت استراحت بیشتر اتفاق بیفتد و بسیاری مشکلات دیگر که ممکن است پس از آن اتفاق بیفتند.

بروز عادات دهانی ممکن است در واکنش به یک نیاز بیولوژیکی مقتضی باشند و تغذیه نوزاد از سینه مادر می تواند بهترین راه پیشگیری باشد. بین طول دوره تغذیه از سینه مادر و بروز عادات بد دهانی ارتباط معکوسی یافته شده است. به نظر می رسد تحریک رشد پالاتال یکی از بخش های ضروری رشد و نمو صورت و توسعه شناختی باشد، اگر به کودک اجازه داده شود آن را از راه تغذیه از سینه مادر تجربه کند، نه تنها باعث می شود صورت رشد بهتری داشته باشد، بلکه احتمال بروز عادات بد دهانی نیز کاهش پیدا کند.

تأثیر نحوه بلعیدن

بلع غیر عادی در نتیجه الگوی حرکت جبرانی بوجود می آید زمانی که به طریقی از حرکات عادی جلوگیری می شود. بلع تانگ تراست عبارت است از تلاش بیش از حد دهان و اعمال فشار رو به جلو یا جانبی زبان به دندان ها، به جای فشار عمودی به سخت کام (سقف دهان) با یک حرکت جلو به عقب. کودکانی که PCB دارند، ثبات لینگوال- پالاتال برای بلع ضعیف تر است. این الگوی بلع موجب تقویت وضعیت قرار گیری پایین می شود، که با HNP، PCB، و مال اکلوژن های دیگر ارتباط دارد.

تأثیر جویدن

جویدن از نخستین روز زندگی آغاز می شود و آگاهی حسی- حرکتی اولیه، تحریکات درونی دهان، و نیز پایه و اساس حرکات طبیعی دهان که برای حرف زدن نیاز هستند را فراهم می نماید. جویدن، علاوه بر کمک به هضم غذا، مفاصل فکی- گیجگاهی را نیز تثبیت می کند و به رشد استخوان ها نظم می بخشد. جویدن به کاهش فشار و استرس فیزیولوژیکال کمک می کند، توجه و تمرکز را بهبود می بخشد، و شناخت را ارتقاء می دهد.

جویدن غیر تغذیه ای اشیاء، جویدن نامتعادل، و جویدن غیر مؤثر می تواند به پیشرفت مال اکلوژن ربط داشته باشد. محققان اکنون در حال فکر کردن به این موضوع هستند که رژیم غذایی ما در طول چندین قرن چه تغییراتی کرده است و اینکه آیا با تغییرات کرانیوفاسیال، مخصوصاً عقب رفتگی فک، مرتبط است یا خیر. غذاهای نرم تر جویدن کمتر و فشار بایت کمتری نیاز دارند. مشخص شد که زاویه جهت گیری ماهیچه های جویدن، و فشار بایت با مال اکلوژن های مختلف ارتباط مستقیم دارند، در حالی که نشان داده شده است که مال اکلوژن کلاس ۳ بیشترین فشار بایت را وارد می کند. کودکانی که PCB دارند، نشان داده اند که فشار بایت در آنها کاهش پیدا می کند و عملکرد فک آنها نامتعادل خواهد بود.

از آنجا که یک علامت و نشانه OMD می توانند با پیشرفت یک مال الکوژن دیگر ارتباط داشته باشد، منطقی است که فرض کنیم تنفس دهانی و عادات دهانی بتوانند روی رشد ماهیچه های مربوط به جویدن تأثیر منفی داشته باشند. نشان داده شده است که در مقایسه با تنفس دهانی، تنفس از راه بینی موجب کاهش تعداد ضربات حین جویدن و چرخه جویدن می شود. کودکانی که عادات دهانی دارند، نسبت به کودکانی که چنین عاداتی را ندارند، فشار بایت کمتری ایجاد می کنند.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

تأثیر اختلالات عملکرد عضله مایوفانکشنال اوروفاشیال (OMD) طی زمان

همانطور که در بالا ذکر شد، OMD اغلب نتیجه توالی اتفاقات یا عدم دخالت در دوره های زمانی حیاتی است. این تأثیر فزاینده است. کودکانی که نرخ تغذیه آنها از سینه مادر کمتر است، در حالی که عادات دهانی و تنفس دهانی در طول خواب دارند، مال اکلوژن های بیشتری از خود نشان می دهند. وقتی OMD در طول کودکی رخ می دهد، این اختلال با عوامل دیگر در بیماری ها و اختلالات دیگر ارتباط پیدا می کند.

در طولانی مدت، نگرانی ها به زیبایی کمتر صورت نیز مربوط می شوند. OMD درمان نشده می تواند با شرایط وخیم پزشکی و دندانی نیز ربط داشته باشد که کیفیت و طول عمر فرد را تهدید می کنند. اگر فک رو به عقب و به داخل مجرای تنفسی چرخیده باشد، و سخت کام به سینوس ها تعدی کنند و موجب انحراف آنها شود، ممکن است تنفس از راه بینی دشوار شود. با رشد صورت، فشار غیر متعادل روی استخوان های کرانیوفاسیال می تواند با اختلال عملکرد مفصل فکی- گیجگاهی ربط داشته باشد. مال اکلوژن هایی که به مجرای تنفسی مربوط می شوند، و مال اکلوژن هایی که با SDB ارتباط دارند، با بروز علائمی مانند دندان قروچه (براکسیسم) پیچیده تر می شوند. براکسیسم می تواند با درد در ناحیه صورت و آسیب های دندانی ارتباط داشته باشد.

تحقیقات جدید در خصوص SDB و OSA کیفیت پایین خواب و انسداد مجرای تنفسی را به اختلالات رفتاری کودک در طول روز ارتباط می دهند. ارتباط بین SDB و افزایش خطر شکست های تحصیلی و اجتماعی نیز در تحقیقات تأیید شده است. زمانی که کودک به سنین نوجوانی و جوانی می رسد، ساختار بد شکل صورت می تواند آنها در معرض خطر مادام العمر اختلال عملکرد مجرای تنفسی قرار دهد. ترکیب صورت کشیده، کاهش برجستگی و عرض بینی، و نیز عقب رفتگی مندیبل می توانند از جمله عواملی باشند که به شناسایی ویژگی های چهره در افراد دارای SDB کمک می کنند که ممکن است علامت هشدار دهنده مراجعه به متخصص برای ارزیابی دیگر علائم و نشانه های SDB باشد.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

تأثیر نقص در عملکرد دهانی مادر روی رشد جنین در حال رشد

تنفس بدون نظم در طول خواب در طول دوران بارداری عادی است و به فشار خون بالا، دیابت بارداری، تشنج بارداری و عقب ماندگی رشد جنین ربط دارد. زنانی که در آنها OSA تشخیص داده می شود، نرخ زایمان سزارین، فشار خون بارداری، تشنج بارداری، و همینطور زایمان زود رس در آنها بالاتر است و نشان دهنده اسن موضوع است که OSA مادر علت مستقیم قرار گرفتن جنین در معرض مشکلات تنفسی است.

تحقیقات حاکی از این هستند که نوزادان مادرانی که OSA دارند بیشتر احتمال دارد که با رتروگناتیزم (عقب رفتگی فک)، HNP متولد شوند و جنین های نابالغ بیشتر مستعد PCB هستند. نوزادانی که با سن جنینی کمتری متولد می شوند، پایه جمجمه قدامی کوتاه تری دارند، ارتفاع قسمت قدامی پایین صورت آنها بیشتر است و عقب رفتگی فک آنها اندک است در حالی که ماگزیلای آنها کوچک است. جالب است که، همین مطالعه نشان می دهد که، سن دندان درآوردن کودک با تأخیر مواجه نمی شود به همین دلیل دندان هایی با اندازه طبیعی در چهره ای رشد خواهند کرد که چندان رشد نکرده است. به جای آنکه این نوزادان با اجزاء چهره زیبا متولد شوند، زندگی خود را با خطر OMD و تمامی پیامدهای آن آغاز خواهند کرد.

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

عادات بد دهانی منجر به مشکلات ارتودنتیک

نتیجه گیری

ارتودنتیست ها باید به این موضوع فکر کنند که چگونه، چه زمانی، و چرا بیماران خود را درمان می کنند. بستن اپن بایت بدون حل علت بنیادی آن موجب بالا رفتن احتمال خطر بازگشت به حالت قبل از درمان می شود. علائم و نشانه های OMD می توانند در هفته های نخست زندگی ظاهر شوند، اما می توانند در هر زمان دیگری در طول زندگی اتفاق بیفتند. دندانپزشکان و ارتودنتیست ها، علاوه بر ارائه راهکارهای ساختاری برای مشکل هنگام بروز آنها، باید در پیشگیری از اختلالات کرانیوفاسیال اکتسابی، نقش فعال تری ایفا کنند و بهترین وضعیت رشد کرانیوفاسیال را حمایت کنند. مشکلات ارتودنتیک در تمام سنین می توانند بروز پیدا کنند، اما هر چه زودتر ریشه یابی و برطرف شوند، راحت تر درمان می شوند.

آیا می دانسته اید تنفس دهانی، بر خلاف تنفس از راه بینی، می تواند منجر به بروز مشکلات دندانی شود و نیاز به درمان ارتودنسی دارد؟ به خواندن این مطلب ادامه دهید تا به اطلاعات شما در مورد آن افزوده شود.

مقایسه تنفس دهانی و تنفس از راه بینی

تنفس از راه بینی کاملاً طبیعی و سالم است. از سوی دیگر، اگر بیشتر اوقات تنفس به صورت دهانی انجام شود، کاملاً غیر عادی و ناسالم است. تنفس از راه دهان به عنوان مثال، در کودکان می تواند در صورت سرما خوردن، داشتن عفونت های ویروسی اتفاق بیفتد، یا اینکه می تواند نتیجه یک علت دائمی تر مانند بزرگی لوزه ها یا انحراف سپتوم بینی باشد.

وقتی از بینی خود برای تنفس استفاده می کنیم، هوا قبل از رسیدن به شش ها، با عبور از مجرای بینی گرم و مرطوب می شود. اگر از دهان برای تنفس استفاده شود، هوای سردتر و خشک تر از راه دهان عبور می کند، بدون آنکه توسط بینی گرم شود.

تنفس دهانی منجر به بروز چه مشکلاتی می شود؟

این عادت می تواند منجر به خشکی دهان شود، که باعث می شود از مزایای بزاق کاسته شود و احتمال تشکیل بیو فیلم و پلاک های دندانی افزایش پیدا کند.

اصلاً تعجب ندارد که ارتباط واضحی بین تنفس دهانی و ژینژیویت وجود دارد- و به همین دلیل است که دندانپزشکان باید از بیماران در مورد عادات تنفسی آنها سؤال بپرسند. هالیتوزیس (بوی بد دهان) نیز یکی از پیامدهای بد تنفس دهانی است- مشکلی که به راحتی توجه بیمار را به خود جلب می کند.

هنگام تنفس از راه بینی، دهان بسته می شود، و زبان نزدیک سقف دهان و دندان های فک بالا (قوس دندانی بالا) قرار می گیرد. هوایی که ار راه بینی عبور می کند موجب تهویه سینوس های بینی می شود و از آنجا که اجازه می دهد آنها به صورت طبیعی رشد کنند و وسیع شوند، این حفره ها را سالم نگه می دارد. زبان تنها فشار رو به بالای کافی ایجاد می کند تا فشاری که از سوی گونه ها و لب ها وارد می شوند را در مسیر مخالف خنثی کند. کف بینی و سینوس های نازال آنسوی سقف دهان قرار گرفته اند، که بیشتر تحت عنوان پلیت شناخته می شود.

افرادی که از راه دهان نفس می کشند نمی توانند در برابر فرایندی که در بالا توضیح داده شد مقاومت کنند. در عوض، این نیروها به صورت معکوس عمل می کنند. دهان ۲۳ ساعت و نیم در طول روز باز است (تا اجازه دهد تنفس صورت بگیرد)، سینوس ها در بالا گیر کرده اند، زبان تنها کنار دندان های فک پایین قرار می گیرد، و گونه ها دندان های فک بالا را رو به جلو فشار می دهند در حالی که هیچ چیزی در سمت مخالف وجود ندارد که در برابر آنها مقاومت نماید. در حقیقت تنفس دهانی می تواند رشد فک بالا را کاهش دهد و منجر به بروز مال اکلوژن های دندانی شود که نیاز به درمان ارتودنسی دارد.

البته کودکانی که تنفس دهانی دارند، ممکن است با بریس های دندانی مشکل داشته باشند و اقدامات بعدی ارتودنسی نیز پیچیده تر باشند. علاوه بر این، چهره کودک ممکن است به شکلی متفاوت رشد کند: اجزاء صورت می توانند باریک تر و بلندتر باشند، استخوان گونه کمتر برجسته باشد، و پلیت باریک تر باشد. تنفس دهانی می تواند باعث شود لب ها و لثه ها خشک شوند و بیشتر مستعد عفونت و خونریزی شوند. این می تواند با تنفس دهانی یا حتی عفونت گوش نیز مرتبط باشد.

تنفس دهانی و درمان ان با ارتودنسی

تنفس دهانی و درمان ان با ارتودنسی

 

چرا تنفس  دهانی نیاز به درمان دارد؟

بسیاری از والدین کودکان خود را به این دلیل برای اقدامات دندانپزشکی نزد دندانپزشک می آورند که نگران کجی دندان های آنها هستند. ما می دانیم که این می تواند نتیجه مشکلات عمقی تر باشد، نه علت آنها. اکثر کودکانی که تنفس دهانی دارند می توانند یاد بگیرند رفتارهای خود را تغییر دهند، مخصوصاً در سنین پایین تر، دندانپزشک می تواند با نگاه کردنم به علائم وقتی کودک برای چکاپ مراجعه می کند، و نیز پرسیدن سؤالاتی از والدین آنها در مورد عادات خوابیدن و رفتاری کودک، می توانند متوجه مشکلات شوند.

وقتی افراد بزرگسال و کودکان در طول روز بیشتر از راه دهان نفس می کشند، احتمال اینکه در طول شب نیز از راه دهان نفس بکشند بیشتر خواهد بود. تنفس دهانی در طول شب با بی خوابی و آپنه خواب نیز ارتباط دارد زیرا سطوح دی اکسید کربن و اکسیژن در جریان خون تغییر پیدا می کند. در افراد بزرگسال، آپنه خواب طولانی مدت می تواند منجر به خستگی مزمن و حتی آسیب به قلب شود. برخی پزشکان تنفس دهانی در کودکان را به اختلال عدم توجه و اختلال بیش فعالی ارتباط داده اند.

تنفس دهانی و درمان ان با ارتودنسی

تنفس دهانی و درمان ان با ارتودنسی

درمان تنفس دهانی

از جمله دلایلی که عبور آزاد هوا از راه بینی را محدود می کنند عبارتند از آلرژی های نازال، بزرگ بودن سوراخ های بینی، و برزگ بودن لوزه ها. گاهی اوقات علت بروز این مشکل باریک بودن مجرای تنفسی در نتیجه رشد ناکافی است. هوایی که سینوس های بینی را تهویه می کند و نیز تخلیه ترشحات آنها از راته مجرای بینی صورت می گیرد. بنابراین، بسیار مهم است که با اصلاح مجرای بینی و یا پلیت، علت تنفس دهانی برطرف شود.

اصلاح پلیت با کمک ارتوپدی دنتوفاشیال صورت می گیرد. این بخشی از چیزی است که ارتودنتیست های مجرب انجام می دهند. یکی از راه های انجام این کار از سریق “گسترده کردن سریع پلیت” است. ۱۵۰ سال است که ارتودنتیست ها قادرند با موفقیت این فرایند را انجام دهند. وقتی این کار انجام می شود، بیمارانی که با این مشکل مواجه هستند راحتی قابل توجهی را حین تنفس خود از راه بینی تجربه می کنند.

درمان تنفس دهانی به علت ویژه آن بستگی خواهد داشت. به عنوان مثال، مشکلات مربوط به سوراخ های بینی، لوزه ها و سینوس ها اغلب توسط متخصصین گوش و حلق و بینی درمان می شوند. در مواردی که در نتیجه تنفس دهانی، ماگزیلا (فک بالا و پلیت) خیلی باریک شده است، ممکن است لازم باشد ارتودنتیست از وسیع کننده های کام استفاده نماید، که به تدریج فک را وسیع تر می کنند. درمان دوم می تواند اندازه مجرای تنفسی را نیز تحت تأثیر قرار دهد، و نفس کشیدن از راه بینی را راحت تر نماید. بهترین زمان برای بسیاری از این درمان ها اوایل دوران رشد کودک است. به منظور پرهیز از مشکلات بلند مدت با ساختار صورت و کل سلامت دندانی باید به محضی که متوجه تنفس دهانی خود یا فرزندتان شدید به ارتودنتیست یا دندانپزشک مراجعه کنید.

تنفس دهانی و درمان ان با ارتودنسی

تنفس دهانی و درمان ان با ارتودنسی

وقتی نیاز به استفاده از بریس های ارتودنسی دارید، انواع بسیار متفاوتی وجود خواهد داشت که با نیازهای شما تناسب داشته باشند. اگر لازم باشد دندان های بالا و پایین شما به طور همزمان صاف و یکدست شوند، ممکن است نیاز باشد برای شما ابزار تویین بلاک Twin Block Appliance کار گذاشته شود. وقتی این ابزار در جای خود قرار می گیرد، پرسش هایی ممکن است برای بیمار بوجود بیایند که لازم است به آنها پاسخ گفته شود.

تویین بلاک چیست و چگونه عمل می کند؟

ابزار تویین بلاک از دو پلیت متحرک تشکیل شده است که به دندان های فک های بالا و پایین گیر داده می شود. در طول مدتی که از این ابزار استفاده می شود، فک ها مقداری دور از یکدیگر و فک پایین مقداری جلوتر نگه داشته می شود. این ابزار به گونه ای طراحی شده است تا فک پایین به حداکثر رشد خود برسد و نیز مشکلات ارتباطی فک ها مانند تفاوت اندازه ها و جلوآمدگی آنها را برطرف نماید. پلیت فک بالا ممکن است عملکرد وسیع کنندگی نیز داشته باشد که اجازه خواهد داد قوس دندانی باریک عریض تر شود. هدف از عریض تر کردن می تواند درمان کراس بایت، ایجاد فضای بیشتر برای درمان فشردگی و تراکم زیاد دندان ها، و قرار گیری بهتر دندان ها باشد.

اگر کودکان اورجت شدید داشته باشند، ممکن است به ظاهر دندان های خود آسیب بزنند. گاهی اوقات برای درمان اورجت شدید ممکن است لازم باشد از ابزار تویین بلاک استفاده شود. ابزار تویین بلاک در رنگ های متنوعی وجود دارد. اگر ابزار تویین بلاک به درستی مورد استفاده قرار بگیرد، کمک خواهد کرد اورجت کاهش پیدا کند و محل قرار گیری دندان های بالا و پایین بهبود یابد. اگر باریکی فک نیز خود یک مشکل باشد، آن نیز می توان ابزار مشابهی درمان شود، اما با افزودن یک پیچ وسیع کننده.

تویین بلاک در ارتودنسی

تویین بلاک در ارتودنسی

مراحل دریافت ابزار تویین بلاک

ابزار تویین بلاک نوعی ابزار است که لازم است به طور سفارشی برای هر بیمار، بر اساس نیازهای او، طراحی و ساخت شود. قبل از انجام این مرحله نیاز است از دهان بیمار عکس رادیوگرافی با اشعه ایکس گرفته شود و از دهان او قالب تهیه شود. طی یک دوره چند ماهه لازم است چندین مرتبه برای چکاپ مراجعه شود تا کودک تحت نظر قرار داشته باشد. ممکن است مقداری درد وجود داشته باشد که برای خوابیدن مشکلاتی بوجود بیاورد. پس از یک یا دو روز، برای غذا خوردن نیز هیچ مشکلی وجود نخواهد داشت تنها لازم است از غذاهایی که در ادامه اشاره خواهند شد پرهیز شود.

چه زمان هایی باید از تویین بلاک استفاده شود؟

تویین بلاک بخش مهمی از درمان ارتودنسی است، و باید روز و شب استفاده شود. حتی در حین صرف وعده های غذایی نیز باید از تویین بلاک استفاده شود، مگر آنکه ارتودنتیست شما دستور دیگری داده باشد، که در این صورت تنها لازم است برای مسواک زدن یا انجام ورزش های پر زد و خورد (راگبی و هاکی) و شنا آنها را خارج کنید. علاوه بر این، حین نواختن آلات موسیقی بادی بهتر است آنها را خارج کنید.

تویین بلاک در ارتودنسی

تویین بلاک در ارتودنسی

چند روز نخست پس از کار گذاشتن تویین بلاک

چند روز نخست پس از آغاز استفاده از تویین بلاک، این احتمال وجود دارد که شما بخواهید تا جایی که امکان دارد خیلی کم از این ابزار استفاده کنید، اما رعایت و عمل به دستورالعمل ها مهم است. اگر طبق دستورالعمل هایی که ارتودنتیست برای استفاده از تویین بلاک ها به شما می دهد عمل نمایید خیلی زود شاهد بهبود در نحوه قرار گیری دندان ها خواهید بود. علاوه بر این، ممکن است مشکلاتی نیز وجود داشته باشد، اما این مشکلات عموماً تنها چند روز طول خواهند کشید. داروهای مسکن می توانند کمک کنند و در اکثر موارد، داروهای مسکن OTC می توانند کافی باشند. اگر درد و ناراحتی شما طولانی شد و تنها منطقه خاصی را تحت تأثیر قرار داده باشد، لازم است مجدداً به ارتودنتیست خود مراجعه کنید تا جای آن را برای شما عوض کند.

آن را خارج نکنید، زیرا ممکن است مجبور باشید دو روز نخست را کامل با آنها سپری کنید. این احتمال وجود دارد که برای مدتی حرف زدن شما مثل همیشه نباشد و ممکن است لازم باشد یاد بگیرید چگونه با وجود تویین بلاک ها روی دندان ها حرف بزنید.

با وجود تویین بلاک ها روی دندان ها چگونه باید غذا خورد؟

این احتمال وجود دارد که ارتودنتیست به شما اجازه دهد هنگام صرف وعده های غذایی، ابزار را از دهان خود خارج کنید، اما اطمینان حاصل نمایید تا زمانی که مجدداً آن را در جای خود قرار می دهید به خوبی از آن مراقبت نمایید. وقتی تویین بلاک در دهان شما قرار دارد، برخی خوراکی ها را نمی توانید بخورید، از جمله تافی، شکلات، و هر چیزی که حاوی مقادیر زیادی قند است- این دستور نوشیدنی ها را نیز شامل می شود. تا جایی که امکان دارد دهان خود را تمیز کنید و برای انجام این کار ابزار را از دهان خارج نمایید. از آنجا که لازم است حداقل تا یک سال از ابزار استفاده کنید، برای پیشگیری از طولانی تر شدن زمان استفاده از ابزار لازم است دستورالعمل ها را دنبال نمایید.

چگونه باید تویین بلاک ها را خارج کرد؟

تویین بلاک های خود را باید با دقت کامل و با پایین کشیدن گیره های عقب بریس های فک بالا، و بالا کشیدن گیره های عقب بریس های فک پایین، از دهان خارج کنید. وقتی از ابزار خود استفاده نمی کنید، به خاطر داشته باشید آن را داخل محفظه مخصوص خود نگهداری کنید.

تویین بلاک در ارتودنسی

تویین بلاک در ارتودنسی

مراقبت از تویین بلاک ها به چه صورت انجام می شود؟

برای تمیز نگه داشتن تویین بلاک ها لازم است هفته ای یک مرتبه هر دو قسمت را درون محلول تمیز کننده ریتینر غوطه ور کنید. علاوه بر این، می توانید برای تمیز کردن آنها از مسواک و آب استفاده کنید. برای تمیز کردن آنها هرگز از خمیر دندان استفاده نکنید. از درآوردن مکرر ابزار خودداری کنید زیرا می تواند موجب تضعیف یا شکسته شدن آنها شود. ارتودنتیست به طور منظم روند پیشرفت شما را بررسی خواهد کرد به همین دلیل لازم است به طور منظم برای چکاپ مراجعه نمایید.

آندربایت زمانی اتفاق می افتد که دندان های فک پایین خیلی جلوتر از دندان ها فک بالا قرار می گیرند. این شرایط اغلب ژنتیکی است و معمولاً توصیه می شود آندربایت اصلاح شود تا از بروز مشکلات در آینده اجتناب شود. امکان اصلاح آندربایت وجود دارد: جراحی و براکت های ارتودنسی گزینه های رایج هستند، همراه با درمان های دیگر. در این مقاله قصد داریم آنچه لازم است در مورد این مشکل ارتودنتیک بدانید را برای شما بین کنیم.

آندربایت چیست؟

آندربایت زمانی اتفاق می افتد که فک پایین خیلی جلوتر از فک پایین قرار می گیرد، و باعث می شود دندان های جلوی فک پایین رو به جلو باشند. در بسیاری از افراد فک آندربایت به ندرت قابل مشاهده است، در حالی که دندان های فک پایین درست جلوی دندان های فک بالا قرار می گیرند. در موارد وخیم تر، ممکن است شکاف های خیلی قابل مشاهده ای بین دندان های فک های بالا و پایین بوجود بیاید. مهم نیست کجی بایت چقدر وخیم است، اصلاح آندربایت عموماً توصیه می شود زیرا اگر درمان نشود می تواند منجر به بروز مشکلات دیگر شود.

علل بروز آندربایت کدامند؟

اکثر علل بروز آندربایت ژنتیکی هستند؛ اگر حداقل یکی از والدین آندربایت داشته (است) باشد پس احتمال آندربایت داشتن کودکان آنها نیز افزایش پیدا خواهد کرد. علاوه بر این، شرایط با شکاف کام و لب نیز ارتباط دارد. بعلاوه، می تواند نتیجه برخی رفتارهای خاص در کودکی باشد، از جمله:

  • مکیدن انگشت
  • تانگ تراست
  • استفاده بیش از حد از پستانک
  • شیر داده به کودک با شیشه شیر

ممکن است فک بالا خیلی کوتاه باشد یا به درستی رشد نکرده باشد یا فک پایین خیلی جلوتر آمده باشد- یا ترکیبی از هر دو.

آندربایت و درمان ان

آندربایت و درمان ان

آیا لازم است آندربایت اصلاح شود؟

یکی از بزرگترین تفاوت های بین آندربایت و اوربایت این است که مقدار اندکی اوربایت طبیعی است، در حالی که هیچ نوع آندربایتی “طبیعی” تلقی نمی شود. مشکلات متعددی وجود دارند که در نتیجه داشتن آندربایت بوجود می آیند، و هر چه بیشتر برای اصلاح آنها صبر کنید، درمان آنها دشوارتر خواهد شد.

اگر کودک شما آندربایت دارد، بهتر است درمان را زود و در مراحل اولیه آغاز کنید، وقتی استخوان های آنها راحت تر جابجا می شوند. بدون درمان، مشکلات بسیاری هستند که ممکن است کودک شما با آنها مواجه شود، از جمله:

  • مشکل در درست گاز زدن و درست جویدن غذا.
  • مشکلات گفتاری مانند نوک زبانی یا مبهم حرف زدن.
  • درد صورت در نتیجه فشارها و کشش های غیر عادی روی فک.
  • بالا رفتن احتمال پوسیدگی دندان ها.
  • ساییدگی و کج شدن دندان ها.
  • متفاوت شدن شکل صورت نسبت به معمول.

آندربایت چگونه درمان می شود؟

اگر تشخیص داده شد که شما، کودک، یا نوزادتان آندربایت دارید، مطمئناً می خواهید بدانید چگونه باید آن را درمان کرد. راه های مختلفی هستند که برای درمان موفقیت آمیز آندربایت ارائه شده اند. ارتودنتیست شما بهترین راهکار را برای وضعیت شما توضیح خواهد داد، اما در زیر می توانید خلاصه ای از رایج ترین درمان ها را مطالعه نمایید. برای ارائه مؤثرترین و با دوام ترین درمان، معمولاً دو یا چند درمان با یکدیگر ترکیب خواهند شد.

آندربایت و درمان ان

آندربایت و درمان ان

اکسپندر یا وسیع کننده فک بالا Upper jaw expander

در مواردی که آندربایت فک در نتیجه عدم رشد کامل فک بالا بوجود آمده باشد، اکسپندر یا وسیع کننده کام کمک می کند فک رشد کند تا به شکل درست و مناسب خود برسد. اکسپندر ابزار فلزی است که روی دندان های عقب دهان قرار می گیرد. این ابزار به تدریج دندان ها را رو به بیرون فشار می دهد و سقف دهان (کام) را وسیع می کند. برخی ابزارها متحرک هستند، مانند ریتینرها، در حالی که برخی دیگر در جای خود ثابت هستند.

این یکی از ابزارهای درمان آندربایت است که کمتر جلب توجه می کند؛ مگر آنکه بخندید یا خمیازه بکشید، هیچ کسی سقف دهان یا دندان های عقب که ابزار روی آنها قرار گرفته است را نمی بیند. افرادی که از وسیع کننده کام استفاده کرده اند ابراز داشته اند که استفاده از آن مقداری درد بوجود می آورد، اما زمانی که استخوان فک دستکاری می شود مقداری ناراحتی انتظار می رود. از آنجا که استخوان های فک تا سنین ۱۲ تا ۱۳ سالگی جوش نمی خورند، شروع این درمان در سنین کم راحت تر پیش خواهد رفت.

اکسپندر فک معمولاً حدود یک سال استفاده می شود، اما این مدت زمانی به مقدار جابجایی مورد نیاز دندان ها بستگی دارد. وقتی درمان تکمیل می شود، بیمار باید مدتی ریتینر استفاده کند تا استخوان جدید رشد کند، و اوربایت اصلاح شده را دائمی سازد.

آندربایت و درمان ان

آندربایت و درمان ان

هدگیر ریورس پول Reverse pull headgear

روش دیگری که برای اصلاح و درمان آندربایت استفاده می شود فیس ماسک یا هدگیر ریورس پول است. شاید ترسناک به نظر برسد، اما یک راه کاملاً عادی اصلاح آندربایت است. هدگیر روی پیشانی و چانه قرار می گیرد و با استفاده از یک بند الاستیک (نوار کشی) به بریس ها یا ریتینر متصل می شود تا آرام آرام فک بالا به جای درست خود جابجا شود.

مطالعه ای که روی این ابزار انجام شده است حاکی از این است که این روش اصلاح آندربایت روی هم رفته ۷۵% موفقیت آمیز خواهد بود، و اگر درمان قبل از سن ۱۰ سالگی آغاز شود، حتی موفقیت آمیز تر نیز خواهد بود.

برای بهره مند شدن از بیشترین مزایا، هدگیر ریورس پول باید در اکثر اوقات، تا جایی که امکان دارد استفاده شود؛ مطمئناً هر شب، و شاید حتی در طول روز. ممکن است استفاده از ابزار برای کودک شما حین مشاهده تلویزیون یا انجام تکالیف مشکل آفرین نباشد، اما استفاده از آن در مدرسه و اماکن عمومی و اتفاقات اجتماعی مسئله دیگری است. با این حال، باید دستورات ارتودنتیست را دنبال کنید زیرا استفاده از فیس ماسک ریورس پول می تواند از نیاز به جراحی در آینده بکاهد.

آندربایت و درمان ان

آندربایت و درمان ان

چانه بند Chin cap or cup

چانه بند به شکلی نسبتاً متفاوت عمل می کند. این ابزار روی سر قرار می گیرد، از بالای سر تا چانه، و به گونه ای طراحی شده است که در طول سال هایی که استخوان های کودک رشد دارند، با عقب کشیدن فک پایین رشد آن را کاهش می دهد.

این ابزار معمولاً همان زمانی استفاده می شود که فیس ماسک ریورس پول استفاده می شود، تا فک بالا را به مل بهتری جابجا نماید تا آندربایت فک پایین وخیم تر نشود. چانه بند باید در طول خواب و زمان هایی مورد استفاده قرار بگیرد که موجب شرمندگی کودک نشود، مثلاً زمان هایی که کودک بیرون منزل است.

آندربایت و درمان ان

آندربایت و درمان ان

استفاده از بریس ها برای درمان آندربایت

علاوه بر روش هایی که در بالا اشاره شدند، بریس ها معمولاً بخشی از درمان آندربایت هستند. درست مانند استفاده از بریس ها برای درمان مشکلات دیگر، مانند اوربایت، کراس بایت، و اپن بایت، بریس ها برای درمان آندربایت دندان ها را به محلی بهتر می چرخانند، فشار می دهند، می کشند.

برخی ارتودنتیست ها براکت های سرامیکی و برخی دیگر براکت فلزی استفاده می کنند. گزینه اول کمتر جلب توجه می کنند. پس از تکمیل درمان آندربایت با بریس ها، باید ریتینر استفاده کنید تا پیشرفت روند درمان را حفظ کنید.

اینویزیلاین

در برخی موارد، این امکان وجود دارد که برای درمان آندربایت از اینویزیلاین ها استفاده کرد. اینویزیلاین ها بریس های الاینر شفافی هستند که تقریباً غیر قابل مشاهده هستند، که آنها را به گزینه ای شناخته شده برای افرادی تبدیل کرده است که نمی خواهند بقیه متوجه شوند آنها تحت درمان هستند. امکان درمان آندربایت با اینویزیلاین به تنهایی وجود دارد، اما گاهی اوقات برای درمان مناسب نیستند و ممکن است لازم باشد جراحی نیز انجام شود. برای بررسی اینکه شما یا کودکتان گزینه های مناسبی برای اصلاح آندربایت با اینویزیلاین هستید یا خیر بهتر است با یک ارتودنتیست مجرب مشورت کنید.

کشیدن دندان برای کمک به درمان آندربایت

گاهی اوقات، آندربایت آندربایت می تواند در نتیجه تعداد زیاد دندان ها در فک پایین بروز پیدا کند. در این صورت، ارتودنتیست کشیدن دندان را توصیه خواهد کرد. کشیدن دندان ممکن است در صورتی لازم باشد که به بریس ها کمک کند بهتر عمل کنند، زیرا فضای کافی ایجاد می کند تا بقیه دندان ها در جای درستی قرار بگیرند.

کشیدن دندان معمولاً تحت بی حسی موضعی انجام می شود، اما در موارد پیچیده یا در صورت نیاز به کشیدن چندین دندان از بیهوشی عمومی استفاده می شود. این فرایند بسیار معمول است و معمولاً به سرعت قابل انجام است. دندانپزشک تنها دندان را می چرخاند و تکان می دهد تا دندان درون حفره خود لق شود، سپس آن را بیرون می کشد.

آندربایت و درمان ان

آندربایت و درمان ان

جراحی آندربایت

گاهی اوقات مشکلات مربوط به آندربایت نسبتاً شدید هستند و نیاز به جراحی خواهند داشت. بسته به مشکلاتی که جراح شناسایی می کند، جراحی آندربایت می تواند شامل بخش های متفاوتی باشد.

ممکن است لازم باشد فک پایین رو به عقب جابجا شود و تغییر وضعیت در آن داده شود، یا ممکن است جراحی آندربایت روی فک بالا متمرکز شود. به هر صورت، پیچ ها و مهره های کوچکی اطراف استخوان جای داده خواهند شد تا اطمینان حاصل شود به جای قبل خود باز نمی گردند. گاهگاهی، هر دو فک نیاز به تنظیم دارند.

دندانپزشک برای شما توضیح خواهد داد قبل و بعد از جراحی در آندربایت شما چه تفاوت هایی بوجود آمده است. برخی از شایع ترین تغییرات عبارتند از:

  • بهبود گفتار
  • شکل چهره متفاوت
  • بهداشت دهانی بهتر

این نوع جراحی غیر معمول نیست و اگر در مورد تغییرات ظاهری خود نگران هستید می توانید از ارتودنتیست یا جراح خود بخواهید تصاویر بیماران دیگر قبل و بعد از جراحی آندربایت را به شما نشان دهند.

به طور معمول، هیچ جای زخم و اسکاری پس از جراحی آندربایت به جا نخواهد ماند زیرا همه برش ها داخل دهان زده خواهند شد. ممکن است فک پس از جراحی سیم پیچی شود، یا یک چارچوب داخلی درون دهان قرار داده شود، تا اطمینان حاصل شود استخوان ها در جای درست خود بهبود پیدا می کنند. به بیماران توصیه می شود برای مدت ۲ تا ۴ هفته از محل کار و تحصیل خود مرخصی بگیرند. معمولاً درمان شامل استفاده از بریس ها قبل یا بعد از جراحی، یا هر دو، نیز می شود.

آندربایت و شکاف کام و لب

احتمال وجود آندربایت در نوزادانی که با شکاف کام و لب به دنیا می آیند خیلی بیشتر است. در شکاف کام و لب معمولاً استخوان فک بالا به درستی رشد نمی کند و موجب بوجود آمدن آندربایت می شود.

به طورکلی، برای اصلاح مشکل آندربایت در این دسته کودکان جراحی لازم است و معمولاً با آنچه در بالا ذکر شد تفاوتی ندارد. برخی جراحی ها برای حل مشکل در شکاف کام و لب ممکن است به طور همزمان انجام شوند، یا ممکن است به طور همزمان انجام شوند.

نتیجه گیری

آندربایت ها به اندازه اوربایت ها شایع نیستند؛ تنها حدود ۵ تا ۱۰% افراد این شرایط را تجربه خواهند کرد، و در حقیقت باید در هر صورت درمان شود. راه های مختلف برای اصلاح آندربایت به این معناست که روشی برای درمان انتخاب خواهد شد که برای شما یا کودک شما مناشب باشد.

وقتی یک کودک با آندربایت تشخیص داده می شود، طرح درمانی می تواند انتخاب شود که از هر روش ممکن دیگر کمتر تهاجمی باشد. نرخ موفقیت درمان وقتی زود انجام می شود، واقعاً بالا است، و حتی اگر جراحی لازم باشد، تفاوت خیلی زیادی در بهداشت دهان و سلامت عمومی فرد بوجود خواهد آورد.

اختلال مفصل فکی گیجگاهی یا TMJ مشکل نسبتاً شایعی است. این اختلال می تواند بسیار جزئی و در حد صدای کلیک کوچکی هنگام باز و بسته کردن دهان باشد، یا یک مشکل جدی باشد که منجر به بروز درد یا ناراحتی مستمر برای فردی شود که از آن رنج می برد. بسیاری از افرادی که این اختلال را دارند اجازه می دهند چندین سال با آنها همراه باشد بدون اینکه برای تشخیص آن به متخصص مراجعه کنند، و پس از آن وقتی تشخیص داده می شود ممکن است ممکن است هیچ اقدامی برای درمان این شرایط انجام ندهند. در حالی که، تعدادی درمان ساده وجود دارند که این اختلال را تخفیف می دهند و بریس های ارتودنسی یکی از آنها هستند.

درمان اختلال مفصل فکی گیجگاهی با ارتودنسی

درمان اختلال مفصل فکی گیجگاهی با ارتودنسی

اختلال مفصل فکی گیجگاهی یا TMJ چیست؟

اختلال مفصل فکی گیجگاهی زمانی اتفاق می افتد که استخوان مندیبل (که منظور فک پایین است) از جای درست خود خارج می شود. این اتفاق می تواند به مرور زمان رخ دهد، وقتی الیاف لیگامان و ماهیچه هایی که آن را در جای خود نگه می دارند با حرکات مکرر کشیده می شوند یا آسیب می بینند، یا این اتفاق ممکن است به طور ناگهانی و با یک حادثه تروماتیک رخ دهد. این به گونه ای طراحی شده است که حرکت کند تا اجازه دهد اعمال حرف زدن و جویدن انجام شوند، اما اگر از داخل مفصل بلغزد، TMJ بروز می یابد.

علل بروز TMJ کدامند؟

هنوز چیز زیادی در مورد علت واقعی این مشکل مشخص نشده است، اما، مطمئناً برخی رفتارها هستند که در بروز آن نقش دارند. نخستین علت دندان قروچه است که فشار قابل توجهی به این مفصل وارد می کند و می تواند موجب وخیم شدن وضعیت مفصلی شود که از قبل ملتهب است. فشردن و ساییدن دندان ها روی یکدیگر نیز الزاماً چنین مشکلی بوجود می آورد. ضربه گیرهای داخل حفره مفصل ممکن است به راحتی از وضعیت درست خود خارج شوند، که اغلب علت بروز صدای کلیک هنگام باز یا بسته کردن فک است.

استرس، به طور کلی، یکی از عوامل شایع است، نه تنها به این علت که می تواند باعث شود فک خود را فشار دهید یا دندان های خود را روی یکدیگر بسابید، بلکه به این علت که می تواند باعث شود ماهیچه های فک و صورت خود را سفت کنید، که فشار بیشتری به مفاصل فک وارد می کند و منجر به بروز مشکل می شود. حتی آرتروز فک نیز می تواند در TMJ نقش داشته باشد.

علائم و نشانه های TMJ یا اختلال مفصل فکی گیجگاهی کدامند؟

افرادی که این اختلال را دارند، اغلب از ناراحتی مفصل فک خود شکایت دارند. این اتفاق ممکن است هر از گاهی رخ دهد یا پیوسته وجود داشته باشد. ممکن است در یک سمت صورت شدیدتر باشد یا به اندازه طرف دیگر شدید نباشد. این عارضه بین زنان شایع تر از بین مردان است و به احتمال زیاد بیشتر بین افرادی رخ می دهد که بین سنین ۲۰ تا ۴۰ سال هستند.

دیگر علائم و نشانه ها عبارتند از درد فک، گردن، شانه ها، مخصوصاً هنگام جویدن، باز کردن دهان، یا حرف زدن. احتمالاً قادر نخواهید بود دهان خود را کامل باز کنید، یا باز کردن کامل دهان برای شما دردناک خواهد بود. برخی افراد در فک خود احساس قفل شدگی دارند، که مانع باز و بسته کردن دهان می شود. ایجاد صداهای مختلف هنگام حرکت مفاصل نیز بسیار شایع است، گرچه ممکن است این الزاماً با درد همراه نباشد.

یکی از شایع ترین علائم و نشانه ها احساس ناراحتی در بایت است. ممکن است احساس کنید فک بالا و پایین شما به درستی روی یکدیگر قرار نمی گیرند. درست قرار نگرفتن فک ها روی یکدیگر، که منجر به بروز دندان قروچه و فشردن فک می شود، می تواند واقعاً موجب بروز TMJ شود و نیز یکی از علائم آن است که به همین دلیل بریس ها یکی از درمان های مؤثر یا بخشی از درمان مؤثر این اختلال هستند.

درمان اختلال مفصل فکی گیجگاهی با ارتودنسی

درمان اختلال مفصل فکی گیجگاهی با ارتودنسی

اختلال مفصل فکی گیجگاهی چگونه درمان می شود؟

دو درمان رایج و غیر تهاجمی برای TMJ وجود دارند. درمان نخست استفاده از اسپلینت یا محافظ شبانه است، که دندان ها را جدا از یکدیگر نگه می دارد، مانع ساییده شدن آنها روی یکدیگر می شود. کاهش فشار روی مفصل گیجگاهی مندیبل اغلب اجازه خواهد داد مفصل رو به عقب و به جای درست خود بلغزد، و از تأثیر اختلال روی آن مفصل بکاهد. اسپلینت به طور تمام وقت استفاده می شود، در حالی که محافظ دندان شبانه تنها شب ها استفاده خواهد شد. صحبت کردن با دندانپزشک یا ارتودنتیست می تواند به شما کمک کند بدانید کدام یک برای وضعیت شما بهتر است.

 

درمان اختلال مفصل فکی گیجگاهی با ارتودنسی

درمان اختلال مفصل فکی گیجگاهی با ارتودنسی

یکی از بهترین درمان ها برای TMJ بریس ها هستند. از آنجا که TMJ اغلب در نتیجه مشکلات بایت بوجود می آید، اصلاح سریع و مؤثر بایت یکی از بهترین راه های تسکین درد و تخفیف فشار TMJ است. اگر تجربه درد یا ناراحتی در مفاصل فک داشته اید، صاف کردن دندان ها، نه تنها در کنار یکدیگر، بلکه در دو فک، می تواند کمک جدی به وضعیت شما کند. اکثر بیماران وقتی بریس دریافت می کنند، تنها به این فکر می کنند که دندان های آنها چگونه به نظر خواهند رسید و چگونه درون فک جای می گیرند. اکثر درمان های ارتودنتیک در حقیقت نحوه قرار گیری دندان ها را نسبت به یکدیگر و درون هر دو فک اصلاح می کنند.

دندان قروچه و ساییدن دندان ها روی یکدیگر دو مسئله بسیار شایع هستند که با بریس ها حل می شوند، زیرا بریس ها به گونه ای طراحی شده اند که کمک می کنند دندان ها به درستی کنار یکدیگر قرار بگیرند. حتی بیمارانی که دندان های نسبتاً صافی دارند نیز ممکن است نیاز داشته باشند از بریس ها برای برطرف کردن مشکلات بایت استفاده کنند که به TMJ مربوط هستند. درمان هایی که برای حفظ تأثیرات درمان ارتودنسی استفاده می شوند هم می توانند به کاهش TMJ کمک کنند.

خواه درد ناشی از TMJ شدید باشد یا تنها گاهی اوقات موجب بروز ناراحتی شود، باید به یک متخصص مراجعه کنید تا مطمئن شوید TMJ دارید و در صورت لزوم بریس ها را برای درمان به شما توصیه کنند. از آنجا که بایت و نحوه قرار گیری دندان ها همیشه هم نباید منجر به بروز اختلال شود، ایده خوبی است که از ارتودنتیست بپرسید آیا بریس ها درمان TMJ هستند یا خیر.

بیماران و والدین وقتی قصد آغاز درمان ارتودنسی را دارند، پرسش های بسیاری از ارتودنتیست ها می پرسند، اما یک پرسش وجود دارد که اغلب به اندازه کافی در مورد آن پرسیده نمی شود: آیا جویدن ناخن می تواند به دندان ها آسیب برساند؟

عادت ناخن خوردن به مرور زمان می تواند موجب ساییدگی دندان های شود.

وقتی از دندان ها به سختی برای کندن و خرد کردن تکه هایی از ناخن ها و حتی پوست های اطراف آنها استفاده می شود، باعث ساییدگی و خوردگی مضاعف آنها می شود. این کار نه تنها موجب ساییدگی زود هنگام و پیش از موعد دندان ها می شود، بلکه موجب ایجاد سطوح ناهموار می شود.

 

خطرات جویدن ناخن برای درمان ارتودنسی

خطرات جویدن ناخن برای درمان ارتودنسی

جویدن ناخن می تواند منجر به بروز مشکلات وخیم تر در مفصل فکی گیجگاهی شود.

اختلالات مفصل فکی گیجگاهی می تواند باعث شود سر درد، درد فک، و قفل شدگی و صدای کلیک در فک را تجربه کنید. اگر قبلاً درگیر اختلالات مفصل فکی گیجگاهی بوده اید، با فشاری که حین جویدن ناخن به دندان ها و فک ها وارد می شود و انگشتان به دندان ها فشار وارد می کنند تا تکه هایی از ناخن ها را بکنند، ممکن است مشکل شما وخیم تر شود.

جویدن ناخن ها می تواند میکروب های بیشتری به دهان وارد کند.

به همه چیزهایی که در طول روز با انگشتان خود لمس می کنید فکر کنید. هر بار که ناخن های خود را می جوید، به نظر می رسد که در حال لیس زدن دستگیره در، نرده کنار پله ها و دستان فردی هستید که آن روز با او دست داده اید. به خاطر همه میکروب هایی که دستان شما با آنها تماس پیدا می کنند، جویدن ناخن منجر به بالا رفتن خطر ابتلا به بیماری هایی مانند سرماخوردگی و عفونت های دیگر هستید.

 

خطرات جویدن ناخن برای درمان ارتودنسی

خطرات جویدن ناخن برای درمان ارتودنسی

 ناخن جویدن می تواند موجب آسیب به بافت نرم شود و منجر به بروز عفونت شود.

جویدن ناخن ها نتایجی مانند گرفتن آنها با ناخن گیر یا استفاده از سوهان ناخن ندارد. جویدن آنها لبه های زبر و ناهمواری به جای می گذارد و هر بار که این لبه های دندانه دندانه را به دهان خود نزدیک می کنید، احتمال بریدن لثه ها وجود دارد. آنچه در بالا در مورد میکروب ها گفتیم را به خاطر دارید؟ میکروب ها و بریدگی ها ترکیب خوبی نمی سازند.

ناخن خوردن می تواند موجب کج شدن دندان ها شود.

به درمان ارتودنسی فکر کنید: ارتودنتیست ها فشار تجویز شده را به دندان ها وارد می کنند تا بتوانند آنها را به موقعیت درست خود جابجا کنند. جویدن ناخن ها با فشارهای مربوط به خود همراه است، و می تواند دندان ها را به مسیر نامطلوبی هدایت نماید. فشار مداومی که با جویدن ناخن ها به دندان های وارد می شود می تواند دندان ها را به جلو منحرف نماید و باعث شود به تدریج بچرخند.

جویدن ناخن ها می تواند باعث شود سرعت درمان کندتر شود و ریشه دندان ها ضعیف شوند.

شاید این چیزی باشد که تعجب بسیاری از بیماران را برانگیزد، زیرا یکی از شایع ترین پرسش هایی که در طول جلسات نخست مشاوره بارها و بارها از ارتودنتیست ها پرسیده می شود این است که “چه زمانی براکت ها برداشته خواهند شد؟”

اگر می خواهید کمک کنید مطمئن شوید درمان شما با وقفه مواجه نمی شود، ناخن های خود را نجوید. این عادت بد، فشار اضافی به دندان ها وارد می سازد، که می تواند از سرعت جابجایی مورد انتظار ارتودنتیست که سعی می کند در طول درمان ارتودنسی به آن دست یابد بکاهد، و این می تواند موجب تضعیف ریشه های دندان ها شود.

جویدن ناخن ها می تواند منجر به بیشتر شدن هزینه های دندانپزشکی در طول عمر شود.

انجمن دندانپزشکان عمومی تخمین زده است که افرادی که به طور مزمن ناخن می جوند، با ترک این عادت در طول عمر خودمی توانند ۴۰۰۰ دلار از هزینه های دندانپزشکی خود بکاهند.

تأثیر آن روی کیفیت زندگی.

مطالعه ای که در سال ۲۰۱۴ منتشر شد حاکی از این بود که افرادی که دائماً در حال جویدن ناخن های خود هستند، نسبت به افرادی که این عادت غیر بهداشتی را ندارند، مشکلات زندگی خود را در سطح بالاتری گزارش می کنند. این می تواند ناشی از شرمندگی باشد که آنها از ظاهر ناخن های خود احساس می کنند، و نیز فشار روحی که تجربه می کنند هنگامی که با میل به جویدن ناخن های خود مبارزه می کنند.

حقایق و آمار مربوط به عادت جویدن ناخن

اگر شما هم ناخن می جوید، خوب است بدانید تنها نیستید. برخی آمارها نشان می دهند ۳۰ درصد از کودکان، ۴۵ درصد از نوجوانان، ۲۵ درصد از جوانان، و ۵ درصد از افراد بزرگسال ناخن های خود را می جوند. جویدن ناخن بیشتر در طول دوران بلوغ شیوع دارد، و پس از ۱۰ سالگی بین پسران بیشتر از دختران شایع است.

این عادت بد دهانی به عنوان شکلی از اختلالات وسواس فکری است، با این حال افراد جوانی که ناخن های خود را می جوند این کار را خارج رختخواب یا بواسطه استرس نیز انجام می دهند، نه فقط به خاطر اختلالات روحی و روانی.

خطرات جویدن ناخن برای درمان ارتودنسی

خطرات جویدن ناخن برای درمان ارتودنسی

چگونه می توان عادت جویدن ناخن را ترک کرد؟

اگر شما ناخن های خود را می جوید، زامن آن رسیده است که راهی برای ترک آن بیابید. ما در اینجا برخی از این راهکارها را به شما معرفی می کنیم.

  • ناخن های خود را کوتاه و سوهان کشیده نگه دارید تا تمایل به جویدن آنها را در خود از بین ببرید.
  • دقت کنید زمانی که ناخن های خود را می جوید چه احساسی دارید. بدانید چه چیزی موجب می شود به جویدن ناخن های خود تحریک شوید، ممکن است بتوانید جایگزین بهتری برای کنار آمدن با این احساسات پیدا کنید.
  • علل بنیادی را بیابید و درمان کنید. ممکن است لازم باشدی تمرین یا تکنیک های خاصی انجام دهید، از جمله مدیتیشن، یوگا، و تمرینات تنفس.
  • محصولات OTC را امتحان کنید که بی رنگ هستند اما می توانید مانند لاک روی ناخن های خود بزنید. آنها معمولاً مزه بدی دارند و هنگام جویدن ناخن حس ناخوشایندی به شما دست خواهد داد.
  • دستکش بپوشید یا دور انگشتان خود چسب یا بانداژ قرار دهید.
  • فعالیت هایی انجام دهید که دست های شما را مشغول نگه می دارند ازجمله تمرین نوازختن یک آلت موسیقی خاص، یا هنرهای دستی دیگر.
  • ناخن های خود را مانیکور کنید. وقتی ناخن های شما زیبا به نظر برسند حتماً نمی خواهید آنها را خراب کنید.
  • برای کمک به کنترل موقعیت هایی که شما را به جویدن ناخن وا می دارند، تکنیک های کنترل استرس را در پیش بگیرید.
  • از دوستان و اطرافیان خود بخواهید به شما یادآوری کنند ناخن خود را نجوید.

اگر قبلاً از براکت ها و بری سهای ارتودنسی استفاده کرده اید، به احتمال زیاد نسبتاً با ابزارهایی که برای شما استفاده شده اند و نیز طرح درمان خود آشنایی دارید. ما می خواهیم همه شما مشارکت فعال در طرح درمان خود داشته باشید، و بخش بزرگی از آن درک این موضوع است که چه توقعی می توان از روند فرایند ارتودنتیک داشت. قبل از آنکه بریس ها روی دندان های شما قرار بگیرند، احتمالاً دوست دارید در جریان همه جزئیات این روش درمان خاص قرار بگیرید، از جمله:

  • بریس ها چند وقت یکبار تنظیم نیاز دارند؟
  • از خوردن چه نوع غذاهایی باید پرهیز نمود؟
  • در طول درمان چگونه باید از دندان ها و بریس ها مراقبت نمود؟
  • از درمان ارتودنسی چه توقعی می توان داشت؟
  • مدت زمان تقریبی که بریس ها روی دندان ها قرار خواهند داشت چقدر خواهد بود؟

اما پرسش مهمتر این است که مکانیزم واقعی جابجایی دندان ها به محل درست آنها چگونه است؟ هر چه بیشتر راجع به نحوه طراحی بریس ها برای صاف کردن دندان ها و فک ها بیشتر بدانید، درک عمیق تری از اتفاقاتی پیدا خواهید کرد که در پشت صحنه اتفاق می افتند تا لبخندی سالم تر، و یکدست ایجاد شود.

اجازه دهید نگاهی تخصصی داشته باشیم به موادی که بریس ها و براکت ها از آنها ساخته شده اند، و اینکه آنها چگونه می توانند دندان ها را جابجا کنند، و آخر اینکه شما به عنوان بیمار تحت درمان ارتودنسی چه کار می توانید انجام دهید تا وقتی براکت ها را از روی دندان ها بر می دارید آنها را همچنان در وضعیتی خارق العاده حفظ نمایید.

بریس ها از چه چیزی ساخته شده اند؟

وقتی قرار است راجع به نحوه جابجایی دندان ها توسط بریس ها یاد بگیرید، نخستین گام این است که با اجزاء بریس ها آشنا شوید. بریس ها به چند قطعه متحرک نیاز دارند تا به طور موفقیت آمیز بتوانند دندان ها را جابجا کنند، اما اینها مهمترین آنها هستند.

 

جابجایی دندان با ارتودنسی

جابجایی دندان با ارتودنسی

براکت ها

براکت ها قابل مشاهده ترین اجزاء بریس ها هستند، و به طور کلی از مواد فلزی یا سرامیکی ساخته شده اند. ما آنها را به سطح تک تک دندان ها متصل می کنیم تا در طول درمان آنها را در جای خود نگه داریم.

 

جابجایی دندان با ارتودنسی

جابجایی دندان با ارتودنسی

سیم های کمانی ارتودنسی

سیم های ارتودنسی، سیم های فلزی، میله مانند، نازکی هستند که روی تک تک براکت ها قرار می گیرند، و برای ایجاد فشار روی دندان ها ضروری هستند که به تدریج دندان ها را به بهترین محل خود جابجا کنند.

 

جابجایی دندان با ارتودنسی

جابجایی دندان با ارتودنسی

اُ-رینگ ها

این بندهای کشی کوچک تحت عنوان لیگاچور یا الاستیک های لیگاچور نیز شناخته می شوند. آنها مسئول نگه داشتن سیم های ارتودنسی روی براکت ها هستند. اُ-رینگ ها به طور عادر طی هر جلسه تنظیم تعویض می شوند.

این اجزاء اصلی با یکدیگر کار می کنند تا فشار مداومی به دندان ها وارد کنند. این فشار است که طی یک دوره درمان به تدریج دندان ها را به محل درست خود جابجا می کند. معمولاً از فنرها یا رابر بندها نیز استفاده می شود، تا مقدار بیشتری فشار در یک مسیر خاص وارد شود.

اکنون که می دانید بریس ها از چه اجزائی تشکیل شده اند، اجازه دهید برای شما توضیح دهیم آنها چگونه دندان ها را جابجا می کنند.

 

جابجایی دندان با ارتودنسی

جابجایی دندان با ارتودنسی

جابجایی دندان ها از طریق تغییر شکل استخوان

برای درک بهتر نحوه عملکرد براکت ها، بهتر است اطلاعات بنیادی در مورد ساختار اصلی و واقعی دندان ها به شما بدهیم. دندان ها از قسمت بالا تحت محاصره بافت لثه و در قسمت پایین، غشاء پریودنتال آنها را در بر گرفته است، که تحت عنوان الیاف پریودنتال لیگامان یا PDL نیز نامیده می شود. استخوان آلوئولار پس از این دو قرار می گیرد.

پس از قرار گیری براکت ها روی دندان ها، اعمال فشار آنها روی دندان ها آغاز می شود. غشاء پریودنتال از یک سو کشیده می شود و از سوی دیگر فشرده می شود، که باعث می شود دندان مقدار لق شود. اکنون استخوان پیرامون آن رشد می کند تا دندان را حمایت نماید. این روند، تغییر الگوی استخوان نامیده می شود، و جایی است که معجزه رخ می دهد.

اگر بخواهیم به صورت تخصصی برای شما توضیح دهیم، تغییر شکل استخوان نوعی فرایند بیومکانیکال است. به این معنا که استخوان در واکنش به فعالیت فشار آورنده ممتد براکت ها، قوی تر می شود. با برداشته شدن این فشار، استخوان به سطح ضعف و بی فعالیتی قبل از درمان خود باز می گردد. این به لطف مجموعه ای از سلول ها به نام استئو کلاست ها و استئوبلاست ها صورت می گیرد که استخوان ها را بازسازی می کنند.

هر دندانی داخل استخوان قرار گرفته است. برای دندان های بالا، استخوان بالا ماگزیلا و برای دندان های پایین، استخوان پایین مندیبل نامیده می شود. فشار بین PDL و استخوان موجب بوجود آمدن استئوکلاست ها می شود، سپس استخوان را در هم می شکند تا فضای طبیعی کافی بین دندان و استخوان بوجود بیاورد. فشار معادلی روی PDL پشت جابجایی وجود دارد، که باعث می شود استخوان استئوبلاست تولید نماید و به شکلی مؤثر استخوان جدید بوجود بیاورد تا این اختلاف را پر کند. یک بار دیگر، این اتفاق باعث می شود فضای طبیعی بین دندان و استخوان پر شود.

این اتفاق فشار چندان زیادی نیاز ندارد، تنها باید مقدار فشار به اندازه ای باشد که به شکل طبیعی وجود ندارد. از آنجا که طرح درمان ارتودنسی شامل سفت کردن و تنظیم مداوم بریس ها است، این روند چندین مرتبه تکرار می شود، تا در نهایت موجب افزایش حجم استخوان دندان شود.

در حالی که روند استئوکلاست (در هم شکستن) می تواند چند روز طول بکشد، اما روند استئوبلاست (بازسازی) می تواند تا سه ماه، یا حتی گاهی اوقات، بیشتر، طول بکشد. نزدیک یک سال طول می کشد تا نتایج نهایی تثبیت شوند! این یکی از دلایلی است که چرا انقدر مهم است پس از اتمام روند اولیه درمان، به طور منظم، ریتینر استفاده کنید. استفاده از ریتینر طبق دستور دندانپزشک مانع بازگشت دندان ها به موقعیت اصلی آنها خواهد شد.

افزایش خطر پوسیدگی دندان ها در زیر و کنار بندهای ارتودنسی و احتمال زیاد پوسیدگی محیط بین دندان ها در تکنیک های باندینگ مستقیم، حداکثر استفاده از فرایندهای پیشگیرانه از پوسیدگی دندان ها را در طول درمان ارتودنسی ضروری می کند. در یک برنامه پیشگیرانه باید استفاده موضعی از فلوراید گنجانده شود، مخصوصاً اگر بیمار در یک منطقه فاقد فلوراید سکونت دارد (آب آشامیدنی آنها فاقد فلوراید است). بنابراین مهم است دندانپزشک و ارتودنتیست شما بدانند کدام روش، مؤثرترین روش فلوراید تراپی است.

از دهه ۱۹۴۰ تاکنون صدها مطالعه بالینی برای ارزیابی تأثیرگذاری روش های مختلف اعمال فلوراید روی دندان ها با تأثیرات موضعی و سیستمیک مورد بررسی قرار گرفته اند. این تحقیقات به ابداع روش های مختلف اعمال فلوراید روی دندان ها ختم شده اند که در حال حاضر فراهم هستند. گرچه فلوراید تراپی موضعی به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، هنوز هم تحقیقات بالینی زیادی نیاز دارد.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

فلوراید تراپی در ارتودنسی

خمیر پروفیلاکسی فلوراید

استفاده از خمیرهای پاک کننده و پولیش کننده قبل از چسباندن بندهای ارتودنسی می تواند منجر به زدودن حجم قابل توجهی از مینای سطح دندان شود. این اتفاق ناخوشایند و نامطلوب است، زیرا مینای سطح دندان حاوی سطوح بالای فلوراید است و بیشتر از مینای زیرین در برابر پوسیدگی مقاوم است. کاهش فلوراید سطح دندان می تواند با استفاده از خمیر فلوراید جبران شود، که مقادیر کافی فلوراید برای حفظ یا افزایش سطح اصلی فلوراید در سطوح پولیش شده را فراهم خواهد آورد. بعلاوه، خمیر اضافی فلوراید می تواند به قسمت هایی که مستعد پوسیدگی هستند پخش شود که با درمان پروفیلاکسی دسترسی به آنها دشوار است (فرو رفتگی ها، شیارها، و سطوح پروکسیمال یا بین دندانی).

کاهش پوسیدگی در نتیجه استفاده تخصصی خمیر پروفیلاکسی فلوراید چشمگیر است، مخصوصاً زمانی که درمان به صورت شش ماه یک بار انجام شود، در حالی که اعمال آن به صورت شخصی نمی تواند به صورت چشمگیر از پوسیدگی ها جلوگیری نماید. گرچه برای پروفیلاکسی های معمول، خمیر های فلورایده برتر از خمیرهای جرم گیر غیر فلورایده هستند، کاملاً واضح است که نمی توانند جایگزین اعمال موضعی فلوراید در طول درمان ارتودنسی شوند.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

فلوراید تراپی در ارتودنسی

اعمال موضعی فلوراید

مطالعات زیادی برای بررسی تأثیر سالانه یا شش ماهه اعمال موضعی فلوراید، و پروفیلاکسی قبل از آن، انجام شده است. سه ترکیب پر استفاده فلوراید تراپی موضعی عبارتند از الف) سدیم فلوراید خنثی (NaF) 2%، ب) فسفات سدیم فلوراید اسیدی (APF)، با PH حدود ۳ و حاوی فلوراید %۲/۱، و ج) استانوس فلوراید %۱۰-۸. از بین این سه ترکیب،در حال حاضر، APF بیشترین شهرت را دارد. اسیدیته محلول آن می تواند موجب افزایش جذب فلوراید در سطح مینای دندان شود، و به نظر می رسد فسفات اضافی این تأثیر دو گانه را دارد که موجب کاهش تحلیل مینای دندان و شکل گیری فلوراید کلسیم شود، در نتیجه اجازه می دهد فلوراید اضافی به شکل فلوراپاتیت درآید. دلیل اساسی و منطقی انتخاب APF مشاهده رسوب بیشتر فلوراید در قسمتهای دست نخورده مینای دندان با این ماده بیشتر از مواد دیگر است. به نظر منطقی می رسد که تأثیر ضد پوسیدگی اعمال نا منظم و گاهگاهی فلوراید با غلظت بالا به بالا رفتن سطح فلوراید روی مینای دندان مربوط می شود، اما هنوز هم روی این موضوع خیلی تحقیق نشده است.

قبل از اعمال موضعی فلوراید روی دندان ها باید آنها به صورت تخصصی پاکسازی و خشک شوند. دندان ها باید با رول های پنبه ایزوله شوند و سطوح دندان ها باید به مدت ۴ دقیقه با محلول فلوراید مرطوب نگه داشته شوند، و این کار باید با قرار دادن مداوم پنبه آغشته به فلوراید روی آنها انجام شود. بسته به اینکه منطقه ای که قرار است فلوراید روی آن اعمال شود چقدر بزرگ است، محلول فلورایده باید به گونه ای روی دندان ها اعمال شود که هر بار یک چهارم یا نیمی از دندان ها آغشته شوند و در این اثناء باید دندان ها عاری از بزاق نگه داشته شوند. در طول اعمال فلوراید لازم است به هیچ عنوان دندان ها آغشته به بزاق نشوند. نیم ساعت پس از اعمال فلوراید به مدت حداقل نیم ساعت باید از خوردن و آشامیدن هر چیزی اجتناب شود.

اعمال فلوراید روی دندان ها ممکن است برای کودکان خسته کننده باشد، به همین دلیل برای انجام این کار تکنیک هایی ابداع شده است تا باقی ماندن و نفوذ اعمال موضعی فلوراید روی دندان ها افزایش پیدا کند. عملیات مقدماتی روی دندان ها با اسید فسفریک رقیق قبل از اعمال فلوراید خاصیت اِچ کنندگی خفیفی روی مینای دندان بوجود می آورد، که به نظر می رسد منجر به افزایش جذب فلوراید و کاهش آلودگی در قسمت های پوسیده شود. با این حال، تست های بالینی طولانی مدت تری لازم است تا تأثیرگذاری این روش تأیید شود. راهکار دیگر برای افزایش جذب فلوراید طولانی تر کردن تماس فلوراید با سطح دندان، با تکنیک های پوشش دهی متفاوت است.

به منظور پیشگیری یا کاهش پوسیدگی زیر و نزدیک بندهای ارتودنسی، گزارش های متعددی وجود دارند که حاکی از تأثیر گذاری روش های مختلف اعمال موضعی فلوراید، شامل SnF، NaF، و APF هستند.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

فلوراید تراپی در ارتودنسی

ژل های فلورایده

استفاده از ژل های فلورایده می تواند شامل اعمال تخصصی در تری هایی باشد که به صورت شخصی برای هر شخص قالب گیری و ساخته می شوند و به عنوان اپلیکاتور استفاده می شوند، یا خود بیمار می تواند با استفاده از مسواک این کار را انجام دهد. مطالعات چندانی روی روش های اعمال ژل های فلورایده روی دندان ها صورت نگرفته است، اما روش هایی که انجام آنها نسبت به فرایندهای استاندارد اعمال فلوراید روی دندان ها راحت تر هستند، با اقبال بیشتری مواجه شده اند. همانطور که پیش از این اشاره شد، به علت نفوذ اندک ژل ها، جذب فلوراید توسط مینای دندان، احتمالاً کم اثرتر از زمانی است که به صورت محلول استفاده می شود. با این حال، تحقیقات اخیر حاکی از این هستند که ژل های APF به همان اندازه خوب یا بهتر از دیگر مواد فلورایده موضعی هستند، از جمله محلول های APF، و بهتر می توانند سطوح بالاتر فلوراید را روی سطح مینای دندان ته نشین کنند و شروع فرایند شکل گیری ضایعات پوسیده و میزان گستردگی آنها را کاهش دهند.

ژل ها می توانند برای مدت زمانی طولانی تر از محلول ها روی مینای دندان ها نگه داشته شوند و شسته نشوند. از نظر تأثیر، ژل ها کمک می کنند یون های فلوراید روی سطح مینای دندان ها باقی بمانند و جذب آنها بالاتر برود.

ژل های فلوراید به شکل ترکیبات APF و SnF۲ و NaF وجود دارند، اما در اکثر مطالعات از ترکیبات APF و NaF استفاده شده است. ژل های APF برای مصارف تخصصی حاوی فلوراید ۲/۱% از سدیم فلوراید در یک ژل مایع اسید فسفریک  M1/0 با pH تقریبی ۳ هستند. اما وقتی ژل های APF برای مصارف شخصی داخل منزل استفاده می شوند، حاوی فلوراید با غلظت پایین تر و pH بالاتری هستند. ژل های APF با برندهای مختلف و طعم های متنوعی، برای سلایق مختلف در دسترس هستند.

فلوراید تراپی در ارتودنسی

فلوراید تراپی در ارتودنسی

نحوه اعمال ژل های فلورایده روی دندان ها

در مطب های دندانپزشکی ژل های APF می توانند با قالب یا با تکنیکی شبیه رنگ آمیزی روی دندان ها اعمال شوند. تکنیک نخست، بواسطه تماس یکدست و نزدیک ژل و سطح دندان، که برای رسوب فلوراید لازم است، نتایجی بهتر در بر خواهد داشت. تکنیک قالب گیری بر اساس استفاده از تری های شخصی و از نوع دلخواه (تری های پلاستیکی، تری های فومی یکبار مصرف و به صرفه، قالب های آلژینات، تری های مومی) است که باید محکم به دور قوس دندانی قرار بگیرند. پس از پروفیلاکسی دقیق و  air dry(خشک کردن با هوا) کردن دندان ها، ۲ تا ۳ میلی لیتر ژل داخل تری ریخته می شود، پس از آن باید تری به مدت ۴ دقیقه روی هر قوس دندانی قرار بگیرد. با جدیدترین اپلیکاتورها، هر دو قوس دندانی را می توان به طور همزمان درمان کرد. ژل های اضافی و بزاق در طول فرایند باید از داخل دهان تخلیه شوند. سپس تری از روی دندان ها برداشته می شود و دندان ها با یک تکه پنبه پاک می شوند. به بیماران گفته می شود به مدت ۳۰ دقیقه از خوردن هر چیزی خودداری کنند.

در طول درمان ارتودنسی فرایند اعمال فلوراید ممکن است به طور سنتی همراه با قالب گیری از دندان ها انجام شود. هم تری های یکبار مصرف و به صرفه فومی جدید و هم قالب های آلژینات، که تنها تاج دندان ها را در بر می گیرند، در دسترس هستند، که می توانند مناسب ترین اپلیکاتورها باشند. در هر دو صورت، هر دو قوس دندانی به طور همزمان تحت فلوراید تراپی قرار می گیرند، در نتیجه کل زمان فلوراید تراپی به چند دقیقه کاهش می یابد. مزایای استفاده از قالب های آلژینات برای اعمال ژل های APF قابل اثبات هستند. یون های آزاد Ca در آلژینات، ممکن است در کنار سطح مشترک بین آلژینات و ژل فلوراید، با فلوراید ترکیب شوند، اما لایه ژل در تماس با دندان ها تحت تأثیر قرا نمی گیرد. توصیه می شود از یک دست قالب اضافی استفاده شود، زیرا شستن ژل باقی مانده از داخل تری دشوار است.

 

فلوراید تراپی در ارتودنسی

فلوراید تراپی در ارتودنسی

تا چند وقت اخیر، استفاده از ژل های SnF۲ به خاطر ناپایداری آنها در شکل مایع منع می شد. با به ثبات رساندن SnF۲ در یک محلول گلیسیرین می توان بر این مشکل فائق آمد. تاکنون تنها در یک مطالعه استفاده از ژل های فلورایده در دندانپزشکی پیشگیرانه برای بیماران ارتودنتیک در آزمایشات کوتاه مدت بررسی شده است. در این مطالعه مشخص شد وقتی از ژل های SnF۲ ۴%/۰  به صورت روزانه و شخصی استفاده می شود، میزان انحلال پذیری مینای دندان به میزان چشمگیری کاهش می یابد. در این تکنیک، ژل روی مسواک ریخته می شود، و روی سطح تمام دندان ها توزیع می شود، و بلافاصله پس از مسواک زدن درست قبل از رفتن به رختخواب، به مدت حدوداً ۱۰ ثانیه داخل دهان چرخانده می شود و از دهان خارج می شود.

به طور خلاصه، ژل های فلورایده موضعی بواسطه اعمال راحت آنها، اصولاً انجام آن در مطب می تواند جایگزین رنگ آمیزی محلول های فلورایده قبل از کارگذاری ابزارهای ارتودنسی روی دندان ها شود. استفاده از روش اعمال ژل APF به عنوان یک فرایند معمول طی دوره درمان ارتودنسی توصیه می شود.